Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód M. T. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 6.818,25 zł z ustawowymi odsetkami od kwot:

*

6.318,25 zł od dnia 19 maja 2013 r. do dnia zapłaty,

*

500,00 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty

a także zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż jest nabywcą wierzytelności przysługującej J. C. z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 17 października 2012 r. wyrządzonej w pojeździe marki A. o nr rej. (...) przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Powód nabył w/w wierzytelność od G. J. (1) w drodze nabycia przedsiębiorstwa (...)Pozwany uznał swoją odpowiedzialność, co do zasady i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 9.937,24 zł, która stanowiła koszty naprawy pojazdu uznane przez pozwanego. Poszkodowany nie zgadzał się z tą decyzją , bowiem pozwany wykonując kalkulację kosztów naprawy pojazdu potrącił 30% wartości części zamiennych, a także zaniżył stawkę za robociznę, a także zastosował 67% współczynnik odchylenia w przypadku lakierowania. Poszkodowany zbył w/w wierzytelność G. J. (1). Powód po nabyciu tej wierzytelności ustalił, iż koszty naprawy tego pojazdu wyniosły 16.255,49 zł. Następnie wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 6.318,25 zł oraz do zwrotu kosztów poniesionych na sporządzenie wyceny rzeczoznawcy ustalającej rzeczywiste koszty naprawy pojazdu. Powód podnosił także, iż w dacie zdarzenia uszkodzony samochód posiadał dwuletni okres eksploatacji i był pojazdem bezwypadkowym. Na skutek tego zdarzenia samochód w ocenie powoda utracił co najmniej 5% wartości.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany zarzucał, iż powód w przedstawionej kalkulacji przedstawił zawyżone koszty naprawy uszkodzonego pojazdu. Podał, iż powód nie wykazał czy naprawił uszkodzony pojazd, czy do naprawy zastosował oryginalne części zamienne czy też alternatywne części zamienne, w jakim zakładzie naprawiał ten samochód. Pozwany wnosił o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka J. C. na powyższą okoliczność. Pozwany zaprzeczał, aby uszkodzony samochód stracił na wartości. Podnosił także, iż wypłacone odszkodowanie w pełni kompensowało powstałą szkodę. Pozwany kwestionował także żądanie powoda dotyczące zapłaty kwoty 500,00 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy. Wskazał, iż powód zawodowo zajmuje się dochodzeniem roszczeń odszkodowawczych od towarzystw ubezpieczeniowych, posiada, więc wiedzę specjalistyczną, niezbędną do oszacowania kosztów naprawy. Powód jako rzeczoznawca samochodowy nie ma podstaw, aby zlecić koszty naprawy pojazdu innemu rzeczoznawcy.

W piśmie procesowym z dnia 13 maja 2014 r. powód nie wnosił zastrzeżeń do opinii biegłego i nie wnosił o wezwanie biegłego na rozprawę. W związku ze stwierdzeniem utraty wartości handlowej tego pojazdu powód rozszerzył powództwo o kwotę 4.100,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty. Powód podał, iż warunkiem utraty handlowej wartości pojazdu jest jego wiek nie przekraczający 3 lata oraz wcześniejsza bezwypadkowość pojazdu. Powód w pozwie nie zgłaszał roszczenia z tytułu utraty wartości handlowej uszkodzonego pojazdu, ale wskazywał na taką możliwość.

W piśmie procesowym z dnia 13 maja 2014 r. pozwany wnosił zastrzeżenia do opinii biegłego. Pozwany zarzucał, iż biegły powinien ustalić koszty naprawy z uwzględnieniem optymalizacji wykonanej przez pozwanego. Pozwany kwestionował także wskazaną przez biegłego utratę wartości handlowej uszkodzonego pojazdu. W ocenie pozwanego aby, stwierdzić, iż doszło do spadku wartości pojazdu to pojazd powinien być naprawiany w ASO oraz być bezkolizyjny. Pozwany zarzucał, iż nie wiadomo, gdzie poszkodowany naprawiał uszkodzony pojazd, a także, iż podczas badania przez pozwanego grubości powłoki lakierniczej ustalono, że przed kolizją z dnia 17 października 2012 r. samochód został uszkodzony.

W piśmie procesowym z dnia 17 czerwca 2014 r. pozwany nie wnosił zastrzeżeń do uzupełnionej opinii biegłego. Pozwany podał, iż powód po rozszerzeniu powództwa domagał się zapłaty odszkodowania w kwocie 10.918,25 zł. W ocenie pozwanego w świetle ustaleń biegłego roszczenia powoda były uzasadnione co najwyżej do kwoty 2.667,90 zł. Roszczenie o utratę wartości handlowej nie mogło być uwzględnione. Pozwany podał także, iż poszkodowany był płatnikiem VAT, więc odszkodowanie powinno zostać wypłacone przy uwzględnieniu w/w okoliczności.

Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 2 października 2014 r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.167,89 zł. z odsetkami ustawowymi od kwoty 2667,89 zł. od dnia 23 listopada 2012 r. do dnia zapłaty oraz od dnia 500 zł. od dnia 19 maja 2013 r. do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił.

Sąd Rejonowy nadto zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 566,80 zł tytułem kosztów procesu oraz zasądził na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy od powoda kwotę 175,24 zł oraz od pozwanego 71,59 zł. tytułem wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.

Sąd Rejonowy ustalił , iż w dniu 17 października 2012 r. w wyniku zdarzenia komunikacyjnego został uszkodzony samochód marki A. (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanego J. C., a sprawca szkody był ubezpieczony u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej.

Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne w wyniku którego ustalił, iż koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wyniosły 9.937,24 zł netto. Pozwany ustalił, iż samochód był wcześniej uszkodzony w kolizji, która miała miejsce w 2011 r., i tamta szkoda była także likwidowana przez pozwanego. W związku ze zdarzeniem z dnia 17 października 2012 r. pozwany wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 9.937,24 zł netto.

Sąd I instancji ustalił, iż poszkodowany J. C. naprawił uszkodzony samochód w Przedsiębiorstwie (...) w B.. Poszkodowany naprawiał samochód z wykorzystaniem oryginalnych części zamiennych. Samochód posiadał w ewidencji środków trwałych swojego przedsiębiorstwa. Poszkodowany zrezygnował z możliwości odliczenia podatku od towarów i usług od części wykorzystanych do naprawy tego pojazdu, ponieważ nie chciał powiększać straty, które wtedy przynosiło jego przedsiębiorstwo. W dniu 19 lutego 2014 r. poszkodowany sprzedał samochód marki A. (...) o nr rej. (...) przedsiębiorstwu (...) sp. j. G. i wspólnicy za kwotę 96.000,00 zł.

W dniu 19 grudnia 2012 r. poszkodowany J. C. oraz (...) Bank (...) S.A. w W. zawarli umowę zwrotnego przelewu praw z polisy ubezpieczeniowej, na podstawie której (...) Bank (...) S.A. będący współwłaścicielem samochodu marki A. o nr rej. (...) zbył na rzecz poszkodowanego roszczenie o zapłatę odszkodowania za uszkodzenie w/w pojazdu.

Sąd Rejonowy ustalił nadto, iż w dniu 18 stycznia 2013 r. poszkodowany J. C. zbył swoją wierzytelność wobec pozwanego z tytułu odszkodowania za uszkodzenie samochodu marki A. o nr rej. (...) na rzecz G. J. (1), która prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą (...).

W dniu 31 lipca 2013 r. G. J. (1) zbyła na rzecz powoda M. T. prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo o nazwie (...), a powód M. T. wstąpił w prawa i obowiązki przysługujące uprzednio G. J. (1).

Powód zlecił rzeczoznawcy P. J. sporządzenie prywatnej opinii dotyczącej ustalenia kosztu naprawy pojazdu A. o nr rej. (...). Według tejże opinii koszty naprawy pojazdu wynosiły kwotę 16.255,49 zł netto. Rzeczoznawca ustalił także, iż pozwany dokonał zaniżenia kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu w zakresie kosztów części zamiennych oraz zaniżył koszty robocizny. Za sporządzenie tej prywatnej opinii powód zapłacił 500,00 zł netto

Bezspornym w ocenie Sądu było, iż powód wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania kwoty 6.318,25 zł za uszkodzenie pojazdu z ustawowymi odsetkami, kwoty 500,00 złotych z tytułu kosztów wykonania prywatnej ekspertyzy w terminie 30 dni po otrzymaniu tego wezwania, które zostało doręczone pozwanemu w dniu 19 kwietnia 2013 r., a także kwoty 1.000,00 zł tytułem odszkodowania za ubytek wartości pojazdu po powstałej szkodzie. Pozwany nie zgodził się spełnić żądanie powoda.

Bezspornym było także, iż w dniu 19 lutego 2014 r. J. C. sprzedał samochód osobowy marki A. o nr rej. (...) przedsiębiorstwu (...) sp. j. G. i wspólnicy w T. za kwotę 96.000,00 zł.

Ostatecznie Sąd ustalił, że rzeczywisty, uzasadniony technicznie koszt naprawy samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...) przy zastosowaniu alternatywnych części zamiennych o jakości „O” w październiku 2012 r. wynosił 15.504,31 zł brutto, tj. 12.605,13 zł netto. Średnie stawki robocizny w za prace blacharskie i lakiernicze na lokalnym rynku wynosiły 100,00 zł i 110,00 zł netto. Przedmiotowy samochód brał także udział we wcześniejszej kolizji, a naprawa uszkodzeń powłoki lakierniczej z tamtej kolizji została wykonana niezgodnie z technologią producenta. Stąd też brak było podstaw do uznania, że nastąpiła utrata wartości handlowej samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...) na skutek kolizji z dnia 17 października 2012 r.

Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedstawionych przez strony, które nie budziły wątpliwości, co do swej autentyczności i nie były kwestionowane przez strony, na podstawie części zeznań świadka J. C., a także na podstawie opinii biegłego S. G..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. C. w zakresie sprzedaży samochodu, jego naprawy. W ocenie Sądu w tym zakresie zeznania świadka były szczere, rzeczowe, korespondowały także z pozostałym materiałem dowodowym ujawnionym w sprawie. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka, co tego, że ten samochód nie brał udziału we wcześniejszych kolizjach, albowiem w tym zakresie zeznania świadka były sprzeczne z opinią biegłego S. G. oraz z pozostałym materiałem dowodowym ujawnionym w sprawie.

Sąd zaaprobował opinię biegłego S. G. jako pełną i logiczną w której biegły odpowiedział na wszystkie postawione przez Sąd pytania. Biegły w sposób wszechstronny wyjaśnił zagadnienia dotyczące kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w tym kosztów robocizny, które obowiązywały na lokalnym rynku. Biegły złożył także obszerne wyjaśnienia dotyczące kwestii utraty wartości handlowej pojazdu po dwóch kolizjach.

Sąd Rejonowy zważył, iż w przedmiotowej sprawie, pozwany nie kwestionował faktu wystąpienia kolizji drogowej na skutek, czego uszkodzony został samochód osobowy marki A. (...) o nr rej. (...). Pozwany zarzucał, iż dokonał właściwej kalkulacji kosztów naprawy pojazdu, a strona powodowa nie udowodniła wysokości swojego roszczenia. Pozwany podnosił także, iż ten samochód brał udział we wcześniejszej kolizji, więc na skutek kolizji z dnia 17 października 2010 r. nie nastąpiła utrata wartości handlowej pojazdu.

Sąd zważył, że zgodnie z art. 509 k.c. G. J. (1) nabyła od poszkodowanego jego roszczenie wobec pozwanego na podstawie umowy przelewu tej wierzytelności, co skutkowało wstąpieniem G. J. (2) w prawa i obowiązki wierzyciela. Przedsiębiorstwo zaś jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności: wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne. Czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych (art. 55 ¹ k.c. i art. 55 ² k.c.). Ponieważ G. J. (1) zbyła na rzecz powoda prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo pod nazwą (...), więc powód na tej podstawie nabył wierzytelność wobec pozwanego z tytułu roszczenia o dopłatę do odszkodowania za uszkodzenie samochodu marki C. o nr rej. (...).

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. w wykonaniu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany przyjął odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczony. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.). Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Konkludując, umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków (art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Świadczenie należne od ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały już w wyniku wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę osobie trzeciej, a który istnieje już od chwili wyrządzenia jej szkody.

Sąd zważył, iż w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy"(wyrok SN z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72 (OSNCP 1973. nr 6, poz. 111).

W ocenie Sądu obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuję się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić (por. uchwałę SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74). W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy"(wyrok SN z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72 (OSNCP 1973. nr 6, poz. 111).

Odszkodowanie za szkodę poniesioną przez podatnika podatku VAT na skutek zniszczenia rzeczy, ustalone według ceny rzeczy, nie obejmuje podatku VAT mieszczącego się w tej cenie, w zakresie, w jakim poszkodowany może obniżyć należny od niego podatek o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu rzeczy (por. uchwałę SN z dnia 22 kwietnia 1997 r. III CZP 14/97 OSNC 1997/8/103, Glosa 1999/3/16, M.Prawn. 1998/3/112).

W ocenie Sądu I instancji odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Efekt w postaci naprawienia szkody osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem. Za „niezbędne” koszty naprawy należy uznać takie koszty, które obejmują przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/2003, Lex Polonica nr 361525, Biuletyn Sądu Najwyższego 2003/6 str. 4, Gazeta Prawna 2003/122 str. 26, Jurysta 2003/9-10 str. 54, OSNC 2004/4 poz. 51).

W przedmiotowej sprawie obie strony przedłożyły kosztorysy kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Według strony powodowej ten koszt wynosił 16.255,49 zł netto, a według pozwanego 9.937,24 zł netto.

W ocenie Sądu Rejonowego, kryteria doboru części zamiennych powinny zagwarantować przywrócenie pojazdu do stanu przed powstaniem szkody z zachowaniem bezpieczeństwa trwałości, niezawodności i estetyki stanu sprzed powstania szkody. Strony sporządzając kosztorysy naprawy uszkodzonego pojazdu uwzględniły ten sam zakres uszkodzeń, a różnica w ustalonych przez strony kosztach naprawy tego pojazdu wynikała z nieuzasadnionego zaniżenia przez pozwanego kosztów robocizny do kwoty 50,00 zł netto, w sytuacji, gdy koszty te wynosiły na lokalnym rynku 100,00 zł i 110,00 zł netto za prace lakiernicze i blacharskie.

Nadto Sąd Rejonowy uznał, iż pozwany wykazał, że uszkodzony samochód brał udział we wcześniejszej kolizji, a naprawa uszkodzeń powłoki lakierniczej z tamtej kolizji została wykonana niezgodnie z technologią producenta. Stąd też brak było podstaw do uznania, że nastąpiła utrata wartości handlowej samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...) na skutek kolizji z dnia 17 października 2012 r.

Sąd zważył także, iż powód nie wykazał, że uszkodzony samochód był objęty gwarancją oraz, iż posiadał wyłącznie oryginalne części producenta. Sąd podzielił pogląd wyrażony w orzecznictwie Sądu Najwyższego, iż jest dopuszczalne stosowanie nowych części przy naprawie używanych samochodów jednakże musi być w tym przypadku spełniony warunek konieczności lub niezbędności zastosowania tego sposobu naprawy pojazdu. Skoro brak było podstaw do przyjęcia, że po powstaniu wcześniejszej kolizji samochód marki A. (...) o nr rej. (...) został naprawiony wyłącznie w oparciu o oryginalne części zamienne, to ustalenie kosztów naprawy kolizji z dnia 17 października 2012 r. mogłoby prowadzić do nieuzasadnionego wzbogacenia po stronie powodowej, zwłaszcza, że naprawa tego pojazdu w oparciu o części alternatywne o porównywalnej jakości oznaczonych w systemie A. symbolami „O” przywróciłaby ten samochód do stanu przed powstania szkody.

Wobec powyższego Sąd ustalił , iż wydatek konieczny, obejmujący uzasadnione technicznie koszty naprawy pojazdu w październiku 2012 r. wynosił 12.605,13 zł netto, więc różnica pomiędzy wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem, a kosztem naprawy pojazdu wyniosła 2.667,89 zł netto.

Sąd uznał również za uzasadnione zrekompensowanie powodowi kosztów związanych ze sporządzeniem prywatnej opinii, która służyła zweryfikowaniu stanowiska ubezpieczyciela i prawidłowości dokonanych przez niego wyliczeń. Jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 31 stycznia 2013 r. (sygn. I ACa 1011/12, LEX nr 1315710): „odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia majątkowego może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego” (tak też: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/04, opubl. OSNC 2005/7-8/117). Ponadto w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 września 1975 r., sygn. I CR 505/75 (nie publ., LEX nr 7747) wskazano, że „dokonana przed wszczęciem postępowania sądowego i poza zabezpieczeniem dowodów ekspertyza może być istotną przesłanką zasądzenia odszkodowania. W takim wypadku koszt ekspertyzy stanowi szkodę ulegającą naprawieniu (art. 361 k.c.)”. Na gruncie przedmiotowej sprawy, wobec wątpliwości co do właściwej wyceny kosztów naprawy oraz zakwestionowania przez ubezpieczyciela żądania dopłaty odszkodowania ponad wysokość określoną przez niego w kosztorysie, konieczność sporządzenia prywatnej ekspertyzy i poniesienia w związku z tym wydatku w kwocie 500 zł była konieczna i uzasadniona. Zlecając wykonanie tej opinii osobie trzeciej powód pozbawił pozwanego zarzutów braku bezstronności i obiektywizmu dokumentu, na którym opiera swoje roszczenia wobec ubezpieczyciela. Wydanie ekspertyzy przez podmiot zewnętrzny różni się od wyliczenia szkody przez samego powoda, gdyż powstaje dowód w postaci dokumentu prywatnego wydanego przez podmiot zewnętrzny. Poza tym, sporządzenie samodzielnie przez powoda ekspertyzy, przy przyjęciu, iż wykorzystałby swą wiedzę i możliwości techniczne, wiązałoby się z poświęceniem temu odpowiedniego nakładu sił i czasu, w związku z czym powód nie mógłby w tym czasie wykonywać innej pracy i osiągać dochodu.

Sąd zważył także, iż stosownie zaś do art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, a Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. (art. 14 ust. 2 z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 822 § 1 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda M. T. kwotę 3.167,89 zł. Orzeczenie w części dotyczącej odsetek Sąd wydał zgodnie z art. 481 k.c.

Na podstawie art. art. 822 § 1 k.c. a contrario w zw. z art. 6 k.c. Sąd oddalił powództwo ponad kwotę 3.167,89 zł albowiem powód nie udowodnił, iż koszty naprawy uszkodzonego pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) przekroczyły kwotę 12.605,13 zł netto, jak również powód nie udowodnił, że na skutek kolizji z dnia 17 października 2012 r. nastąpiła utrata wartości handlowej tego pojazdu .

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł o art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radcowskie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U z 2002r., Nr163, poz.1348). Z kwoty 10.918,25 zł stanowiącej wartość przedmiotu sporu w momencie zamknięcia rozprawy, zasądzona została dla powoda kwota 3.167,89

Zdaniem Sądu I instancji zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu strony powinny ponosić koszty procesu, w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę. Koszty procesu wyniosły 3.963,00 zł po stronie powoda (2.400,00 zł – koszty wynagrodzenia radcy prawnego, 17,00 zł - opłata skarbowa za udzielenie pełnomocnictwa, 349,00 zł - opłata od pozwu, 1.000,00 zł – koszty zaliczki na poczet opinii biegłego), a po stronie pozwanego kwotę 2.417,00 zł (2.400,00 zł – koszty wynagrodzenia radcy prawnego, 17,00 zł opłata skarbowa za udzielenie pełnomocnictwa).

Stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów Sąd uznał, iż pozwany uległ powodowi w 29 %, a powód przegrała proces w 71 %, więc w związku z powyższym stosując zasadę kompensacji, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 566,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu .

Na podstawie art. 113 § 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd zasądził na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwoty: 175,24 zł od powoda i 71,59 zł od pozwanego tytułem zwrotu wydatków tymczasowo uiszczonych przez Skarb Państwa .

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 2 października 2014 r. wywiódł powód zaskarżając go ponad kwotę 2667,89 zł tj. w kwocie 3146,81 zł.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwą jego wykładnię i zasądzenie tytułem kosztów naprawy powypadkowej pojazdu kwoty 2667,89 zł zamiast kwoty 5814,70 zł. przy uznaniu, iż naprawa pojazdu poszkodowanego może nastąpić przy użyciu części zamiennych alternatywnych.

Mając na uwadze powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji i zasądzenie na rzecz powoda kwoty w pkt. 1 a 5814,70 zł. z ustawowymi odsetkami od 23 listopada 2012 r do dnia zapłaty oraz zmianę wyroku w pkt. 3 4 a poprzez uwzględnienie kosztów procesu za I instancję w pełnej wysokości i kosztów procesu za II instancję wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W ocenie powoda nie ma żadnych podstaw aby uznać , iż rozliczenie kosztów naprawy po szkodzie z 17 października 2012 r. można byłoby dokonać w oparciu o alternatywne zamienniki.

Zdaniem apelującego fakt uszkodzenia wcześniejszego w innej strefie pojazdu nie może być odniesieniem do przyjęcia naprawy całego pojazdu częściami nieoryginalnymi .

Tym samym twierdzenie Sądu , iż naprawa winna być rozliczona w oparciu o zamienniki alternatywne, gdyż powód nie udowodnił, że naprawa została wykonana w oparciu o części oryginalne jest nieuprawnione, bowiem na podstawie zeznań poszkodowanego J. C. powód wykazał, iż naprawa pojazdu po kolizji 17 października 2012 r. odbyła się w oparciu o części oryginalne.

W odpowiedzi na apelacje pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany wskazał, iż Sąd I instancji w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie dowodowe, wysnuł prawidłowe wnioski i wydał orzeczenie odpowiadające obowiązującemu prawu. Zdaniem pozwanego nie doszło w sprawie do naruszenia przepisu art. 361 § 2 k.c. i art. 363 § 2 k.c.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja nie była uzasadniona i podlegała oddaleniu.

Na wstępie czynionych tu rozważań stwierdzić należało, że w ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o której mowa w treści art. 233 § 1 k.p.c. . Wobec tego Sąd Okręgowy podziela poczynione ustalenia Sądu I instancji i przyjmuje je za własne. Nie było zatem w niniejszej sprawie konieczności ich ponownego przytaczania.

Wskazać w tym miejscu również warto, iż Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale 7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r. sygn. akt IIICZP 49/07 ( OSNC 2008/6/55), że Sąd II instancji rozpoznający sprawę na skutek wniesionego środka odwoławczego, nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi prawa materialnego. Wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego.

Wbrew argumentacji powoda nie miało miejsca podniesione w apelacji naruszenie prawa materialnego polegającego na niewłaściwej wykładni przepisów art. 361 § 2 k.c. i art. 363 § 2 k.c.

W pierwszej kolejności zważyć należy, iż nie budzi wątpliwości, ze skoro odszkodowanie pieniężne ma pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego, to jego wysokość powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Wiąże się to zatem z koniecznością wymiany elementów które uległy zniszczeniu. Niejednokrotnie części pojazdu uszkodzonego w trakcie zdarzenia wyrządzającego szkodę były eksploatowane przez określony czas, powstaje zatem kwestia na czym ma polegać przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody. W szczególności czy przywrócenie do stanu poprzedniego uzasadnia użycie nowych i oryginalnych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Zagadnienie to było przedmiotem rozstrzygnięcia powiększonego składu Sądu Najwyższego , który uchwałą z dnia 12 kwietnia 2012 r. IIICZP 80/11 (OSNC 2012, nr 10, poz. 112) uznał, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże zaś że prowadzi to do wzrostu wartości uszkodzonego pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadająca temu wzrostowi.

Postanowieniem z dnia 20 czerwca 2012 r. III CZP 85/11 Sąd Najwyższy zaś stwierdził, iż w razie uszkodzenia części pochodzącej bezpośrednio od producenta do naprawy lub obliczenia kosztów naprawy mogą być wykorzystane nie tylko części oryginalne pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu ale też części nowe tej samej jakości co części pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu. Mają być to części produkowane zgodne ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi ustalonymi przez producenta pojazdu a więc części tej samej jakości co części pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu a różniące się tylko oznakowaniem.

Jednak jak stwierdził Sąd Najwyższy w cytowanym postanowieniu reguła dotycząca zasadności wykorzystania przy ustalaniu wysokości odszkodowania cen części równoważnych oryginalnym nie jest miarodajna w każdym wypadku. Odstępstwo od tej zasady Sąd Najwyższy przyjął przy pojazdach będących na gwarancji producenta, które wymagają od autoryzowanych warsztatów by w ramach napraw gwarancyjnych korzystały wyłącznie z części zamiennych dostarczanych przez producenta pojazdów na potrzeby tych napraw.

Sąd Najwyższy stwierdził tez, iż dokonanie naprawy z wykorzystaniem części oryginalnych może uzasadniać szczególny interes poszkodowanego. Przykładowo, gdy pojazd był dotychczas serwisowany i naprawiany wyłącznie przy użyciu części oryginalnych a kontynuacja takiej historii pojazdu może wpłynąć na jego wartość handlową.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić trzeba, iż apelujący nie wykazał, że uszkodzony samochód był objęty gwarancją oraz, iż posiadał wyłącznie oryginalne części producenta. Sąd I instancji w sposób prawidłowy podzielił pogląd wyrażony w orzecznictwie Sądu Najwyższego, iż jest dopuszczalne stosowanie nowych i oryginalnych części przy naprawie używanych samochodów jednakże musi być w tym przypadku spełniony warunek konieczności lub niezbędności zastosowania tego sposobu naprawy pojazdu. Skoro brak było podstaw do przyjęcia, że po powstaniu wcześniejszej kolizji samochód marki A. (...) o nr rej. (...) został naprawiony wyłącznie w oparciu o oryginalne części zamienne, to ustalenie kosztów naprawy kolizji z dnia 17 października 2012 r. w oparciu o części oryginalne mogłoby prowadzić do nieuzasadnionego wzbogacenia po stronie powodowej, zwłaszcza, że naprawa tego pojazdu w oparciu o części alternatywne o porównywalnej jakości oznaczonych w systemie A. symbolami „O” przywróciłaby ten samochód do stanu przed powstania szkody.

Z tych względów –w ocenie Sądu Okręgowego- przyjąć należało, że dla przywrócenia stanu technicznego pojazdu sprzed kolizji wystarczające było odszkodowanie w kwocie 12.605,13 zł netto. Skoro na poczet tej sumy powód otrzymał w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 9.937,24 zł netto zasądzeniu na rzecz powoda podlegała brakująca suma 2.667,89 zł. oraz kwota 500 zł. tytułem zwrotu kosztów zleconej opinii.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

Jednocześnie Sąd Odwoławczy orzekł w przedmiocie kosztów postępowania odwoławczego zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 300 zł.( art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c.) powód bowiem przegrał postępowanie apelacyjne. Kwota ta odpowiada wynagrodzeniu pełnomocnika pozwanego będącego radcą prawnym w postępowaniu apelacyjnym przed sądem okręgowym § 2 w zw. z § 6 pkt 3 w zw. § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - Dz.U. z 2013 r., poz. 490 j.t.).