Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2014r. w O.

sprawy z odwołania K. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania K. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 30.10.2014r. znak (...)

orzeka:

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

K. M. wniósł odwołanie od decyzji (...) Oddziału w P. z dnia 30.10.2014r., którą to decyzją odmówiono mu prawa do emerytury wskazując, że na dzień 1.01.1999r. nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Odwołujący domagał się zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w O. od 19.01.1978r. do 31.03.1993r. wskazując, że pracował wówczas jako szlifierz.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podniósł, że K. M.nie spełnia warunków do przyznania wcześniejszej emerytury, gdyż pomimo osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego 60 lat i legitymowania się na dzień 1.01.1999r. ponad 25-letnim ogólnym stażem pracy, nie posiada wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy wskazał, że do pracy w szczególnych warunkach nie zaliczył okresu zatrudnienia w Zakładach (...)wO. 19.01.1978r. do 31.03.1993r., ponieważ w świadectwie pracy w szczególnych warunkach podano stanowisko pracy szlifierz, podczas gdy w ogólnym świadectwie pracy wskazano stanowiska: ślusarz narzędziowy, szlifierz-ślusarz, szlifierz-grawer, szlifierz-ślusarz-grawer, operator kokilarki.

Ostatecznie K. M. domagał się też zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w P. od 01.08.1973r. do 18.01.1978r.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 09.09.2014r. K. M. złożył do ZUS wniosek o ustalenie prawa do emerytury. Po rozpoznaniu tego wniosku organ rentowy decyzją z dnia 24.09.2014r. odmówił mu prawa do emerytury wskazując, że nie udowodnił 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

W dniu 16.10.2014r. K. M. złożył do ZUS wniosek o ponowne rozpoznanie uprawnień do emerytury, składając dodatkowe dokumenty z okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w O.. Po jego rozpoznaniu organ rentowy w dniu 30.10.2014r. wydał zaskarżoną decyzję, w której odmówił mu prawa do emerytury wskazując, że odwołujący na dzień 1.01.1999r. nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Jednocześnie wskazano, że do pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono okresu pracy w Zakładach (...) w O. od 19.01.1978r. do 31.03.1993r.

W ocenie Sądu odwołanie od decyzji z dnia 30.10.2014r. nie jest zasadne.

Ponieważ odwołujący urodził się w dniu (...), podstawą ubiegania się przez niego o prawo do emerytury jest art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie z tymi przepisami prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 01.01.1949r., jeżeli:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa,

- w dniu wejścia w życie przepisów ustawy emerytalnej, tj. 01.01.1999r., udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 dla mężczyzn i okres zatrudnienia w szczególnych warunkach co najmniej 15 lat.

Z akt ZUS wynika, że K. M. osiągnął wymagany wiek 60 lat oraz na dzień 01.01.1999r. udokumentował wymagany ogólny staż pracy i nie jest członkiem OFE.

Przedmiotem sporu było natomiast ustalenie, czy posiada on wymagany okres 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z treścią §2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Z ust. 2 tego przepisu wynika natomiast, że okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Odwołujący ostatecznie domagał się zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia w Zakładach (...) w P. od 01.08.1973r. do 18.01.1978r. i w Zakładach (...) w O. od 19.01.1978r. do 31.03.1993r.

Na okoliczność tego zatrudnienia K. M. złożył ogólne świadectwo pracy, wystawione w dniu 31.03.1993r. i stwierdzające, iż był zatrudniony w (...) w P. od 01.08.1973r. do 18.01.1978r. i w (...) w O. od 19.01.1978r. do 31.03.1993r. na stanowiskach: ślusarz narzędziowy, szlifierz-ślusarz, szlifierz-grawer i operator kokilarki (k. 8a.e.).

Złożył też świadectwo pracy w szczególnych warunkach, wystawione w dniu 29.08.2014r. przez (...) Sp. z o.o. w W. i wskazujące, iż był zatrudniony w (...) w W. Zakład Produkcyjny w O. w okresie od 01.08.1973r. do 31.03.1993r. i w tym okresie od 19.01.1978r. do 31.03.1991r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę: szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne wg Wykazu A Dział III poz. 78 Rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983r. – na stanowisku szlifierz, krajacz metali tarczą ścierną, wymienionym w Wykazie A dział III poz. 78 pkt 5 wykazu, stanowiącego załącznik Nr 1 do Zarządzenia Nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12.08.1983r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach (k. 9a.e.).

Powyższe świadectwo pracy w szczególnych warunkach zostało wystawione tylko za okres od 19.01.1978r. a odwołujący nie przedłożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach za okres od 01.08.1973r. do 18.01.1978r.

W ocenie Sądu sam fakt wystawienia odwołującemu świadectwa pracy w szczególnych warunkach za sporny okres od 19.01.1978r. do 31.03.1991r. nie przesądza o konieczności zaliczenia tego okresu.

Wskazać trzeba, że przyznanie świadczenia emerytalnego na podstawie art.184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 2 i 4 Rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przez organ rentowy następuje na podstawie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych, które jednak jak każdy dokument nieurzędowy w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 kpc podlega kontroli zarówno co do prawidłowości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10.09.2013r., III AUa 310/13, LEX nr 1378578).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma zaś istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy - rzeczywiście wykonywanych zadań pracowniczych.

Oceniając zasadność żądania w tym zakresie Sąd miał na uwadze treść akt osobowych K. M., w których znajdują się umowy o pracę i angaże, wskazujące na zajmowane stanowiska i rodzaj wykonywanej pracy a w zakresie zatrudnienia w (...) w O. także zeznania świadków B. K. i M. Z..

Z akt osobowych K. M., nadesłanych za okres od 01.08.1973r. do 31.03.1993r. wynika, iż odwołujący był zatrudniony w (...) w P.:

- od 01.08.1973r. do 26.10.1973r. – na stanowisku ślusarza narzędziowego na wydziale TN,

- od 27.10.1973r. do 16.10.1975r. – odbywał zasadniczą służbę wojskową, a do pracy powrócił od 29.10.1975r.

- od 29.10.1975r. do 18.01.1978r. – na stanowisku ślusarza narzędziowego na wydziale TN.

Odwołujący w (...) w O. był zatrudniony:

- od 19.01.1978r. do 31.01.1981r. – na stanowisku szlifierza narzędziowego,

- od 01.02.1982r. do 31.03.1988r. – na stanowisku szlifierz-ślusarz,

- od 01.04.1988r. do 27.06.1989r. na stanowisku szlifierz-ślusarz-grawer maszynowy ,

- od 28.06.1989r. do 19.08.1989r. – odwołujący miał udzielony urlop bezpłatny ,

- od 20.08.1989r. do 22.06.1990r. – był zatrudniony na stanowisku szlifierz-ślusarz-grawer,

- od 23.06.1990r. do 06.07.1990r. – odwołujący miał udzielony urlop bezpłatny,

- od 07.07.1990r. do 30.06.1991r. – był zatrudniony na stanowisku szlifierz-ślusarz-grawer (tj. szlifierz-grawer),

- od 01.07.1991r. do 12.07.1991r. – odwołujący miał udzielony urlop bezpłatny,

- od 13.07.1991r. do 17.11.1991r. – był zatrudniony na stanowisku szlifierz-ślusarz-grawer (tj. szlifierz-grawer),

- od 18.11.1991r. do 19.11.1991r. – odwołujący miał udzielony urlop bezpłatny,

- od 20.11.1991r. do 30.11.1992r. – był zatrudniony na stanowisku szlifierz-ślusarz-grawer (tj. szlifierz-grawer)

- 01.12.1992r. do – 31.03.1993r. – był zatrudniony na stanowisku kokilarz (operator kokilarki) - angaż z dnia 01.12.1992r. (operator kokilarki)

Z w/w dokumentacji wynika, że K. M. 4-krotnie korzystał z urlopu bezpłatnego. Odwołujący wprawdzie początkowo twierdził, że nie miał urlopów bezpłatnych, lecz po okazaniu wniosków urlopowych z jego akt osobowych przyznał, iż składał takie wnioski. Na każdym z tych wniosków jest adnotacja o wyrażeniu zgody na wykorzystanie urlopu bezpłatnego, dlatego należy uznać, iż miał je udzielane. Okresy urlopów bezpłatnych łącznie stanowią 49 dni, tj. 1 miesiąc i 19 dni. Podlegają one odliczeniu od ogólnego stażu pracy, bowiem w okresach urlopów bezpłatnych zawieszeniu ulegają prawa i obowiązki stron stosunku pracy, dlatego okresów urlopów bezpłatnych nie wlicza się też do stażu pracy w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu do pracy w szczególnych warunkach nie można zaliczyć okresu zatrudnienia w (...) w P. od 01.08.1973r. do 18.01.1978r. Za ten okres odwołujący nie złożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Orzekając co do tego okresu Sąd dopuścił dowód z zeznań K. M. w charakterze strony i z dokumentacji zawartej w jego aktach osobowych.

Odwołujący zeznał, iż w (...) w P. został zatrudniony jako ślusarz narzędziowy w dziale narzędziowni i pracował tam do chwili powołania do odbywania zasadniczej służby wojskowej, tj. do 26.10.1973r. Odwołujący pytany o czynności wykonywane przed wojskiem zeznał, iż w narzędziowni przed wojskiem nie wykonywał czynności szlifowania a jego czynności polegały na tym, że rozbierał metalowe formy do wytwarzania detali, tj. rozkręcał je i oddawał do szlifowania. Odwołujący zeznał też, że po zakończeniu służby wojskowej powrócił do pracy w narzędziowni na to samo stanowisko a po pewnym czasie został przeniesiony na inne stanowisko, tj. stanowisko szlifierza i wówczas pracował na narzędziowni i ostrzył formy - szlifował je na szlifierce płaskiej i na ostrzałkach.

Sąd dał wiarę K. M. co do rodzaju wykonywanych przez niego czynności w okresie przed odbywaniem zasadniczej służby wojskowej, gdyż jest to zgodne z danymi wynikającymi z jego akt osobowych. Z umowy o pracę i angaży wynika bowiem, że od początku zatrudnienia do 26.10.1973r. pracował na stanowisku ślusarza narzędziowego na wydziale TN. Z samych zeznań odwołującego wynika więc, że w okresie od 01.08.1973r. do 26.10.1973r. nie wykonywał on pracy szlifierza. Z akt osobowych wynika, iż odwołujący odbywał zasadniczą służbę wojskową w okresie od 27.10.1973r. do 16.10.1975r. a do pracy powrócił od 29.10.1975r. Sąd dał wiarę odwołującemu także co do tego, iż po powrocie z wojska został zatrudniony na tym samym stanowisku, tj. ślusarza narzędziowego. Świadczy bowiem o tym treść umowy o pracę zawartej od 29.10.1975r. oraz arkusz przyjęcia do pracy. Sąd nie dał natomiast wiary odwołującemu co do tego, iż następnie został przeniesiony na stanowisko szlifierza i w pełnym wymiarze czasu wykonywał czynności szlifowania. Przeczy temu treść dokumentów zawartych w jego aktach osobowych. We wszystkich dokumentach, począwszy od 29.10.1975r. wskazano bowiem stanowisko ślusarza narzędziowego a nie szlifierza a to oznacza, że nie mógł on wykonywać w pełnym wymiarze czasu czynności szlifowania. Także więc okresu od 29.10.1975r. do 18.01.1978r. nie można zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach na stanowisku szlifierza, przy czym sam odwołujący przyznał, iż przez część tego okresu nie pracował jako szlifierz a nie potrafił podać dokładnej daty przeniesienia ze stanowiska ślusarza na stanowisko szlifierza.

Zauważyć też trzeba, że prawo do wcześniejszej emerytury stanowi odstępstwo od zasady powszechnego wieku emerytalnego i w związku z tym nie można poprzestać tylko na jego uprawdopodobnieniu, lecz musi zostać udowodnione, a temu służą dokumenty. Dlatego w tej kategorii spraw podkreśla się, że same zeznania świadków czy wnioskodawcy, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12.11.2013r., III AUa 220/13, LEX nr 1394155, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lodzi z dnia 16.10.2013r. III AUa 211/13, LEX nr 1386117).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż okresu zatrudnienia w (...) w P. od 01.08.1973r. do 18.01.1978r. (łącznie ze służbą wojskową) nie można zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach. W tym okresie odwołujący zajmował stanowisko ślusarza narzędziowego, a nie szlifierza.

Orzekając co do okresu zatrudnienia w (...) w O. od 19.01.1978r. do 31.03.1993r. Sąd dopuścił dowód z zeznań świadków B. K. i M. Z., zeznań K. M. w charakterze strony i z dokumentacji zawartej w jego aktach osobowych.

Wskazać trzeba, że decydującą rolę w analizie charakteru pracy odwołującego, z punktu widzenia uprawnień emerytalnych, ma możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do w/w Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. (por. wyroki Sądu Najwyższego z 20 października 2005r., I UK 41/05, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 306; z dnia 23 listopada 2004r., I UK 15/04, OSNP 2005 Nr 11, poz. 161). Rozporządzenie wymienia enumeratywnie rodzaje wykonywanych prac, które uznawane są za pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do w/w Rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2008r., I UK 210/07, OSNP 2009 r., nr 5-6, poz. 75 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152).

Jak już wskazano wyżej, z akt osobowych odwołującego wynika, że w latach 1978-1993 czterokrotnie korzystał z urlopu bezpłatnego, który łącznie wynosił 49 dni, tj. 1 miesiąc i 19 dni a okresy te nie mogą być wliczone do stażu pracy w szczególnych warunkach. Są to okresy: od 28.06.1989r. do 19.08.1989r., od 23.06.1990r. do 06.07.1990r., od 01.07.1991r. do 12.07.1991r. i od 18.11.1991r. do 19.11.1991r.

W ocenie Sądu do pracy w szczególnych warunkach jako pracę na stanowisku szlifierza można zaliczyć jedynie okresy od 19.01.1978r. do 31.01.1981r. i od 01.02.1982r. do 31.03.1988r. Z treści wykazu A Działu III, poz. 78 stanowiącego załącznik Nr 1 do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynika, że prace polegające na szlifowaniu wyrobów metalowych i polerowaniu mechanicznym są pracami w szczególnych warunkach w rozumieniu tego Rozporządzenia. Również z treści wykazu A Działu III, poz. 78, pkt 5 Zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12.08.1983r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach wynika, że praca polegająca na polerowaniu mechanicznym i szlifowaniu wyrobów metalowych jest pracą w szczególnych warunkach w rozumieniu tego Zarządzenia.

K. M. wywodził, że w (...) w O. został zatrudniony na stanowisku szlifierza. Z jego zeznań wynika, iż narzędziownie w (...) w P. i (...) w O. zajmowały się innymi czynnościami, gdyż w (...) w P. wykonywano matryce stempla a w (...) w O. robiono usługi dla odlewni. Z zeznań odwołującego oraz zeznań świadków B. K. i M. Z. wynika, iż odwołujący od 19.01.1978r. został zatrudniony w narzędziowni, gdzie robiono usługi dla odlewni, wykonywano kokile, formy z żeliwa, narzędzia do tych form, ostrzono piły i wszystkie narzędzia jak np. frez. Z ich zeznań wynika też, iż do obowiązków odwołującego należało wówczas szlifowanie. B. K. zeznał, iż kokila to forma odlewnicza z żeliwa, wykonywano ją w narzędziowni, a następnie przekazywano na odlewnię, gdzie wlewano do niej aluminium i w ten sposób wykonywano detal. Z zeznań świadków i odwołującego wynika, że wykonywanie kokili polegało to na tym, iż kokila w stanie surowym jako klocek z żeliwa była szlifowana za pomocą szlifierki do płaszczyzn, aby miała kąty. Następnie przez frezerów była obrabiana w ten sposób, aby miała w sobie wyrobione miejsce, gdzie potem wlewane było aluminium, żeby zrobić detal. Z zeznań B. K. wynika, iż szlifierze obrabiali kostkę-klocek z żeliwa z zewnątrz i wykonywali narzędzia do jej obrabiania, np. narzędzia frezerskie jak frez i głowica, zaś ich wykonanie polegało na nadaniu odpowiedniego kształtu za pomocą szlifierek.

Zdaniem Sądu w/w czynności szlifowania w pełnym wymiarze czasu odwołujący wykonywał w okresie od 19.01.1978r. do 31.01.1981r. i od 01.02.1982r. do 31.03.1988r. Także z akt osobowych odwołującego wynika, iż od dnia 19.01.1978r. zawarł on umowę o pracę na stanowisku szlifierza narzędziowego. Co do okresu od 01.02.1982r. do 31.03.1988r. wskazać należy, iż w aktach osobowych znajduje się angaż z dnia 24.02.1982r. wskazujący stanowisko szlifierz-ślusarz, ale zdaniem Sądu nie świadczy to o zmianie rodzaju wykonywanych czynności, gdyż w angażu tym wskazano jednocześnie, że odwołujący będzie wykonywał pracę jak dotychczas, zmianie ulega zaś tylko stawka osobistego zaszeregowania. Nadto w kolejnym angażu - z dnia 26.09.1984r. - wskazano ponownie stanowisko szlifierza, a więc w w/w okresie nazwę stanowiska pracy odwołującego wskazywano wymiennie jako szlifierz i szlifierz-ślusarz, dlatego należy dać wiarę K. M. i świadkom zeznającym, iż odwołujący był szlifierzem.

Odmienna sytuacji dotyczy okresu od 01.04.1988r. do 27.06.1989r., od 20.08.1989r. do 22.06.1990r., od 07.07.1990r. do 30.06.1991r., od 13.07.1991r. do 17.11.1991r. i od 20.11.1991r. do 30.11.1992r. Z akt osobowych K. M. wynika bowiem, że w tym okresie był zatrudniony na stanowisku szlifierz-ślusarz-grawer maszynowy, a więc oprócz obowiązków szlifierza (wymiennie określanego jako szlifierza- ślusarza) wykonywał także obowiązki grawera. Odwołujący wprawdzie zeznał, iż czynności grawerowania wykonywał „po godzinach”, lecz nie można dać mu wiary w tym zakresie, podobnie jak zeznaniom świadka M. Z., która zeznała, iż odwołujący przez cały okres zatrudnienia pracował jako szlifierz. Zdaniem Sądu czynności grawerowania począwszy od 01.04.1988r. stanowiły jeden z podstawowych obowiązków odwołującego, dlatego począwszy od 01.04.1988r. nie wykonywał on w pełnym wymiarze czasu czynności szlifowania. Świadczy o tym treść dokumentów zawartych w jego aktach osobowych. W aktach tych znajduje się wniosek o przeszeregowanie pracownika z dnia 01.01.1988r., w którym wskazano, iż proponuje się poszerzenie zakresu obowiązków K. M. z uwagi na jego niepełne wykorzystanie. Wniosek ten jest podpisany przez Z. F., kierownika działu gospodarki narzędziowej. Zauważyć też trzeba, iż sam odwołujący przyznał, iż Z. F. był jego bezpośrednim przełożonym a on wykonywał czynności grawerowania i był jedyną osobą wykonującą tę czynność. K. M. zeznał, że grawerował numerki do szatni do szpitala i numery na kokilach, a grawerowanie odbywało się za pomocą specjalnego rylca.

Z treści Wykazu A Dział XIII, poz. 9 stanowiącego załącznik Nr 1 do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynika, że do prac w szczególnych warunkach zalicza się jedynie prace przy grawerowaniu szkła, a odwołujący nie wykonywał takiego grawerowania, dlatego w/w okresów nie można zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu do pracy w szczególnych warunkach nie można też zaliczyć okresu zatrudnienia K. M. od 01.12.1992r. do 31.03.1993r. W tym okresie odwołujący był zatrudniony na stanowisku kokilarz (operator kokilarki), o czym świadczy angaż z dnia 01.12.1992r. K. M. przyznał, iż pracował na takim stanowisku. Także świadek B. K. zeznał, iż odwołujący obsługiwał kolikalarkę. Z ich zeznań wynika, że praca ta polegała na obsługiwaniu maszyny, w której do formy-kokil wlewano ciekłe aluminium i w ten sposób powstawał detal.

Zdaniem Sądu takich czynności nie można zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach, gdyż nie są one wymienione w Wykazie stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zauważyć też trzeba, że wprawdzie pracodawca za okres od 01.12.1992r. do 31.03.1993r. wystawił mu świadectwo pracy w szczególnych warunkach, lecz wskazał w nim, że odwołujący także i w tym okresie wykonywał pracę szlifierza, a jest to sprzeczne z samymi zeznaniami K. M., który przyznał, iż został przeniesiony na stanowisko operatora kokilarki.

Reasumując należy uznać, iż do pracy w szczególnych warunkach na stanowisku szlifierza można zaliczyć tylko okres zatrudnienia od 19.01.1978r. do 31.01.1981r. i od 01.02.1982r. do 31.03.1988r., tj. 10 lat 2 miesiące i 13 dni. K. M. nie wykazał więc wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach a wobec tego nie spełnia warunków wymaganych do uzyskania prawa do emerytury wskazanej w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił jego odwołanie od decyzji ZUS z dnia 30.10.2014r.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.