Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2012 r. w Szczecinie

sprawy G. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o emeryturę

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 13 marca 2012 r. sygn. akt IV U 88/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 346/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. decyzją z dnia 30 grudnia 2011 roku odmówił ubezpieczonemu G. R. prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach wywodząc, że ubezpieczony nie legitymuje się co najmniej 15 letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.

Ubezpieczony G. R. nie zgodził się z powyższą decyzją wnosząc o jej zmianę poprzez uznanie jego prawa do emerytury, zaprzeczając zarzutowi, że nie legitymuje się 15 letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. w odpowiedzi na odwołanie podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

Wyrokiem z dnia 13 marca 2012 roku Sąd Okręgowy w Koszalinie oddalił odwołanie ubezpieczonego, ustalając, że w dniu 13 grudnia 2011 roku ubezpieczony G. R. urodzony 14 sierpnia 1951 r. zgłosił wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

Organ rentowy na podstawie przedłożonych do akt sprawy dokumentów ustalił, że ubezpieczony wiek 60 lat ukończył 14 sierpnia 2011 r., złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku OFE na dochody budżetu państwa, nie pozostaje w stosunku pracy, na dzień 1 stycznia 1999 r. posiada wymagane 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, ale nie posiada, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach (nie uwzględniono żadnego okresu).

W okresie od 3 września 1968 r. do 30 kwietnia 1974 r. ubezpieczony pracował w WZGS (...) w Zakładzie (...) w B. na stanowisku ślusarza narzędziowego. Od 23 maja 1974 r. do 13 czerwca 1979 r. ubezpieczony pracował w Kombinacie Budowlanym w K. na stanowisku ślusarza – spawacza. W dniu 13 czerwca 1979 r. ubezpieczony ukończył kurs pedagogiczny i od tej daty do czerwca 1993 r. pracował w Kombinacie Budowlanym na stanowisku instruktora praktycznej nauki zawodu a następnie do 14 kwietnia 1997 r. na stanowisku ślusarza – spawacza. Z dniem 14 kwietnia 1997 r. ubezpieczony rozwiązał umowę o pracę z Kombinatem Budowlanym w K.. Następnie od 16 lipca 1997 r. do 31 marca 1998 r. i od 17 sierpnia 1998 r. do 15 kwietnia 1999 r. ubezpieczony pracował w Kombinacie Budowlanym w K. na stanowisku ślusarza – spawacza. W okresie od 16 kwietnia 1999 r. ubezpieczony pozostawał bez pracy.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy po przytoczeniu treści art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskazał, że G. R. spełnia warunek przyznania prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej w postaci wieku oraz ogólnego stażu pracy. Bezspornym jest również fakt, że rozwiązał stosunek pracy i nie należy do otwartego funduszu.

Zdaniem Sądu Okręgowego sporna pozostaje kwestia uznania okresu pracy w Kombinacie Budowlanym w K. od 23 maja 1974 r. do 14 kwietnia 1997 r., od 16 lipca 1997 r. do 31 marca 1998 r. oraz od 17 sierpnia 1998 r. do 15 kwietnia 1999 r. jako okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. W ocenie Sądu zarówno z akt osobowych jak i ze świadectw pracy oraz zeznań ubezpieczonego i w/w świadków nie wynika, że w okresie od 23 maja 1974 r. do 13 czerwca 1979 r. ubezpieczony wykonywał pracę spawacza stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie tym ubezpieczony wykonywał prace ślusarsko - spawalnicze, co jednoznacznie potwierdził sam ubezpieczony w swoich zeznaniach.

Sąd Okręgowy przyjął, że od 14 czerwca 1979 r. do czerwca 1993 r. ubezpieczony pracował w Kombinacie Budowlanym w K. na stanowisku instruktora praktycznej nauki zawodu na podstawie zeznań ubezpieczonego, świadków i świadectwa ukończenia kursu pedagogicznego w dniu 13 czerwca 1993 r. Okres zatrudnienia od 14 czerwca 1979 r. do czerwca 1993 r. Sąd zaliczył ubezpieczonemu do pracy w szczególnych warunkach, ale okres ten nie daje ubezpieczonemu co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił ubezpieczonemu do okresu pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia w Kombinacie Budowlanym w K. na stanowisku spawacza od czerwca 1993 r. do 14 kwietnia 1997 r., gdyż żaden ze świadków nie potwierdził pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach na w/w stanowisku i nie potwierdzają tego okresu przedłożone świadectwa pracy. Sąd Okręgowy nie uznał za wiarygodne zeznań ubezpieczonego, że pracował on w okresie od czerwca 1993 r. do 14 kwietnia 1997 r. na stanowisku spawacza.

Ponadto ubezpieczony domagał się zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu pracy w Kombinacie Budowlanym w K. od 16 lipca 1997 r. do 31 marca 1998 r. i od 17 sierpnia 1998 r. do 15 kwietnia 1999 r. na stanowisku spawacza. Sąd nie uznał za wiarygodne zeznań ubezpieczonego w tym zakresie, albowiem budzą one wątpliwości, że pracował on w tym okresie wyłącznie na stanowisku spawacza w pełnym wymiarze czasu pracy tym bardziej, że ze świadectw pracy jednoznacznie wynika, że pracował on w w/w okresach na stanowisku ślusarza - spawacza. Ubezpieczony nie potwierdził tego okresu pracy na stanowisku spawacza innymi dowodami. Zdaniem Sądu Okręgowego brak jest zatem podstaw do uznania w/w okresu do stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu pierwszej instancji w świetle zgromadzonego materiału dowodowego sprawy nie można, przyjąć za wyjątkiem okresu od 13 czerwca 1979 r. do czerwca 1993 r., tj. okresu pracy na stanowisku instruktora praktycznej nauki zawodu, że ubezpieczony pracował w szczególnych warunkach w pozostałych okresach.

Skoro ubezpieczony nie wykazał, że pracował, co najmniej 15 lat stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, to brak podstaw do przyznania prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodził się G. R., który w wywiedzionej apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uchylenie zaskarżonej decyzji i ustalenie, że ubezpieczony pracował w trakcie całego okresu zatrudnienia w Kombinacie Budowlanym w K. stale i w pełnym wymiarze godzin w szczególnych warunkach na stanowisku spawacza i przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury oraz o zasądzenie od zakładu ubezpieczeń na rzecz ubezpieczonego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed sądem pierwszej i drugiej instancji.

Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił:

- naruszenie § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz poz. 12 działu XIV wykazu A załączonego do rozporządzenia polegające na nieuwzględnieniu prac wymienionych w wykazie A dział XIV poz. 12 pkt 1, 3 i 6 stanowiącym Załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę, w którym to jako prace wykonywane w szczególnych warunkach wymieniono prace pracowników zatrudnionych w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych oraz prace stanowiące front robót spawalniczych (wycinanie);

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez przekroczenie swobody dowodowej, pominięcie części zeznań świadków dotyczących warunków pracy ubezpieczonego i dokonanie błędnych ustaleń stanu faktycznego, które miały istotny wpływ na wynik postępowania, polegających na przyjęciu, że ubezpieczony w okresie zatrudnienia w Kombinacie Budowlanym w K. nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach, lecz prace ślusarsko-spawalnicze, gdy w rzeczywistości ubezpieczony wykonywał pracę spawacza w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych, na którą składały się czynności spawania oraz przygotowanie frontu robót do spawania;

- naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewyjaśnienie przesłanek niezastosowania w niniejszej sprawie wykazu A dział XIV poz. 12 pkt 1, 3 i 6 Załącznika nr 1 do zarządzenia, który precyzuje zakres prac spawalniczych stanowiących prace wykonywane w szczególnych warunkach, co powoduje, że sąd w zasadzie nie rozpatrzył zarzutów wskazanych przez ubezpieczonego w odwołaniu od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Ponadto apelujący wniósł o dopuszczenie dowodu z dokumentu wydanego przez Kombinat Budowlany w K. na okoliczność pobierania przez ubezpieczonego dodatku za pracę w szczególnych warunkach tzw. „szkodliwe” i wykonywania pracy w takich warunkach,

W uzasadnieniu apelacji ubezpieczony zarzucił, że Sąd Okręgowy odniósł się jedynie do pracy wykonywanej przez ubezpieczonego w charakterze instruktora praktycznej nauki zawodu wywodząc, że okres zatrudnienia od 14 czerwca 1979 r. do czerwca 1993 r. zalicza ubezpieczonemu do pracy w szczególnych warunkach, natomiast w okresach: od 23 maja 1974 r. do 13 czerwca 1979 r., od czerwca 1993 r. do 14 kwietnia 1997 r., 16 lipca 1997 r. do 31 marca 1998 r. i od 17 sierpnia 1998 r. do 15 kwietnia 1999 r. ubezpieczony nie świadczył pracy w szczególnych warunkach, gdyż w ocenie Sądu ubezpieczony nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze pracy spawacza, natomiast wykonywał prace ślusarsko-spawalnicze.

Według apelującego Sąd Okręgowy nie odniósł się do wykazu A dział XIV poz. 12 zarządzenia, który wskazuje, że pracą przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym i gazowym jest nie tylko bezpośrednio wykonywana praca spawacza, ale także prace związane ze spawaniem, które stanowią przygotowanie frontu robót, a więc wycinanie (pkt 1, 3 działu XIV wykazu A). Prace te były wykonywane przez ubezpieczonego jako konsekwencja i rezultat prac spawalniczych.

Apelujący podniósł, że pominięcie wykazu, który precyzuje sformułowania zawarte w Wykazie A Dział XIV stanowiącym załącznik do rozporządzenia, jest istotnym uchybieniem sądu, który prowadzi do błędnej wykładni przepisów prawnych będących podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. W ocenie ubezpieczonego stanowisko Sądu pierwszej instancji, że praca wykonywana przez ubezpieczonego w następujących okresach tj.: od 23 maja 1974 r. do 13 czerwca 1979 r., od czerwca 1993 r. do 14 kwietnia 1997 r., 16 lipca 1997 r. do 31 marca 1998 r. i od 17 sierpnia 1998 r. do 15 kwietnia 1999 r. nie jest pracą wykonywaną w szczególnych warunkach, gdyż ubezpieczony nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy robót w charakterze spawacza, natomiast wykonywał prace ślusarsko-spawalnicze, pozostaje w sprzeczności z zeznaniami świadków, wyjaśnieniami ubezpieczonego oraz dowodami z dokumentów stanowiącymi świadectwa ukończenia przez ubezpieczonego szkoleń z zakresu spawania.

Ubezpieczony wskazał, że z technologicznego punktu widzenia na czynności spawacza stale wykonującego pracę składają się różne etapy spawania, w tym przygotowanie materiału do spawania i jego wycinanie. Fakt, że ubezpieczony wykonywał prace w charakterze spawacza potwierdzają nie tylko jego wyjaśnienia, ale także zeznania świadków.

Apelujący podniósł, że zarówno z zeznań ubezpieczonego, jak i świadków wynika, że ubezpieczony przez cały okres świadczenia pracy w Kombinacie Budowlanym pracował w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych. Według ubezpieczonego Sąd Okręgowy w Koszalinie zupełnie pominął tę część zeznań świadków, która dotyczyła warunków pracy ubezpieczonego, co doprowadziło do rażąco błędnych ustaleń faktycznych.

Według apelującego G. R. przez cały okres zatrudnienia w Kombinacie Budowlanym w K. wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Praca ta bez względu na przyjęte nazewnictwo stanowiska pracy (spawacz, instruktor praktycznej nauki zawodu, ślusarz) polegała na spawaniu oraz przygotowywaniu frontu robót spawalniczych i odbywała się na stanowiskach spawalniczych lub w ich bezpośrednim sąsiedztwie. Potwierdza to rozliczenie składników wynagrodzenia ubezpieczonego - dokument z Kombinatu Budowlanego w K.. Wyraźnie wskazuje, że ubezpieczony otrzymywał dodatek za pracę w szczególnych warunkach tzw. „szkodliwe”. Zatem gdyby nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach zakład pracy nie przyznawałby mu dodatkowego wynagrodzenia. Ubezpieczony podnosi, że nie mógł wcześniej powołać tego dowodu, gdyż nie był w jego posiadaniu, a potrzeba jego powołania wynika z rażąco błędnych ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego w Koszalinie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego jest nieuzasadniona.

Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, co czyni zbytecznym ponowne ich przytaczanie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776 oraz z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, lex nr 585720 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, Lex nr 558303).

Z bezspornych ustaleń faktycznych, wynika, że ubezpieczony składając wniosek o przyznanie świadczenia emerytalnego miał ukończone 60 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego oraz udowodnił wymagany staż pracy 25 lat.

Przystępując do rozważań w przedmiocie zasadności zarzutów podniesionych przez apelującego, przypomnieć należy, że G. R. domagał się przyznania prawa do emerytury w wieku obniżonym na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej.

W tym miejscu należy podkreślić, że prawo do emerytury w wieku obniżonym jest wyjątkiem od reguły, czyli zasad nabywania prawa do emerytury w wieku ogólnym (powszechnym). Skoro przepisy określające prawo do emerytury w wieku obniżonym mają charakter odstępstwa od reguły, a więc mają charakter szczególny, to oznacza, że przepisy te muszą być wykładane (interpretowane) w sposób ścisły i niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Kwestią sporną w sprawie, a jednocześnie podstawą zarzutów apelacji było ustalenie, czy ubezpieczony spełnia przesłanki z art. 32 ust. 1 w związku z art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, do przyznania mu emerytury w wieku niższym niż określony w art. 24 pkt 1 z uwagi na wykonywanie pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40 tej ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, czyli wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Emerytura, o której mowa w art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Zatem, prawo do emerytury na podstawie omawianej normy prawnej nabywa ubezpieczony, który na dzień 01 stycznia 1999 r. legitymował się wymaganym okresem ogólnym i szczególnym (okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz okresem składkowym i nieskładkowym), natomiast wiek emerytalny osiągnął lub osiągnie po tej dacie, także już po dniu 31 grudnia 2008 r., niezależnie od tego, czy w chwili dożycia 55 lat (kobieta) lub 60 lat (mężczyzna) miał jeszcze status pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze albo w ogóle miał status pracownika, czy też wykonywał inne zajęcie zarobkowe (np. prowadził działalność gospodarczą) albo nie był zatrudniony (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 08 lutego 2007 r., II UZP 14/06, OSNP 2007/13-14/199; wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 18 lipca 2007 r., I UK 62/07, OSNP 2008/17-18/269; 26 lipca 2007 r., II UK 285/06, OSNP 2008/17-18/270; 05 maja 2011 r., II PK 282/10, lex nr 949028).

Z kolei, zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (czy jak w niniejszej sprawie art. 24 ust. 1).

Art. 32 ust. 2 omawianej ustawy zawiera definicję (pojęcie) pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach, stanowiąc, że jest nim pracownik zatrudniony przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne bądź otoczenia, lecz uregulowania omawianego artykułu nie precyzują szczegółowych przesłanek nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku. Natomiast art. 32 ust. 4 tej ustawy odsyła w tej materii do dotychczasowych przepisów, którymi są przepisy rangi ustawy lub wydane na mocy delegacji ustawowej (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 r., III ZP 30/01, OSNP 2002/10/243).

Aktem prawnym normującym tę problematykę jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Przepisy § 2 ust. 1, § 3 i § 4 ust. 1 rozporządzenia kreują zaś dla pracownika, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, następujące przesłanki nabycia prawa do przedmiotowego świadczenia:

1) osiągnięcie wieku emerytalnego, wynoszącego 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) posiadanie wymaganego okresu zatrudnienia, określonego w odniesieniu do kobiet na 20 lat a do mężczyzn na 25 lat,

3) legitymowanie się co najmniej 15 letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że prawo do emerytury w wieku niższym od powszechnego z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 (i art. 24 ust. 1) ustawy emerytalnej, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo (por. między innymi wyroki z dnia: 22 lutego 2007 r., I UK 258/06, OSNP 2008/5-6/81; 17 września 2007 r., III UK 51/07, OSNP 2008/21-22/328; 06 grudnia 2007 r., III UK 62/07, Lex Nr 375653; 06 grudnia 2007 r., III UK 66/07, Lex Nr 483283; 13 listopada 2008 r., II UK 88/08, niepublikowany; 05 maja 2009 r., I UK 4/09, Lex Nr 509022).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że w rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości osiągnięcie przez ubezpieczonego określonego wieku emerytalnego i ogólnego stażu zatrudnienia.

Kwestią sporną pozostaje natomiast kwalifikacja pracy ubezpieczonego, wykonywanej w Kombinacie Budowlanym w K. w okresie od 23 maja 1974 roku do 13 czerwca 1979 roku, od czerwca 1993 roku do 14 kwietnia 1997 roku, 16 lipca 1997 roku do 31 marca 1998 roku i od 17 sierpnia 1998 roku do 15 kwietnia 1999 roku, jako zatrudnienia w warunkach szczególnych.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008/21-22/325; 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329; 06 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75; 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152).

Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wspomnianego załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów. W świetle art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej pracami w szczególnych warunkach nie są bowiem wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu. Przepis § 1 ust. 1 rozporządzenia stanowi zresztą, że akt ten ma zastosowanie do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4 - 15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do niego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 czerwca 2011 r., I UK 393/10).

Pewne problemy interpretacyjne związane z regulacją zawartą w § 1 ust. 2-3 rozporządzenia, zobowiązującą właściwych ministrów, kierowników urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze do ustalenia w podległych i nadzorowanych przez nich zakładach pracy wykazów stanowisk pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, a stosowanych także w jednostkach organizacyjnych powstałych w drodze przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego, przekazanych organom samorządu terytorialnego oraz dla których uprawnienia i obowiązki organu założycielskiego przejęli wojewodowie lub inne organy państwowe, zostały wyjaśnione w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 r., III ZP 30/01. Stwierdzono w niej, że zawarte w art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej odesłanie do tychże przepisów nie upoważnia do tworzenia wykazów obejmujących stanowiska pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Wspomniane upoważnienie dla właściwych ministrów, kierowników urzędów centralnych i centralnych związków spółdzielczych nie stwarzało ani podstawy prawnej do wydawania aktów nie pozostających w zgodności z powszechnie obowiązującym prawem, ani nie przewidywało możliwości wykraczania poza wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach wymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów. Wykazy resortowe muszą być dostosowane do treści tego załącznika, w którym zawarty jest kompletny wykaz stanowisk pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Gdy zatem określają one tego rodzaju stanowiska pracy niezgodnie z załącznikiem do rozporządzenia, nie wywołują skutków przewidzianych w art. 32 ustawy. Podobnych konsekwencji w sferze prawa do emerytury nie implikuje także zakwalifikowanie przez pracodawcę stanowiska nie objętego załącznikiem do rozporządzenia do prac wykonywanych w szczególnych warunkach. Dokument w postaci świadectwa pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem abstrakcyjnym, w tym sensie, że treści z niego wynikające choćby były wątpliwe w świetle innych dowodów, należy bezwarunkowo przyjmować za prawdziwe. Świadectwo pracy w szczególnych warunkach, podobnie jak i inne dowody, podlega weryfikacji co do zgodności z prawdą w kontekście całokształtu materiału dowodowego, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej (wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 21 kwietnia 2004 r., II UK 337/03, OSNP 2004/22/392; 23 listopada 2004 r., I UK 15/04, OSNP 2005/11/161; 22 czerwca 2005 r., I UK 351/04, OSNP 2006/5-6/90; 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006/19-20/306; 29 stycznia 2008 r., I UK 192/07, LEX nr 447272).

Również odwrotnie - nie wymienienie określonych pracodawców w wykazach resortowych nie przesądza o niemożności zakwalifikowania świadczonych u nich prac jako prac wykonywanych w szczególnych warunkach, jeśli odpowiadają one kryteriom wynikającym z załącznika do rozporządzenia (wspomniany wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 czerwca 2004 r. P 17/03 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2008 r., I UK 381/07, LEX nr 494112). Chociaż wykazy resortowe i zakładowe nie stanowią samodzielnej podstawy zaliczenia danego rodzaju zatrudnienia do prac w szczególnych warunkach, to mogą być one pomocne przy wykładni przepisów rozporządzenia Rady Ministrów.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10 (LEX nr 619638) podkreślił, że w świetle przepisów wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo - branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Taki sposób kwalifikacji prawnej tychże prac nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym.

Z treści apelacji wynika, że ubezpieczony uznaje wykonywaną przez niego pracę w Kombinacie Budowlanym w K. w okresie od 23 maja 1974 roku do 13 czerwca 1979 roku, od czerwca 1993 roku do 14 kwietnia 1997 roku, od 16 lipca 1997 roku do 31 marca 1998 roku oraz od 17 sierpnia 1998 roku do 15 kwietnia 1999 roku, za pracę w szczególnych warunkach na podstawie wykazu stanowisk pracy stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (Dz.Urz.MB. Nr 3, poz. 6 z 1983 r.), podczas gdy decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji załącznika A do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Wbrew argumentacji apelującego, wykazem A stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. objęte zostały wyłącznie prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo wodorowym (poz. 12, dział IX „Prace różne” wykazu A), podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza, że ubezpieczony w spornych okresach zatrudnienia w Kombinacie Budowlanym w K. wykonywał pracę spawacza stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Również w ocenie Sądu Odwoławczego analiza dowodów osobowych, jak i dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym akt osobowych ubezpieczonego, nie potwierdza, że praca ubezpieczonego w okresie od 23 maja 1974 roku do 13 czerwca 1979 roku, od czerwca 1993 roku do 14 kwietnia 1997 roku, 16 lipca 1997 roku do 31 marca 1998 roku i od 17 sierpnia 1998 roku do 15 kwietnia 1999 roku, w Kombinacie Budowlanym w K., była jednoznaczna ze stałym wykonywaniem pracy spawacza, wymienionej w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia, gdyż w spornym okresie zatrudnienia ubezpieczony w ramach dobowej miary czasu pracy, wykonywał także inne prace, w przeważającej mierze prace ślusarza.

Podkreślić należy, że z treści angażu z dnia 22 maja 1974 roku wynika, że ubezpieczony został przyjęty przez Dyrektora Zakładu Produkcji (...) w K. do pracy na stanowisku spawacz – ślusarz (k. 2 akt osobowych).

Z treści zaświadczenia z dnia 22 maja 1974 roku wynika, że G. R. został przeszkolony w zakresie bhp na stanowisku ślusarz – spawacz (k. 3 akt osobowych).

Z podpisanego przez ubezpieczonego dokumentu z dnia 22 maja 1974 roku określającego obowiązki pracownika wynika, że sam ubezpieczony jako stanowisko pracy wpisał „ślusarz – spawacz”.

Z treści zaświadczenia kwalifikacyjnego z dnia 29 stycznia 1982 roku wynika natomiast, że ubezpieczony uzyskał od dnia 1 stycznia 1982 roku kategorię 12 i stawkę płacy 6.200 zł w zawodzie ślusarz – mechanik (k. 8 akt osobowych). Z treści protokołu weryfikacji robotnika z dnia 22 stycznia 1982 roku wynika, że Komisja Kwalifikacyjna wnioskowała o przyznanie ubezpieczonemu kategorii 13 w zawodzie ślusarz – spawacz – instruktor praktycznej nauki zawodu. W piśmie z dnia 24 września 1982 roku wskazano, że ubezpieczony zajmuje stanowisko - instruktor praktycznej nauki zawodu (ślusarz). Z kolei w protokole weryfikacji robotnika z dnia 21 lipca 1982 roku jako zawód wykonywany przez ubezpieczonego wskazano instruktor – ślusarz. Na dokumencie tym znajduje się adnotacja „instruktor praktycznej nauki zawodu (ślusarz), a także skreślone słowo „spawacz”. Z treści zaświadczenia kwalifikacyjnego z dnia 31 marca 1987 roku wynika, że ubezpieczony uzyskał od dnia 1 marca 1987 roku w wyniku weryfikacji, na podstawie egzaminu teoretycznego i praktycznego w zawodzie instruktor – ślusarz – spawacz kategorię XVII/D i stawkę płacy 60 zł/1 godz. Z treści zaświadczenia kwalifikacyjnego z dnia 25 sierpnia 1989 roku wynika, że ubezpieczony zajmował stanowisko instruktor, ślusarz – spawacz. Z treści zaświadczenia kwalifikacyjnego z dnia 1 kwietnia 1990 roku wynika, że ubezpieczony zajmował stanowisko instruktor, ślusarz. Z treści zaświadczenia kwalifikacyjnego z dnia 9 kwietnia 1988 roku również wynika, że ubezpieczony zajmował stanowisko ślusarz – spawacz. Z treści kart urlopowych z dnia 26 kwietnia 1989 roku, 24 kwietnia 1989 roku wynika, że ubezpieczony zajmował stanowisko ślusarza. Z treści zaświadczenia kwalifikacyjnego z dnia 1 lipca 1990 roku wynika, że ubezpieczony zajmował stanowisko instruktor, ślusarz. Z treści podania o urlop z dnia 9 lipca 1990 roku wynika, że ubezpieczony pracował w Dziale Ślusarnia na stanowisku ślusarz – instruktor. Z treści karty urlopowej z dnia 22 kwietnia 1991 roku wynika, że G. R. pracował na stanowisku ślusarz. Także z treści podania o urlop z dnia 22 kwietnia 1991 roku wynika, że ubezpieczony w Dziale Ślusarnia na stanowisku ślusarz – instruktor. Z treści kart urlopowych z dnia 11 września 1991 roku, 26 października 1992 roku, 18 listopada 1992 roku, 28 kwietnia 1993 roku, 5 listopada 1993 roku, 28 kwietnia 1994 roku, 19 grudnia 1994 roku, 20 lipca 1995 roku, 25 września 1995 roku, 30 grudnia 1995 roku, 30 kwietnia 1996 roku, 17 kwietnia 1996 roku wynika, że ubezpieczony zajmował stanowisko ślusarza.

Z kolei z treści podania o urlop z dnia 12 października 1992 roku wynika, że ubezpieczony zajmował stanowisko ślusarz – spawacz, natomiast z podań o urlop z dnia 16 listopada 1992 roku oraz z dnia 19 lipca 1993 roku, 2 listopada 1993 roku, 24 kwietnia 1995 roku, 27 grudnia 1995 roku, 29 kwietnia 1996 roku wynika, że ubezpieczony zajmował stanowisko ślusarza.

W podaniu o urlop z dnia 16 grudnia 1994 roku,, 8 listopada 1996 roku ubezpieczony wskazał, że pracuje na stanowisku ślusarz – spawacz.

Z treści pism z dnia 13 października 1993 roku, 24 listopada 1994 roku, 1 czerwca 1995 roku, 30 października 1995 roku wynika, że G. R. przyznano wynagrodzenie według kategorii IX, na stanowisku ślusarz. Z treści pisma z dnia 1 stycznia 1997 roku wynika, że G. R. przyznano wynagrodzenie według kategorii z, na stanowisku ślusarz.

Z kolei z treści pisma z dnia 17 kwietnia 1997 roku z-cy Dyrektora ds. Techniczno – Produkcyjnych W. D. wynika, że ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku ślusarza.

Z treści świadectwa pracy z dnia 17 kwietnia 1997 roku wynika, że G. R. w okresie od 23 maja 1974 roku do 14 kwietnia 1997 roku był zatrudniony w Kombinacie Budowlanym w K. na stanowiskach; ślusarz – spawacz, instruktor praktycznej nauki zawodu ślusarz – mechanik, instruktor praktycznej nauki zawodu ślusarz, monter mechanik maszyn budowlanych , instruktor – ślusarz, ślusarz (k. 45 akt osobowych).

Z treści świadectwa pracy z dnia 31 marca 1998 roku wynika, że G. R. w okresie od 16 lipca 1997 roku do 31 marca 1998 roku był zatrudniony w Kombinacie Budowlanym w K. na stanowisku ślusarz – spawacz (k. 42).

Natomiast z treści świadectwa pracy z dnia 15 kwietnia 1999 roku wynika, że G. R. w okresie od 17 sierpnia 1998 roku do 15 kwietnia 1999 roku był zatrudniony w Kombinacie Budowlanym w K. na stanowisku ślusarz – spawacz (k. 42).

Treść powyższych dokumentów przeczy twierdzeniom ubezpieczonego, że w spornych okresach zatrudnienia w Kombinacie Budowlanym w K. wykonywał pracę spawacza w pełnym wymiarze czasu.

Nie można tego faktu ustalić na podstawie zeznań ubezpieczonego, który sam wskazał, że Kombinacie Budowlanym w K. był zatrudniony jako spawacz – ślusarz od 23 maja 1974 roku do czerwca 1979 roku oraz, że podjął pracę w ślusarni w Kombinacie Budowlanym. Zeznania ubezpieczonego, z których wynika, że w Kombinacie Budowlanym nie wykonywał wyłącznie zawodu ślusarza, znajdują potwierdzenie w dokumentach zawartych w aktach osobowych ubezpieczonego oraz świadectwach pracy z dnia 17 kwietnia 1997 roku, 31 marca 1998 roku i z dnia15 kwietnia 1999 roku, z których wynika, że ubezpieczony wykonywał pracę jako ślusarz – spawacz.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, wbrew zarzutom apelującego, również analiza zeznań świadków nie potwierdza, że praca ubezpieczonego w okresie od 23 maja 1974 roku do 13 czerwca 1979 roku, od czerwca 1993 roku do 14 kwietnia 1997 roku, 16 lipca 1997 roku do 31 marca 1998 roku i od 17 sierpnia 1998 roku do 15 kwietnia 1999 roku była jednoznaczna ze stałym wykonywaniem pracy przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo wodorowym, o której mowa pod pozycją 12, Działu XIV załącznika A do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Świadek E. S. zeznał, że ubezpieczony pracował w Kombinacie Budowlanym w K. w brygadzie ślusarsko - spawalniczej jako ślusarz – spawacz oraz jako nauczyciel zawodu ślusarz - spawacz. E. S. wskazał, że ubezpieczony przygotowywał front pracy młodzieży, wykonując czynności ślusarsko spawalnicze pokazując uczniom prace tego typu. Według świadka ubezpieczony wykonywał prace ślusarskie i spawalnicze w zależności od potrzeby.

Z kolei świadek J. M. zeznał, że ubezpieczony wykonywał czynności ślusarsko spawalnicze oraz, że instruktor przyuczał uczniów do nauki zawodu ślusarz - spawacz.

Świadek J. M. w swoich zeznaniach wyjaśnił, że ubezpieczony wykonywał czynności spawalnicze, ale wcześniej przygotowywał materiał do spawania - jak pracował na stanowisku ślusarza - spawacza.

Również świadek B. S. potwierdził, że ubezpieczony jak podjął pracę to pracował na stanowisku ślusarza, a następnie podjął pracę na stanowisku instruktora zawodu i uczył zawodu ślusarstwa.

Świadek M. K., który był uczniem w Przyzakładowej Szkole Budowlanej przy Kombinacie Budowlanym w K. od 1 września 1974 roku do czerwca 1977 roku zeznał, że w drugim półroczu w trzeciej klasie miał zajęcia z instruktorem zawodu - ubezpieczonym, który przygotowywał uczniom front robót, wycinał nam kątowniki, które uczniowie następnie spawali.

Wbrew zarzutom apelującego, z zeznań powyższych świadków E. S., J. M., B. S., M. K. a także samego ubezpieczonego wynika, że G. R. w okresie zatrudnienia w Kombinacie Budowlanym w K. nie zajmował stanowiska spawacza stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, gdyż zajmował się również innymi pracami - ślusarskimi oraz pracą instruktora nauki zawodu ślusarza - spawacza.

Jak już wcześniej wspomniano, nie korzysta z uprawnienia do emerytury przy niższym wieku emerytalnym pracownik, który nie udowodnił, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 listopada 2001 r., II UKN 598/00, podkreślił, że o uprawnieniu do emerytury na podstawie § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.), decyduje łączne spełnienie przez pracownika wszystkich warunków określonych w tym przepisie, a nie jego przekonanie, że charakter lub warunki pracy wystarczają do uznania jej za wykonywaną w szczególnych warunkach.

W odniesieniu do przedłożonego w postępowaniu apelacyjnym dokumentu w postaci rozliczenia składników wynagrodzenia wskazać należy, że wbrew stanowisku skarżącego, również sam fakt wskazania w powyższym dokumencie, że ubezpieczony uzyskiwał dodatek za pracę w szkodliwych warunkach nie oznacza, że okres zatrudnienia G. R. w Kombinacie Budowlanym w K. na stanowisku ślusarz – spawacz może być zakwalifikowany jako praca w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r.

Jak już wcześniej wspomniano, decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji załącznika A do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, natomiast dokument w postaci rozliczenia składników wynagrodzenia nie stanowi samodzielnej podstawy zaliczenia danego rodzaju zatrudnienia do prac w szczególnych warunkach.

W konsekwencji, przyjąć należy, że okres zatrudnienia G. R. w Kombinacie Budowlanym w K. od 23 maja 1974 roku do 13 czerwca 1979 roku, od czerwca 1993 roku do 14 kwietnia 1997 roku, 16 lipca 1997 roku do 31 marca 1998 roku oraz od 17 sierpnia 1998 roku do 15 kwietnia 1999 roku nie może zostać uznany za pracę w warunkach narażających zdrowie ubezpieczonego na szkodliwe czynniki wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego ocena dowodów osobowych, jak i dokumentów prywatnych dokonana została w sposób obiektywny, rzetelny i wszechstronny, wobec czego nie sposób podzielić zarzutu błędnej oceny dowodów w sposób i w okolicznościach zarzucanych przez skarżącego. Fakt, że ze zgromadzonego materiału dowodowego można byłoby wyprowadzić inne wnioski niż uczynił to Sąd Okręgowy nie prowadzi do uznania, że zaskarżone rozstrzygnięcie jest wadliwe. Podkreślić bowiem trzeba, że ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę sądzenia, a więc rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 lutego 1996 r., II CRN 173/95). Granice swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego rozumowania. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd zasad określonych w art. 233 k.p.c., wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Tylko te uchybienia mogą być przeciwstawiane uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął to sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 06 listopada 1998 r., II CKN 4/98).

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd pierwszej instancji słusznie w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy przyjął, że G. R. nie wykazał spełnienia przesłanki legitymowania się okresem co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach dla uzyskania prawa do emerytury z tego tytułu.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny przyjął, że zarzuty apelującego są nieuzasadnione, a ponieważ brak jest też innych podstaw do wzruszenia trafnego rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji, które Sąd Odwoławczy bierze pod rozwagę z urzędu - apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono.