Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Wilczek

Sędziowie: SSR del. Łukasz Woźniak

SSO Jadwiga Żmudzka (spr.)

Protokolant: prot. Aneta Woźniczka

przy udziale Marty Gdańskiej-Kusior Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2014 roku, sprawy

R. S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 297 § 1 kk i art. 13 § 1 kkw zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

S. J.

oskarżonego o przestępstwo z art. 297 § 1 kk i art. 13 § 1 kkw zw. z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk; art. 270 § 3 kk; art. 275 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

P. C.

oskarżonego o przestępstwo z art. 297 § 1 kk i art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców wszystkich oskarżonych,

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie z dnia 12 marca 2014r. sygn. akt VIII K 460/10/N

uznając wszystkie apelacje za oczywiście bezzasadne zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy i zwalnia wszystkich oskarżonych od zwrotu należnych Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. M. (Kancelaria Adwokacka w K.), adw. R. K. (Kancelaria Adwokacka w K.) i adw. M. R. (Kancelaria Adwokacka w K.) kwoty po 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej, odpowiednio, oskarżonym R. S., S. J. i P. C., z urzędu w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji.

SSO Jadwiga Żmudzka SSO Kazimierz Wilczek SSR Łukasz Woźniak

Sygn. IV Ka 573/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 17 września 2014 roku

R. S. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 10 listopada 2005 r. w K., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 22.000 zł pochodzących z kredytu, uprawnionego pracownika Banku (...)Oddział w K. w ten sposób, że przedłożył podrobiony w bliżej nieustalonym miejscu i czasie dokument w postaci „zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków”, wprowadzając tym samym w błąd przedstawiciela pokrzywdzonego banku, co do swojej sytuacji finansowej oraz zamiaru wywiązania się z warunków zawartej umowy kredytowej, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na powzięcie wątpliwości przez osoby reprezentujące kredytobiorcę, co do autentyczności przedłożonych dokumentów i rzetelności kredytobiorcy, a także zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

S. J. został oskarżony o to, że:

II. w dniu 10 listopada 2005 r. w K., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z R. S. i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 22.000 zł pochodzących z kredytu, uprawnionego pracownika Banku (...)Oddział w K. w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawiciela pokrzywdzonego banku, co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków zawartej umowy kredytowej przez R. S. jako kredytobiorcy, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na powzięcie wątpliwości przez pracowników Banku co do autentyczności przedłożonych dokumentów przez R. S. oraz jego rzetelności, a także zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

III. od bliżej nieustalonego dnia do dnia 17 listopada 2005 r. w K., posiadał blankiet legitymacji ubezpieczeniowej nr (...), kserokopię dowodu osobistego oraz prawa jazdy wydanych na nazwisko A. D., pieczątkę o treści Firma Handlowo – Usługowa (...) S.C. – K. ul.(...)”, pieczątkę o treści „ Firma Handlowa (...) ul. (...)”, czyniąc tym samym przygotowania do podrobienia w celu użycia za autentyczne bliżej nieustalonych dokumentów poprzez posłużenie się wymienionymi pieczątkami, blankietem ubezpieczenia i kserokopiami dokumentów A. D. jako autentycznymi

tj. o przestępstwo z art. 270 § 3 k.k.,

IV. od bliżej nieustalonego dnia do dnia 17 listopada 2005 r. w K., ukrywał dowód osobisty numer (...) wydany na nazwisko M. P. oraz legitymację ubezpieczeniową numer (...) wydaną na nazwisko M. P.,

tj. o przestępstwo z art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

P. C. został oskarżony o to, że:

V. w dniu 7 listopada 2005 r. w K., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy pochodzących z kredytu w kwocie 26.000 zł, uprawnionego pracownika Banku (...)Oddział w K., w ten sposób że przedłożył podrobiony uprzednio przez siebie dokument w postaci „zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków”, wprowadzając tym samym przedstawiciela pokrzywdzonego w błąd co do swojej sytuacji finansowej oraz zamiaru wywiązania się z warunków zawartej umowy kredytowej, przy czym czynu tego dopuścił się ciągu 5 lat od odbycia kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie, wyrokiem z dnia 12 marca 2014 roku sygn. VIII K 460/10/N orzekł w tym przedmiocie następująco:

I.  orzekając w ramach zarzutów z punktu I i II aktu oskarżenia oskarżonych R. S. i S. J. uznaje za winnych tego, że okresie od dnia 10 listopada 2005 r. do dnia 17 listopada 2005 r. w K., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, co do których materiały wyłączno do odrębnego postępowania, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowali doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Bank (...)Oddział w K. w postaci pieniędzy w kwocie 22.000 zł, w ten sposób, że S. J. wszedł w posiadanie podrobionego w bliżej nieustalonym miejscu i czasie zaświadczenia o zatrudnieniu R. S. w firmie (...) i osiąganych przez niego dochodach, a następnie przedmiotowe zaświadczenie wręczył R. S., który potwierdził własnoręcznym podpisem treść podrobionego w/w zaświadczenia i w ten sposób również wziął udział w jego podrobieniu, a następnie przedłożył uprawnionemu przedstawicielowi wskazanego mu Banku(...) Oddział w K. w celu zawarcia umowy kredytowej, wprowadzając tym samym w błąd przedstawiciela w/w pokrzywdzonego Banku, co do swojej sytuacji finansowej, w tym posiadania zdolności kredytowej oraz zamiaru wywiązania się z warunków umowy kredytowej, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na powzięcie wątpliwości przez osoby reprezentujące w/w pokrzywdzony Bank co do autentyczności przedłożonych dokumentów i rzetelności kredytobiorcy, a także zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji, przy czym oskarżony R. S. czynu tego dokonał w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 17 sierpnia 2000 r. do dnia 19 listopada 2002 r. przy zaliczeniu okresu od dnia 27 maja 1999 r. do dnia 17 sierpnia 1999 r. części kary łącznej trzech lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 30 marca 2000 r. sygn. akt II K 1055/99/S, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 27 lipca 2000 r. sygn. akt IV Ka 703/00 za umyślne przestępstwo podobne kwalifikowane z art. 280 § 1 k.k., a oskarżony S. J. czynu tego dokonał w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 23 kwietnia 2003 r. do dnia 23 czerwca 2004 r. w całości kary jednego roku i dwóch miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie z dnia 7 stycznia 2003 r. sygn. akt II K 1230/02/N za umyślne przestępstwo podobne kwalifikowane z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz po odbyciu w okresie od dnia 28 lipca 2004 r. do dnia 8 czerwca 2005 r. przy zaliczeniu okresu od dnia 19 czerwca 2001 r. do dnia 20 lipca 2001 r. i od dnia 9 sierpnia 2001 r. do dnia 22 marca 2002 r. części kary łącznej dwóch lat i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 16 grudnia 2003 r. sygn. akt II K 1340/03/S za umyślne przestępstwo podobne kwalifikowane z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., co w odniesieniu do oskarżonego R. S. stanowi występek z art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a w odniesieniu do oskarżonego S. J. występek z art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 14 § 1 k.k. i art. 11 § 3 k.k. wymierza oskarżonym R. S. i S. J. karę po 2 (dwa) lata i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  orzekając w ramach zarzutu z punktu III aktu oskarżenia oskarżonego S. J. uznaje za winnego tego, że w dniu 17 listopada 2005 r. w K., posiadał blankiet legitymacji ubezpieczeniowej nr (...), kserokopię dowodu osobistego oraz prawa jazdy wydanych na nazwisko A. D., pieczątkę o treści Firma Handlowo - Usługowa (...) s.c. (...)-(...) K. ul. (...), pieczątkę o treści o treści Firma Handlowo-Usługowa (...) (...)-(...) K. ul. (...), czyniąc tym samym przygotowania do podrobienia w celu użycia za autentyczne bliżej nieustalonych dokumentów poprzez posłużenie się wymienionymi pieczątkami, blankietem ubezpieczenia oraz danymi A. D., co stanowi występek z art. 270 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k., i za to na mocy art. 270 § 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  orzekając w ramach zarzutu z punktu IV aktu oskarżenia oskarżonego S. J. uznaje za winnego tego, że od bliżej nieustalonego dnia, nie wcześniej jednak niż od dnia 14 listopada 2005 r. do dnia 17 listopada 2005 r. w K., w tym w użytkowanym przez siebie od dnia 16 listopada 2005 r. pojeździe marki F. (...) nr rej. (...), ukrywał dowód osobisty numer (...) wydany na nazwisko M. P. oraz legitymację ubezpieczeniową numer (...) wydaną na nazwisko M. P., co stanowi występek z art. 276 k.k., i za to na mocy powołanego przepisu wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce wymierzonych oskarżonemu S. J. w punktach I, II i III wyroku kar pozbawienia wolności za zbiegające się przestępstwa orzeka karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

V.  orzekając w ramach zarzutu z punktu V aktu oskarżenia oskarżonego P. C. uznaje za winnego tego, że w okresie od dnia 7 listopada 2005 r. do dnia 14 listopada 2005 r. w K., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, co do których materiały wyłączno do odrębnego postępowania, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Bank (...) Oddział w K. w postaci pieniędzy w kwocie 26.000 zł w ten sposób, że przedłożył podrobione z jego udziałem zaświadczenie o jego zatrudnieniu w firmie (...) i wysokości zarobków uprawnionemu przedstawicielowi wskazanego mu Banku (...) Oddział w K. wprowadzając tym samym uprawnionego przedstawiciela w/w pokrzywdzonego Banku w błąd co do swojej sytuacji finansowej, w tym posiadania zdolności kredytowej oraz zamiaru wywiązania się z warunków zawartej umowy kredytowej, przy czym czynu tego dokonał w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 16 kwietnia 2003 r. do dnia 9 września 2003 r. i od dnia 9 sierpnia 2004 r. do dnia 22 czerwca 2005 r. części kary łącznej jednego roku i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Bochni z dnia 20 października 2003 r. sygn. akt II K 197/03, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 6 lutego 2004 r. sygn. akt II Ka 6/04, za umyślne przestępstwo podobne kwalifikowane z art. 278 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., co stanowi występek z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na mocy art. 44 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonych R. S. i S. J. za czyn opisany w punkcie I wyroku środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych, to jest zaświadczenia o zatrudnieniu z dnia 10 listopada 2005 r. R. S. w firmie (...) oraz kopii zaświadczenia z dnia 10 listopada 2005 r. o zatrudnieniu R. S. w firmie (...), opisanych w postanowieniu z dnia 28 listopada 2005 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych jako dowód rzeczowy nr 1 na karcie 231 tom III akt sprawy oraz w postanowieniu z dnia 15 maja 2006 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych jako dowód rzeczowy nr 8 na karcie 237 tom III, znajdujących się w aktach sprawy na karcie 1004 tom VI;

VII.  na mocy art. 44 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego S. J. za czyn opisany w punkcie II wyroku środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych, to jest blankietu legitymacji ubezpieczeniowej nr (...), kartki formatu A4 wraz z kserokopią dowodu osobistego i prawa jazdy wydanych na nazwisko A. D. i zapiskami, pieczątki o treści Firma Handlowo - Usługowa (...) s.c. (...)-(...) K. ul. (...), oraz pieczątki o treści Firma Handlowo-Usługowa (...) (...)-(...) K. ul. (...), opisanych w postanowieniu z dnia 28 listopada 2005 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych jako dowód rzeczowy nr 5, 7, 8, 9 na karcie 232 tom III akt sprawy, znajdujących się w aktach sprawy na kartach 23 i 24 tom I;

VIII.  na mocy art. 44 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego P. C. za czyn opisany w punkcie V wyroku środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych, to jest zaświadczenia o zatrudnieniu P. C. z dnia 3 listopada 2005 r. i kopii zaświadczenia o zatrudnieniu P. C. z dnia 3 listopada 2005 r., opisanych w postanowieniu z dnia 15 maja 2006 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych jako dowód rzeczowy nr 2 na karcie 236 tom III akt sprawy oraz w postanowieniu z dnia 15 maja 2006 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych jako dowód rzeczowy nr 6 na karcie 237 tom III, znajdujących się w aktach sprawy na karcie 1004 tom VI;

IX.  na zasadzie art. 230 § 2 k.p.k. zarządza zwrot:

1.  pokrzywdzonemu Bankowi (...) S.A., os. (...), (...)-(...) K., dowodów rzeczowych w postaci wniosku o udzielenie kredytu gotówkowego na nazwisko R. S., wniosku o kredyt gotówkowy z dnia 16 listopada 2005 r., raportu kredytowego oraz wyniku liczenia zdolności kredytowej, opisanych w postanowieniu z dnia 28 listopada 2005 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych jako dowód rzeczowy nr 2, 3, 4 i 5 na karcie 231 tom III akt sprawy, znajdujących się w aktach sprawy na karcie tom 1004 tom VI oraz na kartach 9 a i 9 b tom I, a ponadto wniosku o udzielenie kredytu gotówkowego z dnia 7 listopada 2005 r. na nazwisko P. C., umowy kredytu z dnia 9 listopada 2005 r. na nazwisko P. C., oświadczenia z dnia 9 listopada 2005 r. o poddaniu się egzekucji na nazwisko P. C., opisanych w postanowieniu z dnia 15 maja 2006 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych jako dowód rzeczowy nr 1, 3 i 4 na karcie 236 tom III akt sprawy, znajdujących się w aktach sprawy na karcie 1004 tom VI,

2.  Urzędowi Miasta K. - Wydział (...), os. (...), (...)-(...) K., dowodu rzeczowego w postaci dowodu osobistego nr (...) wydanego na nazwisko M. P., opisanego w postanowieniu z dnia 28 listopada 2005 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych jako dowód rzeczowy nr 2 na karcie 232 tom III akt sprawy, znajdującego się w aktach sprawy na karcie 23 tom I;

3.  świadkowi B. K. dowodu rzeczowego w postaci telefonu komórkowego marki S., opisanego w postanowieniu z dnia 28 listopada 2005 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych jako dowód rzeczowy nr 1 na karcie 233 tom III akt sprawy, znajdującego się w Magazynie dowodów rzeczowych Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie,

4.  oskarżonemu S. J. dowodów rzeczowych w postaci telefonu komórkowego marki L., opisanego w postanowieniu z dnia 28 listopada 2005 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych jako dowód rzeczowy nr 4 na karcie 232 tom III akt sprawy oraz telefonu komórkowego marki S., opisanego w postanowieniu z dnia 28 listopada 2005 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych jako dowód rzeczowy nr 1 na karcie 234 tom III akt sprawy, znajdujących się w Magazynie dowodów rzeczowych Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie;

X.  na zasadzie art. 415 § 4 k.p.k. zasądza od oskarżonego P. C. na rzecz pokrzywdzonego Banku (...) S.A., os. (...), (...)-(...) K., kwotę 24.740,34 zł (dwadzieścia cztery tysiące siedemset czterdzieści złotych 34/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 listopada 2005 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania z urzędu;

XI.  na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami) zwalnia oskarżonych R. S. i S. J. od zapłaty Skarbowi Państwa kosztów sądowych, a na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami) zwalnia oskarżonego P. C. od zapłaty Skarbowi Państwa kosztów sądowych oraz na zasadzie art. 623 k.p.k. w zw. z art. 645 k.p.k. zwalnia oskarżonego P. C. od uiszczenia wpisu od zasądzonego odszkodowania.

Przedmiotowy wyrok zaskarżony został w drodze apelacji przez obrońców wszystkich oskarżonych.

Obrońca oskarżonego S. J. skarżonemu wyrokowi, w części skazującej tego oskarżonego co do zarzucanych mu czynów w pkt II, III i IV aktu oskarżenia, zarzucił:

błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, iż oskarżony popełnił wszystkie zarzucane mu aktem oskarżenia przestępstwa.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o:

1. uniewinnienie oskarżonego od zarzutów II, III, IV aktu oskarżenia, względnie

2. o zwrot sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji,

3. o przyznanie i zasądzenie kosztów zastępstwa z urzędu w instancji odwoławczej, które nie zostały uiszczone w żadnej części.

Obrońca oskarżonego R. S. skarżąc wyrok na korzyść tego oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucił mu rażącą niewspółmierność kary wyraża­jącą się w wymierzeniu bezwzględnej kary pozbawienia wolności, która zdaniem oskarżonego, znacznie przekracza stopień zawinienia.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o:

złagodzenie oskarżonemu S. kary pobawienia wolności do 2 lat i warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres 5 lat.

Obrońca oskarżonego P. C. zaskarżonemu wyrokowi, w części dotyczącej tego oskarżonego, zarzucił:

błąd polegający na obrazie przepisów prawa materialnego, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk, pomimo, że z materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie wynika, że P. C. swoim zachowaniem nie wypełnił znamion występku oszustwa.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o uniewinnienie oskarżonego P. C. od zarzutów stawianych mu aktem oskarżenia.

Sąd Odwoławczy rozważył, co następuje:

Wszystkie wniesione w niniejszej sprawie apelacje okazały się być oczywiście bezzasadne, nie zasługujące na uwzględnienie. Żaden z zarzutów w nich podniesionych nie był trafny.

Kontrola instancyjna prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy przeprowadził bardzo obszerne postępowanie dowodowe, wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy. Sąd I Instancji dokonał wnikliwej oceny całego zebranego materiału dowodowego. Ocena wszystkich dowodów jest oceną swobodną, pozbawioną cech dowolności. W pisemnych motywach wyroku Sąd odniósł się szczegółowo do wyjaśnień oskarżonych R. S., S. J. i P. C. oraz zeznań wszystkich świadków, a nadto pozostałych dowodów, wskazując, którym dowodom i w jakiej części dał wiarę, a którym wiary odmówił, wskazując szczegółowo przyczyny takiego postąpienia. Rozumowanie Sądu, jak idzie o dokonaną ocenę wszystkich dowodów pozbawione jest cech dowolności, sprzeczności, niejasności, wszystkie dowody ocenione zostały z zachowaniem zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego oraz wskazań wiedzy. Tym samym ocena dowodów, jako zgodna z dyspozycją art. 7 k.p.k., z ochrony tego przepisu korzysta. Opierając się na takiej ocenie dowodów, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, nie dopuszczając się błędu w tych ustaleniach.

Sąd Rejonowy badał okoliczności korzystne, jak i niekorzystne, zgodnie z wymogiem art. 4 k.p.k. przeprowadził bowiem dowody przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść wszystkich oskarżonych. Mógł zaś uwzględnić tylko te okoliczności, które wynikały z dowodów uznanych przez siebie za wiarygodne. Żaden przepis procedury karnej nie nakłada na Sąd orzekający obowiązku czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o wszystkie przeprowadzone dowody. Nie jest to bowiem możliwe w sytuacji, gdy przeprowadzone dowody są ze sobą sprzeczne, a tak jest w niniejszej sprawie. Wówczas Sąd I Instancji obowiązany jest jednym z nich dać wiarę, a innym waloru wiarygodności odmówić, zaś ocenę swoją uzasadnić, zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k., co też Sąd Rejonowy uczynił.

W sprawie nie doszło do naruszenia treści przepisu art. 410 k.p.k. Powołany przepis nakłada na Sąd obowiązek uwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie. Nie można tego przepisu rozumieć jako obligującego Sąd do poczynienia ustaleń faktycznych w oparciu o wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody w sytuacji, gdy z różnych dowodów wynikają wzajemnie sprzeczne okoliczności, a tak było w niniejszej sprawie. W tej sytuacji podstawę ustaleń stanowią tylko te dowody, które Sąd uznał za wartościowe i wiarygodne. Zasada określona w art. 410 k.p.k. obowiązuje nie tylko Sąd ferujący wyrok, ale i wszystkie strony procesu, które - przedstawiając własne stanowisko - nie mogą go opierać wyłącznie na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do odmiennych wniosków (wyrok SN z dnia 30.08.1979r. III KR 196/79, OSNPG 1980r. Nr 3 poz. 53).

Skarżący obrońca oskarżonego S. J. we wniesionym przez siebie środku odwoławczym upatruje dokonanie przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń faktycznych, powołując się na wyjaśnienia oskarżonego S. J. i wyciągając własne wnioski z tego dowodu, pomijając albo deprecjonując te dowody, które doprowadziły Sąd Rejonowy do przekonania o sprawstwie i winie oskarżonego. Dotyczy to w szczególności wyjaśnień oskarżonego R. S.. Taka krytyka odwoławcza nie może odnieść spodziewanego skutku.

Jak trafnie przyjmuje się w orzecznictwie, Sąd orzekający uprawniony jest w pełni do przyjęcia jednej z różnych wersji zdarzeń wynikających ze zgromadzonych dowodów, co wymaga jednakże wykazania, że te inne ewentualne wersje zdarzenia są nieprawdopodobne lub też ich prawdopodobieństwo jest w racjonalnej ocenie znikome, nie dające się rozsądnie uzasadnić i pozostaje w sprzeczności z elementarnymi zasadami życiowego doświadczenia lub w sprzeczności ze wskazaniami wiedzy (zob. postanowienie SN z 26.03.2008 r., II KK 276/08). Tak też uczynił Sąd I Instancji, uzasadniając, z jakich powodów przyjął wersję zdarzeń, wynikającą częściowo z wyjaśnień R. S. i innych dowodów, a odrzucił w większości wersję przedstawioną przez oskarżonego S. J..

Kontrola instancyjna oceny dowodów z natury nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodność z treścią dowodu, pominięcie pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy nie wykazuje tego rodzaju błędów. Apelujący obrońca oskarżonego S. J. nie wykazał, ażeby ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy sprzeczna była z zasadami logiki, doświadczenia życiowego czy wskazaniami wiedzy. Wbrew temu, co podaje tenże apelujący, brak jest podstaw do przyjęcia, iż uznane przez Sąd Rejonowy za wiarygodne fragmenty wyjaśnień oskarżonego R. S., w których przedstawił on przebieg inkryminowanego zdarzenia (przypisanego oskarżonym w pkt I zaskarżonego wyroku), nie odpowiadają rzeczywistemu przebiegowi zdarzenia.

Odnosząc się do zarzutu obrońcy oskarżonego S. J., błędu w ustaleniach faktycznych, wskazać w pierwszej kolejności należy, iż zgodnie z utrwalonym już poglądem wyrażanym w orzecznictwie, podzielonym przez Sąd Odwoławczy, błąd ustaleń faktycznych istotnych w orzekaniu zachodzi, gdy treść dokonanych ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd nie odpowiada zasadom logiki, doświadczenia życiowego i wskazaniom wiedzy, kłóci się z zasadami rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut takiego błędu nie jest uzasadniony, gdy sprowadza się do samego zakwestionowania stanowiska Sądu czy do polemiki z ustaleniami Sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu odmiennego poglądu, nie wystarcza zatem do wniosku o popełnieniu przez Sąd błędu ustaleń. Zarzut taki bowiem powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu Sądu w zakresie istotnych ustaleń (vide: wyrok SA w Krakowie z 14.05.2008 r., II AKa 50/08, KZS 2008/7-8/64).

Kontrola instancyjna stwierdza, iż nie ulega najmniejszej wątpliwości, że R. S. i S. J. w okresie od dnia 10 listopada 2005 r. do dnia 17 listopada 2005 r. w K., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, co do których materiały wyłączno do odrębnego postępowania, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowali doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Bank (...)Oddział w K. w postaci pieniędzy w kwocie 22.000 zł, w ten sposób, że S. J. wszedł w posiadanie podrobionego w bliżej nieustalonym miejscu i czasie zaświadczenia o zatrudnieniu R. S. w firmie (...) i osiąganych przez niego dochodach, a następnie przedmiotowe zaświadczenie wręczył R. S., który potwierdził własnoręcznym podpisem treść podrobionego w/w zaświadczenia i w ten sposób również wziął udział w jego podrobieniu, a następnie przedłożył uprawnionemu przedstawicielowi wskazanego mu Banku(...) Oddział w K. w celu zawarcia umowy kredytowej, wprowadzając tym samym w błąd przedstawiciela w/w pokrzywdzonego Banku, co do swojej sytuacji finansowej, w tym posiadania zdolności kredytowej oraz zamiaru wywiązania się z warunków umowy kredytowej, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na powzięcie wątpliwości przez osoby reprezentujące w/w pokrzywdzony Bank co do autentyczności przedłożonych dokumentów i rzetelności kredytobiorcy, a także zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji, przy czym oskarżony R. S. czynu tego dokonał w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 17 sierpnia 2000 r. do dnia 19 listopada 2002 r. przy zaliczeniu okresu od dnia 27 maja 1999 r. do dnia 17 sierpnia 1999 r. części kary łącznej trzech lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 30 marca 2000 r. sygn. akt II K 1055/99/S, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 27 lipca 2000 r. sygn. akt IV Ka 703/00 za umyślne przestępstwo podobne kwalifikowane z art. 280 § 1 k.k., a oskarżony S. J. czynu tego dokonał w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 23 kwietnia 2003 r. do dnia 23 czerwca 2004 r. w całości kary jednego roku i dwóch miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie z dnia 7 stycznia 2003 r. sygn. akt II K 1230/02/N za umyślne przestępstwo podobne kwalifikowane z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz po odbyciu w okresie od dnia 28 lipca 2004 r. do dnia 8 czerwca 2005 r. przy zaliczeniu okresu od dnia 19 czerwca 2001 r. do dnia 20 lipca 2001 r. i od dnia 9 sierpnia 2001 r. do dnia 22 marca 2002 r. części kary łącznej dwóch lat i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 16 grudnia 2003 r. sygn. akt II K 1340/03/S za umyślne przestępstwo podobne kwalifikowane z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., co w odniesieniu do oskarżonego R. S. stanowi występek z art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a w odniesieniu do oskarżonego S. J. występek z art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Powyższe ustalenia faktyczne wynikają niezbicie z: częściowo z wyjaśnień oskarżonego R. S. (k. 122 tom II, k. 816 tom V, k. 121-122 tom I akt sądowych), częściowo wyjaśnień oskarżonego S. J. (k. 807-808 tom V, k. 122 tom I akt sądowych), zeznań świadków: M. G. (k. 2 tom I, k. 133 tom II, k. 124-125 tom I akt sądowych), I. K. (k. 44 tom II, k. 125-126 tom I akt sądowych), E. S. (k. 46 tom II, k. 420-421 tom III akt sądowych), M. W. (1) (k. 209 tom II, k. 127 tom I akt sądowych), K. A. (k. 163 tom II, k. 126-127 tom I akt sądowych), B. K. (k. 103-104 tom II) oraz innych dowodów w postaci m.in.: opinii z zakresu badania pisma ręcznego, maszynowego, podpisów i pieczątek (k. 830 tom V), zaświadczenia o zatrudnieniu R. S. w firmie (...) z dnia 10.11.2005 r. (k. 1004 tom VI), raportu kredytowego i wyniku liczenia zdolności kredytowej (k. 9 a i k. 9 b tom I), protokołu zatrzymania oskarżonego R. S. (k. 11 tom I), protokołu przeszukania oskarżonego S. J. (k. 34-36 tom I).

Nie ulega również najmniejszej wątpliwości, iż oskarżony S. J. w dniu 17 listopada 2005 r. w K., posiadał blankiet legitymacji ubezpieczeniowej nr (...), kserokopię dowodu osobistego oraz prawa jazdy wydanych na nazwisko A. D., pieczątkę o treści Firma Handlowo - Usługowa (...) s.c. (...)-(...) K. ul. (...), pieczątkę o treści o treści Firma Handlowo-Usługowa (...) (...)-(...) K. ul. (...), czyniąc tym samym przygotowania do podrobienia w celu użycia za autentyczne bliżej nieustalonych dokumentów poprzez posłużenie się wymienionymi pieczątkami, blankietem ubezpieczenia oraz danymi A. D., czym wyczerpał znamiona występku kwalifikowanego z art. 270 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. Nie budzi wątpliwości i to, że oskarżony S. J. od bliżej nieustalonego dnia, nie wcześniej jednak niż od dnia 14 listopada 2005 r. do dnia 17 listopada 2005 r. w K., w tym w użytkowanym przez siebie od dnia 16 listopada 2005 r. pojeździe marki F. (...) nr rej. (...), ukrywał dowód osobisty numer (...) wydany na nazwisko M. P. oraz legitymację ubezpieczeniową numer (...) wydaną na nazwisko M. P., czym wyczerpał znamiona występku kwalifikowanego z art. 276 k.k.

Powyższe ustalenia faktyczne wynikają jednoznacznie z dowodów w postaci zeznań świadków: M. W. (1) (k. 209 tom II), B. K. (k. 103-104 tom II, k. 1316 tom VII akt sądowych), M. W. (2) (k. 180-181 tom I akt sądowych, k. 107-108 tom II), K. W. (k. 344-345 tom II akt sądowych, k. 129-130 tom II), M. P. (k. 166 tom II, k. 124 tom I akt sądowych), A. D. (k. 158-159 tom II, k. 183-184 tom I akt sądowych), częściowo zeznań świadka L. P. (k. 225-227 tom III, k. 387 tom III, k. 1060-1061 tom VI akt sądowych), zeznań świadka W. B. (k. 125-126 tom II, k. 1062 tom VI akt sądowych), częściowo wyjaśnień oskarżonego S. J. (k. 807-808 tom V, k. 122 tom I akt sądowych) oraz innych dowodów w postaci m.in. protokołu przeszukania pojazdu (k. 19-22 tom I), protokołu zatrzymania B. K. (k. 27 tom I), pokwitowania z dnia 18.11.2005r. (k. 109 tom II), protokołu zatrzymania rzeczy wraz z załącznikami (k. 216-218 tom II), zaświadczenia z dnia 18.11.2005r. wydanego przez Urząd Gminy K.(k. 167 tom II), pokwitowania z dnia 9.02.2006r. (k. 170 tom II), pisma ZUS z dnia 22.02.2006r. (k. 214 tom II).

Kontrola odwoławcza stwierdza, iż skarżący obrońca oskarżonego S. J. nie wykazał w apelacji okoliczności, które skutecznie podważałyby słuszność rozumowania Sądu Rejonowego. Apelujący przedstawił w skardze odwoławczej zrekonstruowany przez siebie stan faktyczny - w oparciu o te dowody, które sam uznał za wiarygodne, głównie wyjaśnienia oskarżonego S. J. oraz w oparciu o własne wnioski wyciągnięte z przeprowadzonych dowodów, odbiegający od tego, co ustalił Sąd Rejonowy, pomijając albo deprecjonując te dowody, które dały Sądowi I Instancji podstawę do przypisania temu oskarżonemu sprawstwa i winy. Taka krytyka odwoławcza, wobec niestwierdzenia przez Sąd Odwoławczy błędnej oceny dowodów, dokonanej przez Sąd Rejonowy i niestwierdzenia błędu w ustaleniach faktycznych, poczynionych przez ten Sąd nie może odnieść spodziewanego przez apelującego skutku.

Podkreślić tutaj należy, iż możliwe jest oparcie ustaleń nawet tylko na jednym dowodzie, byleby ocena tego dowodu była rzeczowa oraz logiczna i nie wkraczała w sferę dowolności. Dokonanie takiego ustalenia nie może wówczas stanowić podstawy do zarzutu dokonania ustaleń błędnych bądź dowolnych.

Fakt oparcia orzeczenia skazującego na zeznaniach tylko jednego świadka czy wyjaśnieniach współoskarżonego samo przez się nie może stanowić podstawy do zarzutu dokonania błędnych czy dowolnych ustaleń faktycznych.

W postanowieniu z 3 marca 1994 r. sygn. II KRN - 8/94 Sąd Najwyższy wyraził następujące stanowisko:

1. "Pomówienie współoskarżonego może być uznane za pełnowartościowy dowód tylko wówczas, gdy w kontekście określonych ustaleń nie jest sprzeczne z innymi dowodami, a przede wszystkim nie relacjonuje różnych wersji tego samego zdarzenia.

2. Przy ocenie dowodu z pomówienia powinna obowiązywać nie zasada nieograniczonego zaufania, lecz zasada nieufności dopóty, dopóki treść pomówienia nie została uwiarygodniona w trybie art. 3 § 1 (obecnie art. 4) k.p.k. Sam fakt złożenia przez współoskarżonego wyjaśnień obciążających inną osobę nie dowodzi bowiem, że okoliczności i fakty w nich zawarte rzeczywiście miały miejsce, lecz stanowi jedynie informację o faktach wymagających potwierdzenia lub wyłączenia za pomocą środków przewidzianych w ustawie procesowej" (Wokanda 1994, nr 8, s. 17).

Sąd Najwyższy trafnie zwracał także uwagę, że "niezależnie od rodzaju pomówienia obowiązkiem sądu orzekającego jest ów dowód oceniać ze szczególną wnikliwością i z rozważeniem, czy istnieją dowody potwierdzające bezpośrednio lub choćby pośrednio owo pomówienie, a nadto - czy wyjaśnienia pomawianego są logiczne i nie wykazują chwiejności albo czy nie są wręcz nieprawdopodobne" (wyrok z dnia z 28 listopada 1978 r., sygn. VI KRN - 246/78 - OSNPG 1979, z. 4, poz. 64; podobnie wyroki SN: z 6 lutego 1970 r., sygn. IV KR - 249/69 - OSNKW 1970, z. 4-5, poz. 46; z 15 lutego 1985 r., sygn. IV KR - 25/85 - OSNKW 1985, z. 11-12, poz. 103 oraz z 24 stycznia 1986 r., sygn. IV KR - 355/85 - OSNPG 1987, z. 3, poz. 37). (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2013r., sygn. akt II AKa 160/13, LEX nr 1362982). Sąd Odwoławczy w pełni podziela przytoczone poglądy Sądu Najwyższego.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy jednoznacznie dał wyraz temu, że dowodem obciążającym oskarżonego S. J. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt I wyroku są nie tylko wyjaśnienia współoskarżonego R. S. (k. 122 tom II, k. 816 tom V, k.121-122 tom I akt sądowych), ale także częściowo wyjaśnienia samego oskarżonego S. J. oraz m.in. zeznania świadków M. G., I. K., E. S., M. W. (1), K. A., B. K., a nadto inne uznane za wiarygodne dowody m.in. w postaci: opinii z zakresu badania pisma ręcznego, maszynowego, podpisów i pieczątek (k. 830 tom V), zaświadczenia o zatrudnieniu R. S. w firmie (...) z dnia 10.11.2005 r. (k.1004 tom VI), raportu kredytowego i wyniku liczenia zdolności kredytowej (k.9 a i k.9 b tom I), protokołu zatrzymania oskarżonego R. S. (k.11 tom I), protokołu przeszukania oskarżonego S. J. (k.34-36 tom I). W zakresie dwóch kolejnych przypisanych oskarżonemu czynów o jego sprawstwie świadczą natomiast uznane za wiarygodne dowody m.in. z zeznań świadków M. W. (1) i B. K. oraz dowody z dokumentów w postaci protokołu przeszukania pojazdu (k.19-22 tom I) i protokołu zatrzymania B. K. (k. 27 tom I).

Oceny tych dowodów skarżący obrońca oskarżonego w żaden sposób, co już powyżej wskazano, nie zdyskredytował skutecznie. Ocenę tych dowodów Sąd Odwoławczy w pełni aprobuje.

Zważyć należy, iż z zeznań świadków K. A. i M. W. (1) wynikało bezsprzecznie, że kiedy wykonywali oni na terenie Komisariatu Policji (...) w K. czynności procesowe z udziałem R. S., w pewnym momencie na jego telefon komórkowy zadzwonił mężczyzna, którym okazał się być oskarżony S. J.. Policjanci dysponowali już wówczas informacją, udzieloną im przez R. S., iż dokonując przestępstwa był on niejako kierowany przez inną osobę – nieznanego mężczyznę, który kontaktował się z nim telefonicznie. R. S. przyznał wówczas, że umówił się z tym mężczyzną w ten sposób, że po pobraniu pieniędzy z banku miał czekać na telefon od niego na pobliskim parkingu samochodowym. W rozmowie mężczyzna ten miał wskazać dokładnie, w którym miejscu spotkają się celem przekazania mu pieniędzy, pochodzących z kredytu udzielonego przez bank R. S.. Fakt ten potwierdził przed Sadem oskarżony R. S.. Co więcej sam oskarżony S. J. podczas pierwszego przesłuchania w tej sprawie przyznał, że to on zadzwonił na telefon komórkowy oskarżonego R. S., a uczynił to nie bez powodu. Chciał bowiem dowiedzieć się, gdzie się on znajduje po wyjściu z banku, do którego udał się po pieniądze. Oskarżony S. J. wprost wskazał, że jego rozmówcą był wówczas nie kto inny, jak właśnie R. S., który poinformował go, że jest w barze przy Szpitalu im. (...). S. J. udał się tam do niego i wówczas został zatrzymany (k.807-808 tom V).

Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, iż o ścisłym związku oskarżonego S. J. z przestępstwem przypisanym w tej sprawie obu oskarżonym, a kwalifikowanym m.in. z art. 286 § 1 k.k., świadczą nie tylko wyjaśnienia oskarżonego R. S. w części, w której przyznał on, że oskarżony – którego dla zmylenia funkcjonariuszy policji – ostatecznie określił mianem M., wskazał mu bank, w którym miał zaciągnąć kredyt, ale także wszedł w posiadanie podrobionego w bliżej nieustalonym miejscu i czasie zaświadczenia o zatrudnieniu R. S. w firmie (...) i osiąganych przez niego dochodach, a następnie przedmiotowe zaświadczenie wręczył R. S., który potwierdził własnoręcznym podpisem treść podrobionego w/wym. zaświadczenia i w ten sposób również wziął udział w jego podrobieniu, a następnie przedłożył uprawnionemu przedstawicielowi wskazanego mu Banku (...)Oddział w K. w celu zawarcia umowy kredytowej. O związku oskarżonego S. J. z przestępstwem przypisanym w tej sprawie obu oskarżonym, a kwalifikowanym m.in. z art. 286 § 1 k.k., świadczą również przedmioty znalezione w użytkowanym wówczas przez niego pojeździe marki F. (...) w postaci dowodu osobistego nr (...) wydanego na nazwisko M. P. i legitymacji ubezpieczeniowej nr (...) na nazwisko M. P., będącej sąsiadką oskarżonego R. S., które M. P. utraciła w dniu 14 listopada 2005 r., a także w postaci czystego blankietu legitymacji ubezpieczeniowej o numerze (...), a zatem o serii i numerze nieznanym w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, kartki formatu A-4 wraz z kserokopią dowodu osobistego, prawa jazdy na nazwisko A. D. z zapiskami oraz pieczątki o treści: Firma Handlowo-Usługowa (...) s.c. (...)-(...) K. ul. (...) (…), i pieczątki o treści: Firma Handlowo-Usługowa (...) (...)-(...) K. ul. (...).

Oskarżony S. J. działał wspólnie i w porozumieniu z R. S. oraz z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami. Trafnie Sąd Rejonowy wskazał, że kodeks karny przyjmuje odpowiedzialność za sprawstwo nie tylko wówczas, gdy ktoś sam wykonuje czyn zabroniony, ale i wówczas, gdy wykonuje czyn zabroniony wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, przy czym ustawodawca nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków w zakresie formy porozumienia, które spaja poszczególne zachowania się sprawców w jedność i stanowiąc podstawę współsprawstwa jednocześnie wyznacza jego granice. To porozumienie może mieć charakter wyraźny, jak i konkludentny. Do porozumienia może dojść nawet w sposób dorozumiany, najpóźniej jednak w momencie realizacji czynności sprawczych. Współdziałający nie muszą się bezpośrednio kontaktować ani nawet się znać, muszą mieć natomiast świadomość wspólnego wykonania czynu zabronionego, a zatem przynajmniej wiedzieć o sobie i zdawać sobie sprawę, że podejmowane przez każdego z nich czynności charakteryzujące „warstwę techniczno-wykonawczą” składają się na realizację wspólnie wykonywanej całości przedsięwzięcia. Współudział nie musi polegać na własnoręcznym wykonywaniu tzw. czynności czasownikowej, kryterium pomocniczym jest: wspólne planowane przestępstwa i dokonywany wspólnie podział ról oraz późniejszy udział w podziale zysków. Zarówno oskarżony S. J., jak i R. S. działali w ramach podziału ról. Oskarżony S. J. wszedł w posiadanie podrobionego, bez jego udziału zaświadczenia o zatrudnieniu R. S. w firmie (...) i osiąganych przez niego zarobkach, a następnie rzeczone zaświadczenie wręczył oskarżonemu R. S.. Drugi z oskarżonych (R. S.) potwierdził własnoręcznym podpisem treść podrobionego zaświadczenia, biorąc w ten sposób udział w jego podrobieniu, a następnie przedłożył go uprawnionemu przedstawicielowi wskazanego mu przez S. J. banku w celu zawarcia umowy kredytowej, wprowadzając tym samym w błąd przedstawiciela banku co do swojej sytuacji materialnej, w tym posiadania zdolności kredytowej oraz zamiaru wywiązania się z warunków umowy kredytowej. Obaj oskarżeni działający wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami zamierzonego celu wszak nie osiągnęli, z przyczyn od siebie niezależnych, którym to celem było osiągnięcie korzyści majątkowej poprzez doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Bank (...) Oddział w K. w postaci pieniędzy w kwocie 22.000 zł, którą to kwotą mieli się podzielić, mianowicie osoby reprezentujące wymieniony bank powzięli wątpliwości co do autentyczności przedłożonych przez R. S. dokumentów i rzetelności kredytobiorcy i doszło do zatrzymania przez funkcjonariuszy Policji najpierw tego oskarżonego jeszcze na terenie banku, a później, tego samego dnia – S. J..

Przyjęta przez Sąd Rejonowy kwalifikacja prawna każdego z czynów przypisanych oskarżonemu S. J. jest prawidłowa.

Sąd Rejonowy, w odniesieniu do każdego z czynów prawidłowo ustalił stopień winy oskarżonego S. J. oraz stopień społecznej szkodliwości każdego z czynów. Prawidłowo ustalił katalog okoliczności łagodzących i obciążających, mających znaczenie przy wymiarze kary, przydając im właściwą rangę i znaczenie. Wymierzone mu kary jednostkowe są adekwatne do stopnia jego winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu, uwzględniają cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara łączna została orzeczona prawidłowo, będąc karą celową, zasłużoną i sprawiedliwą. Środki karne również zostały prawidłowo orzeczone.

Kontrola odwoławcza stwierdza, iż nie ulega najmniejszej wątpliwości, że oskarżony P. C. w okresie od dnia 7 listopada 2005 r. do dnia 14 listopada 2005 r. w K., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, co do których materiały wyłączno do odrębnego postępowania, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Bank (...) Oddział w K. w postaci pieniędzy w kwocie 26.000 zł w ten sposób, że przedłożył podrobione z jego udziałem zaświadczenie o jego zatrudnieniu w firmie (...) i wysokości zarobków uprawnionemu przedstawicielowi wskazanego mu Banku (...) S.A. III Oddział w K. wprowadzając tym samym uprawnionego przedstawiciela w/w pokrzywdzonego Banku w błąd co do swojej sytuacji finansowej, w tym posiadania zdolności kredytowej oraz zamiaru wywiązania się z warunków zawartej umowy kredytowej, przy czym czynu tego dokonał w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 16 kwietnia 2003 r. do dnia 9 września 2003 r. i od dnia 9 sierpnia 2004 r. do dnia 22 czerwca 2005 r. części kary łącznej jednego roku i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Bochni z dnia 20 października 2003 r. sygn. akt II K 197/03, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 6 lutego 2004 r. sygn. akt II Ka 6/04, za umyślne przestępstwo podobne kwalifikowane z art. 278 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., czym wyczerpał znamiona występku kwalifikowanego z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Obrońca tego oskarżonego zarzuca obrazę prawa materialnego polegającą na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k., pomimo – jak wywodzi - że z materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie wynika, że P. C. swoim zachowaniem nie wypełnił znamion występku oszustwa.

Zważyć zatem należy, iż w myśl art. 286 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej za przestępstwo określone we wskazanym przepisie podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Zachowanie sprawcy przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. skierowane jest zatem wobec osoby, którą sprawca poprzez swoje działanie zamierza doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, przez co dąży do osiągnięcia korzyści majątkowej. Czyni to za pomocą wprowadzenia w błąd. Zachowanie takie należy identyfikować jako przestępstwo oszustwa. Wprowadzenie w błąd oznacza w tym przypadku wywołanie u drugiej osoby fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości, przy czym może polegać m.in. na przedstawieniu nierzetelnego oświadczenia dotyczącego okoliczności, które mają istotne znaczenie dla podjęcia decyzji o dokonaniu rozporządzenia na rzecz sprawcy, czy nie poinformowaniu o faktycznym stanie rzeczy. Co więcej, dla uznania, że dochodzi do wprowadzenia w błąd wystarczające jest każde jakiekolwiek działanie, które może doprowadzić do powstania błędnego wyobrażenia o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem (Komentarz do Kodeksu Karnego cześć szczegółowa tom II, pod red. A. Zolla, str.167).

Przy oszustwie pokrzywdzony rozporządzając mieniem w każdym wypadku działa w błędzie, mając fałszywe wyobrażenie o rzeczywistości.

Jeżeli chodzi o stronę podmiotową, oszustwo jest przestępstwem kierunkowym - warunkiem odpowiedzialności jest działanie sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zamiar bezpośredni o szczególnym (ze względu na cel) zabarwieniu wymagany jest zarówno dla elementu „wprowadzenia w błąd" jak i „wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania znaczenia przedsiębranego działania”. Elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca nie tylko musi chcieć osiągnąć korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że oskarżony P. C. swoim zachowaniem zrealizował znamiona występku z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Zważyć należy, iż błąd uprawnionych przedstawicieli pokrzywdzonego dotyczył zasadniczych okoliczności, które miały decydujące znaczenie w procesie podejmowania przez nich decyzji o udzieleniu kredytu oskarżonym. Oskarżony P. C. zaciągając kredyt w pokrzywdzonym banku nie miał bowiem w tym okresie stałego zatrudnienia, jak również żadnych innych źródeł stałego dochodu, przebywał wówczas na wolności z powodu udzielonej mu przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności, a co za tym idzie, nie posiadał zdolności kredytowej, a także możliwości spłaty kredytu. Co więcej, nie zamierzał on spłacać zaciągniętego kredytu, jak bowiem wyjaśnił, kredyt ten miała spłacać inna osoba, której dane nie były znane kredytodawcy. Bez wątpienia, gdyby przedstawiciel pokrzywdzonego banku miał świadomość powyższego, oskarżony nie otrzymałby zgody na zaciągnięcie kredytu. Ekskulpować oskarżonego nie może podnoszona w apelacji łatwość uzyskania tegoż kredytu w pokrzywdzonym banku.

Oskarżonemu P. C. towarzyszył bez wątpienia cel w postaci chęci osiągnięcia korzyści majątkowej. Oskarżony (działający wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami) cel ten niewątpliwie osiągnął, jako, że w dniu 9 listopada 2005 r. podpisał z (...) S.A. reprezentowanym przez I. K. i M. G. umowę kredytową nr (...) opiewającą na kwotę 26.000 złotych, a następnie dokonał wypłaty środków pozyskanych w ramach tego kredytu w dwóch ratach, tj. w dniu 9 listopada 2005 r. w kwocie 20.000 zł oraz w dniu 14 listopada w kwocie 3.799 złotych. Wprawdzie oskarżony z kredytu tego otrzymał jedynie niewielką część, niemniej jednak zasadnie tutaj wywodził Sąd Rejonowy, iż kwestia ta jest irrelewantna z punktu widzenia rozstrzygania o odpowiedzialności karnej tego oskarżonego.

Co również istotne, oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym, tak co do celu działania, jak i używanych przez siebie środków. Obejmował on bowiem swoją świadomością i zamiarem nie tylko to, że wprowadza w błąd uprawnionych przedstawicieli pokrzywdzonego banku co do swojej sytuacji finansowej, w tym posiadania zdolności kredytowej oraz zamiaru wywiązania się z warunków umowy kredytowej, ale również brak zamiaru spłaty zobowiązania kredytowego.

Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, iż wbrew temu co wywodził skarżący obrońca oskarżonego, sam fakt, iż oskarżony uiścił dwie pierwsze raty kredytu, na które środki pieniężne otrzymać miał od bliżej nieustalonej osoby, z którą działał wspólnie i w porozumieniu dokonując przypisanego mu w tej sprawie przestępstwa nie świadczy o tym, iż oskarżony zamierzał spłacać zaciągnięty kredyt, działanie to bowiem ewidentnie ukierunkowane było na „uśpienie” czujności pracowników banku i spowodowanie opóźnienia w podjęciu czynności windykacyjnych.

Reasumując, przyjęta przez Sąd Rejonowy kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu P. C. czynu jest w pełni prawidłowa.

Sąd I Instancji prawidłowo ustalił stopień winy oskarżonego P. C. oraz stopień społecznej szkodliwości czynu. Prawidłowo ustalił katalog okoliczności łagodzących i obciążających, mających znaczenie przy wymiarze kary, przydając im właściwą rangę i znaczenie. Wymierzona mu kara jest adekwatna do stopnia jego winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu, uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, będąc karą celową, zasłużoną i sprawiedliwą. Środek karny również został prawidłowo orzeczony.

Odnosząc się natomiast do apelacji obrońcy oskarżonego R. S. kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku i jego uzasadnienia nie pozwala na podzielenie wyrażonego w apelacji poglądu, jakoby wymierzona temu oskarżonemu kara nosiła znamiona kary rażąco niewspółmiernie surowej.

Wpierw zważyć należy, iż zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 grudnia 2000 sygn. akt II AKa 218/00 (KZS 2001/1/33) „nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00)”. Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 12 lipca 2000 r. sygn. akt II AKa 116/00 (opublik. w Prok. i Pr. 2002/1/29) wskazał natomiast, iż „rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Na gruncie cytowanego przepisu nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnice ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.”

Kierując się takim rozumieniem kary rażąco niewspółmiernej, nie można przyjąć, aby orzeczona wobec tego oskarżonego kara pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona za przestępstwo z art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. była karą rażąco niewspółmiernie surową.

Sąd I Instancji prawidłowo ustalił stopień winy oskarżonego R. S. oraz stopień społecznej szkodliwości czynu.

Kontrola podniesionych w apelacji okoliczności prowadzi do wniosku, że skarżący nie wykazał, aby sąd I instancji dokonując wymiaru kary zasadniczej oskarżonemu w sposób nienależyty dokonał wartościowania i oceny ustalonych w sprawie okoliczności obciążających i łagodzących.

Co do okoliczności popełnienia czynu Sąd Rejonowy miał na uwadze, że oskarżony działał w sposób przemyślany i zaplanowany, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, co do których materiały zostały wyłączone do odrębnego rozpoznania.

Sąd meriti wziął pod uwagę fakt, że oskarżony był już uprzednio kilkakrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Uwzględnił nadto znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego R. S.. Trafnie tutaj wywodził Sąd Rejonowy, iż oskarżony swym inkryminowanym zachowaniem zaatakował tak istotne dobro prawem chronione, jakim jest cudza własność, zwrócił uwagę na fakt, iż sposób działania oskarżonego cechował duży upór w dążeniu do osiągnięcia celu i bezkompromisowość, działanie z niskich pobudek. Swoim zachowaniem, zrealizował znamiona przestępstwa, określone w kilku przepisach ustawy karnej: art. 297 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. art. 270 § 1 k.k.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd a quo potraktował przyznanie się oskarżonego R. S. do popełnienia zarzucanego mu czynu i ujawnienie jednego ze współsprawców przypisanego mu w pkt I zaskarżonego wyroku czynu – oskarżonego S. J..

Ocena rozpoznawanej apelacji prowadzi do wniosku, iż skarżący minimalizuje w swoich rozważaniach uwzględnioną przez sąd a quo okoliczność w postaci uprzedniej dziewięciokrotnej karalności tego oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, działanie w warunkach recydywy oraz fakt, iż orzeczone uprzednio wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności nie spełniły wobec niego celów wychowawczych i zapobiegawczych.

Upływ czasu od popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu nie stanowi okoliczności łagodzącej i nie daje podstawy do obniżenia kary. Zauważyć tutaj należy, iż wbrew temu, co podnosi skarżący, po 2005r. oskarżony był jeszcze 6 razy karany. Oskarżony w chwili popełnienia czynu był osobą dorosłą i poczytalną, nie zaszły żadne okoliczności wpływające na umniejszenie lub wyłączenie jego zawinienia. W chwili czynu nie znajdował się on w żadnej atypowej sytuacji motywacyjnej. Wskazywany przez obrońcę kilkuletni pobyt oskarżonego z rodziną za granicą, gdzie pracuje, nie daje podstawy do obniżenia kary. Oskarżony, będąc uprzednio wielokrotnie karanym, winien był liczyć się z tym, że dopuszczając się po raz kolejny przestępstwa, poniesie z tego tytułu negatywne, nie tylko dla niego, ale i całej jego rodziny, konsekwencje.

W ocenie Sądu Odwoławczego, przy uwzględnieniu tych okoliczności, zakres wykorzystania przez Sąd I instancji sankcji karnej za występek z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. prowadzi do wniosku, że wymierzona oskarżonemu kara nie nosi znamion rażącej niewspółmiernie surowości. Podkreślenia wymaga, iż sąd wymierzając oskarżonemu karę stosunkowo niewiele przekroczył dolny próg ustawowego zagrożenia, skoro sam występek z art. 286 § 1 kk. bez uwzględnienia działania w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy lat do 8. Przy uwzględnieniu okoliczności łagodzących, jak również okoliczności obciążających, zwłaszcza faktu uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonego (dane o karalności k. 2067- 2069 t. XI), działania w warunkach recydywy specjalnej podstawowej określonej w art. 64 § 1 k.k., wymierzona kara nie nosi znamion rażącej niewspółmiernie surowości.

Reasumując, wymierzona temu oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia jego winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu, uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do niego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, będąc karą celową, zasłużoną i sprawiedliwą. Środek karny również został prawidłowo orzeczony.

Nie zachodzą żadne okoliczności wymienione w art. 439 k.p.k. i 440 k.p.k., podlegające uwzględnieniu z urzędu.

Z tych przyczyn Sąd Odwoławczy uznając wszystkie apelacje za oczywiście bezzasadne, na zasadzie art. 437 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych, art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze, zaskarżony wyrok utrzymał w mocy i zwolnił wszystkich oskarżonych od zwrotu należnych Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając że ich uiszczenie byłoby dla nich zbyt uciążliwe; zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. M., adw. R. K. i adw. M. R. kwoty po 516,60 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej, odpowiednio, oskarżonym R. S., S. J. i P. C., z urzędu w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji.

SSO Jadwiga Żmudzka SSO Kazimierz Wilczek SSR Łukasz Woźniak (del.)