Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Stefaniak

protokolant st. Sek. sąd. Agnieszka Michaluk

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2013 r. w Lublinie

na rozprawie

sprawy z powództwa W. C.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz W. C. kwotę

a)  40.000 zł (czterdzieści tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2011 r. do dnia zapłaty z tytułu zadośćuczynienia;

b)  odsetki ustawowe od kwoty 35.000 zł (trzydzieści pięć tysięcy złotych) za okres od dnia 14 maja 2011 r. do dnia 22 lipca 2013 roku;

c)  kwotę 439 zł (czterysta trzydzieści dziewięć złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2011 r. do dnia zapłaty z tytułu odszkodowania;

d)  odsetki ustawowe od kwoty 1218,42 zł (jeden tysiąc dwieście osiemnaście złotych czterdzieści dwa grosze) za okres od dnia 14 maja 2011 r. do dnia 22 lipca 2013 r.;

II.  umarza postępowanie o zapłatę kwoty 36.218,42 zł (trzydzieści sześć tysięcy dwieście osiemnaście złotych czterdzieści dwa grosze);

III.  oddala powództwo w pozostałej części;

IV.  zasądza od (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz W. C. kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych ) z tytułu zwrotu kosztów procesu;

V.  nakazuje ściągnąć od (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Lublinie kwotę 8.376,11 zł (osiem tysięcy trzysta siedemdziesiąt sześć złotych jedenaście groszy) z tytułu wydatków i części opłaty , którą w pozostałej części przejąć na rachunek Skarbu Państwa;

VI.  nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Lublinie na rzecz (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą w W.kwotę 1.500 zł (jeden tysiąc pięćset złotych) zaksięgowaną w Księdze „C” pod pozycją 346/2013 oraz na rzecz W. C.kwotę 800 zł (osiemset złotych ) zaksięgowaną w Księdze „C” pod pozycją 342/2013 z tytułu niewykorzystanych zaliczek na poczet wydatków.

I C 566/11

UZASADNIENIE

W pozwie 11 lipca 2011 roku powód W. C. domagał się od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej
w W. zasądzenia na swoją rzecz kwoty 108.794,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego kosztów procesu według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 20 sierpnia 2010 roku miał miejsce wypadek komunikacyjny, w którym został on poszkodowany. Pojazd sprawcy był ubezpieczony w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ubezpieczyciela. W wyniku wypadku u powoda doszło do obrażeń ciała, których skutki powód odczuwa do chwili obecnej. Pozwany ubezpieczyciel odmówił powodowi wypłaty świadczeń odszkodowawczych wskazując, iż w chwili obecnej brak jest podstaw do uznania winy wskazywanego przez powoda sprawcy za spowodowanie przedmiotowego wypadku. Powód wskazał, iż na kwotę dochodzona pozwem składa się kwota 105.000,00zł tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy z uwzględnieniem 25% przyczynienia się powoda do powstałej szkody ( 140.000,00zł – 25% ) oraz kwota 3.794,03zł tytułem odszkodowania z uwzględnieniem 25% przyczynienia się powoda do powstałej szkody ( 5.058,70zł-25% ) (pozew k. 2-8).

Pozwany (...) Spółka Akcyjna
z siedzibą w W. w złożonej w dniu 7 listopada 2011 roku odpowiedzi na pozew nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie w całości. Jednocześnie strona pozwana wniosła o zawieszenie niniejszego postępowania do czasu prawomocnego zakończenia sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym
w Chełmie VII Wydziałem Karnym ( sygn. akt VII K 53/11 ).

W uzasadnieniu wskazano, iż w toku postępowania prowadzonego
w związku ze zgłoszoną przez powoda szkodą, pozwany stwierdził brak istnienia przesłanek do przyjęcia odpowiedzialności za zdarzenie z dnia 20 sierpnia 2010 roku bowiem wyłączną winę za spowodowanie przedmiotowego wypadku ponosił powód, który kierując pojazdem marki V. (...) przekroczył dozwoloną prędkość i uderzył w pojazd marki F. (...) kierowany przez M. G. w trakcie wykonywanego już przez nią zasygnalizowanego wcześniej manewru skrętu w lewo. Ponadto wskazano, iż obecnie toczy się przed Sądem Rejonowym w Chełmie VII Wydziałem Karnym postepowanie karne w sprawie przedmiotowego wypadku (odpowiedź na pozew k. 98-102).

Postanowieniem z dnia 9 listopada 2011 roku tut. Sąd postępowanie
w sprawie zawiesił do czasu prawomocnego zakończenia sprawy VII K 53/11 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Chełmie ( postanowienie k. 120 ).
W dniu 7 listopada 2012 roku postępowanie w sprawie zostało podjęte
( postanowienie k. 132 ).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 sierpnia 2010 roku w miejscowości H.powiatu (...)miał miejsce wypadek drogowy. M. G.kierująca samochodem marki F. (...)o numerze rejestracyjnym (...)nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że przed zmianą kierunku jazdy ( skręt w lewo ) nie zachowała szczególnej ostrożności
i wykonała manewr skrętu w lewo bezpośrednio przed jadącym już lewym pasem ruchu samochodem marki V. (...)o numerze rejestracyjnym (...), którym kierował W. C.doprowadzając do zdarzenia, w wyniku czego W. C.doznał obrażeń ciała w postaci złamania kompresyjnego trzonu kręgu L1 i niestabilności Th12 -L1. Sąd Rejonowy w Chełmie wyrokiem z dnia 9 lipca 2012 roku postępowanie karne wobec M. G.warunkowo umorzył na okres jednego roku próby. Przedmiotowy wypadek wydarzył się
w obszarze zabudowanym, około godziny 12.00. Kierująca samochodem marki F. (...) M. G.stworzyła zagrożenie włączając kierunkowskaz,
w chwili gdy kierowany przez nią pojazd był wyprzedzany. Samochód marki V. (...)był na lewym pasie ruchu gdy M. G.włączyła kierunkowskaz. W tym przypadku M. G.nie powinna wykonać skrętu w lewo, bo była już wyprzedzana przez pojazd marki V. (...). Przyczyną wypadku było zajechanie drogi pojazdowi marki V. (...). Natomiast kierujący samochodem marki V. (...)poruszał się z prędkością 63km/h przekraczając dopuszczalną prędkość administracyjną na tym odcinku drogi
o 13km/h, czym przyczynił się do zaistniałego wypadku pozbawiając się możliwości zatrzymania przed zderzeniem ( wyrok k. 181 i k. 182, opinia biegłego sądowego do spraw wypadków drogowych mgr. inż. M. K.
k. 337-350 i k. 360-365, zeznania M. G.k. 145, zeznania I. K.k. 145, zeznania A. S.k. 145 ).

W dniu zdarzenia pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) posiadał umowę obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej zawartą w pozwanym (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. ( potwierdzenie ubezpieczenia k. 12 ).

Bezpośrednio po wypadku powód został przetransportowany karetką pogotowia ratunkowego do (...)w C.gdzie został przyjęty do leczenia w Oddziale Ortopedyczno -Urazowym z Chirurgią Kręgosłupa.
W trakcie pobytu wykonano u powoda diagnostykę RTG i tomografię komputerową odcinka piersiowo-lędźwiowego kręgosłupa. Po wykonanych badaniach stwierdzono u powoda kompresyjne wieloodłamowe złamanie trzonu L1 z przemieszczeniem odłamu kostnego wielkości 17x6mm do światła kanału kręgowego na wysokości górnej krawędzi trzonu powodując ucisk na worek oponowy oraz złamanie wyrostka poprzecznego trzonu L1 po stronie prawej.
W dniu 26 sierpnia 2010 roku powód został poddany zabiegowi operacyjnemu – deklinacji złamania – stabilizacji transpedicularnej Th 12-L2 oraz laminektomii L1. Przebieg pooperacyjny nastąpił bez powikłań. Pionizację powoda rozpoczęto od dnia 30 sierpnia 2010 roku. W dniu 1 września 2010 roku powód został wypisany do domu z rozpoznaniem stenozy kanału kręgowego na poziomie L1, stanu po złamaniu kompresyjnym trzonu L1, niestabilnością Th12 -L1 ( karta informacyjna k. 56, historia choroby k. 57-63 ).

W dniu 5 września 2010 roku powód zgłosił się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w K.z powodu występujących objawów dezorientacji, niepokoju, drżenia, suchości śluzówek. Po wykonanych badaniach stwierdzono toksyczne działanie leku Refastin ( karta informacyjna k. 64 ).

W dniu 2 listopada 2010 roku powód ponownie zgłosił się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w K. gdzie rozpoznano u powoda stan przedomdleniowy ( karta informacyjna k. 66).

W dniu 26 października 2010 roku powód zgłosił się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w K.z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego. Powód został poddany konsultacji neurologicznej, wykonano badania EKG oraz tomografię głowy ( nie stwierdzono uchwytnych zmian ogniskowych ), zastosowano lek przeciwbólowy. W dniu 2 listopada 2010 roku powód ponownie zgłosił się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w K.skąd został przewieziony na konsultację neurochirurgiczną do (...) w L.. Po wykonanych badaniach nie stwierdzono uchwytnych zmian ogniskowych w obrębie struktur mózgowia i cech krwawienia śródczaszkowego. Ze względu na podejrzenie stenozy kręgosłupa w odcinku szyjnym na poziomie C6-C7 zalecono leczenie w poradni neurochirurgicznej
( karta informacyjna k. 67-68 ).

W dniu 26 listopada 2010 roku powód ponownie zgłosił się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w K. z powodu zawrotów głowy ( karta informacyjna k. 69 ).

W dniu 10 grudnia 2010 roku powód ponownie zgłosił się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w K. z powodu bólów kręgosłupa ( karta informacyjna k. 70 ).

W okresie od dnia 16 do 29 grudnia 2010 roku powód poddany był leczeniu w Oddziale Neurologicznym Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w K.gdzie został przyjęty z powodu bólów odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa, zawrotów głowy, zaburzeń równowagi bez cech nasilenia niedowładu. Badanie TK odcinka szyjnego kręgosłupa wykazało stan po urazie kręgosłupa, trzony C6 i C7 wklinowane
w przednich odcinkach ze zmniejszeniem wysokości, kyfotyczne ustawienie kręgosłupa na tym poziomie ze zwężeniem kanału kręgowego, bez cech dokanałowej przepukliny krążków międzykręgowych. Zastosowano leczenie farmakologiczne. Powód został wypisany do domu z rozpoznaniem mielopatii szyjnej pourazowej, objawowych zawrotów głowy, zespołu korzeniowego szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego, przebytego złamania trzonów kręgów C6, C7 ( w 1993 roku ), przebytego złamania trzonu L1, niestabilnością odcinka Th12 -L1, stanu po leczeniu operacyjnym w 2010 roku ( karta informacyjna
k. 71-72 ).

W dniu 29 marca 2011 roku powód był konsultowany psychiatrycznie
z powodu zaburzeń psychicznych związanych z przebytym wypadkiem komunikacyjnym i stwierdzono dolegliwości depresyjno-neurasteniczne
( zaświadczenie lekarskie k. 73, opinia k. 74 ).

W dniu 6 kwietnia 2011 roku powód był konsultowany neurochirurgicznie z powodu zaostrzenia dolegliwości kręgosłupa szyjnego
i lędźwiowego po przebytym wypadku komunikacyjnym ( zaświadczenie lekarskie k. 75-76 ).

W badaniu rezonansu magnetycznego z dnia 21 grudnia 2010 roku stwierdzono krytyczną stenozę na poziomie C6-C7 na tle dawnej deformacji
i obecnych uszkodzeń i zaproponowano zabieg operacyjny usunięcia trzonów kręgów C6 i C7 z odbarczeniem rdzenia i stabilizację przednią ( zaświadczenie lekarskie k. 76 ).

Z opinii biegłego sądowego neurochirurga dr med. A. M. (2) wynika, że w wyniku wypadku z dnia 20 sierpnia 2010 roku stan zdrowia powoda uległ pogorszeniu, doszło do wieloodłamowego kompresyjnego złamania trzonu kręgu L1 z przemieszczeniem odłamu kostnego wielkości 17x6mm do światła kanału kręgowego na wysokości górnej krawędzi trzonu z uciskiem na worek oponowy, złamany został także wyrostek poprzeczny trzonu L1 po stronie prawej. Ze względu na niebezpieczeństwo uszkodzenia rdzenia kręgowego i korzeni nerwowych konieczne było wykonanie rozległego zabiegu operacyjnego stabilizującego kręgosłup oraz odbarczenie kanału kręgowego.
W następstwie obrażeń tułowia doszło do pogorszenia funkcji odcinka szyjnego kręgosłupa ( złamanego w 1993 roku ), narosła niepełnosprawność prawej kończyny górnej i pojawiły się zaburzenia czynności zwieraczy. W wyniku urazu powód doznał cierpień fizycznych o dużym nasileniu. Po urazie doszło do zaostrzenia dolegliwości uszkodzonego w 1993 roku kręgosłupa szyjnego. Zdaniem biegłej, łącznie trwały uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 30%. Skutki przebytego urazu powód odczuwa nadal, są to dolegliwości bólowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Powód po wypadku w okresie od dnia 20 sierpnia do 30 sierpnia 2010 roku był osobą leżącą ze względu na niebezpieczeństwo groźnych powikłań neurologicznych. W trakcie pobytu
w szpitalu opiekę nad powodem sprawował personel szpitala, następnie przez pierwszy miesiąc po opuszczeniu szpitala powód wymagał opieki drugiej osoby przez około dwie godziny dziennie ( opinia k. 211-215 ).

Według biegłego sądowego dr.n.med. Z. K. – specjalisty chirurgii urazowej, ortopedii i rehabilitacji medycznej, stan zdrowia powoda na skutek wypadku z dnia 20 sierpnia 2010 roku uległ pogorszeniu. Powód doznał, bowiem wielomiejscowych obrażeń, tj. wieloodłamowego złamania kręgu L1 z przemieszczeniem odłamu do światła kanału kręgowego na wysokości górnej krawędzi trzonu z uciskiem tego odłamu na worek oponowy, złamania wyrostka poprzecznego kręgu L1 po stronie prawej i został poddany rozległemu zabiegowi operacyjnemu. Następstwem wypadku jest ograniczenie ruchomości kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego. W wyniku przedmiotowego wypadku doszło też do naruszenia zmian po przebytym wypadku w 1993 roku
w odcinku szyjnym kręgosłupa. W wyniku doznanych obrażeń powód przez pierwsze 6 tygodni doznał cierpień o znacznym nasileniu, następnie przez
12 miesięcy stopień nasilenia tych cierpień był mierny. W wyniku doznanych urazów powód doznał 30% długotrwałego-trwałego uszczerbku na zdrowiu.
W wyniku wypadku z dnia 20 sierpnia 2010 roku doszło do naruszenia istniejących zmian w odcinku szyjnym kręgosłupa. Po wypadku powód wymagał reżimu łóżkowego, pionizację rozpoczęto w dniu 30 sierpnia 2010 roku, od tego czasu powód wymagał pomocy drugiej osoby przez 2-3 godziny na dobę ( opinia k. 225-230 ).

Według opinii biegłego sądowego psychiatry J. K., na skutek wypadku z dnia 20 sierpnia 2010 roku stan zdrowia psychicznego i fizycznego powoda uległ wyraźnemu pogorszeniu. Powód doznał i w dalszym ciągu odczuwa cierpienia natury zarówno psychicznej jak i fizycznej o dużym nasileniu. Skutki wypadku mają charakter długotrwały, obecnie stopień uszczerbku na zdrowiu powoda wynosi 5%. Po wypadku komunikacyjnym powód był osoba niesamodzielną, wymagał całodobowej opieki osób trzecich, był niesprawny fizycznie, odczuwał silne dolegliwości bólowe uniemożliwiające mu samodzielna egzystencję. Powód odczuwa skutki wypadku do chwili obecnej i będzie je odczuwał w przyszłości. Na stałe leczy się psychiatrycznie farmakologicznie, bierze udział w psychoterapii ( opinia k. 199 -202 ).

Powód W. C. obecnie ma 53 lata, ma wykształcenie podstawowe, pracował jako mistrz budowlany, obecnie jest rencistą. W 1993 roku przebył złamania trzonu C6, C7 z następowym czterokończynowym niedowładem, w prawej kończynie górnej występuje niedowład wiotki. Na skutek wypadku z dnia 20 sierpnia 2010 roku u powoda wystąpił rozstrój zdrowia powodujący ograniczenia jego dotychczasowego sposobu życia, do dnia dzisiejszego powód odczuwa skutki doznanych urazów ( karta informacyjna k. 77, zeznania J. C. k. 145, zeznania powoda k. 145 w zw. z k. 404 ).

W toku niniejszego postępowania, decyzją z dnia 23 lipca 2013 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznała W. C. kwotę 50.000,00zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 550,60zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwotę 1.190,00zł tytułem zwrotu kosztów opieki. Równocześnie pozwany przyjął 30% przyczynienie się powoda do zdarzenia z dnia 20 sierpnia 2010 roku i dokonał wypłaty na rzecz powoda łącznie kwoty 36.218,42zł ( decyzja k. 374 ).

W piśmie procesowym z dnia 9 grudnia 2013 roku pełnomocnik powoda oświadczył, iż cofa pozew i zrzeka się roszczenia w zakresie kwoty 35.000,00zł zadośćuczynienia oraz cofa pozew i zrzeka się roszczenia w zakresie kwoty 1.218,42zł w zakresie odszkodowania i wnosi o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda:

1) 70.000,00zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 25 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty;

2) 2.575,61zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 25 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty;

3) odsetek ustawowych od kwoty 36.218,42zł za okres od dnia
25 kwietnia 2011 roku do dnia 23 lipca 2013 roku;

4) kosztów postępowania według norm przepisanych ( pismo procesowe k. 389-390 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionuje swojej odpowiedzialności za skutki wypadku, jakiemu uległ powód. Sporny natomiast jest zakres skutków, jakie poniósł W. C., stopień jego przyczynienia do zdarzenia z dnia 20 sierpnia 2010 roku oraz wysokość należnych mu z tego tytułu świadczeń.

Ustalając zakres obrażeń jakich doznał powód w wyniku opisanego powyższej wypadku, jak też aktualnie odczuwanych przez niego dolegliwości zdrowotnych, Sąd oparł się na dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy oraz opiniach biegłych lekarzy ( z zakresu neurochirurgii, chirurgii urazowej, ortopedii i rehabilitacji medycznej oraz psychiatrii ). Dowody te są ze sobą zbieżne i zgodne.

Należy zauważyć, że w sprawie zasięgnięto opinii trzech biegłych lekarzy. W ramach kontroli merytorycznej i formalnej opinii biegłych, nie dopatrzył się Sąd nieprawidłowości pozwalających na odebranie złożonym opiniom przymiotu pełnowartościowego źródła dowodowego. Biegli wskazali bowiem wszelkie przesłanki przyjętego rozumowania, przedstawili także jego tok. Wnioski płynące z opinii przedstawione są klarownie i logicznie wynikają
z przyjętych podstaw. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych, niezgodności
z życiowym doświadczeniem bądź też niespójności
z pozostałym materiałem dowodowym. W tych warunkach opinie biegłych posłużyły za pełnowartościową podstawę dokonanych ustaleń faktycznych.

Ustalając przebieg wydarzeń oraz stopień przyczynienia się uczestników wypadku z dnia 20 sierpnia 2010 roku do jego zaistnienia, Sąd oparł się na opinii biegłego do spraw wypadków drogowych.
W ramach kontroli merytorycznej i formalnej opinii biegłego, nie dopatrzył się Sąd nieprawidłowości pozwalających na odebranie złożonej opinii przymiotu pełnowartościowego źródła dowodowego. Biegły wskazał bowiem wszelkie przesłanki przyjętego rozumowania, przedstawił także jego tok. Wnioski płynące z opinii przedstawione są klarownie i logicznie wynikają z przyjętych podstaw. Sąd uwzględnił także zeznania powoda oraz świadka J. C.
w zakresie rodzaju, długotrwałości, intensywności cierpień powoda oraz skutków wypadku z dnia 20 sierpnia 2010 roku oraz zeznania M. G., I. K. i A. S. na okoliczności wypadku z dnia 20 sierpnia 2010 roku w zakresie w jakim korelowały one z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.
W ocenie Sądu, dowody uznane za wiarygodne w opisanej konfiguracji, tworzą łańcuch dowodów niesprzecznych wewnętrznie i pozwalają na ustalenie stanu faktycznego w stopniu wystarczającym dla jednoznacznego wyrokowania
w sprawie, przy wysnuwaniu wniosków zgodnych z zasadami logicznego rozumowania i opartych na doświadczeniu życiowym. Zgodnie z treścią art. 328 § 2 k.p.c. Sąd jest zwolniony ze wskazywania przyczyn, dla których dał wiarę dowodom stanowiącym podstawę ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W toku niniejszego postępowania, pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. uznał swoją odpowiedzialność wobec powoda za skutki wypadku, którego sprawcą była M. G.. Wyrazem tego było stanowisko pozwanego, który decyzją
z dnia 23 lipca 2013 roku przyznał W. C. kwotę 50.000,00zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 550,60zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwotę 1.190,00zł tytułem zwrotu kosztów opieki. Równocześnie pozwany przyjął 30% przyczynienie się powoda do zdarzenia z dnia 20 sierpnia 2010 roku i dokonał wypłaty na rzecz powoda łącznie kwoty 36.218,42zł.

Dla porządku jedynie należy stwierdzić, że posiadacz pojazdu ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku na podstawie art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c., natomiast pozwany jako ubezpieczyciel posiadacza pojazdu odpowiada w granicach jego odpowiedzialności na podstawie art. 822 k.c. oraz obowiązującej w chwili zaistnienia szkody ustawy z dnia 22 maja 2003 roku (Dz.U. z 2003 r, nr 124, poz.1152) o działalności ubezpieczeniowej. Uprawniony do odszkodowania ubezpieczeniowego w związku ze zdarzeniem objętym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Było tak w stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2004 r. (art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej, jest tak również po wskazanej dacie (zob. art. 822 § 4 k.c. dodany przez art. 233 pkt 5 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej ).

Przesłanką wyłączającą odpowiedzialność sprawcy szkody jest okoliczność, że szkoda powstała wyłącznie z winy poszkodowanego. W niniejszej sprawie pozwany uznał 30% przyczynienie się powoda do powstania szkody, zaś powód utrzymywał, iż przyczynił się do zaistniałej szkody w 25%.

Z ustaleń poczynionych w niniejszej sprawie wynika, że w dniu
20 sierpnia 2010 roku w miejscowości H., powiatu (...)miał miejsce wypadek drogowy. M. G.kierująca samochodem marki F. (...)o numerze rejestracyjnym (...)nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że przed zmianą kierunku jazdy ( skręt w lewo ) nie zachowała szczególnej ostrożności
i wykonała manewr skrętu w lewo bezpośrednio przed jadącym już lewym pasem ruchu samochodem marki V. (...)o numerze rejestracyjnym (...), którym kierował W. C.doprowadzając do zdarzenia, w wyniku czego W. C.doznał obrażeń ciała w postaci złamania kompresyjnego trzonu kręgu L1 i niestabilności Th12 -L1. Sąd Rejonowy w Chełmie wyrokiem z dnia 9 lipca 2012 roku postępowanie karne wobec M. G.warunkowo umorzył na okres jednego roku próby. Przedmiotowy wypadek wydarzył się
w obszarze zabudowanym, około godziny 12.00. Kierująca samochodem marki F. (...) M. G.stworzyła zagrożenie włączając kierunkowskaz,
w chwili gdy kierowany przez nią pojazd był wyprzedzany. Samochód marki V. (...)był na lewym pasie ruchu, gdy M. G.włączyła kierunkowskaz. W tym przypadku M. G.nie powinna wykonać skrętu w lewo, bo była już wyprzedzana przez pojazd marki V. (...). Przyczyną wypadku było zajechanie drogi pojazdowi marki V. (...). Natomiast kierujący samochodem marki V. (...)poruszał się z prędkością 63km/h przekraczając dopuszczalną prędkość administracyjną na tym odcinku drogi
o 13km/h, czym przyczynił się do zaistniałego wypadku pozbawiając się możliwości zatrzymania przed zderzeniem. Z punktu widzenia art. 362 k.c. „przyczynienie się” poszkodowanego ma miejsce wtedy, gdy jedną z przyczyn powstania lub powiększenia szkody jest zachowanie poszkodowanego. Całokształt okoliczności sprawy wskazuje na częściowe zawinienie powoda
w spowodowaniu zaistnienia zdarzenia powodującego szkodę, skutkujące przyjęciem jego przyczynienia się do powstałej szkody w 25%.

Przechodząc do rozważań w zakresie zgłoszonych przez powoda żądań wskazać należy, iż odpowiedzialność za szkodę majątkową i niemajątkową na osobie poniesioną przez powoda wynika z dyspozycji art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c.

Przepisy powyższe należy interpretować z uwzględnieniem wykładni systemowej tj. innych przepisów dotyczących odpowiedzialności deliktowej bowiem do zaistnienia odpowiedzialności z art. 445 k.c. w zw. z art. 444 § 1 i 2 kc niezbędne jest jednocześnie ustalenie przesłanek odpowiedzialności ex delicto sprawcy szkody z art. 415 kc:

1) szkody - w tym przypadku rozumianej także jako uszczerbek
w dobrach niemajątkowych (krzywda), a ściślej jako uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia,

2) faktu wyrządzenia szkody;

3) adekwatnego związku przyczynowego między zachowaniem sprawcy szkody, a skutkiem w postaci uszczerbku w dobrach prawnie chronionych.

W przedmiotowej sprawie zachodzą wszystkie trzy przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej ex delicto.

Powód W. C. doznał szkody, którą należy tu zakwalifikować jako krzywdę, bowiem jak wskazują wyniki postępowania dowodowego, doznał uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia. Po wypadku z dnia 20 sierpnia 2010 roku
z uwagi na występujące dolegliwości zmienił tryb życia i ograniczył dotychczasową aktywność.

Ustalono, że powód poniósł tzw. straty moralne przejawiające się
w dolegliwościach psychicznych i fizycznych. Na krzywdę tę składają się przede wszystkim: stres związany z przebiegiem wypadku, fizyczny ból, będący efektem uszkodzenia ciała, dyskomfort psychiczny związany
z pobytami w szpitalach i leczeniem, koniecznością ograniczenia dotychczasowej aktywności życiowej oraz istnieniem szpecących blizn na twarzy.

Zachodzi ewidentny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem
z dnia 20 sierpnia 2010 roku, a szkodą – krzywdą, jakiej doznał powód. Stres, ból, leczenie szpitalne, rozległy zabieg operacyjny, a także zaburzenia psychiczne są bowiem bezpośrednią, a zarazem normalną ( w rozumieniu art.361§1 kc) konsekwencją przedmiotowego wypadku. Jednocześnie należy stwierdzić, że wskazywane przez powoda, trwające do dziś okresowe dolegliwości bólowe kręgosłupa, głowy i rozstrój zdrowia w świetle materiału dowodowego, mogą być traktowane jako następstwa doznanego urazu, co wynika z opinii biegłych wywołanych na potrzeby niniejszego postępowania.

Roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia.

Zgodnie z dyspozycją art. 445 §1 k.c., w wypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Podnosi się przy tym, że zadośćuczynienie ma walor kompensacyjny, chociaż krzywda określana też jako szkoda niemajątkowa, polegająca na cierpieniach fizycznych
i psychicznych, ma charakter niewymierny i nie może być w pełni pokryta świadczeniem pieniężnym. Dlatego do kompetencji Sądu należy przyznanie pokrzywdzonemu odpowiedniej sumy, która złagodzi ujemne doznania i uczucia związane z wyrządzoną szkodą. Określenie wysokości tej sumy powinno następować przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności występujących
w indywidualnym przypadku, w związku z konkretną osobą poszkodowanego
i sytuacją życiową w jakiej się znalazł (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia
13 grudnia 2007 roku, sygn. akt I CSK 384/07 Lex nr 351186, z dnia 22 czerwca 2005 roku, sygn. akt III CK 392/04 Lex nr 177203, wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 29 maja 2008 roku, sygn. akt II CSK 78/08 LEX nr 420389).

Sąd miał na uwadze również fakt, że o tym czy jakakolwiek szkoda niemajątkowa miała w ogóle miejsce, lub o jej rozmiarze, nie decyduje subiektywne odczucie osoby zainteresowanej, ale obiektywna ocena konkretnych okoliczności. Aktualnie w judykaturze i doktrynie prawa odchodzi się, bowiem od dawniej zajmowanego stanowiska, że o fakcie naruszenia dobra osobistego decydują oceny indywidualne (por. A. Szpunar „Zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową” Oficyna Wydawnicza „Branta”, Bydgoszcz 1999, str. 107, a także Z. Radwański, S. Rudnicki „Komentarz do kodeksu cywilnego. Część ogólna”, Wyd. Praw. W-wa 1998, str. 66, teza 9).

Dodatkowo należy wskazać, że przy ocenie rozmiaru krzywdy pomocnym dowodem w sprawie była opinia biegłych posiadających wiadomości specjalne.

Swoboda sądu przy ustalaniu sumy zadośćuczynienia – większa niż przy odszkodowaniu sensu stricto – musi mimo wszystko opierać się na sprawdzalnych, obiektywnych kryteriach, do których zalicza się w judykaturze rodzaj, intensywność, czas trwania cierpień, rokowania co do stanu poszkodowanego na przyszłość, trwałość następstw urazu skutkujących cierpieniami, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej oraz inne czynniki podobnej natury, wiek, płeć, dotychczasowe perspektywy życiowe, poczucie bezradności, zmiany w stosunkach rodzinnych i towarzyskich (por. uchwała pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 roku, sygn. akt III CZP 37/ 73 OSNCP 1974/9/145, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006 roku, sygn. akt IV CSK 80/05 OSNC 2006/10/177, wyrok Sądu Najwyższego z dnia
9 listopada 2007 roku, sygn. akt V CSK 245/07, LEX 369691, A.Szpunar op.cit. str, 194-195). Judykatura konsekwentnie przestrzega zarazem zasady,
że zadośćuczynienie nie może być symboliczne, ale nie może też prowadzić do bogacenia się poszkodowanego ( vide orzecznictwo przywołane w przypisie nr 108 na str. 78 w J.Panowicz-Lipska „Majątkowa ochrona dóbr osobistych” Wyd.Praw. W-wa 1975, analogicznie SO w Lublinie w wyroku z dnia 19.12.2002 r. w sprawie II Ca 617/02).

Suma pieniężna przyznawana tytułem zadośćuczynienia, mająca odpowiadać rozmiarowi krzywdy ustalonemu w opisany powyżej sposób, nie usuwa de facto, co wskazano wcześniej, szkody niemajątkowej. W doktrynie prawa cywilnego podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, a nie karny i winno dostarczać poszkodowanemu realnej wartości ekonomicznej tak, by poszkodowany „mógł za jej pomocą zatrzeć, lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną”, przy jednoczesnym utrzymaniu w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lutego 2012 roku, sygn. akt I ACa 84/12, LEX 1124827, tak też uchwała pełnego składu Izby Cywilnej SN z 08.12.1973 III CZP 37/73 OSNC 1974. p.145; identycznie A.Szpunar op.cit. str. 181, 183-185).

Sumując, jednorazowe zadośćuczynienie pieniężne powinno stanowić rekompensatę za całą doznaną krzywdę i być utrzymane w rozsądnych granicach.

Dodatkowo, w judykaturze i doktrynie podkreśla się, że przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, które ze swej istoty ma jednorazowo rekompensować całą krzywdę (a więc również skutki przyszłe), ustalone trwałe skutki zdarzenia powinny być szczególnie wnikliwie uwzględniane tak, by te „przyszłe” elementy krzywdy zostały „ z góry” zrekompensowane w przyznanym już zadośćuczynieniu (por. wyrok S.Apel. w Lublinie z dnia 29.05.2007 r. I ACa 270/07 oraz G. Bieniek w: „Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania”, Wyd. Praw. W-wa 1996, Tom I, str. 368). Wskazane zasady wyrokowania w sprawach o zasądzenie zadośćuczynienia znalazły potwierdzenie w najnowszej judykaturze ( por. wyrok SN z 09.11.2007 r. V CSK 245/07 OSNC-ZD 2008/D/95).

Ustalając, zatem obecnie wysokość zadośćuczynienia Sąd musiał określić je na poziomie, który pozwoliłby u powoda „zatrzeć, lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną” nie tylko wobec odczuwanych dotychczas cierpień fizycznych ( w tym bólowych)
i psychicznych (w tym zaburzenia psychiczne), lecz wywołałby „z góry” analogiczny efekt, w odniesieniu do ustalonych jednoznacznie w sprawie skutków w sferze aktywności życiowej, mających dotykać powoda przez dalsze lata jego życia. W ocenie Sądu, już tylko ten element oceny rozmiaru krzywdy nakazywał przyjąć, że łączne zadośćuczynienie w kwocie 100.000,00 zł nie jest rażąco wygórowane, w realiach sprawy.

Skutki obrażeń doznanych przez powoda w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 20 sierpnia 2010 roku były poważne. W wyniku przedmiotowego wypadku powód doznał wieloodłamowego kompresyjnego złamania trzonu kręgu L1 z przemieszczeniem odłamu kostnego wielkości 17x6mm do światła kanału kręgowego na wysokości górnej krawędzi trzonu z uciskiem na worek oponowy, złamania wyrostka poprzecznego trzonu L1 po stronie prawej. Ze względu na niebezpieczeństwo uszkodzenia rdzenia kręgowego i korzeni nerwowych konieczne było wykonanie rozległego zabiegu operacyjnego stabilizującego kręgosłup oraz odbarczenie kanału kręgowego.
W następstwie obrażeń tułowia doszło do pogorszenia funkcji odcinka szyjnego kręgosłupa ( złamanego w 1993 roku ), narosła niepełnosprawność prawej kończyny górnej i pojawiły się zaburzenia czynności zwieraczy. W wyniku urazu powód doznał cierpień fizycznych o dużym nasileniu. W wyniku przedmiotowego wypadku doszło też do naruszenia zmian po przebytym wypadku w 1993 roku w odcinku szyjnym kręgosłupa. Na skutek wypadku
z dnia 20 sierpnia 2010 roku stan zdrowia psychicznego i fizycznego powoda uległ wyraźnemu pogorszeniu. Powód doznał i w dalszym ciągu odczuwa cierpienia natury zarówno psychicznej jak i fizycznej o dużym nasileniu. Na stałe leczy się psychiatrycznie farmakologicznie, bierze udział w psychoterapii.

Sąd miał na uwadze również wiek powoda, jego widoki na przyszłość porównane przy uwzględnieniu urazu z dnia 20 sierpnia 2010 roku i przy hipotetycznym braku przedmiotowego zdarzenia.

W. C. uległ wypadkowi w wieku 50 lat, a więc jako osoba w średnim wieku, sprawna fizycznie, de facto w żaden sposób nie ograniczana
w podstawowych czynnościach życiowych. Z drugiej strony, skutki wypadku nie zniweczyły całkowicie możliwości powrotu powoda do dotychczasowej aktywności życiowej, nie wywołały zatem poczucia całkowitej nieprzydatności społecznej. Rokowanie co do dalszej poprawy stan zdrowia fizycznego i psychicznego powoda są dobre, okresowe dolegliwości bólowe głowy i kręgosłupa utrzymują się u powoda nadal, z tym, że nie skutkują one upośledzeniem codziennego funkcjonowania. Okoliczności te
z kolei wskazywały na niezasadność dalej idących (niż uwzględnione) żądań
w zakresie zadośćuczynienia.

Reasumując należy wskazać, że w wyniku wypadku komunikacyjnego
z dnia 20 sierpnia 2010 roku W. C. doznał szkody niemajątkowej. Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy należy uznać, że adekwatną łączną kwotą zadośćuczynienia za doznaną przez powoda krzywdę jest 100.000,00 zł.

W związku z faktem, iż pozwane towarzystwo ubezpieczeń wypłaciło powodowi kwotę 35.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz przyjmując ustalony 25% stopień przyczynienia się powoda do powstałej szkody, Sąd w pkt I a wyroku, na podstawie wskazanych przepisów zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 40.000,00 zł, oddalając żądanie w pozostałej części
( 100.000,00zł -25%=75.000,00zł -35.000,00zł = 40.000).

Na podstawie art.481 § 1 i 2 k.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe od zasądzonego roszczenia. Zgodnie, bowiem z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, czyli w realiach sprawy od dnia 14 kwietnia 2011 roku, kiedy to powód sprecyzował swoje roszczenia oraz dostarczył niezbędną dokumentację medyczną ( k. 20-22).
W zakreślonym terminie ubezpieczyciel nie uwzględnił żądania, zatem ustawowy termin wypłaty świadczenia we właściwie, poprawnie ustalonej wysokości upłynął 13 maja 2011 roku. Brak takich działań sprawił, że pozwany znalazł się w zwłoce i należało zasądzić odsetki ustawowe od dnia następnego, po upływie 30 dniowego terminu od zgłoszenia szkody, tj. od dnia 14 maja 2011 roku ( punkt Ia wyroku ). Z uwagi na fakt, wypłacenia przez pozwanego na rzecz powoda w dniu 23 lipca 2013 roku kwoty 35.000,00zł tytułem zadośćuczynienia, uzasadnione jest w realiach sprawy żądanie powoda zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty 35.000,00zł za okres od dnia 14 maja 2011 roku do dnia 22 lipca 2013 roku ( punkt Ib wyroku ).

Roszczenie o zapłatę odszkodowania.

Zgodnie z przywołanymi wcześniej normami prawnymi, pozwany ubezpieczyciel zobowiązany jest do wypłaty odszkodowań za szkodę majątkową powoda, lecz tylko pozostającą w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem odszkodowawczym.

Odnosząc się do żądania powoda w przedmiocie zasądzenia na jego rzecz odszkodowania z tytułu kosztów leczenia oraz kosztów opieki, to stwierdzić należy, iż żądanie to co do zasady jest słuszne aczkolwiek zasługuje na uwzględnienie w części.

Jeżeli chodzi o żądanie powoda w przedmiocie zwrotu kosztów opieki, to zważyć należy, iż postępowanie dowodowe, a w szczególności opinie biegłych sądowych jak również zeznania osób, którą taka pomoc świadczyły wykazało, iż powód wymagał opieki:

1)  przez 3 godziny dziennie przez 6 tygodni po opuszczeniu szpitala podczas pierwszej hospitalizacji, co miało miejsce
w dniu 1 września 2010 roku, a więc: 7x 6 tygodni x 3 godziny
x 7,43zł ( stawka usług opiekuńczych ) = 936,18 zł;

2)  trzy dni przez 2 godziny po opuszczeniu szpitala podczas drugiej hospitalizacji, co miało miejsce w dniu 29 grudnia 2011 roku, a więc: 3 dni x 3godziny x 7, 43zł ( stawka usług opiekuńczych) = 66,87 zł;

3)  przez 39 dni x 3 godziny x 7, 82zł ( stawka usług opiekuńczych) = 914, 94 zł

Łącznie, koszty opieki w powyższym okresie wyniosły 1.917,99 zł. Kwotę tą należy pomniejszyć w pierwszej kolejności o 25% z tytułu „przyczynienia”, co daje kwotę w zaokrągleniu do pełnego „grosza” 1.438,50 zł i odjąć wypłaconą w trakcie procesu z tego tytułu na rzecz powoda kwotę 1.190 zł. W Wyniku tego działania otrzymujemy 248,50 zł, która to należało zasądzić na rzecz W. C..

Odnosząc się do żądania powoda w przedmiocie zasądzenia odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów leczenia w dochodzonej w pozwie w kwocie 547,40 zł ( 730 zł, wykazane rachunkami dołączonymi do pozwu pomniejszona o 25%) to zważyć należy, iż pozwany dokonał wypłaty na rzecz powoda z tego tytułu kwoty 550,60 zł (przyjęto w tym wypadku 30 % „przyczynienia oraz wydatki poniesione przez powoda na leczenie zgłoszone w postępowaniu likwidacyjnym a nie dochodzone w sprawie niniejszej). Jak wynika z treści oświadczenia pozwanego wypłacając tą kwotę uwzględnił on wszystkie dochodzone przez powoda koszty za wyjątkiem wydatku związanego ze sporządzeniem opinii psychologicznej w kwocie 220 zł (k.49, 52 i 53 akt szkodowych i zestawienie k. 377 akt sprawy). Co do opinii psychologa to w ocenie sądu wydatek ten uznać należy za zasadny i niezbędny do dochodzenia przez powoda swoich roszczeń w postępowaniu likwidacyjnym ( pozwany i tak wydatek ten powinien by ponieść przy uwzględnieniu, że powód poddał się terapii psychologicznej ). Przy przyjęciu stopnia jego „przyczynienia z tego tytułu należna mu kwota wynosi 165 zł, a w związku z tym , że wypłacając mu odszkodowanie z tego tytułu pozwany przyjął przyczynienie na „poziomie” 30 % - a winno wynosić ono 26% do tejże kwoty należało „dodać” kwotę 5% wartości wypłaconego mu odszkodowania co zaokrągleniu wynosi 27,50 zł . Z Rego też względu łączna kwota należna mu z tego tytułu stanowi 192,50 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd w punkcie I c wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 439,00zł ( 248,50zł tytułem zwrotu kosztów opieki + 192,50zł tytułem zwrotu kosztów leczenia ).

Na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe od zasądzonego roszczenia. Zgodnie, bowiem z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, czyli w realiach sprawy od dnia 14 kwietnia 2011 roku, kiedy to powód sprecyzował swoje roszczenia oraz dostarczył niezbędną dokumentację medyczną ( k. 20-22).
W zakreślonym terminie ubezpieczyciel nie uwzględnił żądania, zatem ustawowy termin wypłaty świadczenia we właściwie, poprawnie ustalonej wysokości upłynął 13 maja 2011 roku. Brak takich działań sprawił, że pozwany znalazł się w zwłoce i należało zasądzić odsetki ustawowe od dnia następnego, po upływie 30 dniowego terminu od zgłoszenia szkody, tj. od dnia 14 maja 2011 roku ( punkt Ia wyroku). Z uwagi na fakt, wypłacenia przez pozwanego na rzecz powoda w dniu 23 lipca 2013 roku kwoty 1.218,42zł tytułem odszkodowania, uzasadnione jest w realiach sprawy żądanie powoda zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty 1.218,42zł za okres od dnia 14 maja 2011 roku do dnia 22 lipca 2013 roku ( punkt Id wyroku ).

Z uwagi na częściowe cofnięcie powództwa, Sąd umorzył postępowanie
o zapłatę kwoty 36.218,42zł, na zasadzie art. 355§ 1k.p.c. ( punkt II wyroku ).

W pozostałym zakresie jako niezasadne Sąd powództwo oddalił ( punkt III wyroku ).

Mając powyższe na względzie i na podstawie wyżej wymienionych przepisów Sąd orzekł jak w wyroku.

Orzeczenie o kosztach oparto na przepisie art. 100 zdanie 2 k.p.c. w zw.
z a art.108§ 1k.p.c. Z treści tego pierwszego przepisu wynika, że w przypadku częściowego uwzględnienia powództwa Sąd może jednak włożyć na jedną z nich obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku stron lub oceny Sądu. W sprawie niniejszej mamy do czynienia właśnie z sytuacją gdzie, co do odszkodowania powód „uległ jedynie w nieznacznej części a co do wysokości zadośćuczynienia zależała od oceny sądu.

Powód poniósł wydatek w sprawie w kwocie 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, koszt wynagrodzenia pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 3.600,00zł, zgodnie z § 6 pkt. 6 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. (Dz.U. 2002/163/1348 i 1349 ze zm.). Celowe koszty powoda wyniosły zatem łącznie 3.617,00zł, co skutkowało zasądzeniem od pozwanego na jego rzecz powyższej kwoty ( punkt IV wyroku ).

W punkcie V wyroku Sąd nakazał ściągnąć od (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą w W.na rzecz na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Lublinie kwotę 8.376,11 zł z tytułu wydatków i części opłaty , którą w pozostałej części przejąć na rachunek Skarbu Państwa, na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zaś w punkcie VI wyroku nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Lublinie na rzecz (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą w W.kwotę 1.500 zł zaksięgowaną w Księdze „C” pod pozycją 346/2013 oraz na rzecz W. C.kwotę 800 zł zaksięgowaną w Księdze „C” pod pozycją 342/2013 z tytułu niewykorzystanych zaliczek na poczet wydatków, na zasadzie art. 80ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.