Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 12 maja 2011 r.
II PK 325/10
Podjęcie przez pełnomocnika ustanowionego uchwałą zgromadzenia
wspólników czynności, o których mowa w art. 210 § 1 k.s.h., sprzecznej z wy-
tycznymi wspólników, nie powoduje jej nieważności w rozumieniu art. 104 zda-
nie pierwsze k.c. w związku z art. 300 k.p.
Przewodniczący SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca),
Sędziowie SN: Zbigniew Korzeniowski, Romualda Spyt.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 maja 2011 r. sprawy z
powództwa Jerzego H. przeciwko I.P. Spółce z o.o. w likwidacji w W. o wynagrodze-
nie, na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 11 czerwca 2010 r. […]
I. o d d a l i ł skargę kasacyjną,
II. zasądził od Jerzego H. na rzecz I.P. Spółki z o.o. w likwidacji w W. kwotę
1.350 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania ka-
sacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
W dniu 16 stycznia 2009 r. I.P. Spółka z o.o. w likwidacji z siedzibą w W.
wniosła o wznowienie postępowania w sprawach: 1) […] zakończonego wydaniem
przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Żoliborza w dniu 27 listopada 2006 r. prawomoc-
nego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym oraz o uchylenie tego nakazu i
oddalenie powództwa Jerzego H. o wynagrodzenie; 2) […] zakończonego prawo-
mocnym wyrokiem zaocznym tego Sądu z dnia 21 czerwca 2007 r. oraz o uchylenie
wskazanego wyroku i oddalenie powództwa. Jako podstawę wznowienia wskazano
brak należytej reprezentacji. Powód nie oponował wznowieniu powyższych postępo-
wań, przyznając, że pozwana Spółka nie była w nich należycie reprezentowana.
2
Wyrokiem z dnia 1 listopada 2009 r. Sąd Rejonowy zmienił wyrok tego Sądu z
dnia 21 czerwca 2007 r. […] w ten sposób, że powództwo oddalił oraz uchylił nakaz
zapłaty z dnia 27 listopada 2006 r. […] i powództwo oddalił. Podstawę rozstrzygnię-
cia stanowiły następujące ustalenia.
W dniu 14 czerwca 2005 r. powód został ujawniony w Krajowym Rejestrze
Sądowym jako wiceprezes dwuosobowego zarządu pozwanej Spółki. W dniu 20
maja 2005 r. zgromadzenie wspólników ustaliło jego wynagrodzenie na kwotę 7.500
zł miesięcznie oraz ustanowiło Makarego O. pełnomocnikiem w zakresie zawierania,
dokonywania zmian oraz rozwiązywania umów z członkami zarządu Spółki. W tym
samym dniu pełnomocnik zawarł z powodem umowę o pracę na czas nieokreślony
na stanowisku członka zarządu w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem
7.500 zł miesięcznie. Powodowi przysługiwały nadto dodatkowe składniki wynagro-
dzenia określone w regulaminie wynagradzania wypłacane łącznie z wynagrodze-
niem zasadniczym. W dniu 1 marca 2006 r. prezes zarządu Spółki, Zenon S., złożył
rezygnację z pełnienia funkcji członka zarządu, która została ujawniona w Krajowym
Rejestrze Sądowym w dniu 26 lutego 2008 r., a strona pozwana rozwiązała z nim
umowę o pracę na mocy porozumienia stron. W dniu 14 marca 2006 r. powód, dzia-
łając w imieniu pozwanej Spółki, przekazał na rzecz Biura Projektowo-Konsultingo-
wego S. Spółki z o.o. z siedzibą w W. kwotę 25.000 zł. Na dzień 31 marca 2006 r.
strona pozwana rozwiązała umowy o pracę z większością swoich pracowników z
uwagi na zaprzestanie aktywnego wykonywania działalności gospodarczej. W dniu
13 kwietnia 2006 r. pełnomocnik Makary O. sporządził oświadczenie o rozwiązaniu z
powodem z dniem 13 kwietnia 2006 r. umowy o pracę bez wypowiedzenia na pod-
stawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. ze względu na bezprawne przelanie środków pieniężnych
Spółki na rachunek innego podmiotu gospodarczego. Pismo to zawierało pouczenie
o przysługującym powodowi odwołaniu i zostało mu przekazane przez specjalistę do
spraw osobowych i administracyjno-biurowych, Dorotę R. Powód, po zapoznaniu się
z treścią pisma, odmówił jego przyjęcia, o czym Dorota R. uczyniła odręczną adnota-
cję na piśmie. W ocenie powoda, pełnomocnik nie był osobą uprawnioną do rozwią-
zania z nim umowy o pracę i nadal pełnił funkcję członka zarządu Spółki, w tym, mię-
dzy innymi, zwołał na dzień 29 czerwca 2006 r. zwyczajne zgromadzenie wspólni-
ków. Na mocy uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników pozwanej Spółki
[…] z dnia 6 lipca 2006 r. powód został odwołany z funkcji wiceprezesa zarządu, a
odwołanie to zostało ujawnione w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 26 lutego
3
2008 r. Pismem z dnia 1 sierpnia 2006 r. wspólnik Zenon S. wezwał powoda do
zwrotu na rachunek bankowy Spółki kwoty 380.000 zł oraz poinformował, że jego
umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 13 kwietnia 2006 r. W dniu 29 sierpnia
2006 r. powód wezwał wspólnika pozwanej Spółki, Zenona S., do wypłacenia mu
wynagrodzenia za okres od czerwca do sierpnia 2006 r. oraz wnioskował o rozwią-
zanie z nim umowy o pracę za porozumieniem stron.
W dniu 5 października 2006 r. powód wniósł w postępowaniu upominawczym
pozew o zasądzenie od pozwanej Spółki kwoty 30.000 zł tytułem należnego mu ze
stosunku pracy wynagrodzenia za czerwiec, lipiec, sierpień i wrzesień 2006 r. wraz z
ustawowymi odsetkami. Żądanie to zostało uwzględnione w całości w wydanym w
dniu 27 listopada 2006 r. nakazie zapłaty. Nakaz ten wraz z pouczeniem o środkach
zaskarżenia został doręczony Spółce w trybie art. 139 § 1 k.p.c., a wobec niewnie-
sienia sprzeciwu uprawomocnił się w dniu 21 lutego 2007 r. W dniu 2 lutego 2007 r.
powód wniósł pozew o zasądzenie od pozwanej Spółki kwoty 30.000 zł tytułem wy-
nagrodzenia za pracę za październik, listopad i grudzień 2006 r. oraz styczeń 2007 r.
wraz z ustawowymi odsetkami. Powództwo to zostało uwzględnione w całości wyro-
kiem zaocznym z dnia 21 czerwca 2007 r. Wyrok ten wraz z pouczeniem o sposobie i
terminie zaskarżenia został doręczony Spółce w trybie art. 139 § 1 k.p.c., a wobec
niewniesienia sprzeciwu uprawomocnił się w dniu 22 lipca 2007 r. Postanowieniem z
dnia 27 września 2007 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie ustanowił
Halinę P. kuratorem pozwanej Spółki. Odbyte w dniu 14 lutego 2008 r. nadzwyczajne
zgromadzenie wspólników nie dokonało wyboru nowych członków zarządu i podjęło
uchwałę o rozwiązaniu Spółki. W dniu 12 czerwca 2008 r. zgromadzenie wspólników
powołało likwidatora Spółki, którego dane zostały ujawnione w Krajowym Rejestrze
Sądowym w dniu 2 września 2008 r. Pismem z dnia 6 listopada 2008 r. likwidator
zwrócił się do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza o udzielenie informacji w
przedmiocie toczących się przeciwko Spółce postępowań. Wiadomość o postępowa-
niach zakończonych powołanym wyżej nakazem zapłaty z dnia 27 listopada 2006 r.
oraz wyrokiem zaocznym z dnia 21 czerwca 2007 r. likwidator powziął z pisma Sądu
doręczonego w dniu 9 grudnia 2008 r.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że wznowienie po-
stępowań było dopuszczalne, zachodziła określona w art. 401 pkt 2 k.p.c. podstawa
wznowienia z uwagi na brak należytej reprezentacji pozwanej Spółki w okresie od 6
lipca 2006 r. do 12 czerwca 2008 r., a nadto - z uwagi na powzięcie przez likwidatora
4
w dniu 9 grudnia 2008 r. wiadomości o toczących się postępowaniach i zapadłych
orzeczeniach - zachowany został ustanowiony w art. 407 § 1 k.p.c. termin do wnie-
sienia skarg. W dalszej kolejności Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art.
412 § 2 k.p.c. sprawa podlega rozpoznaniu na nowo w granicach, jakie zakreśla pod-
stawa wznowienia. Oznacza to, że sąd nie może brać pod uwagę z urzędu innych
podstaw niż przytoczone przez stronę. Oświadczenie pozwanej Spółki o rozwiązaniu
z powodem z dniem 13 kwietnia 2006 r. umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p.
zostało złożone skutecznie (art. 61 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p.), a powód za-
sadności i trybu tego rozwiązania nie kwestionował na drodze sądowej (art. 52 § 1 i
2, art. 56 § 1, art. 264 § 2 i art. 265 § 1 i 2 k.p.). Okoliczności te nie podlegają zatem
badaniu w postępowaniu toczącym się ze skargi o wznowienie postępowania, które-
go przedmiotem jest wynagrodzenie za pracę. Również zakres umocowania pełno-
mocnika Makarego O. do rozwiązywania z członkami zarządu pozwanej Spółki umów
o pracę mógł podlegać badaniu w postępowaniu mającym na celu wzruszenie
oświadczenia o rozwiązaniu umowy. Dla potrzeb niniejszego procesu i celem ustale-
nia czy pozwana Spółka złożyła powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o
pracę wystarczające jest stwierdzenie, iż uchwałą nr 11 z dnia 20 maja 2005 r. zgro-
madzenie jej wspólników ustanowiło Makarego O. pełnomocnikiem w zakresie zawie-
rania, dokonywania zmian lub rozwiązywania umów z członkami zarządu, a pocho-
dzące od tego pełnomocnika oświadczenie o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia
zostało powodowi doręczone. W niniejszym postępowaniu nie podlega natomiast
badaniu zgodność z prawem oraz zasadność tego rozwiązania. Uznanie, że dorę-
czone powodowi oświadczenie pochodzi od Spółki przesądza, iż łącząca strony
umowa o pracę została rozwiązana, a rozpoznanie w niniejszym postępowaniu za-
gadnienia zgodności tego rozwiązania z prawem prowadziłoby do obejścia art. 264 i
265 k.p. Skoro więc z dniem 13 kwietnia 2006 r. nastąpiło skuteczne rozwiązanie z
powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia, to nie przysługuje mu wynagrodzenie
za okres od 1 czerwca 2006 r. do 31 stycznia 2007 r.
Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód wnosząc o zmianę zaskarżo-
nego wyroku poprzez utrzymanie w mocy wyroku zaocznego z dnia 21 czerwca 2007
r. oraz nakazu zapłaty z dnia 27 listopada 2006 r. i zarzucając: I. naruszenie prawa
procesowego, tj.: 1) art. 399 § 1 w związku z art. 407 § 1 k.p.c., poprzez wznowienie
postępowania pomimo upływu terminu; 2) art. 233 k.p.c., poprzez przekroczenie gra-
nic swobodnej oceny dowodów oraz brak wniosków z zebranego materiału dowodo-
5
wego, które wynikają z zasad logiki i doświadczenia życiowego; 3) art. 229 k.p.c.,
poprzez nieustalenie faktów, które zostały przyznane przez strony; 4) art. 328 § 2
k.p.c., poprzez niewyjaśnienie, dlaczego Sąd Rejonowy nie uwzględnił w rozstrzy-
gnięciu przyznanych przez pozwaną Spółkę okoliczności; II. naruszenie prawa mate-
rialnego, tj.: 1) art. 65 k.c. w związku z art. 3 k.p., poprzez uznanie, że pełnomocnic-
two dla Makarego O. upoważniało go do reprezentowania pozwanej Spółki jako pra-
codawcy; 2) art. 60 w związku z art. 38 k.c., poprzez uznanie, iż pozwana Spółka
złożyła oświadczenie woli o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowie-
dzenia; 3) art. 61 k.c., poprzez uznanie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę
za doręczone; 4) art. 264 § 2 w związku z art. 56 k.p., poprzez ich zastosowanie i
wskazanie, iż powód powinien w terminie 14 dni od otrzymania oświadczenia o roz-
wiązaniu umowy o pracę zażądać uznania go za bezskuteczne; 5) art. 104 k.c. w
związku z art. 300 k.p., poprzez ich niezastosowanie.
Wyrokiem z dnia 11 czerwca 2010 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił
apelację, podzielając ustalenia i ocenę prawną Sądu pierwszej instancji.
W pierwszym rzędzie Sąd Okręgowy uznał za bezzasadny zarzut naruszenia
art. 399 § 1 w związku z art. 407 § 1 k.p.c. W ocenie tego Sądu, kurator ustanowiony
na podstawie art. 42 k.c. postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 27 września
2007 r. nie był uprawniony do prowadzenia spraw procesowych Spółki, gdyż do jego
kompetencji należały wyłącznie zadania określone w § 2 wskazanego artykułu. Ku-
rator taki nie został ustanowiony w celu bieżącego prowadzenia spraw spółki, a tym
samym stałego bądź czasowego zastąpienia ustawowych lub statutowych organów
osoby prawnej, a jedynie do niezwłocznego doprowadzenia do likwidacji osoby
prawnej bądź też do umożliwienia jej, poprzez powołanie właściwych organów, pod-
jęcia samodzielnego, prawidłowego działania, w tym zarządzania i reprezentacji (tak
np. w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2004 r., III CK 249/03, OSNC
2005 nr 5, poz. 87, w którym stwierdzono, że kurator spółki akcyjnej ustanowiony w
celu powołania jej organów nie ma uprawnienia do powołania zarządu i nie zastępuje
walnego zgromadzenia ani rady nadzorczej tej spółki, a jest umocowany jedynie do
zwołania nadzwyczajnego walnego zgromadzenia wspólników). Zdaniem Sądu dru-
giej instancji, nieskuteczne jest również powoływanie się na art. 67 § 1 k.p.c. w
brzmieniu obowiązującym od dnia 7 października 2007 r., zgodnie z którym „osoby
prawne, inne jednostki organizacyjne oraz organizacje społeczne mające zdolność
sądową dokonują czynności procesowych przez swoje organy albo przez osoby
6
uprawnione do działania w ich imieniu". Do dnia wejścia w życie przepisów noweli-
zujących Kodeks postępowania cywilnego kurator osoby prawnej nie miał zatem
uprawnień do działania, co oznacza, że od odwołania powoda z funkcji wiceprezesa
zarządu w dniu 6 lipca 2006 r. do chwili powołania w dniu 12 czerwca 2008 r. likwi-
datora Spółki, nie mogła ona skutecznie podejmować czynności procesowych z
uwagi na brak organów. Z kolei likwidator uzyskał informację o toczących się prze-
ciwko Spółce postępowaniach i zapadłych orzeczeniach w dniu 8 (prawidłowo 9)
grudnia 2008 r. i dopiero od tej daty rozpoczął bieg termin ustanowiony w art. 407 § 1
k.p.c.
W dalszej kolejności Sąd Okręgowy podzielił ocenę Sądu pierwszej instancji,
że na potrzeby niniejszego procesu wystarczające jest ustalenie, iż strona pozwana
złożyła powodowi oświadczenie o rozwiązaniu z dniem 13 kwietnia 2006 r. umowy o
pracę bez wypowiedzenia za pośrednictwem pełnomocnika ustanowionego w tym
celu uchwałą zgromadzenia wspólników i że powód z oświadczeniem tym się zapo-
znał (okoliczność przez niego przyznana, art. 60 w związku z art. 38 k.c.). Natomiast
zgodność tego oświadczenia z przepisami prawa oraz jego zasadność mogła być
kwestionowana wyłącznie w postępowaniu wszczętym odwołaniem powoda od roz-
wiązania umowy o pracę. W przeciwnym wypadku doszłoby do obejścia art. 264 i art.
265 k.p. i naruszenia przepisów o wznowieniu postępowania (art. 412 § 1 k.p.c.). W
ocenie Sądu odwoławczego okoliczność, że pozwana Spółka dobrowolnie wypłaciła
powodowi wynagrodzenie za pracę za kwiecień i maj 2006 r. i nie domagała się
zwrotu tych kwot jest bez znaczenia dla rozpoznawanej sprawy. Decyzja o wypłacie
wynagrodzenia oraz o egzekwowaniu należności jest zawsze swobodną decyzją pra-
codawcy i nie jest zabroniona przez prawo. Natomiast wypłata wynagrodzenia za
okres po rozwiązaniu umowy o pracę nie stanowi o braku potwierdzenia tego rozwią-
zania i dalszym traktowaniu powoda jako pracownika, gdy się uwzględni brak orga-
nów Spółki w okresie, za który wynagrodzenie to zostało wypłacone oraz ostateczne
zaprzestanie jego wypłaty.
Sąd Okręgowy podzielił również ocenę Sądu pierwszej instancji, że legalność
ustanowienia pełnomocnika i zakres jego umocowania do rozwiązania umów o pracę
z członkami zarządu jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy,
gdyż okoliczności te nie stanowiły podstawy wznowienia postępowania (art. 412 § 1
k.p.c.). Powodowi służyła odrębna droga do dochodzenia roszczeń określonych w
art. 56 § 1 k.p. w odrębnym postępowaniu mającym na celu wzruszenie zasadności
7
oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Nie może więc odnieść zamierzonego
skutku zarzut naruszenia ar. 104 k.c. w związku z art. 300 k.p. oraz zarzut obrazy art.
229 k.p.c., poprzez nieustalenie przyznanych przez strony faktów, że obaj wspólnicy
pozostawali w konflikcie oraz że brak było uchwały zgromadzenia wspólników zarzu-
cającej powodowi nienależyte sprawowanie funkcji członka zarządu i upoważniającej
pełnomocnika Makarego O. do rozwiązania z powodem umowy o pracę. Natomiast
wnioskowane przez powoda i przeprowadzone w postępowaniu apelacyjnym dowody
nie mają wpływu na wynik sprawy, gdyż powzięcie przez kuratora informacji o zobo-
wiązaniach pozwanej Spółki wobec powoda nie otwarło biegu terminu do wznowienia
postępowania. Dlatego zajęte przez Sąd Rejonowy w postanowieniu z dnia 20 marca
2008 r. stanowisko co do skuteczności wyrażenia przez kuratora - w imieniu pozwa-
nej Spółki - zgody na cofnięcie pozwu nie jest wiążące dla niniejszego postępowania.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku powód zarzucił: I. naruszenie
przepisów postępowania, tj.: 1) art. 410 § 1 i 2 w związku z art. 407 § 1 k.p.c., po-
przez odstąpienie od zbadania z urzędu zachowania trzymiesięcznego terminu do
złożenia skargi, mimo że skarżący nie uprawdopodobnił okoliczności, a jedynie
oświadczył, iż likwidator „usłyszał" o złożeniu pozwu i nieodrzucenie skargi o wzno-
wienia postępowania; 2) art. 67 § 1 k.p.c., poprzez uznanie, że wskazany przepis w
brzmieniu obowiązującym od 7 października 2007 r. nie miał zastosowania w spra-
wie, co jest sprzeczne z zasadami prawa intertemporalnego, gdyż zmieniony przepis
powinien mieć zastosowanie także do kuratorów ustanowionych przed dniem wejścia
w życie ustawy zmieniającej art. 67 k.p.c.; 3) art. 399 § 1 w związku z art. 407 § 1 w
związku z art. 67 § 1 k.p.c. w związku z art. 42 k.c. oraz art. 283 i art. 280 k.s.h., po-
przez wznowienie postępowania pomimo upływu trzymiesięcznego terminu na złoże-
nie skargi, gdyż w sytuacji, gdy kurator spółki jest jej przedstawicielem ustawowym
termin należało liczyć od dnia dowiedzenia się przez niego o nakazach zapłaty,
ewentualnie liczenie terminu powinno nastąpić od dnia powołania likwidatora, które-
go obowiązkiem było przejęcie spraw od kuratora, ewentualnie od dnia, kiedy likwi-
dator - dochowując staranności wymaganej od profesjonalnego zarządcy podmiotu
gospodarczego - powinien się dowiedzieć; 4) art. 412 § 1 k.p.c., poprzez odmowę
rozpoznania zarzutów dotyczących naruszenia art. 104 k.c. w związku z art. 300 k.p.,
art. 229 oraz art. 233 k.p.c. z uwagi na okoliczność, że zarzuty te nie mieszczą się w
granicach zakreślonych podstawą wznowienia, gdy tymczasem miały one wskazać,
iż oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę nie pochodziło od pracodawcy, a tym
8
samym powoda nie obowiązywały „terminy zawite” określone dla spraw związanych z
odwołaniem od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 52 w związku z
art. 264 i 265 k.p.), co w konsekwencji prowadziło do pozbawienia powoda prawa do
obrony swoich interesów w postępowaniu cywilnym i naruszało zasadę równości
stron, gdyż rozpoznanie sprawy ograniczono tylko do zarzutów podniesionych przez
pozwanego; 5) 227 k.p.c., poprzez nieuwzględnienie w rozstrzygnięciu istotnych
faktów, a mianowicie sporu pomiędzy wspólnikami Spółki, a także pomiędzy jednym
z nich a powodem oraz faktu, że - rozwiązując umowę o pracę - pełnomocnik Makary
O. działał w porozumieniu tylko z jednym wspólnikiem, skonfliktowanym z powodem,
co spowodowało błędne określenie przez Sąd nadawcy oświadczenia o rozwiązaniu
umowy; 6) art. 395 § 1 w związku z art. 394 § 1 pkt 9, art. 3941
§ 1 pkt 2 i art. 397 § 2
k.p.c. oraz § 63 ust. 2 w związku z § 153 ust. 2 i 3 rozporządzenia - Regulamin we-
wnętrznego urzędowania sądów powszechnych, przez nieuzasadnione wstrzymanie
przedstawienia zażalenia na postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 13 kwietnia
2010 r. zobowiązujące powoda do uiszczenia w terminie 7 dni kwoty 2.940 zł pod
rygorem odrzucenia apelacji i przedstawienie zażalenia wraz z aktami sprawy Są-
dowi Najwyższemu w dniu 2 lipca 2010 r., tj. już po wydaniu zaskarżonego wyroku; II.
naruszenie prawa materialnego, tj.: 1) art. 60 i art. 38 k.c. w związku z art. 300 k.p. w
związku z art. 210 § 1 k.s.h., poprzez uznanie, iż pozwana Spółka złożyła oświad-
czenie woli o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia, pomimo
że brak było takiego oświadczenia ze strony pozwanej Spółki, a oświadczenie złożył
Makary O. działając w imieniu i na podstawie porozumienia tylko z jednym z jej
wspólników; 2) art. 65 k.c. związku z art. 3 k.p. i art. 300 k.p., poprzez uznanie, że
oświadczenie o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia z dnia 13 kwietnia 2006 r.
pochodziło od pracodawcy, gdy z okoliczności towarzyszących tej czynności wyni-
kało, iż składający oświadczenie Makary O. działał w imieniu co najwyżej jednego
skonfliktowanego wspólnika, bez takiej woli zgromadzenia wspólników, ani też nie-
potwierdzonej przez zgromadzenie; 3) art. 25 k.p. oraz art. 61 k.c. w związku z art.
300 k.p., poprzez uznanie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za doręczone,
gdy tymczasem powód nie otrzymał takiego oświadczenia, a zebrany materiał dowo-
dowy jednoznacznie wskazuje, że Dorota R. jedynie oświadczyła powodowi, iż ist-
nieje takie pismo od Makarego O.; 4) art. 264 § 2, art. 265 § 1 i 2 w związku z art. 52
§ 1 i 2 oraz art. 56 k.p., poprzez ich zastosowanie i wskazanie, że powód powinien w
terminie 14 dni od otrzymania oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę zażądać
9
uznania go za bezskuteczne, pomimo że Spółka nie złożyła takiego oświadczenia, a
pracownik nie jest zobligowany do odwoływania się do sądu od oświadczenia złożo-
nego przez jednego ze wspólników; 5) art. 104 k.c. w związku z art. 300 k.p., poprzez
ich niezastosowanie, pomimo że wobec rozwiązania umowy o pracę niezgodnie z
wolą pracodawcy i niepotwierdzenia tej czynności przez pracodawcę, zaistniał wyjąt-
kowy przypadek, aby zastosować art. 104 k.c. przewidujący sankcję bezwzględnej
nieważności czynności prawnej; 6) 60 k.c. w związku z art. 300 k.p., poprzez jego
niezastosowanie, gdyż nawet w sytuacji uznania rozwiązania umowy o pracę w dniu
13 kwietnia 2006 r. za skuteczne, to jeżeli pracownik dalej pełnił swoje obowiązki, a
pracodawca uiszczał wynagrodzenie, należy uznać, iż strony zawarły kolejną umowę
o pracę w sposób dorozumiany.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego roz-
poznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającego go
wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego
rozpoznania.
W uzupełnieniu kasacyjnego zarzutu obrazy art. 410 § 1 i 2 w związku z art.
407 § 1 k.p.c. skarżący podniósł, że Sąd pierwszej instancji dopuścił się naruszenia
art. 299 w związku z art. 300 § 1 k.p.c., przez ograniczenie dowodu z przesłuchania
stron do zeznań powoda, co stanowiło naruszenie zasady bezstronności sądu i obo-
wiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron procesu (art. 32 ust. 1 i art.
45 ust. 1 Konstytucji RP), a Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania
dowodowego w tym zakresie (art. 382 k.p.c.), nie „zwrócił sprawy do ponownego
rozpoznania” (art. 386 § 4 k.p.c.) i nie odniósł się do braku zbadania przez Sąd Rejo-
nowy kwestii zachowania lub przekroczenia terminu zakreślonego w art. 407 § 1
k.p.c., chociaż winien dokonać niezbędnych ocen prawnych niezależnie od podnie-
sienia w apelacji zarzutów w tym zakresie (tak w wyroku Sądu Najwyższego z dnia
21 października 2005 r., I PK 77/05).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest nieusprawiedliwiona. Niezasadny jest zarzut naruszenia
art. 410 § 1 i 2 w związku z art. 407 § 1 k.p.c., który skarżący upatruje w odstąpieniu
przez Sąd drugiej instancji od zbadania z urzędu zachowania terminu do wniesienia
10
skargi o wznowienie postępowania, a w konsekwencji w jej nieodrzuceniu mimo nie-
uprawdopodobnienia przez stronę pozwaną zachowania terminu do dokonania tej
czynności. Z art. 407 § 1 k.p.c. wynika, że gdy podstawą wznowienia jest pozbawie-
nie możności działania lub brak należytej reprezentacji - termin do wniesienia skargi
o wznowienie postępowania liczy się od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się
strona, jej organ lub przedstawiciel ustawowy. Za taki dzień uważa się dzień faktycz-
nego zapoznania się przez podmioty wymienione w powołanym przepisie z treścią
orzeczenia (jego sentencją) lub dzień, w którym o treści orzeczenia podmioty te do-
wiedziały się z kompetentnego źródła, nie zaś dzień, w którym mogły to potencjalnie
uczynić przy zachowaniu należytej staranności (por. postanowienie Sądu Najwyż-
szego z dnia 25 kwietnia 2007 r., IV CZ 14/07, LEX nr 319583). Sąd pierwszej in-
stancji ustalił, że likwidator strony pozwanej dowiedział się o treści skarżonych orze-
czeń w dniu 9 grudnia 2008 r. z pisma Sądu Rejonowego, a Sąd drugiej instancji
ustalenie to przyjął za własne.
Zgodnie z art. 3981
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna przysługuje od wyroku sądu
drugiej instancji. Oznacza to, że w ramach kasacyjnej podstawy obrazy prawa proce-
sowego skarżący może skutecznie podnosić zarzuty naruszenia przepisów postępo-
wania stosowanych przez ten sąd w postępowaniu odwoławczym, jeżeli wykaże, że
uchybienia te mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W rezultacie uzasadniające
powyższy zarzut, a kierowane przez skarżącego w stosunku do postępowania pierw-
szoinstancyjnego, zarzuty obrazy art. 299 w związku z art. 300 § 1 k.p.c. prowadzą-
cej do naruszenia art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, uchylają się spod kon-
troli kasacyjnej wobec niepodniesienia zarzutu naruszenia art. 378 § 1 k.p.c., nakła-
dającego na sąd drugiej instancji obowiązek rozważenia wszystkich podniesionych w
apelacji zarzutów. Zresztą skarżący nawet nie twierdzi, że zarzuty odnośnie do usta-
lenia daty dowiedzenia się przez likwidatora pozwanej Spółki o podstawie wznowie-
nia zostały sformułowane w apelacji, a jedynie powołuje się na obowiązek Sądu dru-
giej instancji działania w tym zakresie z urzędu. Spod kontroli kasacyjnej uchyla się
również twierdzenie skarżącego o brakach w uzasadnieniu wyroku Sądu drugiej in-
stancji polegających na nieodniesieniu się do zachowania określonego w art. 407 § 1
k.p.c. terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania. Twierdzenie to jest
całkowicie bezzasadne, a nadto - co istotniejsze - skarżący nie podnosi zarzutu ob-
razy art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., określającego konieczne elementy
uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego. W stosunku do postępowania przez Są-
11
dem drugiej instancji skarżący zarzuca naruszenie art. 382 i art. 386 § 4 k.p.c. Pierw-
szy z wymienionych przepisów przesądza dwie kwestie procesowe, po pierwsze, że
postępowanie apelacyjne jest merytoryczną kontynuacją postępowania przed sądem
pierwszej instancji i po drugie, że orzeczenie sądu odwoławczego wydawane jest na
podstawie dowodów przeprowadzonych w obu instancjach. W związku z tym zarzut
naruszenia art. 382 k.p.c. jest usprawiedliwiony wówczas, gdy skarżący wykaże, że
sąd drugiej instancji bezpodstawnie nie uzupełnił postępowania dowodowego albo
pominął część materiału zebranego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym lub po-
stępowaniu odwoławczym, jeżeli przy tym uchybienia te mogły mieć istotny wpływ na
wynik sprawy. Wymieniony przepis nie nakłada natomiast na sąd drugiej instancji
obowiązku przeprowadzenia „samodzielnie” postępowania dowodowego z urzędu,
zaś skarżący nie powołuje się na oddalenie jego wniosków dowodowych zgłoszonych
w postępowaniu apelacyjnym. Z kolei z art. 386 § 4 k.p.c. wynika jedynie uprawnienie
sądu odwoławczego do uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji, gdy nie rozpoznał
on istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania
dowodowego w całości. Wydaje się, że skarżący odwołuje się do drugiej z tych prze-
słanek, jednakże ani zarzutu obrazy wskazanego przepisu nie uzasadnia, ani nie
wskazuje nawet na jakikolwiek wpływ zarzucanego uchybienia na rozstrzygniecie.
Nieporozumieniem jest powoływanie się przez skarżącego w omawianym zakresie
na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2005 r., I PK 77/05 (OSNP 2006
nr 19-20, poz. 293), w którym stwierdzono, że w postępowaniu apelacyjnym sąd dru-
giej instancji rozpoznaje sprawę przez dokonanie niezbędnych ocen prawnych, cho-
ciażby dotyczące ich zarzuty nie były podniesione w apelacji od wyroku sądu pierw-
szej instancji. Pogląd ten odnosi się jednoznacznie do obowiązku stosowania przez
sąd odwoławczy prawa materialnego. Również w uchwale składu siedmiu sędziów z
dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07 (OSNC 2008 nr 6, poz. 55), mającej moc za-
sady prawnej, Sąd Najwyższy rozstrzygnął, że sąd drugiej instancji rozpoznający
sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami doty-
czącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące na-
ruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod
uwagę nieważność postępowania.
Skoro więc Sąd pierwszej instancji ustalił, że likwidator pozwanej Spółki w dniu
9 grudnia 2008 r. dowiedział się o orzeczeniach, których dotyczyła skarga o wzno-
wienie postępowania w zakończonych nimi sprawach, a skarżący nie podnosił w
12
apelacji zarzutu błędu w tym ustaleniu, przeto Sąd drugiej instancji nie miał obowiąz-
ku i podstaw do weryfikowania z urzędu ustaleń w tym zakresie, a tym bardziej wzy-
wania strony pozwanej do uprawdopodobnienia okoliczności stwierdzającej zacho-
wanie terminu wznowienia.
Stanowisko skarżącego co do rozpoczęcia biegu terminu wznowienia od dnia
dowiedzenia się przez kuratora spółki o wszczętych przez powoda sprawach sądo-
wych jest błędne już tylko z tego względu, że skarżący powołuje się w tym zakresie
na znajdujące się w aktach rejestrowych sprawozdanie kuratora z dnia 2 marca 2008
r., w którym wskazuje on, między innymi, na złożone przez powoda pozwy. Tymcza-
sem trzeba przypomnieć, że w art. 407 § 1 k.p.c. nie chodzi o wiedzę na temat to-
czącego się postępowania, ale o dowiedzenie się o orzeczeniu, a więc o zapoznanie
się z jego treścią. Z tego względu kwestie odnoszące się do możliwości podejmowa-
nia czynności procesowych za spółkę przez ustanowionego dla niej kuratora nie mają
znaczenia dla wyniku sprawy, w której wniesiona została rozpoznawana skarga ka-
sacyjna. Niezależnie od tego należy zauważyć, że zakres kompetencji kuratora usta-
nowionego na podstawie art. 42 k.c. jest ograniczony do czynności wymienionych w
§ 2 tego przepisu i określony w postanowieniu sądu o ustanowieniu kuratora. W ra-
mach określonych ustawowo kompetencji kurator taki powinien postarać się nie-
zwłocznie o powołanie organów osoby prawnej, a w razie potrzeby o jej likwidację.
Kurator prawa materialnego ustanowiony dla spółki na podstawie art. 42 k.c. może
więc dokonywać czynności zwykłego zarządu w spółce, ale wyłącznie w granicach
przypisanych mu uprawnień, co oznacza nie tylko, że nie staje się organem spółki,
ale również, że nie uzyskuje funkcji zarządu, jak to ma miejsce - z mocy art. 280, art.
282 § 1 i art. 283 § 1 k.s.h. - w przypadku likwidatora (por. postanowienie Sądu Naj-
wyższego z dnia 7 maja 2004 r., III CK 249/03, OSNC 2005 nr 5, poz. 87 oraz
uchwałę tego Sądu z dnia 23 września 2010 r., III CZP 54/10, OSNC 2011 nr 3, poz.
24). O ile więc kurator ustanowiony dla spółki na podstawie art. 42 k.c. jest uznawany
za jej przedstawiciela ustawowego, to posiada kompetencje do wykonywania czyn-
ności prawnych wyłącznie objętych określonym w ustawie zakresem przedstawiciel-
stwa (art. 96 k.c.), a warunkiem skuteczności jego czynności procesowych jest to,
aby był umocowany przez sąd do ich dokonywania. Zawarty w postanowieniu o usta-
nowieniu kuratora zakres jego uprawnień wyznacza bowiem zakres umocowania, o
którym stanowi art. 68 k.p.c. Ze stanu faktycznego sprawy wynika, że zakres upraw-
nień kuratora pozwanej Spółki, ustalony postanowieniem o jego ustanowieniu, ogra-
13
niczał się wyłącznie do kompetencji wynikających z art. 42 § 2 k.c. i nie obejmował
„prowadzenia spraw procesowych”. Oznacza to, że pozwana Spółka nie posiadała w
tym czasie przedstawiciela ustawowego uprawnionego do jej reprezentowania w pro-
cesie o wznowienie postępowania (art. 67 § 1 k.p.c.). Niemożność działania kuratora
w tym zakresie nie wynikała zatem z faktu ustanowienia go przed dokonaną z dniem
7 października 2007 r. zmianą art. 67 § 1 k.p.c., ale z braku stosownego umocowa-
nia. W konsekwencji, nawet dowiedzenie się przez ustanowionego dla pozwanej
Spółki kuratora prawa materialnego o treści orzeczeń wydanych w warunkach nie-
ważności postępowania nie mogło spowodować rozpoczęcia biegu terminu określo-
nego w art. 407 § 1 k.p.c.
Zgodnie z art. 412 § 1 k.p.c. sąd rozpoznaje sprawę na nowo w granicach, ja-
kie zakreśla podstawa wznowienia. Oznacza to po pierwsze, że po wznowieniu po-
stępowania sprawa jest rozpoznawana na nowo, podobnie jak na skutek wniesienia
pozwu (art. 406 k.p.c.) oraz po drugie, że sąd, który wznowił postępowanie związany
jest granicami podstaw (nie jest władny brać pod uwagę podstaw wznowienia nie-
wskazanych w skardze) oraz zakresem zaskarżenia orzeczenia objętego skargą.
Słusznie skarżący zarzuca, że Sąd drugiej instancji błędnie uznał, iż skoro wnosząc
skargę o wznowienie postępowania strona pozwana „nie odniosła się do legalności
ustanowienia swojego pełnomocnika oraz zakresu jego umocowania w przedmiocie
rozwiązywania z członkami zarządu umów o pracę”, to „kwestia ta nie była przed-
miotem rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie”, gdyż naruszałoby to przepisy o
wznowieniu postępowania (art. 412 § 1 k.p.c.). Tym samym Sąd odwoławczy utoż-
samił obowiązek rozpoznania sprawy w granicach zakreślonych podstawą wznowie-
nia z obowiązkiem rozpoznania sprawy na nowo, obligującym go do oceny zasadno-
ści zgłoszonego przez powoda żądania wynagrodzenia za pracę. Konieczną prze-
słanką dokonania takiej oceny - wobec zarzutu powoda, że nie doszło do rozwiąza-
nia stosunku pracy z uwagi na nieważność czynności prawnej dokonanej w tym za-
kresie przez pełnomocnika powołanego uchwałą zgromadzenia wspólników z powo-
du przekroczenia zakresu umocowania (art. 104 k.c. w związku z art. 300 k.p.) - było
w pierwszym rzędzie ustalenie, czy złożone powodowi oświadczenie woli doprowa-
dziło do rozwiązania łączącej strony umowy o pracę z dniem 13 kwietnia 2006 r.
Przyjęcie nieważności tego oświadczenia wyłączałoby bowiem stosowanie art. 52,
art. 264 i art. 265 k.p.c. Naruszenie przez Sąd drugiej instancji art. 412 § 1 k.p.c. we
wskazanym zakresie nie miało jednak w ostateczności znaczenia dla wyniku sprawy,
14
gdyż Sąd ten trafnie ocenił, że doszło do rozwiązania z powodem umowy o pracę
wskutek dokonania tej czynności przez pełnomocnika ustanowionego uchwałą zgro-
madzenia wspólników pozwanej Spółki.
Za utrwalony w judykaturze należy uznać pogląd, że wzruszenie skutków
prawnych wadliwego rozwiązania umowy o pracę jest możliwe wyłącznie na drodze
sądowej, uruchamianej przez odwołanie się pracownika do sądu pracy. W orzecz-
nictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że niezgodność z prawem rozwiązania
umowy o pracę wynikająca z niewłaściwej reprezentacji pracodawcy nie powoduje
nieważności tej czynności, ale w takim wypadku sąd na żądanie pracownika może
orzec o przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu. Nie ma przy tym istotnego zna-
czenia, czy „wadliwości podmiotowe” wypowiedzenia lub rozwiązania umowy są na-
ruszeniem „przepisów o rozwiązywaniu umów” w rozumieniu art. 45 lub art. 52 k.p. w
ścisłym znaczeniu tego określenia. Bez względu bowiem na poprawność takiej kwali-
fikacji są one wadliwościami rozwiązania stosunku pracy i zastosowanie sankcji nie-
ważności przewidzianej w Kodeksie cywilnym (np. art. 104) byłoby sprzeczne z za-
sadą wzruszalności skutków wadliwego rozwiązania umowy tylko na żądanie pra-
cownika, wyrażone przez wystąpienie przez niego do sądu pracy z roszczeniami
określonymi w art. 45 lub art. 52 k.p. W konsekwencji stosowanie sankcji nieważno-
ści w takich przypadkach naruszałoby wskazaną powyżej zasadę prawa pracy. Z
tego względu, zgodnie z art. 300 k.p., przepisy Kodeksu cywilnego mogą być stoso-
wane w przypadkach niezgodności z prawem rozwiązania umowy o pracę wynikają-
cej z nieprawidłowej reprezentacji pracodawcy jedynie odpowiednio, tzn. z wyłącze-
niem sankcji nieważności. Odstąpienie od stosowania sankcji wadliwego rozwiązania
stosunku pracy określonych w art. 45 lub art. 52 k.p. na rzecz sankcji określonych w
Kodeksie cywilnym może występować tylko w wyjątkowych przypadkach, w których
rozwiązanie stosunku pracy zostało dokonane niezgodnie z wolą pracodawcy i nie
zostało przez niego potwierdzone (por. wyrok z dnia 9 maja 2006 r., II PK 270/05,
OSNP 2007 nr 9-10, poz. 125 i orzeczenia tam powołane). Właśnie do tych okolicz-
ności odwołuje się skarżący, wskazując na brak uchwały wspólników w przedmiocie
rozwiązania z nim umowy o pracę oraz działanie pełnomocnika zgodnie z wytycz-
nymi tylko jednego z dwóch wspólników.
Przepis art. 210 § 1 k.s.h. określa wyjątki od ustanowionej w art. 201 § 1 k.s.h.
zasady reprezentacji spółki przez zarząd i jednoznacznie wskazuje na radę nadzor-
czą i pełnomocnika powołanego uchwałą zgromadzenia wspólników jako podmioty
15
wyłącznie uprawnione do reprezentacji spółki w umowach z członkami jej zarządu.
Oznacza to, że w umowie z członkiem zarządu pełnomocnik ustanowiony uchwałą
zgromadzenia wspólników reprezentuje spółkę, a nie jej wspólników oraz że w takiej
umowie spółki nie mogą reprezentować osoby i organy inne niż określone w art. 210
§ 1 k.s.h., w tym zgromadzenie wspólników (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15
czerwca 2005 r., II PK 276/04, Prawo Pracy 2005 nr 9, s. 29). Podejmując uchwałę
stanowiącą podstawę podjęcia czynności reprezentacyjnych zgodnie z art. 210 § 1
k.s.h. zgromadzenie wspólników nie działa na podstawie art. 3 k.p., jak wydaje się
uważać skarżący, gdyż wspólnicy nie są pracodawcą, który to status przysługuje
spółce, a ich zgromadzenie nie jest organem spółki, do którego należy prowadzenie
jej spraw i reprezentacja w rozumieniu art. 38 k.c. ani organem zarządzającym pra-
codawcą uprawnionym do dokonywania czynności w sprawach z zakresu prawa
pracy, o którym stanowi art. 31
k.p. Nadto art. 210 § 1 k.s.h. nie wymaga podejmo-
wania przez wspólników każdorazowo uchwały umocowującej pełnomocnika do do-
konywania poszczególnych czynności reprezentacyjnych w umowach z członkami
zarządu, ani nie zobowiązuje go do stosowania się do uchwał wspólników, jak czyni
to np. art. 282 k.s.h. w stosunku do likwidatora, przewidując jego podporządkowanie
wspólnikom w stosunkach wewnętrznych. Należy zatem przyjąć, że podjęcie przez
pełnomocnika czynności nawet sprzecznej z wytycznymi wspólników, nie powoduje
jej nieważności.
Skoro więc ze stanu faktycznego sprawy wynika, że czynność prawna rozwią-
zująca ze skarżącym umowę o pracę została dokonana przez pełnomocnika powoła-
nego uchwałą zgromadzenia wspólników pozwanej Spółki umocowanego do zawie-
rania, dokonywania zmian lub rozwiązywania umów z członkami zarządu, to w ogóle
brak jest podstaw do oceny, że czynność ta była dotknięta jakąkolwiek nieważnością
z uwagi na przekroczenie zakresu umocowania. Natomiast zarzut skarżącego o nie-
doręczeniu mu oświadczenia pełnomocnika o rozwiązaniu umowy o pracę w sposób
umożliwiający zapoznanie się z jego treścią (art. 61 k.c. w związku z art. 300 k.p.)
pozostaje w oderwaniu od poczynionych przez Sąd drugiej instancji i niezakwestio-
nowanych ustaleń.
Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 60 k.c. w związku z art. 300 k.p. upa-
trywanego przez skarżącego w pominięciu okoliczności, że po rozwiązaniu stosunku
pracy nadal pełnił swoje obowiązki, a pracodawca uiszczał należne mu wynagrodze-
nie, co świadczy o nawiązaniu kolejnej umowy o pracę w sposób dorozumiany. Za-
16
warcie umowy o pracę per facta concludentia polega na dorozumianym wyrażeniu
woli stron przez zachowanie, które ujawnia tę wolę w sposób dostateczny. O takim
zachowaniu ze strony pozwanej Spółki nie można mówić, skoro - jak wynika z po-
czynionych ustaleń - po rozwiązaniu stosunku pracy powód nadal pełnił obowiązki
członka zarządu w ramach łączącego go z tą Spółką stosunku organizacyjnego, po-
wstałego na podstawie powołania uchwałą zgromadzenia wspólników. Stosunek ten
ustał wskutek odwołania skarżącego z funkcji członka zarządu z dniem 6 lipca 2006
r. Ponieważ w okresie pomiędzy ustaniem umowy o pracę a ustaniem stosunku or-
ganizacyjnego członek zarządu może pełnić funkcję odpłatnie lub nieodpłatnie,
przeto sam fakt wypłacenia wynagrodzenia nie stanowi o dopuszczeniu do pracy w
ramach stosunku pracy, tym bardziej gdy się uwzględni, że w spornym okresie skar-
żący był jedynym urzędującym członkiem zarządu, a więc decyzje o wypłaceniu sa-
memu sobie wynagrodzenia mógł podejmować samodzielnie.
Zarzuty odnoszące się do bezpodstawnego, w ocenie skarżącego, wstrzyma-
nia przedstawienia Sądowi Najwyższemu zażalenia na postanowienie Sądu drugiej
instancji z dnia 13 kwietnia 2010 r. w przedmiocie ustalenia wysokości opłaty od
apelacji - jako nieskierowane przeciwko zaskarżonemu wyrokowi - nie podlegają roz-
poznaniu w ramach postępowania kasacyjnego.
Z powyższych względów skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie
art. 39814
k.p.c.
========================================