Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Radosław Buko

Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Leśniak

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2013 roku w Słupsku

odwołania A. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 11 marca 2013 roku znak (...)

w sprawie A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o emeryturę

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu A. K.prawo do emerytury na podstawie art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 roku Nr 153 poz. 1227 ze zmianami) od dnia 29 marca 2013 roku, nie stwierdzając odpowiedzialności organu rentowego,

II.  zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.na rzecz ubezpieczonego A. K.kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Ubezpieczony A. K. wniósł odwołanie od decyzji z dnia 11 marca 2013 roku, znak: (...)domagając się jej zmiany, poprzez przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu swojego stanowiska podniósł, iż organ rentowy bezzasadnie nie zaliczył mu do okresu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 stycznia 1971 roku do 30 września 1990 roku z tytułu zatrudnienia w Fabryce (...).

Pozwany organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych podnosząc, że A. K.nie udokumentował piętnastoletniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony A. K., urodzony (...), złożył w dniu 4 marca 2013 roku wniosek o emeryturę.

Wraz z wnioskiem przedłożył zaświadczenia i świadectwa pracy, którymi udokumentował niekwestionowany przez organ rentowy staż ubezpieczeniowy wynoszący 30 lat, 2 miesiące i 4 dni.

Do okresu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy nie zaliczył ubezpieczonemu okresów od 5 stycznia 1994 roku do 20 marca 1994 roku i od 5 maja 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku z tytułu zatrudnienia w (...) Fabryce (...), albowiem w świadectwie pracy z dnia 31 października 2008 roku podano stanowisko pracownika fizycznego, natomiast w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 20 lutego 2013 roku podano, że pracował na stanowiskach : obuwnik montażysta i pracownik fizyczny, a powołano przepisy resortowe na stanowisko obuwnik – montażysta, formowacz, szwacz.

Wobec powyższego w /w wymienionym okresie w ocenie organu rentowego nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nadto, organ rentowy nie uwzględnił okresu od 1 stycznia 1971 roku do 24 kwietnia 1972 roku, od 14 maja 1975 roku do 31 października 1981 roku i od 1 listopada 1986 roku do 20 grudnia 1986 roku z tytułu zatrudnienia w (...) S.A, ponieważ w świadectwie pracy w warunkach szczególnych z dnia 6 stycznia 2000 roku występowały rozbieżności w nazewnictwie stanowiska z przepisami resortowymi.

Ubezpieczony nie należy do OFE.

Zaskarżoną decyzją z dnia 11 marca 2013 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury.

dowód: akta emerytalne: wniosek k. 1 – 3 , kwestionariusz k.4, zaskarżona decyzja k.11, karta przebiegu zatrudnienia na dzień 01.01.1999r. k.12

Ubezpieczony A. K.od 1 października 1968 roku do 30 września 1990 roku był zatrudniony w Fabryce (...).

W okresie od 25 kwietnia 1972 roku do 9 kwietnia 1974 roku ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową. Wrócił do pracy 2 maja 1974 roku.

W okresie zatrudnienia stale i w pełnym wymiarze wykonywał prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego. Na dziale montażu ubezpieczony pracował do 31 października 1981 roku.

Ubezpieczony pracował w wydziale montażu, który był dużą halą, gdzie znajdowało się 10 -12 taśm montażowych na których montowało się obuwie. Przy jednej z taśm pracowało od 30 - 40 osób w zależności od wzorów. Pracownicy byli przydzieleni do konkretnych czynności. Na linii produkcyjnej był wykonywany proces wytwarzania określonego rodzaju buta, począwszy od formowania, klejenia i szycia, aż po końcowe wykańczanie.

Proces produkcyjny rozpoczynał się od wklejenia zakładek do cholewek, do którego używano kleju V. lub mleczka kauczukowego. Były to kleje toksyczne , na bazie rozpuszczalników. Następnie zakładki były wklejane do cholewek i obciągane na gorąco podczas tego procesu pracownicy byli narażeni na opary toksycznego kleju.

Następnie przenośnikiem przekazywano tę część dalej, do ćwiekowania czubków, boków i pięt. Ubezpieczony pracował przy maszynie , która robiła piety do obuwia. Następnie obuwie wciągało się na kopyto i przy zastosowaniu kleju termoplastycznego było przyklejane do podeszwy. Kolejną czynnością po zaćwiekowaniu było drasanie czyli ścieranie zawiekowanego brzegu, usuwanie pozostałości kleju i lica skóry przy użyciu specjalnych papierów ściernych lub szczotek drucianych. Na stanowiskach pracy występowało duże zapylenie. Na zaćwiekowany i zadrapany brzeg nanoszono klej, czynność ta była powtarzana aby utrwalić ten proces. Ubezpieczony wykonywał czynności przy drasaniu, ćwiekowaniu.

Ubezpieczony współpracował z H. L., P. F., A. D., który był bezpośrednim przełożonym ubezpieczonego.

Od 1 listopada 1981 roku ubezpieczony pracował na wydziale kontroli jakości. Kierownikiem działu była A. S.. Ubezpieczony pracował w dziale reklamacji razem z P. F.. Najwięcej reklamacji związanych było z naprawa podeszw. Ubezpieczony pracował przy klejeniu i apreturach. Do obowiązków ubezpieczonego należało rozebranie buta, a następnie jego sklejenie.

W dniu 24 stycznia 1990 roku zmieniono ubezpieczonemu warunki pracy i płacy zaznaczając, że czynności mieszczą się w wykazie prac w szczególnych warunkach.

Dowód: akta sprawy: akta osobowe ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w (...) SAk.23 akt sprawy, kserokopia książeczki wojskowej k.32 – 33 akt sprawy, wniosek o zmianę warunków pracy i płacy k.31, zeznania świadka: H. L.00:33:12 – 00:43:29 k. 35, A. S.00:43:27 – 00:53:59 k.35, P. F.00:27:24 – 00:33:12 k.35, A. D.00:02:56 – 00:07:33 k.48 verte,

Praca ubezpieczonego w czasie zatrudnienia w Fabryce (...)w S.od 1 października 1968 roku do 24 kwietnia 1972 roku (3 lata, 6 miesiące, 24 dni) oraz od 2 maja 1974 do 30 września 1990 roku (16 lat, 4 miesiące, 28 dni) w Fabryce (...)była pracą w warunkach szczególnych. Również praca w okresie od 5.01.1994r. do 20.03.1994r. i od 5.05.1998r. do 31.12.1998r. w (...) Fabryce (...)przy formowaniu cholewek, ćwiekowaniu, wykańczaniu wyrobów przemysłu skórzanego ( 10 miesięcy i 13 dni) była pracą w warunkach szczególnych.

Ubezpieczony według stanu na dzień 1 stycznia 1999 roku po doliczeniu spornego okresu pracy uwzględnionego przez organ rentowy posiada ponad 15 letni okres pracy w warunkach szczególnych.

Dowód: akta sprawy: akta osobowe ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w (...) SAk.23 akt sprawy, kserokopia książeczki wojskowej k.32 – 33 akt sprawy, wniosek o zmianę warunków pracy i płacy k.31, zeznania świadka: H. L.00:33:12 – 00:43:29 k. 35, A. S.00:43:27 – 00:53:59 k.35, P. F.00:27:24 – 00:33:12 k.35, A. D.00:02:56 – 00:07:33 k.48 verte,

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego A. K.zasługuje na uwzględnienie.

Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie było ustalenie uprawnień ubezpieczonego do wcześniejszej emerytury z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach, na podstawie art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( jednolity tekst: Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227) oraz przepisów Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 , poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z art.184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32,33,39 i 40, jeżeli w dniu wejścia ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27

W myśl ust. 2 art. 184 emerytura przysługuje ubezpieczonym, którzy nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, to 25 lat w przypadku mężczyzny (art. 27 pkt 2). Wiek emerytalny wynika z § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.), do którego odsyła art. 32 ust. 4 powołanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Dla mężczyzny jest to 60 lat. Wymagany okres zatrudnienia w warunkach szczególnych przewidziany w przepisach dotychczasowych, o którym mowa w art. 184 ust. 1, to okres 15 lat, o czym stanowi § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że ubezpieczony A. K.ma ukończone 60 lat, nie jest członkiem OFE, posiada wymagany ponad 25 letni staż pracy liczony na dzień wejścia w życie ustawy, tj. na dzień 01.01.1999 roku.

Oznacza to, iż jedyną przesłanką którą musiał ubezpieczony udowodnić w przedmiotowej sprawie, było tylko , że legitymuje się 15 letnim okresem pracy w warunkach szczególnych na dzień 01.01.1999r.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej prawo do świadczeń określonych w tej ustawie powstaje z dniem spełnienia się wszystkich warunków wymaganych do jego nabycia. Wówczas też, na wniosek osoby uprawnionej, organ rentowy wydaje decyzję o przyznaniu prawa.

Zgodnie § 22 ust 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. Nr 237 poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności:

1) legitymacja ubezpieczeniowa;

2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

Jeżeli pracownik ubiega się o przyznanie emerytury lub renty z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty.

Jednak w spornych przypadkach, uwzględnienie okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach następuje po ustaleniu rzeczywistego zakresu obowiązków oraz wykonywania bezpośrednio i stale, w pełnym wymiarze czasu pracy tego zatrudnienia.

Zważyć przy tym należy, że w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe prowadzenie dowodu z zeznań świadków lub z przesłuchania stron nie podlega żadnym ograniczeniom.

Według art. 473 § 1 kpc w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przed sądem przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu z zeznań świadków i z przesłuchania stron.

Ten wyjątek od ogólnych zasad, wynikających z art. 247 KPC, sprawia, że każdy istotny fakt (np. taki, którego ustalenie jest niezbędne do przyznania ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury), może być dowodzony wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (vide wyrok Sądu Najwyższego z 4 października 2007 r. I UK 111/07).

W ocenie Sądu jest oczywiste, iż brzmienie zajmowanego stanowiska, jakie widnieje w dokumentach prowadzonych i wystawionych przez pracodawcę nie może mieć rozstrzygającego znaczenia w sprawie. Decyduje rodzaj wykonywanej pracy, co nadto wynika z powołanych wyżej przepisów prawa, w szczególności art. 32 ust. 2 który stanowi, iż dla celów ustalenia uprawnień do emerytury w obniżonym wieku za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Rodzaje prac ustala się na podstawie powołanego już wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, który w załączniku A do powyżej określonego rozporządzenia w Dziale VII pkt 12 i-14 wymienia produkcję spodów obuwniczych ze skóry, gumy i tworzyw sztucznych oraz klejenie i powlekanie tkanin obuwniczych, prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego . Nadto, dział działu XIV Wykazu A pod poz.24 wymienia kontrolę międzyoperacyjną, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wydając decyzję odmawiającą ubezpieczonemu prawa do emerytury stał na stanowisku iż ubezpieczony w Fabryce (...) w S. nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach, gdyż zebrany przed organem rentowym materiał w niego ocenie nie pozwalał na potwierdzenie tej okoliczności.

Rzeczą Sądu było zatem ustalenie, czy czynności związane z wykonywaniem obowiązków pracownika produkcji w okresie jego zatrudnienia w Fabryce (...) w S. czy były objęte pkt 12 i-14 działu VII Wykazu A i poz. 24 działu XIV, nadto czy były one wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Brak ograniczeń co do środków dowodowych w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe oznacza to, że Sąd jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego, w tym z przesłuchania świadków na okoliczność okresu pracy odwołującego w warunkach szczególnych. Prowadzenie dowodu z zeznań świadków lub z przesłuchania stron nie podlega żadnym ograniczeniom.

Z zeznań słuchanych w sprawie świadków P. F.(k. 35as ), H. L.(k. 35 as), A. S.(k. 35 as) oraz A. D.(k.47 verte as), wynika, iż A. K.przez cały okres zatrudnienia pracował w warunkach szczególnych. Ubezpieczony pracował na wydziale montażu, gdzie pracował przy maszynie , która robiła pięty do obuwia. Do jego obowiązków należało także ćwiekowanie czubków, boków i pięt oraz drasanie obuwia. Pracując na wydziale montażu pracował w narażeniu na szkodliwe wdychanie oparów kleju, albowiem związane było to ze specyfiką wykonywanych na tym wydziale czynności produkcyjnych. Wydział montażu, który był bowiem dużą halą , gdzie znajdowało się 10 -12 taśm montażowych na których montowało się obuwie. Przy jednej z taśm pracowało od 30 - 40 osób w zależności od wzorów. Pracownicy byli przydzieleni do konkretnych czynności. Na linii produkcyjnej był wykonywany proces wytwarzania określonego rodzaju buta, począwszy od formowania, klejenia i szycia, aż po końcowe wykańczanie. W ocenie Sądu praca ubezpieczonego od 1 listopada 1981 roku na wydziale kontroli jakości była również pracą w warunkach szczególnych, albowiem pracował przy klejeniu i apreturach.

W ocenie Sądu zeznania świadków jako logiczne i spójne, pozwalają na ustalenie, że faktycznie wyżej wymieniony okres zatrudnienia ubezpieczony nieprzerwanie przydzielony był właśnie do Wydziału Produkcji, nadto, że praca jego od 1 listopada 1981 roku polegała na kontroli jakości produkcji na tym wydziale. I te właśnie czynności ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Świadkowie w sposób szczegółowy opisali warunki pracy panujące na Wydziale i czynności tam wykonywane oraz rodzaj szkodliwych substancji tam występujących.

Zeznania świadków w tym zakresie były spójne, logiczne i konsekwentne, a zatem Sąd dał im wiarę w całości.

Zeznania te znajdują oparcie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym w postaci akt osobowych ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w Fabryce (...). Mając na uwadze to, że przez cały okres zatrudnienia ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Nadto Sąd uznał, że organ rentowy niezasadnie zakwestionował świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 20 lutego 2013 roku dołączone przez ubezpieczonego do wniosku o emeryturę. Jak już wcześniej stwierdzono brzmienie zajmowanego stanowiska, jakie widnieje w dokumentach prowadzonych i wystawionych przez pracodawcę nie może mieć rozstrzygającego znaczenia w sprawie. Decyduje rodzaj wykonywanej pracy. w okolicznościach niniejszej sprawy skoro pracodawca postrzegła w tych okresach pracę ubezpieczonego jako pracę w szczególnych warunkach, to sama nazwa stanowiska czy też błędne powołanie przepisów resortowych nie może mieć decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Na marginesie zaznaczyć należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 22.04.2011 r., w sprawie I UK 351/10, wykazy resortowe mają charakter informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający. Taki wykaz resortowy ułatwia identyfikację określonego stanowiska pracy jako stanowiska pracy w szczególnych warunkach - w szczególności, jeśli w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia nie wymienia się konkretnych stanowisk, lecz operuje się pojęciem ogólnym. Nadto w wyroku z dnia 19.03.2012 r., w sprawie II UK 166/11, Sąd Najwyższy wyjaśnił również, że przepisy resortowe nie mają charakteru powszechnego i nie mogą kształtować praw podmiotowych.

Odnośnie waloru prawnego wykazów stanowisk ustalanych na podstawie delegacji zawartej w § 1 pkt 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r., nr 8, poz. 43) wypowiedział się wprost Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 grudnia 2004 roku, sygn. akt II UK 79/04, opublikowanym w OSNP 2005/14 poz. 214 w którego uzasadnieniu wskazał, że regulacja wydana na podstawie przedmiotowego przepisu nie jest prawem materialnym mogącym być podstawą skargi kasacyjnej. Wynika to stąd, że nie mieści się ona w kategorii źródeł powszechnie obowiązującego prawa wymienionych w art. 87 Konstytucji, do których zalicza się Konstytucję, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Unormowanie to zostało bowiem zawarte w zarządzeniu ministra, tj. szczególnym źródle prawa o charakterze wewnętrznym, które zgodnie z art. 93 ust. 2 Konstytucji, może być adresowane wyłącznie do podmiotów podległych organowi, który je wydał. Akty tego rodzaju nie mogą kształtować sytuacji prawnej podmiotu spoza układu organizacyjnego podległego organowi wydającemu dany akt, ani stanowić podstawy decyzji wobec obywateli, osób prawnych oraz innych podmiotów (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 10 czerwca 2003 r. i tam cyt. orzeczenia; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 lipca 2000 r. I SA 415/2000; wyrok Sądu Najwyższego z 21 kwietnia 2004 r. II UK 337/2003 OSNP 2004/22 poz. 392).

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na ustalenie, że praca ubezpieczonego w okresie od 1 października 1968 roku do 24 kwietnia 1972 roku (3 lata, 6 miesiące, 24 dni) oraz od 2 maja 1974 do 30 września 1990 roku (16 lat, 4 miesiące, 28 dni) w Fabryce (...)była pracą w warunkach szczególnych o których mowa w pkt 12 i-14 działu VII Wykazu A i poz. 24 działu XIV. Również praca w okresie od 5.01.1994r. do 20.03.1994r. i od 5.05.1998r. do 31.12.1998r. w (...) Fabryce (...)przy formowaniu cholewek, ćwiekowaniu, wykańczaniu wyrobów przemysłu skórzanego o których mowa w pkt 12 i-14 działu VII Wykazu A ( 10 miesięcy i 13 dni) była pracą w warunkach szczególnych.

Zatem na dzień 1 stycznia 1999 roku ubezpieczony posiada wymagany okres pracy w szczególnych warunkach, nadto spełnił pozostałe wymagane warunki, dotyczące wieku i ogólnego okresu zatrudnienia, przysługuje mu prawo do emerytury na podstawie art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W tym stanie rzeczy z przytoczonych motywów Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu A. K.prawo do emerytury od 29 marca 2013 roku, o czym orzekł jak w punkcie I sentencji.

Ustalenie, czy ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie zatrudnienia w Fabryce (...) w S. wykonywał pracę w warunkach szczególnych wymagało rozważenia, czy czynności przezeń wykonywane były pracą w warunkach szczególnych oraz wymagało przeprowadzenia postępowania dowodowego przez Sąd.

Z tych przyczyn nie można przypisać organowi rentowemu odpowiedzialności za nieprzyznanie świadczenia emerytalnego. Mając na uwadze dyspozycję art. 118 ust. 1 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd wyroku nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieprzyznanie prawa do emerytury, o czym orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu – kosztach zastępstwa prawnego stron – Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc, art. 99 kpc oraz § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348 ze zm.).