Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2014r. w Gliwicach

sprawy z powództwa P. B. (B.)

przeciwko Hucie (...) Spółce Akcyjnej w M.

o odszkodowanie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 25 marca 2014 r. sygn. akt IV P 45/13

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

(-) SSO Grażyna Łazowska (-) SSO Maria Pierzycka-Pająk (-) SSO Jolanta Łanowy (spr.)

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt: VIII Pa 82/14

UZASADNIENIE

Powód P. B. w pozwie skierowanym przeciwko Hucie (...) S.A. z siedzibą w M. domagał się uznania za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego przez pozwaną w dniu 11 lutego 2013r., a w razie rozwiązania umowy, o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz wypłatę wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy. Ponadto, powód wniósł również o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że był zatrudniony u pozwanej od 2002r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku „aparatowy ługowania i filtracji I Wydziału Spiekalni i K. Siarkowego”. Zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy. W dniu 11 lutego 2013r. pozwana wręczyła mu wypowiedzenie umowy o pracę, zarzucając mu jednocześnie, że naruszył on dyscyplinę pracy. Zachowanie powoda miało polegać na samowolnym opuszczeniu stanowiska pracy oraz powtarzającym się łamaniem przepisów regulaminu pracy obowiązującego u pozwanej. Zdaniem powoda podana przez pozwaną przyczyna wypowiedzenia była niezgodna z prawdą.

Pozwana Huta (...) S.A. z siedzibą w M. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 25 marca 2014r. sygn. IVP 45/13 – Sąd Rejonowy w tarnowskich Górach oddalił powództwo odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę i zasądził od powoda na rzecz pozwanej koszty zastępstwa procesowego.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym :

Powód P. B. był pracownikiem pozwanej Huty (...) S.A. z siedzibą w M., początkowo zatrudnionym na okres próbny, następnie od dnia 3 kwietnia 2001r, na podstawie umowy na czas określony, a od 1 maja 2002r. na podstawie umowy na czas nieokreślony, ostatnio na stanowisku aparatowego ługowania i filtracji. Powód zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy.

W dniu 11 lutego 2013r. pozwana wręczyła powodowi wypowiedzenie umowy o pracę, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, w którym jako przyczynę wypowiedzenia podała samowolne opuszczenie przez niego stanowiska pracy na zmianie nocnej w nocy z 15 na 16 stycznia 2013r., oraz powtarzające się łamanie przepisów Regulaminu pracy obowiązującego u pozwanej poprzez brak kontaktu z przełożonym, spanie w czasie pracy, spożywanie alkoholu w miejscu pracy i opuszczenie zakładu pracy w miejscu do tego nieprzeznaczonym jak również zignorowanie polecenia służbowego bezpośredniego przełożonego powoda Z. K. poddaniu się badaniu trzeźwości.

Przed dokonaniem wypowiedzenia umowy z powodem, pozwana skonsultowała ten zamiar ze związkiem zawodowym do którego należał powód.

Jak ustalono w nocy z 15 na 16 stycznia 2013r. powód pracował na nocnej zmianie (w godzinach od 22.00 do 6.00 rano). Jego praca polegała na nadzorowaniu pracy urządzeń instalacji odchlorowania. Instalacja ta zainstalowana jest w budynku ługowni wraz ze stożkiem do uwadniania pyłów z elektrofiltra. Praca powoda polegała na ciągłym przemieszczaniu się pomiędzy stożkiem a halą ługowni oraz na dokonywaniu odpowiednich pomiarów poszczególnych parametrów. Zazwyczaj praca ta powinna być nadzorowana przez dwóch pracowników, jednak w razie urlopu lub choroby któregoś z nich, pracę tę mógł wykonywać jeden pracownik, który w razie potrzeby mógł prosić o pomoc pracownika nadzorującego prace elektrofiltrów. Tej nocy powód pracował na stanowisku sam, a pracownikiem mogącym mu ewentualnie pomóc był D. D.. Około godziny 4.00 mistrz zmianowy Wydziału Spiekalni i Fabryki (...) udał się na oddział na którym pracować miał powód, celem skontrolowania przebiegu prac. Mistrz zmianowy nie zastał powoda ani w budynku ługowni, ani w budynku stożka transportu. Następnie udał się do oddziału elektrofiltrów, myśląc że być może powód udał się na chwilę do stanowiska pracy D. D., lecz tutaj również nie znalazł żadnego z pracowników – dyżurka była zamknięta. Po obejściu całego oddziału pan K. obszedł cały wydział ale nie odnalazł nikogo. Następnie mistrz próbował dodzwonić się na Oddział (...) poprzez wewnętrzną siec telefoniczną, również bezskutecznie. Z uwagi na wydarzenia z przeszłości w firmie, Z. K. powziął podejrzenie, że obaj pracownicy mogą pić gdzieś na zakładzie alkohol i nakazał pracownikom ochrony – zewnętrznej firmy wzmożenie czujności i dokładne kontrolowanie pracowników opuszczających zakład pracy i sprawdzenie na obecność alkoholu obu w/w pracowników. Po godzinie 5.00 K. ponownie rozpoczął poszukiwania powoda i drugiego z zaginionych pracowników. Mistrz zmianowy znalazł powoda śpiącego na ławce i po obudzeniu go odesłał do pracowników ochrony celem poddania się badaniu na obecność alkoholu w organizmie. Następnie odnalazł pana D. w dyżurce, który znajdował się w stanie upojenia alkoholowego, co zostało potwierdzone badaniem na alkomacie.

Powód nie poddał się badaniu na alkomacie i po godzinie 6.00 opuścił zakład pracy ale nie zrobił tego w miejscu do tego przeznaczonym, najprawdopodobniej przechodząc przez ogrodzenie lub jedna z zamkniętych bram zakładu pozwanej.

U pozwanej każdy pracownik od pierwszego dnia pracy posiada kartę zegarową, którą obowiązany jest odbić przy wejściu i wyjściu z zakładu, a ponadto pracownicy działu produkcyjnego – w tym powód- podbijają ponadto kartę przy wejściu i wyjściu z wydziału. W dniu zdarzenia powód podbił kartę tylko trzykrotnie – brakowało podbicia przy opuszczaniu zakładu pracy przez markownię.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powołał przepis art. 30 § 4 Kodeksu pracy, zgodnie z którym, w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zwartej na czas nieokreślony lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzeniu powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Wskazanie w pisemnym oświadczeniu pracodawcy przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy o pracę przesądza o tym, że spór przed sądem pracy toczy się tylko w granicach podanej przyczyny.

Sąd I instancji wskazał, iż realizacji funkcji ochronnej prawa pracy służy poinformowanie pracownika o przyczynach wypowiedzenia stosunku pracy, by pracownik wiedział, czy i jakie zarzuty stawia mu pracodawca lub czym kierował się przy podejmowaniu określonej decyzji personalnej. Przyczyna nie może być jednak sformułowana w jakikolwiek sposób. Musi być ona prawdziwa, konkretna, i rzeczywista. Nie wyklucza się podania więcej niż jednej przyczyny, ale dla uznania zgodności z prawem tego wypowiedzenia wystarczy, aby jedna ze wskazanych przyczyn okazała się zasadna

Sąd I instancji uznał, iż przyczyna podana przez pozwanego mieści się w katalogu przyczyn uzasadniających wypowiedzenie umowy o pracę. Przepisy odwołujące się do pojęć "przyczyny uzasadniające wypowiedzenie" i "wypowiedzenie nieuzasadnione" stanowią klauzule generalne, czyli przepisy zawierające sformułowania ogólne (zwroty "niedookreślone"), pozostawiające organowi stosującemu prawo znaczną swobodę w ocenie, czy dana norma prawna ma być stosowana w konkretnej sprawie. Ocena zasadności wypowiedzenia zależy zatem od okoliczności każdego indywidualnego przypadku. Nie da się więc skatalogować wszystkich przyczyn uzasadniających wypowiedzenie umowy o pracę ani określić w sposób wyczerpujący sytuacji, w których wypowiedzenie powinno być uznane za nieuzasadnione. Dla uznania zasadności wypowiedzenia decydujące znaczenie ma rodzaj i ciężar gatunkowy przyczyny wypowiedzenia. Zdaniem Sądu Rejonowego już samowolne opuszczenie stanowiska pracy przez powoda w trakcie dniówki, który zajmował odpowiedzialne stanowisko, związane z produkcją w hucie- stanowiło uzasadnioną podstawę do wypowiedzenia mu umowy o pracę. Niezależnie od powyższego również drugi z zarzutów podanych jako podstawa wypowiedzenia umowy o pracę, a mianowicie odmowa wykonania polecenia przełożonego K. poddaniu się badaniu trzeźwości również został w toku procesu wykazany i on również mógł w tym przypadku stanowić podstawę wypowiedzenia stosunku pracy.

Mając zatem na uwadze powyższe rozważania Sąd Rejonowy oddalił powództwo.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, Sąd obciążył powoda jako stronę przegrywającą kosztami postępowania, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego strony pozwanej reprezentowanej przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego (par.11 ust.1 pkt1 w związku z par.2 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. W sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Apelację od wyroku wniósł powód. Zaskarżył wyrok w całości i zarzucił :

1.  Naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

- art. 233 kpc w zw. z art. 328 par. 2 kpc polegające na sformułowaniu błędnego poglądu prawnego w kwestii podniesionego w toku procesu naruszenia prawa materialnego, tj. naruszenia przepisów w zakresie reprezentacji pozwanego pracodawcy ii jego wpływu na ocenę prawidłowości dokonanego wypowiedzenia umowy o pracę,

- art. 233 kpc w zw. z art. 328 par. 2 kpc polegające na oddaleniu pozwu pomimo jego zasadności, tj. pomimo wykazania że wypowiedzenie było nieuzasadnione i naruszało przepisy prawa,

- art. 233 kpc w zw. z art. 328 par. 2 kpc polegające na braku odniesienia się Sądu w uzasadnieniu wyroku w przedmiocie zarzutu niezgodności pomiędzy a treścią oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę a treścią pisma skierowanego do związków zawodowych,

- art. 233 kpc poprzez przekroczenie granic zasady swobodnej oceny dowodów bowiem wynik postępowania dowodowego nie wskazywał, iż powód spożywał alkohol,

- art.233 kpc poprzez skonstruowanie domniemania faktycznego, że powód samowolnie opuścił miejsce pracy oraz odmówił poddania się badaniu trzeźwości w sprzeczności z zasadami logiki,

2.  Naruszenie prawa materialnego, tj:

- art.45 par. 1 kp w zw. z art. 3(1) par. 1 kp w zw. z art.104 kc i art.300kp poprzez błędną wykładnię przejawiającą się przyjęciem, że złożenie oświadczenia woli w przedmiocie wypowiedzenia umowy o pracę przez członka zarządu pozwanej z naruszeniem przepisów o reprezentacji określonej z KRS i bez przedstawienia stosowanych dokumentów upoważniających do dokonywania czynności w imieniu spółki stanowi działanie zgodne z przepisami o wypowiadaniu umów o pracę, a w konsekwencji niezastosowanie art. 45 kp poprzez uznanie braku podstaw do orzeczenia odszkodowania, pomimo, że stosunek pracy został rozwiązany z naruszeniem zasad reprezentacji pozwanej,

- art.38 kp w zw. z art. 45 kp poprzez wskazanie związkom innej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę niż powodowi,

- art. 30 kp poprzez uznanie, że przyczyna wypowiedzenia powodowi umowy o pracę była konkretna i rzeczywista.

Powołując się na powyższe zarzuty powód wniósł o:

1.  Zmianę zaskarżonego wyroku i zasadzenia od pozwanej na rzecz powoda odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę,

2.  Zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych, a ponadto o przeprowadzenie dowodów z dokumentów tj. Uchwały nr III/228/2011 Zarządu Huty (...) z dnia 27.09.2011r., oraz Uchwały Nr IV/199/2014 Zarządu Huty (...) z dnia 25 lutego 2014r..Pozwana podniosła, iż wskazane dokumentu potwierdzają prawidłowość złożonego powodowi oświadczenia woli przez pracodawcę. Nadto podniosła, iż nie miała możliwości wcześniejszego ich powołania, bowiem powód podniósł ten zarzut dopiero na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku.

Sąd Okręgowy VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. zważył i ustalił co następuje:

Apelacja powoda jest nieuzasadniona.

W ocenie Sądu Okręgowego wyrok Sądu I instancji jest trafny albowiem odpowiada prawu.

Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie zgłoszonego roszczenia. Przeprowadził obszerne i rzetelne postępowanie dowodowe. Ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie narusza zasad określonych w art. 233 par. 1 kpc. Sąd Rejonowy wskazał na podstawie jakich dowodów dokonał ustaleń faktycznych i dlaczego uznał te dowody za wiarygodne. Dlatego Sąd Okręgowy w całości przyjął za własne ustalenia Sądu Rejonowego w sprawie.

Wynik postępowania dowodowego wskazuje jednoznacznie, iż w nocy z 15 na 16 stycznia 2013r. podczas nocnej zmiany powód opuścił swoje stanowisko pracy, a jego przełożony zastał go w pomieszczeniu gospodarczym śpiącego na ławce. W czasie kiedy powinien faktycznie świadczyć pracę na swoim stanowisku pracy. Wbrew zarzutom apelującego Sąd I instancji nie skonstruował domniemania faktycznego, że powód samowolnie opuścił miejsce pracy oraz odmówił poddania się badaniu trzeźwości bowiem okoliczności te wynikają wprost z przeprowadzonych dowodów. A mianowicie m.in. z zeznań świadka K., jego raportu do Prezesa Zarządu, a nadto raportu ochrony z dnia 16 stycznia 2013r. zeznań świadków –pracowników ochrony pozwanej, a także odbić karty zegarowej powoda z dnia zdarzenia. Dowody te w sposób logiczny wskazują na przebieg zdarzeń w mocy z 15 na 16 stycznia 2013r. Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd I instancji w swych ustaleniach nie wskazał, iż w dacie zdarzenia powód pił alkohol w pracy, a jedynie ustalił, iż jego przełożony pan K. na podstawie okoliczności jakie miały miejsce na tejże zmianie nocnej, a także mając wcześniejsze doświadczenia z pracownikami pijącymi alkohol w pracy, zobowiązał powoda aby poddał się badaniu na obecność alkoholu w organizmie. Czemu powód się nie poddał. Co więcej opuścił zakład pracy w miejscu do tego nie przeznaczonym, a wniosek taki Sąd I instancji zasadnie wysnuł z faktu, iż brak rejestracji karty zegarowej powoda na bramach wyjściowych. Powód nie przeczył, iż świadek K. zastał go śpiącego w pomieszczeniu socjalnym. W swych wyjaśnieniach złożonych podczas przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron - karta 129 – stwierdził – cyt.” wszedłem do pomieszczenia socjalnego, a że to była moja trzecia nocka w pracy, to przysnąłem”.

Wskazać należy , iż wypowiedzenie umowy o pracę za wypowiedzeniem jest normalnym, przyjętym w przepisach sposobem rozwiązania umowy o pracę. Przepis art. 30 par. 4 kp wymaga jedynie aby przyczyna była rzeczywista , prawdziwa i konkretna. Jak wynika z okoliczności sprawy pracodawca zastosował dozwolony przez przepisy tryb wypowiedzenia z powodem umowy o pracę wskazując w ocenie Sądu konkretne przyczyny wypowiedzenia.

Zdaniem Sądu Okręgowego opuszczenie przez powoda stanowiska pracy i zastanie go przez przełożonego śpiącego w pomieszczeniu , które nie stanowiło jego stanowiska pracy – wskazuje na samowolne opuszczenie przez powoda stanowiska pracy i w ocenie Sądu Okręgowego mogło być wystarczającą przyczyną do wypowiedzenia powodowi umowy o pracę za wypowiedzeniem, niezależnie od innych przyczyn sformułowanych przez pozwaną w wypowiedzeniu umowy o pracę.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie jest trafny zarzut apelacji, iż pozwana w piśmie informującym związki zawodowe o woli rozwiązania z powodem umowy o pracę podała inna przyczynę wypowiedzenia, niż by to wynikało z treści samego oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy o pracę powodowi.

W piśmie z dnia 1 lutego 2013r. pozwana poinformowała (...)Solidarność” , iż zamierza rozwiązać z powodem umowę o pracę za wypowiedzeniem wskazując przyczynę tj. brak dyscypliny pracy – samowolne opuszczenie stanowiska pracy na zmianie nocnej z 15 na 26 stycznia 2013r. oraz powtarzając e się łamanie przepisów regulaminu pracy. W odniesieniu do treści samego oświadczenia o wypowiedzeniu, uznać należało, iż przyczyny w nim wskazane zostały przez pracodawcę rozbudowane i bardziej rozwinięte. Nie mniej jednak, punktem wyjścia wypowiedzenia stanowiło samowolne opuszczenie przez powoda stanowiska pracy, co stanowi zasadniczo naruszenie przepisów o dyscyplinie pracy. Zatem nie można uznać, iż zachodziła sprzeczność na która powołuje się strona skarżąca strona.

Odnosząc się do zarzutu apelacji w przedmiocie złożenia oświadczenia woli w postaci wypowiedzeniu umowy o pracę z powodem przez osobę nieuprawnioną do jednoosobowej reprezentacji pozwanej - zgodnie z treścią KRS, zdaniem Sądu Okręgowego uznać należało ten zarzut także za chybiony.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Art. 3 ¹ § 1. Kp - za pracodawcę będącego jednostką organizacyjną czynności w sprawach z zakresu prawa pracy dokonuje osoba lub organ zarządzający tą jednostką albo inna wyznaczona do tego osoba. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do pracodawcy będącego osobą fizyczną, jeżeli nie dokonuje on osobiście czynności, o których mowa w tym przepisie( § 2. ).

Sprawa zdolności pracodawców do czynności prawnych w stosunkach pracy uregulowana została wprost w samym kodeksie pracy. Wobec tego w zakresie unormowanym w art. 3 ¹ kp nie mają odpowiedniego zastosowania w tych stosunkach przepisy kodeksu cywilnego o zdolności do czynności prawnych. Zgodnie z art. 300 kp stosuje się odpowiednio do zdolności pracodawców do czynności z zakresu prawa pracy tylko niektóre z przepisów kodeksu cywilnego, określające zdolność osób fizycznych i prawnych do czynności prawnych (zob. uwagi 2-7).

Zdolność pracodawców będących jednostkami organizacyjnymi do czynności w sprawach z zakresu prawa pracy została określona w art. 3 ¹ kp szerzej aniżeli zdolność prawna osób prawnych w art. 38 k.c., według którego "osoba prawna działa przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie i w opartym na niej statucie".

Artykuł 38 k.c. określa zdolność osoby prawnej do czynności prawnych zgodnie z teorią organów osoby prawnej. Oznacza to, że osoba prawna ex lege (z mocy ustawy) działa przez swoje organy statutowe, a nie przez inne osoby lub organy wyznaczone do składania oświadczeń woli. Do powzięcia i złożenia oświadczenia woli, które przypisuje się osobie prawnej, "powołane są osoby fizyczne będące organem lub wchodzące w skład organu tej osoby prawnej" (por. S. Grzybowski (w:) System prawa cywilnego, t. 1, s. 373). Zdolność osób prawnych do czynności prawnych według kodeksu cywilnego zbieżna jest ze zdolnością prawną tych osób, tzn. ze zdolnością bycia podmiotem praw i obowiązków (por. Z. Radwański, Prawo cywilne..., s. 185). W imieniu osoby prawnej może działać pełnomocnik upoważniony przez jej organ do złożenia określonych oświadczeń woli.

W doktrynie prawa pracy przyjmuje się , iż za pracodawcę będącego jednostką organizacyjną może dokonywać czynności z zakresu prawa pracy zarówno jej organ statutowy (jeśli jest to osoba prawna), jak też każda wyznaczona do dokonywania tych czynności osoba fizyczna lub organ zarządzający tą jednostką, niebędący jej organem.

Jeżeli pracodawca jest osobą prawną posiadającą kolektywny, wieloosobowy (zbiorowy) organ, to czynności z zakresu prawa pracy mogą być dokonywane zarówno przez ów organ kolektywny zgodnie z zasadą tzw. reprezentacji łącznej, jak też z mocy art. 3 ¹ jednoosobowo przez wyznaczoną osobę fizyczną. Kodeks spółek handlowych przewiduje, że oświadczenia składane spółce mogą być dokonywane wobec jednego członka zarządu lub prokurenta (art. 205 § 2 i art. 373 § 2 k.s.h.). Do złożenia oświadczenia o nawiązaniu umowy ze spółką wystarcza złożenie oświadczenia woli wobec osoby dokonującej czynności z zakresu prawa pracy w imieniu pracodawcy zgodnie z art. 3 ¹ k.p. Osoba fizyczna wyznaczona do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy za pracodawcę będącego jednostką organizacyjną (art. 3 ¹ § 1 k.p.) może, lecz nie musi być pracownikiem zatrudnionym przez tę jednostkę. Może to więc być pracownik zatrudniony na stanowisku kierownika zakładu przez pracodawcę, jak też osoba niepozostająca z nim w stosunku pracy, lecz wykonująca obowiązki kierownicze na podstawie umowy cywilnoprawnej (np. umowy, do której stosuje się przepisy kodeksu cywilnego o umowie zlecenia - art. 750 k.c.), lub osoba wyznaczona przez pracodawcę (będącego jednostką organizacyjną) wyłącznie do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy w charakterze pełnomocnika. Zdaniem Sądu Najwyższego, prokurent spółki handlowej może być uznany za osobę zarządzającą zakładem pracy w imieniu pracodawcy w rozumieniu art. 241 ²⁶ § 2 w zw. z art. 3 ¹ § 1 k.p. (wyrok SN z dnia 8 grudnia 2005 r., I PK 125/05, OSNP 2006, nr 21-22, poz. 322).

Formami prawnymi wyznaczenia osoby fizycznej do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy za pracodawcę będącego jednostką organizacyjną są zatem:

1) zatrudnienie w charakterze pracownika (na podstawie umowy o pracę, powołania, mianowania, wyboru lub spółdzielczej umowy o pracę) lub

2) zawarcie z tą osobą umowy cywilnoprawnej (zlecenia bądź umowy, do której stosuje się przepisy o zleceniu) albo udzielenie jej pełnomocnictwa (do którego stosuje się przepisy prawa cywilnego).

Podmiotem uprawnionym do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy może być kierownik działu personalnego jako "inna wyznaczona do tego osoba" w rozumieniu art. 3 ¹ § 1. Wyznaczenie takiej osoby może nastąpić wyraźnie lub w sposób dorozumiany. Może to zostać również określone w aktach wewnątrzzakładowych (por. Z. Kubot, Status kierownika działu personalnego, PiZS 2006, nr 7, s. 23).

Wyznaczenie, o którym mowa, następuje też - zgodnie z odpowiednimi przepisami pozakodeksowymi - na mocy innych zdarzeń. W przypadku spółki prawa handlowego reprezentacja z zakresu prawa pracy może być inna niż to wynika z KRS , a oparta na regulacjach wewnątrzzakładowych. Takie stanowisko zaprezentował Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22.06.2007r. II PK 331/06, w którym wyraził dalej idący pogląd, a mianowicie, iż sposób reprezentowania spółki handlowej w sprawach z zakresu prawa pracy może być odmienny niż wynikający z prawa handlowego. Mogą go regulować wewnątrzzakładowe akty normatywne prawa pracy, a nawet utrwalona zwyczajowa praktyka w tym zakresie.

W toku postępowania apelacyjnego ustalono na podstawie dowodów zawnioskowanych w odpowiedzi na apelację przez pozwaną, iż Prezes Zarządu jest uprawniony jednoosobowo na podstawie upoważnienia udzielonego przez Zarząd Spółki do podejmowania czynności z zakresu prawa pracy. Regulamin organizacyjny spółki w par. 23 stanowi , iż czynności z zakresu prawa pracy na podstawie upoważnienia Zarządu Spółki wykonuje Prezes Zarządu – Dyrektor Naczelny lub osoba upoważniona. Jak ustalono w dniu 25 lutego 2014r. Zarząd pozwanej podjął Uchwałę, na mocy której potwierdził, iż Prezes Zarządu jest upoważniony jednoosobowo do dokonywania w imieniu pozwanej czynności z zakresu prawa pracy na podstawie Uchwały Zarządu z dnia 7 stycznia 2010r.Sad Okręgowy przeprowadził dowodu zawnioskowane przez pozwana w odpowiedzi na apelacje, przyjmując argumentację pozwanej co do daty i okoliczności ich złożenia.

Argumentacja strony skarżącej zmierzała do wykazania, że wadliwa reprezentacja pracodawcy przy składaniu oświadczenia woli o rozwiązaniu (wypowiedzeniu) stosunku pracy nie mieści się w pojęciu wypowiedzenia, które "narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę", użytego w art. 45 § 1 k.p. w celu określenia sankcji takiego zachowania pracodawcy, polegającej na przyznaniu pracownikowi prawa do wystąpienia z roszczeniem o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie. Celem tej argumentacji jest przeprowadzenie tezy, że w takiej sytuacji należy stosować sankcję nieważności przewidzianą w Kodeksie cywilnym. Stanowisko to nie jest trafne. Sąd Najwyższy w wyroku z 13 grudnia 1996 r., I PKN 41/96 (OSNAPiUS 1997 nr 15, poz. 268) wskazał, iż kardynalną regułą prawa pracy jest możliwość wzruszenia skutków prawnych wadliwego wypowiedzenia, tj. wypowiedzenia nieuzasadnionego lub naruszającego przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, wyłącznie na drodze sądowej, uruchamianej przez odwołanie się pracownika do sądu rejonowego - sądu pracy (art. 44 i 45 k.p.), w kodeksowym terminie prawa materialnego 7 dni od dnia doręczenia mu pisma wypowiadającego umowę o pracę (art. 264 § 1 k.p.). Oznacza to, że wadliwe wypowiedzenie jest czynnością prawną zaskarżalną, niekiedy określaną jako względnie bezskuteczna, ale nie jest działaniem bezskutecznym samoistnie, ponieważ bez jego zaskarżenia w kodeksowym terminie do sądu pracy, także wadliwe wypowiedzenie doprowadza do skutecznego rozwiązania stosunku pracy z upływem okresu wypowiedzenia (także wyroki Sądu Najwyższego z: 7 marca 1997 r., I PKN 33/97; z 17 listopada 1997 r., I PKN 351/97; z 16 maja 1997 r., I PKN 170/97). Także w wyroku z dnia 9 maja 2006r. sygn. II KP 270/05 Sąd Najwyższy sformułował tezę, iż - niezgodność z prawem rozwiązania umowy o pracę, wynikająca z niewłaściwej reprezentacji pracodawcy, nie powoduje nieważności wypowiedzenia. W takim przypadku sąd, na żądanie pracownika, może orzec o bezskuteczności wypowiedzenia, przywróceniu do pracy lub o odszkodowaniu (art. 45 k.p.), a zastosowanie sankcji określonych w Kodeksie cywilnym może nastąpić tylko w wyjątkowych przypadkach, w których wypowiedzenia dokonano niezgodnie z wolą pracodawcy i nie zostało ono przez niego potwierdzone. Podobne stanowisko zostało zaprezentowanego wyroku z dnia 17.11.1997r. (...) 351/97.

W świetle powyższego uznać należało, iż oświadczenie woli w przedmiocie wypowiedzenia powodowi umowy o pracę zostało złożone w imieniu pozwanej przez osobę uprawnioną do podejmowania czynności z zakresu prawa pracy.

Reasumując Sąd I instancji wbrew zarzutom apelacji nie naruszył przepisów postępowania ani też przepisów prawa materialnego. Dlatego apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie i na mocy art. 385 kpc orzeczono o jej oddaleniu.

O kosztach zastępstwa procesowego za II instancję orzeczono po myśli art. 98 kpc i art. 99 kpc w zw. z par. 11 i 12 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. ( Dz. U. Nr 163,poz.1349) w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

(-) SSO Grażyna Łazowska (-) SSO Maria Pierzycka-Pająk (-) SSO Jolanta Łanowy (spr.)

Sędzia Przewodniczący Sędzia