Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 8 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anatol Gul

Sędziowie: SO Alicja Chrzan

SO Jerzy Dydo

Protokolant: Agnieszka Ingram

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2014r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z wniosku U. S. iJ. S.

przy udziale J. J., S. J., G. K., A. K., K. S. i M. S.

o stwierdzenie zasiedzenia

na skutek apelacji S. J., K. S. i M. S.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 15 stycznia 2014 r., sygn. akt I Ns 709/13

p o s t a n a w i a:

I.  oddalić apelację;

II.  zasądzić od uczestników S. J., K. S. i M. S. na rzecz wnioskodawców 300 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 15 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy w Kłodzku stwierdził, że wnioskodawcy J. S. i U. S. nabyli przez zasiedzenie z dniem 01 stycznia 2012 r. udział w nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta (...), wynoszący 8,33 % (pkt I), dalej idący wniosek oddalił (pkt II) oraz zasądził od wnioskodawców na rzecz uczestników postępowania J. J., K. S., M. S. i S. J. kwoty po 308,50 zł tytułem kosztów postępowania (pkt III).

Sąd Rejonowy ustalił, że w 1963 r. Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w K. wydało orzeczenie o wykonaniu aktu nadania w części dotyczącej ustalenia warunków nabycia gospodarstwa nadanego A. M.w 1947 r. położonego w W. o powierzchni 4,89 ha (obecnie w P. przy ul. (...)). Gospodarstwo to stanowiło majątek wspólny A. M. iJ. M..

A. i J. M. mieli córki J. J., G. K., K. S., M. S., C. i A. i każda z nich po wyjściu za mąż zajmowała pokój, adaptowała pomieszczenia komórkowe na mieszkalne budynku mieszkalnym położonym w P. przy ul. (...). Rodzice niczemu się nie sprzeciwiali, nie żądali żadnych pieniędzy za zamieszkiwanie w ich budynku

Wnioskodawczyni U. S. zamieszkiwała w budynku przy ul. (...) w P. od urodzenia. W dniu 2 czerwca 1979 r. zawarła związek małżeński z J. S.. Wnioskodawczyni na jakiś czas wyprowadziła się z budynku dziadków, a następnie w 1980 r. wraz z mężem wprowadziła się do tej nieruchomości, do mieszkania zajmowanego przez jej matkę - uczestniczkę G. K..

Oświadczeniem z 11 grudnia 1980 r. A. M. zadeklarował, że nie wnosi sprzeciwu w sprawie rozbudowy części budynku mieszkalnego oraz udostępnił (dał) pomieszczenie – komorę, na wykonanie łazienki i kuchni znajdujące się na parterze w budynku przy ul. (...) w P.. Pismo to sporządził J. S., a podpisał A. M. w obecności sołtysa.

Wnioskodawcy w styczniu 1981 r. rozpoczęli remont pomieszczenia komory, z którego J. S. wydzielił kuchnię, łazienkę i kotłownię. W marcu i kwietniu 1981r. wybudowali dwa pomieszczenia dobudówki z własnych środków na miejscu starej szopy stojącej przy budynku. Wnioskodawca zamurował wejście do pomieszczeń wydzielonych z tzw. komory ze wspólnego korytarza budynku mieszkalnego. Dobudówka i zaadaptowane pomieszczenie komory posiadają oddzielną od znajdującej się w budynku instalację wodną, kanalizacyjną i elektryczną oraz własne centralne ogrzewanie. A. M. i J. M. nie sprzeciwiali się budowie dobudówki, nie denerwowała ich prowadzona inwestycja, nie ingerowali w korzystanie z pomieszczenia, zwanego uprzednio komorą ani z dobudówki. Do dobudówki wchodziło się oddzielnym wejściem do pomieszczeń zajmowanych przez wnioskodawców i ich synów. Wnioskodawcy na działce urządzili sobie drogę dojazdową, posadzili świerki, ogrodzili część działki przy dobudówce. Wnioskodawcy płacili za wodę, za energię elektryczną i od lat 90 - tych za wywóz nieczystości.

Wnioskodawcy zajmują 8,33 % powierzchni budynku łącznie z dobudówką.

Przy dobudówce wnioskodawcy posadowili ogrodzenie i korzystali z części tego gruntu (działki (...)) z wyłączeniem współwłaścicieli budynku.

Działka nr (...) nie jest zagrodzona przez wnioskodawców, dojeżdżają nią do dobudówki.

Decyzją z 5 lutego 1993 r. po rozpatrzeniu wniosku J. M. w sprawie przyznania na własność działki rentowej nadano jej nieodpłatnie działkę nr (...) o powierzchni 647 m ^{( 2)} i działkę nr (...) o powierzchni 4 353 m ^{( 2 )}położone w obrębie W..

Decyzją z 19 marca 1993 r. nadano nieodpłatnie na własność A. K.25/40 części, A. K. (1)3/40, J. J., G. K., K. S. i M. S. każdej po 3/40 części działki budowlanej nr (...) o powierzchni 2.936 m ^{( 2)}.

J. M. darowała swój udział w przedmiotowej nieruchomości uczestniczce postępowania A. K. w 1993 r. i od tego czasu wnioskodawcy co roku przekazują jej kwotę najpierw 2.000.000 ,00zł, a po denominacji 200,00 zł tytułem podatku od nieruchomości, który następnie uczestniczka wpłaca na rzecz gminy.

Obecnie w księgach wieczystych (...) obejmującej działkę nr (...) obejmującej działki nr (...) jako współwłaściciele wpisani są uczestnicy postępowania A. K., G. K., K. S., M. S. i S. J..

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał wniosek za częściowo uzasadniony. Wskazał, że z decyzji wydanej 5 lutego 1993 r. i 19 marca 1993 r. wynika, że A. M. i J. M. byli w 1980 r., a więc w dacie sporządzenia oświadczenia przez A. M. z 11 grudnia 1980 r. właścicielami budynku mieszkalnego, natomiast właścicielem działek nr (...) był Skarb Państwa. Przepis art.177 k.c. obowiązujący do 1 października 1990r. wyłączał zasiedzenie nieruchomości państwowych stanowiąc, iż przepisów o nabyciu własności przez zasiedzenie nie stosuje się, jeżeli nieruchomość jest przedmiotem własności państwowej. Natomiast przepis art. 172 k.c. umożliwiał zasiedzenie nieruchomości innych niż państwowe.

Powołując się na przepisy art. 333 k.c. i 339 k.c. wskazał, że posiadanie przez wnioskodawców pomieszczenia komory, które zaadaptowali na konieczne pomieszczenia dla powstania mieszkania było posiadaniem samoistnym, które oznacza faktyczne władanie rzeczą tak, jak czyni to jej właściciel. Sąd uznał przy tym, że kwestię posiadania zarówno pomieszczenia komory, jak i posiadania gruntu w części przeznaczonej pod dobudówkę należy rozważyć łącznie. Zamiarem wnioskodawców było stworzenie sobie odrębnego mieszkania i w tym celu zamurowali oni drzwi z pomieszczenia komory do wspólnego korytarza w budynku mieszkalnym, zatem w ten sposób zamanifestowali oni zamiar władania tym pomieszczeniem tylko przez siebie jak właściciel i połączyli je w pomieszczeniami w dobudówce. Rozmiar prac obejmujący budowę dobudówki i remont pomieszczenia komory, zmiana jej przeznaczenia funkcjonalnego, położenie odrębnych od reszty znajdujących się w budynku mieszkalnym instalacji wodnej, kanalizacyjnej i elektrycznej a także centralnego ogrzewania przesądza o tym, że wnioskodawcy uzurpowali sobie prawo do tej części nieruchomości. Wnioskodawcy, obejmując w posiadanie komorę, jak i grunt pod budowę dobudówki, mieli świadomość, że nie są ich właścicielami, lecz objęli je w samoistne posiadanie w złej wierze. O tym, że wnioskodawcy faktycznie nimi władali jak właściciele świadczy również prowadzenie remontu i budowy na własny koszt, bowiem żaden z uczestników postępowania nie podniósł, by koszty takie ponosili A. i J. M..

Sąd I instancji, mając na względzie przepisy art. 47 § 2 k.c. i art.48 k.c. stwierdził, że dobudówka stanowiła część składową gruntu, czyli działki nr (...), jako że została wybudowana na nieruchomości Skarbu Państwa. Dobudówka nie stanowiła części składowej budynku, bowiem mogła być odłączona od budynku bez jego uszkodzenia. Ma to o tyle istotne znaczenie, ponieważ współposiadanie przez samoistnych posiadaczy nieruchomości zabudowanej może polegać również na korzystaniu z określonych pomieszczeń oraz przyległego terenu. W tym przypadku przedmiotem nabycia własności w drodze zasiedzenia jest udział w tej nieruchomości, przy czym domniemywa się, że udziały współwłaścicieli są równe, chyba że z okoliczności sprawy, a w szczególności z zakresu zajmowanych przez poszczególnych współposiadaczy pomieszczeń w całej nieruchomości wynika co innego.

Ze względu na decyzje z dnia 5 lutego 1993 r. i z dnia 19 marca 1993 r., jak również na niemożność wydzielenia powierzchniowo części nieruchomości w gruncie i w budynku ze względu na obowiązujące przepisy, Sąd oddalił wniosek o zasiedzenie w zakresie nieruchomości gruntowej w postaci drogi dojazdowej do nieruchomości budynkowej usytuowanej na działce (...). O zasiedzeniu udziału w nieruchomości decyduje zajmowana powierzchnia w budynku mieszkalnym i nie dolicza się do niej powierzchni gruntu. Z tego względu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego J. B., który określił procentowo zajmowaną przez wnioskodawców powierzchnię celem określenia zasiedzianego przez nich udziału w nieruchomości. Mając te okoliczności na względzie Sąd Rejonowy uznał, że wnioskodawcy byli posiadaczami w złej wierze udziału w nieruchomości stanowiącej nieruchomość budynkową, jak i nieruchomości gruntowej - działce nr (...).

Ze względu na dokonaną nowelizację przepisów kodeksu cywilnego bieg terminu zasiedzenia nieruchomości gruntowej działki nr (...) rozpoczął się dla wnioskodawców z dniem 1 października 1990 r., zgodnie z przepisem art.10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz.321 zew zm.). Skoro z zeznań wnioskodawców wynika, że w styczniu 1981 rozpoczął remont komory, a marcu i kwietniu 1981 r. budowę dobudówki, to termin zasiedzenia co do udziału w budynku mieszkalnym rozpoczął bieg 1 lutego 1981 r., ponieważ nie zostało wykazane w sposób dostateczny przez wnioskodawców z jakim dniem konkretnym objęli w posiadanie komorę rozpoczynając jej remont oraz objęcie części działki nr (...) pod budowę dobudówki. Zatem termin 30 - letni upłynąłby 1 lutego 2011 r. co do udziału w prawie własności budynku, niemniej jednak należy mieć na względzie, że termin 30 - letni co do udziału w działce (...) rozpoczął swój bieg 1 października 1990 r. i zakończyłby się 1 października 2020 r. Skróceniu wedłu g art. 10 ustawy z dnia 28.07.1990r o zmianie ustawy - Kodeks cywilny podlega ustawowy termin zasiedzenia a nie czas posiadania w okresie kiedy możliwość zasiedzenia nieruchomości będącej przedmiotem własności państwowej była wyłączona, w związku z czym termin ten podlega skróceniu o czas od 1 lutego 1981 r. do 1 października 1990 r. Z tego względu zasiedzenie gruntu nastąpiło z dniem 1 stycznia 2012 r. Sąd I instancji stwierdził jednak, że mając na uwadze kwestie dotyczące istnienia nieruchomości budynkowej najpierw A. i J. M., a następnie ich następców prawnych na mocy spadkobrania i umowy darowizny oraz nieruchomości gruntowej Skarbu Państwa, a następnie wydania decyzji z dnia 19 marca 1993 r. doszło do sytuacji, w wyniku której odrębnie biegły terminy zasiedzenia tych nieruchomości, które następnie ponownie stały się jedną nieruchomością zabudowaną. Z tego względu Sąd uznał, że terminem zasiedzenia udziału w nieruchomości zabudowanej będzie termin późniejszy, którym jest 1 stycznia 2012 r.

Z tych względów stwierdzono, że wnioskodawcy U. i J. S. nabyli przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 2012 r. udział wynoszący 8,33 % w nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta (...).

Sąd oddalił wniosek o zasiedzenie udziału w działce nr (...) mając na względzie przede wszystkim dowód z oględzin tej działki i zeznania stron, jak też świadków. W żaden sposób z dowodów tych nie wynika, że w części oznaczonej kolorem niebieskim na mapce w zakresie działki (...) na której znajduje się droga dojazdowa wnioskodawcy korzystają z niej wyłącznie, posiadają ją jak właściciele. Brak jest na niej zagrodzeń, czy innych istotnych elementów przesądzających o samoistności jej posiadania przez wnioskodawców. Nie zmieniają tej oceny zeznania uczestniczki postępowania J. J., która podała, że nikt inny prócz wnioskodawców z tej drogi nie korzysta.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 520 § 2 k.p.c.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia, w części dotyczącej pkt I i pkt III, wywiedli uczestnicy : K. S., M. S. i S. J.. Zarzucili :

I. naruszenie prawa materialnego, tj. :

1. art. 172 k.c. w zw. z art. 336 k.c. i art. 339 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 172 k.c. w związku z błędną wykładnią pozostałych powołanych przepisów, polegającą na przyjęciu, że wnioskodawcy byli samoistnymi posiadaczami w złej wierze udziału w nieruchomości budynkowej, jak i nieruchomości gruntowej – obejmującej działkę nr (...) przy ul. (...) w P. w okresie od 01 lutego 1981 r. do marca 1993 r., a następnie od stycznia 2012 r. posiadaczami samoistnymi nieruchomości gruntowej zabudowanej i w konsekwencji nabyli przez zasiedzenie nabyli zasiedzenie z dniem 01 stycznia 2012 r. udział w nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta (...), wynoszący 8,33 %, podczas gdy posiadanie przez wnioskodawców przedmiotowej nieruchomości miało charakter posiadania zależnego, a zatem wnioskodawcy nie mogli nabyć udziału w nieruchomości przez zasiedzenie.

2. art. 47 § 2 k.c. przez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że dobudówka o pow. 34,05 m ², położona na nieruchomości gruntowej na działce (...) przy ul. (...) w P., dla której prowadzona jest księga wieczysta (...) nie stanowi części składowej znajdującego się tam budynku mieszkalnego,

II. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału, polegającą na przyjęciu, iż wnioskodawcy nie konsultowali z A.i J. M. wyglądu dobudówki, bo z zeznań samych wnioskodawców wynika, że przed przystąpieniem do robót były czynione uzgodnienia co do osobnego wejścia do dobudówki i do drogi dojazdowej do niej i sposób zagospodarowania został przez A. M. zaakceptowany,

III. naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy, tj. : art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., polegające na uznaniu za wiarygodne zeznań wnioskodawców i uczestniczki A. K., jakoby wnioskodawcy wpłacali uczestniczce A. K. co roku najpierw kwotę 2.000.000 zł, a po denominacji 200 zł tytułem podatku, który następnie uczestniczka wpłacała na rzecz gminy.

Wskazując na powyższe zarzuty, na podstawie art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez oddalenie wniosku, przy uwzględnieniu kosztów postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył :

Apelacja uczestników okazała się bezzasadna.

W pierwszej kolejności stwierdzić trzeba, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny sprawy, szczegółowo wskazując w uzasadnieniu dowody, które uznał za wiarygodne i które legły u jego podstaw. Zarzuty apelacji w tym zakresie są przede wszystkim nietrafne, choć nawet gdyby uznać ich rację stwierdzić by należało, że pozostają bez wpływu na możliwość zasiedzenia nieruchomości wskazanej w pkt. I postanowienia Sądu Rejonowego.

Skarżący, powołując się na przepis art. 233 § 1 k.p.c., zarzucili przede wszystkim, że wbrew poczynionym ustaleniom wnioskodawcy musieli konsultować budowę i wygląd dobudówki, która została przez nich wzniesiona przy budynku dziadków. Zabiegali o ich zgodę, w przeciwnym razie zbędnym byłoby oświadczenie A. M. z dnia 11 grudnia 1980 r. Rzeczywiście zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci przesłuchania uczestników nie jest w tym zakresie jednolity, niemniej jednak okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla oceny zgłoszonego w sprawie wniosku. Przypomnieć trzeba, że przecież nieruchomość gruntowa w całości tj. obejmująca nie tylko działkę nr (...) ale również działki nr (...) stanowiła przedmiot odrębnej własności Skarbu Państwa. Oznacza to zatem, że ewentualna zgoda lub jej brak ze strony państwa M. była w zasadzie bez jakiegokolwiek znaczenia prawnego. A. M. nie mógł bowiem dysponować gruntami, co do których nie posiadał żadnego tytułu prawnego. O tym, że dziadek wnioskodawców miał świadomość braku własności terenu na którym wybudowano dobudówkę wskazują niektórzy z uczestników słuchani przed Sądem Rejonowym, np. : M. S., czy J. J.. Nawet gdyby przyjąć zatem, że A. M. nie godził się na wybudowanie obok jego domu dodatkowego pomieszczenia, to i tak – skoro budynek taki powstał – wnioskodawcy, mogli wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia, choć oczywiście w zakresie prawnie dopuszczalnym.

Jako pozbawione znaczenia prawnego należy także ocenić kwestie związane z ewentualną płatnością przez wnioskodawców podatku od nieruchomości. Brak realizacji tego obowiązku nie może przecież dyskwalifikować możliwość oceny woli wnioskodawców posiadania zajmowanej przez nich nieruchomości dla siebie (cum animo rem sibi habendi). Przyjęcie takiego stanowiska prowadziłoby do nieprawdziwego założenia, że właściciele nieruchomości terminowo i zawsze regulują opłaty związane z przysługującym im prawem własności. Niemniej jednak Sąd Okręgowy stwierdza, że ustalenia Sądu Rejonowego są w tym zakresie prawidłowe, ponieważ znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

W uzasadnieniu apelacji skarżący zarzucili, wnioskodawcy korzystali z nieruchomości na takich samych zasadach jak córki A. i J. M., co z kolei świadczy o posiadaniu zależnym a nie samoistnym. O ile zgodzić się można z uczestnikami, iż po wprowadzeniu się wnioskodawców do domu dziadków, w czasie gdy mieszkali w lokalu zajmowanym przez matkę wnioskodawczyni - G. K. oraz rozpoczęciu przez nich przebudowy komórki na łazienkę i kuchnię można przyjąć istnienie po ich stronie posiadania zależnego, o tyle po zamurowaniu przez nich wejścia od strony domu dziadków, po dobudowaniu dobudówki, stali się niewątpliwe posiadaczami samoistnymi. W orzecznictwie ugruntowanym jest przy tym pogląd w świetle którego prawo rzeczowe dopuszcza przekształcenie przez posiadacza swego posiadania z zależnego w samoistne (vide : postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 07 października 1997 r., I CKN 224/ 97, LEX 737240, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 1998 r., I CKN 538/97, LEX nr 305699, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 października 1998 r., I CSK 116/08, LEX nr 548742, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2012 r., I CSK 561/11, LEX nr 1215403). Oczywiście podkreśla się przy tym, że zmiana taka nie może ograniczać tylko do wewnętrznej woli posiadacza, ponieważ wola właścicielskiego posiadania musi być zamanifestowana na zewnątrz. Sąd Okręgowy jest zdania, że wnioskodawcy dostatecznie wykazali (zgodnie z obciążającym ich ciężarem dowodowym) fakt bycia posiadaczami samoistnymi zajmowanej nieruchomości. Ich działania związane z przebudową komórki i przyłączeniem jej do nowo budowanego obiektu świadczą, że zmierzali do uzyskania niezależności od pozostałej części budynku stanowiącego wówczas własność państwa M.. Jak wskazał bowiem w uzasadnieniu uchwały z dnia 26 października 2007 r. Sąd Najwyższy (sygn. III CZP 30/07, OSNC 5/08, poz. 43) zgodnie z art. 336 k.c., o posiadaniu i jego postaci decyduje wyłącznie sposób władania rzeczą. Jeśli odpowiada on treści prawa własności, to spełnia cechy posiadania samoistnego. Oznacza to, że okoliczności uzyskania władania rzeczą nie mają znaczenia dla oceny tego władania jako posiadania samoistnego. Przyjmuje się, że posiadanie jest stanem faktycznym przejawiającym się we władztwie nad rzeczą (corpus possesionis) oraz woli władania rzeczą dla siebie (animus rem sibi habendi). Pierwszy z tych elementów występuje, wtedy gdy dana osoba znajduje się w sytuacji pozwalającej jej na korzystanie z rzeczy w taki sposób, w jaki mogą to czynić osoby, którym przysługuje do rzeczy określone prawo, choć nie jest wymagane efektywne korzystanie z rzeczy, wystarczy bowiem sama możliwość korzystania z niej. Władztwo nad rzeczą może być uznane za posiadanie, jeżeli jest stanem trwałym, podkreśla się jednak, że posiadacz może w stosunku do rzeczy przejściowo nie wykonywać władztwa, lecz na skutek tego nie traci posiadania. O posiadaniu można mówić jedynie w przypadku, gdy władanie nie napotyka skutecznego oporu osób trzecich, prowadzącego do trwałej utraty władania rzeczą. Drugi czynnik w postaci woli władania dla siebie (animus rem sibi habendi) przejawia się w podejmowaniu wielu czynności wskazujących na to, że posiadacz traktuje faktyczny stosunek do rzeczy jako własną, z reguły nieograniczoną sferę dyspozycji.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wolę wnioskodawców co do władania zajmowaną przez nich dobudówką, trafnie uznając ich w tym zakresie za posiadaczy samoistnych w złej wierze (z uwagi na posiadaną świadomość braku po ich stronie praw właścicielskich do nieruchomości).

Sformułowane w apelacji zarzuty prawa materialne są w zasadzie ściele związane z zarzutami natury procesowej. Wskazać jednak należy, że Sąd Rejonowy właściwie uznał dobudówkę wnioskodawców za część składową gruntu a nie budynku mieszkalnego, co wynika z brzmienia art. 48 k.c. Kwestia ta została wyczerpująco wskazana w uzasadnieniu skarżonego postanowienia, a apelacja w tej części sprowadza się jedynie do polemiki z trafną oceną Sądu. Nie można bowiem twierdzić, że część dobudowana stała się częścią pierwotnego budynku, skoro teoretycznie istnieje możliwość jej odseparowania, bez istotnej zmiany obu tych budowli.

Sąd Rejonowy, oceniając zgłoszone w sprawie żądanie, trafnie przesądził też, że wnioskodawcy, choć władali pomieszczeniem będącym pierwotnie komórką, nie mogli nabyć do niego samodzielnego prawa własności w drodze zasiedzenia. Nie istnieje bowiem prawna możliwość zasiedzenia części budynku, a jedynie stosowny w nim udział, co jest zresztą ugruntowanym stanowiskiem tak w literaturze, jak i orzecznictwie Sądu Najwyższego (vide : postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2007 r., II CSK 416/06, M. Prawniczy 2007/4/172)

Sąd I instancji prawidłowo zastosował w końcu przepis art. 10 ustawy z 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny. Nieruchomość gruntowa w postaci działki (...) stanowiła bowiem własność Skarbu Państwa, a zatem orzekając w sprawie należało wziąć pod uwagę rozwiązanie dla sytuacji prawnej, w której wykluczonym było zasiedzenie nieruchomości stanowiącej własność państwową (art. 177 k.c.). Sąd Rejonowy ustalił, że 30 letni termin zasiedzenia rozpoczął swój bieg 01 października 1990 r. i uległ skróceniu o okres od 01 lutego 1981 r. do 01 października 1990 r. z uwagi na obowiązujący przed 1990 r. zakaz zasiedzenia gruntów Skarbu Państwa. Tym samym wnioskodawcy zasiedzieli nieruchomość gruntową z dniem 01 stycznia 2012 r. i taką też datę należało przyjąć dla udziału w nieruchomości zabudowanej.

Wobec powyższego apelacja została oddalona w oparciu o art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w myśl art. 520 § 2 k.p.c.