Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak (spr.)

Sędziowie: SO Piotr Sałamaj

SR del. Jarosław Łazarski

Protokolant:stażysta Kamila Tuszyńska

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2014 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki jawnej w L.

przeciwko M. F.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 5 czerwca 2014 roku, sygnatura akt X GC 1381/13

oddala apelację.

SSO Piotr Sałamaj SSO Agnieszka Woźniak SSR del. Jarosław Łazarski

VIII Ga 375/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2014 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie w sprawie z powództwa F. B. spójki jawnej z siedzibą w L. przeciwko M. F. o zapłatę kwoty 62.666 zł oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 21 czerwca 2010 r. powódka przesłała pozwanemu telewizory:

- L. par 64 zoom 10*-60*, kod (...), 2 sztuki,

- L. par 64 (...) 25*, kod (...), 2 sztuki,

- L. move wash (...), kod (...), 1 sztuka,

- L. (...) 3w1 25*, kod (...), 2 sztuki,

Towar był dostarczony pozwanemu celem sprawdzenia, gdyż pozwany był zainteresowany jego zakupem. W dniu 5 stycznia 2011 r. powódka wydała pozwanemu telewizory:

- L. W. C. 20, kod (...), – 81 sztuk,

- M. C. – Video, kod (...), - 1 sztuka,

- D. Video, kod (...) - 2 sztuki,

- M. zasilający do kurtyny (16 wyjść), kod (...), 10 sztuk,

- Kabel sygnałowy do kurtyny L., kod (...), 5 sztuk,

- Kabel (...), kod (...), 2 sztuki,

- case do kurtyny L., kod (...), 6 sztuk,

W dniu 8 stycznia 2011 r. pozwany odebrał powyższy towar.

W dniu 7 stycznia 2012 r. pozwany wpłacił na rachunek bankowy powódki kwotę 20.000 zł tytułem kaucji za dostarczony towar.

W dniu 3 kwietnia 2011 r. powódka już po dostarczeniu pozwanemu sprzętu sporządziła pismo, mające stanowić ofertę, z której wynika, że pozwany złożył wobec powódki zamówienie na sprzęt w postaci:

- L. W. C. 20, kod (...), – 81 sztuk,

- M. C. – Video, kod (...), - 1 sztuka,

- D. Video kod (...) - 2 sztuki,

- M. zasilający do kurtyny (16 wyjść), kod (...), 10 sztuk,

- Kabel sygnałowy do kurtyny L., kod (...), 5 sztuk,

- Kabel (...), kod (...), 2 sztuki,

- case do kurtyny L., kod (...), 6 sztuk,

- uchwyt połączeniowy typ 2x 60- sztuk,

- uchwyt połączeniowy typ 1x 12- sztuk,

- na łączną wartość (wraz z transportem) 163.581,39 zł brutto.

W piśmie wysłanym do pozwanego w dniu 27 września 2011 r. pełnomocnik powódki wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 100.000 zł z tytułu bezumownego korzystania z dostarczonego sprzętu w terminie do dnia 6 października 2011 r. oraz do zwrotu tego sprzętu w powyższym terminie. Bezskuteczny upływ podanego terminu skutkować miał skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego.

W odpowiedzi pozwany w piśmie datowanym na dzień 23 listopada 2011 r. zapewnił, że jest wstanie przesłać powódce rozważany sprzęt natychmiast. Jednocześnie zwrócił się do powódki z prośbą o podanie takiego sposobu przekazania sprzętu, aby możliwe było stwierdzenie, że sprzęt ten nie był używany i jest całkowicie sprawny.

W piśmie datowanym na dzień 25 listopada 2011 r. powódka złożyła wobec pozwanego oświadczenia, zgodnie, z którym potrąciła istniejącą - jej zdaniem - wierzytelność kwocie 100.000 zł tytułem bezumownego korzystania z kurtyny L. wraz z osprzętem, wydanej w dniu 6 stycznia 2011 r. za okres od dnia 6 stycznia 2011 r. do chwili obecnej z wierzytelnością pozwanego o zwrot kaucji w kwocie 20.000 zł oraz nadpłaty we wzajemnych rozliczeniach na łączną kwotę 27.672,58 zł.

W dniu 3 stycznia 2012 r. powódka wniosła przeciw pozwanemu pozew o zapłatę kwoty 72.327,42 zł wraz z odsetkami od dnia 7 października 2011 r. tytułem bezumownego korzystania z dostarczonego mu przez powódkę sprzętu w postaci:

- L. W. C. 20, – 81 sztuk,

- M. C. – Video, - 1 sztuka,

- D. Video – 2 sztuki

- M. zasilający do kurtyny (16 wyjść) - 10 sztuk,

- Kabel sygnałowy do kurtyny L., - 5 sztuk,

- Kabel (...), - 2 sztuki,

- case do kurtyny L., - 6 sztuk,

oraz jednocześnie wniosła o nakazanie pozwanemu, aby wydał jej ten sprzęt.

W dniu 16 kwietnia 2012 r. pozwany zwrócił powódce towar w postaci:

- L. W. C. 20, – 81 sztuk,

- M. C. – Video, - 1 sztuka,

- D. Video – 2 sztuki

- M. zasilający do kurtyny (16 wyjść) - 10 sztuk,

- Kabel sygnałowy do kurtyny L., - 5 sztuk,

- Kabel (...), - 2 sztuki,

- case do kurtyny L., - 6 sztuk,

W dniu 11 maja 2012 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie X Wydział Gospodarczy wydał wobec pozwanego wyrok zaoczny, mocą, którego zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 72.327,42 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7 października 2011 r., kwotę 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał pozwanemu, aby wydał powódce:

- L. W. C. 20, kod (...), – 81 sztuk,

- M. C. – Video, kod (...), - 1 sztuka,

- D. Video – 2 sztuki, kod (...), 2 sztuki,

- M. zasilający do kurtyny (16 wyjść), kod (...), 10 sztuk,

- Kabel sygnałowy do kurtyny L., kod (...), 5 sztuk,

- Kabel (...), kod (...), 2 sztuki,

- case do kurtyny L., kod (...), 6 sztuk,

- L. par 64 zoom 10*-60*, kod (...), 2 sztuki,

- L. par 64 (...) 25*, kod (...), 2 sztuki,

- L. move wash (...), kod (...), 1 sztuka,

- L. (...) 3w1 25*, kod (...), 2 sztuki,

- uchwyt połączeniowy typ 2x (bez oznaczeń indywidualnych) 60- sztuk,

- uchwyt połączeniowy typ 1 x, (bez oznaczeń indywidualnych), 12 sztuk.

W dniu 18 października 2012 r. powyższemu prawomocnemu wyrokowi nadano klauzulę wykonalności.

W piśmie wysłanym do pozwanego w dniu 21 czerwca 2013 r. pełnomocnik powódki wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 62.666 zł z tytułu bezumownego korzystania z dostarczonej kurtyny L. oraz osprzętu do niej za okres od dnia 8 listopada 2011 r. do dnia 16 kwietnia 2012 r. Zapłata miała nastąpić do dnia 17 czerwca 2013 r. pod rygorem zainicjowania postępowania sądowego.

Ekrany diodowe mogą być wykorzystywane do osiągania korzyści w postaci wyświetlania na nich – za wynagrodzeniem – reklam.

W oparciu o poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy podkreślił, że okoliczności faktyczne mające znaczenie dla niniejszej sprawy nie były w niniejszej sprawie sporne, zaś fakt dysponowania przez pozwanego towarem powódki w rozważanym okresie było, bowiem przyznany przez stronę pozwaną.

Wyjaśniono, że wyrażone w sprzeciwie od nakazu zapłaty stanowisko pozwanego nie stanowi jak twierdzi strona powodowa „częściowego uznania powództwa”. Nie można, bowiem częściowo uznać powództwa, a jedynie uznać powództwo, co do części, a niezależnie od tego pozwany nie dokonał uznania powództwa (nawet, co do części), ani nawet nie można jego zachowania potraktować, jako tzw. uznania niewłaściwego. Uznanie powództwa to czynność procesowa rezygnacji pozwanego z obrony, czyli akt jego dyspozycyjności, w którym nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniają go przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2011 r. II CSK 70/11). Natomiast uznanie niewłaściwe jest jedynie oświadczeniem wiedzy zobowiązanego, wyrazem jego świadomości istnienia skierowanego przeciwko niemu roszczenia (uchwała Sądu Najwyższego w składzie siedmiu sędziów z dnia 30 grudnia 1964 r., III PO 35/64; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 czerwca 2005 r. I ACa 171/05).

W niniejszej sprawie w ocenie Sądu Rejonowego pozwany w żaden sposób nie zgodził się na wydanie wyroku odpowiadającego żądaniu pozwu, a nadto nie stwierdził, aby po jego stronie istniał wobec pozwanej dług z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy. Pozwany jedynie oznajmił, że nie kwestionuje przywołanych przez powódkę zdarzeń, lecz zaznaczył przy tym, że zdarzenia te powódka interpretuje w sposób tendencyjny, zaskarżając jednocześnie nakaz zapłaty w całości.

Sąd I instancji zauważył, że strona powodowa reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie powołała się na żadną podstawę prawną uzasadniającą dochodzone roszczenie (tj. czy jest to bezpodstawne wzbogacenie – art. 405 k.c., Odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania – art. 471 k.c., bądź utracone korzyści – art. 361 § 2 k.c., czy też wynagrodzenie z tytułu odpowiedzialności posiadacza za korzystanie z jej rzeczy bez tytułu prawnego – art. 224 k.c. i nast.) . Niemniej jednak treść pism procesowych oraz zgromadzony materiał dowodowy wskazuje na to, że w dniu 8 stycznia 2011 r. został wydany pozwanemu (w celu sprawdzenia przed kupnem) towar w postaci kurtyny L. oraz osprzętu do niej, przy czym powódka twierdziła, że pozwany bezumownie korzystał w okresie od 8 stycznia 2011 r. do 16 kwietnia 2012 r. z tego sprzętu, za co należy się jej wynagrodzenie we wskazanej w pozwie kwocie.

Przytoczone przez powódkę okoliczności faktyczne przemawiają, więc za tym, że podstawę jej żądania statuowały przepisy związane z bezumownym korzystaniem z rzeczy, a więc art. 224 k.c. i nast. Zgodnie z art. 224 § k.c. samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa przy tym własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednak zgodnie z § 2 od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba, że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył. Z kolei w myśl art. 225 k.c. obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba, że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego. Zgodnie natomiast z art. 7 k.c. jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary.

W pierwszej kolejności wymaga zaznaczenia, że kwestie związane ze zużyciem rzeczy, czy też jego pogorszeniem nie były przedmiotem twierdzeń strony powodowej, a zatem sąd będąc stosownie do art. 321 § 1 k.p.c. związany żądaniem pozwu, ograniczony był do zbadania zasadności roszczenia powódki o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z jej rzeczy przez pozwanego.

Należy przy tym wskazać, że wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy, o którym mowa art. 224 § 2 k.c. powinna odpowiadać stawkom za korzystanie z rzeczy określonego rodzaju, biorąc pod uwagę ceny występujące na rynku (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2012 r. I CSK 641/11; uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów - zasada prawna z dnia 10 lipca 1984 r. III CZP 20/84). Natomiast właściwym kryterium ustalenia wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, o którym mowa w art. 225 k.c., powinna być kwota, jaką posiadacz w normalnym toku rzeczy musiałby zapłacić właścicielowi, gdyby jego posiadanie opierało się na prawie (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27 września 2012 r. I ACa 474/12). Z kolei pożytkami cywilnymi są zgodnie z art. 53 § 2 dochody, które rzecz przynosi na podstawie stosunku prawnego.

Zgodnie z podstawową regułą dowodową wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Jak wskazuje się w orzecznictwie ciężar dowodu w rozumieniu art. 6 k.c. polega z jednej strony na obarczeniu strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności (por. wyrok SN z dnia 7 listopada 2007r., II CSK 293/07).

W świetle powyższego Sąd powinien przyjąć za prawdziwe fakty udowodnione przez stronę obciążoną dowodem i pominąć te, których nie wykazała w sposób przekonujący. Wyłącznie od strony uzależnione jest natomiast, jakie środki dowodowe i na jakie okoliczności zostaną przez nią przywołane celem przekonania Sądu do zajmowanego przez siebie stanowiska. Przenosząc omawiane wyżej zasady na grunt zaistniałego sporu Sąd Rejonowy podkreślił, że oczywistym jest, że to na powódce spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności przemawiających za zaistnieniem przesłanek pozwalających na obciążenie pozwanej opłatą za bezumowne korzystanie z dostarczonego pozwanemu, a należącego do niej sprzętu. A zatem obowiązkiem powódki było wykazanie, że pozwany bezumownie znalazł się posiadaniu należących do niej towarów, był posiadaczem w złej wierze oraz że mógł korzystać z tych rzeczy w ten sposób, że uzasadnione jest żądanie przez powódkę wynagrodzenia w podanej kwocie, ewentualnie, że należy jej się zwrot wartości pożytków za korzystanie z tych rzeczy.

O ile bezumowne posiadanie przez pozwanego należących do powódki towarów jest bezsporne oraz można mówić o tym, że po stronie pozwanego była zła wiara, rozumiana, jako świadomość pozwanego, (jako posiadacza) informacji, które racjonalnie rzecz biorąc powinny skłonić go ku temu, że jego posiadanie nie jest zgodne ze stanem prawnym, gdyż przez blisko 1,5 roku znajdował się posiadaniu dostarczonego mu przez powódkę towaru, w sytuacji, gdy uiścił za niego jedynie kwotę tytułem kaucji, to w ocenie sądu nie wykazano, aby zaistniały pozostałe przesłanki warunkujące zasadność obciążenia pozwanego wynagrodzeniem za bezumowne korzystanie z rzeczy.

W niniejszej sprawie powódka przyjęła, że należy się jej od pozwanego wynagrodzenie w kwocie 10.000 zł za każdy miesiąc bezumownego korzystania z jej rzeczy, pozwany natomiast wniósł o oddalenia powództwa a na rozprawie wyjaśnił, że nie używał należącego do powódki sprzętu.

Chociaż uznać należało, że roszczenie powódki może być, co do zasady uzasadnione, gdyż zarówno powstanie roszczenia o wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość wynagrodzenia nie zależą od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść, a koniecznej przesłanki posiadania nie stanowi też efektywne w sensie gospodarczym korzystanie z rzeczy, lecz wystarczające jest, aby dany podmiot znajdował się w takiej sytuacji, która potencjalnie pozwala mu na takie korzystanie, to należy jednak podkreślić, że istotą prawa o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy jest przyznanie właścicielowi rekompensaty braku możliwości dysponowania swoją własności, a nie wzbogacenie się właściciela, – do którego mogłoby dojść w przypadku niezweryfikowania twierdzeń powódki (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2004 r. IV CK 273/03; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2008 r. IV CSK 529/07). W niniejszej sprawie prawidłowe, tj. rynkowe ustalenie ceny za korzystanie ze sprzętu powódki było tym bardziej istotne, że powódka na skutek wyroku zaocznego w sprawie o sygn. akt X GC 241/12 uzyskała już (przy uwzględnieniu dokonanego potrącenia) wynagrodzenie w kwocie 100.000 zł, które mogło wyczerpywać w całości jej roszczenia z tytułu bezumownego korzystania z należących do niej rzeczy.

Wobec powyższego obowiązkiem powódki było wykazanie, że wysokość dochodzonego przez nią wynagrodzenia odpowiada cenom rynkowym za wynajem kurtyny L. wraz z osprzętem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2005 r. III CK 556/04). W związku z tym, że znajomość cen rynkowych za wynajem takiego sprzętu wymagała wiadomości specjalnych, konieczne dla zweryfikowania twierdzeń powódki powinno być złożenie przez stronę powodową wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na tę okoliczność. A zatem samo twierdzenie strony, iż podana przez nią kwota jest zgodna, a nawet niższa od cen rynkowych, nie może stanowić w tym zakresie dowodu.

Powyższe doprowadziło Sąd Rejonowy do oddalenia powództwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa. Wnosząc o zamianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu apelujący zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenie normy art. 6 k.c. w związku z art. 229 k.p.c. i art. 230 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i przerzucenie na stronę powodową ciężaru dowodu w sytuacji, gdy pozwany nie wypowiedział się, co do twierdzeń powódki w zakresie wysokości dochodzonego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy. Zarzucono także naruszenie przez Sąd I instancji normy art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na dokonaniu oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w sposób dowolny, a nie wszechstronny z pominięciem zasady swobodnej oceny dowodów, zasad logiki i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, że powódka nie udowodniła dochodzonego przez siebie roszczenia z art. 225 k.c., wobec nieprzedłożenia skutecznych dowodów potwierdzających żądane wynagrodzenie za bezumowne korzystanie ze stanowiących jej własność rzeczy oraz wysokości w sytuacji, gdy: powstanie roszczenia za korzystanie z rzeczy jak i wysokość wynagrodzenia nie zależą od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść, a koniecznej przesłanki posiadania nie stanowi też efektywnie w gospodarczym korzystanie z rzeczy, lecz wystarczające jest, aby dany podmiot znajdował się w takiej sytuacji, która to pozwala mu na takie korzystanie z wysokości żądanego przez siebie wynagrodzenia. Zwrócono uwagę, ze powódka przedstawiła przykładową ofertę cenową (...).pl, określając średnią stawkę rynkową za najem dostarczonego pozwanemu przez powódkę sprzętu, co biorą pod uwagę stanowisko orzecznictwa należy uznać za wystarczające. Pokreślono także, że pozwany nie zakwestionował skutecznie wysokości żądanego przez powódkę wynagrodzenia za korzystanie z przedmiotowego posiadanego bezumownie sprzętu, co uprawniało Sąd zgodnie z dyspozycją art. 230 k.p.c. za uznanie owego faktu za przyznany, a więc niewymagający dowodu na podstawie art. 229 k.p.c.

Z ostrożności procesowej skarżący na mocy art. 381 k.p.c. oraz art. 382 k.p.c. wniósł o powołanie biegłego sądowego z dziedziny elektrotechniki w celu ustalenia cen rynkowych wynajmu dostarczonego przez powódkę pozwanemu towaru to jest kurtyny L. wraz z osprzętem, wskazując, ze potrzeba powołania się na ów dowód wynikła po zamknięciu rozprawy przez Sąd I instancji w związku z podniesionym przez pozwanego zarzutem.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna.

Na wstępie zaznaczyć należy, że Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego. W granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (uchwała SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, Lex 341125). Powód w apelacji nie formułował zarzutu nieważności postępowania, natomiast Sąd z urzędu jej nie stwierdził.

Sąd I instancji przeprowadził w sposób prawidłowy postępowanie dowodowe i na podstawie jego wyników poczynił trafne ustalenia faktyczne mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Ustalenia te Sąd odwoławczy przyjmuje za własne, nie znajdując potrzeby ponownego ich szczegółowego przedstawiania. Wskazane przepisy prawa będące podstawą rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji również nie budziły wątpliwości Sądu Okręgowego.

Strona powodowa zarzucała, że Sąd Rejonowy naruszył normę art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, że powódka nie udowodniła roszczenia opartego o normę art. 225 k.c. Wskazano także, że Sąd Rejonowy w sposób nieuprawniony przyjął, że powódka nie wykazała wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwanego z przekazanego mu sprzętu, podczas gdy załączyła do pozwu wydruk- cennik stosowany przez podmiot trzeci TvCity.pl, ponadto Sąd Rejonowy nietrafnie uznał, że pozwany nie przyznał w toku procesu wysokości dochodzonego przez powódkę żądania.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, bowiem jedynie takie uchybienie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Dla skuteczności, więc zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 roku, sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005 roku, sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185). W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., sygn. akt I ACa 180/08, LEX nr 468598).

W realiach niniejszej sprawy jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy stan faktyczny w sprawie był bezsporny, zaś postawę prawną powództwa stanowiła norma art. 224-225 k.c.

Dochodzenie należności za bezumowne korzystanie z rzeczy stanowiącej własność powoda w niniejszej sprawie oparte zostało na przepisach o ochronie własności, ściśle - na przepisach art. 224-225 i art. 230 k.c. Przy określaniu wysokości wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy według przepisów o ochronie własności nie ma też zastosowania przepis art. 361 § 2 k.c. W większości wypadków bezumownego zajmowania lokali roszczenia o należności z tego tytułu znajdują, więc podstawę w przepisach o ochronie własności, nie jest jednak wyłączone występowanie w tego rodzaju sprawach z roszczeniami odszkodowawczymi według przepisów o czynach niedozwolonych lub przepisów o niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu umowy, jeżeli spełnione będą warunki uzasadniające tego typu roszczenia. W judykaturze podkreśla się jednocześnie, iż przepisy art. 224-225 i art. 230 k.c. nie są w stosunku do art. 471 k.c. przepisami szczególnymi i z tej przyczyny kumulacja norm nie jest wyłączona. Wybór jednego ze zbiegających się roszczeń pozostawiony został jednak uprawnionemu, który - dokonując wyboru - musi wybrać całość skutków prawnych danej normy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2006 r., IV CK 400/05, LEX nr 192044).

Na gruncie niniejszej sprawy powód wybrał, więc jedno z przysługujących mu roszczeń powołując się w tej mierze wyraźnie na przepis art. 225 k.c. Zgodnie z treścią art. 225 k.c. w zw. z art. 230 k.c. obowiązki posiadacza zależnego w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki posiadacza w dobrej wierze od chwili, kiedy dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa. Z kolei stosownie do treści art. 224 § 2 k.c. od chwili, kiedy posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, jej zużycie, pogorszenie lub utratę. Skoro, więc strona powodowa dokonała wyboru tego reżimu odpowiedzialności to ciążył na niej obowiązek wykazania, iż była właścicielem rzeczy w objętym pozwem okresie, pozwany korzystał wówczas z rzeczy mimo wygaśnięcia jego uprawnienia do władania nią, był przy tym posiadaczem w złej wierze i w końcu udowodnienia wysokości dochodzonego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy.

W świetle stanu faktycznego ustalonego w oparciu o okoliczności bezsporne między stronami oraz zgromadzony materiał dowodowy niewątpliwym jest, iż powódce przysługuje, względem pozwanego roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy stanowiącej własność powódki.

Aby jednak skutecznie dochodzić odszkodowania za bezumowne korzystanie z ruchomości obowiązkiem strony powodowej było wykazanie w sposób niebudzący żadnych wątpliwości dochodzonej treścią pozwu wysokości tego wynagrodzenia. Ciężar dowodu w tym zakresie, zgodnie z zasadą wynikającą z art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. spoczywa na stronie, która z danego twierdzenia wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Obowiązkiem powódki było, zatem w niniejszym postępowaniu udowodnić, iż zaproponowana przez nią stawka miesięcznego wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotowych rzeczy w wysokości 10.000 zł jest zasadna. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 maja 1975 r. (II CR 208/75, Lex nr 7707) wskazał, iż właściwym kryterium ustalenia wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, o którym mowa w art. 225 k.c. powinna być kwota, jaką posiadacz w normalnym toku rzeczy musiałby zapłacić właścicielowi, gdyby jego posiadanie opierało się na prawie. Jeżeli chodzi o korzystanie z cudzej rzeczy, to z reguły najbardziej miarodajne są stawki przeciętnego w danej okolicy czynszu dzierżawnego czy też czynszu najmu rzeczy takiego samego rodzaju i jakości, a więc, iż żądane przez nią wynagrodzenie odpowiada cenom rynkowym za wynajem kurtyny L. wraz z osprzętem.

Dla udowodnienia tej okoliczności strona powodowa naprowadziła dowód w postaci oferty cenowej podmiotu (...) pl. (...) zauważyć, że dowód ten nie jest miarodajny dla określenia wysokości wynagrodzenia za korzystanie przez pozwanego z kurtyny L. wraz z osprzętem, gdyż dotyczy on możliwości ekspozycji reklamy na konkretnym nośniku, zlokalizowanym w konkretnym miejscu- centrum S. przy popularnym Centrum Handlowym. Przedłożony cennik dotyczy oferty spotu reklamowego o konkretnych przykładowo wskazanych w cenniku parametrach. W świetle powyższego przedłożony cennik nie może stawić miarodajnego dowodu dla określenia ceny rynkowej za wynajmem samej kurtyny L. wraz z osprzętem, gdyż przedłożony cennik dotyczy kampanii reklamowej przy użyciu bilbordu elektronicznego, nie zaś wynajmu samego urządzenia. Strona powoda nie naprowadziła żadnych innych dowodów dla uzasadnienia wysokości żądanego wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, zatem prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął, że powódka nie sprostała obowiązkowi zakreślonemu normą art. 6 k.c. wykazania wysokości dochodzonego roszczenia, tym bardziej, co zasadnie uwypuklił Sąd Rejonowy w motywach zaskarżonego wyroku, strona powoda uzyskała już na mocy wyroku zaocznego wydanego w sprawie X GC 241/12 przy uwzględnieniu dokonanego potrącenia kaucji wpłaconej przez pozwanego kwotę 100 000 złotych tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy.

Nietrafnie apelujący zarzuca także Sądowi Rejonowemu naruszenie normy art. 229 i 230 k.p.c. Zgodnie z treścią art. 229 k.p.c. nie wymagają również dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości.

Za "fakty przyznane" rozumie się w nauce i praktyce fakty twierdzone przez jedną stronę i potwierdzone, jako zgodne z prawdą, przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia wiedzy (przyznania) złożonego w toku (w każdym stadium) konkretnego postępowania. Zgodnie z dyspozycją przepisu skutkiem przyznania niebudzącego (według oceny sądu orzekającego) wątpliwości (z materiałem zgromadzonym w aktach sprawy) jest wyłączenie obligatoryjności przeprowadzania postępowania dowodowego, co do przyznanych okoliczności faktycznych. Przyznanie jest, więc, jak powszechnie się przyjmuje, w zasadzie oświadczeniem wiedzy strony, że twierdzenie faktyczne jej przeciwnika procesowego odpowiada rzeczywistości. Jest ono czynnością procesową jednostronną i nie musi być dla swej skuteczności przyjęte przez stronę przeciwną, gdyż jej adresatem jest organ rozstrzygający. Może ono dotyczyć ściśle określonej okoliczności faktycznej, lecz także wszystkich faktów składających się na podstawę faktyczną żądania powództwa - por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 2 sierpnia 2000 r., I PKN 749/99, OSNP 2002, nr 4, poz. 87.

W okolicznościach niniejszej sprawy brak jest jakichkolwiek okoliczności, z których wynikałoby jak wskazuje powódka w apelacji, iż pozwany przyznał w sposób wyraźny fakt w postaci istnienia określonych cen rynkowych wynajmu oznaczonego w pozwie urządzenia.

W myśl art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się, co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. W świetle art. 230 sąd może uznać za przyznane przez stronę niezaprzeczone twierdzenia strony drugiej tylko w wypadku, gdy takie domniemane przyznanie jest uzasadnione wszechstronnym rozważeniem wszystkich okoliczności sprawy (por. wyrok SN z dnia 27 maja 1971 r., II CR 122/71, LEX nr 6935; uzasadnienie wyroku SN z dnia 18 czerwca 2004 r., II CK 293/03, LEX nr 174169; uzasadnienie wyroku SN z dnia 19 października 2005 r., V CK 260/05, LEX nr 187090). Samo zaś milczenie jednej ze stron co do twierdzeń strony przeciwnej nie może stanowić podstawy do uznania faktów za przyznane (por. wyrok SN z dnia 17 lutego 1975 r., II CR 719/74, LEX nr 7661). Przyjęcie przez sąd za ustalone, bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, okoliczności faktycznych wskazanych przez stronę, a zakwestionowanych przez stronę przeciwną według judykatury stanowi naruszenie art. 230 k.p.c.(zob. postanowienie SN z dnia 16 października 1997 r., II CKN 396/97, niepubl.).

W realiach niniejszej sprawy nie wypowiedzenie się przez pozwanego w sposób szczegółowy do żądanych kwot tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy, w sytuacji, gdy kwestionuje żądanie pozwu twierdząc, że powódka tendencyjnie interpretuje i wypacza przywoływane przez siebie zdarzenia w powiązaniu z okolicznościami całej rozprawy doprowadziło Sąd Rejonowy do słusznego wniosku, iż w sprawie nie ma zastosowania norma art. 230 k.p.c. Należy także podkreślić, że pozwany nie był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, zaś z treści wywiedzionego sprzeciwu od nakazu zapłaty wynika, że kwestionuje zasadność pozwu w ogólności.

Biorąc powyższe pod uwagę na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację, jako niezasadną,