Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2012 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:S SO Natalia Lipińska

Protokolant: st.sekr.sądowy Magdalena Cieśla

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2012 roku w Tarnowie na rozprawie

odwołania M. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 4 maja 2012 roku nr (...)

w sprawie M. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o zwrot nienależnie pobranego świadczenia

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 738/ 12

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 26 września 2012 r.

Decyzją z dnia 4 maja 2012 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia
27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2003 r. Nr 135, poz. 1268 z późn. zm.) oraz art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.), zobowiązał M. R. do zwrotu nienależnie pobranej renty socjalnej za okres od 1 maja 2010 r. do 31 maja 2010 r., od 1 września 2010 r. do 30 listopada 2010 r., od 1 maja 2011 r. do 31 maja 2011 r. i od
1 lipca 2011 r. do 31 grudnia 2011 r. w kwocie 6.654,81 zł. W uzasadnieniu decyzji organ trentowy podniósł, że ubezpieczony pobrał nienależne świadczenie z powodu osiągania
w wymienionych wyżej okresach przychodów powodujących zawieszenie prawa do renty socjalnej.

Decyzję tę zaskarżył w całości M. R., zarzucając: 1) naruszenie przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 124 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) i art. 16 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r.
o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268 z późn. zm.) w zw. z art. 107 § 1 i 3 oraz art. 8, 9 i 11 k.p.a. poprzez niewskazanie podstawy prawnej, brak uzasadnienia z powołaniem się na konkretny przepis oraz niewskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej; 2) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 138 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z art. 10 ust. 6 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej w zw. z art. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 224, poz. 1338) poprzez błędne uznanie świadczenia odwołującego za nienależnie pobraną rentę socjalną w sytuacji, gdy nie ma ona takiego charakteru, brak bowiem okoliczności powodujących zawieszenie prawa do renty socjalnej w całości po stronie ubezpieczonego, z uwagi na fakt, iż zgodnie z art. 10 ust. 6 ustawy o rencie socjalnej, prawo do renty socjalnej zawiesza się za miesiąc, w którym zostały osiągnięte przychody z tytułu
między innymi zatrudnienia, w łącznej kwocie wyższej niż 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego do celów emerytalnych, nie zaś jak błędnie przyjął organ rentowy, za miesiąc, w którym zostały osiągnięte przychody z tytułu m. in. zatrudnienia, w łącznej kwocie wyższej niż 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego do celów emerytalnych.

W petitum odwołujący domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i ustalenia, że nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie pobranej renty socjalnej za wymienione w niej okresy
w kwocie 6.654,81 zł.

W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie przepis art. 10 ust. 6 ustawy o rencie socjalnej w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2012 r. na mocy ustawy nowelizującej z dnia 30 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o rencie socjalnej, która nie zawiera przepisów przejściowych. Zgodnie z tym przepisem, prawo do renty socjalnej zawiesza się tylko wtedy, gdy zostały osiągnięte określone przychody,
w łącznej kwocie wyższej niż 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego do celów emerytalnych- niezależnie od tego, kiedy nienależne świadczenie zostało pobrane. Wskazał też, że zdarzeniem prawnym powodującym powstanie obowiązku zwrotu świadczeń jest decyzja stwierdzająca zwrot nienależnie pobranej renty socjalnej, a zatem w sprawie znajdują zastosowanie przepisy obowiązujące w dacie jej wydania.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podniósł, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje przepis art. 10 ust. 6 tej ustawy
o rencie socjalnej w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2012 r., w związku
z czym zobowiązanie odwołującego do zwrotu nienależnie pobranej renty socjalnej jest zasadne z powodu przekroczenia przez niego w spornym okresie dopuszczalnej kwoty przychodu- o czym odwołujący był wielokrotnie informowany. Organ rentowy zauważył też, że obowiązujący obecnie przepis art. 10 ust. 6 ustawy o rencie socjalnej, zgodnie z którym prawo do renty socjalnej zawiesza się za miesiąc, w którym zostały osiągnięte przychody
w łącznej kwocie wyższej niż 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa GUS do celów emerytalnych, dotyczy okresów rozliczeniowych począwszy od 1 stycznia 2012 r. i brak jest podstaw prawnych, aby stosować go do rozliczenia renty socjalnej w związku z osiąganym przychodem z tytułu zatrudnienia za rok 2010 i 2011.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Odwołujący M. R. od dnia 1 października 2003 r. pobiera rentę socjalną, która przysługuje mu na stałe.

dowód:

-

decyzja ZUS z dnia 14.10.2003 r.- k. 3 akt ZUS,

Decyzja o przyznaniu prawa do renty socjalnej i kolejne decyzje w sprawie podwyższenia tego świadczenia, zawierają pouczenie o tym, kiedy prawo do renty socjalnej ulega zawieszeniu. We wszystkich decyzjach o podwyższeniu świadczenia znajduje się pouczenie, że prawo do renty socjalnej ulega zawieszeniu w razie osiągania przychodów
w łącznej kwocie wyższej niż 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa GUS dla celów emerytalnych.

dowód:

-

decyzje ZUS z dnia: 14.10.2003 r., 15.03.2004 r., 14.03.2006 r., 12.03.2008 r., 12.03.2009 r., 12.03.2010 r., 11.03.2011 r.- k. 3, 4, 16, 24, 40, 50, 60 akt ZUS,

Od dnia 1 kwietnia 2010 r. odwołujący pozostaje w zatrudnieniu w Centrum (...) Sp. z o.o. na podstawie umowy o pracę na czas określony do dnia 31 grudnia 2013 r. na stanowisku masażysty.

dowód:

-

zaświadczenie o przychodach z dnia 27.02.2012 r.- k. 62 akt ZUS,

Z tytułu tego zatrudnienia odwołujący uzyskiwał następujące przychody:

-

w maju 2010 r. w kwocie 987,75 zł,

-

od czerwca do listopada 2010 r. w kwocie po 970,00 zł za każdy miesiąc,

-

w grudniu 2010 r. w kwocie 900,00 zł,

-

w styczniu 2011 r. w kwocie 956,00 zł,

-

w lutym 2011 r. w kwocie 961,00 zł,

-

w marcu 2011 r. w kwocie 1.008,50 zł,

-

w kwietniu 2011 r. w kwocie 910,00 zł,

-

w maju 2011 r. w kwocie 1.254,00 zł,

-

w czerwcu 2011 r. w kwocie 992,75 zł,

-

w lipcu 2011 r. w kwocie 1.041,75 zł,

-

w sierpniu 2011 r. w kwocie 1.064,15 zł,

-

we wrześniu 2011 r. w kwocie 1.091,14 zł,

-

w październiku 2011 r. w kwocie 1.087,60 zł,

-

w listopadzie 2011 r. w kwocie 1.038,18 zł,

-

w grudniu 2011 r. w kwocie 1.154,87 zł.

dowód:

-

zaświadczenia o przychodach z dnia: 14.03.2012 r. i 11.04.2012 r.- k. 64, 67 akt ZUS,

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach organu rentowego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego. Dokumenty urzędowe stanowiły zatem dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), zaś dokumenty prywatne dowód tego, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte
w dokumencie (art. 245 k.p.c.).

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie od zaskarżonej decyzji (...) Oddział w T. z dnia 4 maja 2012 r.,
w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa, nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej
(Dz. U. z 2003 r. Nr 135, poz. 1268 z późn. zm.), prawo do renty socjalnej zawiesza się
w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, przy czym, jak stanowi ust. 2, za działalność podlegającą obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, o której mowa w ust. 1, uważa się między innymi zatrudnienie.

W takim wypadku prawo do renty socjalnej zawiesza się za miesiąc, w którym zostały osiągnięte przychody, o których mowa w ust. 1-5, w łącznej kwocie wyższej niż 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego do celów emerytalnych (art. 10 ust. 6). Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ogłasza w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w terminie do 14. dnia roboczego drugiego miesiąca każdego kwartału kalendarzowego, kwotę przychodu, o której mowa w ust. 6,
z zaokrągleniem w górę do pełnych dziesiątek groszy (art. 10 ust. 9).

Przepis art. 10 ust. 6 ustawy o rencie socjalnej w obecnym brzmieniu obowiązuje dopiero od 1 stycznia 2012 r. na mocy ustawy z dnia 30 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy
o rencie socjalnej (Dz. U. z 2011 r. Nr 224, poz. 1338).

Od daty wejścia w życie przepisów ustawy o rencie socjalnej, tj. od 1 października 2003 r., aż do 1 stycznia 2012 r., art. 10 ust. 6 stanowił zaś, że prawo do renty socjalnej zawiesza się za miesiąc, w którym zostały osiągnięte przychody, o których mowa w ust. 1-5, w łącznej kwocie wyższej niż 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego do celów emerytalnych.

W spornym okresie, tj. od 1 maja 2010 r. do 31 maja 2010 r., od 1 września 2010 r. do 30 listopada 2010 r., od 1 maja 2011 r. do 31 maja 2011 r. i od 1 lipca 2011 r. do 31 grudnia 2011 r., obowiązywał zatem przepis art. 10 ust. 6 w brzmieniu sprzed nowelizacji, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2012 r. i ten właśnie przepis, wbrew twierdzeniom pełnomocnika odwołującego, znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie.

Zgodnie bowiem z ogólną regułą, przepisy prawa materialnego, a takim jest przepis art. 10 ust. 6 ustawy o rencie socjalnej, znajdują zastosowanie w konkretnych stanach faktycznych w brzmieniu obowiązującym w dacie zdarzeń, w przeciwieństwie do przepisów prawa procesowego, które stosuje się w brzmieniu obowiązującym w dacie rozstrzygania danej kwestii, orzekania czy wyrokowania.

Takie stanowisko ugruntowane jest w orzecznictwie. Dla przykładu, jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w tezie wyroku z dnia 4 czerwca 2007 r.,
III SA/Wa 4325/06 (LEX nr 413809), stosowanie przepisów obowiązujących w dacie wystąpienia zdarzeń powodujących skutki prawne dotyczy przepisów materialnych, w myśl zasady lex retro non agit. Przepisy procesowe i ustrojowe stosuje się natomiast według stanu prawnego istniejącego w dacie wydania decyzji.

Założenie bezpośredniego stosowania nowego prawa wiąże się zatem ze skutkami wejścia w życie nowej ustawy dla stanów prawnych zaistniałych pod rządem poprzedniej ustawy a wymagających podjęcia czynności procesowych przez organ podatkowy pod rządami nowego prawa i nie ma nic wspólnego z normami prawa materialnego, które stosuje się w brzmieniu obowiązującym w dacie wystąpienia konkretnych zdarzeń.

Skoro więc zgodnie z art. 10 ust. 6 ustawy o rencie socjalnej w brzmieniu obowiązującym w spornym okresie, prawo do renty socjalnej zawiesza się za miesiąc,
w którym zostały osiągnięte przychody, o których mowa w ust. 1-5, w łącznej kwocie wyższej niż 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego do celów emerytalnych, rozstrzygnąć należało czy osiągany przez odwołującego od 1 maja 2010 r. do 31 maja 2010 r., od 1 września 2010 r. do 30 listopada 2010 r., od 1 maja 2011 r. do 31 maja 2011 r. i od 1 lipca 2011 r. do 31 grudnia 2011 r. przychód uzasadniał zawieszenie prawa do renty socjalnej.

Ustawa o rencie socjalnej nie zawiera definicji przychodu. Należy jednak zauważyć, że w kwestiach nieuregulowanych odmiennie art. 15 tego aktu odsyła do unormowań ustawy z 1997 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w tym także do
art. 104, traktującego o zawieszaniu prawa do świadczeń, a w konsekwencji- do przepisów ustawy z 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Art. 4 pkt 9 tego ostatniego aktu nawiązuje zaś- w zakresie pojęcia przychodu- do regulacji ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 7 sierpnia 2007 r.,
III AUa 1327/06, LEX nr 339751).

Przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. Nr 361) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przepis ten miał identyczne brzmienie w spornym okresie.

Jak wynika z ustaleń Sądu, z tytułu zatrudnienia w Centrum (...) Sp. z o.o., w maju 2010 r. ubezpieczony uzyskał przychód w kwocie 987,75 zł, podczas gdy od 1 marca 2010 r. kwota przychodu uzasadniająca zawieszenie prawa do renty socjalnej wynosiła 973,10 zł (Komunikat Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 lutego 2010 r. w sprawie kwoty przychodu odpowiadającej 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za IV kwartał 2009 r. ogłoszonego dla celów emerytalnych, M.P. z 2010 r.,
Nr 10, poz. 112). We wrześniu, październiku i listopadzie 2010 r. przychód w przypadku odwołującego wyniósł po 970,00 zł miesięcznie, a od 1 września 2010 r. kwota przychodu uzasadniająca zawieszenie prawa do renty socjalnej została ustalona na poziomie 959,40 zł (Komunikat Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 sierpnia 2010 r. w sprawie kwoty przychodu odpowiadającej 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za
II kwartał 2010 r. ogłoszonego dla celów emerytalnych, M.P. z 2010 r., Nr 60, poz. 792).
W maju 2011 r. odwołujący uzyskał przychód w kwocie 1.254,00 zł, podczas gdy od 1 marca 2011 r. kwota przychodu uzasadniająca zawieszenie prawa do renty socjalnej wynosiła 1.031,50 zł (Komunikat Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie kwoty przychodu odpowiadającej 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za IV kwartał 2010 r. ogłoszonego dla celów emerytalnych, M.P. z 2011 r., Nr 15, poz. 164). W lipcu i sierpniu 2011 r. przychód w przypadku odwołującego wyniósł odpowiednio 1.041,75 zł i 1.064,15 zł, a od 1 czerwca 2011 r. kwota przychodu uzasadniająca zawieszenie prawa do renty socjalnej została ustalona na poziomie 1.039,90 zł (Komunikat Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 maja 2011 r. w sprawie kwoty przychodu odpowiadającej 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za I kwartał 2011 r. ogłoszonego dla celów emerytalnych, M.P. z 2011 r., Nr 42, poz. 467). We wrześniu, październiku i listopadzie 2011 r. odwołujący uzyskiwał przychody odpowiednio w kwotach 1.091,14 zł, 1.087,60 zł i 1.038,18 zł, podczas gdy od 1 września 2011 r. kwota przychodu uzasadniająca zawieszenie prawa do renty socjalnej wynosiła 1.009,90 zł (Komunikat Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 sierpnia 2011 r. w sprawie kwoty przychodu odpowiadającej 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za II kwartał 2011 r. ogłoszonego dla celów emerytalnych, M.P. z 2011 r., Nr 77, poz. 769). W grudniu 2011 r. zaś przychód w przypadku odwołującego wyniósł 1.154,87 zł, a od 1 grudnia 2011 r. kwota przychodu uzasadniająca zawieszenie prawa do renty socjalnej została ustalona na poziomie 1.024,80 zł (Komunikat Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 listopada
2011 r. w sprawie kwoty przychodu odpowiadającej 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za III kwartał 2011 r. ogłoszonego dla celów emerytalnych, M.P. z 2011 r.,
Nr 105, poz. 1067).

Z zestawienia tego wynika, że w istocie w spornym okresie odwołujący przekraczał dopuszczalne kwoty przychodu.

Dbanie zaś o to, aby uzyskiwane przychody nie przekraczały konkretnych granic jest obowiązkiem świadczeniobiorcy (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 29 maja 2008 r.,
III AUa 1367/07, LEX nr 491108).

Skoro tak, zasadnie organ rentowy zobowiązał odwołującego do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia z powodu osiągania przychodu powodującego zawieszenie prawa do renty socjalnej w kwocie 6.654,81 zł.

Stosownie bowiem do treści art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) w zw. z art. 15 pkt 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej
(Dz. U. z 2003 r. Nr 135, poz. 1268 z późn. zm.), osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu (ust. 1).

Za nienależnie pobrane świadczenia rozumie się świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania (ust. 2 pkt 1).

Wymóg pouczenia osoby pobierającej świadczenia o braku prawa do pobierania świadczenia (w ogóle lub w określonej wysokości). Obowiązek ten obciąża organ rentowy. Realizacja wspomnianego obowiązku odbywa się na różne sposoby. Rozpowszechnioną formą jest zamieszczanie szczegółowych pouczeń na drukach wniosków o świadczenia oraz decyzji ZUS (zwłaszcza przyznających świadczenia). Należy pamiętać, że wymóg pouczenia ma charakter formalny. Oznacza to, że osoba, której umożliwiono zapoznanie się ze stosowną informacją (pouczeniem), nie może zasłaniać się okolicznością faktycznego braku zapoznania się z tą informacją. Nieodczytanie pouczenia znajdującego się na odwrotnej stronie decyzji przyznającej świadczenie (co jest sytuacją nagminną) obciąża zatem świadczeniobiorcę.

Reasumując, pouczenie o którym mowa w art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS jest przesłanką warunkującą obowiązek zwrotu nienależnie pobranego świadczenia (por. wyrok SN z dnia 6 grudnia 2010 r., II UK 149/10, LEX nr 786385).

W niniejszej sprawie, decyzja o przyznaniu prawa do renty socjalnej i kolejne decyzje w sprawie podwyższenia tego świadczenia, zawierają pouczenie o tym, kiedy prawo do renty socjalnej ulega zawieszeniu. We wszystkich zaś decyzjach o podwyższeniu świadczenia znajduje się pouczenie, że prawo do renty socjalnej ulega zawieszeniu w razie osiągania przychodów w łącznej kwocie wyższej niż 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa GUS dla celów emerytalnych.

Takie pouczenie nie jest abstrakcyjne czy obciążone brakiem konkretności. Nie odnosi się też do wszystkich hipotetycznych okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń. Jasno bowiem wynika z niego, kiedy i z jakiego powodu dochodzi do zawieszalności prawa do renty socjalnej.

Zasadnie zatem organ rentowy zobowiązał odwołującego do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia za sporny okres.

W tym miejscu zauważyć jedynie należy, iż zgodnie z art. 138 ust. 4 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS, nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń za okres dłuższy niż 12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ rentowy o zajściu okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, a mimo to świadczenia były jej nadal wypłacane, w pozostałych zaś wypadkach- za okres dłuższy niż
3 lata, przy czym okres ten (trzyletni) obejmuje okres do ostatniej wypłaty (pobrania) nienależnego świadczenia (por. uchwała SN 7 sędziów z dnia 16 maja 2012 r., III UZP 1/12, Biul.SN 2012/5/21).

Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego.

Powołane przez odwołującego przepisy art. 124 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i art. 16 ustawy o rencie socjalnej, naruszenia których- zdaniem odwołującego- dopuścił się organ rentowy, stanowią, że w postępowaniu w sprawach o świadczenia określone w tych ustawach stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawy te stanowią inaczej. Takie też przepisy, tj. Kodeksu postępowania administracyjnego, stosował organ rentowy prowadząc postępowanie w sprawie i wydając zaskarżoną decyzję. Decyzja ta zawiera wszystkie obligatoryjne elementy decyzji administracyjnej, tj. oznaczenie organu wydającego decyzję, datę i miejsce jej wydania, oznaczenie adresata, podstawę prawną, rozstrzygnięcie obejmujące ustalenie kto, za jaki okres i w jakiej kwocie został zobowiązany do zwrotu nienależnie pobranej renty socjalnej, uzasadnienie, z którego wynika, iż takie rozstrzygnięcie zapadło wskutek osiągania przez odwołującego w spornym okresie przychodu powodującego zawieszenie prawa do renty socjalnej, pouczenie o przysługującym prawie do odwołania się od decyzji oraz podpis osoby uprawnionej do reprezentowania organu rentowego (imię i nazwisko) wraz z podaniem stanowiska służbowego. Analiza akt organu rentowego prowadzi przy tym do wniosku, że wydanie decyzji o takiej treści było uzasadnione merytorycznie.

Trudno zatem dopatrzeć się naruszenia przez organ rentowy naruszenia jakichkolwiek przepisów proceduralnych, w szczególności art. 107 § 1 k.p.a.

Jednocześnie zauważyć należy, że sąd ubezpieczeń społecznych- jako sąd powszechny- może i powinien dostrzegać jedynie takie wady formalne decyzji administracyjnej, które decyzję tę dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego jako przedmiotu odwołania. Stwierdzenie takiej wady następuje jednak tylko dla celów postępowania cywilnego i ze skutkami dla tego tylko postępowania
(por. wyroki SN: z dnia 28 października 2009 r., I UK 132/09, LEX nr 570121 i z dnia
26 maja 2011 r., II UK 360/10, LEX nr 901610; postanowienie SN z dnia 14 stycznia 2010 r., I UK 238/09, LEX nr 577819). Sytuacja taka w niniejszej sprawie nie miała jednak miejsca.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku na podstawie powołanych przepisów prawa oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.