Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Kiepura

Sędziowie SSO Bożena Żywioł.

SSR del. Marcin Schoenborn (spr.)

Protokolant Barbara Szkabarnicka

przy udziale Krystyny Marchewki Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2014 r.

sprawy

1. P. W. ur. (...) w R.

syna K. i B.

oskarżonego z art. 278§1 kk, art. 242§1 kk, art. 279§1 kk, art. 279§1 kk i art. 13§1 kk w zw. z art. 279§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, art. 13§1 kk w zw. z art. 279§1 kk i art. 278§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, art. 13§1 kk w zw. z art. 279§1 kk i art. 288§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, art. 279§1 kk i art. 278§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, art. 279§1 kk i art. 288§1 kk w zw. z art. 11§2 kk

2. M. N. (1) (N.) ur. (...) w R.

syna K. i A.

oskarżonego z art. 279§1 kk, art. 279§1 kk i art. 288§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, art. 278§1 kk

3. A. W. ur. (...) w S.

syna A. i K.

oskarżonego z art. 278§1 kk w zw. z art. 64§1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 7 maja 2013 r. sygnatura akt VI K 238/11

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 439 § 1 pkt 9 kpk, art. 440 kpk, art. 435 kpk, art. 624 § 1 kpk

1.  uchyla pkt 7 i 8 zaskarżonego wyroku oraz jego pkt 11 w stosunku do M. N. (1) i M. N. (2), który apelacji nie wnosił i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw umarza postępowanie przeciwko obu tym oskarżonym o czyny zarzucane im odpowiednio w pkt LVIII i XLVIII aktu oskarżenia stanowiące aktualnie wykroczenia z art. 120 § 1 kw z powodu przedawnienia ich karalności, a na mocy art. 118 § 2 kpw kosztami postępowania w tym zakresie obciąża Skarb Państwa;

2.  uchyla zaskarżony wyrok w stosunku do P. W. i sprawę tego oskarżonego o wszystkie zarzucane mu aktem oskarżenia czyny przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Rudzie Śląskiej;

3.  zmienia zaskarżony wyrok , również wobec M. N. (2), który apelacji nie wnosił, w ten sposób, że:

-

w pkt 10 w opisie recydywy przyjmuje, iż wyrok w sprawie o sygn. akt II K 814/03 zapadł w Sądzie Rejonowym w Rudzie Śląskiej 8 grudnia 2004 r., a oskarżony A. W. karę łączną 6 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 28 września 2006 r. sygn. akt IV K 146/06 odbywał w okresie od 15 czerwca 2004 r. do 21 listopada 2005 r. i od 21 lipca 2007 r. do 26 maja 2009 r.,

-

ustala, że rozstrzygnięcie z pkt 12 o warunkowym zawieszeniu wykonania kary wobec oskarżonego M. N. (2) odnosi się do kary pozbawienia wolności orzeczonej w pkt 6,

-

ustala, że rozstrzygnięcie z pkt 15 w stosunku do oskarżonego M. N. (2) odnosi się do kary grzywny orzeczonej w pkt 6,

-

uchyla rozstrzygnięcie z pkt 15 w stosunku do A. W. i na mocy art. 63 § 1 kk zalicza temu oskarżonemu na poczet orzeczonej w pkt 10 kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania w sprawie w dniach 28 marca 2011 r. i 29 marca 2011 r.,

-

uchyla rozstrzygnięcie z pkt 15 w stosunku do M. N. (1) i na mocy art. 63 § 1 kk zalicza temu oskarżonemu na poczet orzeczonej w pkt 9 kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania w sprawie w dniach 29 grudnia 2010 r., 30 grudnia 2010 r. i 31 grudnia 2010 r.;

4.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

5.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. N. i adwokata E. S. kwoty po 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmujące kwoty po 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony z urzędu oskarżonych M. N. (1) i A. W. w postępowaniu odwoławczym;

6.  zwalnia oskarżonych M. N. (1) i A. W. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami w częściach na nich przypadających obciążając Skarb Państwa.

  Sygn. akt VI Ka 945/13

  Prokuratura Rejonowa w R. skierowała do Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej akt oskarżenia przeciwko P. W., K. S., M. N. (2), M. N. (1) i A. W..

  P. W. został oskarżony o popełnienie dziewiętnastu przestępstw opisanych szczegółowo w pkt I-XIX aktu oskarżenia, w tym:

-

czterech kwalifikowanych z art. 278 § 1 kk (pkt I, VI, XVI, XVII aktu oskarżenia),

-

pięciu kwalifikowanych z art. 279 § 1 kk ( pkt III, IV, V, VII, XIV, XVIII aktu oskarżenia),

-

trzech kwalifikowanych z art. 279 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk (pkt XIII, XV, XVIII aktu oskarżenia),

-

trzech kwalifikowanych z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk (pkt X, XI, XIX aktu oskarżenia),

-

jednego kwalifikowanego z art. 279 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk (pkt VIII aktu oskarżenia)

-

jednego kwalifikowanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk i art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk (pkt IX aktu oskarżenia),

-

jednego kwalifikowanego z art. 279 § 1 kk i art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk (pkt XII aktu oskarżenia)

-

jednego kwalifikowanego z art. 242 § 1 kk (pkt II aktu oskarżenia),

przy czym czynów z pkt I, III, IV, V, VII, VIII, IX, XII, XIII, XIV, XV, XVII, XIX aktu oskarżenia miał się dopuścić we współsprawstwie z K. S., zaś czynu z pkt XVI aktu oskarżenia wspólnie i w porozumieniu z A. W..

K. S. został oskarżony o popełnienie dwudziestu czterech przestępstw opisanych szczegółowo w pkt XX-XLIII aktu oskarżenia, w tym:

-

trzynastu we współsprawstwie z P. W. (pkt XXI, XXII, XXIII, XXV, XXVI, XXVII, XXVIII, XXIX, XXXII, XXXIII, XLI, XLII, XLIII aktu oskarżenia ) i identycznie kwalifikowanych jak odpowiadające im czyny z pkt I, III, IV, V, VII, VIII, IX, XII, XIII, XIV, XV, XVII, XIX aktu oskarżenia, a nadto

-

jednego z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk popełnionego samemu (pkt XX aktu oskarżenia),

-

jednego z art. 278 § 1 kk popełnionego samemu (pkt XXIV aktu oskarżenia),

-

dziewięciu popełnionych we współsprawstwie z M. N. (1) i M. N. (2) kwalifikowanych identycznie jak odpowiadające im czyny zarzucone wymienionym współoskarżonym (pkt XXX, XXXI, XXXIV, XXXV, XXXVI, XXXVII, XXXVIII, XXXIX, XL aktu oskarżenia).

M. N. (2) został oskarżony o popełnienie dziesięciu przestępstw opisanych szczegółowo w pkt XLIV-LIII aktu oskarżenia, w tym:

-

dziewięciu popełnionych wspólnie i w porozumieniu z M. N. (1) i K. S. (pkt XLIV, XLV, XLVI, XLVII, XLVIII, XLIX, L, LI, LII aktu oskarżenia), kwalifikowanych: czyny z pkt XLIV, XLV, LI, LII z art. 279 § 1 kk, czyny z pkt XLVI, XLVII, XLIX, L z art. 279 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, czyn z pkt XLVIII z art. 278 § 1 kk,

-

jednego kwalifikowanego z art. 279 § 1 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełnionego we współsprawstwie z M. N. (1) (pkt LIII aktu oskarżenia).

O popełnienie czynów identycznie opisanych i zakwalifikowanych jak w przypadku M. N. (2) oskarżony został również jego brat M. N. (1) (w pkt LIV-LXIII aktu oskarżenia).

Z kolei A. W. został oskarżony o popełnienie wspólnie i w porozumieniu z P. W. czynu w jego przypadku kwalifikowanego z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk (pkt LXIV aktu oskarżenia).

Na rozprawie w dniu 25 stycznia 2012 r. Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej postanowił sprawę K. S. wyłączyć do odrębnego rozpoznania z powołaniem się na zaistnienie okoliczności z art. 34 § 3 kpk. Na kolejnych terminach rozprawy rozpoznawał więc jedynie sprawę oskarżonych P. W., M. N. (2), M. N. (1) i A. W..

Wyrokiem z dnia 7 maja 2013 r. sygn. akt VI K 238/11 opisując w jego części wstępnej czyny zarzucane oskarżonym: P. W. w pkt I-XIX, M. N. (2) w pkt XX-XXIX, M. N. (1) w pkt XXX-XXXIX, A. W. w pkt LI, orzekł zaś, że:

1.  uznaje oskarżonego P. W. za winnego czynów szczegółowo opisanych w pkt. I, VI, XVI, XVII części wstępnej wyroku, gdzie czyny szczegółowo opisane w pkt. I, VI, XVI, XVII części wstępnej wyroku wyczerpują znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk, przy przyjęciu, iż czyny szczegółowo opisane w pkt. I, VI, XVI, XVII części wstępnej wyroku zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw o którym mowa w art. 91 § 1 kk, to jest w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i i za to na mocy art. 278 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk, art. 33 § 2 kk skazuje go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych, przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 złotych;

2.  uznaje oskarżonego P. W. za winnego czynu szczegółowo opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku, to jest czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 242 § 1 kk i za to na mocy art. 242 § 1 kk skazuje go na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;

3.  uznaje oskarżonego P. W. za winnego czynów szczegółowo opisanych w pkt. od III do V, VII, X, XI, XIII, XIV, XVIII części wstępnej wyroku, gdzie

-

czyny szczegółowo opisane w pkt. III do V, VII, XIII, XIV, XVIII części wstępnej wyroku wyczerpują znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 kk,

-

czyny szczegółowo opisane w pkt. X, XI części wstępnej wyroku wyczerpują znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk,

przy przyjęciu, iż czyny szczegółowo opisane w pkt. od III do V, VII, X, XI, XIII, XIV, XVIII części wstępnej wyroku zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw o którym mowa w art. 91 § 1 kk, to jest w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i za to na mocy art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk, art. 33 § 2 kk skazuje go na karę 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych, przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 złotych;

4.  uznaje oskarżonego P. W. za winnego czynów szczegółowo opisanych w pkt. IX, XII części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, iż czyn szczegółowo opisany w pkt. IX części wstępnej wyroku wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a czyn szczegółowo opisany w pkt. XII części wstępnej wyroku wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, przy przyjęciu, iż czyny szczegółowo opisane w pkt. IX, XII części wstępnej wyroku zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw o którym mowa w art. 91 § 1 kk., to jest w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i za to na mocy art. 279 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk, art. 33 § 2 kk skazuje go na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych, przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 złotych;

5.  uznaje oskarżonego P. W. za winnego czynów szczegółowo opisanych w pkt. XV i XIX części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, iż czyn szczegółowo opisany w pkt. XV części wstępnej wyroku części wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 kk a czyn szczegółowo opisany w pkt. XIX części wstępnej wyroku części wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk, przy przyjęciu, iż czyny szczegółowo opisane w pkt. XV i XIX części wstępnej wyroku zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw o którym mowa w art. 91 § 1 kk, to jest w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i za to na mocy art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk, art. 33 § 2 kk skazuje go na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych, przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 złotych;

6.  uznaje oskarżonego M. N. (2) za winnego czynów szczegółowo opisanych w pkt. od XX do XXIII, od XXV do XXIX części wstępnej wyroku, gdzie każdy z czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 kk, przy przyjęciu, iż czyny szczegółowo opisane w pkt. od XX do XXIII, od XXV do XXIX części wstępnej wyroku zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw o którym mowa w art. 91 § 1 kk, to jest w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i za to na mocy art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk, art. 33 § 2 kk skazuje go na karę 1roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych, przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 złotych;

7.  uznaje oskarżonego M. N. (2) za winnego czynu szczegółowo opisanego w pkt. XXIV części wstępnej wyroku, to jest czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk i za to na mocy art. 278 § 1 kk, art. 33 § 2 kk skazuje go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych, przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 złotych;

8.  uznaje oskarżonego M. N. (1) za winnego czynu szczegółowo opisanego w pkt. XXXIV części wstępnej wyroku, to jest czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk i za to na mocy art. 278 § 1 kk, art. 33 § 2 kk skazuje go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych, przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 złotych;

9.  uznaje oskarżonego M. N. (1) za winnego czynów szczegółowo opisanych w pkt. od XXX do XXXIII, od XXXV do XXXIX części wstępnej wyroku, gdzie każdy z czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 kk, przy przyjęciu, iż czyny szczegółowo opisane w pkt. od XXX do XXXIII, od XXXV do XXXIX części wstępnej wyroku zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw o którym mowa w art. 91 § 1 kk, to jest w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i za to na mocy art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk, art. 33 § 2 kk skazuje go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych, przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 złotych;

10.  uznaje oskarżonego A. W. za winnego tego, że w grudniu 2010 roku w R. z terenu KWK (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. W. w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem dokonał dwukrotnie kradzieży kabla z drewnianych beli o łącznej długości 6 metrów (2 razy po 3 metry), wartości 1.413,06 zł na szkodę KWK (...), przy czym przestępstwa tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 8 grudnia 2005 r. sygn. akt II K 814/03 za przestępstwo z art. 280 § 1 kk. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 28 września 2006 r. sygn. akt IV K 146/06 w okresie od 15 czerwca 2004 r. do 25 lipca 2009 r., to jest czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 278 § 1 kk, art. 33 § 2 kk skazuje go na karę 1 roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 30 stawek dziennych, przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 złotych;

11.  na mocy art. 91 § 2 kk., art. 86 § 1 i 2 kk. łączy:

a)  oskarżonemu M. N. (1) jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz jednostkowe kary grzywny i wymierza mu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 10 miesięcy i karę łączną grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 złotych,

b)  oskarżonemu M. N. (2) jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz jednostkowe kary grzywny i wymierza mu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy i karę łączna grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10,00 złotych,

c)  oskarżonemu P. W. jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz jednostkowe kary grzywny i wymierza mu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i karę łączną grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 złotych;

12.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk, 73 § 1 kk warunkowo zawiesza oskarżonemu M. N. (2) wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 lat i w tym okresie oddaje oskarżonego pod dozór kuratora sądowego;

13.  na mocy art. 72 § 1 pkt 4 kk zobowiązuje oskarżonego M. N. (2) do wykonywania pracy zarobkowej;

14.  na mocy art. 29 ust. 1 ustawy – Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz:

a)  adw. E. S. kwotę 1.446,48 złotych brutto tytułem udzielonej oskarżonemu A. W. pomocy prawnej z urzędu,

b)  adw. J. N. kwotę 1.963,08 złotych tytułem udzielonej oskarżonemu M. N. (1) pomocy prawnej z urzędu,

c)  adw. P. K. kwotę 1.963,08 złotych tytułem udzielonej oskarżonemu P. W. pomocy prawnej z urzędu;

15.  na mocy art. 63 § 1 kk. zalicza:

a)  oskarżonemu M. N. (2) na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od dnia 29 grudnia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r., przy przyjęciu, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny i uznaje ją za wykonaną co do 4 stawek dziennych grzywny,

b)  oskarżonemu A. W. na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od dnia 28 marca 2011 r. do 29 marca 2011 r., przy przyjęciu, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny i uznaje ją za wykonaną co do 6 stawek dziennych grzywny,

c)  oskarżonemu P. W. na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od dnia 28 grudnia 2010 r. do 10 stycznia 2011 r., przy przyjęciu, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny i uznaje ją za wykonaną co do 28 (dwadzieścia osiem) stawek dziennych grzywny,

d)  oskarżonemu M. N. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od dnia 29 grudnia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r., przy przyjęciu, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny i uznaje ją za wykonaną co do 6 stawek dziennych grzywny;

16.  na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

Apelacje od tego wyroku złożyli obrońcy oskarżonych P. W., M. N. (1) i A. W..

Obrońca P. W. Prokurator zaskarżył orzeczenie w całości na korzyść tego oskarżonego. Zarzucił mu:

-

obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku polegającą na:

-

naruszeniu art. 4 kpk poprzez uwzględnienie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, przy jednoczesnym nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na jego korzyść,

-

naruszeniu art. 5 § 2 kpk poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości,

-

naruszeniu art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,

-

błąd w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Są, polegający na przyjęciu, że oskarżony P. W. dopuścił się czynów opisanych w punkcie III, IV, V, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV i XVIII a/o, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do takich ustaleń,

-

rażącą surowość wymierzonych oskarżonemu za czyny opisane w punkcie I, VI, XVI i XVII a/o, w punkcie II a/o, w punkcie XV i XIX a/o.

Stawiając zaś powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów opisanych w punkcie III, IV, V, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV i XVIII a/o oraz wymierzenie za czyny opisane w punkcie I, VI, XVI i XVII a/o, w punkcie II a/o, w punkcie XV i XIX a/o kar łagodniejszych z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Rudzie Śląskiej do ponownego rozpoznania.

Z kolei obrońca M. N. (1) zaskarżył orzeczenie w całości co do pkt XXX, XXXI, XXXII, XXXV i XXXVIII części wstępnej wyroku, oczywiście na korzyść tego oskarżonego. Zarzucił mu:

7.  naruszenie art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie nieusuwalnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

8.  naruszenie art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie,

9.  błąd w ustaleniach faktycznych, które miały istotny wpływ na treść wyroku, przez przyjęcie w zakresie pkt XXX i XXXI części wstępnej wyroku, że oskarżony M. N. (1) dokonał czynów wyczerpujących dyspozycję art. 279 § 1 kk, w sytuacji gdy w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy ustalenia faktyczne prowadzić powinny do przypisania oskarżonemu czynów z art. 278 § 1 kk,

10.  błąd w ustaleniach faktycznych, które miały istotny wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony M. N. (1) dokonał zarzucanych mu czynów opisanych w pkt XXXII, XXXV i XXXVIII, w sytuacji gdy w zgromadzonym materiale brak jest wiarygodnych dowodów przemawiających o jego winie.

Podnosząc te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów z pkt XXXII, XXXV i XXXXVIII z części wstępnej wyroku, zmianę kwalifikacji prawnej czynów z pkt XXX i XXXI z części wstępnej wyroku i uznanie, że czyny te wyczerpują znamiona występku opisanego w art. 278 § 1 kk oraz wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Natomiast obrońca A. W. zaskarżył wyrok, oczywiście na korzyść tego oskarżonego, jedynie w części dotyczącej kary. Zarzucając mu rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu, jaki został oskarżonemu przypisany zaskarżonym wyrokiem oraz w relacji do celów, jakie kara ta powinna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie kary orzeczonej w pkt 10 na okres 3 lat próby, względnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I-ej instancji do ponownego rozpoznania.

Wyrok Sądu Rejonowego bez zaskarżenia uprawomocnił się zatem względem M. N. (2).

W toku rozprawy apelacyjnej Prokurator wniósł o uchylenie wyroku w całości co do oskarżonego P. W., jak też o jego uchylenie w zakresie przypisanych oskarżonym M. N. (2) i M. N. (1) czynów w pkt 7 oraz 8 i umorzenie w tej części postępowania.

Sąd Okręgowy w Gliwicach zważył co następuje.

Apelacje obrońców okazały się jedynie o tyle skuteczne, iż w następstwie ich wywiedzenia, możliwym, a zarazem koniecznym stało się:

-

uchylenie zaskarżonego wyroku w stosunku do P. W. i przekazanie sprawy tego oskarżonego o wszystkie zarzucane mu czyny do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Rudzie Śląskiej,

-

wobec stwierdzenia negatywnej przesłanki procesowej, po myśli art. 439 § 1 pkt 9 kpk uchylenie pkt 7 i 8 zaskarżonego wyroku oraz jego pkt 11 w stosunku do M. N. (1) i M. N. (2), który apelacji nie wnosił (z powołaniem się na art. 435 kpk) i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw umorzenie postępowania przeciwko obu tym oskarżonym o czyny zarzucane im odpowiednio w pkt LVIII i XLVIII aktu oskarżenia (opisane w części wstępnej odpowiednio w pkt XXXIV i XXIV) stanowiące aktualnie wykroczenia, z powodu przedawnienia ich karalności, a w konsekwencji na mocy art. 118 § 2 kpw obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania w tym zakresie.

Nadto wychodząc z wykorzystaniem art. 440 kpk poza granice zaskarżenia należało zmienić zaskarżony wyrok na korzyść oskarżonego A. W. w zakresie opisu czynu mu przypisanego w pkt 10 w odniesieniu do ujętego w nim działania w warunkach recydywy.

Już zaś orzekając w granicach zaskarżenia należało skorygować skarżone orzeczenie w pkt 15, z uwzględnieniem zdezaktualizowania się rozstrzygnięcia o karach łącznych z pkt 11 w stosunku do M. N. (1), w kierunku prowadzącym do zaliczenia temu oskarżonemu, jak i A. W., okresów ich rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet orzeczonych kar bezwzględnego pozbawienia wolności (w przypadku M. N. (1), tej która się ostała, a więc z pkt 9).

Częściowe uchylenie wyroku w zakresie wyżej wskazanym wobec nieapelującego M. N. (2), musiało także skutkować wskazaniem, że zastosowana względem niego instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary (orzeczona w pkt 12) odnosi się do pozostałej w mocy kary pozbawienia wolności orzeczonej w pkt 6, zaś dokonane w pkt 15 na mocy art. 63 § 1 kk zaliczenie jego rzeczywistego okresu pozbawienia wolności w sprawie odnosi się do kary grzywny również orzeczonej w pkt 6.

Nie znalazł natomiast Sąd odwoławczy podstaw, by uwzględnić zarzuty i wnioski apelacji obrońców oskarżonych A. W. i M. N. (1).

W przypadku apelacji obrońcy oskarżonego P. W. nie sposób zgodzić było się z tymże skarżącym, jakoby orzeczenie Sądu Rejonowego w zakresie rozstrzygnięcia o winie powinno zostać skorygowane we wskazany przez niego sposób. Podniesione na poparcie tego żądania zarzuty również bowiem okazały się niezasadne.

Wedle tego skarżącego oskarżony W. winien być bowiem uniewinniony od popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt III, IV, V, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV i XVIII aktu oskarżenia, gdyż konsekwentnie nie przyznawał się do ich popełnienia, potwierdził jedynie, że były tylko trzy przypadki kradzieży/włamań do altan, a wyjaśnienia K. S., przerzucającego przecież część odpowiedzialności na współoskarżonego, poza tym nieprzesłuchanego w toku rozprawy, nie mogą w istocie stanowić wiarygodnego dowodu jego winy.

Nie zauważa jednak obrońca P. W., iż tenże oskarżony przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym w związku z uzupełnianiem mu zarzutów przyznał się do popełnienia czynów, o które został ostatecznie oskarżony, jedynie przeczył, by zabrał wszystkie rzeczy wymienione w zarzucie III (k. 340, 461), a niewątpliwie te jego relacje miał w polu widzenia Sąd Rejonowy, o czym świadczy uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Jednocześnie P. W. przesłuchiwany przed sądem, kiedy już rzeczywiście nie przyznał się do żadnego z zarzucanych mu czynów popełnionych na terenie ogrodów działkowych, nie podał przekonujących w świetle zasad logiki oraz wskazań doświadczenia życiowego okoliczności, które tłumaczyłyby go ze złożenia wcześniej przez niego samego wyjaśnień go obciążających. Ponadto twierdzenie, iż na prośbę K. S. wziął te ogródki na siebie, bo było mu wszystko jedno (k. 1229), kompletnie nie przystaje do wyjaśnień współoskarżonego, który przecież od samego początku postępowania również się przyznawał do włamań i kradzieży na terenie ogródków działkowych. Więcej, oskarżony W. podczas przesłuchania opisywał, a podczas eksperymentu procesowego wskazywał, ogródki działkowe okradzione nie tylko samodzielnie, ale również wspólnie z K. S.. Już tylko te okoliczności przeczyły zaś wystarczająco pewnie wskazywanemu przez W. jego porozumieniu z S..

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy miał pewne podstawy do tego, by przydając walor wiarygodności tym z wyjaśnień oskarżonego W., w których przyznał się on do popełnienia również czynów na terenie ogrodów działkowych, o które został oskarżony, odmówić jednocześnie tego przymiotu odmiennym w tym zakresie jego późniejszym wyjaśnieniom. W żadnym razie tego rodzaju ocena nie była dowolną. Wynikała bowiem z analizy całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań doświadczenia życiowego. Była więc wyrazem oceny swobodnej, a jako taka pozostawała pod ochroną art. 7 kpk również z tego względu, że skarżący nie przedstawił logicznych argumentów, które sprzeciwiałyby się jej zaakceptowaniu.

Nie mogło być zatem mowy o naruszeniu przez Sąd Rejonowy art. 4 i 7 kpk, a w konsekwencji i art. 5 § 2 kpk, skoro na podstawie wyjaśnień P. W. z postępowania przygotowawczego poczynionymi mogły zostać pewne ustalenia wskazujące na jego sprawstwo i winę również w odniesieniu do tych z zarzucanych mu czynów, o uniewinnienie od których wnosił jego obrońca. Trafnymi były więc i w tym zakresie ustalenia faktyczne, jakie poczynił Sąd Rejonowy.

Nie mniej skutecznie domagał się obrońca P. W. uchylenia zaskarżonego wyroku w stosunku do tego oskarżonego i przekazania jego sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, w czym w instancji odwoławczej poparł go również nieapelujący Prokurator.

Przypisując oskarżonemu W. popełnienie czterech ciągów przestępstw (pkt 1, 3, 4 i 5 zaskarżonego wyroku) oraz przestępstwo z art. 242 § 1 kk (pkt 2 zaskarżonego wyroku), Sąd Rejonowy nie rozstrzygnął o zarzucie z pkt VIII aktu oskarżenia (opisanym w pkt VIII części wstępnej zaskarżonego wyroku), a więc o czynie z art. 279 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk mającym być popełnionym na szkodę M. J. – posiadacza działki nr (...) na terenie (...). Jest to o tyle oczywiste, że przywołane części skarżonego wyroku nie odwołują się w żadnym fragmencie do pkt VIII jego części wstępnej (bądź aktu oskarżenia), jak też nie zawierają opisu i kwalifikacji prawnej odnoszącej się do ujętego w tym punkcie czynu. Jednocześnie jest pewnym, że Sąd Rejonowy nie uniewinnił P. W. od popełnienia tego czynu, co o tyle nie może dziwić, że przecież ustalił, jak wskazują na to pisemne motywy zaskarżonego wyroku, iż tenże oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu na szkodę M. J. (k. 1543v).

Niewątpliwie więc Sąd merytoryczny naruszył art. 413 § 1 pkt 5 kpk nakazujący by, każdy wyrok zawierał rozstrzygnięcie sądu oraz § 2 przywołanego artykułu, wedle którego wyrok skazujący powinien ponadto zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej, a także rozstrzygnięcie co do kary i środków karnych. Obraza ta miała ewidentnie wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. Co więcej, jej stwierdzenie musiało skutkować uchyleniem wyroku w całości w stosunku do oskarżonego W.. Z uwagi na obowiązującą w postępowaniu odwoławczym regułę ne peius z art. 454 § 1 kpk nie mogło bowiem dojść do korekty zaskarżonego wyroku uzupełniającej stwierdzony brak w sposób korelujący z poczynionymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami faktycznymi, a z przyczyn, o których już była mowa powyżej, nie było najmniejszych warunków, by oskarżonego uniewinnić od popełnienia czynu z pkt VIII aktu oskarżenia. Jednocześnie w praktyce orzeczniczej dominującym jest stanowisko, za którym opowiada się również Sąd Okręgowy w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, iż przedmiotem uchylenia orzeczenia można uczynić tylko tę jego część, która obarczona jest brakiem rozstrzygnięcia, a uchylenie powinno wówczas nastąpić w zakresie umożliwiającym usunięcie tego uchybienia ( por. uchwałę 7 sędziów SN z 25 marca 2010 r., I KZP 36/09, OSNKW 2010/5/40 wypowiedzianą wprawdzie na gruncie postępowania kasacyjnego, nie mniej wyrażone w niej stanowisko w podanym zakresie pozostaje w pełni aktualnym w postępowaniu odwoławczym). Nie może zaś budzić wątpliwości, iż stwierdzonym w realiach niniejszej sprawy został brak rozstrzygnięcia o winie oskarżonego W. w odniesieniu do jednego z zarzucanych mu czynów. W konsekwencji, kierując się powyższym zapatrywaniem, należało uchylić zaskarżony wyrok w tej części, która odnosiła się do winy W., a więc w istocie jego całość w stosunku do tego oskarżonego, czyli pkt 1-5 oraz 11, 15 i 16 w zakresie jego dotyczącym, a także pkt 14 w części przyznającej adw. P. K. stosowną kwotę tytułem udzielonej przez niego pomocy prawnej oskarżonemu P. W.. Ponowne rozpoznanie sprawy przed Sądem Rejonowym będzie miało więc za przedmiot wszystkie czyny zarzucanemu aktem oskarżenia P. W..

Stwierdzenie przywołanych uchybień było zatem wystarczającym dla wydania orzeczenia przez sąd odwoławczy. Jednocześnie czyniło bezprzedmiotowym w myśl art. 436 kpk rozpoznanie podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego W. zarzutu rażącej surowości kar.

Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy oskarżonego W. będzie więc obowiązany przeprowadzić pełne postępowanie dowodowe (oczywiście w zakresie odnoszącym się jedynie do czynów zarzucanych temu oskarżonemu). W jego toku będzie jednak dążył do bezpośredniego przesłuchania K. S.. Rozważy więc najpierw kwestię łącznego rozpoznania spraw obu tych oskarżonych (oczywiście o ile okaże się to obiektywnie możliwe). W przypadku, gdy do tego nie dojdzie, w zakresie dowodów dotyczących czynów, odnośnie których wina oskarżonego W. nie była kwestionowana w apelacji jego obrońcy, Sąd Rejonowy władny będzie skorzystać z uprawnienia określonego w art. 442 § 2 kpk i poprzestać na ich ujawnieniu.

Dalsze postępowanie wyjaśnić musi również kwestie dotychczas zbagatelizowane przez Sąd Rejonowy, a niewątpliwie istotne dla prawidłowego wyrokowania.

Jest oczywistym, że dla przypisania występku kwalifikowanego z art. 278 § 1 kk, ewentualnie kumulatywnie z uwzględnieniem tego przepisu, koniecznym jest ustalenie wartości skradzionej rzeczy. W dacie orzekania przez Sąd Rejonowy, gdy ta wartość nie przekraczała 250 złotych, a obecnie gdy nie przekracza 420 złotych, kradzież rzeczy ruchomej stanowi jedynie wykroczenie z art. 119 § 1 kk. Tymczasem Sąd Rejonowy w uchylonym orzeczeniu pociągnął P. W. do odpowiedzialności karnej za kradzież blach nieustalonej wartości (pkt 1 w odniesieniu do czynu z pkt VI części wstępnej wyroku). Jednocześnie w świetle zeznań M. Z. pewnym jest, iż w podanej przez niego kwocie 450 złotych nie mieściła się wartość skradzionej choinki (pkt 4 w odniesieniu do czynu z pkt XII części wstępnej wyroku), co oznacza, iż tak naprawdę jej wartość nie została dotychczas ustalona.

W dalszym postępowaniu Sąd Rejonowy będzie więc obowiązany poczynić wskazane brakujące ustalenia. W tym celu w razie potrzeby wykaże się inicjatywą dowodową. Zaznaczenia jednak wymaga, iż co do wartości choinki i tak będzie limitowany kwotą 450 złotych mającą wedle dotychczasowych ustaleń stanowić wartość wszystkich rzeczy utraconych przez w/w pokrzywdzonego w wyniku kradzieży z włamaniem i kradzieży, a to z uwagi na obowiązujący w dalszym postępowaniu tzw. pośredni zakaz reformationis in peius (art. 443 kpk).

W związku z powyższym zasygnalizować należy także Sądowi Rejonowemu, iż w zakresie czynu z pkt IX aktu oskarżenia nie będzie możliwe w dalszym postępowaniu przypisanie oskarżonemu W. kradzieży siedmiu prętów o wartości 335 złotych dokonanej w grudniu 2010 r. jako fragmentu czynu kwalifikowanego kumulatywnie z uwzględnieniem art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk. Ich kradzież aktualnie stanowi bowiem wykroczenie, które w myśl art. 45 § 1 kw uległo przedawnieniu. Ten stan prawny po myśli art. 4 § 1 kk będzie miał zaś zastosowanie.

Jest oczywistym, że zgromadzony materiał dowodowy Sąd Rejonowy poddać będzie musiał wszechstronnej i wnikliwej analizie oraz swobodnej ocenie zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Formułując natomiast orzeczenie kończące postępowanie dopilnuje, by zawierało ono rozstrzygnięcia odnośnie wszystkich czynów, o które oskarżony został P. W.. O ile zaś zajdzie taka konieczność, w sposób przekonywający uzasadni na piśmie stanowisko zajęte w ponownym postępowaniu.

Jak już wyżej zostało zasygnalizowane apelacja obrońcy M. N. (1) okazała się skuteczną, iż w następstwie jej wywiedzenia koniecznym było uchylić zaskarżony wyrok w zakresie przypisanego temu oskarżonemu czynu z pkt XXXIV części wstępnej (pkt LVIII aktu oskarżenia), a w konsekwencji i co do wymierzonych mu kar łącznych (jako zbędnych) i umorzyć odnośnie tego czynu postępowanie z powodu przedawnienia jego karalności przy przyjęciu, że aktualnie stanowi on jedynie wykroczenie.

Wskazać należy, iż w pkt 8 zaskarżonego wyroku M. N. (1) przypisano kradzież 35 wyciętych drzew o wartości 389,55 złotych. Na moment orzekania przez Sąd Rejonowy czyn ten niewątpliwie stanowił występek kradzieży z art. 278 § 1 kk. Obecnie z uwagi na wartość skradzionych drzew stanowi on jedynie wykroczenie, w zależności od tego, gdzie dokonano kradzieży, bądź z art. 120 § 1 kw (w przypadku kradzieży drzewa z lasu), bądź z art. 119 § 1 kw (z innego miejsca).

Po wejściu w życie z dniem 9 listopada 2013 r. ustawy z dnia z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r. poz. 1247) kradzież drzewa czy to z lasu, czy też z innego miejsca, stanowi wykroczenie (odpowiednio z art. 120 § 1 kw i z art. 119 § 1 kw), jeżeli wartość przedmiotu czynności wykonawczej nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia. Owo wynagrodzenie w myśl § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 1074) aktualnie wynosi 1.680 złotych. Zatem próg rozgraniczający występek kradzieży drzewa od wykroczenia jego kradzieży został ujednolicony i podniesiony do poziomu, który obecnie stanowi kwota 420 złotych. Poprzedni stan prawny obowiązujący do dnia 8 listopada 2013 r., wedle którego przestępstwem była kradzież drzewa z lasu o wartości przekraczającej 75 złotych, jak i kradzież drzewa z innego miejsca o wartości przekraczającej 250 złotych, w żadnym razie nie jest zaś względniejszy. Zatem zgodnie z art. 4 § 1 kk zastosowanie musiał mieć stan prawny obowiązujący w dacie orzekania w instancji odwoławczej. Ponadto oczywistym jest, iż od popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu M. N. (1) w pkt 8 zaskarżonego wyroku upłynęły ok. 4 lata. Tymczasem zgodnie z art. 45 § 1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie - z upływem 2 lat od popełnienia czynu.

Należało zaś postąpić we wskazany wyżej sposób niezależnie od granic przedmiotowych zaskarżenia i podniesionego zarzutu po myśli art. 439 § 1 pkt 9 kpk. Orzeczenie następcze odniesione do czynu zakwalifikowanego ostatecznie z art. 120 § 1 kk, a to z tego względu, że Sąd Rejonowy nie czynił ustaleń odnośnie charakteru terenu, z którego kradzież drzewa została dokonana, opis czynu nie wyklucza zaś, że miał on charakter lasu w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach ( tekst jednolisty Dz.U. z 2011 r. Nr 12 poz. 59 z późn. zm.), uzasadniał natomiast art. 5 § 1 pkt 4 kpw, którego konsekwencją musiało być również obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania w tej części zgodnie z regułą wyrażoną w art. 118 § 2 kpw.

Te same względy zgodnie z art. 435 kpk przemawiały także za uchyleniem w tożsamym zakresie zaskarżonego wyroku na korzyść współoskarżonego M. N. (2), który środka odwoławczego nie wnosił ( por. postanowienie SN 12 kwietnia 2006 r., II KK 335/05, OSNKW 2006/7-8/70). Został mu bowiem w pkt 7 zaskarżonego wyroku przypisany czyn we współsprawstwie z M. N. (1), tożsamy co do opisu i okoliczności jego popełnienia z czynem temu oskarżonego przypisanym w pkt 8, z tych samych względów aktualnie stanowiący jedynie wykroczenie kradzieży drzewa, a w świetle ustalonej daty jego popełnienia nie może budzić wątpliwości, że zgodnie z art. 45 § 1 kw ustała jego karalność. Z tej to przyczyny także wobec niego postępowanie o ten czyn przy przyjęcia jego kwalifikacji z art. 120 § 1 kk należało umorzyć, a kosztami postępowania w tej części obciążyć Skarb Państwa.

Apelacja obrońcy M. N. (1) nie mogła natomiast skutkować dalszą ingerencją w treść zaskarżonego wyroku. Analiza podniesionych w niej zarzutów i argumentacji przywołanej na ich uzasadnienie w konfrontacji ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i wnioskami, jakie z niego wysnuł Sąd Rejonowy, dowodzi ich niezasadności.

Przypomnieć należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, koniecznym jest zaś wykazanie, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego ( por. wyrok SN z 23 marca 1974 r., II KR 355/74, OSNPG 1975/9/84). Z kolei zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności ( por. postanowienie SN z 26 lipca 2007 r., IV KK 175/07, OSNwSK 2007/1/1738; wyrok SA Katowice z 20 grudnia 2007 r., II AKa 381/07, Prok.i Pr.-wkł. 2008/9/31). W procesie nie chodzi bowiem o to, czy dowody są nieprzekonujące dla strony, lecz o to, czy są one przekonujące lub nie dla sądu w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Sama odmienność przekonania strony w danej kwestii nie jest zaś obrazą prawa ( por. postanowienie SN z 13 listopada 2007 r., V KK 257/07, LEX nr 332945). Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje zatem pod ochroną art. 7 kpk, jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego i jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( por. wyrok SN z 20 września 2007 r., SNO 57/07, LEX nr 471827; wyrok SN z 13 maja 2008 r., V KK 435/07, LEX 398541; wyrok SA Łódź z 13 listopada 2008 r., II AKa 176/03).

Naruszenia powołanych wyżej zasad nie sposób dopatrzeć się analizując przebieg postępowania, zapadły wyrok oraz pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia. Również apelujący obrońca M. N. (1) nie wskazał dających się zaakceptować racji świadczących o przekroczeniu przez Sąd pierwszej instancji granic swobodnej oceny dowodów, w szczególności poprzez wnioskowanie nielogiczne, sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, bądź też poczynienie ustaleń nie znajdujących odzwierciedlenia w treści przeprowadzonych dowodów.

Analiza pochodzącego od niego środka odwoławczego wskazuje wręcz, iż argumentacja w niej przywołana na uzasadnienie podniesionych zarzutów, ogranicza się w istocie do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Podkreślenia jeszcze wymaga, iż w okolicznościach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy poczynił pewne ustalenia faktyczne wskazujące na sprawstwo i winę oskarżonego M. N. (1). To, iż były niekorzystne dla tego oskarżonego nie jest równoznaczne z tym, iż Sąd pierwszej instancji uchybił regule wyrażonej w art. 5 § 2 kpk.

Nie zgadza się apelujący z ustaleniami Sądu Rejonowego, wedle których prawidłowym było pociągnięcie oskarżonego M. N. (1) do odpowiedzialności karnej za czyny opisane w pkt XXX, XXXI, XXXII, XXXV i XXXVIII części wstępnej zaskarżonego wyroku (zarzucone w pkt LIV, LV, LVI, LIX i LXI aktu oskarżenia). Uważa, iż czyny z pkt XXX, XXXI winny zostać zakwalifikowane z art. 278 § 1 kk, gdyż dwie bliźniacze altany położone na działkach nr (...) na terenie (...) wedle wyjaśnień braci N. i częściowo K. S. nie były w żaden sposób zabezpieczone, gdy ci dokonywali z nich kradzieży (były otwarte). Co się zaś tyczy trzech pozostałych z wymienionych wyżej czynów, w ich przypadku brak ma być wiarygodnych dowodów potwierdzających, że w ich popełnieniu brał udział M. N. (1), w szczególności nie mogą ich stanowić zmienne relacje K. S., który umniejszał swoją rolę w popełnianych przestępstwach.

Tak więc w pierwszej kolejności odnosząc się do ostatnio przywołanego argumentu musi on dziwić z jednego, a to zasadniczego powodu. Nie tylko bowiem wyjaśnienia K. S. dowodziły sprawstwa i winy oskarżonego N., a zaznaczyć należy, iż konkretnie wypowiadał się on jedynie odnośnie okoliczności popełnienia czynów z pkt LIX i LXI aktu oskarżenia. Z jego wyjaśnień wynika, że do altany na działce nr (...) bracia N. łomem wypchnęli okno, a z wnętrza skradli przewody, zaś na działce nr (...) wyłamali łomem drzwi wejściowe do altany, zaś z wnętrza zabrali narzędzia i złom kolorowy, w tym kable (k. 131). Niewątpliwie relacje te korespondowały z zeznaniami pokrzywdzonych i wynikami oględzin, choć rzeczywiście nie wymieniały wszystkich skradzionych im przedmiotów. Nie można jednak zapominać, że również M. N. (2) w swobodnej wypowiedzi na rozprawie przyznał się do popełnienia czynów tożsamych z zarzucanymi bratu, wskazując jednocześnie w istocie, że dopuścił się ich wspólnie i w porozumieniu z M. N. (1) i K. S. (k. 1211). Potwierdził przy tym wcześniejsze swoje wyjaśnienia, w których bądź przyznał się do włamania do altan na działce nr (...), bądź też nie wykluczył, że uczestniczył we włamaniu do altany na działce nr (...) (k. 506, 1224). Nie licząc czynu z pkt LXI aktu oskarżenia, odnośnie którego wskazał, że we trzech skradli basen dmuchany, jakieś ubrania, kombinerki, złączki do rur, przedłużacze, a nie zabierali materacy, sierpa, siekiery, puszek farb, twierdził jednak, że w pozostałych dwóch przypadkach niczego nie zabrali. Tymczasem M. N. (1) w wyjaśnieniach z postępowania przygotowawczego złożonych po przedstawieniu uzupełnionych zarzutów potwierdził swój udział w zdarzeniach, których dotyczą zarzuty z pkt LVI, LIX i LXI aktu oskarżenia. Wskazał kolejno odnośnie tych zarzutów: zabraliśmy tylko przewody; zabraliśmy tylko przedłużacze i przewody; basen kąpielowy zabrał S., my zabraliśmy złączki do rur i przedłużacze, pozostałych rzeczy nie zabieraliśmy (k. 510). Co charakterystyczne mówił wówczas o okradzeniu większej ilości altanek niż czterech.

Nie ma więc powodów, by twierdzić, że akurat czynów z zarzutów z pkt LVI, LIX i LXI aktu oskarżenia mogły się dopuścić inne osoby, a przez to koniecznym było zastosować regułę z art. 5 § 2 kpk i uniewinnić oskarżonego M. N. (1) od ich popełnienia.

W tym stanie rzeczy nie podobna też zgodzić się z obrońcą M. N. (1), iż Sąd Rejonowy bezkrytycznie dał wiarę relacjom K. S., skoro nie były one odosobnionymi. Ponadto podkreślenia wymaga, iż ostatecznie przecież przyznał się on do wszystkich zarzucanych mu czynów, w tym ośmiu, które miał popełnić we współsprawstwie z braćmi N. (k. 467), a zatem i tych, w których aktywnego udziału wypierał się podczas eksperymentu procesowego. Finalnie nie sposób więc stwierdzić, by rzeczywiście umniejszał on swoją rolę w ich popełnieniu.

Nie można też zgodzić się z twierdzeniem apelującego obrońcy M. N. (1), jakoby K. S. wskazując altany na działkach nr (...) mógł się pomylić, twierdząc również, że włamywano się do nich. Przypomnieć należy, że opisał okoliczności włamań do nich w sposób przystający do tego, co wynikało z zeznań pokrzywdzonych i przeprowadzonych na miejscu oględzin. Poza tym przebieg eksperymentu procesowego wskazuje, iż na terenie (...) zidentyfikował jeszcze jedną altanę na działce nr (...), a co znamienne, akurat w tym przypadku skarżący skazania M. N. (1), także na podstawie relacji K. S., choć nie tylko, bo i również wyjaśnień M. N. (2), w najmniejszym stopniu nie kwestionował. Logika i wskazania doświadczenia życiowego podpowiadają zaś, iż pora nocna i nieoświetlony teren wcale nie musiały uniemożliwiać K. S. poczynienia prawidłowych spostrzeżeń.

Podniesione okoliczności w żadnym wypadku nie mogły więc świadczyć o dowolności w ocenie wyjaśnień K. S..

Jednocześnie nie sposób przydawać zbyt wielkiego znaczenia wypowiedziom M. N. (1), gdy nie korespondowały one nawet z relacjami M. N. (2), którego nie podobna uznać za umotywowanego i zdolnego do złożenia wyjaśnień fałszywie obciążających brata, a podkreślenia wymaga, iż już podczas eksperymentu procesowego wskazał on konkretnie 8 altanek przyznając jednocześnie, że były jeszcze inne (k. 207-209).

Logiki nie jest zaś pozbawionym wywód Sądu Rejonowego, wedle którego stwierdzone przez pokrzywdzonych zniszczenia/uszkodzenia oraz braki w wyposażeniu altan, jak ujawnili do nich włamania, nie miałyby być wiązane z zachowaniem M. N. (1) i współdziałających z nim osób. Również wskazania doświadczenia życiowego takiemu rozumowaniu się nie sprzeciwiają. Warte jest zaś zaakcentowania to, że ani bracia N., ani K. S., w tych wypadkach, gdy wypowiadali się o tych samych zdarzeniach, nie byli zgodni odnośnie tego, co zostało zabrane oraz w jaki sposób.

Jedynie odnośnie kradzieży z działek nr (...) N. zgodnie twierdzili, że się nie włamali do bliźniaczych altanek, bowiem były otwarte, nadto wskazywali, że zabrali z nich jedynie butlę gazową i opryskiwacz. Nie jest jednak tak, aby w tym zakresie wyjaśnienia N. znajdowały potwierdzenie w relacji S.. W sposób skonkretyzowany o kradzieżach z tych działek się on bowiem nie wypowiadał, a jedynie poprzestał na przyznaniu się do dokonania owych kradzieży z włamaniem. Ponadto z przyczyn, o których już była mowa powyżej, nie sposób wyjaśnień N. traktować jako jedynie miarodajnych dla ustalenia sposobu, w jaki dokonali owych kradzieży, co zdaje się akceptować skarżący, skoro nie kwestionował w najmniejszym stopniu ustaleń odnośnie przedmiotów, które zostały skradzione z działek nr (...) przez N. i jeszcze jedną ustaloną osobę, niewątpliwie w ilości większej niż ta, do której ci się przyznali.

Sąd Okręgowy jest zaś przekonany o trafności wnioskowania Sądu Rejonowego odnośnie sposobu dokonania kradzieży przez N. z altanek położonych na działkach nr (...) z zeznań pokrzywdzonych i wyników oględzin. Nie pozostaje ono w sprzeczności z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami doświadczenia życiowego. Nie prowadzi również do kreowania niekorzystnych dla oskarżonego M. N. (1) domniemań, skoro na pokonywanie zabezpieczeń w sposób, jaki wynikał z relacji pokrzywdzonych, przeniesiony do opisu czynów zarzuconych, wypowiedział się, choć rzeczywiście oględnie, K. S., co do wiarygodności wyjaśnień którego, w szczególności tych, w których do wszystkiego się przyznał, nie można mieć było z przyczyn wyżej wskazanych zastrzeżeń.

W ocenie Sądu odwoławczego postępowanie sądowe wykazało więc winę oskarżonego M. N. (1) także w zakresie czynów z pkt XXX, XXXI, XXXII, XXXV i XXXVIII części wstępnej zaskarżonego wyroku (zarzucone w pkt LIV, LV, LVI, LIX i LXI aktu oskarżenia). Również przyjęta kwalifikacja prawna tychże zachowań oskarżonego nie budziła wątpliwości, podobnie jak potraktowanie ich jako wchodzących w skład ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk skutkującego wymierzeniem za nie (jak i pozostałe przypisane M. N. (1) czyny zakwalifikowane z art. 279 § 1 kk) jednej kary.

Nie znalazł Sąd Okręgowy również najmniejszych podstaw do zakwestionowania rozstrzygnięcia o karze wymierzonej M. N. (1).

Oczywiście ostała się jedynie kara 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kumulatywnie na mocy art. 33 § 2 kk orzeczona obok niej kara grzywny w ilości 30 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych, wymierzone za ciąg dziewięciu kradzieży z włamaniem do altanek na terenie ogródków działkowych (pkt 9 zaskarżonego wyroku).

W żadnym razie nie mogą one jednak uchodzić za rażąco surowe, jeśli uwzględni się, że w przypadku kary pozbawienia wolności ta w niewielkim stopniu przekracza dolną granicę ustawowego zagrożenia wynoszącą 1 rok, daleka zaś jest od jego górnej granicy na poziomie 10 lat (nie licząc nadzwyczajnego jego obostrzenia do 15 lat z mocy art. 91 § 1 kk), grzywna zaś została orzeczona w wysokości iście symbolicznej. Ich rodzaj i wysokość nie przekraczają stopnia winy oskarżonego M. N. (1). Nie można również powiedzieć, by z niekorzyścią dla tego oskarżonego nie przystawały do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Ten przecież niewątpliwie był znaczny i to niezależnie od tego, że oskarżony ze współdziałającymi osobami nie wyrządził wygórowanych szkód, skoro godził w mienie osób, dla których działki i urządzenia na nich posadowione stanowią najczęściej w ich wieku jedyną atrakcję oraz sposób na odpoczynek i rekreację. Poza tym wymierzona kara wydaje się być właściwą reakcją dla uzyskania zapobiegawczego efektu tak w stosunku do oskarżonego, jak i tych wszystkich, którzy gotowi byliby iść w jego ślady. Stąd też nie dziwiło, że Sąd Rejonowy nie zdecydował się zastosować względem oskarżonego M. N. (1) dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, skoro swoim dotychczasowym trybem życia, w tym w szczególnością karalnością za różnego rodzaju występki, nie daje on wystarczającej gwarancji, iż pozostając na wolności będzie przestrzegał porządku prawnego i więcej na drogę przestępstwa nie wkroczy. Bez takowej pozytywnej prognozy społeczno-kryminologicznej nie było zaś możliwym uwzględnienie wniosku apelującego obrońcy i zastosowanie względem M. N. (1) instytucji z art. 69 § 1 kk.

Nie mniej konsekwencją akceptacji Sądu odwoławczego dla wymierzonej temu oskarżonemu w pkt 9 bezwzględnej kary pozbawienia wolności, jak też uchylenia orzeczenia o karach łącznych z pkt 11 w stosunku do M. N. (1), musiało być rozstrzygnięcie na nowo w oparciu o art. 63 § 1 kk o zaliczeniu mu na poczet wspomnianej kary pozbawienia wolności okresu jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie. Istotą art. 63 § 1 kk jest bowiem zaliczenie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet kary najbardziej dolegliwej dla oskarżonego. Z niezrozumiałych zaś względów Sąd Rejonowy tę instytucję zastosował względem kary rodzajowo łagodniejszej.

Przechodząc zaś do ustosunkowania się do apelacji obrońcy A. W. wskazać należy, iż akceptacji tego skarżącego nie zyskała kara pozbawienia wolności wymierzona przez Sąd Rejonowy reprezentowanemu przez niego oskarżonemu. Wedle obrońcy oskarżony zasługiwał, by orzeczoną wobec niego karę 1 roku pozbawienia wolności warunkowo zawiesić na 3 letni okres próby. Przemawiać ma za tym stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, jak i stopień jego zawinienia, a także wzgląd na ogólno i szczególno-prewencyjne oddziaływanie kary. W związku z tym kara o charakterze bezwzględnym uchodzić winna za karę rażąco niewspółmiernie surową.

Nie kwestionował on natomiast sprawstwa i winy w odniesieniu do przypisanej A. W. kradzieży w czynie ciągłym 6 metrów kabla o łącznej wartości 1.413,06 zł na szkodę KWK (...) w warunkach recydywy w rozumieniu art. 64 § 1 kk, co nie może dziwić, skoro tenże oskarżony przyznał się do niej i opisał okoliczności jej popełnienia w istocie zgodnie z poczynionymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami faktycznymi.

Z urzędu należało jednak stwierdzić mankament w opisie recydywy będący wynikiem błędnego ustalenia, że karę łączną 6 lat pozbawienia wolności A. W. odbywał w okresie od 15 czerwca 2004 r. do 25 lipca 2009 r., podczas gdy z odpisu wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 28 września 2006 r. sygn. akt IV K 146/06 i ujętego w jego treści obliczenia kary wynika, że rzeczoną karę łączną w/w odbywał w okresie od 15 czerwca 2004 r. do 21 listopada 2005 r. i od 21 lipca 2007 r. do 26 maja 2009 r., w międzyczasie zaś odbywał inną karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną tym samym wyrokiem łącznym (k. 624-625). Jakkolwiek owy błąd w najmniejszym stopniu nie wpływał na ustalenie, że przypisanego czynu oskarżony W. dopuścił się w warunkach określonych w art. 64 § 1 kk (do dnia wydania wspomnianego wyroku łącznego kary 2 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 280 § 1 kk nie odbył bowiem w całości i kontynuował jej odbywanie już w ramach kary łącznej do dnia 26 maja 2009 r., zatem przypisanej kradzieży dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w rozmiarze ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za przestępstwo rodzajowo podobne, czyli rozbój), nie mniej jego wyeliminowanie w ramach rozstrzygnięcia o winie, wprawdzie nieznacznie, ale jednak wpływałoby na złagodzenie negatywnego wydźwięku opisu recydywy. Wychodząc zatem po myśli art. 440 kpk poza granice zaskarżenia, należało dokonać na korzyść oskarżonego stosownej korekty zaskarżonego wyroku w zakresie opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 10 eliminującej dostrzeżone z urzędu uchybienie, a przy okazji wyrugować z niego niedokładność polegającą na nie określeniu sądu rejonowego, który w dniu 8 grudnia 2005 r. wydał wyrok w sprawie II K 814/03 skazujący A. W. za przestępstwo z art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności.

Odnosząc się natomiast już konkretnie do zarzutu rażącej surowości kary, której doszukiwać rzeczywiście można się również w przypadku wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności bez zastosowania względem niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania ( por. wyrok 7 sędziów SN z dnia 9 stycznia 1973 r., V KRN 474/72, OSNKW 1973/6/76), podkreślenia wymaga, iż będzie on jednak zasadny tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego ( por. III KR 254/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 51 i aprobatę tego stanowiska: M. Cieślak, Z. Doda, Przegląd orzecznictwa, Pal. 1975, z. 3, s. 64). Rażąca niewspółmierność kary, to uchybienie dotyczące reakcji prawnej na czyn, leżącej w sferze swobodnego uznania sądu, a więc gdy ustawa pozwala sądowi orzekać w określonych granicach kary. W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas: „gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą" ( por. wyrok SN z 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz. 60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary ( por. wyrok SN z 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 7-9/1991, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - »rażąco« niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" ( por. wyrok SN z 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, OSNPP 6/1995, poz. 18). Zarzut niewspółmierności nie wymaga jednak wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności. Polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym ( por. wyrok SN z 23 października 1974 r., V KRN 78/74, OSNKW 12/1974, poz. 234).

Uwzględniając okoliczności popełnienia przypisanej oskarżonemu kradzieży, w tym nawet niewygórowaną wysokość wyrządzonej przez niego szkody, nie można jednak zapominać, że dopuścił się jej we współdziałaniu z inną osobą w warunkach recydywy, mając na karku wielokrotną uprzednią karalność, jak i też dość pokaźne doświadczenia związane z pobytem w warunkach izolacji.

Skarżący nie wskazał przy tym żadnych okoliczności, które przemawiałyby za innym, niż przyjęty przez Sąd Rejonowy stopniem karygodności czynu przypisanego oskarżonemu W., jak i stopniem jego zawinienia.

A te niewątpliwie nie pozwalają rozmiaru kary pozbawienia wolności wymierzonej temu oskarżonemu uznać za nieadekwatny. Zauważyć należy, że i tak pozostaje on bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia zawierającego się w przedziale od 3 miesięcy do lat 5 (nie licząc nadzwyczajnego obostrzenia jego górnej granicy do 7 lat i 6 miesięcy wynikającego z art. 64 § 1 kk). Poza tym względem osoby uprzednio karanej, wobec której stosowana dotychczas represja nie okazała się wystarczająco skuteczną, by powstrzymać go przed popełnianiem kolejnych przestępstw, kara musi być bardziej dolegliwa, by uzmysłowić takiej osobie nieopłacalność obranej drogi życiowej. Musi być ona w końcu dosadnym argumentem docierającym również do wszystkich tych, którzy gotowi byliby iść w ślady oskarżonego. Kara łagodna, a za taką musiała być uchodzić kara wolnościowa, niewątpliwie tego rodzaju celów, wbrew przekonaniu skarżącego, nie zrealizowałaby. Niczego w tym zakresie nie może zmienić przyznanie się do winy oskarżonego i deklarowana przez niego poprawa zachowania, w którą przecież bez poniesienia przez niego odpowiedniej dolegliwości, nie sposób uwierzyć mając w polu wiedzenia jego dotychczasową wielokrotną karalność, a zaznaczyć należy, że od 2003 r. do początków 2011 r. był karany aż dziesięciokrotnie, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu, choć również m.in. za czyny z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, z tego pięciokrotnie po okresie wieloletniego pobytu w warunkach zakładu karnego. Przypisane w niniejszym postępowaniu przestępstwo nie było zatem odosobnionym zachowaniem oskarżonego, przeciwnie wpisywało się w negatywny przebieg okresu próby, jakiej został oddany w związku z warunkowym przedterminowym zwolnieniem na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 26 maja 2009 r..

W świetle powyższego, niezrozumiałym dla Sądu odwoławczego jest, dlaczego aktualna sytuacja osobista oskarżonego i jego cechy osobiste oraz środowiska, z którego się wywodzi, miałyby mieć wpływ na wymiar kary i to w kierunku oczekiwanym przez skarżącego. Zapewne nie dostrzega on, iż kara ma być dolegliwością dla sprawcy przestępstwa, a nie nic nieznaczącą dla niego i nie odciskającą w nim piętna motywującego do zmiany dotychczasowego sposobu życia w kierunku pożądanego społecznie, reakcją państwa na popełniony czyn. Inaczej rzecz ujmując, ma być skutecznym bodźcem, który w procesie jej wykonania go zresocjalizuje, a przy tym kształtować będzie świadomość prawną społeczeństwa. Skoro zaś oskarżony pomimo danej mu szansy nie potrafił w warunkach kontrolowanej wolności przestrzegać porządku prawnego oczywistym jawi się wniosek, iż nie zasługuje on na danie mu ponownie tego rodzaju szansy. Nie daje bowiem gwarancji, że przebywając na wolności nie będzie ponownie popełniał przestępstw, a bez tego nie może być w ogóle rozważanym zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. W ocenie Sądu odwoławczego obrońca myli się wskazując, że oskarżony W. z całą pewnością jest już przekonanym o nieopłacalności popełniania przestępstw.

Wymierzona oskarżonemu kara 1 roku bezwzględnego pozbawienia wolności nie może więc uchodzić za dolegliwość ponad miarę i potrzebę determinowaną celami kary.

Orzeczona kara w żadnym razie nie jest więc karą rażąco niewspółmiernie surową. Oceniając zarówno jej rodzaj, wysokość i charakter w aspekcie przedstawionych powyżej uwag, należy stwierdzić, iż odpowiada ona w pełni dyrektywom i przesłankom wymiaru kary określonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Identycznie odnieść należy się również do wymierzonej kary grzywny, która nie była kwestionowana.

Nie można przy tym Sądowi Rejonowemu wytknąć, iż jakiekolwiek okoliczności istotne dla wymiaru kary pominął, względnie przecenił lub przydał im niedostateczną wagę.

Najzwyczajniej więc oskarżony zasłużył, by wymierzyć mu karę pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym. Wywody skarżącego oparte były zaś na ogólnikowych frazesach kompletnie nie przystających do osoby oskarżonego i przypisanego mu czynu.

Zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o karze wymagał jednak korekty również w stosunku do A. W..

I w jego przypadku z niezrozumiałych względów Sąd Rejonowy zaliczył mu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie na poczet kary mniej dolegliwej, a więc kary grzywny, gdy tymczasem stosując instytucję z art. 63 § 1 kk powinien był ten okres zaliczyć na poczet podlegającej wykonaniu kary pozbawienia wolności. Celem wyeliminowania tego uchybienia świadczącego o naruszeniu art. 63 § 1 kk należało dokonać stosownej korekty zaskarżonego wyroku.

Nie dostrzegając natomiast już innych uchybień, które by miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku, niż te które doprowadziły do jego częściowego uchylenia i korekty, Sąd odwoławczy w pozostałej części utrzymał go w mocy.

Zasądzając koszty obrony świadczonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym oskarżonym M. N. (1) i A. W. (tylko co do nich zapadło orzeczenie kończące postępowanie w sprawie), wobec ich nieopłacenia przez tychże i złożenia stosownych wniosków przez obrońców, Sąd odwoławczy kierował się uregulowaniami art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. W konsekwencji objęły one wynagrodzenie należne za postępowanie przed Sądem Okręgowym jako Sądem II instancji z uwzględnieniem podatku VAT.

Nieuwzględnienie apelacji wywiedzionych na korzyść M. N. (1) i A. W. przez ich obrońców zgodnie z art. 636 § 1 kpk winno skutkować obciążeniem tychże oskarżonych kosztami sądowymi postępowania odwoławczego. Bacząc jednak na spodziewany okres ich pobytu w warunkach zakładu karnego, a także ich aktualną sytuację majątkową, należało dojść do wniosku, że ich uiszczenie przez nich byłoby co najmniej zbyt uciążliwe. Stąd w oparciu o art. 624 § 1 kpk zwolnieni zostali od ich poniesienia.