Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III PK 48/11
POSTANOWIENIE
Dnia 2 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa J. D.
przeciwko Wojewódzkiemu Ośrodkowi Ruchu Drogowego w B.
o odprawę emerytalną,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 2 grudnia 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 30 listopada 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy wyrokiem z dnia 30 listopada 2010 r. oddalił
apelację powoda J. D. od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy z dnia 28 lipca
2010 r., mocą którego oddalono jego powództwo przeciwko Wojewódzkiemu
Ośrodkowi Ruchu Drogowego w B. o odprawę emerytalną.
Powyższy wyrok został zaskarżony skargą kasacyjną powoda. Skargę
oparto na podstawie naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. 1/ art. 921
k.p. i
§ 13 regulaminu wynagradzania pozwanego przez wadliwą ich wykładnię
polegającą na przyjęciu, iż nabycie prawa do odprawy emerytalnej musi być
funkcjonalnie powiązane ze sposobem rozwiązania umowy o pracę, a nie z
ustaniem stosunku pracy i faktycznym przejściem pracownika na emeryturę, a
2
także błędne ich zastosowanie do oświadczeń woli stron umowy z 16 stycznia 2009
r., w tym przepisu § 4 ust. 2 umowy; 2/ przepisu art. 18 § 1 k.p. i § 4 ust. 2 umowy z
16 stycznia 2009 r. przez przyjęcie, iż strony umowy nie miały prawa do
ukształtowania jej treści w zakresie nabycia przez pracownika prawa do odprawy
emerytalnej w sposób korzystniejszy niż regulacje przepisu art. 921
k.p. i § 13
regulaminu wynagradzania pozwanego; 3/ art. 65 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p.
przez dokonanie wadliwej wykładni oświadczeń woli stron zawartych w § 4 ust. 2
umowy z 16 stycznia 2009 r. oraz zamiaru stron umowy i celu , który zamierzały
osiągnąć zawierając umowę w zakresie uregulowania warunków zakończenia
współpracy stron w ramach reaktywowanego stosunku pracy, a także na podstawie
naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj.
1/ przepisu art. 386 § 1 i § 4 k.p.c. przez nieuwzględnienie apelacji mimo
nierozpoznania istoty sprawy w zakresie podnoszonego zarzutu opartego o
naruszenie przepisów art. 65 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. w przedmiocie
dowolnej wykładni oświadczeń woli stron zawartych w umowie z 16 stycznia 2009
r., w szczególności w § 4 ust. 2 tej umowy oraz zamiaru stron umowy i jej celu,
który strony zamierzały osiągnąć zawierając umowę oraz 2/ przepisu art. 381 k.p.c.
przez pominięcie dowodu z przesłuchania stron i dowodu z zeznań świadka,
zawartych we wniosku złożonym przez powoda na rozprawie, mimo, iż potrzeba
powołania tych świadków wystąpiła dopiero po rozstrzygnięciu sprawy przez sąd
pierwszej instancji. Skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego Sądu
Pracy z dnia 30 listopada 2010 r. w sprawie […] i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania temu sądowi ewentualnie o uchylenie zaskarżonego
wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 34.699,75 złotych z
ustawowymi odsetkami od dnia 29 kwietnia 2009 r. do dnia zapłaty oraz kosztami
procesu za wszystkie instancje, w tym kosztami zastępstwa adwokackiego według
norm przepisanych. Jako okoliczności uzasadniającą przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania wskazano występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego,
potrzebę wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości oraz
oczywistą zasadność skargi kasacyjnej. Istotne zagadnienie prawne sprowadza się
do pytania, czy strony umowy o pracę mogą ukształtować prawo pracownika do
dodatkowego świadczenia związanego ze stosunkiem pracy (tj. do odprawy
3
emerytalnej) w sposób odbiegający od regulacji Kodeksu pracy zawartych w
przepisie art. 921
k.p. i uniezależnić nabycie tego prawa od sposobu rozwiązania
stosunku pracy. Zdaniem skarżącego w sprawie występuje również potrzeba
wykładni przepisu art. 921
k.p. mająca na celu wyjaśnienie poważnych wątpliwości
interpretacyjnych, czy w rozumieniu wymienionego przepisu związek między
ustaniem stosunku pracy a przejściem na emeryturę musi być tego rodzaju, że
motywem rozwiązania umowy jest zamiar przejścia na emeryturę lub rentę, czy też
może to być wyłącznie inny związek między tymi faktami, w tym związek czasowy.
W razie pozytywnej dla skarżącego odpowiedzi na powyższe pytania skarga
kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Uregulowana w Kodeksie postępowania cywilnego instytucja skargi
kasacyjnej ma charakter nadzwyczajnego środka zaskarżenia, czego wyrazem jest
m.in. istotne ograniczenie dostępności tegoż środka pod względem dopuszczalnych
jego podstaw. Pomimo pozostawienia w art. 398³ §3 k.p.c. możliwości zaskarżenia
orzeczenia z powodu naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię
lub niewłaściwe zastosowanie oraz z powodu naruszenia przepisów postępowania,
jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, zakres tych
zarzutów w odniesieniu do wszystkich podmiotów uprawnionych do wniesienia
skargi został ograniczony. Zgodnie bowiem z art. 398³ § 3 k.p.c. podstawą skargi
nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów. Oznacza to
jednoznaczne określenie funkcji Sądu Najwyższego, który jako sąd kasacyjny nie
jest sądem powszechnym zwykłej, trzeciej instancji, zaś skarga kasacyjna
(podobnie jak uprzednio kasacja) nie jest środkiem zaskarżenia przysługującym od
każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w
sprawie, a to z uwagi na przeważający w charakterze skargi kasacyjnej element
interesu publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości stosowania prawa, nie
będąc instrumentem weryfikacji trafności ustaleń faktycznych stanowiących
podstawę zaskarżonego orzeczenia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10
kwietnia 2008 r., III UK 6/08, LEX nr 469183). Zgodnie z takim modelem skargi
4
kasacyjnej jej rozpoznanie następuje tylko z przyczyn kwalifikowanych,
wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c., tj. wówczas, gdy w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne, bądź istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów, czy też zachodzi nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest
oczywiście uzasadniona. W konsekwencji tegoż w art. 3984
§ 2 k.p.c. wśród
istotnych wymagań skargi kasacyjnej ustawodawca wymienił obowiązek
skarżącego złożenia wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania i uzasadnienie tego
wniosku. Wymóg ten wiąże się z tzw. przedsądem, polegającym m.in. na
możliwości odmowy przez Sąd Najwyższy przyjęcia skargi kasacyjnej go
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że jeżeli wniosek o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania opiera się na przesłance wymienionej w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., pełnomocnik skarżącego ma obowiązek przedstawienia
odpowiedniego wywodu, zbliżonego do tego, jaki jest przyjęty przy przedstawieniu
zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na podstawie art. 390 k.p.c.
(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2006 r., V CSK 75/06,
niepublikowane). Analogicznie należy również traktować wymogi konstrukcyjne
samego zagadnienia prawnego, formułowanego w ramach przesłanki z art. 3989
§ 1
pkt 1 k.p.c., oraz jego związek ze sprawą i skargą kasacyjną, która miałaby zostać
rozpoznana przez Sąd Najwyższy.
Oznacza to w praktyce, iż zagadnienie prawne musi odpowiadać określonym
wymaganiom, a mianowicie: 1) być sformułowane w oparciu o okoliczności
mieszczące się w stanie faktycznym sprawy wynikającym z dokonanych przez sąd
ustaleń (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1996 r., II UR 5/96, OSNP
1997 nr 3, poz. 39 i postanowienie z dnia 7 czerwca 2001 r., III CZP 33/01, LEX nr
52571); 2) być przedstawione w sposób ogólny i abstrakcyjny tak, by umożliwić
Sądowi Najwyższemu udzielenie uniwersalnej odpowiedzi, niesprowadzającej się
do samej subsumcji i rozstrzygnięcia konkretnego sporu (postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 15 października 2002 r., III CZP 66/02, LEX nr 57240; z dnia
22 października 2002 r., III CZP 64/02 LEX nr 77033 i z dnia 5 grudnia 2008 r., III
CZP 119/08, LEX nr 478179); 3) pozostawać w związku z rozpoznawaną sprawą
5
(postanowienia SN z dnia 13 lipca 2007 r., III CSK 180/07; z dnia 4 sierpnia 2006 r.,
III CZ 47/06, niepublikowane; z dnia 22 listopada 2007 r., I CSK 326/07,
niepublikowane; z dnia 26 czerwca 2008 r., I CSK 108/08, niepublikowane) i 4)
dotyczyć zagadnienia budzącego rzeczywiście istotne (poważne) wątpliwości.
Istotność zagadnienia prawnego konkretyzuje się zaś w tym, że w danej sprawie
występuje zagadnienie prawne mające znaczenie dla rozwoju prawa i praktyki
sądowej. Wymóg ten jest uzasadniony publicznymi celami rozpoznania przez Sąd
Najwyższy skargi kasacyjnej (postanowienie SN z dnia 25 października 2007 r., V
CSK 356/07). Twierdzenie o występowaniu istotnego zagadnienia prawnego jest
uzasadnione tylko wtedy, kiedy przedstawiony problem prawny nie został jeszcze
rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy lub kiedy istnieją rozbieżne poglądy w tym
zakresie, wynikające z odmiennej wykładni przepisów konstruujących to
zagadnienie (postanowienia SN z dnia 10 marca 2010 r., II UK 363/09, LEX nr
577467, z dnia 12 marca 2010 r., II UK 400/09, LEX nr 577468). Ponadto
zagadnienie powinno zostać sformułowane z przytoczeniem przepisów prawa, na
tle których zagadnienie powstało (postanowienia SN z dnia 13 lipca 2007 r., III CSK
180/07; z dnia 10 sierpnia 2010 r., IV CSK 228/10 niepublikowane).
Z kolei w razie powołania tej przesłanki przedsądu, jaką jest potrzeba
wykładni przepisów prawa, przepisy mające być przedmiotem wykładni Sądu
Najwyższego powinny należeć do katalogu przepisów, których naruszenie przez
sąd drugiej instancji zarzucono w ramach podstawy skargi (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 4 września 2002 r., I PKN 682/01, OSNP 2004 r. nr 12, poz.
211). Rzeczą skarżącego jest zaś wykazanie, że określony przepis prawa, mimo iż
budzi poważne wątpliwości (ze sprecyzowaniem, na czym te poważne wątpliwości
polegają), nie doczekał się wykładni, bądź niejednolita jego wykładnia wywołuje
rozbieżności w orzecznictwie sadów, które to orzecznictwo należy przytoczyć
(postanowienia Sadu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01,
OSNC 2002 nr 12, poz. 151, z dnia 28 marca 2007 r., II CSK 84/07, LEX nr
315351, z dnia 15 października 2002 r., II CZ 102/02, LEX nr 57231, z dnia 13
grudnia 2007 r., I PK 233/07, OSNP 2009, nr 2-4 poz. 43 i z dnia 9 czerwca 2008 r.,
II UK 37/08, LEX nr 494133). Oczywiste jest, iż budzący wątpliwości interpretacyjne
przepis musi mieć zastosowanie w sprawie, a jego wykładnia – mieć znaczenie dla
6
jej rozstrzygnięcia. Przedmiotem zainteresowania Sądu Najwyższego jest jednak
sam przepis, a nie rozstrzygnięcie konkretnego sporu. Stąd też wspomniane
wątpliwości interpretacyjne powinny być na tyle poważne, by ich wyjaśnienie nie
sprowadzało się do prostej wykładni przepisów. W tym wyraża się publicznoprawny
charakter skargi kasacyjnej. Celem realizowanym w wyniku rozpoznanie skargi
kasacyjnej jest bowiem ochrona interesu publicznego przez zapewnienie
jednolitości wykładni przepisów prawa oraz wkład Sądu Najwyższego w rozwój
jurysprudencji i prawa pozytywnego, a nie korekta orzeczeń wydawanych przez
sady powszechne (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ
178/99, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 147). Omawiana przesłanka uwzględnienia
wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie jest spełniona, gdy
wskazane przez skarżącego przepisy zostały dostatecznie wyjaśnione w
dotychczasowej judykaturze sądowej, w szczególności w judykaturze Sądu
Najwyższego, a w skardze kasacyjnej nie przytoczono argumentów
przemawiających za zmianą dotychczasowego orzecznictwa. Brak jest podstaw do
przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, jeżeli rzekome rozbieżności w
interpretacji prawa wynikają z odmiennych stanów faktycznych, w których zapadły
orzeczenia dotyczące wskazanego w skardze przepisu (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 20 lutego 2008 r., III SK 28/07, LEX nr 4524). Implikująca
konieczność wykładni prawa rozbieżność orzecznictwa nie może być też
utożsamiana z różną interpretacją lub stosowaniem przepisów przez sąd pierwszej i
drugiej instancji w związku z orzekaniem w tej samej sprawie (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2003 r., I PK 557/02, niepublikowane).
Odnośnie natomiast tej przesłanki przedsądu, jaką jest oczywista zasadność
skargi kasacyjnej, należy w motywach wniosku zawrzeć wywód prawny
wyjaśniający, w czym wyraża się owa oczywistość i przedstawić argumenty na
poparcie tego twierdzenia (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia
2006 r., II CZ 28/06 LEX nr 198531, z dnia 10 sierpnia 2006 r., V CSK 204/06, LEX
nr 421035, z dnia 9 stycznia 2008 r., III PK 70/07, LEX nr 448289, z dnia 11
stycznia 2008 r., I UK 283/07, LEX nr 448205, z dnia 3 kwietnia 2008 r., II PK
352/07, LEX nr 465859 i z dnia 5 września 2008 r., I CZ 64/08). Warto zauważyć,
że o ile dla uwzględnienia skargi wystarczy, że jej podstawa jest usprawiedliwiona,
7
to dla przyjęcia skargi do rozpoznania niezbędne jest wykazanie kwalifikowanej
postaci naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego, polegającej na
jego oczywistości widocznej prima facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy
prawniczej, bez potrzeby wchodzenia w szczegóły czy dokonywania pogłębionej
analizy tekstu wchodzących w grę przepisów i doszukiwania się ich znaczenia
(postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2003 r., IV CZ 100/03, LEX
nr 82274, z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 218/07, LEX nr 375616, z dnia 26 lutego
2008 r. II UK 317/ 07, LEX nr 453107, z dnia 9 maja 2008 r. II PK 11/08, LEX nr
490364, z dnia 21 maja 2008 r., I UK 11/08, LEX nr 491538 i z dnia 9 czerwca 2008
r., II UK 38/08, LEX nr 494134). W judykaturze podkreśla się, iż przesłanką
przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania nie jest oczywiste naruszenie
konkretnego przepisu prawa materialnego lub procesowego, lecz sytuacja, w której
naruszenie to spowodowało wydanie oczywiście nieprawidłowego orzeczenia. Sam
zarzut naruszenia (nawet oczywistego) określonego przepisu (przepisów) nie
prowadzi wprost do oceny, że skarga kasacyjne jest oczywiście uzasadniona
(postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2003 r., I PK 227/02, OSNP
2004 r., nr 13, poz. 230, z dnia 11 stycznia 2008 r., I UK 285/07, LEX nr 442743, z
dnia 11 kwietnia 2008 r., I UK 46/08, LEX nr 469185 i z dnia 9 czerwca 2008 r., II
UK 37/08, LEX nr 494133 ).
Przenosząc powyższe rozważania na płaszczyznę niniejszego sporu należy
stwierdzić, że powód nie wykazał istnienia żadnej z powoływanych przez siebie
przesłanek przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Skarżący wskazując na występowanie w sprawie istotnego zagadnienie
prawnego sam przyznaje, iż podnoszona przez niego kwestia dopuszczalności
ukształtowania z zakładowych przepisach płacowych czy umowie stron uprawnień
pracowniczych (w tym uprawnień do odprawy emerytalnej lub rentowej) w sposób
korzystniejszy od wynikającego z unormowań ustawowych była już przedmiotem
analizy judykatury i na dowód tego przytacza orzecznictwo Sądu Najwyższego. W
przedmiotowym przypadku formułowane przez skarżącego zagadnienie prawne nie
ma też żadnego oparcia w stanie faktycznym sprawy. Istotą sporu nie jest wszakże
skuteczność postanowień zakładowego regulaminu wynagradzania ani umowy
stron odnośnie do prawa pracownika do odprawy emerytalnej w razie rozwiązania
8
stosunku pracy w trybie porozumienia dokonanego z inicjatywy pracodawcy. Nie
budzi też wątpliwości to, że powód i pozwany pierwotnie zawarli tego rodzaju
porozumienie. Rzecz w tym, że łącząca strony umowa o pracę ostatecznie uległa
rozwiązaniu przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Ustanie
stosunku pracy w tym trybie nie pozostaje zaś w żadnym związku przyczynowym
czy funkcjonalnym z przejściem powoda na emeryturę.
Co zaś się tyczy potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących – w
ocenie autora skargi kasacyjnej - poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie, skarżący uzasadniając poważne wątpliwości
interpretacyjne związane z art. 921
k.p. wskazuje na niejednolitą wykładnię tego
przepisu zaprezentowaną w wyrokach Sądu Najwyższego z 28 lipca 1999 r. (I PKN
174/99, OSNAPiUS 2000, nr 21, poz. 786) i z 16 listopada 2000 r. (I PKN 81/00,
OSNAPiUS 2002 nr 11, poz. 265). Podkreślić należy, iż wykładnia dokonana w
tychże orzeczeniach jedynie pozornie jest niejednolita. Wyroki zapadły bowiem w
odmiennych stanach faktycznych i prawnych. W pierwszym z cytowanych orzeczeń
Sąd Najwyższy stwierdził, że przepis art. 921
§ 1 k.p. wiąże prawo do odprawy
emerytalnej z ustaniem, nie zaś z rozwiązaniem stosunku pracy. Ustanie stosunku
pracy wskutek upływu czasu, na jaki zawarto umowę o pracę, nie wyklucza jego
związku z przejściem na emeryturę. (por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26
sierpnia 1999 r. I PKN 212/99 OSNP 2000, nr 24, poz. 889). Rozumowanie takie
wynika z założenia, że odprawa emerytalna lub rentowa przysługuje pracownikowi
także wówczas, gdy przejście na emeryturę albo rentę następuje w zbiegu z innymi
przyczynami rozwiązania stosunku pracy, np. długotrwałą niezdolnością do pracy
(art. 53 k.p.) czy zwolnieniem z przyczyn niedotyczących pracownika (por. B.
Wagner w: Kodeks pracy. Komentarz pod red. L. Florka, Warszawa 2011, s. 512-
513). Natomiast drugie z cytowanych przez skarżącego orzeczeń dotyczyło
rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 55 § 1¹ niepozostającego w związku
z przejściem pracownika na emeryturę. W sprawie tej nie ulegało bowiem
wątpliwości, iż gdyby pracownica nie przypisała stronie pozwanej ciężkiego
naruszenia wobec niej obowiązków pracodawcy, kontynuowałaby stosunek pracy
niezależnie od posiadanego wcześniej prawa do emerytury. Tym samym nie
została spełniona przesłanka nabycia prawa do odprawy emerytalnej w postaci
9
rozwiązania stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę określona w
postanowieniach zakładowego regulaminu wynagradzania, czy też przesłanka
ustania stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę w rozumieniu art. 921
§ 1 k.p. Z treści pisma powódki rozwiązującego stosunek pracy w żaden sposób nie
wynikało, aby celem tego sposobu rozwiązania stosunku pracy było przejście na
emeryturę. O ile bowiem dla wypowiedzenia przez pracownika umowy o pracę nie
jest wymagane wskazanie przyczyny, dla której składa tej treści oświadczenie woli i
w sytuacji, gdy pracownik taki posiada ustalone prawo do emerytury można by
domniemywać, iż celem rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem jest
"przejście" na emeryturę, o tyle tryb z art. 55 § 11
k.p. wymaga podania przyczyny
uzasadniającej rozwiązanie umowy, a zatem wykluczone jest domniemanie, iż
zamiarem pracownika było "przejście" na emeryturę. Sąd Najwyższy dodał przy
tym, iż także w sytuacji, gdy pracodawca rozwiązuje z pracownikiem umowę o
pracę bez wypowiedzenia z jego winy z powodu ciężkiego naruszenia
podstawowych obowiązków pracowniczych stosunek pracy nie ustaje w związku z
przejściem pracownika na emeryturę lub rentę, choćby spełniał on warunki do
nabycia takiego świadczenia. Nie można zatem podzielić stanowiska, iż odprawa
emerytalna ze względu na swoją powszechność przysługuje w każdym przypadku
ustania stosunku pracy, jeśli tylko po takim ustaniu pracownik zacznie korzystać ze
świadczeń emerytalnych.
Wykładnia przepisu art. 921
§ 1 k.p. jest zatem ugruntowana w orzecznictwie
Sądu Najwyższego, a skarżący nie podniósł żadnych przekonywujących
argumentów przemawiających za jej zmianą.
W konsekwencji również ostatnia ze wskazanych przez autora skargi
kasacyjnej przesłanek przedsądu jawi się jako oczywiście nieuzasadniona.
Wobec niewykazania przez skarżącego istnienia przesłanek przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania, należało orzec stosownie do art. 3989
§ 2 k.p.c.

III PK 48/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia