Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska

Sędziowie: SSO Mariola Mastalerz (spr.)

SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa M. D.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

o odszkodowanie zadośćuczynienie i zmianę świadectwa pracy

na skutek apelacji powoda M. D. od wyroku Sądu Rejonowego

w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 5 grudnia 2013r. sygn. IV P 234/13

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od powoda M. D. na rzecz pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 450,00 (czterysta pięćdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Sygn. akt V Pa 13/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 lipca 2013 roku powód M. D. wniósł
o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka z o.o. w P. kwoty 29.651,00 zł, świadczeń z tytułu: dyskryminacji i naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu i po jego ustaniu, naruszenia jego dóbr skutkiem czego poniósł straty moralne i materialne w związku z rozwiązaniem stosunku pracy bez wypowiedzenia. Na powyższą kwotę miały składać się odszkodowania i zadośćuczynienie.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pozwany pracodawca rozwiązał z nim stosunek pracy bez wypowiedzenia w trybie art. 52 k.p. po niespełna miesięcznym zatrudnieniu na okres próbny.

Pozwana Spółka w odpowiedzi na pozew z dnia 3 września 2013 roku nie uznała powództwa powoda i wniosła w pierwszej kolejności o odrzucenie pozwu w całości bądź ewentualnie o odrzucenie pozwu w części dotyczącej roszczenia o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia i o oddalenie powództwa w pozostałej części.

Pismem z dnia 7 października 2013 roku powód sprecyzował pozew w ten sposób, że na dochodzoną kwotę składają się następujące roszczenia:

- o odszkodowanie w kwocie 4.992,00 zł tytułem wyrównania za okres pozostały do końca umowy o pracę;

- odszkodowania w kwocie 416,00 zł za jednotygodniowy okres wypowiedzenia które winien otrzymać,

- odszkodowania w kwocie 1.142,10 zł tytułem utraconego dodatku aktywizacyjnego dla bezrobotnych;

- odszkodowania w kwocie 1.500,00 zł z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu i związanej z tym dyskryminacji

- odszkodowania w kwocie 21.600,00 zł tytułem utraconych zarobków od dnia ustania zatrudnienia do dnia złożenia pozwu;

Nadto powód wniósł o zadośćuczynienie za naruszenie jego dóbr osobistych z tytułu wydania mu świadectwa pracy, które negatywnie wpłynęło na jego karierę zawodową, uniemożliwiając mu znalezienie nowego zatrudnienia.

Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2013 roku w sprawie sygn. akt IV P 234/13Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. odrzucił pozew w części dotyczącej roszczenia
o odszkodowanie w kwocie 4992,00 zł, oddalił powództwo w pozostałej części oraz zasądził od powoda M. D. na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. w P. kwotę 1800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego .

Sąd Rejonowy ustalił, iż M. D. został zatrudniony w (...) Spółka z o.o. w P. w dniu 3 kwietnia 2012 roku na stanowisku operatora wózka jezdniowego. Umowa została zawarta na okres próbny do dnia 30 czerwca 2012 roku.

W dniu 30 kwietnia 2012 roku (...) Spółka z o.o. w P. rozwiązał z M. D. stosunek pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika z powodu ciężkiego naruszenia przez powoda obowiązków pracowniczych.

Pozwem z dnia 4 maja 2012 roku M. D. wniósł odwołanie od powyższego oświadczenia woli pracodawcy, żądając odszkodowanie w wysokości 4.992,00 zł za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia, podnosząc nadto, iż pozwany pracodawca stosował w stosunku do jego osoby mobbing.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 5 marca 2013 roku w sprawie V Pa 174/12 po rozpoznaniu apelacji (...) Spółki z o.o. w P. oddalono powództwo M. D. w całości.

Powód w pozwanej Spółce pracował jako operator wózka widłowego w magazynie piwa. Zajmował się przygotowaniem towaru do wysyłki zgodnie ze zleceniem przekazanym przez przełożonego. M. D. wykonywał prace kompletacyjne oraz transportował przygotowane wyroby z magazynu do miejsca załadunku przy pomocy wózka widłowego.

Magazyn w którym pracował powód pracował co do zasady na dwie zmiany, wyjątkowo na trzy zmiany. Na pierwszej zmianie zatrudnione były 4 – 5 osób przygotowujących zamówienia i obsługujących wózki widłowe, na drugiej zmianie zatrudnionych było takich pracowników 8-9 z uwagi na większy nakład pracy.

W pozwanej Spółce przyjęto praktykę, że pracownicy zatrudnieni na okres próbny zatrudnieni byli na pierwszej zmianie, kiedy była lepsza możliwość oceny ich pracy, weryfikacji ich umiejętności, zwrócenia na nich uwagi, pomocy im. Po sprawdzeniu się pracownik był przenoszony na docelowe stanowisko pracy.

Powód przez cały okres swojego zatrudnienia pracował na pierwszej zmianie. Swoje obowiązki wykonywał opieszale, powodował dezorganizację pracy i konieczność przesuwania zadań uprzednio dla niego przewidzianych do zadań innych pracowników.

Przed zatrudnieniem w pozwanej spółce (...) pracował jako: operator wózka widłowego w firmie (...) Spółka z o.o. , magazynier w firmie (...) S.A , magazynier w firmie (...) Spółka z o.o. , magazynier w firmie (...) , magazynier – operator wózka widłowego w firmie (...) S.A., magazynier w firmie (...) spółka z o.o.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego za bezsporne Sąd Rejonowy uznał dowody w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i załączonych aktach osobowych powoda.

Dokonując oceny osobowych źródeł dowodowych Sąd Rejonowy wskazał, iż powód w swoich zeznaniach potwierdził, iż nie podołał ciążącym na nim obowiązkom. Jednakże zdaniem powoda to pracodawca winien zapewnić mu pracę odpowiednią do jego umiejętności i możliwości motorycznych. Powód w swoich zeznaniach koncentrował się w głównej mierze na kwestionowaniu decyzji pracodawcy o rozwiązaniu z nim stosunku pracy, wskazywał na istniejącą w jego ocenie bezzasadność takiej decyzji, pomijając fakt, iż okoliczności te były przedmiotem oceny w postępowaniu zakończonym wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 5 marca 2013 roku w sprawie V Pa 174/12. Jak podał Sąd Rejonowy, zeznając na okoliczność nierównego traktowania powód wskazał na fakt, iż przydzielana była mu praca z którą nie był w stanie sobie poradzić, oraz że wykonywał pracę jedynie na pierwszej zmianie, nie kierowano go zaś do pracy na zmianie drugiej.

Okoliczność ta, jak to podniósł Sąd Rejonowy, została wyjaśniona w zeznaniach świadka D. K. (1), który wskazał na przyjęty system weryfikacji kwalifikacji nowo przyjętych pracowników, zapoznania ich ze specyfiką pracy w pozwanej Spółce podczas pracy na pierwszej zmianie, kiedy to on sam miał możliwość obserwacji pracy nowego pracownika.

Odnosząc się zaś do twierdzeń powoda o konieczności zapewnienia mu możliwości zapoznania się z pracą magazyniera – operatora wózka jezdniowego, Sąd Rejonowy wskazał, iż powód już uprzednio pracował na zbliżonych stanowiskach pracy w innych firmach, a więc powierzone mu obowiązki nie były absolutnie nowymi.

Po tak ustalonym stanie faktycznym oraz przeprowadzonej ocenie dowodów, Sąd Rejonowy wskazał, że w niniejszej sprawie powód M. D. wniósł ostatecznie o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki z o.o. w P. odszkodowań :

- w kwocie 4.992,00 zł tytułem wyrównania za okres pozostały do końca umowy o pracę;

- w kwocie 416,00 zł za jednotygodniowy okres wypowiedzenia które winien otrzymać,

- w kwocie 1.142,10 zł tytułem utraconego dodatku aktywizacyjnego dla bezrobotnych;

- w kwocie 1.500,00 zł z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu i związanej z tym dyskryminacji;

- w kwocie 21.600,00 zł tytułem utraconych zarobków od dnia ustania zatrudnienia do dnia złożenia pozwu;

Nadto powód wniósł o zadośćuczynienie za naruszenie jego dóbr osobistych z tytułu wydania mu świadectwa pracy, które negatywnie wpłynęło na jego karierę zawodową, uniemożliwiając mu znalezienie nowego zatrudnienia.

Odnosząc się do powyższych roszczeń Sąd Rejonowy podkreślił, iż roszczenie o odszkodowanie w wysokości 4.992,00 zł było już przedmiotem oceny Sądu w sprawie IV P 126/12 i w związku z tym podlegało odrzuceniu zgodnie z art. 199 § pkt 2 k.p.c. z uwagi na fakt, że zostało ono prawomocnie osądzone.

Dokonując oceny pozostałych roszczeń powoda Sąd Rejonowy podzielił je na dwie kategorie. W pierwszej kategorii mieściły się roszczenia uzupełniające do roszczenia o odszkodowanie z tytułu rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia czyli zgłoszone przez powoda żądania dotyczące kwot 416,00 zł, 1.142,10 zł i 21.600,00 zł oraz roszczenie o zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych.

Do drugiej kategorii należało roszczenie powoda o odszkodowanie w kwocie 1.500,00 zł z tytułu nierównego jego traktowania i związanej z tym dyskryminacji.

Odnosząc się do powyższych roszczeń należy Sąd Rejonowy wskazał, iż wyżej opisane roszczenia uzupełniające odszkodowanie z tytułu rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia oparte są na art. 415 w zw. z art. 300 k.p. Do przesłanek ich zasadności należy bezprawność działania pracodawcy. Okoliczność ta była przedmiotem rozpoznania w sprawie IV P 126/12 gdzie w wyroku Sądu Okręgowego z dnia 5 marca 2013 roku w sprawie V Pa 174/12 po rozpoznaniu apelacji (...) Spółki z o.o. w P. oddalono powództwo M. D. w całości. Powyższy wyrok, którym Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie był związany, rozstrzygnął kwestię bezprawności działania pozwanego pracodawcy uznając, iż Spółka (...) działała w granicach prawa. Argumentacja powoda dotycząca istniejącej wg. niego bezprawności działania pracodawcy nie mogła być, w ocenie Sądu Rejonowego wzięta pod uwagę. Skutkowało to brakiem przesłanki bezprawności koniecznej dla zasadności powyższych roszczeń, a tym samym ich bezzasadnością. Dlatego też roszczenia powoda kwocie 416,00 zł za jednotygodniowy okres wypowiedzenia które winien otrzymać, w kwocie 1.142,10 zł tytułem utraconego dodatku aktywizacyjnego dla bezrobotnych; w kwocie 21.600,00 zł tytułem utraconych zarobków od dnia ustania zatrudnienia do dnia złożenia pozwu podlegały przez Sąd Rejonowy oddaleniu jako bezzasadne.

Z powyższymi roszczeniami związane było roszczenie powoda o zadośćuczynienie z tytułu naruszenia dóbr osobistych poprzez wydanie mu świadectwa pracy, które negatywnie wpłynęło na jego karierę zawodową, uniemożliwiając mu znalezienie nowego zatrudnienia. W ocenie powoda jego dobra osobiste zostały naruszone poprzez wydanie mu świadectwa pracy zawierającego adnotację, że stosunek pracy uległ rozwiązaniu bez wypowiedzenia przez pracodawcę z winy pracownika.

Odnosząc się do powyższego roszczenia Sąd Rejonowy podał, iż nie zostało ono sprecyzowane ani co do wskazania dochodzonej kwoty zadośćuczynienia, ani poprzez wskazanie jakie konkretne dobra osobiste powoda zostały naruszone. Ochronie prawnej podlegają dobra osobiste wskazane przez ustawodawcę oraz wskazane przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Powód nie wskazał jakie jego dobro zostało naruszone, co uniemożliwia stwierdzenie czy jest to dobro osobiste w rozumieniu przepisów prawa cywilnego, prawa pracy, a jeżeli tak to czy podlega ono ochronie prawnej.

Generalnie, jak to podał Sąd Rejonowy przesłanką odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych jest bezprawne działanie osoby naruszającej te dobra. Wydanie świadectwa pracy zgodnego ze stanem faktyczny i prawnym nie można , w ocenie Sądu Rejonowego , uznać za działanie bezprawne, a tym samym brak było odpowiedzialności. Skutkowało to uznaniem roszczenia powoda o zadośćuczynienie za niezasadne i podlegające oddaleniu.

W dalszej części uzasadnienia Sąd Rejonowy wskazał, że ostatnim z roszczeń powoda było roszczenie o odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu i związanej z tym dyskryminacji. Nierówność traktowania i dyskryminacja miały przejawiać się zatrudnieniem powoda wyłącznie na pierwszej zmianie, zlecaniem mu pracy która nie była dostosowana do jego możliwości motorycznych i której nie mógł wykonać. Następnie Sąd Rejonowy przywołał treść art. 18 ^{3 D} k.p. oraz wskazał, jakie obowiązki w zakresie równego traktowania pracowników spoczywają na pracodawcy.

Celem natomiast ustalenia zasadności roszczenia powoda Sąd Rejonowy dokonał analizy okoliczności wskazanych przez niego z punktu widzenia wskazanych zasad i uznał roszczenie powoda za bezzasadne.

Jak wynikało bowiem z ustaleń w niniejszej sprawie powód jak każdy pracownik nowo zatrudniony był przyjęty do pracy na pierwszej zmianie. Podczas pracy na okres próbny pracownicy pracowali pod wzmożonym nadzorem przełożonych, aby zweryfikować ich kwalifikacje i przydatność dla pracodawcy. Po weryfikacji kwalifikacji byli oni przenoszeni na docelowe stanowiska pracy. Powód przez cały okres swojego zatrudnienia był zatrudniony na pierwszej zmianie i jak wynika zarówno z jego zeznań jak i zeznań jego przełożonego D. K. (2) nie radził sobie w wypełnianiu obowiązków. Nie było więc podstaw do przeniesienia powoda na inną zmianę lub na inne stanowisko, gdzie wymagana była samodzielność w wykonywaniu zadań. Za niezasadne Sąd Rejonowy uznał twierdzenie powoda, iż dyskryminacją było przydzielanie pracy nieodpowiadającej predyspozycją osobowościowym, motorycznym powoda. To pracodawca wyznacza obowiązki pracownikom, nie zaś pracownik wybiera sobie jaką pracę będzie mógł ewentualnie wykonywać. Powyższe rozważania wskazywały ostatecznie, iż nie doszło do dyskryminacji powoda, a tym samym jego roszczenie o odszkodowanie było bezzasadnym i podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy oddalił powództwo M. D. w części nie objętej odrzuceniem pozwu.

Biorąc pod uwagę zasadę odpowiedzialności za wynik procesu Sąd Rejonowy zasądził od powoda na rzecz pozwanej Spółki zwrot kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zaskarżając go
w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa w całości ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

W uzasadnieniu apelacji M. D. zakwestionował odmowę przyznania mu pełnomocnika z urzędu, co pozbawiło go profesjonalnej pomocy prawnej. Podniósł, iż wniosek pełnomocnika pozwanego o przesłuchanie świadka zamiast na drugiej rozprawie winien być zgłoszony od razu w odpowiedzi na pozew lub najpóźniej na pierwszej rozprawie. Zakwestionował sposób przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka podając iż pełnomocnik strony pozwanej zadawał świadkowi z góry ustalone pytania, na które świadek miał zaplanowane odpowiedzi. Ponadto świadek mówił tak szybko, że protokolant nie zdążył wszystkiego zapisać, a ponadto zarzucił, brak nagrywania rozpraw mimo, iż Sąd rejonowy posiada już taką możliwość. Podniósł również, iż po każdej rozprawie, kiedy on opuszczał salę rozpraw pozwany był nadal obecny na sali sądowej, wobec czego podejrzewa on stronniczość sędziego. Jego wątpliwości co do prawidłowości budziło również zmiana składu sędziowskiego na drugiej rozprawie. Apelujący zakwestionował również odrzucenie przez Sąd Rejonowy jego pozwu w części podnosząc, iż sprawa IV P 234/13 dotyczyła innego roszczenia a mianowicie odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę zawartej na okres od 3 kwietnia 2012 roku do 30 czerwca 2012 roku oraz stosowania mobbingu wobec jego osoby.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanego wnosił o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Na wstępie wskazać należy, iż mimo, że formalnie apelujący nie podniósł zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c., to jednakże z treści złożonej apelacji, jednoznacznie wynika, że kwestionuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów, w tym przede wszystkim ocenę zeznań świadka D. K. (1).

Zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ramy tej swobodnej oceny dowodów zakreślone są przez przepisy prawa procesowego, zasady doświadczenia życiowego i reguły logicznego myślenia. Zakłada się, iż sąd winien w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważyć materiał dowodowy jako całość, dokonać wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnieść je do pozostałego materiału dowodowego. Rezultat tej oceny powinien być – zgodnie z tym co stanowi art. 328 § 2 k.p.c. – przedstawiony w pisemnym uzasadnieniu wyrok poprzez wskazanie dowodów, na których sąd się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

Z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów można mieć do czynienia tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2003 r. II CK 177/02 niepubl.).

Zdaniem Sądu Okręgowego przedstawione wymogi zostały spełnione. Ocena materiału dowodowego zgromadzonego przez Sąd Rejonowy zasługuje w tej sytuacji jako logiczna i nie naruszająca zasad doświadczenia życiowego na aprobatę Sądu Okręgowego. Aby podważyć wiarygodność zeznań świadka nie wystarczy wskazanie, iż pełnomocnik pozwanego zadawał swojemu świadkowi z góry ustalone pytania na które świadek miał już zapłonowe odpowiedzi. Skuteczne zarzucenie naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga aby skarżący wskazał jaki konkretnie dowód mający istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy sąd uznał za wiarygodny i mający moc dowodową albo za niewiarygodny i niemający mocy dowodowej, i w czym przy tej ocenie przejawia się naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (por. wyrok SN z 18 stycznia 2002 r. sygn. I CKN 132/01, Lex nr 53144).

Apelujący nie wskazał na jakiekolwiek sprzeczności w treści zeznań świadka D. K. (3) czy ich niezgodności z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Nie wskazał w czym upatruje chaotyczności zeznań tego świadka. Sama szybkość wypowiedzi świadka nie może świadczyć o tym, że zeznania są niewiarygodne. Nie można również jako skutecznych traktować zarzutów dotyczących sposobu przeprowadzenia przez sąd pierwszej instancji dowodu z zeznań świadka. Podkreślenia wymaga bowiem fakt, iż strony mogą zadawać świadkowi pytania, w tym również strona, która wnioskowała o dopuszczenie takiego dowodu, co wynika jednoznacznie z treści art. 271 § 1 k.p.c. Ponadto sam powód zadawał świadkowi pytania, co wynika wprost z treści protokołu rozprawy z dnia 5 grudnia 2013 roku. Miał więc zapewnioną możliwość wykazania nieprawdziwości czy sprzeczności w zeznaniach świadka. Na wiarygodność zeznań świadka nie może rzutować również podnoszona przez powoda okoliczność zgłoszenia takiego dowodu przez pozwanego dopiero na drugiej rozprawie. Powyższe było podyktowane jedynie okolicznością, że powód sprecyzował swoje roszczenie w piśmie procesowym z dnia 7 października 2013 roku i dopiero wówczas pozwany ustosunkował się do tych roszczeń oraz zgłosił odpowiednie dowody.

Dodatkowo podnieść należy, iż Sąd Rejonowy zapewnił również powodowi możliwość zgłoszenia swoich dowodów na poparcie zgłoszonych roszczeń oraz przedstawienia stanowiska w zakresie twierdzeń i dowodów zgłoszonych przez pozwanego. Został również przez Sąd Rejonowy na rozprawie w dniu 1 października 2013 roku pouczony w trybie art. 210 k.p.c., że na rozprawie winien zgłosić swe żądania i wnioski oraz przedstawić dowody na ich poparcie. Pouczony o tym obowiązku, nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych na poparcie swoich roszczeń, zarówno na rozprawie w dniu 1 października 2013 roku jak i na rozprawie w dniu 5 grudnia 2013 roku.

Niezasadny jest również zarzut powoda, że Sąd Rejonowy nie nagrywał rozprawy za pomocą urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk. Sądowi Okręgowemu z urzędu wiadomym jest, że Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy w Piotrkowie Tryb. nie wprowadził jeszcze systemu rejestrującego obraz i dźwięk, tym samym nie miał technicznych możliwości nagrywania rozpraw.

Niezasadny jest również zarzut powoda, że wyrok został wydany z naruszeniem przepisów, gdyż na drugiej rozprawie skład Sądu był inny niż na rozprawie, po zamknięciu której Sąd wydał wyrok. Zmiana ławników w świetle obowiązujących przepisów była dopuszczalna. Zgodnie z treścią art. 323 k.p.c. wyrok może być wydany jedynie przez sędziów, przed którymi odbyła się rozprawa poprzedzająca bezpośrednio wydanie wyroku. Przepis ten nie wymaga więc, aby wszystkie posiedzenia zmierzające do rozpoznania sprawy odbywały się przed tym samym składem orzekającym, ale wymaga aby wyrok był wydany przez ten sam skład sądu, przed którym odbywała się ostatnia rozprawa, bezpośrednio poprzedzająca wydanie orzeczenia (por. wyr. SN z dnia 28 września 2004 r., sygn. akt II PK 163/04, opubl. Legali nr 187753) . Jak wynika z protokołów rozprawy wyrok został wydany w tym samym składzie osobowym w jakim odbywała się ostania rozprawa sądowa, podczas której prowadzono postępowanie dowodowe. Tym samym nie można mówić w sprawie o naruszeniu również tego przepisu postępowania.

Nie może również odnieść zamierzonego skutku zarzut braku wylegitymowania stron oraz świadka przez sąd pierwszej sytuacji, w sytuacji gdy żadna ze stron tożsamości stawiających storn oraz świadka nie kwestionowała. Ponadto powód zarzuca nieprawidłowość jedynie w braku dokonania przez sąd takiej czynności a nie, że w sprawie zeznawała faktycznie inna osoba niż wezwany świadek.

Podsumowując, zarzuty zawarte w apelacji a dotyczące sposobu procesowania przez sąd pierwszej instancji, w ocenie Sądu Okręgowego nie zasługują na uwzględnienie.

Niezasadne w ocenie Sądu Okręgowego są także zarzuty dotyczące merytorycznego rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji. Przypomnieć należy, iż Sąd Rejonowy odrzucił roszczenie o odszkodowanie w wysokości 4.992,00 zł wskazując, że było ono już przedmiotem oceny Sądu w sprawie IV P 126/12. Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowił więc art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem sąd odrzuci pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami prawa została już prawomocnie osądzona. Jak wskazuje się w orzecznictwie o wystąpieniu stanu powagi rzeczy osądzonej rozstrzyga nie tylko sama tożsamość stron, występujących w poprzednim postępowaniu w odmiennych rolach procesowych, ale równocześnie tożsamość podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia. Dopiero kumulacja obu tych przesłanek przesądza o wystąpieniu powagi rzeczy osądzonej prowadzącej do nieważności postępowania (por. wyr. SN z 6.3.2008 r., II UK 144/07, Legalis; wyr. SN z 15.11.2012 r., V CSK 515/11, Legalis; wyr. SN z 26.1.2012 r., I UK 301/11, Legalis). W okolicznościach przedmiotowej sprawy słusznie Sąd Rejonowy uznał, iż zachodzi powaga rzeczy osądzonej w zakresie roszczenia o odszkodowanie w wysokości 4.992,00 zł. W prawomocnie zakończonej sprawie IV P 126/12 M. D. wystąpił z żądaniem zasądzenia od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwoty 4.992,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie z nim umowy na okres próbny zawartej na okres od 3 kwietnia 2012 roku do 30 czerwca 2012 roku. Jego roszczenie zostało prawomocnie oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 5 marca 2013 r. w sprawie V Pa 174/12, który zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 10 sierpnia 2012 roku w sprawie sygn. akt IV P 126/12. W niniejszej sprawie powód wystąpił z tożsamym roszczeniem jak w sprawie IV P 126/12 , bowiem wystąpił z roszczeniem o zapłatę od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwoty 4.992,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie z nim umowy na okres próbny zawartej na okres od 3 kwietnia 2012 roku do 30 czerwca 2012 roku. Tym samym prawidłowo Sąd Rejonowy jego roszczenie w tym przedmiocie odrzucił. Prawidłowo Sąd Rejonowy oddalił również roszczenia powoda o zasądzenie kwoty 416,00 zł za jednotygodniowy okres wypowiedzenia, które winien otrzymać, kwoty 1.142,10 zł tytułem utraconego dodatku aktywizacyjnego dla bezrobotnych oraz kwoty 21.600,00 zł tytułem utraconych zarobków od dnia ustania zatrudnienia do dnia złożenia pozwu, jako roszczenia uzupełniające odszkodowanie z tytułu rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia, a więc roszczenia prawomocnie oddalonego w sprawie IV P 126/12. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, że przesłanką zasadności tych roszczeń jest bezprawność działania pozwanego pracodawcy, przejawiająca się w niezgodnym z prawem rozwiązaniu zawartej z powodem w dniu 3 kwietnia 2012 roku umowy na okres próbny. Skoro w prawomocnie zakończonej sprawie IV P 126/12 nie została stwierdzona niezgodność z prawem dokonanego przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w P.rozwiązania umowy na okres próbny bez zachowania okresu wypowiedzenia, bowiem roszczenie odszkodowawcze powoda zostało oddalone, to tym samym słusznie Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo o zasądzenie kwot 416,00 zł za jednotygodniowy okres wypowiedzenia, które winien otrzymać, kwoty 1.142,10 zł tytułem utraconego dodatku aktywizacyjnego dla bezrobotnych oraz kwoty 21.600,00 zł tytułem utraconych zarobków od dnia ustania zatrudnienia do dnia złożenia pozwu. Brak przesłanki bezprawności działania pozwanego pracodawcy rozwiązującego z M. D. umowę na okres próbny bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika powodu ciężkiego naruszenia przez powoda obowiązków pracowniczych, skutkowało brakiem przesłanki bezprawności, która była konieczna dla zasadności powyższych roszczeń.

Trafnie Sąd Rejonowy oddalił również powództwo M. D. w zakresie w jakim żądał on zasądzenia zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych poprzez wydanie mu świadectwa pracy, które negatywnie wpłynęło na jego karierę zawodową, uniemożliwiające mu znalezienie nowego zatrudnienia. Przesłanką ochrony dóbr osobistych jest bezprawne ich naruszenie. Wynika to jednoznacznie z treści art. 24 § 1 k.c. zgodnie z którym ten czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może zadąć zaniechania tego działania chyba, że nie jest ono bezprawne. Tym samym słusznie Sąd rejonowy wskazał, że wydanie świadectwa pracy zgodnego ze stanem faktycznym i prawnym nie mogło być uznane za działanie bezprawne i w konsekwencji skutkowało uznaniem roszczenia powoda o zadośćuczynienie za niezasadne i podlegające oddaleniu.

Mając na uwadze, iż powód zakwestionował wyrok Sądu Rejonowego w całości, Sąd Okręgowy badał prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego również w zakresie oddalenia roszczenia odszkodowawczego z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu i związanej z tym dyskryminacji mimo, iż formalnie w apelacji M. D. nie podniósł w tym zakresie żadnych zarzutów. W ocenie Sądu Okręgowego również to rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest prawidłowe. Nie można bowiem upatrywać naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu i zakazu dyskryminacji, w zleceniu powodowi pracy w pozwanej spółce tylko na pierwszej zmianie oraz powierzaniu mu pracy która nie była dostosowana do jego możliwości motorycznych.

Na wstępie wskazać należy, iż umowa na okres próbny o której mowa w art. 25 § 2 k.p. i która łączyła M. D. z pozwanym pracodawcą ma szczególny charakter. Umowa na okres próbny co do zasady może być zawarta na okres do 3 miesięcy i rozwiązuje się z nadejściem umówionego terminu. Z uwagi na jej charakter jest ona szczególnie łatwa do rozwiązania z uwagi na krótkie okresy wypowiedzenia (art. 34 k.p.) i brak wymogu istnienia przyczyny wypowiedzenia (art. 45 § 1 k.p.). Głównym jej celem jest ocena przez pracodawcę przydatności pracownika i ocena przez pracownika warunków zatrudnienia. Strony wykorzystują ten rodzaj umowy o pracę, gdy chcą poznać warunki wykonywania określonej pracy, a także wzajemne prawa i obowiązki z tym związane. Pracodawca stosuje umowę na okres próbny najczęściej celem sprawdzenia umiejętności wykonywania określonej pracy przez pracownika przed związaniem się trwalszym węzłem obligacyjnym.

Tak również było w okolicznościach przedmiotowej sprawy. Aby sprawdzić umiejętności zawodowe M. D. jako pracownika pozwana spółka podpisała z nim umowę na okres próbny i powierzyła mu pracę tylko na jednej porannej zmianie. Podczas pracy na tej zmianie M. D. pracował pod wzmożonym nadzorem przełożonych, którzy obserwowali jego pracę. M. D. nie został przeniesiony do pracy na inną zmianę, bowiem jak to prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, nie radził sobie z powierzonymi mu obowiązkami a praca na innej zmianie, wiązała się z samodzielnością w wykonywaniu zleceń. Tym samym słusznie Sąd Rejonowy nie uznał, aby powierzenie powodowi pracy tylko na pierwszej zmianie, stanowiło dyskryminację o której mowa w art. 18 ^3a i art. 18 ^3b k.p.

Za ugruntowany należy uznać w tym zakresie pogląd Sądu Najwyższego (por. m.in. postanowienie SN z dnia 24 maja 2005 r., II PK 33/05, LEX nr 184961), że pracownik dochodzący odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania musi najpierw wykazać, że był w zatrudnianiu dyskryminowany, a dopiero następnie pracodawcę obciąża przeprowadzenie dowodu potwierdzającego, że przy różnicowaniu pracowników kierował się obiektywnymi przesłankami. Także w tezie 1 wyroku SN z dnia 9 czerwca 2006 r., III PK 30/06, OSNP 2007, nr 11-12, poz. 160, stwierdzono, że pracownik powinien wskazać fakty uprawdopodobniające zarzut nierównego traktowania w zatrudnieniu, a wówczas na pracodawcę przechodzi ciężar dowodu, że kierował się obiektywnymi powodami.

W ocenie Sądu Okręgowego pozwany pracodawca sprostał nałożonemu obowiązkowi i wykazał, że powierzenie M. D. pracy na porannej zmianie w czasie trwania umowy na okres próbny, było podyktowane racjonalnymi i obiektywnymi powodami i nie stanowiło dyskryminacji o której mowa w kodeksie pracy.

Sąd Okręgowy za prawidłowe uznał również rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w zakresie zasądzenia od powoda M. D. na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1800 złotych, które znajduje uzasadnienie w treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Na wstępie wskazać należy, że o ile w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych w przedmiocie kosztów sądowych przewidziane są szczególne regulacje, zawarte obecnie w ustawie z dnia z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 157, poz. 1398 ze zm.), o tyle w przypadku wynagrodzenia adwokata znajdują zastosowanie ogólne zasady dotyczące zwrotu kosztów procesu określone w art. 98 i nast. k.p.c.

Wśród nich podstawowy charakter posiada wyrażona w art. 98 § 1 k.p.c. zasada odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą – strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty procesu, tj. koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zgodnie zaś z ustanowioną w art. 98 § 2 i 3 k.p.c. zasadą kosztów celowych, do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W niniejszej sprawie spór sprowadzał się do tego, czy koszty zastępstwa procesowego powinny zostać rozliczone zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1 k.p.c.), czy też w oparciu o zasadę słuszności (art. 102 k.p.c.)

W ocenie Sądu Okręgowego zasługuje na akceptację rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji obciążające powoda M. D. obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kosztami zastępstwa procesowego.

Powód występując z powództwem winien bowiem liczyć się z ewentualnymi konsekwencjami przegrania sprawy i koniecznością poniesienia kosztów tego postępowania.

W sprawie brak podstaw do przyjęcia, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek przemawiający za odstąpieniem od obciążania powoda kosztami procesu.

Przede wszystkim wskazać jednak należy, iż wytoczenie przez M. D. powództwa przeciwko byłemu pracodawcy spowodowało konieczność działania pełnomocnika pozwanego, który aktywnie uczestniczył w trakcie całego procesu. Pełnomocnik pozwanego złożył bowiem odpowiedź na pozew, był obecny na wszystkich trzech rozprawach sądowych, składał wnioski dowodowe w sprawie. Ponadto wskazać należy, iż powód w niniejszej sprawie wystąpił z tożsamym roszczenie jak w prawomocnie osądzonej sprawie IV P 126/12 oraz roszczeniami dodatkowymi, ale uzupełniającymi w stosunku do roszczenia głównego jakim było odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Powód w chwili wytoczenia powództwa winien mieć świadomość częściowej bezzasadności swoich żądań wobec treści prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w sprawie IV P 126/12.

Jak wskazuje się orzecznictwie podstawy do zastosowania art. 102 k.p.c. należy poszukiwać w konkretnych okolicznościach sprawy, przekonujących o tym, że w danym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwka byłoby niesłuszne. Należą do nich fakty związane z samym procesem, jak i leżące poza nim, w szczególności dotyczące sytuacji życiowej, stanu majątkowego stron, które powinny być oceniane pod kątem zasad współżycia społecznego, w świetle których uzasadniona jest ocena, że zachodzi przypadek szczególnie uzasadniony. Sam stan majątkowy strony nie stanowi przy tym okoliczności wyłączenie decydującej o zastosowaniu normy art. 102 k.p.c. O ile bowiem stan majątkowy może uzasadniać zwolnienie strony od kosztów sądowych w całości lub w części, co wiąże się z zagwarantowaniem jej prawa do sądu, to strona prowadząc proces powinna liczyć się z ewentualnym obowiązkiem pokrycia kosztów obrony strony przeciwnej (postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2012 roku, sygn. akt I Acz 961/12, lex nr 1171339).

Powód, nie wnosił przed sądem I instancji o nieobciążanie go kosztami procesu na wypadek oddalenia powództwa, w szczególności nie powołał okoliczności wskazujących na swoja trudną sytuację finansową. Okoliczności związane z trudna sytuacja finansową podnosił jedynie we wniosku o przyznanie mu pełnomocnika z urzędu, a który to wniosek został przez Sąd Rejonowy oddalony.

W tej sytuacji powód jako strona przegrywającą proces, wobec nie wykazania zaistnienia szczególnie uzasadnionych wypadków, o którym mowa w art. 102 k.p.c., winien ponieść koszty zastępstwa procesowego na zasadach określonych w art. 98 k.p.c. oraz w przepisach rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 461 ze zm). tj. § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 .

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów zaś zaskarżony wyrok odpowiada prawu. Z tych też względów i na mocy art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach procesu za postępowanie apelacyjne Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5, § 12 ust. 1 pkt 2 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 461 ze zm), zasadzając od powoda na rzec pozwanego kwotę 450 złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Okręgowy nie obciążył powoda kosztami zastępstwa procesowego za drugą instancję w całości ze względu na to, że jest on obecnie zarejestrowany jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku i otrzymująca zasiłek okresowy z pomocy społecznej w kwocie 346 złotych.