Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Eliza Skotnicka

Protokolant Magda Biernat

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lipca 2015 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej w B.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) w B.

o zapłatę kwoty 23.753,83 zł

I.  zasądza od strony pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) w B. na rzecz strony powodowej Spółdzielni Mieszkaniowej w B. kwotę 3756,34 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt sześć złotych 34/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 września 2014 roku do dnia zapłaty,

II.  umarza postępowanie ponad kwotę 20.052,40 zł,

III.  dalej idące powództwo oddala,

IV.  zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 722,78 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Strona powodowa Spółdzielnia Mieszkaniowa w B. domagała się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 23.753,83 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 19.387,83 zł od dnia 25 września 2014 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. U uzasadnieniu pozwu wskazała, że na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 3 grudnia 2013r., sygn. akt I C 1283/14, utrzymanego w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 13 maja 2014r., syg. akt II Ca 218/14 powód został zobowiązany do zapłaty na rzecz pozwanego kwoty 15.876,34 zł, tytułem zwrotu środków zgromadzonych na funduszu remontowym, odsetek ustawowych liczonych od tej kwoty od dnia 1 października 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu za obie instancje 4366,- zł. Powód w dniu 16 czerwca 2014r. Uregulował należność w kwocie 23.753,83 zł, w tym fundusz remontowy 15 576,34 zł, odsetki ustawowe 3 511,49 zł i koszty procesu 4366,- zł. W wyniku złożonej przez powoda skargi o wznowienie postępowania Sąd Okręgowy w Świdnicy w dniu 10 września 2014r. wydał postanowienie, w sprawie II Ca 69/14, w którym uchylił w/w wyroki i odrzucił pozew pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej. W tej sytuacji zdaniem powoda spełnione świadczenie stało się nienależne. Powód skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty w dnia 19 września 2014r., wyznaczając jej termin zapłaty na dzień 24 września 2014r.

Sąd Rejonowy w Kłodzku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w dni 24 października 2014r.. w sprawie I Nc 4770/14.

Pozwana Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położonej w B. przy ul. (...) w sprzeciwie od nakazu zapłaty zaskarżyła go w całości i między innymi podniosła zarzut potrącenia wierzytelności dochodzonej przez stronę powodową z wierzytelnością przysługująca stronie pozwanej wobec strony powodowej. Pozwana wskazała, że w związku z uprawomocnieniem się wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 3 grudnia 2013r. strona pozwana przeznaczyła środki pieniężne uzyskane od strony powodowej na bieżące remonty budynku czyniąc zadość obowiązkowi ustawowemu w zakresie utrzymania budynku w stanie niepogorszonym. Tym samym sporna pozwana nie jest już wzbogacona, ponieważ środki pieniężne zasądzone wyrokiem SR z dnia 3 grudnia 2014r., a których dochodzi strona powodowa w niniejszym postępowaniu, zostały przeznaczone na bieżące potrzeby wspólnoty związane z utrzymaniem budynku. Strona pozwana wskazała także, że przysługują jej wobec strony powodowej wierzytelności nabyte w drodze umów cesji zawartych z właścicielami lokali mieszkalnych wchodzących w skład strony pozwanej, do dnia 25 maja 2012r. uiszczali opłaty na rzecz funduszu remontowego strony powodowej, która była zarządcą nieruchomości położonej przy ul. (...), tym samym przysługują im wobec strony powodowej roszczenia o zwrot niewykorzystanej wedle stanu na dzień 24 maja 2012r. części funduszu remontowego przypadającego na poszczególne lokale wchodzące w skład strony pozwanej.

Pismem z dnia 6 lutego 2015r. strona powodowa ograniczyła powództwo do kwoty 22.098,20 zł, zaś pismem z dnia 11 czerwca 2015r. do kwoty 20.052,40 zł, w tym fundusz remontowy 12174,91 zł, odsetki ustawowe 3511,49 zł, koszty procesu 4366,- zł.

Bezsporne były między stronami okoliczności wskazane w pozwie, w szczególności, że na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 3 grudnia 2013r., sygn. akt I C 1283/14, utrzymanego w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 13 maja 2014r., syg. akt II Ca 218/14 strona powodowa została zobowiązana do zapłaty na rzecz strony pozwanej kwoty 15.876,34 zł tytułem zwrotu środków zgromadzonych na funduszu remontowym wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 1 października 2012 r., a także do dnia zapłaty oraz kosztów procesu za obie instancje w wysokości 4366,- zł. Strona powodowa w dniu 16 czerwca 2014r. uregulowała należność w kwocie 23.753,83 zł, w tym fundusz remontowy 15 576,34 zł, odsetki ustawowe 3 511,49 zł i koszty procesu 4366,- zł. Postanowieniem z dnia 10 września 2014r. Sąd Okręgowy w Świdnicy, w sprawie sygn. akt II Ca 69/14, w wyniku złożonej przez powoda skargi o wznowienie postępowania, uchylił wyroki sądu pierwszej i drugiej instancji i odrzucił pozew pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej.

Bezspornym między stronami było także, że strona pozwana nabyła, od właścicieli lokali tworzących Wspólnotę Mieszkaniową przy ul (...) w B. w drodze umów przelewu, wierzytelności z tytułu roszczeń o zwrot niewykorzystanej według stanu na dzień 24 maja 2012r. części funduszu remontowego, przypadających na poszczególne lokale każdego członka pozwanej wspólnoty mieszkaniowej.

Bezspornym także było, że na dzień 3 lipca 2015r. stron powodowa dokonała potrąceń należności dochodzonych pozwem w niniejszej sprawie z należnościami, które zobowiązana była zapłacić na rzecz strony pozwanej w łącznej wysokości 4121,15 zł.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części. Okoliczności faktyczne były pomiędzy stronami bezsporne. Spór dotyczył oceny prawnej sytuacji, jaka powstała na skutek wznowienia postępowania i uchylenia wyroków, które były podstawą uregulowania przez stronę powodową na rzecz pozwanej należności w kwocie 23.753,83 zł, w tym fundusz remontowy 15 576,34 zł, odsetki ustawowe 3 511,49 zł i koszty procesu 4366,- zł.

Bezspornym w sprawie było, że powodowa Wspólnota Mieszkaniowa wyodrębniła się z pozwanej Spółdzielni w dniu 25 maja 2012r. i od tego czasu został zmieniony sposób zarządzania przedmiotową nieruchomością (art. art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U.2000.80.903 ze zm.) - dalej: uwl. Właściciele lokali, tworzący powodową Wspólnotę Mieszkaniową uchwalili, że w zakresie ich praw i obowiązków oraz zarządu nieruchomością wspólną będą miały zastosowanie przepisy ustawy o własności lokali (art. 24 ¹ ustawy z dnia 15 grudnia 2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych [t.j. Dz.U.2013.1222], a więc bez wyłączeń stosowania przepisów uwl, zawartych w art. 27 ust. 2 i 3 usm).

Jak wskazano w uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 19 września 2014r. podstawą wznowienia postępowania, uchylenia wyroków sądów obu instancji i odrzucenia pozwu było stwierdzenie, że Wspólnota Mieszkaniowa nie miała zdolności sądowej w tamtym procesie. Sąd ten wskazał, że w zakresie wpłat na fundusz remontowy dokonanych przez uprawnionych do tych lokali w okresie kiedy strona powodowa jeszcze nie istniała, gdyż nie miało ono związku z jej zakresem zdolności prawnej, skoro nie wynikało z wykonywanego przez nią zarządu nieruchomością wspólną. Sąd Okręgowy wskazał, że wspólnota mieszkaniowa nie może skutecznie nabywać żadnych praw, które nie są związane z zarządzaniem nieruchomością wspólną, a uprawnienia te nadal przysługują właścicielom (współwłaścicielom) lokali.

W ocenie Sądu choć niewątpliwie na skutek uchylenia prawomocnego wyroku, stanowiącego podstawę dokonanej przez stronę powodową na rzecz strony pozwanej wypłaty należności objętych niniejszym pozwem czyniło w dacie prawomocności tego orzeczenia nienależnym to świadczenie zgodnie z art. 410 § 2 k.c., to w dacie zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie sytuacja ta była odmienna.

W ocenie Sądu wbrew zarzutom strony powodowej, podstawą prawną obowiązku zwrotu przez powodową Spółdzielnię kwoty 15.876,34 zł, wynikającej z rozliczenia funduszu remontowego związanego z nieruchomością przy ul (...) w B. na dzień przed jej wyodrębnieniem się ze Spółdzielni tj. na dzień 25 maja 2012r. był przepis art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 1 i 2 k.c. Zgodnie art. 410 § 2 kc. świadczenie jest nienależne, jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty. Uprawnionymi do dochodzenia od strony powodowej zwrotu tego świadczenia nienależnego byli jednak poszczególni właściciele (współwłaściciele) lokali mieszkalnych, a nie Wspólnota Mieszkaniowa.

Nieuzasadniony okazał się przy tym zarzut strony powodowej, że należności te stanowią fundusz własny Spółdzielni i nie podlegają zwrotowi. Zgodnie z Regulaminem Tworzenia i Wydatkowania Środków Funduszu Remontowego Spółdzielni Mieszkaniowej w B., obowiązującym przed wyodrębnieniem się powodowej Wspólnoty, pozwana Spółdzielnia tworzyła fundusz remontowy na odrębne nieruchomości (90% zgromadzonych środków) i fundusz wspólny (10% zgromadzonych środków). Tymczasem obowiązek Spółdzielni Mieszkaniowej prowadzenia odrębnie dla każdej nieruchomości ewidencji wpływów i wydatków funduszu remontowego wynika z przepisu art. 4 ust. 4 ¹ u.s.m. Zgodnie z powołanym przepisem, ewidencja wpływów i wydatków funduszu remontowego na poszczególne nieruchomości powinna uwzględniać wszystkie wpływy i wydatki funduszu remontowego tych nieruchomości. Nie ma przy tym przeszkód, aby Spółdzielnia tworzyła odrębne fundusze remontowe dla poszczególnych nieruchomości.

Dlatego bezzasadnym pozostaje zarzut pozwanej, iż nie ma wyodrębnionych funduszy remontowych dla poszczególnych nieruchomości, zaś istnieje jedynie fundusz własny spółdzielni, należący do wszystkich członków spółdzielni, który tworzony jest z zaliczek, wpłacanych przez wszystkich członków spółdzielni. Potwierdza to analiza i wzajemna relacja przepisów, na które powołał się pełnomocnik strony powodowej w piśmie z dnia 6 lutego 2015r. tj. art. 78 Pr. Spółdz. i art. 90 Pr. Spółdz. (Dz.U. z 2013, poz. 1442) oraz art. 4 ur. 4 ¹ usm.(Dz.U. z 2013r. , poz. 1222). Przepisy ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych nie posługują się pojęciem funduszu własnego spółdzielni, co jak słusznie wskazał pełnomocnik strony pozwanej oznacza, że Spółdzielnia mieszkaniowa zarządza zarówno funduszami własnymi, jak i innymi „nie własnymi”, które można podzielić według kryterium podmiotowego i przedmiotowego. Do pierwszej grupy funduszy „nie własnych” Spółdzielni zaliczyć można chociażby fundusz wkładów mieszkaniowych – związany ze spółdzielczym lokatorskim prawem lokalu mieszkalnego, czy fundusz wkładów budowlanych – związany z własnościowym spółdzielczym prawem do lokalu. Do grupy funduszy „nie własnych” Spółdzielni według kryterium przedmiotowego niewątpliwie należeć będzie fundusz remontowym, który może być przeznaczany wyłącznie na remonty zasobów mieszkaniowych, a koszty tych remontów i wpływy na ten fundusz muszą być ewidencjonowane odrębnie dla każdej nieruchomości zarządzanej przez Spółdzielnię. Zatem, skoro na koncie prowadzonym dla nieruchomości przy ul. (...) w B. Kł. na dzień jej wyodrębnienia pozostała kwota 15.876,34 zł (z tytułu rozliczenia funduszu remontowego), to z chwilą wyodrębnienia się Wspólnoty Mieszkaniowej, Spółdzielnia – która nie ma już żadnej podstawy do dysponowania tymi środkami, przy czym nie wykorzystała ich na ustanowiony cel – powinna je zwrócić (art. 405 kc w zw. z art. 410 § 1 i 2 kc) poszczególnym właścicielom (współwłaścicielom) lokali mieszkalnych tworzących te wspólnotę mieszkaniową.

Obecniem, po dacie wydania uchylonych, wyżej opisanych wyroków, wszyscy właściciele (współwłaściciele) lokali tworzących Wspólnotę Mieszkaniowa przy ul. (...)dokonali cesji na rzecz strony pozwanej przysługujących im wobec Spółdzielni roszczeń o zwrot niewykorzystanej według stanu na dzień 24 maja 2012r. części funduszu remontowego. Zdaniem Sądu nie może ulegać wątpliwości, że cesja taka była w świetle prawa i orzecznictwa Sądu Najwyższego, w szczególności uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego, w sprawie III CZP 84/13, OSNC 2014/9/84 skuteczna. W uchwale tej wslazano, że uznanie podmiotowego statusu wspólnoty mieszkaniowej i jej prawa do posiadania własnego majątku nakazuje przyjąć, iż może ona nabyć w drodze umowy cesji od właściciela lokalu przysługujące mu wobec sprzedawcy uprawnienia związane z wadami nieruchomości wspólnej. Cesja uprawnień przysługujących właścicielowi lokalu na rzecz wspólnoty mieszkaniowej nie prowadzi zatem do nabycia przez nią praw, których nie może być ona podmiotem. Wspólnota mieszkaniowa nie może realizować celów sprzecznych z interesami tworzących ją właścicieli lokali; dochodząc przelanych na nią uprawnień, realizuje zarówno ich interesy, jak i interes wspólnotowy. Właściciel lokalu może uznać, że przelanie przysługujących mu uprawnień na wspólnotę mieszkaniową zapewni mu właściwą ochronę jego interesów i wpłynie na zakres obciążających go kosztów zarządu nieruchomością wspólną. Należy więc w pełni podzielić stanowisko Sądu Najwyższego zajęte w uzasadnieniu uchwały z dnia 23 września 2004 r., III CZP 48/04, że uznanie dopuszczalności przejścia uprawnień właścicieli lokali w zakres zarządu wspólnoty mieszkaniowej umożliwia harmonijne rozwiązanie nietypowego splotu interesów indywidualnych i grupowych. Stanowisko to nie pozostaje w kolizji z koncepcją ograniczonej zdolności prawnej wspólnoty mieszkaniowej, nie oznacza bowiem akceptacji możliwości nabycia przez wspólnotę mieszkaniową takich roszczeń przysługujących właścicielom lokali, które nie wykazują związku funkcjonalnego z zarządzaniem nieruchomością wspólną.

Nie ulga wątpliwości, że zarządzanie środkami zgromadzonymi na funduszu remontowym wspólnoty mieszkaniowej jest ściśle związane z celem i zakresem jej działania, a tym samym mieści się w ramach przyznanej jej zdolności sądowej. Zdaniem Sądu błędny jest pogląd Sąd Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 15 maja 2014r., w sprawie IV CSK 470/14, gdzie stwierdzono, że wspólnota mieszkaniowa nie powinna występować w innej roli, niż została przewidziana dla niej w ustawie ustrojowej. Ma ona zatem zdolność prawną tylko w granicach celów wspólnoty mieszkaniowej. Takim celem jej działania nie jest uzyskanie na swoją rzecz składnika majątkowego, związanego z gospodarowaniem między innymi tymi lokalami przez osobę prawną, jaką jest spółdzielnia mieszkaniowa. Pamiętać należy, że majątek spółdzielni stał się prywatną własnością jej członków (art. 3 ustawy z 1982 r. - Prawo spółdzielcze ), i przy takim stanowisku uchylił wydane w rozpoznawanej sprawie wyroki i odrzucił pozew. To znaczy samo stwierdzenie zawarte w tej tezie jest prawidłowe, ale błędne było przyjęcie że w tej sprawie wspólnota mieszkaniowa nie miała zdolności sadowej. Wyrok ten był, jak się wydaje, podstawą wznowienia postępowania, uchylenia wyroków obu instancji i odrzucenia pozwu Wspólnoty mieszkaniowej przy ul. (...) w B., przez Sądu Okręgowego w Świdnicy w sprawie II Ca 69/14. Tymczasem w ocenie Sądu ocenę zdolności sądowej strony dokonywać należy według stanu na dzień kiedy podejmuje ona czynności procesowe. Jeżeli podmiot istnieje i ma zdolność sądową do określonego rodzaju przedmiotowo oznaczonych roszczeń to nie można mówić o braku zdolności sądowej. Wspólnota mieszkaniowa jest jednostką organizacyjną, do której należy stosować odpowiednio przepisy dotyczące osób prawnych (art. 33 ¹ k.c.), może zatem nabywać prawa i zaciągać zobowiązania (art. 6 u.w.l.). Zakres zdolności prawnej wspólnoty jest jednak ograniczony - co wynika z art. 1 ust. 1, art. 14, art. 18, art. 22, art. 25 oraz art. 17 u.w.l. - do praw i obowiązków związanych z zarządzaniem nieruchomością wspólną; może ona zatem posiadać majątek własny, odrębny od majątków właścicieli lokali, ale w jego skład mogą wejść jedynie prawa i obowiązki związane z gospodarowaniem nieruchomością wspólną, a więc przede wszystkim uiszczane przez właścicieli lokali zaliczki w formie bieżących opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną (art. 13 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 1 i art. 14 ust. 1 u.w.l.), pożytki i inne dochody z nieruchomości wspólnej oraz roszczenia wynikające z zawartych przez wspólnotę umów o remont nieruchomości wspólnej lub ocieplenie budynku, a także własność nieruchomości nabytej za zgodą właścicieli (art. 22 ust. 3 pkt 6a u.w.l.), jeżeli nieruchomość ta jest potrzebna do zarządzania nieruchomością wspólną. Rozwiązanie takie z jednej strony ułatwia bieżące gospodarowanie nieruchomością wspólną, z drugiej zaś uwzględnia interesy podmiotów wchodzących w stosunki prawne dotyczące tej nieruchomości. Wspólnota mieszkaniowa jako podmiot prawa cywilnego (ułomna osoba prawna) odznacza się cechami różniącymi ją nie tylko od osób prawnych, ale także od innych osób niemających osobowości prawnej, w szczególności od handlowych spółek osobowych; jest jednostką organizacyjną uzyskującą zdolność prawną ex lege, nie podlega likwidacji, a zakres jej zdolności prawnej podlega ograniczeniom wynikającym z zadań, do których wykonywania została powołana i obejmuje jedynie prawa i obowiązki związane z zarządzaniem (gospodarowaniem) nieruchomością wspólną (tak, uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2007 r. - zasada prawna - III CZP 65/07 (OSNC 2008, nr 7-8, poz. 69)

Wspólnota w zakresie zdolności sądowej przedmiotowo uprawniona jest więc przede wszystkim do dochodzenia należności związanych z zarządzaniem nieruchomością wspólną, w tym z tytułu kosztów eksploatacji i zarządu. W zakresie takich roszczeń niewątpliwie posiada zdolność sądową. W sytuacji jaka zaistniała w niniejszej sprawie (a także będącej przedmiotem orzeczenia Sądu Najwyższego w sprawie IV CSK 470/13) problem dotyczył więc jedynie braku legitymacji procesowej czynnej Wspólnoty. Wspólnota bowiem w dacie wytoczenia powództwa została już wyodrębniona i dochodziła roszczeń, które przedmiotowo mieszczą się w ramach jej zdolności sądowej, nie była jednak uprawniona do dochodzenia tych roszczeń, gdyż powstały one przed wyodrębnieniem się Wspólnoty, a co za tym idzie uprawnionymi z tytułu żądania zwrotu środków zgormadzonych na funduszu remontowym związanym z tą nieruchomością byli poszczególni właściciele lokali, a nie wspólnota mieszkaniowa. Brak więc było po stronie wspólnoty mieszkaniowej legitymacji procesowej, co powinno skutkować wydaniem wyroku oddalającego powództwo.

Obecnie na dzień zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie wszyscy uprawnieni właściciele i współwłaściciele lokali mieszkalnych dokonali na rzecz Wspólnoty cesji wierzytelności przysługujących im wobec Spółdzielni Mieszkaniowej w B. z tytułu zwrotu środków zgormadzonych na funduszu remontowym. Stąd też spełnione przez powódkę świadczenie w kwocie 15 576,34 zł pierwotnie do rąk osoby nieuprawnionej – Wspólnoty Mieszkaniowej, na skutek późniejszego nabycia tychże należności w drodze cesji i złożonego oświadczenia o potrąceniu, nie stanowi na dzień zamknięcia rozprawy w niniejszym postępowaniu (art. 316 k.p.c.) świadczenia nienależnego.

Nienależne w ocenie Sądu były natomiast wypłacone przez stronę powodową odsetki ustawowe naliczone zgodnie z art. 455 k.c. zapłacone przez stronę powodową na rzecz pozwanej w kwocie 3511,49 zł. Wezwanie do zapłaty należności dokonane zostało bowiem przez nieuprawniony podmiot – Wspólnotę Mieszkaniową, uznać je zatem należało za bezskuteczne wobec Spółdzielni Mieszkaniowej. Jednocześnie strona pozwana nie wykazała, aby przed spełnieniem świadczenia osoby uprawnione – właściciele (współwłaściciele) lokali mieszkalnych wchodzących w skład obecnie istniejącej Wspólnoty Mieszkaniowej dokonywali wezwań strony powodowej do zapłaty tych należności. Brak było więc podstaw do zastosowania reguł z art. 455 k.c. i art. 481§1 k.c. Nienależne były też uiszczone na rzecz pozwanej koszty procesu w kwocie 4366,- zł, wobec ostatecznego przegrania tego postępowania przez Wspólnotę Mieszkaniową. Mając to wszystko na uwadze Sąd przyjął, że nienależnie wypłaconym przez stronę powodową na rzecz pozwanej świadczeniem była kwota łącznie 7877,49 zł (4366,- zł + 3511,49 zł). Zważywszy, że z należności tej strona powodowa dokonała potraceń w kwocie 4121,15 zł do zapłaty pozostała kwota 3756,34 zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia następnego po dniu wyznaczonym w wezwaniu do zapłaty tj. od dnia 25 września 2014r. (art. 455 k.c. i 481§1 k.c.).

Zgodnie z art. 203 k.p.c. i art. 355 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w części o jaką strona powodowa cofnęła skutecznie pozew, dokonując kolejnych potrąceń tj. ponad kwotę 20 052,40 zł. W pozostałym zakresie wobec argumentów wyżej wskazanych powództwo należało oddalić.

O kosztach orzeczono po myśli art. 100 k.p.c. i dokonano stosunkowego rozdzielenia tych kosztów, przy ustaleniu, że strona powodowa wygrała proces w 33% procentach. Koszty te wyniosły łącznie 5134,- zł, w tym 300,- zł opłata sądowa, 2417,- zł wynagrodzenie pełnomocnika powoda wraz opłatą skarbową od pełnomocnictwa i 2417,- zł wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa. Z tego zgodnie z wynikiem postępowania pozwana powinna ponieść koszty w kwocie 1694,22 zł, a powódka w kwocie 3439,78 zł. Skoro strona pozwana poniosła koszty w wysokości 2417,- zł, to powódka powinna jej zwrócić kwotę 722,78 zł (2417,- zł – 1694,22 zł).