Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 359/11
POSTANOWIENIE
Dnia 4 kwietnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Tadeusza K.
przy uczestnictwie Janusza K.
o wpis w dziale II księgi wieczystej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 4 kwietnia 2012 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego
z dnia 15 lutego 2011 r.,
1) oddala skargę kasacyjną;
2) zasądza od wnioskodawcy na rzecz uczestnika kwotę 120
zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 21 września 2010 r. Sąd Rejonowy uwzględnił
wniosek Tadeusza K. o dokonanie w dziale II określonej księgi wieczystej wpisu na
jego rzecz udziału ¼ we współwłasności nieruchomości opisanej we wniosku.
Podstawą wpisu był załączony do wniosku akt notarialny z dnia 21 września 1994
r., w którym uczestnik postępowania Janusz K. zobowiązał się do zbycia swego
udziału w spadku po matce Janinie K. na rzecz Tadeusza K., a Tadeusz K.
zobowiązał się zapłacić mu kwotę 100 000 000 st. zł do dnia 26 września 1994 r. i
w tym zakresie poddał się egzekucji na podstawie aktu notarialnego, a Janusz K.
oświadczył, że z chwilą otrzymania powyższej kwoty nie zgłasza i nie będzie
zgłaszał roszczeń w stosunku do masy spadkowej po Janinie K. Do wniosku
załączono też pokwitowanie zapłaty kwoty 100 000 000 st. zł z dnia 26 września
1994 r.
W wyniku apelacji uczestnika Janusza K. Sąd Okręgowy postanowieniem z
dnia 15 lutego 2011 r. uchylił zaskarżony wpis i oddalił wniosek.
Sąd drugiej instancji stwierdził, że zgodnie z art. 1052 § 1 k.c., umowa
zobowiązująca do przeniesienia spadku wywołuje również skutek rzeczowy,
jednakże umowa zobowiązująca do przeniesienia spadku, w skład którego wchodzi
nieruchomość, zawarta pod warunkiem lub z zastrzeżeniem terminu, wywołuje tylko
skutek zobowiązujący, a dla osiągnięcia skutku rzeczowego strony muszą zawrzeć
bezwarunkową umowę przeniesienia spadku. Zdaniem Sądu Okręgowego, umowa
zobowiązująca do zbycia udziału spadkowego załączona do wniosku została
zawarta pod warunkiem potestatywnym zapłaty przez nabywcę - Tadeusza K. na
rzecz zbywcy - Janusza K. ceny w wysokości 100 000 000 st. zł., a ponieważ
dotyczy wchodzącej w skład spadku nieruchomości, wywołała tylko skutek
zobowiązujący i nie spowodowała przeniesienia udziału w spadku na rzecz
wnioskodawcy, nie może więc stanowić podstawy wnioskowanego wpisu do księgi
wieczystej.
W skardze kasacyjnej wnioskodawca zarzucił naruszenie przepisów prawa
materialnego: art. 1052 § 1 k.c. przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że
umowa zobowiązująca do zbycia spadku, w skład którego wchodzi nieruchomość,
3
zawarta z zastrzeżeniem warunku, wywołuje jedynie skutek obligacyjny; art. 1052
§ 1 w zw. z art. 89 k.c. przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że umowa
stron z dnia 21 września 1994 r. wywołała jedynie skutek obligacyjny; art. 89 k.c.
przez jego zastosowanie i uznanie, że wskazanie terminu zapłaty stanowiącego
element oświadczenia o poddaniu się egzekucji stanowi zastrzeżenie warunku oraz
że zobowiązanie strony umowy do zapłaty ceny, całkowicie zależne od jej woli,
stanowi warunek potestatywny; art. 65 § 1 i 2 k.c. przez błędną wykładnię
i w konsekwencji nie ustalenie rzeczywistej treści umowy stron oraz pominięcie
ogólnie przyjętych dyrektyw wykładni umów; art. 157 w zw. z art. 89 k.c. przez jego
zastosowanie i uznanie że umowa zobowiązująca do zbycia spadku, w skład
którego wchodzi nieruchomość, zawarta pod warunkiem, wywołuje jedynie skutek
obligacyjny oraz naruszenie przepisów postępowania: art. 6268
§ 2 i art. 6269
k.p.c.
przez oddalenie wniosku o wpis w księdze wieczystej w sytuacji, gdy dołączone do
wniosku dokumenty stanowiły wystarczającą podstawę do dokonania żądanego
wpisu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 6268
§ 2 k.p.c., sąd wieczystoksięgowy rozpoznając wniosek
o wpis, bada jedynie treść i formę wniosku, dołączonych do wniosku dokumentów
oraz treść księgi wieczystej. W orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie
przyjmuje się, że jeżeli podstawą wniosku o wpis do księgi wieczystej jest akt
notarialny, sąd w postępowaniu wieczystoksięgowym bada zarówno formę, jak
i treść tego aktu, a ponieważ na treść dokumentu składają się przede wszystkim
oświadczenia woli stron dokonujących czynności, sąd bada treść tych oświadczeń
ustalając wolę stron i ostatecznie ustala i ocenia treść czynności prawnej
udokumentowanej aktem notarialnym. W ramach tych badań ocenia przede
wszystkim ważność czynności prawnej oraz jej skuteczność materialnoprawną,
a więc to, czy czynność wywołała skutek materialnoprawny pozwalający na
dokonanie żądanego wpisu do księgi wieczystej (porównaj między innymi
orzeczenia z dnia 25 lutego 1963 r. III CR 177/62, OSN II/64/36, z dnia 26 czerwca
1974 r. III CZP 4/74, OSNCP 1975/5/75, z dnia 12 kwietnia 1990 r. III CZP 14/90,
OSNPG 1990/10-12/26, z dnia 10 listopada 1995 r. III CZP 158/95, OSNC
1995/4/47, z dnia 21 września 1995 r. II CR 96/95, niepubl., z dnia 10 marca
4
1999 r. II CKN 290/98, niepubl., z dnia 23 stycznia 2003r. II CKN 1155/00, OSNC
2004/4/61, z dnia 7 grudnia 2011 r. II CSK 604/10, z dnia 30 czerwca 2011 r.
III CSK 272/10 i z dnia 5 stycznia 2011 r. III CSK 84/10, niepubl.). Ustalając wolę
stron czynności prawnej objętej aktem notarialnym i treść tej czynności Sąd
dokonuje także wykładni woli stron według zasad określonych w art. 65 k.c.
W rozpoznawanej sprawie Sąd prawidłowo zatem badał skuteczność
materialnoprawną czynności prawnej zbycia udziału spadkowego, objętej aktem
notarialnym stanowiącym podstawę żądania wpisu a ocena ta wymagała wykładni
zawartych w tym akcie oświadczeń woli stron celem ustalenia ich treści,
w szczególności tego, czy zbycia udziału spadkowego dokonano pod warunkiem.
Wbrew zarzutom kasacyjnym, ocena Sądu nie narusza zasad art. 65 k.c.
Sąd wziął bowiem pod uwagę treść całej umowy, a nie tylko jej tytuł, czy
poszczególne fragmenty i wyłożył wolę stron oceniając także ich zachowania po
zawarciu umowy. Trafnie stwierdził, że wolą stron było zbycie udziału spadkowego
pod warunkiem, że nabywca zapłaci ustaloną w umowie cenę. Świadczy o tym nie
tylko treść § 3 umowy, w którym wskazano termin zapłaty ceny i poddanie się
nabywcy egzekucji na podstawie aktu notarialnego, co byłoby zbędne przy umowie
bezwarunkowej, której skutek rzeczowy następuje w chwili złożenia zgodnych
oświadczeń stron. Świadczy o tym przede wszystkim treść § 4 umowy, w którym
zbywca oświadczył, że z chwilą zapłaty ceny nie zgłasza i nie będzie zgłaszał
roszczeń w stosunku do masy spadkowej, co jednoznacznie wskazuje, że jego
wolą było, by dopiero z chwilą zapłaty ceny nastąpiło przejście na nabywcę
zbywanego udziału spadkowego, a więc w istocie jego wolą było zbycie udziału pod
warunkiem, że nabywca w określonym terminie zapłaci uzgodnioną cenę. O tym
zaś, że taka była także wola nabywcy świadczy to, że wnosząc o dokonanie wpisu
w księdze wieczystej na swoją rzecz własności udziału w nieruchomości na
podstawie powyższego aktu notarialnego, załączył do wniosku nie tylko ten akt,
lecz także potwierdzenie zapłaty ceny w określonym w umowie terminie, co byłoby
zbędne, gdyby zbycie nie było obwarowane warunkiem zapłaty ceny w tym
terminie.
Nie są także trafne zarzuty kasacyjne naruszenia art. 89 k.c. Wprawdzie
rację ma skarżący, że w literaturze i orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażane
5
jest stanowisko, iż nie stanowi warunku w rozumieniu art. 89 k.c. zdarzenie objęte
treścią zobowiązania dłużnika, którego spełnienie jest całkowicie zależne od jego
woli, a zatem w umowie sprzedaży zapłata ceny nie może być warunkiem
(porównaj między innymi orzeczenia z dnia 5 marca 1999 r. I CKN 1069/98, OSNC
1999/9/160, z dnia 29 maja 2000 r. III CKN 246/00, OSN 2000/11/213, z dnia
5 czerwca 2002 r. II CKN 701/00, OSP 2003/10/124, z dnia 9 kwietnia 2003 r.
III CKN 1335/00 i z dnia 13 stycznia 2011 r. III CKN 116/10, niepubl.), jednak
w ostatnim okresie zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie przeważa stanowisko,
że wykonanie lub niewykonanie zobowiązania umownego przez dłużnika, może być
warunkiem, a zatem może być warunkiem w rozumieniu art. 89 k.c. spełnienie
świadczenia umownego przez dłużnika, w tym zapłata ceny przy umowie sprzedaży
(porównaj między innymi orzeczenia z dnia 17 marca 2011 r. IV CSK 358/11,
OSNC 2011/12/136, z dnia 26 września 2007 r. IV CSK 118/07, OSP 2008/12/125,
z dnia 10 czerwca 2005 r. II CK 712/04, z dnia 31 marca 2005 r. V CK 490/04,
z dnia 9 października 2003 r. V CSK 285/02, niepubl. i z dnia 8 marca 2002 r.
III CKN 748/00, OSNC 2003/3/33).
Stanowisko to należy podzielić. Jak wskazano bowiem w powyższych
orzeczeniach, zgodnie z art. 89 k.c., warunkiem może być każde zdarzenie
przyszłe i niepewne, a zatem nie ma podstaw do dodawania mu dalszych cech
takich jak „zewnętrzność” w stosunku do elementów umowy, czy niezależność od
woli stron. Podkreśla się też, że treścią umowy np. sprzedaży jest zobowiązanie do
zapłaty ceny, a więc tylko zobowiązanie do spełnienia świadczenia, a nie samo
spełnienie świadczenia, w tym zapłata ceny, które wobec tego nie jest elementem
umowy i może być warunkiem, tym bardziej, że zależy ono nie tylko od woli
dłużnika, ale też od wielu innych okoliczności od niego niezależnych.
Nie narusza więc art. 89 k.c. przyjęcie przez Sąd, że umowa zbycia udziału
spadkowego zawarta przez strony w dniu 21 września 1994 r., była umową pod
warunkiem zapłaty przez nabywcę ustalonej ceny w określonym terminie.
Bezsporne jest, że spadek stanowiący przedmiot tej umowy obejmował
nieruchomość, a więc zbycie udziału spadkowego dotyczyło w istocie zbycia
udziału we współwłasności nieruchomości spadkowej.
6
Zgodnie z art. 1052 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna
umowa zobowiązująca do zbycia spadku przenosi spadek na nabywcę, chyba że
strony postanowiły inaczej. Podobna regulacja zawarta jest w art. 155 § 1 k.c.,
dotyczącym umowy przenoszącej własność nieruchomości lub innej rzeczy
oznaczonej co do tożsamości. Umowa zobowiązująca do przeniesienia własności
nieruchomości, jak również zobowiązująca do zbycia spadku, w skład którego
wchodzi nieruchomość, wywołuje zatem podwójny skutek: obligacyjno-rzeczowy,
przenosząc własności na nabywcę od razu, z chwilą zawarcia umowy, chyba że
strony postanowiły inaczej, wyłączając skutek rzeczowy. Wówczas umowa
wywołuje jedynie skutek obligacyjny i dla osiągnięcia skutku rzeczowego w postaci
przejścia własności konieczne jest zawarcie drugiej umowy przenoszącej własność
bezwarunkowo.
Taka sytuacja występuje również w razie zawarcia umowy przeniesienia własności
nieruchomości pod warunkiem lub z zastrzeżeniem terminu, gdyż zgodnie z art.
157 k.c. własność nieruchomości nie może być przeniesiona pod warunkiem ani
z zastrzeżeniem terminu. W razie zastrzeżenia warunku lub terminu w umowie
zobowiązującej do przeniesienia własności nieruchomości, umowa taka wywołuje
jedynie skutek obligacyjny i do przeniesienia własności konieczne jest dodatkowe
porozumienie stron obejmujące ich bezwarunkową zgodę na niezwłoczne przejście
własności.
Ustawodawca w przepisach dotyczących zbycia spadku nie uregulował
w sposób wyraźny skutków zawarcia w umowie zobowiązującej do zbycia spadku
warunku lub terminu ani też nie odesłał w tym przedmiocie do przepisów
dotyczących przeniesienia własności. W doktrynie zdecydowanie przeważa
stanowisko, że regulacja zawarta w art. 1051 i art. 1052 k.c. nie ma charakteru
samodzielnego i wyczerpującego określenia wszystkich przesłanek umowy zbycia
spadku, a zatem w nieuregulowanym w tych przepisach zakresie, do umowy zbycia
spadku mają zastosowanie przepisy części ogólnej dotyczące przeniesienia
własności, w tym art. 157 k.c., gdy w umowie zobowiązującej do zbycia spadku,
w skład którego wchodzi nieruchomość, strony zawarły warunek lub termin.
Stanowisko to należy podzielić. Trafnie bowiem podkreśla się w literaturze,
że choć przedmiotem zbycia spadku jest spadek jako pewna masa majątkowa
7
składająca się zarówno z praw jak i obowiązków i przeniesienie spadku odbywa się
w drodze sukcesji uniwersalnej, podczas gdy przepisy art. 155 i nast. k.c. odnoszą
się do przeniesienia własności pojedynczych rzeczy, przenoszonych w drodze
sukcesji syngularnej, to różnice te nie są na tyle istotne, by można było wyłączyć
stosowanie regulacji ogólnych dotyczących przeniesienia własności do zbycia
spadku. W szczególności te same argumenty, przesądzające o niedopuszczalności
zbycia nieruchomości pod warunkiem lub z zastrzeżeniem terminu (konieczność
zachowania porządku prawnego oraz bezpieczeństwa i pewności obrotu
nieruchomościami), przemawiają za niedopuszczalnością zbycia pod warunkiem
lub z zastrzeżeniem terminu także spadku lub udziału w spadku obejmującym
nieruchomość.
Z tych względów nieuzasadnione są również zarzuty naruszenia art. 1052
§ 1 oraz art. 157 k.c., a w konsekwencji i procesowy zarzut naruszenia art. 6269
k.p.c.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c. oddalił
skargę kasacyjną a na wniosek zawarty w odpowiedzi na skargę zasądził na rzecz
uczestnika od wnioskodawcy zwrot kosztów postępowania kasacyjnego na
podstawie art. 520 § 3 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
db

I CSK 359/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia