Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa H. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 31 lipca 2014 roku, sygn. akt I C 1415/12

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 746/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 31 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim po rozpoznaniu sprawy z powództwa H. B. przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę:

1 zasądził od pozwanego na rzecz powoda następujące kwoty:

a/ 17 000 złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 5 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty;

b/ 2 380,73 zł złotych tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia z ustawowym i odsetkami od kwoty 1000 złotych od dnia 5 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty;

c/ 915,73 złotych od dnia 24 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty;

d/ 65 złotych od dnia 3 lutego 2014 r. do dnia zapłaty;

e/ 2 750 złotych tytułem odszkodowania za na opiekę osób trzecich i pomoc w gospodarstwie rolnym z ustawowymi odsetkami od dnia 03 lutego 2014 r. do dnia zapłaty;

2  oddalił powództwo w pozostałej części;

3  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2070,57 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4  nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz tytułem pozostałej części wydatków na opinie biegłych od pozwanego kwotę 203,56 złotych; od powoda kwotę 87,25 zł;

5  ustalił opłatę od pozwu od rozszerzonej części powództwa na kwotę 1024 złote i w związku z tym nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. od pozwanego kwotę 716,80 - opłaty od pozwu od uwzględnionej części powództwa - od powoda kwotę 307,20 złotych opłaty od pozwu od oddalonej części powództwa.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu 25.08. 2011 r. powód kierujący samochodem osobowym marki V. (...) nr rej (...) jechał wraz z żoną J. B. (1) drogą krajową nr (...). W okolicach miejscowości P. na łuku drogi skład ciężarowy S. nr rej (...) z naczepą poruszający się w przeciwnym kierunku do kierunku jazdy powoda , uderzył naczepą w auto kierowane przez powoda. Naczepa pojazdu sprawcy wyraźnie naruszyła oś jezdni. W następstwie uderzenia naczepą auto powoda przekręciło się wokół własnej osi i wpadło do rowu. Powód miał zapięte pasy bezpieczeństwa.

Sprawca wypadku drogowego w chwili zdarzenia posiadał zawartą ze stroną pozwaną umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej.

Przeciwko powodowi jako domniemanemu sprawcy wypadku toczyło się postępowanie karne, w wyniku którego powód został uniewinniony od zarzutu spowodowania zagrożenia w ruchu lądowym.

W wyniku wypadku powód stracił przytomność. Na miejsce zdarzenia przyjechała policja i pogotowie ratunkowe, które zabrało powoda do szpitala (...) w T.. Powód trafił na oddział chirurgiczny. Rozpoznano u powoda uraz wielomiejscowy, uraz głowy z utratą przytomności, ranę głowy wymagającą zaopatrzenia chirurgicznego, uraz klatki piersiowej oraz uraz okolicy barku.

Powód przebywał w szpitalu od 25 08.2011 r. do 1.09. 2011 r., a po jego opuszczeniu kontynuuje leczenia ambulatoryjne. Leczy się prywatnie u neurologa oraz chirurga.

W chwili wypadku powód prowadził 25 - hektarowe gospodarstwo rolne, w ramach którego posiał hodowlę krów. Po wypadku powód nie był zdolny do pracy w gospodarstwie rolnym i przez pół roku .przebywał na zwolnieniu lekarskim. Po wypadku powód leżał w domu, nie mógł się poruszać przez około 2 miesiące. Powód w dalszym ciągu kontynuuje leczenie. Po wypadku powód skorzystał z kilku serii zabiegów fizjoterapeutycznych po 10 dni każda. Zabiegi te miały miejsce w przychodni w N.. Powód był tam dowożony przez synów samochodem osobowym m-ki a. o pojemności silnika powyżej 2 000 cm ^{( 3)}. Nadto powód był dowożony przez synów na prywatne wizyty do neurologa do T.oraz innych specjalistów.

Na leki przeciwbólowe powód wydawał 60 -70 zł miesięcznie.

W wyniku przedmiotowego wypadku powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wynoszącego 7 %. Z punktu widzenia neurologii w wyniku wypadku powód doznał urazu głowy i kręgosłupa szyjnego, pourazowego zespołu bólowo dysfunkcyjnego odcinka szyjnego, pourazowej rwy szyjno - barkowej lewostronnej, pourazowych bólów i zawrotów głowy. Pourazowe bóle głowy miały umiarkowane nasilenie przez około miesiąc po wypadku. Pourazowe bóle głowy występują do chwili obecnej, ale mają niewielkie nasilenie i nie wpływają obecnie istotnie na aktywność życiową i zawodową powoda. Jednak pourazowy zespół rwy szyjno - barkowej lewostronnej może ograniczać możliwości wykonywania prac rolniczych w pełnym wymiarze. Na leki przeciwbólowe zlecone przez neurologa powód wydawał około 50 zł miesięcznie.

Silne dolegliwości bólowe barku lewego kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości utrzymywały się do 2 miesięcy. Po tym okresie dolegliwości te zmniejszyły się, Obecnie dolegliwości te występują po wysiłku.

Koszty zakupu leków przeciwbólowych związanych z leczeniem dolegliwości ortopedycznych i neurologicznych wynoszą 60-70 zł miesięcznie.

Dolegliwości bólowe związane ze skutkami ortopedycznymi wypadku z dnia 25.08.2011 r. powodowały, że powód wymagał pomocy osób trzecich - w rozmiarze 2 godzin dziennie przez około 4 tygodnie - przy wykonywaniu czynności dnia codziennego jak przyrządzanie posiłków, kąpiel, porządki domowe, zakupy.

Dolegliwości bólowe związane ze skutkami ortopedycznymi przebytego wypadku ograniczały wykonywanie prac fizycznych w gospodarstwie przez powoda przez 6-8 tygodni

Ze względu na dolegliwości ortopedyczne powód doznał 2 % uszczerbku na zdrowiu.

Powód w wypadku doznał urazu głowy w okolicy ciemieniowej przedniej, która to rana wymagała zszycia, zaś po wygojeniu pozostała szpecąc blizna, powodująca trwały uszczerbek na zdrowiu powoda wynoszący 1 %

W czasie pobytu w szpitalu w T.. powód był pięciokrotnie odwiedzony przez członków najbliżej rodziny. Odległość z rodzinnej miejscowości powoda do szpitala wT. to 34 km. Po opuszczeniu szpitala powód w dniach 20.09.2011 r., 27.09.2011r, 13.10.2011 r., 27.10.2011 r., 10.11.2011 r. i 08.12.2011 r. zgłosił się w prywatnym gabinecie lek med. W K. - specjalisty neurologa w T., gdzie jeździł sam lub był dowożony samochodem (...)przez synów M. albo T. B.. Nadto w dniu 22 09.2011 r. powód został dowieziony do (...) w T. - Pracownia diagnostyki obrazowej RTG - na zdjęcie kręgosłupa, Odległość pomiędzy miejscem zamieszkania powoda a T.. wynosi 34 km. W dniach 31.10.2011 r., 28.11.2011 r., 29.12.2011 r., 5.12.2011 r., 30.01.2012 r., 19.03.2012 r., 24.05.2012 r., 25.06.2012r , 23.07.2012 r., 23.08.2012 r. powód zgłosił się na wizyty w Przychodni (...) w N.- Poradni (...)na wizyty Lekarskie. W większości przypadków był tam dowożony samochodem (...)przez synów M. albo T. B..

Odległość pomiędzy miejscem zamieszkania powoda, a N.wynosi 15 km.

W okresach od 7.11.2011 r. do 21.11.2011 r. oraz od 2.02.2012 r. do 24.02.2012 r. oraz od 10.09.2012 r. do 21.09.2012 r. powód był dowożony na zbiegi rehabilitacyjne do przychodni do N.. Wiązało się to z koniecznością odbycia 30 wyjazdów do N.odległego o 15 km.

Pismem nadanym w dniu 04.11.2011 r., pełnomocnik powoda dokonał zgłoszenia szkody oraz zażądał zapłaty na rzecz powoda kwoty 20 000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 1 000 zł tytułem zaliczki na koszty leczenia.

W odpowiedzi na żądanie pozwany przyznał i wypłacił powodowi kwotę 1000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd przyznał walor wiarygodności przesłuchanym świadkom J. B. (1), M. B., załączonym do akt dokumentom stanowiącym akta szkody, dokumentacji medycznej a przede wszystkim opiniom biegłych: specjalisty ortopedii i chirurgii narządu ruchu J. B. (2) oraz specjalisty neurologa A P. oraz opinii chirurgii plastycznego C P. - D.. Opinie sporządzone przez biegłych są jasne, precyzyjne i nie wymagają uzupełnienia. Po uzupełnianiu opinii biegłego specjalisty ortopedii i chirurgii narządu ruchu lek. med. J. B. (2), stanowią pełnowartościowy dowód w sprawie.

W następstwie poczynionych ustaleń Sąd Rejonowy wskazał, że podstawą odpowiedzialności pozwanego za poniesioną przez powoda szkodę w wyniku wypadku komunikacyjnego jest przepis art. 822 k.c. w związku z art. 436 § 2 k.c. Zgodnie z tym pierwszym przepisem zakład ubezpieczeń przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia.

Osobą odpowiedzialną za spowodowanie wypadku zaistniałego w dniu 25 sierpnia 2011 roku był kierowca samochodu marki S. , numer rejestracyjny (...). W chwili zdarzenia właściciel pojazdu posiadał o zawartą umowę odpowiedzialności cywilnej z pozwanym, Pozwany wypłacając bezsporną kwotę tytułem zadośćuczynienia, uznał zasadę swojej odpowiedzialności. Zasada odpowiedzialności strony pozwanej za skutki przedmiotowego zdarzenia jest w przedmiotowej sprawie bezsporna, nie wymagała szczegółowej analizy.

Odnosząc się do zagadnienia wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, Sąd Rejonowy wyjaśnił, że w myśl art. 445 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Ustawodawca wskazał jedynie, że suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia ma być "odpowiednia", nie sprecyzował natomiast zasad ustalania jej wysokości. Nie powinno jednak budzić wątpliwości, że o rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje rozmiar doznanej krzywdy, zadośćuczynienie ma bowiem na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się doznaną krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Nie dający się ściśle wymierzyć charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym i wysokości zadośćuczynienia, zależy od oceny sądu. Ocena ta powinna opierać się na całokształcie okoliczności sprawy, nie wyłączając takich czynników, jak np. wiek poszkodowanego oraz postawa sprawcy. Przy ustalaniu rozmiaru doznanych cierpień powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, odniesione jednak do indywidualnych okoliczności danego wypadku. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy trzeba zatem wziąć pod uwagę całokształt okoliczności, w tym stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne podobne czynniki (zob. uchwałę pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8.12.1973 r., III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145, oraz orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 15.12.1965 r., II PR 280/65, OSNCP 1966, nr 10, poz. 168, z dnia 4.6.1968 r., I PR 175/68, OSNCP 1969, nr 2, poz. 37,

z dnia 10.10.1967 r., I CR 224/67, OSNCP 1968, nr 6, poz. 107, z dnia 19.8.1980 r., IV CKN 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz. 81, z dnia 10.12.1997 r., III CKN 219/97, nie publ., z dnia 20.3.1998 r., II CKN 650/97, nie publ., z dnia 11.7.2000 r., II CKN 1119/98, nie publ., z dnia 12.10.2000 r., IV CKN 128/00, nie publ., z dnia 11.9.2002 r., IV CKN 1266/00, nie publ z dnia 29.9.2004 r., II CK 531/03, nie publ., z dnia 30.1.2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40, i z dnia 28.6.2005 r., I CK 7/05, nie publ.).

Przewidziane w art. 445 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę ma na celu naprawienie - przez rekompensatę pieniężną – szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. W ten sposób ujawnia się aprobowany w orzecznictwie kompensacyjny charakter zadośćuczynienia pieniężnego (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2001 r. I CK 131/03, OSNC 2005/2/40 oraz z dnia 27 lutego 2004 r. V CK 282/03). Z użytego w art. 445 § 1 k.c. zwrotu mówiącego o odpowiedniej sumie, przyjmowane jest również w orzecznictwie zapatrywanie, zgodnie z którym przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 r. IV CR 902/01 OSNPCP 1963/5/92, z dnia 24 czerwca 1965 r. I PR 203/65 OSPiKA 1966/4/92, z dnia I września 2002 r. IV CKN 1266/00). Powoływanie się na to kryterium nie może jednak prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006 r. sygn. akt IV CSK 80/05, OSNC 2006/10/175 oraz wyrok z dnia 30 stycznia 2004 r.).

Sąd Rejonowy podniósł również, że bezspornie w przedmiotowej sprawie biegły lekarze ortopeda i neurolog oraz chirurg plastyczny stwierdzili u powoda długotrwały uszczerbek na zdrowiu na podstawie, aktualnie obowiązującego Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu itd. w oparciu o tabelaryczny załącznik do w/w rozporządzenia wynoszący łącznie 10 %.

Biegli lekarze potwierdzili, iż w związku ze zdarzeniem powód doznał cierpień fizycznych. W wyniku wypadku doznał urazu wielomiejscowego, urazu głowy z utratą przytomności, rany głowy wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego, urazu klatki piersiowej i barku. Musiało to wiązać się silnymi dolegliwościami bólowymi. Zdaniem biegłego ortopedy silne dolegliwości bólowe połączone z ograniczeniem ruchomości utrzymywały się u powoda przez 2 miesiące po wypadku (opinia k 138 v). Po tym okresie dolegliwości zmniejszały się, ale do chwili obecnej występują one okresowo po wysiłku. W związku z wypadkiem powód przez 8 dni przebywał w szpitalu. Po jego opuszczeniu ze względu na ogólne potłuczenie, a zwłaszcza kręgosłupa szyjnego oraz barku lewego wymagał pomocy przy podstawowych czynnościach życia codziennego, co rodziło poczucie bezradności i dyskomfortu. Wszystko to uzasadnia żądanie zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie należy się bowiem za doznane cierpienia fizyczne i psychiczne.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał iż w takiej sytuacji Sąd uznał, iż kwota 18 000 zł, także biorąc obecne realia ekonomiczne, nie może być uznana za wygórowaną i stanowi odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. kwotę zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zasądzona w punkcie 1 wyroku kwota została pomniejszona o już wypłacone w toku postępowania likwidacyjnego 1 000 zł. Żądanie zadośćuczynienia ponad zasądzoną wyżej kwotę Sąd uznał za wygórowane i oddalił.

O należnych od zasądzonego tytułem zadośćuczynienia za krzywdę odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c.,

Odnosząc się do pozostałych roszczeń zgłoszonych w pozwie Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że zgodnie z art. 444 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołanie rozstroju zdrowie obowiązany do naprawienia szkody winien zwrócić poszkodowanemu wszelkie wynikłe stąd koszty. Oraz, że na zasadzie powołanego wyżej przepisu zasądził na rzecz powoda kwotę 2 380,73 zł tytułem poniesionych kosztów leczenia. Na kwotę tę złożyły się zwrot kwot za załączone do pozwu faktury - opiewające na łączną kwotę 415,73 zł, kwota 1500 zł za dojazdy do placówek medycznych , 400 zł zwrot wydatków za prywatne wizyty neurologa W K., oraz 65 zł za załączoną do pisma z dnia 29.01.2014 r. fakturę opiewającą na w/w kwotę.

W punkcie 1 c pozwu Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 750 zł tytułem wydatków poniesionych w związku z koniecznością zatrudnienia pracowników do pracy w gospodarstwie rolnym oraz koszty opieki sprawowanej nad powodem przez osoby trzecie.

Z opinii biegłego ortopedy wynika iż powód po wypadku nie był w pełni sprawny, a co za tym idzie przez 6-8 tygodni miał ograniczoną zdolność do pracy w gospodarstwie Spowodowało to, iż po wypadku zwiększyły się jego potrzeby powoda, który do pewnych prac wykonywanych uprzednio samodzielnie , potrzebował pomocy osób trzecich . Kwotę należnego powodowi z tego tytułu odszkodowania ustalono na 1 750 zł . Kwota ta stanowi iloczyn czasu przez który powód zdaniem biegłego potrzebował pomocy 6-8 tygodni, - do wyliczenia przyjęto średnią - 7 tygodni razy 5 dni razy stawka 100 zł za dniówkę i pomniejszony o połowę - gdyż z opinii biegłego wynika iż powód miał ograniczona zdolność do pracy w gospodarstwie , a nie że był jej całkowicie pozbawiony.

Dochodzona przez powoda kwota 1 000 zł za opiekę osób trzecich, w ocenie Sądu, nie jest wygórowane, jeżeli wziąć pod uwagę iż z opinii biegłego wynika ,że powód przez 4 tygodnie wymagał pomocy osób trzecich przez 2 godziny przy przyrządzaniu posiłków, kąpieli, zakupach , porządkach domowych . Stawka za 1 godzinę opieki została ustalona zgodnie z informacją MOPS na kwotę 15,43 zł , co daje kwotę 864 zł . Nadto powód wymagał pomocy polegającej na konieczności dowożenia go do placówek służby zdrowia . których to wyjazdów było kilkadziesiąt, a powód dopiero po dłuższym czasie (po około roku) samodzielnie siadł za kierownicą.

W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z przepisem art. 100 k.p.c., przyjmując iż powód wygrał sprawę 70 %, w takim tez stosunku pozwany winien pokryć koszty procesu. Na koszty te złożyły się koszty zastępstwa procesowego powoda zgodnie ze złożonym zestawieniem w kwocie 3993 zł oraz pozwanego w stawce minimalnej w kwocie 2 417 zł w wydatki na opinie biegłych lekarzy w łącznej wysokości 1140,80 zł, opłata od pozwu 550 zł. Powyższe koszty biegłych zostały uiszczone z zaliczki uiszczonej przez powoda w kwotach 500 zł i 350 zł.

W oparciu o treść z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. nr 167, poz. 1398 ze zm.) w związku z art. Sąd nakazał ściągnąć od stron na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim odpowiednio od pozwanego kwotę 203,56 zł. i od powoda kwotę 87 zł. tytułem pozostałej części wydatków na opinie biegłych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa - Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. oraz kwoty odpowiednio od pozwanego 716,80 zł, zaś od powoda 307,20 zł tytułem opłaty rozszerzonej części powództwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik powoda zaskarżając go w części tj. co do pkt 2 oddalającego powództwo w zakresie zadośćuczynienia co do kwoty 7.000 zł wraz z odsetkami oraz co do pkt 3, zarzucając naruszenie art. 445 § 1 k.c. przez jego niewłaściwie zastosowanie polegające na rażącym zaniżeniu przyznanego powodowi zadośćuczynienia o kwotę 7.000 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe apelujący wnosił o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda:

a) w pkt 1 kwoty 24.000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od:

-

kwoty 20.000 zł od dnia 05.12.2011r. do dnia zapłaty,

-

kwoty 4.000 zł od dnia 29.01.2011r. do dnia zapłaty,

b) w pkt 3 kwoty 3.993,52 zł tytułem zwrotu kosztów procesu zgodnie ze złożonym zestawieniem,

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wnosząc skargę apelacyjną pełnomocnik powoda ograniczył się do zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa materialnego – przepisu art. 445 § 1 k.c. Mając jednak na uwadze treść uzasadnienia wniesionej apelacji ustosunkowanie się do powyższego zarzutu należy poprzedzić kilkoma uwagami odnoszącymi się do przebiegu postępowania dowodowego w omawianej sprawie. Wbrew zarzutom podniesionym w uzasadnieniu skargi apelacyjnej w rozpoznawanej sprawie brak jest podstawa aby przyjąć że ustalenia jakie poczynił sąd pierwszej instancji pozostają w sprzeczności z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Powyższa uwaga obejmuje również ustalenie odnoszące się do charakteru uszczerbku na zdrowiu jakiego doznał powód.

Treść opinii biegłej z dziedziny neurologii nie dawała podstaw do przyjęcia, że uszczerbek na zdrowiu powoda związany z „zespołem rwy szyjno-barkowej lewostronnej” ma charakter trwały. Pełnomocnik powoda w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji nie kwestionował sporządzonej opinii, nie wnosił o jej uzupełnienie ani tym bardziej o powołanie innego biegłego z powołanej specjalności. W piśmie procesowym z dnia 27 sierpnia 2013 r. ( k. 112 ) oświadczył, że nie zgłasza uwag do opinii biegłej z zakresu neurologii dr A. P. i nie wnosi o jej wezwanie na rozprawę. Swojego stanowiska nie zmienił do dnia 31 lipca 2014 r. – do daty wydania zaskarżonego wyroku. Wskazać należy, że wyrok Sądu pierwszej instancji zapadł po niespełna trzech latach od daty wypadku, okres jaki upłynął był z pewnością wystarczający dla właściwej oceny charakteru uszczerbku na zdrowiu powoda również z neurologicznego punktu widzenia.

W kontekście powyższych uwag za spóźnione należało uznać zgłoszone w wniesionej apelacji wnioski dowodowe: wniosek o ponowne przesłuchanie powoda w charakterze strony i o dopuszczeniu dowodu z uzupełniającej opinii biegłej z zakresu neurologii. Wskazane wnioski na podstawie przepisu art. 381 k.p.c. podlegały oddaleniu. Strona powodowa mogła powołać wskazane wyżej dowody w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji a brak podstaw aby uznać, że potrzeba ich powołania wynikła później.

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji przyjmuje za własne.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu art. 445 § 1 k.c. wskazać należy w pierwszej kolejności, że zmiana rozstrzygnięcia o zadośćuczynieniu jest dopuszczalna jedynie w przypadku gdy orzeczone zadośćuczynienie jest rażąco niewspółmierne do ustalonych przez Sąd pierwszej instancji okoliczności odnoszących się do wielkości krzywdy jakiej doznała osoba uprawniona. Omawiana powyżej okoliczność odnosząca się do charakteru uszczerbku na zdrowiu powoda nie ma jednocześnie decydującego znaczenia dla oceny wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia. Poczynienie w tym zakresie innych niż to uczynił sąd pierwszej instancji ustaleń nie mogłoby automatycznie skutkować zwiększeniem zasądzonego zadośćuczynienia. Jednocześnie wskazać należy, że określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia stanowi istotne uprawnienie sądu merytorycznie rozstrzygającego sprawę w pierwszej instancji, który - przeprowadzając postępowanie dowodowe - może dokonać wszechstronnej oceny okoliczności sprawy, a korygowanie przez sąd odwoławczy wysokości zasądzonego już zadośćuczynienia uzasadnione jest tylko wówczas, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie, jako rażąco wygórowane lub rażąco niskie. W omawianej sprawie, oceniając wysokość przyznanego powodowi zadośćuczynienia Sąd Okręgowy dostrzega, że nie jest ono szczególnie wysokie. Brak jednak podstawa aby przyjąć, że zostało ono ustalone w rażąco zaniżonej wysokości. Powód wprawdzie doznał 10% uszczerbku na zdrowiu. Uszczerbek ten w pewniej części powiela się jednak w tym znaczeniu, że jego ortopedyczne i neurologiczne źródło wynika z tego samego urazu. Uraz ten nie miał szczególnie ciężkiego charakteru, wiązał się z potłuczeniem barku i głowy. Powód doznał rozcięcia powłok skórnych co skutkowało powstaniem blizny w okolicy przedniej ciemieniowej. Miejsce jej posadowienia pozwala na założenie, że można ja przykrywać dostatecznie istniejącym owłosieniem co w konsekwencji prowadzi do przyjęcia, że nie wiąże się ze szczególnym zeszpeceniem. Konsekwencje wypadku nie były wiec szczególnie dolegliwe dla powoda, nie wiązały się w szczególności z koniecznością poddawania się zabiegom operacyjnym czy też długiej hospitalizacji. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że wydając zaskarżone orzeczenie Sąd pierwszej instancji nie naruszył dyspozycji art. 445 § 1 k.c. Wysokość zasadzonego zadośćuczynienia uwzględnia wszystkie skutki wypadku jakiemu uległ powód, jest adekwatna do rozmiaru krzywdy jakiej w związku z wypadkiem doznał.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. orzekł o oddaleniu apelacji.