Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 473/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Danuta Matuszewska (spr.)

Sędziowie: SSA Dorota Rostankowska

SSA Krzysztof Ciemnoczołowski

Protokolant: st. sekretarz sądowy Aleksandra Konkol

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Mirosława Kido

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2013 r.

sprawy

K. K.

I. G.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 30 kwietnia 2012 r., sygn. akt IV K 415/05

I. uchyla zawarte w punkcie VII zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcie o karze łącznej w stosunku do oskarżonego K. K.,

II. uchyla rozstrzygnięcie zawarte w punkcie VI zaskarżonego wyroku i na podstawie art.414§1 k.p.k. w zw. z art. 17 §1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 101 §1 pkt 4 i art. 102 k.k. umarza postępowanie o zarzucany oskarżonemu K. K. czyn z art. 270§3 k.k. wobec przedawnienia karalności,

III. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. w punkcie IV: ustala, że K. K. został uznany za winnego w zakresie działań zarzucanych mu w punktach II, III, IV , XLVIII, LI, LII aktu oskarżenia, uniewinnia natomiast oskarżonego od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach LIII, LIV, LV, LVI, LVII, LVIII i LIX aktu oskarżenia,

2. w punkcie XVI: ustala, że I. G. został uznany za winnego w zakresie działań zarzucanych mu w punktach XLIII, LII, LV, LVI, LVII, LVIII, LIX, LXIV, LXV i LXVII aktu oskarżenia, uniewinnia natomiast oskarżonego od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach LIII,LIV, LX, LXI, LXII, LXIII i LXVI aktu oskarżenia ,

3. w punkcie V: uzupełnia opis przypisanego oskarżonemu K. K. czynu o stwierdzenie, że usiłował podżegać A. F. do podrabiania kart bankowych- płatniczych lecz zamierzonego celu nie osiągnął ponieważ nie wywołał u A. F. zamiaru popełnienia czynu , do jakiego był on nakłaniany, kwalifikację prawną czynu uzupełnia o art. 13§1 k.k. i 22§2 k.k. , zaś podstawę wymiaru kary o art. 14§1 k.k.,

4. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art.86§1 k.k. łączy wymierzone oskarżonemu K. K. jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzeka karę łączną 2( dwóch) lat i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

IV. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części,

V. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata H. P. - Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 738 ( siedemset trzydzieści osiem) zł brutto tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym oskarżonego I. G.,

VI. zwalnia oskarżonych z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaś poniesionymi w toku tego postępowania wydatkami obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

K. K. został oskarżony o to, że:

I. w okresie od sierpnia do 5 października 1999 roku w G. i G. działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. i W. M. co do których materiały wyłączono do odrębnego postępowania oraz z inną ustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, poczynili przygotowania co podrabiania kart bankowych - płatniczych uprawniających do podjęcia kwot pieniężnych z bankomatów oraz służących jako środek płatniczy w ten sposób, że zgromadzili środki płatnicze oraz złożyli zamówienie w imieniu firmy (...) z S. w firmie (...) S.A. Oddział w G. na zakup urządzeń w postaci embosera ręcznego, kodera/dekodera kart płatniczych, drukarki kart plastykowych, folii do drukarki na 200 kart, kart magnetycznych H. (...) sztuk częściowo realizując je w dniu 23 września 1999 roku poprzez zakup kodera/ dekoder kart magnetycznych, a nadto weszli w posiadanie pochodzącej z kradzieży karty V. należącej do obywatela włoskiego oraz karty M. i innych nieustalonego pochodzenia i wykorzystując ich oznaczenia kodowe oraz zakupiony koder/dekoder oraz komputer Laptop przy współudziale R. P. podjęli czynności mające stworzyć możliwość naniesienia oznaczeń kodowych na karty płatnicze umożliwiające ich późniejszą realizację nanosząc takie oznaczenia na co najmniej 5 sztuk kart magnetycznych H.

to jest o przestępstwo z art. 310 § 4 k.k.,

II. w dniu 28 sierpnia 1999 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu z osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili pracownika sklepu (...) mieszczącego się w G. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o łącznej wartości 7.852,00 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty okazali podrobioną kartę bankową-płatniczą o numerze (...) oraz nieautentyczny dokument tożsamości wystawione na nazwisko B. M. i podrobili podpis właściciela karty wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty bankowej czym działali na szkodę (...) S.A. w W.

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III. w dniu 28 sierpnia 1999 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu z osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili pracownika sklepu (...) mieszczącego się w G. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o łącznej wartości 3.334,41 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty okazali podrobioną kartę bankową-płatniczą o numerze (...) oraz nieautentyczny dokument tożsamości wystawione na nazwisko B. M. i podrobili podpis właściciela karty na wystawionym rachunku wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty bankowej czym działali na szkodę (...) S.A. w W.

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IV. dniu 28 sierpnia 1999 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu, z osobą co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili pracownika sklepu PHU (...) z o.o. mieszczącego się w G. przy ul. (...) z (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o łącznej wartości 2.100,00 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty okazali podrobioną kartę bankową - płatniczą o numerze (...) oraz nieautentyczny dokument tożsamości wystawione na nazwisko B. M. i podrobili podpis właściciela karty na wystawionych rachunkach wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty bankowej czym działali na szkodę (...) S.A. w W.

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

K. K. i I. G. zostali oskarżeni o to, że:

XLVIII. w dniu 25 sierpnia 1999 roku w E. działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić pracownika sklepu (...) mieszczącego się w E. przy ul (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telewizora i kamery video m-ki S. łącznej wartości 6.648 złotych w ten sposób, że przedłożyli pracownikowi wskazanego sklepu uprzednio podrobioną kartę płatniczą opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko D. L. oraz uprzednio podrobione prawo jazdy seria (...) o numerze (...) usiłując w ten sposób wprowadzić w błąd pracownika sklepu co do autentyczności dokumentów oraz tożsamości osoby legitymującej się nimi lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujawnienie fałszerstwa dokumentów przez pracownika sklepu czym działał na szkodę M. K.

to jest o przestępstwo z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Nadto K. K. został oskarżony o to,że:

XLIX. w okresie maj – sierpień 1999 roku podżegał A. F. do podrabiania kart bankowych – płatniczych nakłaniając go do stworzenia grafiki imitującej oznaczenia oryginalne graficzne kart płatniczych

to jest przestępstwo z art. 18§2k.k. w zw. z art. 310§1k.k.

L. w nieustalonym okresie czasu do dnia 27 kwietnia 2000 roku w G. czynił przygotowania do podrobienia w celu użycia za autentyczne dokumentów w postaci pokwitowania zatrzymania dowodu rejestracyjnego, dowodu osobistego, prawa jazdy, świadectwa kwalifikacyjnego, świadectwa szkolnego w ten sposób, że nabył oryginały przedmiotowych dokumentów bądź stworzył indywidualne opracowania graficzne naśladujące postać oryginałów i dokonał ich przetworzenia przy wykorzystaniu programu graficznego i funkcji komputera

to jest przestępstwo z art. 270§3kk

LI. w dniu 25 sierpnia 1999 r. W G. przyjął od E. G. i puścił w obieg w obieg co najmniej cztery fałszywe karty płatnicze w tym na nazwisko D. L.

to jest przestępstwo z art. 310§2kk.

Nadto K. K. i I. G. zostali oskarżeni o to,że:

LII. w dniu 25 sierpnia 1999 roku w E. działając wspólnie i w porozumieniu podrobili kartę płatniczą V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko D. L. w ten sposób, że podpisali się nazwiskiem osoby dla której wystawiono kartę o podanych powyżej oznaczeniach cyfrowych na przedmiotowym falsyfikacie karty w miejscu do tego celu wskazanym

to jest o przestępstwo z art. 310 § 1 k.k.

LIII. w dniu 27 sierpnia 1999 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili pracownika sklepu (...) mieszczącego się w G., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na łączną kwotę 2.558,00 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty okazali jako własną podrobioną kartę bankową-płatniczą V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. W. oraz podrobili podpis właściciela karty bankowej na wystawionym rachunku

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

LIV. w dniu 27 sierpnia 1999 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili pracownika sklepu (...) mieszczącego się w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na łączną kwotę 1.477,00 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty okazali jako własną podrobioną kartę bankową - płatniczą V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. W. oraz podrobili podpis właściciela karty bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości czym działali na szkodę (...) S.A. w W.

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

LV. w dniu 30 sierpnia 1999 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili pracownika sklepu (...) mieszczącego się w G. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzania mieniem na łączną kwotę 3.002,94 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty okazali jako własną podrobioną kartę bankową - płatniczą V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. S. oraz podrobili podpis właściciela karty bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty bankowej - płatniczej czym działali na szkodę (...) S.A. w W.

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

LVI. w dniu 30 sierpnia 1999 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili pracownika sklepu (...) mieszczącym się w G. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na łączną kwotę 12.761,00 złotych w ten sposób że po wyborze towaru celem zapłaty okazali jako własną podrobioną kartę bankową - płatniczą V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. S. i uprzednio podrobiony dokument tożsamości wystawiony na nazwisko właściciela karty bankowej oraz podrobili podpis właściciela karty bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty bankowej - płatniczej czym działali na szkodę (...) S.A. w W.

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

LVII. w dniu 30 sierpnia 1999 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili pracownika sklepu (...) mieszczącym się w G. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na łączną kwotę 1.154,00 złote w ten sposób że po wyborze towaru celem zapłaty okazali jako własną podrobioną kartę bankową-płatnicza V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. S. i podrobiony uprzednio dokument tożsamości wystawiony na nazwisko właściciela karty płatniczej oraz podrobili podpis właściciela karty j bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty bankowej - płatniczej czym działali na szkodę (...) S.A. w W.

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

LVIII. w dniu 30 sierpnia 1999 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić pracownika sklepu (...) mieszczącego się w G. przy Al. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na łączną kwotę 4.995,00 złotych w ten sposób że po wyborze towaru celem zapłaty okazali jako własną podrobioną kartę bankową - płatniczą V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. S. oraz podrobili podpis właściciela karty bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty bankowej - płatniczej lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zakwestionowanie autentyczności karty bankowej czym działali na szkodę (...) S.A. w W.

to jest o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

LIX. w dniu 30 sierpnia 1999 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili pracownika sklepu (...) mieszczącego się w G. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na łączną kwotę 8.298,00 złotych w ten sposób że po wyborze towaru celem zapłaty okazali jako własną podrobioną kartę bankową - płatniczą V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. S. i podrobione prawo jazdy oraz podrobili podpis właściciela karty bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty bankowej -płatniczej czym działali na szkodę Banku (...) S.A. (...) w W.

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

I. G. ponadto został oskarżony o to, że:

LX. w dniu 5 sierpnia 1999 roku w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził pracownika sklepu (...) mieszczącym się w centrum handlowym (...) w G. przy Al. (...) do niekorzystnego rozporządzania mieniem na łączną kwotę 2.597,00 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty okazał jako własną pochodzącą z przestępstwa kartę bankową - płatniczą opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko D. P. oraz podrobił podpis właściciela karty bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości czym działał na szkodę właściciela karty bankowej

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §2k.k.

LXI. w dniu 5 sierpnia 1999 roku w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził pracownika sklepu (...) mieszczącym się w centrum handlowym (...) w G. przy Al. (...) do niekorzystnego rozporządzania mieniem na łączną kwotę 3.999,00 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty okazał jako własną pochodzącą z przestępstwa kartę bankową - płatniczą opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko D. P. oraz podrobił podpis właściciela karty bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości czym działał na szkodę właściciela karty bankowej

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art.

11 § 2 k.k.

LXII. w dniu 8 sierpnia 1999 roku w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził pracownika sklepu (...) mieszczącym się w centrum handlowym (...) w G. przy Al. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na łączną kwotę 3.999,00 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty okazał jako własną pochodzącą z przestępstwa kartę bankową - płatniczą opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko D. P. oraz podrobił podpis właściciela karty bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości czym działał na szkodę właściciela karty bankowej

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

LXIII. w dniu 8 sierpnia 1999 roku w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził pracownika sklepu (...) mieszczącym się w centrum handlowym (...) w G. przy Al. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na łączną kwotę 2.898,00 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty okazał jako własną pochodzącą z przestępstwa kartę bankową - płatniczą opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko D. P. oraz podrobił podpis właściciela karty bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości czym działał na szkodę właściciela bankowej

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k.

LXIV. w dniu 25 sierpnia 1999 w E. współdziałając z innymi osobami co do których wyłączono materiały do odrębnego postępowania podrobił blankiet prawa jazdy seria (...) numer (...) wystawiony na osobę D. L. w ten sposób, że na podrobionym w całości blankiecie prawa jazdy i w miejscu podpis posiadacza złożył podpis w brzmieniu (...) w miejscu zdjęcia posiadacza wkleił własne zdjęcie

to jest o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

LXV. w dniu 25 sierpnia 1999 roku w K. działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził pracownika sklepu Centrum (...) przy ul. (...) w K. mieszczącego się w G. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na łączną kwotę 4499 złotych w ten sposób że po wyborze towaru celem zapłaty okazał jako własną podrobioną kartę bankową - płatniczą V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko S. oraz podrobił podpis właściciela karty bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty bankowej – płatniczej czym działał na szkodę (...) S.A. w W.

to jest o przestępstwo z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 310§2k.k. w zb, z art. 270§1k.k. w zw. z art. 11§2k.k.

LXVI. w dniu 27 sierpnia 1999 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził pracownika stacji paliw S. (...) mieszczącym się w G. przy ulicy (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na łączną kwotę 119,46 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty okazał jako własną podrobioną kartę bankową - płatniczą V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. W. oraz podrobił podpis właściciela karty bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości czym działał na szkodę Banku (...) S.A. Centrum (...) w W.

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

LXVII. w dniu 30 sierpnia 1999 roku w G. podrobił kartę płatniczą V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. S. w ten sposób, że złożył podpis odpowiadający brzmieniu nazwiska osoby dla której wystawiono kartę o podanych oznaczeniach cyfrowych na przedmiotowym falsyfikacie karty w miejscu do tego celu wskazanym

to jest o przestępstwo z art. 310 § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 30 kwietnia 2012 roku, sygn. akt IV K 415/05:

1. oskarżonych K. K. i C. M. uznano za winnych tego, że w okresie od sierpnia do 5 października 1999 roku w G. i G., działając wspólnie i w porozumieniu z osobami, co do których materiały wyłączono do odrębnego postępowania, czynili przygotowania co podrabiania kart bankowych - płatniczych uprawniających do podjęcia kwot pieniężnych z bankomatów oraz służących jako środek płatniczy w ten sposób, że zgromadzili środki płatnicze oraz złożyli zamówienie w imieniu firmy (...) ze S. w firmie (...) S.A. Oddział w G. na zakup urządzeń w postaci embosera ręcznego, kodera/dekodera kart płatniczych, drukarki kart plastykowych, folii do drukarki na 200 kart, 500 sztuk kart magnetycznych typu H., następnie częściowo realizując je w dniu 23 września 1999 roku poprzez zakup kodera/dekodera kart magnetycznych, a nadto weszli w posiadanie pochodzącej z kradzieży karty V. o numerze (...) należącej do obywatela włoskiego G. V. oraz karty stałego klienta (...) o numerze (...) na nazwisko S. G. i wykorzystując ich oznaczenia kodowe, zakupiony koder/dekoder oraz komputer Laptop przy współudziale R. P. podjęli czynności mające stworzyć możliwość naniesienia oznaczeń kodowych na karty płatnicze umożliwiające ich późniejszą realizację, nanosząc takie oznaczenia na co najmniej 5 sztuk kart magnetycznych H., czyn ten zakwalifikowano z art. 310 § 2 i 4 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 310 § 4 k.k. skazano każdego z nich na karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności;

2. w zakresie działań zarzucanych oskarżonemu K. K. w punktach II, III, IV, XLVIII, LI, LII, LIII, LIV, LV, LVI, LVII, LVIII i LIX uznano go za winnego tego, że w okresie 25 sierpnia - 28 sierpnia 1999 roku, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w G., E. i G., sam oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym z osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania:

-25 sierpnia 1999 roku w G. przyjął od osoby, co do której materiały do odrębnego postępowania, w celu puszczenia w obieg co najmniej cztery fałszywe karty płatnicze, w tym kartę płatniczą systemem V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko D. L.

-25 sierpnia 1999 roku w E., działając wspólnie i w pieniu z I. G., podrobili w celu użycia jako autentycznej kartę płatniczą systemu V. oznaczoną numerami (...) wystawioną na nazwisko D. L. w ten sposób, że K. K. przekazał fałszywą kartę płatniczą I. G., który podpisał kartę nazwiskiem osoby, dla której ją wystawiono, a następnie działając wspólnie i w porozumieniu z B. T. oraz innymi nieustalonymi osobami usiłował doprowadzić pracownika sklepu (...) w E. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telewizora i kamery video marki S. o łącznej wartości 6.648 złotych w ten sposób, że po wybraniu towaru celem zapłaty przedłożył pracownikowi sklepu uprzednio podrobioną kartę płatniczą systemu V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko D. L. oraz uprzednio podrobione prawo jazdy seria (...) o numerze (...) na nazwisko D. L., usiłując w ten sposób wprowadzić w błąd pracownika sklepu co do autentyczności karty płatniczej i dokumentu oraz tożsamości osoby legitymującej się nimi, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujawnienie fałszerstwa karty przez pracownika sklepu, czym działał na szkodę właściciela karty oraz (...) S.A. w W., przy czym podrobienie karty płatniczej w celu jej użycia jako autentycznej uznaje za wypadek mniejszej wagi;

-w dniu 28 sierpnia 1999 r., działając wspólnie i w porozumieniu z osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, doprowadził pracownika sklepu (...) mieszczącego się w G. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci dwóch złotych naszyjników, złotej bransolety oraz dwóch zegarków o łącznej wartości 11.188,41 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty przedłożył podrobioną kartą bankową - płatniczą systemu V. o numerze (...) wystawioną na nazwisko B. M. oraz nieautentyczny dokument tożsamości na to samo nazwisko, przy czym osoba, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, podrobiła podpis posiadacza karty na dwóch rachunkach - wydrukach z terminala, wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty płatniczej, czym działał na szkodę (...) S.A. w W.,

-w dniu 28 sierpnia 1999 r., działając wspólnie i w porozumieniu z osobą, co której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, doprowadził pracownika sklepu PHU (...) sp. z o.o. w G. przy ul. (...) z (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci zestawu wypoczynkowego o wartości 2100 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty przedłożył podrobioną kartę bankową - płatniczą systemu V. o numerze (...) wystawioną na nazwisko B. M. oraz nieautentyczny dokument w postaci prawa jazdy na wskazane wyżej nazwisko, a następnie osoba, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, podrobiła podpis posiadacza karty na rachunku – wydruku z terminala, wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty płatniczej, czym działał na szkodę (...) S.A. w W., eliminując z przypisanego mu czynu zachowania opisane w punktach LIII, LIV, LV, LVI, LVII, LVIII i LIX aktu oskarżenia;

czyn ten zakwalifikowano z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie powołanych wyżej przepisów skazano, a przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 60 § 6 punkt 2 k.k. w zw. z art. 310 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. skazano go na karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny ustalając stawkę dzienną na 30 zł;

3. oskarżonego K. K. uznano za winnego tego, że w okresie lipiec - sierpień 1999 roku w G. podżegał A. F. do podrabiania kart bankowych - płatniczych, nakłaniając go do stworzenia grafiki imitującej oznaczenia oryginalne graficzne kart płatniczych, z tym ustaleniem, że stanowi to wypadek mniejszej wagi, czyn ten zakwalifikowano z art. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 310 § 1 i 3 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 60 § 6 punkt 2 k.k. skazano go na karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

4.oskarżonego K. K. uznano za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie L aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikowano z art. 270 § 3 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 270 § 3 k.k. skazano go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

5.na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączono oskarżonemu K. K. wymierzone w punktach I, IV, V i VI wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzeczono karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

6.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie VII wyroku kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu K. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie od dnia 27 kwietnia 2000 r. do dnia 27 kwietnia 2002 r.;

7.w zakresie działań zarzucanych oskarżonemu I. G. w punktach XLVIII, LII, LIII, LIV, LV, LVI, LVII, LVIII, LIX, LX, LXI, LXII, LXIII, LXIV, LXV, LXVI i LXVII uznano go za winnego tego, że w okresie od 25 sierpnia 1999 roku do 30 sierpnia 1999 r. w K., E. i G. działając samodzielnie oraz wspólnie i w porozumieniu z K. K., B. T. oraz innymi nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

-w dniu 25 sierpnia 1999 r. w E., działając wspólnie i w porozumieniu z K. K., podrobił w celu użycia jako autentycznej kartę płatniczą systemu V. oznaczoną numerami (...) wystawioną na nazwisko D. L.w ten sposób, że K. K. przekazał fałszywą kartę płatniczą I. G., który podpisał kartę nazwiskiem osoby, dla której ją wystawiono w miejscu do tego celu wskazanym, a nadto I. G., współdziałając z innymi nieustalonymi osobami, co do których wyłączono materiały do odrębnego postępowania, podrobił blankiet prawa jazdy serii (...) numer (...) wystawiony na nazwisko D. L. w ten sposób, że na podrobionym w całości blankiecie prawa jazdy w miejscu przeznaczonym na podpis posiadacza złożył podpis w brzmieniu (...), przy czym podrobienie karty płatniczej w celu jej użycia jako autentycznej uznaje za wypadek mniejszej wagi, a następnie działając wspólnie i w porozumieniu z B. T. oraz innymi nieustalonymi osobami usiłował doprowadzić pracownika sklepu (...) w E. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telewizora i kamery video marki S. o łącznej wartości 6.648 złotych w ten sposób, że po wybraniu towaru celem zapłaty przedłożył pracownikowi sklepu uprzednio podrobioną kartę płatniczą systemu V. opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko D. L. oraz uprzednio podrobione prawo jazdy serii (...) o numerze (...) na nazwisko D. L., usiłując w ten sposób wprowadzić w błąd pracownika sklepu co do autentyczności karty płatniczej i dokumentu oraz tożsamości osoby legitymującej się nimi, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujawnienie fałszerstwa karty przez pracownika sklepu, działając na szkodę właściciela Karty oraz (...) S.A. w W.;

-w dniu 25 sierpnia 1999 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą doprowadził pracownika sklepu „(...)” w K. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telewizora marki „S.” o wartości 4499 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru w celu zapłaty przedłożył podrobioną kartę bankową - płatniczą opatrzoną numerami (...) wystawioną na nazwisko B. S. oraz podrobił podpis posiadacza karty na wystawionym rachunku sprzedaży, wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty płatniczej, czym działał na szkodę (...) S.A. w W.,

-w dniu 30 sierpnia 1999 roku w G. podrobił kartę płatniczą systemu V. oznaczoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. S. w ten sposób, że naniósł podpis odpowiadający brzmieniu nazwiska osoby, dla której wystawiono kartę na falsyfikacie karty w miejscu do tego celu wskazanym, przy czym to zachowanie traktuje jako wypadek mniejszej wagi;

-w dniu 30 sierpnia 1999 r. w G., działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, doprowadził pracownika sklepu (...) w G. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzania mieniem w postaci paneli podłogowych o łącznej wartości 3.002,94 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty przedłożył podrobioną kartę bankową - płatniczą systemu V. oznaczoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. S., a następnie podrobił podpis właściciela karty bankowej na dwóch rachunkach - wydrukach z terminala, wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty płatniczej, działając na szkodę (...) S. A. W W. oraz (...) w G.;

-w dniu 30 sierpnia 1999 r. w G., działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, doprowadził pracownika sklepu (...) w G. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci złotego naszyjnika i złotej zawieszki do łańcuszka o łącznej wartości 13.915,00 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty przedłożył podrobioną kartę bankową - płatniczą systemu V. oznaczoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. S. i uprzednio podrobiony dokument tożsamości wystawiony na nazwisko posiadacza karty bankowej, a następnie podrobił podpis posiadacza karty bankowej na dwóch rachunkach - wydrukach z terminala, wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty płatniczej, czym działał na szkodę (...) S.A. w W.,

-w dniu 30 sierpnia 1999 r. w G., działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, usiłował doprowadzić pracownika sklepu (...) w G. przy Al. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci dwóch zegarków o łącznej wartości 4.995,00 złotych w ten sposób, że po wyborze towaru celem zapłaty przedłożył podrobioną kartę bankową - płatniczą systemu V. oznaczoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. S., a następnie podrobił podpis posiadacza karty bankowej na wystawionym rachunku sprzedaży, usiłując wprowadzić w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty bankowej - płatniczej, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zakwestionowanie autentyczności karty bankowej, czym działał na szkodę (...) S.A. w W.,

-w dniu 30 sierpnia 1999 r. w G., działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, doprowadził pracownika sklepu (...) w G. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telewizora marki „P.” i kamery marki „S.” o łącznej wartości 8.298 złotych w ten sposób że po wyborze towaru celem zapłaty przedłożył podrobioną kartę bankową - płatniczą systemu V. oznaczoną numerami (...) wystawioną na nazwisko A. S. i podrobione prawo jazdy, a następnie podrobił podpis posiadacza karty bankowej na rachunku - wydruku z terminala, wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu co do swojej tożsamości oraz autentyczności karty płatniczej, czym działał na szkodę (...),

oraz eliminując z przypisanego mu czynu działania opisane w punktach LIII, LIV, LX, LXI, LXII, LXIII i LXVI aktu oskarżenia; czyn ten zakwalifikowano z art. 310 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie powołanych przepisów skazano, a przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 310 § 1 i 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 6 punkt 2 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzono mu karę 2 łat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając stawkę dzienną na 30zł;

8.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie XVII kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu I. G. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie od dnia 19 października 2000 r. do dnia 26 września 2002 r.;

9.na podstawie § 14 ust. 2 punkt 5 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa tytułem wynagrodzenia na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. H. P. kwotę 7822, 80 zł brutto za obronę z urzędu oskarżonego I. G.;

10.na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonych od obowiązku ponoszenia kosztów procesu, a na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 poz. 223) zwolniono oskarżonych od opłat.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego I. G., który wskazując jako jej podstawę art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości zarzucając :

1. obrazę przepisów postępowania, a w szczególności art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 366 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. poprzez:

-: oparcie wyroku na ustaleniach nie znajdujących oparcia w materiale dowodowym;
-: pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mających wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy oskarżonego, a w szczególności braku działań Sądu w wyjaśnieniu, co znajdowało się w materiale dowodowym, który zaginął z akt sprawy (wniosek E. G. karta 4501, oraz pismo z Aresztu Śledczego stwierdzając, iż E. G. był przesłuchiwany w sprawie VI Ds 33/00 - załącznik), gdy w aktach sprawy brak śladu z tych czynności procesowych,
-: nie poddanie zebranego materiału dowodowego należytej analizie oraz jego niespójną i dowolną ocenę;
-: przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, zwłaszcza w zakresie oceny dowodu z opinii biegłego z zakresu badania dokumentów i pisma ręcznego, co doprowadziło w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych i uznania, iż oskarżony dopuścił się czynu, za który został skazany,
-: nieprzeprowadzenie wszystkich dowodów niezbędnych do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, w tym nieuwzględnienie wniosku I. G. (karta 6028) o uzupełniające przesłuchanie oskarżonego E. G.,

2. obrazę przepisów postępowania, a w szczególności art. 194 k.p.k. i art. 197 par. 1 k.p.k. polegającą na przyjęciu ustaleń faktycznych na podstawie opinii sporządzonej bez odebrania od biegłego przyrzeczenia i bez wydania postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia,

3. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 6 k.p.k., art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 42 ust. 2 Konstytucji RP poprzez opisanie znamion czynu zabronionego przypisanego w wyroku w sposób ogólny, nieostry, nieczyniący zadość wymaganiom ustawy i uniemożliwiający oskarżonemu podjęcie obrony swych praw,

4. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 424 § 2 k.p.k. poprzez niewykazanie i niewyjaśnienie w treści uzasadnienia okoliczności, którymi kierował się Sąd wymierzając oskarżonemu karę zgodnie z dyrektywami wskazanymi w art. 53 § 1 k.k.

5. obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 6 i 7 k.p.k w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób pobieżny, ogólny bez wyjaśnienia na jakich Sąd oparł się dowodach i co doprowadziło Sąd do ustalenia, iż oskarżony I. G. dopuścił się czynu za który został skazany,

6. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku a mianowicie art. 34 § 3 k.p.k poprzez bezzasadne wyłączenie sprawy E. G. do odrębnego postępowania podczas gdy, nie zachodziły okoliczności utrudniające rozpoznanie sprawy łącznie albowiem przed wydaniem wyroku w sprawie współoskarżony E. G. przebywał na wolności, co uniemożliwiło jego uzupełniające przesłuchanie.

Naruszenie powyżej wskazanych przepisów postępowania zdaniem obrońcy I. G. skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegającym na uznaniu, iż oskarżony dopuścił się czynu, za który został skazany.

W związku z powyższym skarżący ten wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku w zmienionym składzie oraz o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w wysokości 738 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł także obrońca oskarżonego K. K.; zaskarżył wyrok w całości zarzucając :

1. na podstawie art J-27 §1 kpk w zw. z art. 438 pkt 2) kpk obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na wynik postępowania tj. art. 34 ^,3 kpk polegającą na wyłączeniu do odrębnego postępowania sprawy co do oskarżonego E. G.. mimo że nie zachodziły okoliczności utrudniające łączne rozpoznanie sprawy współoskarżonych, a w konsekwencji

2. na podstawie art. 427 §1 kpk w zw. z art. 438 pkt 2) kpk obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na wynik postępowania tj. art. 167 kpk, art. 9 §1 kpk, art. 7 kpk oraz art. 6 kpk polegającą na nierozpoznaniu wniosków oskarżonego E. G. i niedopuszczenie wnioskowanych przez niego dowodów, które miały istotne znaczenie dla wyniku sprawy, a także miały prowadzić do skumulowania całości materiału dowodowego, w tym dołączenie do akt sprawy wszystkich protokołów wyjaśnień oskarżonego E. G. składanych w niniejszej sprawie w fazie postępowania przygotowawczego, co doprowadziło w rezultacie do wydania wyroku na podstawie fragmentarycznego materiału dowodowego,

3. na podstawie art. 427 §1 kpk w zw. z art. 438 pkt 2) kpk obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na wynik postępowania tj. art. 170 §1 pkt 5) kpk poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego oskarżonego K. K., w sytuacji, w której wniosek ten nie zmierzał i nie mógł prowadzić do znacznego przedłużenia postępowania, natomiast jego celem było wyjaśnienie wątpliwości związanych z treścią wyjaśnień oskarżonego E. G. w postępowaniu przygotowawczym, których to protokołów brakuje w aktach sprawy, tym bardziej, że w związku z wyłączeniem sprawy co do E. G. Sąd zaniechał rozpoznania składanych przez niego wniosków mających znaczenie również dla pozostałych oskarżonych,

4. na podstawie art. 427 §1 kpk w zw. z art. 438 pkt 2) kpk obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na wynik postępowania tj. art. 414 §1 kpk w odniesieniu do czynów opisanych w punktach LIII, LIV, LV, LVI, LVII i LIX aktu oskarżenia poprzez niewydanie w odniesieniu do tych czynów wyroku uniewinniającego pomimo stwierdzenia, iż zachodzą przesłanki z art. 17 § 1 pkt 1) kpk,

5. na podstawie art. 427 §1 kpk w zw. z art. 438 pkt 2) kpk obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na wynik postępowania w odniesieniu do punktów I i IV sentencji wyroku tj. art. 399 §1 kpk poprzez zakwalifikowanie czynów w tych punktach opisanych według przepisów prawnych, o których sąd nie pouczył oskarżonych ani obecnych na rozprawie stron,

6. na podstawie art. 427 §1 kpk w zw. z art. 438 pkt 1) kpk obrazę przepisów prawa materialnego w odniesieniu do punktu I sentencji wyroku art. 310 §2 kk poprzez jego zastosowanie, w sytuacji gdy nie znajdował on zastosowania,

7. na podstawie art. 427 §1 kpk w zw. z art. 438 pkt 2) kpk obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na wynik postępowania w odniesieniu do punktu IV tiret pierwszy sentencji (czyn LI w akcie oskarżenia) tj. art. 7 kpk oraz art. 5 §2 kpk w zw. z art. 167 kpk oraz art. 9 kpk poprzez dowolne przyjęcie, że oskarżony K. K. przyjął od E. G. w celu puszczenia w obieg co najmniej cztery fałszywe karty płatnicze,

8. na podstawie art. 427 §1 kpk w zw. z art. 438 pkt 2) kpk obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na wynik postępowania w odniesieniu do punktu V sentencji tj. art. 7 kpk oraz art. 5 §2 kpk poprzez dowolne przyjęcie, że oskarżony K. K. podżegał w okresie lipiec- sierpień 1999r. A. F. do podrabiania kart bankomatowych,

9. na podstawie art. 427 §1 kpk w zw. z art. 438 pkt 2) kpk obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na wynik postępowania w odniesieniu do punktu VI sentencji tj. art. 7 kpk oraz art. 5 §2 kpk w zw. z art. 167 kpk oraz art. 9 kpk poprzez dowolne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się opisanego w tym punkcie czynu, pomimo niewyjaśnienia wątpliwości co do właściciela zajętych nośników oraz autora zakwestionowanych plików.

Mając na uwadze powyższe, skarżący ten wniósł o :

1. dołączenie akt sprawy znajdujących się w aktach sygn. akt IV K 69/12 dokumentów- pisma oskarżonego E. G., w którym informuje Sąd pierwszej instancji, iż jest do dyspozycji Sądu (przed wydaniem wyroku przez Sąd pierwszej instancji) oraz pismo odpowiedniego organu z Austrii z informacją o zwolnieniu E. G..

Nadto, na podstawie art. 427 §1 kpk wniósł o, to aby:

2. sąd odwoławczy na zasadzie art. 437 §1 kpk uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego K. K. po części zasługiwała na uwzględnienie. Apelacja obrońcy oskarżonego I. G. skutkowała wprawdzie określonymi zmianami zaskarżonego wyroku, jednak nie z powodu argumentów w skardze tej zawartych.

Postępowanie dowodowe w przedmiotowej sprawie przeprowadzone zostało prawidłowo, co pozwalało na merytoryczne jej zakończenie.

Dokonana przez Sąd I instancji ocena całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie jest swobodna, ale nie zawiera cech dowolności i jako taka pozostaje pod ochroną prawa procesowego- art. 7 k.p.k.

W żadnej ze złożonych apelacji obrońcy nie wykazali, aby Sąd I instancji, w procesie odtwarzania przebiegu każdego ze zdarzeń będących przedmiotem osądu, dopuścił się uchybień w zakresie zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy, czy doświadczenia życiowego.

Nie dopuszczając się obrazy przepisów postępowania, Sąd I instancji nie dopuścił się także błędów w ustaleniach faktycznych podnoszonych przez obrońców oskarżonych. Na stanowisko takie nie ma wpływu to, że wniesione apelacje skutkowały określone zmiany zaskarżonego wyroku.

Prawo swobodnej oceny dowodów należy do najistotniejszych prerogatyw sądu orzekającego. Kierując się tym prawem sąd może jako wiarygodne ocenić niektóre z przeprowadzonych dowodów, a odmówić tej wiary innym, ważne jest natomiast, aby swoje stanowisko jasno i przekonująco przedstawił w uzasadnieniu wyroku. Zdaniu takiemu w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji sprostał. Odmawiając po części wiary wyjaśnieniom oskarżonych Sąd I instancji nie uczynił tego bezkrytycznie, ale po wszechstronnej analizie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie.

Nie można zgodzić się z obrońcą I. G., że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania- art. 424§1 pkt 1 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób pobieżny, ogólny, bez wyjaśnienia na jakich oparł się dowodach i co doprowadziło Sąd do ustalenia, iż oskarżony I. G. dopuścił się czynu, za który został skazany. Jest wprost przeciwnie- uzasadnienie zapadłego orzeczenia spełnia wszelkie wymogi stawiane ustawą- jest jasne, przejrzyste, rzeczowo obrazuje tok rozumowania Sądu I instancji. W pisemnych motywach wyroku wskazano, jakie fakty są uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Wyjaśniona została także podstawa prawna wyroku, aczkolwiek Sąd odwoławczy nie do końca podzielił zapatrywania Sądu I instancji. Nie ma również racji obrońca I. G. zarzucając obrazę przepisów postępowania- art. 6 k.p.k., art. 413§2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 42 ust.2 Konstytucji RP, co miałoby się wyrażać w opisaniu znamion czynu zabronionego w wyroku w sposób ogólny, nieostry, nieczyniący zadość wymaganiom ustawy i uniemożliwiający oskarżonemu podjęcie obrony swych praw.

Niewątpliwie, znamiona przestępstwa muszą być opisane w sentencji wyroku i rozwinięte w jego uzasadnieniu. Dokładne ustalenie czynu przypisanego przez sąd winno znaleźć się w samym wyroku i powinno obejmować wszystkie elementy czynu mające znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej. Opis czynu zawarty w wyroku skazującym nie może pomijać żadnego z tych elementów działania sprawcy, który dla kwalifikacji tej ma istotne znaczenie (vide: wyrok SN z 29.05.2012 r. III KK 87/12 ,Prok. i Pr.- wkł. 2012/12/15, wyrok SA w Krakowiez 10.05.2012 r. II AKa 51/12, KZS 2012/6/32)). Skarżący nie precyzuje, jakich znamion czynu zabronionego nie wskazał Sąd meriti w opisie czynu przypisanego I. G., co w konsekwencji uniemożliwiałoby zakwalifikowanie go jako przestępstwa.

W ocenie Sądu odwoławczego, rozpoznając przedmiotową sprawę, Sąd Okręgowy uwzględniał okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych.

W żadnym przypadku, kiedy istniały ku temu jakiekolwiek wątpliwości, Sąd instancji nie przypisywał oskarżonym działań zarzucanych im aktem oskarżenia. Do większości przypisanych zaskarżonym wyrokiem zachowań oskarżeni przyznawali się.

I. G. w istocie nie przyznał się tylko do uczestnictwa (jeżeli chodzi o zachowania przypisane zaskarżonym wyrokiem) w wydarzeniu zaistniałym w K. 25.08.1999 r., K. K. natomiast do przyjęcia 25.08.1999 r. czterech fałszywych kart płatniczych, nakłaniania A. F. do podrabiania kart bankowych- płatniczych oraz do czynienia przygotowań do podrabiania w celu użycia za autentyczne dokumentów opisanych w punkcie L aktu oskarżenia.

Obydwaj oskarżeni prezentowali też stanowisko, że skoro karta płatnicza jaką posłużyli się w E. 25.08.1999 r. była już fałszywa w momencie kiedy weszli w jej posiadanie, to podpisania się na niej przez I. G. nazwiskiem osoby, dla której kartę wystawiono, nie można traktować jako podrobienie tejże karty.

Sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby czynienia szerszych rozważań co do tych zachowań oskarżonych, co do których sprawstwa w złożonych apelacjach nie kwestionuje się.

Nie jest trafny podnoszony w obydwu apelacjach zarzut obrazy przepisu art. 34§3 k.p.k. co miałoby się przejawiać w wyłączeniu do odrębnego postępowania sprawy co do oskarżonego E. G. mimo braku ku temu podstaw.

Oczywiście rację miał Sąd I instancji uznając, że zachodziły okoliczności utrudniające, w rozumieniu art. 34§3 k.k., łączne rozpoznanie sprawy E. G. i pozostałych oskarżonych.

Powodem wyłączenia, postanowieniem z 27.03.2012 r. (k.6037 t.XXXI) sprawy E. G. do odrębnego postępowania było jego aresztowanie w Austrii. Przypomnieć należy, że pismem z 10.02.2012 r. Ambasada RP w W. poinformowała, że E. G. zatrzymany został pod zarzutem kradzieży i przebywa w ZK w K. (k.5999 t. XXX), zaś pismem z 21.02.2012 r, że rozprawę główną wyznaczono na 01.03.2012 r.(k.6011 t. XXXI).

Ministerstwo Sprawiedliwości Republiki Austrii pismem z 14.02.2012 r. poinformowało, że E. G. pozostaje tymczasowo aresztowany jako podejrzany o poważną kradzież (k.6026 t.XXXI). Żadnych informacji, ani od stron, ani z urzędu, nie miał Sąd I instancji aby mógł przypuszczać, że tymczasowe aresztowanie nie będzie stosowane wobec E. G. przez dłuższy okres czasu. Nawet jeżeli E. G. zawiadamiał o swoim zwolnieniu do sprawy IV K 69/12, to nie sposób czynić zarzutu w przedmiotowej Sądowi I instancji, że nie miał takiej wiedzy, skoro zwracał się do właściwych organów Republiki Austrii o stosowne informacje co do aresztowania E. G..

Na aprobatę zasługuje decyzja Sądu I instancji, który 27.03.2012 r. (k.6036v t.XXXI) oddalił na podstawie art. 170§1 pkt 5 wniosek oskarżonych K. K. i I. G. w zakresie dodatkowego przesłuchania E. G. jako zmierzający wyłącznie do przedłużenia postępowania. Pismami z 20.03.2012 r. (k. 6028 i k. 6029) oskarżeni ci wnosili o zawieszenie postępowania aż do czasu jak będzie możliwy udział w nim E. G., podnosząc, że czekali z przesłuchaniem , zadaniem wielu pytań G. do końca procesu, a teraz odbiera się im taką możliwość.

Słusznie przyjął Sąd I instancji (k.6036v), że w czasie długotrwałego procesu oskarżeni mieli możliwość zadania wszelkich możliwych pytań E. G.. Zauważyć przy tym trzeba, że wiele rozpraw toczyło się zgodnie z wolą oskarżonych podczas ich nieobecności, co tym bardziej poddaje w wątpliwość deklarowaną chęć zadawania pytań E. G.. Oskarżeni wszak musieli się liczyć, nie stawiając się na rozprawę, że wyrok może zapaść nawet pod ich nieobecność. Słusznie wskazuje obrońca K. K., że E. G. nie był sprawcą marginalnym, jednak obydwaj skarżący zdają się nie dostrzegać, że w istocie rzeczy wyjaśnienia E. G. nie miały podstawowego znaczenia dla ustalenia zakresu odpowiedzialności K. K. i I. G., w tym także w odniesieniu do przypisanego K. K. zachowania polegającego na przyjęciu od E. G., w celu puszczenia w obieg, co najmniej czterech fałszywych kart płatniczych (zarzut LI aktu oskarżenia). Sąd I instancji, jak przekonują pisemne motywy zaskarżonego wyroku, swoje przekonanie o sprawstwie K. K. i I. G. opierał także na wyjaśnieniach E. G. tylko co do czynów opisanych w punktach I, LI, LII, LIV, XLVIII i LVIII przy czym tylko w odniesieniu do czynu przypisanego K. K. w punkcie I zaskarżonego wyroku relacje E. G. miały istotne znaczenie. Skarżący nie formułują przy tym w apelacjach, jakie okoliczności miałyby być wyjaśniane w toku ponownego przesłuchania E. G., pytania dotyczące jakich materii oskarżeni chcieliby zadawać.

Podkreślić wyraźnie trzeba, że przypisując oskarżonym wskazane wyżej zachowania, do których w toku postępowania nie przyznawali się, Sąd I instancji nie kierował się wyjaśnieniami E. G., a innymi zgromadzonymi w sprawie dowodami.

Nie mają racji obrońcy podnosząc, że wyrok zapadł na podstawie fragmentarycznego materiału dowodowego, co miałoby być efektem nierozpoznania wniosków E. G. o dołączenie do akt sprawy wszystkich protokołów wyjaśnień tego oskarżonego składanych w przedmiotowej sprawie na etapie postępowania przygotowawczego.

W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji wystarczająco dużo uwagi poświęcił badaniu, czy w istocie E. G. składał wyjaśnienia, których protokołów nie dołączono by do akt niniejszej sprawy.

W istocie rzeczy sam oskarżony nie potrafił jednoznacznie określić, jakich kwestii dotyczyć miały protokoły, których rzekomo nie dołączono do akt przedmiotowej sprawy. Faktem jest , że już podczas pierwszego przesłuchania przed Sądem- 24.07.2001 r. E. G. stawiał zarzuty, że składał wyjaśnienia co do „P.”, który były kryty przez osobę „wysoko postawioną w prokuraturze w G.” (k.2658 t.XIV).

Całokształt wyjaśnień E. G. ( przykładowo wyjaśnienia z 17.01.200 r. k. 4371 t.XXII) wskazuje, że P. ma na imię mężczyzna, który (według relacji tego oskarżonego) posiadał podrobione karty bankowe- płatnicze, to od niego pochodziły karty, jakie miały być realizowane 25.08.1999 r. w E. (zarzuty XLVIII, LI).

Sugestia, że do akt nie dołączono wyjaśnień oskarżonego składanych pod koniec śledztwa, a odnoszących się do wskazanego mężczyzny o imieniu P. jest całkowicie gołosłowna zważywszy treści zawarte w protokołach przesłuchań E. G. z 03.07.200 r i 27.10.2000 r. (k. 395, 1399- 1400 t. VII).

E. G. wskazywał w tych wyjaśnieniach, że on nie miał podrobionych kart tylko chłopak o imieniu P., nazwiska nie zna, którego poznał przez B., też nie zna nazwiska. On skontaktował P. z T. i K. K., jego rola zakończyła się na skontaktowaniu P. z tymi chłopakami którzy mieli realizować karty. I., K., T., P. i jego brat chyba o imieniu A. pojechali do E. zrealizować duble przyniesione przez P.. T. duble otrzymał od P.. On żadnych dubli K. nie dawał, nie dawał też K. żadnych podrobionych praw jazdy.

Zauważyć trzeba, że E. G. nie podał w toku postępowania przed Sądem takich okoliczności odnośnie mężczyzny o imieniu P., które byłyby nie ujęte w przytaczanych protokołach z 03.07.2000 r. i 27.10.2000 r.

Z powyższego wynika natomiast , że jeżeli nawet E. G. przesłuchiwany był w grudniu 2000 r. na terenie aresztu śledczego, to najmniejszych nawet nie ma powodów aby przypuszczać, że miało to związek z zarzutami, co do których Sąd I instancji przypisał sprawstwo K. K. i I. G.. Jak wskazał E. G. pytano go o związki z K. T. i o transakcje na kartę wystawioną na nazwisko D. P..

03.04.2008r E. G. złożył wniosek o wyjaśnienie losów protokołów przesłuchań dokonanych na terenie aresztu Śledczego w G. po 20 grudnia 2000r ( k.4418 t.XXIII) precyzując na rozprawie, że przesłuchanie miało miejsce 27 lub 28 grudnia 2000r., czynności tej dokonywał pracownik Centralnego Biura Śledczego (k.4423-4423v).

Sąd Okręgowy zwrócił się o nadesłanie stosownej informacji do Dyrektora A. w G. (k.4425 t. XXIII). Z pisma aresztu Śledczego w G. wynika, że nie odnotowano 27 lub 28 grudnia 2000 r. obecności funkcjonariusza CBŚ celem przesłuchania E. G. (k. 4429).

Obrońca K. K. podnosi, że z pisma Aresztu Śledczego w G. (k.4502 t. XXIII) wynika, że E. G. brał udział w czynnościach procesowych 12 i 17 stycznia 2000 r. a protokoły z tych czynności nie znajdują się w aktach sprawy. Podkreślić trzeba, że akt oskarżenia wpłynął do Sądu Okręgowego w Gdańsku i sprawa została zarejestrowana pod nr IV K 8/01- 08.01.2001r. (k.2378 t. XII), co tym bardziej przekonuje, że jeżeli E. G. był przesłuchiwany w datach podawanych przez obrońcę, to z pewnością nie do przedmiotowej sprawy.

Sąd odwoławczy podziela stanowisko obrońcy K. K., że z obrazą przepisów prawa procesowego, to jest art. 414§1 k.p.k. Sąd I instancji wyeliminował z przypisanego oskarżonemu w punkcie IV wyroku czynu ciągłego (art.12 k.k.) zachowania opisane w punktach LIII, LIV, LV, LVI, LVII, LVIII i LIX aktu oskarżenia.

Słusznie wskazuje Sąd I instancji w pisemnych motywach wyroku (str. 102 uzasadnienia), że zachowania składające się na jeden czyn stanowią jedno przestępstwo. Dlatego w przypadku uznania, że części z nich nie można przypisać oskarżonemu, należy je wyeliminować, gdyż w stosunku do jednego czynu nie można wydać wyroku częściowo uniewinniającego.

Pamiętać jednak trzeba, że konstrukcja przewidziana w art. 12 k.k. jest sztuczną konstrukcja prawną, co wskazuje, że czyn ciągły istnieje w przestrzeni prawnej tylko o tyle, o ile sąd przyjmie w swym orzeczeniu, że zachodzą przesłanki określone w art. 12 k.k. O skutkach procesowych popełnienia czynu ciągłego może być mowa dopiero wówczas, gdy popełnienie tego przestępstwa, w ciągłości wchodzących w jego skład zachowań, zostanie procesowo stwierdzone (vide: wyrok SA w Katowicach z dnia 25.02.2010 r. sygn. akt II AKa 350/09 (Prok.i Pr.-wkł. 2010/10/5).

Stanowisko Sądu I instancji będzie zatem trafne jedynie w sytuacji, kiedy już w akcie oskarżenia dwa lub więcej zachowań traktowano jako czyn ciągły. Do takich też sytuacji odnoszą się orzeczenia sądów apelacyjnych i Sądu Najwyższego, w których wskazuje się na potrzebę eliminowania z opisu czynu ciągłego zachowań, których oskarżonemu nie można przypisać ( vide: wyrok SA w Lublinie z dnia 08.02.12011 r. sygn. akt II AKa 1/11- Lex nr852290, wyrok SN z dnia 29.10.2009 r. sygn. akt VKK 145/09- Lex nr 550543, wyrok SN z dnia 09.06.2009 r. sygn. akt III KK 444/08- OSNwSK 2009/1/1295, postanowienie SN z dnia 08.01.2002 r. sygn. akt IV KKN 656/97- Lex nr 53006. Wyraźnie formułuje to Sąd Najwyższy w sprawie III KK 444/08 stwierdzając : „czyn ciągły stanowi jedno przestępstwo co przesądza o tym, że nie jest możliwe wydanie orzeczenia uniewinniającego od tylko niektórych zachowań objętych znamieniem ciągłości z art. 12 k.k. W sytuacji gdy przewód sądowy nie daje podstaw do uznania, że oskarżony dopuścił się czynu ciągłego w takim zakresie, w jakim zarzucał mu akt oskarżenia, sąd eliminuje te fragmenty z opisu czynu, a nie uniewinnia go od poszczególnych zachowań, a stanowiących jako całość jedno przestępstwo”.

Skoro jednak aktem oskarżenia nie zarzucono K. K. działania czynem ciągłym co do zachowań opisanych w punktach II- IV, XLVIII, LI- LIX, a konstrukcję tę przyjął dopiero Sąd meriti, to w konsekwencji uznania, że zgromadzone w sprawie dowody nie potwierdziły sprawstwa K. K. co do określonych czynów (zachowań, które potencjalnie mogły wchodzić w skład czynu ciągłeo), należało oskarżonego od czynów takich uniewinnić, stosownie do treści przepisu art. 414§1 k.p.k. w zw. z art. 17§1 pkt 1 k.p.k.

Do takiej sytuacji jak w przedmiotowej sprawie odnosi się przytaczane przez obrońcę postanowienie Sądu Najwyższego z 01.02.2077 r. sygn. akt III KK 210/06 (OSNwSK 2007/1/334), zgodnie z którym: „gdyby akt oskarżenia zarzucał oskarżonemu popełnienie w odniesieniu do wszystkich pięciu czynów jeden czyn ciągły, to sąd uznając, że można mu przypisać wyłącznie popełnienie dwóch czynów w ramach konstrukcji czynu ciągłego, trzy pozostałe musiałby z zarzutu czynu ciągłego wyeliminować, a więc zmienić opis tego czynu. Skoro jednak miał do czynienia w akcie oskarżenia z pięcioma odrębnymi czynami słusznie nie podzielając zasadności zarzutów w pkt. I, III i V oskarżonego z tych zarzutów uniewinnił. Te czyny jako już nie istniejące nie mogą wchodzić w jeden czyn ciągły w rozumieniu art. 12 k.k.”.

W tym stanie rzeczy, Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustalił, że K. K. został uznany za winnego w zakresie działań zarzucanych mu w punktach II, III, IV , XLVIII, LI, LII aktu oskarżenia i uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach LIII, LIV, LV, LVI, LVII, LVIII i LIX aktu oskarżenia. Podobnej zmiany Sąd odwoławczy dokonał w stosunku do I. G. uznając, że oskarżony został uznany za winnego w zakresie działań zarzucanych mu w punktach XLIII, LII, LV, LVI, LVII, LVIII, LIX, LXIV, LXV i LXVII aktu oskarżenia i uniewinnił go od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach LIII,LIV, LX, LXI, LXII, LXIII i LXVI aktu oskarżenia.

Odnosząc się do zarzutów obrońcy K. K. co do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie V wyroku, to rację ma skarżący o tyle, że w świetle całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie przyjąć należało stadialną formę przestępstwa podżegania w postaci usiłowania. Z pewnością natomiast, dokonując ustaleń faktycznych w tym zakresie, Sąd I instancji nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji wnikliwie ocenił zeznania A. F. i z postępowania przygotowawczego i rozprawy, wyprowadzając z nich trafne wnioski.

Podżeganie może polegać na jakimkolwiek oddziaływaniu na inną osobę, mającym wzbudzić w niej zamiar popełnienia czynu zabronionego, bez potrzeby stosowania dodatkowych, szczególnych form nacisku. Może ono polegać tylko na prośbie, rozmowie, propozycji, sugestii czy składanej obietnicy korzyści. Za podżeganie może być uznana rozmowa czy obietnica udzielenia korzyści (vide: wyrok SA w Krakowie z 17. 12.2008 r. II AKa 96/08, KZS 2009/3/28, wyrok SA w Krakowie z 22. 10.2009 r. II AKa 164/09, KZS 2009/12/56).

Kierowane przez K. K. (jak ustalił Sąd I instancji, str. 14 uzasadnienia) w stosunku do A. F. pytanie- po uprzedniej propozycji udziału w podrabianiu kart płatniczych poprzez komputerowe opracowanie grafiki kart ze strony W. K.- czy „wchodzi w ten interes” i dalsze stwierdzenie przez K. K. w trakcie rozmowy, że chodzi dokładnie o to, by A. F. stworzył szatę graficzną podrabianych kart kredytowych, pozorując tło karty oryginalnej, należy oceniać jako nakłanianie go do popełnienia czynu zabronionego.

Obrońca K. K. nie zawarł w skardze takich argumentów, które byłyby w stanie podważyć ustalenia faktyczne Sądu I instancji w omawianym zakresie. Słusznie przy tym Sąd I instancji jako wiarygodne ocenił zeznania A. F. z postępowania przygotowawczego. Sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby przytaczania w tym miejscu za Sądem I instancji wyczerpującej analizy zeznań A. F. dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ( str. 93- 96) i powodów, które zadecydowały o odmowie wiary relacjom świadka składanym w postępowaniu sądowym. Przekonująca jest argumentacja Sądu I instancji, że to stosunki koleżeńskie z K. K. spowodowały, że A. F. próbował wycofać się ze składanych w postępowaniu przygotowawczym niekorzystnych dla oskarżonego wyjaśnień twierdząc, że były one sugerowane przez prowadzących przesłuchanie.

27.04.2000 r. A. F. zeznał, że W. K. złożył mu propozycję podrabiania kart wiosną 1999 r.( k.187-188 ); 29.011.2000 r. uściślił, że miało to miejsce około maja- czerwca 1999 r. natomiast K. K. przyszedł do niego około sierpnia 1999 r. (k. 1769-1770 t. IX).

W pełni zatem uprawniony był Sąd I instancji do przyjęcia, że działania zmierzające do nakłonienia A. F. do podrabiania kart miały miejsce w okresie lipiec- sierpień 1999 r.

Poza sporem pozostaje, że A. F. nie wyraził zgody na udział w przestępczym procederze, do udziału w którym był nakłaniany.

Niewątpliwie skomplikowaną i budzącą spory w orzecznictwie sądowym i doktrynie, jest problematyka znamion podżegania- czy ma ono charakter skutkowy, czy formalny.

Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu Najwyższego (na które powołuje się obrońca) wyrażone w wyroku z dnia 28.11.2006 r. sygn. akt III KK 156/06 (Lex nr 257825), że przekonywający jest pogląd uznający podżeganie za przestępstwo skutkowe, którego skutkiem jest wywołanie zjawiska psychicznego w postaci zamiaru bądź decyzji popełnienia czynu zabronionego przez nakłanianego. Przy oparciu się na koncepcji skutkowego charakteru przestępstwa podżegania, należałoby uznać, że w sytuacji, kiedy działanie sprawcy nie doprowadziło do wywołania skutku - ani w postaci wywołania u określonej osoby zamiaru popełnienia czynu zabronionego, ani przynajmniej do usiłowania jego popełnienia, to nie doszło do dokonania przestępstwa, a czyn sprawcy można rozpatrywać jedynie w aspekcie form stadialnych - usiłowania.

Jak podkreśla Sąd Najwyższy w uzasadnieniu powyższego wyroku, najszerzej prezentowany jest umiarkowany model wykładni zakładający, że podżeganie stanowi odrębny czyn zabroniony określający przestępstwo ujęte jako odmiana przestępstwa konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. Z punktu widzenia podstaw odpowiedzialności za podżeganie, konieczne jest ukończenie czynności nakłaniania, ale także wywołanie w ten sposób swoiście pojętego skutku w postaci zamiaru lub decyzji podjęcia określonego zachowania przez osobę nakłanianą.

Takie stanowisko jak w cytowanym wyroku Sądu Najwyższego, prezentowane jest w przeważającej części orzecznictwa.

W uchwale z dnia 21.10.2003r. sygn. akt I KZP 11/03 (Lex nr 81317) Sąd Najwyższy wskazał, że podżeganie może być popełnione w formie usiłowania, i to zarówno wtedy, gdy usiłujący bezskutecznie nakłania do czynu zabronionego o znamionach określonych w przepisach części szczególnej kodeksu karnego jak i wtedy, gdy bezskutecznie nakłania do czynu zabronionego o znamionach podżegania.

Podobnie Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 13.11.2003 r. II AKa 236/03- Lex nr 183331 i w wyroku z 09.02.2012 r. II AKa 496/11- Lex nr 1184756, Sąd Apelacyjny w Lubinie w wyroku z 12.01.2006 r. II AKa 290/05- Lex nr 168034 i w wyroku z26.11.2008 r. II AKa 260/08- Lex nr 477865, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 08.06.2006 r. II AKa 135/06- Lex nr 190471, Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 14.08.2009 r. II AKa 220/09- Apel.- W-wa 2010/1/2, Sąd Najwyższy w wyroku z 20.09.2007 r. III KK 149/07- Lex nr 420451 i z 05.03.2008 r.V KK 343/07- Lex nr 370257,

Poglądy o bezskutkowym charakterze przestępstwa podżegania- prezentowane były przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 25.04.2002 r. II AKa 112/02- OSA 2002/6/12, Sąd Najwyższy w wyrokach z 02.10.2002 r. IV KKN 109/00- Lex nr 56086 i 26.09.2003 r. WA 42/03- OSNwSK 2003/1/2055, Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku 13.03.2008 r. II AKa 17/08- Prok. i Pr.- wkł 2009/5/29, Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 17.12.2008 r. II AKa 96/08- KZS 2009/3/28 i w wyroku z 04.11.2011 r. II AKa 212/11- KZS 2011/12/29.

W orzeczeniach tych prezentowany jest pogląd, że podżeganie jako postać przestępstwa jest zrealizowane w momencie zakończenia nakłaniania.

Podnoszone w sprawie III KK 156/06 wątpliwości co do karalności usiłowania podżegania znalazły wyjaśnienie i zostały usunięte w następnych judykatach Sądu Najwyższego. W wyroku z 05.03.2008 r. V KK 343/07 ( Lex nr 370257) Sąd Najwyższy wskazał, że skoro karalne jest usiłowanie każdego czynu zabronionego, podżeganie zaś jest czynem zabronionym i może być popełnione w formie usiłowania, zatem przyjąć trzeba, że usiłowanie podżegania jest karalne. Taki sam pogląd (który Sąd odwoławczy podziela), zajął Sąd Najwyższy, w zawierającym szerokie uzasadnienie, postanowieniu z 29.04.2009 r. I KZP 6/09 ( Lex nr 493997). W orzeczeniu tym Sąd Najwyższy stwierdził, że przypadku skazania za usiłowanie podżegania do dokonania określonego czynu zabronionego, w podstawie prawnej wymiaru kary należy wskazać zarówno przepis art. 14 § 1 lub 2 k.k. - w zależności od ustalenia, czy doszło do usiłowania udolnego czy usiłowania nieudolnego - jak i art. 22 § 2 k.k.

W tym stanie rzeczy Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w punkcie V w ten sposób, że uzupełnił opis przypisanego oskarżonemu K. K. czynu o stwierdzenie, że usiłował podżegać A. F. do podrabiania kart bankowych- płatniczych lecz zamierzonego celu nie osiągnął ponieważ nie wywołał u A. F. zamiaru popełnienia czynu , do jakiego był on nakłaniany, kwalifikację prawną czynu uzupełnił o art. 13§1 k.k. i 22§2 k.k. , zaś podstawę wymiaru kary o art. 14§1 k.k.

W przypadku zbiegu co najmniej dwu niezależnych podstaw nadzwyczajnego złagodzenia kary (art. 57 § 1) sąd stosuje tylko nadzwyczajne złagodzenie, przyjmując za podstawę jego zastosowania wszystkie zbiegające się podstawy. W przypadku gdy zbiegają się fakultatywne podstawy nadzwyczajnego złagodzenia kary, sąd zobowiązany jest za podstawę wymiaru kary podać te spośród nich, które faktycznie prowadziłyby do wymierzenia kary na zasadach określonych w art. 60 poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia (zob.W.Wróbel, Komentarz do art. 57 Kodeksu karnego, Zakamycze 2004).

Nie ma racji obrońca K. K. zarzucając obrazę przepisów postępowania- art. 7 oraz art. 5§2 k.p.k. w zw. z art.167 k.p.k. i art. 9 k.p.k. poprzez dowolne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu przypisanego w punkcie VI wyroku pomimo niewyjaśnienia wątpliwości co do właściciela zajętych nośników oraz autora zakwestionowanych plików.

W przekonaniu Sądu odwoławczego bezbłędne są ustalenia Sądu I instancji odnoszące się do czynu zarzucanego K. K. w punkcie L aktu oskarżenia. Na pełną aprobatę zasługują szerokie rozważania Sądu I instancji zawarte w pisemnych motywach wyroku (str. 23-25, 96-99 uzasadnienia). W świetle całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie Sąd I instancji był w pełni uprawniony do przyjęcia, że K. K. czynił przygotowania do podrobienia w celu użycia za autentyczne dokumentów opisanych w punkcie L aktu oskarżenia.

Czego skarżący nie kwestionuje, zawartości plików ujawnionych na dysku twardym komputera należącego do K. K. i na dyskietkach zabezpieczonych w mieszkaniu oskarżonego wskazują na czynione przygotowania do wykonania falsyfikatów określonych dokumentów. Wbrew wywodom skargi ustalenie, że osobą czyniącą takie przygotowania był K. K. nie zostało oparte na domniemaniach. Słusznie zwraca uwagę Sąd I instancji, że nie mogą zasługiwać na wiarę twierdzenia K. K., że plik zawierający obraz prawa jazdy powstał w wyniku zeskanowania- dla żartu- prawa jazdy matki oskarżonego w sytuacji, kiedy z opinii biegłego z zakresu informatyki wynika, że na dysku twardym komputera należącego do K. K. ujawniono dwa odzwierciedlenia blankietu prawa jazdy- jeden nie posiadający wpisów ani zdjęcia posiadacza, drugi blankiet nie dotyczył matki oskarżonego, a osoby o nazwisku I. D..

Stosownie do treści art. 7 k.p.k. przy ocenie zgromadzonych dowodów sąd winien uwzględniać między innymi wskazania doświadczenia życiowego. To także kierując się doświadczeniem życiowym nie sposób zaakceptować sugestii, że to zmarły brat K. K. czynił przygotowania do podrabiania w celu użycia za autentyczne dokumentów wymienionych w punkcie L aktu oskarżenia.

Przy prawidłowym ustaleniu, że oskarżony K. K. wyczerpał znamiona występku z art. 270§3 k.k., Sąd I instancji w dacie wyrokowania nie zwrócił uwagi, że nastąpiło przedawnienia karalności czynu, co Sąd ten przyznaje w pisemnych motywach zapadłego orzeczenia (str. 105 uzasadnienia). Przypomnieć należy, że przypisany K. K. występek z art. 270§3 popełniony został w nieustalonym okresie do 27.04.2000 r. Przestępstwo z art. 270§3 k.k. zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Stosownie do treści art. 101§1 pkt 4 k.k. karalność przestępstwa ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło 5 lat, który to okres przedłuża się o 5 lat w przypadku wszczęcia w tym czasie postępowania przeciwko osobie ( art. 102 k.k.). Karalność przypisanego K. K. przestępstwa ustała z 27.04.2010 r., co skutkować musiało uchyleniem rozstrzygnięcia zawartego w punkcie VI wyroku i umorzeniem postępowania w tym zakresie na podstawie art. 17§1 pkt 6 k.p.k.

Nie można zgodzić się z obrońcą K. K., że Sąd I instancji naruszył przepis art. 399§1 k.p.k. w odniesieniu do czynu objętego punktem IV zaskarżonego wyroku.

Rzeczywiście, na rozprawie 26.04.2012 r. (k.6070 v t. XXXI) Sąd orzekający uprzedził o możliwości zakwalifikowania działań z pkt II, III, IV, XLVIII, LI, LIII, LIV, LV, LVI, LVII, LVIII i LIX jako jedno przestępstwo ciągłe z art. 310§2 k.k. w zb. z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zb. z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 310§1 i 3 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.12 k.k. Uszło natomiast uwagi skarżącemu, że Sąd Okręgowy uprzedzał o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej zarzucanych czynów także na rozprawie 19.12.2011 r.( k. 5953v-5954 t. XXX) poprzez możliwość zakwalifikowania czynów zarzucanych w punktach II, III i IV jako jednego czynu z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 310§2 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art.12 k.k. , czynów zarzucanych w punktach LII i XLVIII jako jednego czynu z art. 310§1 k.k. w zb. z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 310§2 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., czynów zarzucanych w punktach LIII i LIV jako jeden czyn z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 310§2 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., czynów z art. LV,LVI,LVII, LVIII i LIX – z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 310§2 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zb. z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 310§2 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a na rozprawie 27.03.2012r (k.6037 t. XXXI) o możliwości potraktowania czynów opisanych w pkt II-IV , XLVIII,LIII-LIX jako jednego czynu z art. 310§1 i 3 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 310§2 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art.12 k.k. , opisanego w pkt XLIX jako czynu z art. 18§2 k.k. w zw. z art. 310§1 i 3 k.k., art.60§1 i 6 pkt 1 k.k., opisanych w pkt LII i XLVIII jako jednego czynu z art. 310§1 i 3 k.k. w zb. z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 310§2 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art.12 k.k.

Sąd orzekający nie uprzedzał o możliwości zakwalifikowania pierwszego z zarzucanych K. K. czynów jako przestępstwa z art. 310§2 i 4 k.k., ale też nie było ku temu powodów, skoro tak czyn przypisany oskarżonemu w punkcie I zaskarżonego wyroku zakwalifikowano przy uprzednim rozpoznaniu sprawy (vide: wyrok z dnia k.3864 v t.XX).

Art. 310§4 k.k. mimo, że zawiera samodzielną sankcję, to nie ma odrębnego bytu, skoro odnosi się i do stanów faktycznych określonych w §1 jak i §2 art.310k.k. Rację ma obrońca oskarżonego K. K. o tyle, że zachowanie opisane w punkcie I zaskarżonego wyroku nie wykazuje, aby oskarżony wypełnił znamiona przygotowania do czynności sprawczych opisanych w §2 art. 310§1 k.k. Skoro zachowanie K. K. polegało na tym, że czynił przygotowania do podrabiania kart bankowych- płatniczych, to przyjąć trzeba, że tylko przez nieuwagę Sąd I instancji czyn przypisany oskarżonemu w punkcie I wyroku zakwalifikował jako przestępstwo z art. 310§2 i 4 k.k. zamiast z art. 310§1 i 4 k.k.

Nie wymaga szerszego wywodu, że taka kwalifikacja byłaby dla oskarżonego niekorzystana, zatem Sąd odwoławczy, zważywszy treść art. 434§1 k.p.k., nie mógł dokonać stosownej korekty zapadłego orzeczenia.

Bezzasadny jest podnoszony przez obrońcę I. G. zarzut obrazy przepisów postępowania- art. 194 k.p.k. i art. 197§1 k.p.k., który miałby polegać na przyjęciu ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego bez wydania uprzednio postanowienia o dopuszczeniu takiego dowodu i bez odebrania od biegłego przyrzeczenia, a co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia. Z uzasadnienia skargi wynika, że zarzut ten skierowany jest co do opinii zawartej na kartach 18-24 akt- sporządzonej przez M. I., biegłego sądowego w dziedzinie obrotu kartami bankowymi przy Sądzie Polubownym w W. przy Radzie wydawców Kart Bankowych. Przypomnieć trzeba, że zgodnie z treścią art. 195 k.p.k. do pełnienia czynności biegłego jest obowiązany nie tylko biegły sądowy, lecz także każda osoba, o której wiadomo, że ma odpowiednią wiedzę w danej dziedzinie.

Uszło uwadze skarżącego, że oskarżyciel publiczny powołał M. I. do sporządzenia opinii z zakresu problematyki kart bankowych postanowieniem z 18.01.2000 r. (k. 520).

Do wydania opinii ustnej, ze stosownym pouczeniem o treści art. 233§4 k.k. Prokurator Prokuratury Okręgowej w Gdańsku wezwał M. I. 18.10.2000 r. (k.1231 t.VII).

Obrońca I. G. nie kwestionuje przy tym wiedzy biegłego w dziedzinie, w jakiej został powołany do sporządzenia opinii.

Prawdą jest, że od M. I. nie odbierano przyrzeczenia stosownie do treści art. 197§ k.k., jednak żadna też ze stron o to nie wnosiła, a do biegłego wszak odpowiednio stosuje się przepis art.187§3 k.p.k.( art. 197§3 k.p.k.).

Zauważyć też trzeba, że opinia, w odniesieniu do której obrońca I. G. zarzuca obrazę przepisów postępowania, zawarta na k. 18-14 akt, odnosi wyłącznie do czynu zarzucanego K. K. w punkcie I aktu oskarżenia.

Z całą pewnością Sąd I instancji nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów jeżeli chodzi o opinię biegłego z zakresu badania dokumentów i pisma ręcznego, w konsekwencji czego, nie sposób zgodzić się z obrońcą, że skutkiem takiej obrazy jest błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że to oskarżony I. G. był osobą która 25.08.1999 r. w K., przedłożyła w sklepie Centrum (...) w celu zapłaty za telewizor „S.” podrobioną kartę bankową płatniczą na nazwisko B. S. i podrobiła podpis posiadacza karty na wystawionym rachunku sprzedaży.

Słusznie podkreśla Sąd I instancji, że o sprawstwie I. G. przekonują dwie opinie biegłych z zakresu badań dokumentów ( str. 13, 77- 78 uzasadnienia). W istocie, opinie wydane przez biegłych R. R. ( k.1784-1797 t.IX, 2998-2999 t. XV, 4399v-4400 t.XXII, i A. O. (k. 1922-1939 t.X, 2800-2801 t.XIV, 3716v- 31717 t. XIX, 5593v-5595 v T.XXVIII ) są ze sobą zbieżne i potwierdzają, że podpis (...) na rachunku nr (...) z 25.08.1999 r. na kwotę 4499 zł został nakreślony przez I. G.. Trudno dociec, jaką opinię ma na względzie skarżący podnosząc, że wyklucza ona sprawstwo oskarżonego.

Opinie obojga biegłych co do identyfikacji podpisu (...) na wskazanym rachunku, jako nakreślonego przez I. G., były kategoryczne.

Jak wyjaśnił biegły R. R. na rozprawie 11.06.2002 r. fakt, że w części opinii użył sformułowań kategorycznych a w części stopniował prawdopodobieństwo wynikał z tego, iż nie wszystkie cechy materiału porównawczego pokrywały się z uzyskanymi wzorami. Używał sformułowań „najprawdopodobniej nakreślił” w sytuacji, kiedy zgodność cech zbliżona była do pewności, kiedy można było mówić o pewności w 99%, a kiedy margines niepewności był w granicach 10 % używał sformułowania „prawdopodobnie nakreślił” (k. 2998 t. XV).

Faktem jest, że E. G. 29.02.2000 r. wyjaśniał, że I. (to jest oskarżony G.), kiedy prawie wpadli na realizacji karty koloru złotego w E., wystraszył się i zrezygnował z działalności, natomiast B. T. i drugi chłopak, którego imienia nie zna, oraz P. byli w K. i w sklepie (...) zakupili za kartę koloru złotego telewizor kolorowy marki S. za kwotę około 4500- 4900 złotych (k.28-28v), a 31.10.2007, że zarzut stawiany G. w związku z wyłudzeniem w K. jest niezgodny z prawdą, w późniejszym czasie przedstawi osobę, która została pominięta przez prokuraturę (k. 4332 t.XXII).

Oczywiście takie wypowiedzi E. G. nie mogą przekonywać o braku sprawstwa I. G. co do czynu popełnionego 25.08.1999 r. w K.. Zachowanie I. G. 30.08.1999 r. przekonuje, że oskarżony ani nie przestraszył się tego, co wydarzyło się E., ani nie zrezygnował z przestępczej działalności. I. G. sam wszak nie kwestionuje, że dopuścił się czynów opisanych w punktach LV-LIX i LXVII aktu oskarżenia.

Nie jest przekonujący argument obrońcy I. G., że skoro oskarżony 25.08.1999 r. około godziny 14.00 był w G., to nie mógł dojechać tego samego dnia do K. aby zrobić zakupy w sklepie (...) . Materiał dowodowy sprawy nie pozwolił na ustalenie godziny przeprowadzenia transakcji ( vide: pismo (...) k.5945 t.XXX) a jedynie , że sklep czynny był do godziny 18.00. Wbrew wywodom skargi, odległość 224 km dzieląca G. i K. nie uniemożliwiała pokonanie tej trasy w czasie mniejszym niż podawane przez obrońcę cztery godziny i 2 minuty. Dane przytaczane przez skarżącego zakładają przecież, że kierowca stosował się będzie do nakazanych administracyjnie na drodze prędkości.

Wbrew wywodom skargi, Sąd I instancji nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów dając wiarę konsekwentnym wyjaśnieniom B. T. z postępowania przygotowawczego (k.819 t.V, 1001-1002 t.VI k.1834 t X) w których opisywał, że to E. G. przed wyjazdem do E. miał karty, widział, jak dawał K. K. szarą kopertę, ktoś w samochodzie z koperty tej wyjął czysty blankiet prawa jazdy, to K. K. dawał im karty koloru złotego.

Prawdą jest, co podnosi obrońca, że B. T. na rozprawie (k.2733 t.XIV) nie był w stanie kategorycznie stwierdzić kto przyjął karty, jednak podtrzymał wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego i trafnie Sąd I instancji na nich się oparł, kiedy to B. T. lepiej pamiętał przebieg wypadków.

Zauważyć trzeba, że o ile niewątpliwie istniał konflikt między oskarżonym B. T. i E. G., to nie było żadnego racjonalnego powodu, dla którego B. T. miałby składać niekorzystne dla K. K. wyjaśnienia niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy.

Słusznie Sąd I instancji odmówił wiary wyjaśnieniom K. K. i I. G. ( vide: str.10-11, 66- 69 uzasadnienia) utrzymującym , że podrobione karty, które miały być użyte w E. E. G. wręczał nie K. K., a kierowcy samochodu. Wyjaśnienia I. G. tym bardziej nie zasługują na wiarę jeśli się zważy, że w toku postępowania przygotowawczego oskarżony ten twierdził, że K. K. w ogóle do E. nie jechał (k. 455 1557v t. VIII).

Podkreślić też trzeba, że nie jest tak ( jak wskazuje w apelacji obrońca), że i E. G. wyjaśniał, że to on przed wyjazdem do E. przekazał karty kierowcy samochodu. E. G., co już wyżej akcentowano utrzymywał, że nie miał podrobionych kart tylko chłopak o imieniu P., którego nazwiska nie zna ( tak między innymi na k.1399v-1400 t.VII ).

W przekonaniu Sądu odwoławczego, ustalenie, że E. G. podrobione karty bankowe 25.08.1999 r. wręczył K. K. uprawnione jest również w świetle tej okoliczności, że to właśnie K. K. przekazał 28.08.1999 r. że „należy odpracować kartę z E.” (k. 2696 t. XIV, 3385 t.XVII).

Nie bez znaczenia jest także duże zaangażowanie K. K. w przestępczy proceder jakiego dotyczy przedmiotowa sprawa, o czym świadczą najdobitniej czynione przez oskarżonego przygotowania do podrabiania kart bankowych- płatniczych (pkt I zaskarżonego wyroku).

Obrońca K. K. podnosi , że oskarżony spróbował 25.08. zrealizować jedną kartę, w dniu 28.08. 1999 r. drugą, zaś w postępowaniu nie wykazano, aby dysponował czterema.

Jak trafnie zauważa Sąd I instancji, fakt, że 25.08.1999 r. K. K. otrzymał od E. G. cztery karty potwierdzają pośrednio wyjaśnienia I. G. z 13.11.2000 r. Wskazał w nich, że kartę na nazwisko L. otrzymał od jednego z mężczyzn w samochodzie w drodze do E.(1556vt. VIII). W E. dostał jeszcze jedną kartę ale nie pamięta na jakie nazwisko (k. 1557).

Nie ma racji obrońca K. K., że Sąd I instancji zaniechał przeprowadzenia dowodów, które by mogły świadczyć o niewinności oskarżonego. Trudno zgodzić się ze skarżącym, że dowód, o przeprowadzenie którego E. G. złożył wniosek na rozprawie 17.01.2008 r., to jest dołączenie do akt sprawy protokołów z zabezpieczenia dowodów rzeczowych w postaci perfum i zapalniczki (k. 4371 t.XXII) - mógłby być pomocny przy ocenie wiarygodności wyjaśnień B. T. w części, w jakiej odnoszą się do K. K..

Poczynić też trzeba uwagę (która aktualna jest także w odniesieniu do zachowania zarzucanego I. G. w punkcie LXVII aktu oskarżenia), że działanie polegające na złożeniu podpisu osoby, dla której kartę bankową- płatniczą wystawiono, na karcie fałszywej jest podrobieniem środka płatniczego i wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 310§1 k.k.

Przypomnieć należy, że w rozumieniu przepisów prawa bankowego jako kartę płatniczą definiuje się kartę identyfikującą wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniającą do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu - także do dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu (vide: art. 4 pkt 4) ustawy Prawo bankowe z dnia 29.08.1997 r. według pierwotnego brzmienia ustawy- Dz.U.1997.939., art. 2 pkt 7) ustawy z dnia 12.09.2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych- Dz.U.2012.1232).

W przekonaniu Sądu odwoławczego nie może być wątpliwości, że takim elementem karty identyfikującym upoważnionego posiadacza jest podpis osoby, na którą karta została wystawiona.

Nie można wreszcie zgodzić się z obrońcą I. G., że Sąd I instancji naruszył dyspozycję art. 424§2 k.p.k. co miałoby się wyrażać w niewskazaniu i niewyjaśnieniu w treści uzasadnienia okoliczności, którymi kierował się Sąd wymierzając oskarżonemu karę zgodnie z dyrektywami wskazanymi w art. 53§1 k.k. Czego zdaje się skarżący nie dostrzegać, Sąd I instancji, tak jak w stosunku do oskarżonego K. K. w odniesieniu do czynu przypisanego mu w punkcie IV wyroku, zastosował nadzwyczajne złagodzenie kary. Kara najniższa, jaką oskarżonemu można było wymierzyć to rok i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Już z tego względu kara 2 lat i 8 miesięcy jaką orzekł Sąd meriti nie może być oceniona jako rażąco niewspółmiernie surowa. Sąd I instancji wbrew wywodom skargi, wskazał czym się kierował karę tę orzekając. Z jednej strony Sąd miał na względzie wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, z drugiej dotychczasową niekaralność, długi czas jaki minął od czasu karygodnych zachowań się I. G.. Należycie Sąd Okręgowy przy orzekaniu kary grzywny zważył możliwości finansowe I. G. (k.110-111).Podobnie orzekając kary jednostkowe wobec K. K. Sąd I instancji należycie zważył występujące po stronie tego oskarżonego okoliczności tak obciążające jak i łagodzące, w niczym nie uchybiając dyspozycjom art. 53§1 i 2 k.k. ( str. 102-105 uzasadnienia). Wobec umorzenia postępowania co do czynu przypisanego K. K. w punkcie VI zaskarżonego wyroku zaszła potrzeba ukształtowania na nowo kary łącznej pozbawienia wolności. Sad odwoławczy orzekł tę karę w rozmiarze 2 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności akceptując co do zasady przesłanki jakimi kierował się Sąd I instancji w tym zakresie i fakt, że skazanie za czyn z art. 270§3 k.k. miało nieznaczny tylko wpływ na wysokość orzeczonej uprzednio kary łącznej wobec K. K..

Poza omówionymi zmianami zaskarżony wyrok jako trafny utrzymano w mocy.

O kosztach obrony z urzędu oskarżonego I. G. w postępowaniu odwoławczym orzeczono na mocy art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 r Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz.U. z 2009 r nr 146 , poz. 1188 ).

Sąd odwoławczy na mocy art. 624§1 k.p.k. zwolnił obydwu oskarżonych z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaś poniesionymi w toku tego postępowania wydatkami obciążył Skarb Państwa, akceptując stanowisko w prezentowane w tym zakresie przez sąd I instancji.

II AKa 473/12

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE