Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2015 r. w Szczecinie

sprawy I. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przywrócenie renty

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 16 kwietnia 2014 r. sygn. akt VI U 455/12

oddala apelację.

SSO del. Beata Górska SSA Jolanta Hawryszko SSA Zofia Rybicka - Szkibiel

Sygn. akt III AUa 569/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 marca 2012 r. z Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.. odmówił I. N. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ubezpieczony odwołał się od w.w. decyzji. W uzasadnieniu podał, że obecny stan jego zdrowia nie pozwala mu na wykonywanie jakiejkolwiek pracy. Wskazał na dolegliwości i dotychczasowe leczenie.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 2 marca 2012 r. ustalające, iż ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy.

Wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie I. N.. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły przyjęte przez Sąd Okręgowy następujące ustalenia faktyczne:

I. N. urodzony (...) posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe – mechanik maszyn. Pracował jako kierowca, monter kotłów – spawacz, dyrektor i kierownik zakładów usługowych, starszy brygadzista, pomocnik kotlarza, izoler, ślusarz, monter instalacji wodno kanalizacyjnych i gazowych, blacharz – dekarz. Prowadził także własną działalność gospodarczą. Legitymuje się orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności w stopniu lekkim, do 20.03.2018r. Do 30.11.2011 r. pozostawał na rencie z tytułu częściowej niezdolności do pracy (okoliczności bezsporne). Lekarz Orzecznik ZUS, a następnie Komisja Lekarska ZUS uznali, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy.

U ubezpieczonego rozpoznano stan po częściowej resekcji żołądka w przebiegu choroby wrzodowej. Cierpi on na dyspepsję, przewlekłe zapalenie wątroby typu C po leczeniu immunostymulacyjnym, ma wadę wzroku w korekcji okularowej, niedosłuch bez niedomogi socjalnej narządu słuchu. U ubezpieczonego występuje zespół bólowy kręgosłupa bez istotnego funkcjonalnie ograniczenia ruchomości, nieistotne funkcjonalnie ograniczenie ruchów nadgarstka prawego. Ubezpieczony cierpi również na chrondropatię rzepek oraz stan po uszkodzeniu mięśnia dwugłowego ramienia prawego. W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie ubezpieczonego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Przedmiotem oceny Sądu I instancji było ustalenie i rozstrzygnięcie czy I. N. spełnia warunki niezbędne do uznania, że po dniu 30.11.2011 r. jest w dalszym ciągu osobą co najmniej częściowo niezdolną do pracy, czy też odzyskał zdolność do pracy jak to wynikało z orzeczeń lekarzy ZUS będących podstawą wydania kwestionowanej decyzji. Weryfikacji wymagał również stopień i okres utrzymywania się ewentualnej niezdolności.

Celem wyjaśnienia spornych okoliczności Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu dziedzin odpowiadających schorzeniom ubezpieczonego – ortopedy, neurologa, specjalisty chorób zakaźnych , internisty oraz specjalisty medycyny pracy. Biegli zgodnie uznali, że nie ma podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy I. N.. Pomimo wnoszenia przez ubezpieczonego zastrzeżeń do powyższej opinii, zarzucania jej, że jest sprzeczna wewnętrznie i niezupełna oraz żądania o dopuszczenia dowodu z uzupełniającej opinii biegłych, po zapoznaniu się z zastrzeżeniami I. N. - biegli w całości podtrzymali wydaną wcześniej opinię. Ubezpieczony ponownie zgłosił zastrzeżenia do wydanej opinii uzupełniającej. Biegli, po zapoznaniu się z dodatkową dokumentacją medyczną przedłożoną przez badanego oraz zgłoszonymi przez niego zarzutami, w całości podtrzymali swoje stanowiska zawarte w uprzednio wydanych opiniach. Biegli nie zanegowali istnienia u badanego szeregu schorzeń i dolegliwości, jednakże o samej niezdolności do pracy świadczy nie fakt ich rozpoznania, ale przede wszystkim stan przedmiotowy kliniczny osoby badanej, który zdaniem biegłych jest dobry i pozwala na wykonywanie prac zarobkowych, m.in. na stanowiskach pracy jakie zajmował poprzednio. Ubezpieczony zgłosił zastrzeżenia do w/w opinii, nie zgadzając się z zawartymi w niej wnioskami. Zdaniem ubezpieczonego wiarygodność biegłych została podważona oraz budzi wątpliwości co do ich bezstronności. Ubezpieczony wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych w innym składzie osobowym.

W ocenie Sądu Okręgowego zastrzeżenia ubezpieczonego nie wywierają wpływu na wartość opinii. Zastrzeżenia te nie mają bowiem charakteru merytorycznego i nie ujawniają okoliczności, które podważałyby kompetencje, rzetelność lub wiarygodność biegłych. Stanowią one jedynie polemikę z wnioskami opinii i wyrażają niezadowolenie ubezpieczonego, co pozostaje bez wpływu na ocenę opinii dokonaną przez Sąd I instancji. Dlatego też Sąd Okręgowy oddalił wniosek ubezpieczonego o powołanie kolejnego zespołu biegłych. Sąd pierwszej instancji w pełni dał wiarę i podzielił przedstawioną w opiniach argumentację, iż schorzenia, objawy występujące u ubezpieczonego nie powodują niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy wskazał również, iż istnienie przeciwwskazań do wykonywania pewnych prac przez ubezpieczonego nie jest równoznaczne z utrzymywaniem się u niego niezdolności do pracy. W świetle wydanych opinii sporządzonych z uwzględnieniem posiadanego przez ubezpieczonego szerokiego doświadczenia zawodowego i wykształcenia bezsprzeczne zdaniem Sądu Okręgowego jest, że I. N. jest zdolny do wykonywania prac zgodnych z jego kwalifikacjami. W konsekwencji powyższych wywodów Sąd I instancji uznał, iż ubezpieczony nie spełniła przesłanek, od których ustawa uzależnia przyznanie świadczenia rentowego. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, iż nie jest on osobą niezdolną do pracy.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodził się ubezpieczony. Apelujący zarzucił mu mające wpływ na treść rozstrzygnięcia naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie

1. art. 285 § 1 kpc w zw. z art. 233 § 1 kpc, poprzez wydanie wyroku na podstawie opinii biegłych, która jest niezupełna, wewnętrznie sprzeczna oraz nie została w należyty sposób uzasadniona, co powoduje brak możliwości zweryfikowania twierdzeń w niej zawartej,

2. art. 286 kpc w zw. z art. 227 kpc w zw. z art. 233 § 1 kpc, poprzez odrzucenie wniosku dowodowego skarżącego o przeprowadzeniu dowodu z opinii innego zespołu biegłych lekarzy, w sytuacji gdy mimo wielokrotnego zwracania się o uzupełniająca opinię biegli uchylali się od odpowiedzi na zadawane pytania,

3. art. 477 ¹⁴ § 4 kpc, poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy skarżący w trakcie trwania postępowania przedstawił szereg nowych badań dotyczących jego stanu zdrowia oraz niezdolności do pracy, które nie były znane w chwili wydania zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe zarzuty na uwadze, wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu, ewentualnie wobec uwzględnienia zarzutu nr 3 przekazanie sprawy organowi rentowemu w celu wydania ponownej decyzji na podstawie całej zebranej w sprawie dokumentacji medycznej.

Odpowiedzi na apelację organ rentowy nie złożył.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja okazała się bezzasadna .

W ocenie Sądu Odwoławczego, w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego, jak również dokonał wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalając stan faktyczny sprawy. Sąd Apelacyjny ustalenia oraz rozważania prawne Sądu I instancji uznał i przyjął za własne, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09). Szerszego odniesienia wymagają jedynie kwestie objęte zarzutami apelującego.

W tym zakresie należy wskazać, że przy rozpoznawaniu spraw o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.), bada się, czy ubezpieczony spełnia łącznie trzy przesłanki: jest niezdolny do pracy, posiada wymagany okres składkowy i nieskładkowy, oraz czy niezdolność do pracy powstała w okresie ubezpieczenia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tego okresu. W sprawie spornym było wyłącznie to, czy I. N. jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Czynniki uwzględniane przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy wymienione są w art. 13 ust. 1 cyt. ustawy. Są to okoliczności o charakterze medycznym – stopień naruszenia sprawności organizmu i możliwość przywrócenia jej w drodze leczenia i rehabilitacji oraz okoliczności o charakterze socjalnym – możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy i celowość przekwalifikowania zawodowego, przy uwzględnieniu rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych.

Zgodnie z art. 107 powyższej ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Kwestia oceny stanu zdrowia i w konsekwencji zdolności do pracy w tym weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, należy do sfery faktów, wymagających wiadomości specjalnych - wiedzy medycznej. Ustalenia w tym zakresie, mogą być zatem dokonane wyłącznie na podstawie opinii biegłych, którzy taką wiedzę specjalną posiadają. W tym miejscu podkreślić należy, że dowód z opinii biegłych jest specyficznym środkiem dowodowym, którego ocena przebiega według odmiennych, właściwych tylko dla tego rodzaju środka dowodowego, kryteriów.

Wskazana ocena wyraża się w tym, iż sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd – który nie posiada wiadomości specjalnych – tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen powszechnej (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 15.11.2002 r. V CKN 1354/00 LEX nr 77046).

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 kpc, Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc. Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza bowiem przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna. Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania. Sąd nie musi dopuścić dowodu z dodatkowych opinii biegłych, jeżeli uzna, że ekspertyzy, którymi dysponuje są wystarczające dla wyjaśnienia stanu zdrowia (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 17 stycznia 2012 r., I UK 195/11, z dnia 12.01.2011 r., II UK 200/10, z dnia 28 stycznia 2009 r., I UK 186/08, z dnia 3.09.2008 r., I UK 91/08).

W orzecznictwie dominuje pogląd, zgodnie z którym nie wystarcza samo przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (wyroki SN z dnia 8 maja 2008 r., I UK 356/07 i z dnia 12 lipca 2012 r., II UK 329/11). Apelujący powinien zatem wskazać, które z dowodów i w jakiej części zostały przez Sąd I instancji ocenione z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, a w rezultacie, jakie ustalenia faktyczne Sądu są nieprawidłowe. Wymogom tym nie odpowiada apelacja ubezpieczonego. Stanowi ona w zasadzie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Skarżący wskazuje w zarzucie apelacyjnym na opinię biegłych, która jego zdaniem, jest niezupełna, wewnętrznie sprzeczna oraz nie została w należyty sposób uzasadniona, co powoduje brak możliwości zweryfikowania twierdzeń w niej zawartej. W uzasadnieniu tego zarzutu powołuje się m.in. na okoliczność, że biegły dr med. J. F. wskazał, iż cechą badań przeprowadzonych u ubezpieczonego jest falowa zmienność, a pojedyncze rozbieżności nie mają znaczenia. Przy czym jednocześnie wskazał, że przedmiotowa choroba jest wykrywana i monitorowana z wykorzystaniem wysokospecjalistycznych metod jak badanie enzymów „wątrobowych". Z zestawienia tych dwóch wypowiedzi wynika, zdaniem apelującego, wewnętrzna sprzeczność.

Sąd Apelacyjny jednak powyższego zarzutu nie podziela. Apelujący posłużył się dwoma zdaniami (drugie przytoczone w części) wyrwanymi z szerszego kontekstu zakwestionowanej opinii bez przytoczenia treści zamieszczonej pomiędzy nimi, która zdaniem Sądu Odwoławczego, jest istotna dla zrozumienia sensu wypowiedzi biegłego.

Jak wskazał biegły w swojej opinii uzupełniającej z dnia 10 marca 2013 r. (k. 74 akt): „Biegły nie pominął żadnych przedstawionych wyników. Cechą tych badań jest falowa zmienność, ponadto pojedyncza rozbieżność nie ma znaczenia. Same badania nie warunkują niezdolności ^-do pracy. Przewlekłe zapalenie wątroby typu C nie warunkuje samo przez się niezdolności do pracy, bez znaczenia jest fakt „nieuleczalności" choroby. Niezdolność do pracy warunkuje dysfunkcja narządów i niezdolność do wykonywania pracy. Takiej biegły nie stwierdził. Przedmiotowa choroba jest wykrywana i monitorowana z wykorzystaniem wysokospecjalistycznych metod jak badanie enzymów „wątrobowych" i inne, ponieważ zwykłe metody i badanie lekarskie z powodu braku objawów nie wykazują zmian. Odpowiada to też faktowi, iż choroba przebiega bezobjawowo.”

Dopiero takie - pełne przytoczenie wypowiedzi biegłego daje pełny obraz co do sensu jej znaczenia, która nakazuje uznać ubezpieczonego za zdolnego do pracy. Analiza tej i innych wypowiedzi opinii wskazuje, że Sąd Okręgowy właściwie uznał je za pełne, logiczne i wyczerpujące, a zarzuty stawiane przez apelującego nie mają charakteru merytorycznego i nie ujawniają okoliczności, które podważałyby kompetencje, rzetelność lub wiarygodność biegłych. Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że stanowią one jedynie polemikę z wnioskami opinii i wyrażają niezadowolenie ubezpieczonego, co pozostaje bez wpływu na ocenę opinii dokonaną przez Sąd.

W konsekwencji Sąd Okręgowy słusznie oparł się w treści rozstrzygnięcia na przedmiotowych opiniach w pełni dając im wiarę i podzielając przedstawioną w nich argumentację, iż schorzenia, objawy występujące u ubezpieczonego nie powodują niezdolności do pracy.

W związku z powyższym za bezpodstawny uznać należało zarzut naruszenie art. 285 § 1 kpc w zw. z art. 233 § 1 kpc, poprzez wydanie wyroku na podstawie opinii biegłych, która jest niezupełna, wewnętrznie sprzeczna oraz nie została w należyty sposób uzasadniona, co powoduje brak możliwości zweryfikowania twierdzeń w niej zawartej.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy słusznie również oddalił wniosek ubezpieczonego o powołanie kolejnego zespołu biegłych. Należy bowiem zauważyć, iż żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok SN z 1999-10-20 II UKN 158/99 OSNAPiUS 2001/2/51). Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SN z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.) Podkreślić również należy, iż dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.). Zwraca na to także uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 8 lipca 1999 roku, II UKN 37/99 OSNAPiUS 2000/20/741 wskazując, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art. 217 § 2 k.p.c.).

W tym kontekście za nieuzasadniony należało uznać zarzut apelującego dotyczący naruszenia art. 286 kpc w zw. z art. 227 kpc w zw. z art. 233 § 1 kpc, poprzez odrzucenie wniosku dowodowego skarżącego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych lekarzy.

Należy przy tym zauważyć, że ubezpieczony otrzymał wiele odpowiedzi na zadane w piśmie z dnia 10 grudnia 2012 r. (k. 48 akt) pytania. Biegły internista stwierdził, że badany po dniu 30.11.2011r. nie jest całkowicie ani częściowo niezdolny do pracy z powodów internistycznych. Badany jest wydolny krążeniowo i oddechowo, a jego ogólny stan jest stabilny i wyrównany. Biegli neurolog i ortopeda orzekli, że obecny stan narządu ruchu i układu nerwowego u badanego nie naruszają w istotny sposób sprawności motorycznej organizmu i nie upośledzają wydolności chodu. Same dolegliwości bólowe zgłaszane przez badanego nie dyskwalifikują go od wykonywania pracy, a stwierdzone niewielkie odchylenia od prawidłowego stanu w zakresie narządu ruchu pozwalają na wykonywanie pracy zgodnej z posiadanymi przez ubezpieczonego kwalifikacjami. Specjalista medycyny pracy jako przeciwwskazania wskazał wykonywanie niektórych czynności w skrajnie niekorzystnych warunkach mikroklimatycznych i bardzo ciężką pracę fizyczną w pochyleniu, np. w hucie czy kopalni lub pod wodą.

Podkreślić również należy, że dla rozpoznania odwołania ma znaczenie stan zdrowia ubezpieczonej z dnia wydania decyzji. W orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych ugruntował się pogląd, że w postępowaniu wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji (art. 477 ¹⁴ § 2 i art. 477 ^14a k.p.c.) w granicach jej treści i przedmiotu. Decyzja odmawiająca prawa do renty rozstrzyga o braku prawa do tego świadczenia od dnia wniosku do dnia wydania decyzji i nie wypowiada się co do okresu późniejszego. Inaczej zatem niż w przypadku decyzji przyznającej świadczenie - nie rozstrzyga ona na przyszłość - poza okres zamknięty decyzją. Przedmiotem postępowania sądowego nie może być zatem prawo do renty za okres, którego nie obejmuje zaskarżona decyzja. W konsekwencji, istotę sprawy stanowi prawo do renty od wniosku o świadczenie do dnia wydania decyzji i tylko co do niej istnieje zakaz merytorycznego orzekania przez sąd w sytuacji wskazanej w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2012 r., sygn. akt II UK 79/11, LEX nr 1130387; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 28 kwietnia 2014 r., sygn. akt III AUz 33/14, LEX nr 1455627). Innymi słowy dokumenty bądź schorzenia dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego występujące po dacie wydania decyzji odmawiającej przyznania świadczenia rentowego nie mogą być brane pod uwagę przy ocenie czy zaskarżona decyzja organu rentowego była trafna. Mogą one stanowić podstawę do złożenia ponownego wniosku o świadczenie, który będzie podlegał ponownej ocenie organu rentowego, w tym także lekarza orzecznika ZUS, a w przypadku sprzeciwu ubezpieczonego także komisji lekarskiej. Podkreślić w tym miejscu należy, że zasadniczo przedmiotem orzekania Sądu w ramach kontroli decyzji organu ubezpieczeniowego, jest weryfikacja jej prawidłowości na dzień jej wydania.

Sąd Apelacyjny podziela jednak pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z 12 stycznia 2005 r. sygn. akt I UK 93/04, że w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczącej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy oceny wymaga stan zdrowia ubezpieczonego z daty wydania decyzji, ale nie jest wyłączone wykazanie przesłanek nabycia świadczenia w oparciu o dowody uzyskane później, jeżeli potwierdzają one istnienie nieprzerwanej niezdolności do pracy obejmującej datę wydania decyzji. Pogląd ten potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 stycznia 2009 r. I UK 209/08, w którym stwierdził, że dopuszczalnym jest badanie i rozstrzygnięcie o niezdolności także do dnia wyrokowania.

W związku z powyższym należy jednak wskazać, że przedstawione przez ubezpieczonego w toku postępowania dokumenty pozyskane po dniu wydaniu zakwestionowanej decyzji ZUS nie potwierdziły istnienia nieprzerwanej niezdolności do pracy obejmującej datę wydania decyzji. Biegli w swojej opinii na k. 117 akt stwierdzili, że szczególną uwagę zwrócili na dodatkowo dołączone przez odwołującego do akt sprawy wyniki badań pracownianych powstałych już po sporządzeniu opinii sądowej (k. 87, 88, 100 – 104). Wskazali przy tym, że załączone dokumenty nie wnoszą nic nowego. Wartości stwierdzone to 61 jm. W opisie wyników strona ma wartości normy: od 15 do 45 jm. Sąd Apelacyjny zauważa, że powyższe wartości z dnia 28.05.2013 r., dotyczą badania ALT (s), wyniki innych badań (na k. 87 akt), tj. Wskaźnik protrombinowy, (...), Bilirubina całkowita, pozostają w granicach wartości referencyjnych.

Z powyższych względów zarzut naruszenia art. 477 ¹⁴ § 4 kpc, poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy skarżący w trakcie trwania postępowania przedstawił szereg nowych badań dotyczących jego stanu zdrowia oraz niezdolności do pracy, które nie były znane w chwili wydania zaskarżonej decyzji, uznać należało za chybiony.

Tak argumentując, na podstawie przepisu art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.

SSO del. Beata Górska SSA Jolanta Hawryszko SSA Zofia Rybicka - Szkibiel