Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2014r. i 18 czerwca 2014 r. sprawy, przeciwko M. B. c. S. i D. z d. P. ur. (...) W..

Obwinionej o to że:

w dniu 4 marca 2013r. około godz. 9:50 w W. przy ul. (...) w sklepie (...) dokonała kradzieży czterech tuszy do rzęs marki L. o wartości łącznej 236 zł na szkodę R. polska to jest o wykroczenie z art. 119 par 1 k.w.

orzeka

1)  Obwinioną M. B. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu , na podstawie art.119 par 1 kw w zw z art. 17 par 2 kw odstępuje od wymierzenia kary wobec obwinionej.

2)  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. W. kwotę 216 ( dwieście szesnaście ) złotych powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem obrony z urzędu.

3)  Zwalnia obwinioną od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 2110/13

UZASADNIENIE

M. B. została obwiniona o to, że w dniu 04 marca 2013r. około godz. 9:50 w W. przy ul. (...) w sklepie (...) dokonała kradzieży czterech tuszy do rzęs marki L. o wartości łącznej 236 zł na szkodę R. Polska, tj. o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 marca 2013 roku przy ul. (...) w sklepie (...) wykonywał obowiązki służbowe pracownika firmy (...). Około godz. 9:50 na kamerach monitoringu zaobserwował on kobietę w średnim wieku, która sięga na półkę. Widział on jak w/w kobieta zabiera z półki cztery tusze do rzęs i wrzuca je do rękawa. Następnie kobieta ta oddaliła się z tego miejsca i przeniosła schowane przedmioty do kieszeni spodni. Gdy przekroczyła linię bramek kontrolnych, nie dokonując zapłaty za zabrany towar, P. N. dokonał jej zatrzymania. Ochroniarz poprosił ją wówczas, aby wraz z nim udała się do pomieszczenia służbowego celem dokonania kontroli. Zatrzymana kobieta stanowczo zaprotestowała na jego propozycję. Zmieniła jednak zdanie, gdy dowiedziała się, iż kierownik sklepu wykonuje telefon na Policję. Wówczas sama dobrowolnie wyjęła ze swojej odzieży cztery tusze marki L. o łącznej wartości 236 złotych. Kobieta ta została następnie przekazana funkcjonariuszom Policji, którzy przybyli na miejsce zdarzenia. Zatrzymaną kobietą okazała się być M. B..

M. B. od dziecka leczyła się w (...) z powodu nadpobudliwości. W 2002 roku została zarejestrowana w (...) na ul. (...) z rozpoznaniem zaburzeń psychicznych i zachowania spowodowanego przyjmowaniem środków psychoaktywnych. Postawiono jej diagnozę schizofrenii paranoidalnej. W styczniu 2013 roku zaobserwowano u niej wyraźną poprawę stanu zdrowia psychicznego. Jednakże w kwietniu 2013 roku odnotowano u niej przewlekle występujące objawy wytwórcze i bagatelizowanie uzależnienia od benzodwuazepin, zaś od maja 2013 roku ustąpiły u niej objawy wytwórcze.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej M. B. /k 6v/, zeznań świadka P. N. /k. 55, 3v/, protokołu ustnego przyjęcia zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/, opinii sądowo-psychiatrycznej /k. 19-21/, uzupełniającej opinii sądowo-psychiatrycznej /k. 40-41/.

Przesłuchiwana w postępowaniu wyjaśniającym obwiniona M. B. przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Jednocześnie skorzystała ona z przysługującego jej prawa i odmówiła składania wyjaśnień, wskazując, iż złoży je bezpośrednio przed Sądem. / k. 6v wyjaśnienia obwinionej M. B. /

M. B. ma 35 lat. Jest mężatką. Obecnie pozostaje bez pracy. W 2005 roku została ukarana sądownie za czyn z art. 119 § 1 kw na karę 30 dni pozbawienia wolności. Nie była leczona odwykowo. Była leczona w (...). / k. 6 wyjaśnienia obwinionej M. B. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, uznać należy, iż sprawstwo i wina M. B. odnośnie zarzucanego jej wykroczenia kradzieży czterech tuszy do rzęs marki L. są oczywiste i nie mogą budzić żadnych wątpliwości.

Sąd dał w pełni wiarę wyjaśnieniom obwinionej, w których przyznała się ona do zarzucanego jej czynu. Jej wyjaśnienia w tym zakresie korespondują z pozostałym zgromadzonym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym. Dlatego Sąd nie miał najmniejszych wątpliwości co do sprawstwa M. B. odnośnie przedmiotowego wykroczenia.

Wyjaśnienia obwinionej są w pełni zgodne z zeznaniami naocznego świadka zdarzenia P. N., który w dniu zdarzenia wykonywał obowiązki służbowe pracownika firmy (...) w sklepie (...). Około godz. 9:50 zaobserwował on na kamerach monitoringu kobietę w średnim wieku, która sięga na półkę, gdzie były tusze do rzęs. Widział on jak w/w kobieta zabiera z półki cztery tusze i wrzuca je do rękawa. Następnie kobieta oddaliła się z tego miejsca, schowała te przedmioty do kieszeni spodni i wyszła ze sklepu przekraczając linię bramek kontrolnych, czyli nie udała się wraz ze schowanym towarem do kas tylko skierowała się bezpośrednio do wyjścia. Świadek wcześniej opuścił pomieszczenie monitoringu i udał się za linię kas w okolice wyjścia ze sklepu. Gdy kobieta ta wychodziła już ze sklepu zatrzymał ją i poprosił o udanie się wraz z nim do pomieszczenia służbowego celem dokonania kontroli. Zatrzymana kobieta stanowczo zaprotestowała na jego propozycję. Zmieniła zdanie dopiero wówczas, gdy dowiedziała się, iż kierownik sklepu wykonuje telefon na Policję. Wówczas sama dobrowolnie wyjęła skradzione przedmioty ze swojej odzieży – cztery tusze marki L. o łącznej wartości 236 złotych. Później na miejsce zdarzenia przybyli funkcjonariusze Policji. /k. 55, 3v zeznań świadka P. N./

Zdaniem Sądu zeznania świadka P. N. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Są one w pełni zgodne z wyjaśnieniami obwinionej, która przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu.

Z uwagi na uzasadnioną wątpliwość co do poczytalności obwinionej (wobec informacji o jej leczeniu w (...)), Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego lekarza psychiatry, celem ustalenia stanu zdrowia psychicznego obwinionej M. B., jej poczytalności w chwili popełnienia zarzucanego jej czynu, jej aktualnego stanu zdrowia psychicznego oraz zdolności do wzięcia udział w postępowaniu.

Na podstawie akt sprawy, dokumentacji medycznej oraz przeprowadzonego badania, biegła sądowa z zakresu psychiatrii G. G. ustaliła, iż obwiniona M. B. wychowywała się w trudnych warunkach środowiskowych. Jej ojciec jest uzależniony od alkoholu. Obwiniona zdobyła zawód piekarza, pracowała głównie dorywczo. Obecnie pozostaje na utrzymaniu męża. Mają oni dwuletniego syna. Podczas przeprowadzonego badania obwiniona oświadczyła również, iż od dzieciństwa leczy się ona na padaczkę – korzysta z pomocy neurologa. Od 2002 roku jest także pod opieką psychiatryczną. Prawdopodobnie rozpoznano u niej schizofrenię paranoidalną. Przyjmuje ona P., O., C. i D. chrono. Obwiniona podejmowała leczenie odwykowe z powodu uzależnienia od heroiny. Obecnie bierze udział w programie metadonowym w Poradni Uzależnień przy ul. (...) w W.. M. B. była karana sądownie. Przeciwko niej prowadzone są też inne postępowania karne.

Na podstawie całości zebranego materiału biegła sądowa rozpoznała u M. B. przewlekła chorobę psychiczną pod postacią schizofrenii paranoidalnej u osoby z zaburzeniami psychicznymi i zachowania, spowodowanymi przyjmowaniem substancji psychoaktywnych, uzależnionej od opiatów i benzodwuazepin. Nadto w przeprowadzonym wywiadzie stwierdziła u niej napady drgawkowe o niejasnej etiologii.

Na podstawie dokumentacji medycznej biegła ustaliła, iż obwiniona od dziecka leczyła się w (...) z powodu nadpobudliwości. W 2002 roku została zarejestrowana w (...) na ul. (...) z rozpoznaniem zaburzeń psychicznych i zachowania spowodowanych przyjmowaniem środków psychoaktywnych. Ostatecznie postawiono jej diagnozę schizofrenii paranoidalnej. W styczniu 2013 roku zaobserwowano u niej wyraźną poprawę stanu psychicznego. W kwietniu 2013 roku odnotowano u niej przewlekle występujące objawy wytwórcze i bagatelizowanie uzależnienia od benzodwuazepin, zaś od maja 2013 roku ustąpiły u niej objawy wytwórcze. Podczas badania sądowo – psychiatrycznego, które miało miejsce w dniu 19 września 2013 roku biegła również nie zaobserwowała u obwinionej ostrych objawów psychotycznych.

Zdaniem biegłej, stan psychiczny M. B. w odniesieniu do zarzucanego jej czynu nie znosił, ale ograniczał w stopniu znacznym jej zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem (w rozumieniu art.17 § 2 kw). Poczytalność M. B. była ograniczona w stopniu znacznym z uwagi na występowanie przewlekłej choroby psychicznej pod postacią schizofrenii paranoidalnej. Jednocześnie biegła sądowa nie znalazła podstaw do opiniowania niepoczytalności obwinionej, bowiem czyn, o który jest obwiniona nie wynikał z objawów psychotycznych, zaś sama obwiniona wyjaśniła, że dokonała go chcąc poprawić swoją sytuację materialną. Zamierzała ona sprzedać skradzione przedmioty. Przyznała ona również, iż wcześniej dokonywała także innych kradzieży z chęci zysku spowodowanej trudną sytuacją materialną.

W sporządzonej opinii biegła wskazała również, iż należy wziąć pod uwagę, że choroba psychiczna obwinionej związana jest z występowaniem zaburzeń procesów poznawczych , a ponadto w trakcie wizyt poprzedzającej czyn i następnej, która miała miejsce wkrótce po dacie czynu, opisywano występowanie u niej przewlekłych objawów wytwórczych (mimo wyraźnej poprawy stanu psychicznego). Mając na uwadze powyższe, w opinii biegłej M. B. miała w czasie czynu ograniczoną w stopniu znacznym poczytalność. Biegła wskazała przy tym, iż obwiniona może brać udział w czynnościach procesowych przy udziale obrońcy. /k. 19-21 opinia sądowo-psychiatryczna, k. 40-41 uzupełniająca opinia sądowo-psychiatryczna/

Sąd ocenił sporządzone przez biegłą opinie jako rzetelne, jasne i pełne. Zdaniem Sądu zachowują one walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Nie zawierają one wewnętrznych sprzeczności. Biegła posługiwała się w nich logicznymi argumentami. Opinie sporządzone zostały przez biegłą z wieloletnim stażem i nie zostały zakwestionowana przez żadną ze stron.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranym w sprawie dowodzie z dokumentu w postaci protokołu ustnego przyjęcia zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/. Dokument te ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budził wątpliwości Sądu co do jego wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność został sporządzony oraz ze względu na okoliczności, które sam stwierdzał. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym jego zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby jego wiarygodność.

Obwinionej M. B. zarzucono popełnienie czynu określonego w art. 119 § 1 Kodeksu Wykroczeń.

Wykroczenie z art. 119 § 1 kw popełnia ten, kto kradnie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Strona przedmiotowa wykroczenia z art. 119 § 1 kw polega na tym, że sprawca dokonuje zaboru (wyjmuje rzecz spod władztwa pokrzywdzonego). Czyn kradzieży określony w art. 119 kw zawiera konstrukcję tzw. czynu przepołowionego. Polega ono na tym, iż czyn stanowi wykroczenie, o ile wartość wyrządzonej szkody nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Jeżeli wartość wyrządzonej szkody przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia, wówczas czyn stanowi przestępstwo kradzieży (art. 278 k.k.).

Przedmiotem wykroczenia stypizowanego w art. 119 § 1 kw jest cudza rzecz ruchoma, której wartość, jak wskazano, nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę. Stosownie do treści rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 września 2012 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2013 r. wysokość minimalnego wynagrodzenia w 2013 r. wynosiła 1600 zł. ¼ wskazanej wyżej kwoty wynosi 400 zł. Z tego względu, z uwagi na wartość skradzionych przez obwinioną czterech tuszy do rzęs marki L. o wartości łącznej 236 zł, którego dopuściła się obwiniona, jej zachowanie wypełniło znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 kw.

Wykroczenie kradzieży opisane w art. 119 § 1 kw ma charakter umyślny i może być popełnione jedynie z zamiarem kierunkowym. Nie ulega wątpliwości, że M. B. chciała dokonać kradzieży czterech tuszy do rzęs marki L. o wartości łącznej 236 zł. W tym celu udała się do sklepu (...), gdzie wzięła z półki sklepowej w/w tusze do rzęs, które następnie umieściła w rękawie, a później przeniosła je do kieszeni spodni. Następnie nie dokonując zapłaty w kasie sklepowej, przekroczyła linię bramek kontrolnych, gdzie została ujęta przez ochroniarza sklepu.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniona M. B. w dniu 4 marca 2013r. około godz. 9:50 w W. przy ul. (...) w sklepie (...) dokonała kradzieży czterech tuszy do rzęs marki L. o wartości łącznej 236 zł na szkodę R. Polska, tj. popełnienia wykroczenia z art. 119 § 1 kw.

Uznając winę obwinionej, Sąd jednocześnie odstąpił od wymierzenia M. B. kary. Na mocy art. 17 § 2 kw jeżeli w czasie popełnienia wykroczenia zdolność rozpoznawania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, można odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego.

W niniejszej sprawie biegła psychiatra stwierdziła, iż stan psychiczny obwinionej ograniczał w stopniu znacznym jej zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem. Choć stan taki nie wyłącza odpowiedzialności M. B., to zważyć należy, iż znaleźć musi swoje odzwierciedlenie przy ocenie stopnia winy obwinionej, która nie w pełni zdawała sobie sprawę ze znaczenia swojego zachowania. W konsekwencji przyjąć należy, iż stopień winy, a co za tym idzie karygodność czynu, jakich dopuściła się M. B., nie jest znaczna. Reasumując, w ocenie Sądu opisane przesłanki stanowiły podstawę do odstąpienia od wymierzenia obwinionej kary.

O wynagrodzeniu za pomoc prawną udzieloną przez obrońcę ustanowionego z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 2 pkt 2, § 16 i § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Bazując na treści art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i art. 17 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, Sąd zwolnił obwinioną od ponoszenia kosztów procesu, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.