Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Iwona Szybka (spr.)

Sędziowie: SSA Jacek Zajączkowski

SSO del. Joanna Kasicka

Protokolant: st.sekr.sądowy Patrycja Stasiak

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2014 r. w Łodzi

sprawy K. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.

o emeryturę,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 19 września 2013 r., sygn. akt: VI U 1920/13;

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 2504/13

UZASADNIENIE

K. G. odwołał się do Sądu Okręgowego w Płocku od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w O. z dnia 29 kwietnia 2013 r. odmawiającej mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 września 2013r. Sąd Okręgowy w Płocku oddalił odwołanie K. G.. Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach: K. G. złożył w dniu 18 marca 2013 r. wniosek o emeryturę. Dnia (...)r. ukończył 60 lat, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. W okresie od 2 października 1976 r. do 31 października 2003 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w D.. Od lutego 1980 r. do 31 maja 1982 r. pracował na stanowisku majstra warsztatu. Na wnioskodawcy spoczywały obowiązki nadzorowania pracowników przy naprawach i podział pracy między pracowników. Odwołujący sam także pracował przy naprawach, czasami wykonywał je w kanałach remontowych. W okresie od 1 sierpnia 1984 r. do 31 stycznia 2001 r. K. G. zajmował stanowisko kierownika Zakładu Produkcyjnego (...). Do zakresu czynności odwołującego należało: nadzorowanie pracowników przy wydobyciu kruszywa tj. operatorów koparek, operatorów kruszarek, taśmociągów do sortowaniu żwiru. Kierownik wydawał też paliwa i oleje do maszyn i koparek. K. G. sprawdzał dokumentację dotyczącą ilości ładowanego kruszywa na samochody. Odwołujący około 15 minut dziennie spędzał przy czynnościach administracyjno- biurowych. Podczas 8- godzinnego dnia pracy cały czas przebywał na terenie kopalni i zakładu produkcyjnego. Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, aktach osobowych z Rejonu (...) w D., Przedsiębiorstwa Produkcji (...) w D. i następcy prawnego Przedsiębiorstwa Produkcji (...) spółki z o.o. w W. oraz zeznań świadków S. S., R. P. i I. J. oraz wnioskodawcy. Sporny był okres zatrudnienia od 7 lutego 1980 r. do 31 maja 1982 r. na stanowisku majstra warsztatu oraz od 1 sierpnia 1984 r. do 31 grudnia 1998 r. na stanowisku Kierownika Zakładu Produkcyjnego (...). Pracodawca wystawił odwołującemu dwa świadectwa pracy w warunkach szczególnych za ww. okresy, poświadczając, że: od 7 lutego 1980 r. do 31 maja 1982 r. na stanowisku majstra warsztatu i od 1 sierpnia 1984 r. do 31 stycznia 2001 r. wykonywał prace polegające kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno- techniczny na wydziałach i oddziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie tj. zgodnie z wykazem A dział XIV poz.24 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 (...) z 1 08 1983 r. W ocenie Sądu Okręgowego świadectwo pracy w warunkach szczególnych dotyczące okresu pracy od 7 lutego 1980 r. do 31 maja 1982 r. nie oddaje rzetelnie charakteru pracy odwołującego we wspomnianym okresie, bowiem sam odwołujący zeznał, że jako majster pracował w warsztacie przy organizacji pracy, nadzorze nad remontami samochodów, wykonywał też naprawy pojazdów, czasami spawał, pracował na obrabiarce. Początkowo w toku wyjaśnień informacyjnych zeznał, że nie pracował w kanałach remontowych. Następnie w trakcie zeznań podał, że jednak wykonywał także prace w kanałach. Wnioskodawca organizował również wyjazdy brygad do naprawy urządzeń w Zakładzie (...) w G.. Tam nadzorował prace remontowe, naprawcze. Podał, że na stanowisku kierownika Zakładu Produkcyjnego (...) przebywał cały czas w terenie kopalni kruszywa przy produkcji: wydobywaniu, transporcie, nadzorowaniu załadunku i transportu kruszywa. Świadek I. J. potwierdził, że wnioskodawca jako majster warsztatu zajmował się organizowaniem wyjazdów do napraw w terenie – do kopalni kruszywa oraz wykonywał pracę w warsztacie. Odwołujący w delegacji razem z brygadą naprawiał koparki i urządzenia. Ponadto wykonywał też naprawy w warsztacie, pracował także w kanałach remontowych. Na stanowisku kierownika doglądał pracowników kopalni kruszywa, przyjmował oleje, paliwo i je wydawał. Sprawy administracyjne załatwiały dwie inne pracownice. Świadek R. P. również był zatrudniony w Zakładzie Produkcyjnym w G.. Wedle zeznań świadka wnioskodawca pracował razem z pracownikami fizycznymi; przy wydobyciu kruszywa, przy naprawie taśmociągów. Sprawdzał proces produkcji od wydobycia do sortowania. Wydawał oleje, smary, paliwa z magazynu. Ś. S. S. zeznał, że wnioskodawca pracując w warsztacie zajmował się podziałem pracy, organizował części. Pracował też w kanałach remontowych, ale nie w pełnym wymierz czasu pracy. Jako kierownik kopalni tj. Zakładu Produkcyjnego (...) nadzorował stan techniczny maszyn, pracę robotników, nadzorował gospodarkę paliwową. Zdaniem Sądu Okręgowego ubezpieczony zajmując stanowisko majstra warsztatu wykonywał zarówno czynności polegające na kontroli jakości pracy, kontroli międzyoperacyjnej, ale nie wszystkie prace dotyczyły kontroli stanowisk pracy, na których wykonywane były prace w warunkach szczególnych. Natomiast praca na stanowisku kierownika obejmowała nadzór nad wszystkimi pracami w warunkach szczególnych. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał odwołanie za bezzasadne. Powołał się na treść art. 184, art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz na § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W ocenie Sądu Okręgowego ubezpieczony spełnił warunek wieku, warunek stażu ogólnego i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Nie udowodnił jednakże 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Zdaniem Sądu Okręgowego ubezpieczony udowodnił, że w okresie od 1 sierpnia 1984 r. do 31 grudnia 1998 r. pracował w warunkach szczególnych, bowiem wykonywał wówczas stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, prace polegające na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozorze inżynieryjno-technicznym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie a więc prace wymienione w wykazie A, dział XIV „Prace różne”, poz. 24 w zw. z działem I poz. 3 rozporządzenia z 7 02 1983 r. „ w górnictwie”, poz. 3 - wydobywanie, obróbka i przeróbka surowców skalnych oraz wydobywanie ropy naftowej i gazu. Odwołujący kontrolował prace maszynistów koparek, robotników taśmociągów, maszynistów urządzeń krusząco - sortujących oraz zarządzał gospodarką paliwowa związaną z urządzeniami wydobywającymi kruszywo. Powyższemu ustaleniu nie przeszkadza fakt wykonywania przez ubezpieczonego prac administracyjno-biurowych, skoro prace te były ściśle związane ze sprawowanym dozorem. Uznany przez Sąd Okręgowy okres pracy w warunkach szczególnych wyniósł 14 lat i 5 miesięcy. Sąd Okręgowy nie uznał jako pracy w warunkach szczególnych, pracy wykonywanej w okresie od 7 lutego 1980 r. do 31 maja 1982 r.. kiedy to K. G. pracował na stanowisku majstra warsztatu, bowiem praca wnioskodawcy polegała na nadzorze, kontroli międzyoperacyjnej i kontroli jakości i usług, ale tylko w zakresie niektórych czynności wykonywanych przez pracowników zatrudnionych na stanowiskach w warunkach szczególnych. Takim pracami były prace mechaników w kanałach remontowych zgodnie z wykazem A dział XIV poz.16 rozporządzenia RM z 7 02 1983 r., czy prace spawalnicze, które odwołujący sam wykonywał (dział XIV poz. 12). Aby spełnić warunki do zaliczenia tego okresu zatrudnienia do warunków, od których zależy prawo do wcześniejszej emerytury, odwołujący musiałby wykonywać nadzór nad pracami w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymierz czasu pracy. Tymczasem czynności nadzorcze nie były sprawowane stale i w pełnym wymiarze nad pracami w warunkach szczególnych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł K. G.. Postawił zarzut naruszenia:

-art. 477.9 kpc w zw. z art. 477.10 kpc poprzez niezastosowanie i objęcie zakresem postępowania oraz orzekanie przez Sąd co do okoliczności nie będącej przedmiotem rozpoznania przez ZUS w zaskarżonej decyzji i nie kwestionowanej przez ZUS,

-art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego i ustalenie sprzeczne z zasadami logiki i zebranym w sprawie materiałem dowodowym, że w okresie od 7 lutego 1980r. do 31 maja 1982r. ubezpieczony nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych,

-art. 328 § 2 kpc poprzez brak dostatecznego wyjaśnienia i uzasadnienia stanowiska, że odwołujący w okresie od 7 lutego 1980r. do 31 maja 1982r. nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych,

- § 2 ust. 1 i pkt 24 dział XIV rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przez przyjęcie, że wszyscy pracownicy, których nadzorował ubezpieczony musieliby wykonywać pracę w warunkach szczególnych aby pracę wnioskodawcy można była zakwalifikować jako pracę wykonywaną w warunkach szczególnych,

-art. 184 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 2, 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w zw. z § 2.1, 2.2 i 4.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. przez bezpodstawne kwestionowanie wystawionego przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych,

-art. 2, 8, 67 Konstytucji poprzez naruszenie zasad demokratycznego państwa prawa i odmowę prawa do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie prawa do emerytury oraz zasądzenie kosztów postępowania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi I instancji.

W uzasadnieniu podniósł, że w aspekcie treści zaskarżonej decyzji, przedmiotem postępowania przed Sądem powinno być wyłącznie ustalenie, czy odwołujący wykonywał prace biurowe i ewentualnie w jakim zakresie. Tymczasem Sąd „wyszedł poza wskazany zakres decyzji i nie wiadomo z jakichże to powodów uznał, że praca powoda jako majstra warsztatu w ogóle nie była pracą w szczególnych warunkach niezależnie jak się zdaje od wykonywania czy też nie wykonywania prac administracyjno-biurowych, czego ZUS nie kwestionował.” Apelujący zarzucił też, że Sąd Okręgowy nie wskazał na czym konkretnie miałaby polegać praca apelującego aby można ją było zakwalifikować jako pracę wykonywaną w warunkach szczególnych. Ponadto Sąd Okręgowy błędnie uznał, że tylko wówczas, gdyby wszyscy pracownicy, których nadzorował skarżący wykonywali pracę w warunkach szczególnych, można by pracę odwołującego zakwalifikować jako pracę wykonywaną w warunkach szczególnych. Wskazał, że nie da się wykonywać pracy w kanale przez 8 godzin dziennie, a poza tym prace wykonywane przez podległych mu pracowników były pracami w szczególnych warunkach.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu albowiem Sąd Okręgowy wydal trafne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z treścią art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zmianami) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat – dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn. Z kolei w myśl § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43, ze zmianami) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Pracą w warunkach szczególnych jest przy tym praca świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach wskazanych w załączniku A do rozporządzenia z 7.02.1983r. (§ 1 i § 2 rozporządzenia). Normatywne rodzaje prac w szczególnych warunkach wyróżnia kryterium merytoryczne i formalne; pierwsze dotyczy wykonywania stale i w pełnym wymiarze takiej pracy, warunkiem drugiego jest wymienienie jej w rozporządzeniu z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Praca która nie spełnia łącznie obu kryteriów nie uprawnia do emerytury w niższym wieku emerytalnym określonym w tym rozporządzeniu. ( tak: wyrok Sądu Najwyższego 2009-02-10, II UK 199/08, Legalis). Nawet jeżeli pracodawca uznał pracę na danym stanowisku za pracę w szczególnych warunkach, taki pracownik może nie otrzymać wcześniejszej emerytury. ZUS odmówi jej bowiem, gdy nie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2010-05-25, I UK 3/10, Monitor Prawa Pracy 2010/8/394). Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2012 r., I UK 9/12, LEX nr 1224672). Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wspomnianego załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów. W świetle art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pracami w szczególnych warunkach nie są bowiem wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu. (por. wyrok Sądu Najwyższego 2010-06-01, II UK 21/10, Legalis). Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 2011-10-17, I UK 174/11, Legalis). N. jest, że zakład pracy Przedsiębiorstwo Produkcji (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością w D. wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym zaświadczył, że w okresie zatrudnienia od 2 października 1980r. do 31 maja 1982r. wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace „kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na wydziałach i oddziałach, na których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, na stanowisku majstra warsztatu (Wykaz A dział XIV poz. 24) stanowiącym załącznik do Zarządzenia nr 9 MBiPMB z dnia 1 sierpnia 1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach nadzorowanych przez Ministra Budownictwa, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach nie stanowi dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 KPC, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Świadectwo to traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Tym samym treść świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach podlega weryfikacji zarówno w toku postępowania administracyjnego przed organem rentowym, jak i w toku postępowania sądowego przed sądami ubezpieczeń społecznych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zakwestionował świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych wydane przez pracodawcę. Słusznie też i Sąd Okręgowy poddał weryfikacji świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, skoro z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca nie pracował w warunkach szczególnych we wskazanym tam okresie.

W tym miejscu należy odnieść się do zarzutu naruszenia -art. 477.9 kpc w zw. z art. 477.10 kpc poprzez niezastosowanie i objęcie zakresem postępowania oraz orzekanie przez Sąd co do okoliczności nie będącej przedmiotem rozpoznania przez ZUS w zaskarżonej decyzji i nie kwestionowanej przez ZUS. Zarzut ten jest nieuprawniony. Jest oczywiste, że ubezpieczony domagał się od organu rentowego przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy zaskarżoną decyzją odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury, ponieważ nie uznał żadnego okresu pracy jako pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Na skutek odwołania ubezpieczonego sprawa została skierowana na drogę postępowania sądowego. Nie powinno budzić żadnych wątpliwości, że przedmiotem zaskarżonej decyzji było prawo ubezpieczonego do emerytury. Taki też był zakres decyzji, a na skutek odwołania do sądu, taki też był zakres postępowania sądowego. Sąd Okręgowy zaskarżonym wyrokiem oddalił odwołanie bowiem ustalił, że wnioskodawca nie spełnił wszystkich warunków do nabycia emerytury. Zatem Sąd Okręgowy nie wyszedł poza zakres decyzji i nie orzekał o czymś, co nie było objęte decyzją. Rozpoznając natomiast prawo ubezpieczonego do emerytury zobowiązany był ustalić, czy ubezpieczony spełnił wszystkie warunki niezbędne do nabycia prawa. Za ugruntowane należy uznać stanowisko Sądu Najwyższego, że obowiązek ustalenia wszystkich przesłanek prawa do świadczenia ciąży na sądzie ubezpieczeń społecznych nawet wtedy, gdy organ rentowy w decyzji odmawiającej prawa do emerytury nie odnosi się do wszystkich jej warunków i negatywnie kwalifikuje tylko niektóre przesłanki świadczenia, bez rozpoznania pozostałych. (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2006 r., I UK 195/05, OSNP 2007/3-4/55). Zacytowane w uzasadnieniu apelacji stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w postanowieniu z dnia 26 stycznia 2012r. (I UK 310/11) potwierdza jedynie nietrafność zarzutu apelującego, skoro w uzasadnieniu tego postanowienia Sąd Najwyższy wyraźnie wskazuje, że przeniesienie sprawy na drogę sądową przez wniesienie odwołania od decyzji organu rentowego ogranicza przedmiot postępowania sądowego do okoliczności uwzględnionych w decyzji, a między stronami spornych; poza tymi okolicznościami spór sądowy nie może zaistnieć oraz, że przed sądem wnioskodawca może żądać jedynie korekty stanowiska zajętego przez organ rentowy i wykazywać swoją rację, odnosząc się do przedmiotu sporu objętego zaskarżoną decyzją, natomiast nie może podnosić czegoś, o czym organ rentowy nie decydował. Decyzja pozwanego organu rentowego dotyczyła odmowy przyznania prawa do emerytury. Przedmiot decyzji organu rentowego wyznaczał zakres orzekania przez Sąd Okręgowy i nie uległ zmianie w toku postępowania sądowego, bowiem nadal chodziło o prawo do emerytury. Prawidłowo więc Sąd Okręgowy ustalał, czy ubezpieczony spełnił warunki do nabycia tego prawa, a więc, między innymi, czy pracował 15 lat w warunkach szczególnych w okresie od 7 lutego 1980r. do 31 maja 1982r. oraz od 1 sierpnia 1984r. do 31 grudnia 1998r.

Nietrafny okazał się też zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego i ustalenie sprzeczne z zasadami logiki i zebranym w sprawie materiałem dowodowym, że w okresie od 7 lutego 1980r. do 31 maja 1982r. ubezpieczony nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych. Skuteczne postawienie tego zarzutu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, lub nie uwzględnił wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów, jedynie to bowiem może być przeciwstawione uprawnieniu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Do naruszenia art. 233 § 1 kpc nie jest wystarczające przekonanie apelującego o innej, niż przyjęta wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich ocenie odmiennej niż przeprowadzona przez Sąd ocenie. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 kwietnia 2000 r. w sprawie V CKN 17/00. Zdaniem Sądu II instancji wnioskodawca nie zdołał wykazać wadliwości rozumowania Sądu Okręgowego z punktu widzenia zaprezentowanych powyżej kryteriów. Ubezpieczony przez całe postępowanie sądowe reprezentowany był przez profesjonalnego pełnomocnika. W odwołaniu zgłosił wnioski dowodowe, które w całości zostały uwzględnione przez Sąd Okręgowy. Wniósł o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność, że praca jaką świadczył w okresie od 7 lutego 1980r. do 31 maja 1982r. i od 1 sierpnia 1984r. do 31 stycznia 2001r. stanowiła pracę w warunkach szkodliwych przez cały czas i na pełen etat oraz dopuszczenie dowodu z przesłuchania wnioskodawcy. W uzasadnieniu odwołania podał, że w powyższych okresach wykonywał pracę wymienioną w Wykazie A, dział XIV poz. 24 załącznika do zarządzenia nr 9 Ministra (...) z dnia 1 sierpnia 1983r. Jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 19 września 2013r. Sąd Okręgowy przesłuchał zgłoszonych w odwołaniu świadków oraz wnioskodawcę na okoliczność stanowisk pracy i rodzaju pracy wykonywanej w pełnym wymiarze czasu pracy przez wnioskodawcę w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w D.. Wysłuchał też informacyjne wnioskodawcę. Z wyjaśnień wnioskodawcy oraz zeznań świadków wynika, że w okresie od 7 lutego 1980r. do 31 maja 1982r. K. G. nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku wymienionym w Wykazie A dział XIV poz. 24 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. (treść Wykazu A dział XIV poz. 24 zarządzenia nr 9 Ministra (...) z dnia 1 sierpnia 1983r. jest identyczna). Wykaz A, dział XIV poz. 24 rozporządzenia brzmi: kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Zatem praca ubezpieczonego tylko wówczas mogłaby być uznana za pracę w warunkach szczególnych, gdyby nadzór wykonywał on na oddziale lub wydziale, w których jako podstawowe wykonywane były prace wymienione w wykazie. Z zeznań świadków i przede wszystkim wyjaśnień i zeznań ubezpieczonego wynika, że w okresie od 7 lutego 1980r. do 31 maja 1982r. pracował jako majster warsztatu. W warsztacie pracowali mechanicy, którzy wykonywali wszystkie niezbędne remonty maszyn, sprzętu, urządzeń, samochodów. Zatem podstawowe prace jakie wykonywane były w warsztacie polegały na remontach maszyn, sprzętu, urządzeń i samochodów. Remonty te wykonywane były w warsztacie oraz w terenie. Z zeznań w/w osób wynika, że tylko niektóre z prac wykonywanych w warsztacie wykonywane były w kanale remontowym. Oznacza to, że prace w kanale remontowym nie były pracami podstawowymi ani w warsztacie, traktowanym jako pomieszczenie, ani tym bardziej w warsztacie traktowanym jako wydział, którego pracowników nadzorował ubezpieczony. Pracami podstawowymi były typowe prace remontowe. Tymczasem, zgodnie z treścią wykazu A rozporządzenia, tylko prace w kanale remontowym kwalifikowane są jako prace wykonywane w warunkach szczególnych, bowiem są wymienione w dziale XIV poz. 16: prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych. Z kolei Zarządzenie nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych w Wykazie A, dziale XIV, poz. 16 wymienia: prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, a pkt 1 kwalifikuje do tych prac tylko prace wykonywane na stanowisku: mechanik samochodowy, stale wykonujący prace w kanałach remontowych. Zatem prawidłowo Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracy wskazanej w Wykazie A dział XIV poz. 24. Apelacja nie formułuje skutecznie zarzutów, które mogłyby to ustalenie podważyć. W uzasadnieniu apelacji skarżący podaje, że nadzorował pracowników wykonujących prace szczególne m.in. w kanałach remontowych, przy spawaniu, przy naprawie pomp wtryskowych „czego sąd nie kwestionował”. Otóż z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika aby Sąd Okręgowy ustalił, że podlegli ubezpieczonemu pracownicy wykonywali naprawy pomp wtryskowych, czy prace spawalnicze. Ponadto w dalszej części uzasadnienia apelacji skarżący stawia tezę, że prace wykonywane przez podległych odwołującemu pracowników były w dziale warsztatu pracami podstawowymi. Zarzuca też, że tej kwestii Sąd w ogóle nie rozważył. Otóż podnieść należy, że to ubezpieczony występujący z wnioskiem o emeryturę obowiązany jest udowodnić spełnienie wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Zarówno apelujący jak i jego pełnomocnik byli obecni na rozprawie, na której Sąd przesłuchał świadków i ubezpieczonego. Z treści zeznań powyższych osób nie można ustalić, że prace w kanałach, przy naprawie pomp wtryskowych, przy spawaniu były pracami podstawowymi w warsztacie. Z zeznań tych wynika tylko, że w warsztacie wykonywane były typowe remonty wszystkich maszyn, urządzeń, sprzętu, samochodów oraz, że część tylko prac była wykonywana w kanale. Ponadto z zeznań tych wynika, co niewadliwie ustalił Sąd Okręgowy, że także sam wnioskodawca czasami spawał, pracował w kanale, pracował na obrabiarce (toczył części). Ale suma wszystkich wykonywanych przez ubezpieczonego prac nie pozwala na ustalenie, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w warunkach szczególnych. Skoro bowiem z materiału dowodowego nie można poczynić ustalenia, że podstawowe prace w warsztacie były pracami wykonywanymi w warunkach szczególnych, a prace spawalnicze i w kanale remontowym były wykonywane przez ubezpieczonego sporadycznie, to nie pracował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. Praca polegająca na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozorze inżynieryjno-technicznym może być uznana za pracę w szczególnych warunkach, jeżeli pracownik stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy, bezpośrednio sprawuje taką kontrolę lub dozór na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wymienione są prace wymienione w wykazie A. W konsekwencji nietrafny okazał się także zarzut naruszenia prawa materialnego art. 32 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku oraz naruszenia art. 2, 8 i 67 Konstytucji.

Konkludując, na mocy powołanych na wstępie przepisów art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że K. G. nie wykazał, że legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych w wymaganym normatywnie wymiarze 15 lat. Uznany przez Sąd Okręgowy okres pracy w warunkach szczególnych wynosi bowiem 14 lat i 5 miesięcy. Zatem ubezpieczony nie spełnił warunku niezbędnego do nabycia emerytury w obniżonym

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc apelację jako bezzasadną oddalił.