Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Płaczek

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania R. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 maja 2014 roku nr (...)

w sprawie R. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 869/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 19 września 2014 r.

Decyzją z dnia 30.05.2014 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił R. N. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów, określonych w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Od decyzji tej odwołał się R. N., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że od 01.09.1969 r. do 19.03.1997 r. pracował w szczególnych warunkach w Zakładach (...) w T. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy bezpośrednio przy uboju zwierząt, zajmując stanowiska robotnika magazynowego, bekoniarza, szynkarza, wykrawacza, brygadzisty i peklowacza. Praca ta, jak wskazał odwołujący, wymieniona została w Dziale X, pod poz. 8 pkt 5 zarządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 14.07.1983 r. i pod tą samą pozycją w zarządzeniu nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31.03.1988 r. Wymienia ją również obowiązujące obecnie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w Dziale X pod poz. 8 wykazu A, stanowiącego załącznik do tego rozporządzenia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.
W uzasadnieniu podał, że przedłożone przez odwołującego świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie spełnia wymogów formalnych, tj. pracodawca nie powołał się w nim na odpowiednią pozycję zarówno zarządzenia resortowego, jak i obecnie obowiązującego rozporządzenia. Z pisma pracodawcy z dnia 29.05.2014 r. wynika natomiast, że w spornym okresie wnioskodawca wykonywał prace na stanowiskach: uczeń- pracownik młodociany, robotnik magazynowy, bekoniarz, szynkarz, wykrawacz, brygadzista i peklowacz. W ocenie organu rentowego, żadna z tych prac nie została wymieniona zarówno w zarządzeniu resortowym, jak i w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że R. N., w dniu (...) r. ukończył 60 lat życia. Na dzień 01.01.1999 r. odwołujący udowodnił 29 lat, 1 miesiąc i 21 dni okresów składkowych i nieskładkowych. We wniosku z dnia 28.04.2014 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury. Zaskarżoną decyzją z dnia 30.05.2014 r. (...) Oddział w T. odmówił R. N. przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ wnioskodawca nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Odwołujący nie przystąpił do OFE.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Odwołujący R. N. od 01.09.1969 r. do 19.03.1997 r. pracował w pełnym wymiarze godzin w Zakładach (...) w T. (późniejsze nazwy: Zakłady (...) S.A. w T. i (...) S.A. (...) „M. w T.). Od 01.09.1969 r. do 30.06.1971 r. odbywał wstępny staż pracy w ramach nauki zawodu. Z dniem 13.01.1972 r. powierzono mu stanowisko robotnika magazynowego w magazynie konserw w dziale bekoniarni, z dniem 15.01.1973 r. stanowisko szynkarza w dziale szynkowni. Od 05.02.1976 r. zajmował stanowisko bekoniarza w dziale bekoniarni, z dniem 17.05.1976 r. stanowisko szynkarza w dziale szynkowni i w tym samym dziale. Od 01.01.1979 r. powierzono mu stanowisko szynkarza i wykrawacza szynek, z dniem 01.10.1980 r. stanowisko wykrawacza, z dniem 01.08.1983 r. stanowisko szynkarza, a z dniem 01.06.1986 r. stanowisko peklowacza. Z dniem 10.12.1986 r. powierzono mu stanowisko rozbieracza wykrawacza, z dniem 01.07.1987 r. stanowisko peklowacza, a od dnia 01.04.1988 r. ponownie stanowisko szynkarza. Takie też stanowisko odwołujący zajmował do 19.03.1997 r. Od 24.10.1973 r. do 14.10.1975 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową.

dowód:

-

umowa o naukę zawodu z dnia 28.08.1969 r.- akta osobowe,

-

angaże z dnia: 19.01.1972 r., 17.01.1973 r., 05.02.1976 r., 18.05.1976 r., 15.01.1979 r., 29.10.1980 r., 03.08.1983 r., 25.11.1983 r., 09.03.1984 r., 17.01.1985 r., 31.05.1986 r., 20.08.1986 r., 30.12.1986 r., 10.08.1987 r., 16.04.1988 r., 24.05.1988 r., 13.01.1989 r., 14.06.1989 r., 29.04.1994 r., 08.02.1995 r. i 05.02.1996 r.- akta osobowe,

-

umowa o pracę z dnia 03.11.1975 r.- akta osobowe,

-

karty obiegowe zmiany, w tym karta z dnia 28.05.1986 r.- akta osobowe,

-

świadectwo pracy z dnia 20.03.1997 r.- k. 3 cz. III akt ZUS,

-

świadectwo pracy z dnia 27.12.2001 r.- k. 2 cz. III akt ZUS,

-

zaświadczenie z dnia 15.06.2001 r.- k. 5 cz. I akt ZUS,

-

pismo pracodawcy z dnia 29.05.2014 r.- k. 30 cz. III akt ZUS,

-

kserokopia książeczki wojskowej- k. 3-4 cz. I akt ZUS,

W ramach wstępnego stażu pracy odwołujący świadczył pracę na każdym wydziale Zakładów (...) w T.. Po odbyciu nauki zawodu został zatrudniony w bekoniarni, gdzie zajmowano się rozbieraniem półtuszy , które dostarczano z ubojni. Tam pracował około roku. Po tym czasie, na rok został zatrudniony w magazynie konserw. Następnie, skierowano go na szynkownię.

Dział szynkowni składał się z obróbki szynek, peklowni szynek, pakowni szynek, warzelni szynek i magazynu szynek. W dziale tym odwołujący najczęściej pracował przy wykrawaniu i peklowaniu szynek. Praca wykrawacza polegała na wykrawaniu z szynki kości. Po usunięciu kości, mięso transportowane było dalej na taśmie i w następnej kolejności obrabiane z tłuszczu i żył. Ubojnia i chłodnia półtusz znajdowały się nad bekoniarnią. Do pracy w ubojni odwołujący udawał się w przypadkach szczególnej potrzeby średnio w roku na 2-3 dni. W szynkowni panowała temperatura od 0 do 4-6° C.

dowód:

-

zeznania świadka W. G.- 00:07:29-00:13:16,

-

zeznania odwołującego R. N.- 00:16:35-00:24:04,

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadka i odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka W. G. i słuchanego
w charakterze strony R. N., którzy wskazali na okoliczności dotyczące charakteru i rodzaju czynności wykonywanych przez odwołującego w spornym okresie zatrudnienia. Zeznania Sad ocenił jako wiarygodne, gdyż były wewnętrznie spójne i przekonujące w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Znalazły również potwierdzenie w treści dokumentów, w szczególności angaży. Z zeznań tych wynika, że w spornym okresie odwołujący pracował głównie na szynkowni, gdzie zajmował się najczęściej wykrawaniem kości z szynki i jej peklowaniem na kolejnym etapie produkcji. W ubojni, która mieściła jednoznacznie wynika , że wykonywane przez niego czynności na szynkowni nie były pracami wykonywanymi bezpośrednio przy uboju zwierząt, ponieważ te odbywały się w ubojni, a więc w innym dziale zakładu.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem niniejszego postępowania było rozstrzygnięcie, czy odwołującemu R. N. przysługuje tzw. wcześniejsza emerytura z zastosowaniem obniżonego wieku emerytalnego, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.).

Powołana ustawa w dziale X rozdział 2 zawiera szczególną regulację przejściową, dotyczącą niektórych ubezpieczonych, zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przed dniem 01.01.1999 r. W art. 184 ustawy zostało przewidziane prawo do wcześniejszej emerytury dla zamkniętego katalogu ubezpieczonych, urodzonych po dniu 31.12.1948 r., którzy do końca 1998 r. spełnili ustawowo określone wymogi stażowe. Zróżnicowanie warunków przechodzenia na emeryturę ubezpieczonych, o których mowa w art. 184 ustawy w stosunku do innych ubezpieczonych dokonane zostało według kryterium urodzenia, ale także według kryterium posiadania na dzień 01.01.1999 r. wymaganego stażu zawodowego i ubezpieczeniowego.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy, ubezpieczonym, urodzonym po dniu 31.12.1948 r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. 01.01.1999 r.) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt. 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje art. 27 ustawy, w świetle którego okres ten wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Przepisy dotychczasowe w rozumieniu art. 184 powołanej ustawy, to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z § 1 tego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników, wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Natomiast § 2 ust. 1 stanowi, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W myśl zaś § 4, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny, wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat oraz posiadał na dzień 01.01.1999 r. wymagany 25 - letni okres ubezpieczenia i nie przystąpił do OFE.

Kwestią sporną pozostawała natomiast kwalifikacja jego pracy od 01.09.1969 r. do 19.03.1997 r. w Zakładach (...) w T. (późniejsze nazwy: Zakłady (...) S.A. w T. i (...) S.A. (...)„M. w T.).

Organ rentowy w stażu pracy w szczególnych warunkach nie uwzględnił wnioskodawcy tego okresu zatrudnienia, podnosząc, że przedłożone przez niego świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie spełnia wymogów formalnych, tj. pracodawca nie powołał się w nim na odpowiednią pozycję zarówno zarządzenia resortowego, jak i obecnie obowiązującego rozporządzenia. Z pisma pracodawcy z dnia 29.05.2014 r. wynika natomiast, że w spornym okresie wnioskodawca wykonywał prace na stanowiskach: uczeń - pracownik młodociany, robotnik magazynowy, bekoniarz, szynkarz, wykrawacz, brygadzista i peklowacz. W ocenie organu rentowego, żadna z tych prac nie została wymieniona zarówno w zarządzeniu resortowym, jak i w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r.

Jak podkreśla się w orzecznictwie, świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający takie świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwa traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., które stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej w nim podstawy prawnej. Sąd może więc prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy świadczona przez stronę praca była wykonywana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia i czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych w załącznikach nr 1 lub 2 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14.02.2012 r., III AUa 1717/11, LEX nr 1129731; wyrok SA w Katowicach z dnia 04.11.2008 r., III AUa 3113/08, LEX nr 552003; wyrok SA w Białymstoku z dnia 24.09.2008 r., III AUa 795/08, OSAB 2008/4/60-68).

Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż zgodnie z utrwaloną w judykaturze Sądu Najwyższego linią orzeczniczą, dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma przesądzającego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. (por. wyroki SN: z dnia 19.05.2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652; z dnia 08.06.2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426; z dnia 01.06.2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638; z dnia 14.09.2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008/21-22/325; z dnia 19.09.2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329; z dnia 06.12.2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22.01.2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75 i z dnia 24.03.2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152).

Decydującą zatem rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość zakwalifikowania tej pracy, jako wskazanej w konkretnej pozycji wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz uznania, że praca taka była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W świetle art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS pracami w szczególnych warunkach nie są więc wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. (por. np. wyrok SA w Łodzi z dnia 31.07.2013 r., III AUa 1674/12, LEX nr 1349946). Praca w warunkach szkodliwych nie jest bowiem tożsama z pracą w szczególnych warunkach (por. np. wyrok SA w Białymstoku z dnia 23.07.2013 r., III AUa 156/13, LEX nr 1356471). Pamiętać przy tym trzeba, że prawo do wcześniejszej emerytury stanowi odstępstwo od zasady powszechnego wieku emerytalnego i w związku z tym musi zostać ono wykazane w sposób niezbity i nie budzący jakichkolwiek wątpliwości.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że w spornym okresie odwołujący nie pracował w szczególnych warunkach w rozumieniu powołanych przepisów.

Analiza dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy, w szczególności znajdujących się w aktach osobowych angaży, prowadzi do wniosku, że od 01.09.1969 r. do 30.06.1971 r. ubezpieczony odbywał wstępny staż pracy w ramach nauki zawodu. Z dniem 13.01.1972 r. powierzono mu stanowisko robotnika magazynowego w dziale bekoniarni, z dniem 15.01.1973 r. stanowisko szynkarza w dziale szynkowni. Pracował następnie na stanowisku bekoniarza w dziale bekoniarni, a potem w różnych okresach na stanowiskach: szynkarza , wykrawacza szynek, peklowacza, czy rozbieracza wykrawacza . Fakty te znajdują potwierdzenie w dowodach o charakterze osobowym. Z zeznań świadka W. G. i odwołującego R. N. wynika, że wnioskodawca, po odbyciu wstępnego stażu pracy, na okres około roku został zatrudniony w bekoniarni, potem przez kolejny rok pracował w magazynie konserw, po czym skierowano go na dział szynkowni, składający się z obróbki szynek, peklowni szynek, pakowni szynek, warzelni szynek i magazynu szynek peklowaniu.

Jeżeli chodzi o prace w rolnictwie i przemyśle rolno - spożywczym, zostały one wymienione w Dziale X (zatytułowanym: „W rolnictwie i przemyśle rolno- spożywczym) wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W Dziale tym pod pozycją 8 wskazano na prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt.

Tymczasem odwołujący pracował przede wszystkim na szynkowni. Co prawda, w spornym okresie powierzano mu wykonywanie obowiązków również w innych działach, np. w bekoniarni czy w magazynie konserw, ale na krótkie okresy czasu. Dział szynkowni składał się z obróbki szynek, peklowni szynek, pakowni szynek, warzelni szynek i magazynu szynek. W dziale tym odwołujący najczęściej pracował przy wykrawaniu szynek, ale też przy ich peklowaniu. Praca wykrawacza polegała na wykrawaniu z szynki (jednego z elementu półtuszy ) kości. Ubojem zajmował się natomiast zupełnie inny dział. Ubojnia i chłodnia półtusz znajdowały się nad bekoniarnią. W ciągu roku odwołujący, jak sam zeznał, spędzał tam jedynie 2-3 dni.

W ocenie Sądu, pracy odwołującego w szynkowni, nawet jeżeli polegała ona głównie na wykrawaniu i peklowaniu szynek, nie można uznać za pracę wykonywaną „bezpośrednio przy uboju zwierząt”, jak tego wymaga wymieniona wyżej pozycja wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r.. Przy wykładni tego zapisu istotne znaczenie ma bowiem zwrot „bezpośrednio”. Chodzi tu zatem nie o jakiekolwiek czynności w procesie produkcji mięsa, ale prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt, a zatem w ubojni i polegające na samym wykonywaniu czynności uboju. Aby zatem pracę odwołującego w spornym okresie można było uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach, w/w musiałby ją świadczyć w ubojni, bezpośrednio przy uboju zwierząt. Odwołujący pracował tymczasem na hali, gdzie nie odbywał się ubój lecz wtórna obróbka mięsa, stanowiąca kolejny (po ubojni) etap produkcji. Nawet, jeżeli w przypadku odwołującego praca była konsekwencją wcześniejszego uboju, a zatem kolejnym etapem produkcji, brak jej cechy „bezpośredniości”, której ustawodawca wymaga przy pracach związanych z ubojem zwierząt, jakie wymienione zostały w Dziale X pod poz. 8 wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. .Pomimo zatem, że praca odwołującego była uciążliwa, odbywała się w stosunkowo niskiej temperaturze (od 0 do 4-6° C) i w narażeniu na czynniki szkodliwe dla zdrowia, nie została ona wymieniona w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia.

Odwołujący nie wykazał zatem co najmniej 15- letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

Uwzględniając powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.