Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2023 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2023 r. w Kętrzynie

sprawy z powództwa K. W. (1)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda K. W. (1) kwotę 20 000 (dwadzieścia tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 9 grudnia 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 255 (dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt pięć) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu;

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 23 września 2022 r. powód K. W. (1) wystąpił przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 29.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 maja 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem dalszego częściowego zadośćuczynienia oraz kwoty 2 048 złotych tytułem dalszego odszkodowania obejmującego zwrot kosztów opieki osób trzecich wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 20 maja 2018 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, wraz z odsetkami w razie opóźnienia w zapłacie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, że 12 sierpnia 2016 r. na drodze (...) powód kierował się pojazdem, któremu inny uczestnik kierujący zespołem pojazdów naruszywszy zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym – za co został skazany – zajechał drogę i doprowadził do kolizji. W jej wyniku powód poniósł obrażenia w postaci złamania trzonu obojczyka lewego z przemieszczeniem, złamania trzonu kręgu L1, złamania trzonu mostka, złamania wyrostka bocznego kości skokowej lewej. Konsekwencją zdarzenia był proces leczenia, który nie wyeliminował do dziś ograniczenia ruchomości kręgosłupa lędźwiowego z zespołem bólowym. Wywołał także zmiany w sferze psychicznej albowiem stał się osobą nerwową odczuwającą po dziś dzień negatywne emocje związane z wypadkiem.

Sprawca wypadku posiadał polisę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie. Szkoda została zgłoszona w dniu 13 kwietnia 2018 roku. Decyzją z 30 kwietnia 2018 roku pozwany wypłacił powodowi kwotę 5 160 złotych tytułem zadośćuczynienia, 80 złotych tytułem odszkodowania za koszty leczenia. Powód wytoczył powództwo o roszczenia częściowe z tytułu zadośćuczynienia oraz odszkodowania, w wyniku którego Sąd Rejonowy w Kętrzynie wyrokiem z 17 maja 2022 roku, w sprawie (...), zasądził kwotę 10 000 zł zadośćuczynienia oraz 1 480 złotych odszkodowania. Obecnym procesem powód dochodził dalszego częściowego zadośćuczynienia oraz odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Pozwany zakład przyznał swoją odpowiedzialność za następstwa wypadku z 12 sierpnia 2016 roku oraz dotychczasowe zadośćuczynienie z tego tytułu w kwocie 15 200 złotych wyrównanie szkody kwotę 1 480 złotych. Wskazał, że uzasadnieniu wyroku w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Kętrzynie uznał świadczenia w tej wysokości za w pełni rekompensujące powodowi wszelkie niedogodności i ból, dlatego podniósł zarzut powagi rzeczy osądzonej. Po wydaniu orzeczenia nie zaistniały żadne nowe okoliczności, w szczególności dalsze negatywne następstwa, uzasadniające dalsze roszczenia. Zakwestionował również, w świetle dotychczas przeprowadzonych dowodów, zasadność zgłoszonego roszczenia odszkodowawczego z powodu opieki nad powodem w okresie jego rekonwalescencji. Zdaniem pozwanego przyjmując konieczność opieki w okresie wynikającym z opinii biegłych neurologa i traumatologa ruchu oraz stawkę stosowaną przez ośrodki opieki społecznej, dotąd zapłacona powodowi kwota odszkodowania w pełni skompensowała wysiłek osób sprawujących nad powodem ową opiekę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 sierpnia 2016 r., doszło do wypadku drogowego, w wyniku którego K. W. (1) doznał licznych obrażeń ciała, a mianowicie złamania trzonu obojczyka lewego z przemieszczeniem, złamanie trzony mostka, złamania trzonu kręgu L1 oraz złamanie wyrostka bocznego kości skokowej prawej. Wyrokiem Sadu Rejonowego w Kętrzynie z 17 listopada 2017 r., sygn.. (...), sprawca zdarzenia został skazany za nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym i spowodowanie tegoż wypadku. Sąd Rejonowy zasądził od sprawcy zdarzenia na rzecz powoda kwotę 800 zł tytułem nawiązki.

W chwili wypadku sprawca posiadał ubezpieczenie w zakresie OC w (...) S.A. z siedzibą w W..

(bezsporne, dowód: wyrok SR Kętrzyn II K 194/17 – k. 17-18).

Z miejsca wypadku K. W. (1) został przewieziony do Szpitala w G., gdzie założono gips podudziowy prawostronny oraz gorset ortopedyczny. Zalecono kontrolę RTG obojczyka w poradni ortopedycznej po 14 dniach oraz stosowanie gorsetu przez 3 miesiące i gipsu na podudziu przez okres 4 tygodni. K. W. (1) przebywał w szpitalu w dniach od 12.08.2016 r. do 24.08.2016 r.

(bezsporne, dowód: karta informacyjna – k. 8-9)

Powód kontynuował leczenie w poradni ortopedycznej. Leczenie zakończono 20.07.2017 r.

(dowód: historia choroby – k. 14-15)

(...) S.A. w W. uznał swoją odpowiedzialność tytułu ubezpieczenia sprawcy i wypłacił K. W. (1) odszkodowanie na pokrycie kosztów leczenia w kwocie 80,00 zł oraz kwotę 5.200,00 zł, tytułem zadośćuczynienia w związku z odniesionymi przez powoda urazami.

(bezsporne, dowód: pisma (...) - k. 22-23, 27-29)

Po opuszczeniu szpitala powód K. W. (1) był zmuszony do prowadzenia fotelowo – łóżkowego trybu życia przez okres około 7 tygodni, a następnie do poruszania się na wózku inwalidzkim oraz o kulach bez obciążania kończyny dolnej, do grudnia 2016 r. Wymagał opieki do połowy listopada 2016 r. Przez pierwsze tygodnie konieczne było robienie zastrzyków w brzuch. K. W. (1) wymagał pomocy w spożywaniu posiłków, codziennej toalecie, korzystaniu z toalety. Syn K. W. (1), K. musiał przejąć jego obowiązki i to on zajmował się sprzątaniem, gotowaniem, paleniem w piecu oraz zakupami. Ostatecznie syn musiał zrezygnować z pracy aby móc zajmować się ojcem. Powód doświadczył szeregu stresorów, tj. nieoczekiwanej utraty zdrowia, konieczności leczenia, okresowego ograniczenia w samodzielnym funkcjonowaniu i zależności od pomocy innych, a tym samym zmiany w dotychczasowych aktywnościach. Nasilenie cierpień psychicznych powoda w związku z wypadkiem jest nieznaczne, natomiast utrzymujące się poczucie przygnębienia, niesprawiedliwości, pokrzywdzenia, czego doświadcza do dnia dzisiejszego, jest również wynikiem uruchomionych procesów sądowych. Złamanie obojczyka lewego skutkowało 5 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. Złamany w wypadku obojczyk zrósł się nieprawidłowo i jest krótszy o 2 cm. Z powodu złamania trzonu kręgosłupa L1 doznał 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu, natomiast złamanie wyrostka bocznego kości skokowej prawej doznał 3% trwałego uszczerbku na zdrowiu, co razem stanowi 13% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Urazowe zespoły korzonkowe bólowe lędźwiowo - krzyżowe spowodowały 5% stały uszczerbek na zdrowiu powoda. Z tego powodu utrzymuje się także ograniczenie ruchomości kręgosłupa lędźwiowego z zespołem bólowym, co wpływa na aktywność fizyczną i funkcjonowanie powoda w życiu codziennym i może wymagać okresowego korzystania z zabiegów fizjoterapii oraz przyjmowania leków przeciwbólowych.

Obecny stan zdrowia powoda jest dobry, bez istotnych odchyleń w zakresie narządu ruchu, z dość dobrym rokowaniem na przyszłość w zakresie neurologicznym. Powód samodzielnie wykonuje już większość czynności, prowadzi już samochód.

(dowód: zeznania świadka K. W. (2) – k. 50-52, zeznania K. W. (1) – k. 254v-255, opinia biegłego L. G. k. 61,82 akt I C 1279/18, opinia biegłego G. P. k. 101-103, 120-121 akt (...), opinia biegłej T. G. k.- 153-156 akt (...), opinia biegłej A. K. k. 157-158 akt (...))

Wyrokiem z 17 maja 2022 roku w sprawie (...), Sąd Rejonowy w Kętrzynie zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda K. W. (1) kwotę 10 000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz 1 480 złotych tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 maja 2018 roku do dnia zapłaty oraz koszty procesu.

(bezsporne, dowód: Wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie z 17 maja 2022 roku w sprawie (...) wraz z pisemnym uzasadnieniem k.268-272 akt (...))

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, iż pozwany ponosił odpowiedzialność gwarancyjną za następstwa wypadku komunikacyjnego z 12 sierpnia 2016 r. W związku z tym wskazać wyłącznie wypada, że stosownie do treści art. 822 §1 i 2 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłaty określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Odpowiedzialność cywilna zakładu ubezpieczeń obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Paragraf 4 przywołanego artykułu stanowi zaś, że uprawniony do odszkodowania może go dochodzić bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z art. 444 § 1 kc w zw. z art. 445 § 1 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty, a sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Pozwany nie negował wystąpienia u powoda następstw zdarzenia z 12 sierpnia 2016 roku określonych w opiniach biegłych sporządzonych na zlecenie Sądu Rejonowego w Kętrzynie na potrzeby sprawy (...), tj. opinii biegłego neurologa G. P., biegłego traumatologa L. G., a także opinii biegłych psychiatry A. K. oraz psycholog T. G.. W związku z tym w niniejszej sprawie Sąd dopuścił dowód z opinii rzeczonych biegłych, jako sporządzonych na zlecenie organu organu władzy publicznej w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę (art. 278 ¹ k.p.c.) w celu ustalenia, jaki był zakres obrażeń ciała doznanych przez powoda w wyniku wypadku z 12 sierpnia 2016 r. oraz ich następstw. W ocenie Sądu opinie biegłych zostały sporządzone w sposób rzetelny, z należytym wykorzystaniem wiedzy teoretycznej i doświadczenia zawodowego. Sporządzone opinie są jasne i pełne, a wypływające z nich wnioski są spójne, logiczne oraz wzajemnie się uzupełniają. Opinie znajdują również potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji medycznej oraz wiarygodnych co do zasady zeznaniach świadka K. W. (2) oraz powoda. Opinie nie były negowane przez żadną ze stron, natomiast zastrzeżenia pełnomocnika powoda zostały w każdym przypadku ostatecznie wyjaśniane.

Biegli ustalili, że powód na skutek wypadku z 12 sierpnia 2016 r. doznał złamania trzonu obojczyka lewego z przemieszczeniem, złamanie trzony mostka, złamania trzonu kręgu L1 oraz złamanie wyrostka bocznego kości skokowej prawej. Doznany uraz kręgosłupa skutkował także urazowymi zespołami korzonkowymi bólowymi lędźwiowo – krzyżowymi. Wskazane obrażenia stanowią osiemnasto procentowy trwały uszczerbek na zdrowiu powoda. W. złamania zmuszały powoda do prowadzenia fotelowo – łóżkowego trybu życia przez okres ok. 7 tygodni, a następnie do poruszania się na wózku inwalidzkim oraz o kulach bez obciążania nogi przez okres kolejnych ok. trzech miesięcy (do grudnia 2016 roku). W tym okresie wymagał opieki osób trzecich w ograniczonym zakresie 3 godziny dziennie. Dalszego leczenia, czy rehabilitacji, powód nie wymagał i nie wymaga. W podobnym okresie powoda dotykało nasilone przeżywanie uczuć o charakterze depresyjnym, przygnębienie, zamartwianie, ograniczenia w zakresie braku wpływu na swobodę poruszania się, codziennej aktywności oraz zależność od opieki osób trzecich.

Sąd zasadniczo dał wiarę zeznaniom świadka K. W. (2) oraz powoda, przy czym z ostrożnością sąd podszedł do ich części odnoszącej się do obecnego stanu zdrowia psychicznego i fizycznego powoda. Podawane przez świadka, oraz stronę powodową okoliczności samego wypadku oraz jego następstw, podejmowanego w związku z tym leczenia ortopedycznego, występujących ograniczeń w funkcjonowaniu powoda bezpośrednio po wypadku oraz w okresie dalszych kilku miesięcy, są spójne, logiczne , konsekwentne, znajdujące potwierdzenie w dokumentacji lekarskiej oraz zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, i jako takie zasługują na wiarę. W ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności tych zeznań. W tej części nie pozostają też w sprzeczności z wnioskami opinii powołanych w sprawie biegłych. Natomiast w zakresie opisu obecnego stanu zdrowia psychicznego i fizycznego Sąd dostrzega rozbieżność tych zeznań z ustaleniami i wnioskami biegłych. Biegli traumatolog wskazał, że obecny stan zdrowia powoda jest dobry. Podobnie ten stan określił neurolog, nie wykluczając jedynie okresowych dolegliwości bólowych. Z kolei w wywiadzie z biegłą psycholog powód sam podał, że jego obecny stan zdrowia jest dość dobry. W ocenie biegłej pogorszony stan psychiczny powoda obecnie bardziej wynika z toczącego się procesu sądowego (k. 154 sprawy I C 1279/18). W związku z tym przy obiektywnej ocenie stanu zdrowia powoda zdaniem Sądu większą wagę należy przyłożyć do opinii specjalistów, aniżeli słów powoda wypowiadanych w warunkach przygnębienia. Nie można przy tym pominąć zainteresowania wynikiem rozstrzygnięcia strony oraz świadka będącego członkiem najbliższej rodziny.

Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd kierował się przyjętymi w orzecznictwie kierunkiem ustalania rozmiaru doznanej krzywdy. Sąd Najwyższy wskazał, że ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 KC wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy. Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak m.in. SN w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz. 37; w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145; w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz. 81; w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r, nr 4, poz. 40). Sąd wziął również pod uwagę, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim kompensacyjny charakter, stąd nie może być ono symboliczne, lecz powinno przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość (tak m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2013 r., I CSK 667/12, publ. Legalis nr 830578).

Mając na uwadze wszystkie wskazane przesłanki oraz dotychczas wypłaconą powodowi sumę zadośćuczynienia, Sąd doszedł do przekonania, że adekwatnym do rozmiaru krzywdy powoda będzie uzupełnienie zadośćuczynienia o kwotę 20 000 złotych, natomiast dalej idące roszczenie uznać należy za wygórowane.

Sąd przede wszystkim wziął pod uwagę istotność skutków wypadku dla zdrowia powoda. Odniesione podczas wypadku złamania wielomiejscowe spowodowały całkowitą eliminację powoda z życia przez okres około pięciu miesięcy. W tym okresie powód doświadczał silnie negatywnych emocji, powodowanych nie tylko bólem uszkodzonego organizmu, ale również wywołanych dotąd nieznaną mu nieporadnością i własnym uzależnieniem od osób trzecich. Powód, jako kierowca samochodu uczestniczącego w zdarzeniu, wyrzucał sobie – pomimo braku zawinienia – odpowiedzialność za stan podróżującej wspólnie żony, w równym lub wyższym stopniu poturbowaną. Dodatkowo obwiniał się za niemalże całkowitą zmianę życia usamodzielnionych już synów, którzy stając na wysokości problemu zrezygnowali z najbliższych zadań zawodowych celem niesienia pomocy rodzicom. Swój los pojmował jako niesprawiedliwość, z którą nie mógł się pogodzić. Dalej wskazać należy, że tak duży trwały uszczerbek na zdrowiu spowodował zmianę w życiu powoda. Powód – wcześniejszy funkcjonariusz Straży Granicznej – sprawny mężczyzna, obecnie po urazie kręgosłupa do cięższych prac musi założyć stabilizator. Powód jest bardziej ostrożny w życiu codziennym, w szczególności zimą boi się upadku, a podczas podróży przestraszony dynamiczną sytuacją drogową. Zrost obojczyka spowodował deformację ciała w miejscu zrostu.

Z drugiej strony należało wziąć pod uwagę, że początkowy rozmiar konsekwencji udało się istotnie ograniczyć. W ślad za biegłymi wskazać należy, że obecny stan zdrowia powoda jest dobry, bez istotnych odchyleń w zakresie narządu ruchu, z dość dobrym rokowaniem na przyszłość w zakresie neurologicznym. Aktualnie stwierdzane nasilenie cierpień psychicznych powoda jest nieznaczne i wiąże się raczej z toczącym procesem sądowym. Powód samodzielnie prowadzi już samochód, w chwili obecnej swój stan zdrowia określa jako dobry.

Z tych względów dotychczas wypłacone powodowi zadośćuczynienie zdaniem Sądu niewątpliwie nie rekompensowało powodowi krzywdy. Powód otrzymał od sprawcy zadośćuczynienie w wysokości 800 złotych. Dalej ubezpieczyciel samodzielnie wypłacił powodowi kwotę 5 200 złotych, a następnie wykonując wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie w sprawie (...) wypłacił 10 000 złotych. Dodatkowo zasądzona kwota 20 000 złotych uzupełnia kwotę zadośćuczynienia do łącznej kwoty 36 000 złotych, co zdaniem Sad jest rekompensatą adekwatną do poziomu krzywdy doznanej przez powoda w związku z wypadkiem z 12 sierpnia 2016 roku. Z kolei już uzyskana poprawa życia codziennego, jak również pozytywne rokowania na przyszłość, wskazują w ocenie Sądu, że dalej idące roszczenie zadośćuczynienia jest zbyt wygórowane.

W zakresie roszczenia odsetkowego nieuzasadnione było żądanie ich zapłaty od dnia 20 maja 2018 roku. Powód uzasadniał tę datę jako ostateczne podtrzymanie swego stanowiska, na kanwie całości zgromadzonej dokumentacji. W ocenie Sądu stanowisko to, w okolicznościach niniejszej sprawy należy uznać za niewłaściwe.

Zgodnie z przyjętą w prawie cywilnym zasadą, dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin spełnienia świadczenia wyznacza przede wszystkim treść zobowiązania. Może on też wynikać z właściwości zobowiązania. Jeżeli nie można go oznaczyć, zobowiązanie ma charakter bezterminowy.

Zgodnie z art. 455 w zw. z art. 120 k.c. o przekształceniu zobowiązania z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę w zobowiązanie terminowe decyduje poszkodowany (wierzyciel), wzywając sprawcę (dłużnika) do jego wykonania. Wezwanie wierzyciela nie wymaga żadnej formy, może więc być ustne albo pisemne. Wezwaniem dłużnika jest także wytoczenie powództwa, przy czym dniem, w którym dochodzi do wezwania, jest dzień doręczenia odpisu pozwu.

W niniejszej sprawie powód fragmentował swoje roszczenie pomimo, że okoliczności zdarzenia oraz skutki były już wcześniej stronie wiadome. Pomimo tego powód występował o zasądzenie częściowego zadośćuczynienia i odszkodowania. W sprawie (...) wystąpił o kwotę 10 000 złotych tytułem dalszego częściowego zadośćuczynienia. Przedmiotem niniejszej sprawy również było dalsze częściowe zadośćuczynienie. Pozwany nie ma wpływu na decyzję powoda w zakresie wysokości dochodzonego roszczenia, dlatego nie może ponosić negatywnych konsekwencji autonomicznych decyzji powoda. Stąd w ocenie Sądu odsetki za opóźnienie należą się powodowi od dnia doręczenia pozwanemu pozwu w niniejszej sprawie. Sąd doręczył pozwanemu pozew i zakreślił czas 14 dni na udzielenie odpowiedzi. W dniu 9 grudnia 2022 roku pozwany udzielił odpowiedzi na pozew, i z tą datą w ocenie Sądu pozwany popadł w opóźnienie. Od tego dnia zasadne było roszczenie odsetkowe powoda wobec czego Sąd zasądził, przyjmując za podstawę art. 481 §1 i 2 k.c., ustawowe odsetki za opóźnienie od zasądzonego zadośćuczynienia od dnia 9 grudnia 2022 roku.

Z kolei nie zasługiwało na uwzględnienie zgłoszone roszczenie w zakresie dalszego odszkodowania obejmującego zwrot kosztów opieki osób trzecich albowiem nie zostały one w żaden sposób wykazane.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar dowodu w zakresie wysokości szkody spoczywa na poszkodowanym. W niniejszej sprawie obowiązkiem wykazania wysokości szkody niewątpliwie zatem był obciążony powód, który na potwierdzenie swojego roszczenia podał informację Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w O. o wysokości kosztu usługi opiekuńczej na terenie O., w okresie między 2011 – 2013 rok (k. 32). Zważyć należy, że powód otrzymał dotychczas odszkodowanie w łącznej wysokości 1 480 złotych. Pozwany natomiast w odpowiedzi na pozew zakwestionował dalsze żądanie w tym zakresie. Nie kwestionując wynikającego z opinii biegłych rozmiaru opieki, jakiej powód wymagał, i przyjmując za adekwatną do rodzaju sprawowanej opieki stawkę stosowaną przez ośrodki opieki społecznej pozwany wskazał, że dotąd zapłacona z tego powodu kwota w pełni skompensowała wysiłek osób ją sprawujących.

Strony zobowiązane są w myśl przepisu art. 232 kpc wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą korzystne dla siebie skutki prawne. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7 listopada 2007 r. (II CSK 293/07), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności.

W ocenie sądu nie zachodziły przesłanki do dopuszczenia z urzędu dowodu, albowiem proces cywilny jest co do zasady kontradyktoryjny i to na stronach ciąży obowiązek zgłaszania odpowiednich dowodów, tym bardziej, że obie strony były reprezentowane przez profesjonalistów, od których wymaga się starannego działania. Również charakter sprawy nie przemawiał za dopuszczeniem tego dowodu z urzędu.

Na okoliczność poniesionej szkody z tytułu opieki osób trzecich pełnomocnik powoda poza zaprezentowaną kopią dokumentu prywatnego, zawierającą informację nieaktualną czasowo oraz niewłaściwą miejscowo, nie zgłosił żadnego wniosku dowodowego ani w piśmie przygotowawczym, ani w trakcie rozpraw, nawet przed zamknięciem rozprawy.

W związku z powyższym Sąd w punkcie II wyroku oddalił powództwo w zakresie niezasadnie żądanych odsetek od zadośćuczynienia oraz odszkodowania.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 kpc, mając na uwadze, że powód wygrał sprawę w 65 %. Powód poniósł uzasadnione koszty procesu w wysokości 5 217 zł (3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 34 zł opłata od pełnomocnictwa, 1 583 zł opłata od pozwu), z kolei pozwany w wysokości 3 617 zł (3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł opłata od pełnomocnictwa), a zatem o kosztach procesu orzeczono jak w pkt III.