Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania J. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 15 stycznia 2014 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 242/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 stycznia 2014 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił J. W. prawa do emerytury, z uwagi na brak 15- letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Od decyzji powyższej wnioskodawca J. W. wniósł w dniu 14 lutego 2014 roku odwołanie wnosząc o jej zmianę, zaliczenie do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od dnia 1 lipca 1982 roku do 15 kwietnia 1992 roku na stanowisku eskpedytor a ostatnio zajmowane dyspozytor transportu w Przedsiębiorstwie (...) w G. oraz od 16 kwietnia 1992 roku do dnia 28 lutego 1995 roku na stanowisku specjalisty ds. rozliczeń w dziale Głównego mechanika w (...) sp. z o.o. z siedzibą w G..

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M.. podniósł, iż zakład pracy (...) sp. z o.o. w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wydanym w dniu 20 października 2013 roku stwierdziła, że wnioskodawca był zatrudniony w okresie od 25 kwietnia 975 roku do 29 lutego 2000 roku oraz wykazał okresy w których wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych, natomiast nie wykazał jakoby wnioskodawca wykonywał zatrudnienie w szczególnych warunkach w okresach od 1 lipca 1982 roku do 15 kwietnia 1992 roku oraz d 16 kwietnia 1992 roku do 28 lutego 1995 roku a zatem brak jest podstaw do uwzględnienia spornych okresów jako okresów pracy w warunkach szczególnych.

Na rozprawie w dniu 16 czerwca 2015 roku pełnomocnik wnioskodawcy popierał odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. W., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 20 grudnia 2013 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca był członkiem otwartego funduszu emerytalnego , ale złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym , za pośrednictwem zakładu na dochody budżetu państwa.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych plik II)

Na dzień 1 stycznia 1999 r. skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 28 lat, 2 miesiące i 15 dni, w tym 11 lat i 6 dni okresów pracy w warunkach szczególnych tj. okres od :

- 25 kwietnia 1975 roku do 31 marca 1976 roku na stanowisku płuczkowy,

- 1 kwietnia 1976 roku do 30 czerwca 1982 roku na stanowisku kontroler jakości produkcji,

- 1 marca 1995 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku dyspozytor transportu – magazynier w (...) sp. z o.o. (dowód: decyzja z dnia 15 stycznia 2014 roku k. 19 akt emerytalnych plik II, odpowiedź na odwołane k. 40-41)

J. W. w okresie od dnia 25 kwietnia 1975 roku do dnia 15 kwietnia 1992 roku był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy
w Przedsiębiorstwie (...) w G. na stanowisku płuczkowy, kontroler jakości produkcji oraz ekspedytor a ostatnio dyspozytor transportu (dowód: świadectwo pracy z dnia 15 kwietnia 1992 roku k. 6 akt emerytalnych plik II).

W trakcie zatrudnienia w ww. przedsiębiorstwie wnioskodawca od dnia 25 kwietnia 1975 roku zajmował stanowisko płuczkowy II, od dnia 1 kwietnia 1976 roku – kontroler jakości produkcji i od dnia 1 lipca 1982 roku ekspedytor (dowód: pismo z dnia 25 kwietnia 1975 roku k. 14, pismo z dnia 30 marca 1976 roku k. 15, pismo z dnia 1 lipca 1982 roku k. 16).

Następnie J. W. w okresie od 16 kwietnia 1992 roku do 29 lutego 2000 roku był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w G., zaś od
1 czerwca 1998 roku w Kopalni (...) Sp. z o.o. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy (dowód: świadectwo pracy z dnia 29 lutego 2000 roku k. 7 akt emerytalnych plik II). W trakcie tego zatrudnienia wnioskodawca od dnia 16 kwietnia 1992 roku był zatrudniony przez (...) Sp. z o.o. w G. na stanowisku specjalisty ds. rozliczeń w dziale Głównego mechanika.

Od dnia 1 marca 1995 roku zostały mu powierzone przez Masę Upadłości (...) Sp. z o.o. w (...) Sp. z o.o. obowiązki dyspozytora transportu.

Od dnia 1 czerwca 1998 roku został zatrudniony przez Kopalnię (...) sp. z o.o. na stanowisku dyspozytora w dziale (...).

Od dnia 16 lipca 1998 roku zostały mu powierzone przez Kopalnię (...) sp. z o.o. obowiązki dyspozytora transportu – magazyniera paliw (dowód: umowa o pracę – przekazanie pracownika k. 18, pismo z dnia 3 marca 1995 roku k. 19, umowa o prace k. 20, pismo z dnia 16 lipca 1998 roku k. 21).

Wnioskodawcy zostało wystawione w dniu 20 października 2013 roku świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym wskazano, że wykonywał prace w warunkach szczególnych w okresie od:

- 25 kwietnia 1975 roku do 31 marca 1976 roku kiedy wykonywał prace wymienione w wykazie A, dz. I, poz. 2 tj. prace polegające na wydobywaniu odkrywkowym węgla brunatnego, piasku podsadzkowego (żelazistego, formierskiego) , andryhydu i gazu na stanowisku płuczkowy;

- 1 kwietnia 1976 roku do 30 kwietnia 1982 roku, od 1 marca 1995 roku do 15 lipca 1998 roku i od 16 lipca 1998 roku do 29 lutego 2000 roku, kiedy wykonywał prace wymienione w wykazie A dział XIV poz. 24 tj. prace polegające na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji oraz dozór inżynieryjno-techniczny w oddziałach i wydziałach , w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, pracując na stanowiskach kontroler jakości produkcji, dyspozytor transportu, dyspozytor transportu-magazynier (dowód: świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 11 akt emerytalnych).

Niezaliczony przez ZUS okres zatrudnienia dotyczy zajmowanego przez wnioskodawcę stanowisk:

- ekspedytor i ostatnio zajmowanego stanowiska dyspozytor transportu od dnia 1 lipca 1982 roku do dnia 15 kwietnia 1992 roku i

- specjalisty ds. rozliczeń w dziale Głównego Mechanika od dnia 16 kwietnia 1992 roku do dnia 28 lutego 1995 roku (okoliczność bezsporna)

Wnioskodawca będąc zatrudnionym na stanowisku ekspedytora w okresie od 1 lipca 1992 roku do czerwca 1988 roku dokonywał zamówień wagonów kolejowych do wysyłki wyprodukowanego piasku kwarcowego, sprawdzał stan techniczny dostarczonych wagonów i ich czystość, nadto sprowadzał, czy ilość zamówionych wagonów odpowiada ilości towaru w magazynie, spisywał numery dostarczonych wagonów tzw. numery RIV, sporządzał listy przewozowe i dostarczał te listy przewoźników, sprawował nadzór, by czas pobytu wagonów na bocznicy załadunkowej nie przekraczał określonych norm, sporządzał faktury sprzedanego piasku oraz dokonywał wpisów ilości zamówień do dokumentacji sprzedaży.

W tym okresie wnioskodawca nie wykonywał prac w zakresie kontroli jakości produkcji.

Część prac wykonywanych było bezpośrednio przy wagonach w terenie, np., gdy nadzorował ważenie piachu, część prac zaś wykonywał w biurze. W przypadku pracy na pierwszą zmianą, wnioskodawca w biurze pracował od 2 do 4 godzin dziennie (dowód: zeznania świadka J. M.: protokół rozprawy z dnia 11 września 2014 roku nagranie od minuty 17.25 do minuty 31.00, zeznania świadka S. Z. (1): protokół rozprawy z dnia 11 września 2014 roku nagranie od minuty 31.10 do minuty 38.40, zeznania wnioskodawcy- protokół rozprawy z dnia 11 września 2014 roku nagranie od minuty 41.20 do minuty 54.45).

Wnioskodawca będąc zatrudnionym na stanowisku dyspozytor transportu w okresie od czerwca 1988 roku do 15 kwietnia 1992 roku wykonywał prace w zakresie gospodarki środkami transportu, a w szczególności wydawał polecenia kierowcom w postaci zapisów w kartach drogowych, ustalał terminy prowadzenia okresowych przeglądów technicznych środków transportu tj. samochodów marki Ż., N., S.,A., O. K. ustalał terminy wykonania napraw awaryjnych tych środków transportu, zabezpieczał zaopatrzenie jednostki utrzymania ruchu w niezbędne części zamienne, smary, oleje i paliwo, kontrolował stan trzeźwości kierowców.

Część powyższych prac wykonywał bezpośrednio przy wagonach, w terenie, a część w biurze. W przypadku pracy na pierwszą zmianą wnioskodawca w biurze pracował od 2 do 4 godzin dziennie (dowód: zeznania świadka J. M.: protokół rozprawy z dnia 11 września 2014 roku nagranie od minuty 17.25 do minuty 31.00, zeznania świadka S. Z. (1): protokół rozprawy z dnia 11 września 2014 roku nagranie od minuty 31.10 do minuty 38.40, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 11 września 2014 roku nagranie od minuty 41.20 do minuty 54.45).

Wnioskodawca będąc zatrudnionym na stanowisku specjalisty ds. rozliczeń w okresie od 16 kwietnia 1992 roku do 28 lutego 1995 roku wykonywał tożsame czynności, jak na stanowisku dyspozytora transportu. Prace te wykonywał na oddziałach, które nie były oddziałami, w których jako podstawowe wykonywane były prace świadczone na ternie kopalni piasku kwarcowego.

Część prac wykonywanych było bezpośrednio przy wagonach, zaś część w biurze. W przypadku pracy na pierwszą zmianą wnioskodawca w biurze pracował od 2 do 4 godzin dziennie ( dowód: zeznania świadka J. M.: protokół rozprawy z dnia 11 września 2014 roku nagranie od minuty 17.25 do minuty 31.00, zeznania świadka S. Z. (2): protokół rozprawy z dnia 11 września 2014 roku nagranie od minuty 31.10 do minuty 38.40, zeznania wnioskodawcy: protokół rozprawy z dnia 11 września 2014 roku nagranie od minuty 41.20 do minuty 54.45)

Praca wnioskodawcy w okresach od dnia 1 lipca 1982 roku do dnia 15 kwietnia 1992 roku i od dnia 16 kwietnia 1992 roku do dnia 28 lutego 1995 roku nie była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych (dowód: opinia biegłego z zakresu bhp W. Z. k. 102-114,opinia uzupełniająca k. 146-169, k. 208-227, protokół rozprawy z dnia 16 czerwca 2015 roku nagranie od minuty 1.15 do minuty 20.01).

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i był członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego ale złożył wniosek o przekazanie środków na dochody budżetu państwa.

Organ rentowy uznał bowiem, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych co najmniej przez 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracował w takich warunkach nie tylko w okresie uznanym przez ZUS, ale również w okresie od 1 lipca 1982 roku do dnia 15 kwietnia 1992 roku i od 16 kwietnia 1992 roku do 28 lutego 1995 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy i przyznania mu prawa do emerytury ze względu na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 6 sierpnia 2013 roku ( sygn. akt III AUa 1757/12, lex nr 1363266) z analizy przepisów ww. rozporządzenia Rady Ministrów wynika, że praca w szczególnych warunkach to wyłącznie praca wykonywana w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Uwzględnieniu podlega jedynie ta praca, która jest wymieniona w wykazie.
W świetle art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, pracami w szczególnych warunkach nie są bowiem wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu. Zatem nawet wykonywanie pewnych czynności w trudnych dla organizmu warunkach, jeżeli nie można ich zakwalifikować pod jedną z pozycji z wykazu, uniemożliwia traktowania takiego zatrudnienia jako mającego znaczenie z punktu widzenia prawa do emerytury, o jakim mowa w art. 32 ustawy emerytalnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 1 czerwca 2010 r., sygn. akt II UK 21/10, Lex nr 619638).

Przedmiotowe rozporządzenie zawiera również wspomniany § 2 ust. 1, zgodnie z którym okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Wskazać należy, że przepis ten należy rozumieć tak, iż praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy). Kwestia ta była wielokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego i jest ugruntowana w orzecznictwie (m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; i z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152 oraz z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638).

Jednocześnie nie można tego przepisu rozumieć w ten sposób, że oznacza on, iż pracownik ma spędzić 8 godzin dziennie na stanowisku pracy w szczególnych warunkach, bez jakichkolwiek przerw czy na posiłek, czy na odpoczynek, czy też na załatwienie potrzeb fizjologicznych. Przyjęcia, że zatrudniony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy nie niweczą także krótkotrwałe nieobecności na stanowisku pracy związane, np. ze szkoleniami, pracami biurowymi, sprawozdawczością (por. wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, Lex nr 448175). Nie jest dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, Lex 494129). Innymi słowy, wykonywanie również innej niż wymieniona w wykazie pracy w ramach czasu pracy uniemożliwia zaliczenie danego okresu jako okresu pracy w szczególnych warunkach. Przy czym nie chodzi tu o sytuację, w której owe inne czynności stanowią konieczny element całego zadania świadczonego w ramach pracy w szczególnych warunkach (czynności przygotowawcze, kończące, immanentnie związane z całym zadaniem, np. przygotowanie warsztatu pracy, materiałów, itp.).

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca dysponował świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnym wystawionym przez pracodawcę. W świadectwie tym pracodawca wnioskodawcy potwierdził, iż J. W. pracował w warunkach szczególnych nie w całym okresie zatrudnienia od 25 kwietnia 1975 roku do 29 lutego 2000 roku, ale jedynie w okresach od: 25 kwietnia 1975 roku do 31 marca 1976 roku, - 1 kwietnia 1976 roku do 30 kwietnia 1982 roku, od 1 marca 1995 roku do 15 lipca 1998 roku i od 16 lipca 1998 roku do 29 lutego 2000 roku. Wówczas to wykonywał prace wymienione w wykazie A, dz. I, poz. 2 tj. prace polegające na wydobywaniu odkrywkowym węgla brunatnego, piasku podsadzkowego (żelazistego, formierskiego), andryhydu i gazu na stanowisku płuczkowy i prace wymienione w wykazie A dział XIV poz. 24 tj. prace polegające na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji oraz dozór inżynieryjno-techniczny w oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, pracując na stanowiskach kontroler jakości produkcji, dyspozytor transportu, dyspozytor transportu-magazynier. Okresy te, co jest w sprawie niesporne, zostały przez organ rentowy zaliczone do stażu pracy w warunkach szczególnych. Pracodawca nie zakwalifikował natomiast do pracy w warunkach szczególnych pracy J. W. w okresach od 1 lipca 1982 roku do 15 kwietnia 1992 roku i od 16 kwietnia 1992 roku do 28 lutego 1995 roku.

Wobec powyższego na wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 6 k.c., spoczywał ciężar wykazania pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca nie sprostał temu obowiązkowi. Charakter pracy wnioskodawcy w okresie zatrudnienia od dnia 1 lipca 1982 roku do dnia 15 kwietnia 1992 roku na stanowisku ekspedytora i dyspozytora transportu oraz w okresie od dnia 16 kwietnia 1992 roku do dnia 28 lutego 1995 roku na stanowisku specjalisty ds. rozliczeń w dziale Głównego Mechanika, Sąd ustalił w oparciu o spójne i logiczne, a co za tym idzie wiarygodne zeznania świadków: J. M. i S. Z. (2), którzy w spornym okresie pracowali razem z J. W. oraz zeznania samego wnioskodawcy, a także opinię biegłego ds. bhp. Świadek J. M. pracował w ekspedycji na tożsamym stanowisku ze stanowiskiem wnioskodawcy, posiada więc dokładną wiedzę, w zakresie rodzaju pracy wykonywanej przez wnioskodawcę. Natomiast świadek S. Z. (2) w spornym okresie pracował na innym niż wnioskodawca stanowisku, bowiem w produkcji, nie mniej w tracie swojej pracy niejednokrotnie spotykał się z wnioskodawcą. Tym samym należy uznać, iż również on dysponuje szczegółową wiedzę na temat codziennych obowiązków pracowniczych skarżącego.

Analiza zeznań świadków oraz dokumentów osobowych prowadzi do wniosku, że wnioskodawca nie pracował w szczególnych warunkach w spornych okresach w Przedsiębiorstwie (...) w (...) sp. z o.o.

Z zeznań świadków wynika, iż wnioskodawca poza wykonywaniem pracy, która miała charakter pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, wykonywał również prace, które takiego charakteru nie miały. Wnioskodawca będąc zatrudnionym na stanowisku ekspedytora w okresie od 1 lipca 1992 roku do czerwca 1988 roku dokonywał zamówień wagonów kolejowych do wysyłki wyprodukowanego piasku kwarcowego, sprawdzał stan techniczny dostarczonych wagonów i ich czystość, sprowadzał, czy ilość zamówionych wagonów odpowiada ilości towaru w magazynie, spisywał numery dostarczonych wagonów tzw. numery RIV, sporządzał listy przewozowe i dostarczał te listy przewoźnikowi, pilnował by czas pobytu wagonów na bocznicy załadunkowej nie przekraczał określonych norm, sporządzał faktury sprzedanego piasku oraz dokonywał wpisów ilości zamówień do dokumentacji sprzedaży.

Natomiast będąc zatrudnionym na stanowisku dyspozytora transportu w okresie od czerwca 1988 roku do 15 kwietnia 1992 roku, wykonywał prace w zakresie gospodarki środkami transportu, w szczególności wydawał polecenia kierowcom w postaci zapisów w kartach drogowych, ustalał terminy prowadzenia okresowych przeglądów technicznych środków transportu tj. samochodów marki Ż., N., S., A.,O. K. ustalał terminy wykonania napraw awaryjnych tych środków transportu, zabezpieczał zaopatrzenie jednostki utrzymania ruchu w niezbędne części zamienne, smary, oleje i paliwo, kontrolował stan trzeźwości kierowców.

Część prac wykonywał bezpośrednio przy wagonach, w terenie, np. kiedy nadzorował ważenie piachu, część zaś w biurze. W przypadku pracy na pierwszą zmianę, wnioskodawca w biurze pracował od 2 do 4 godzin dziennie.

Tożsame prace wnioskodawca wykonywał będąc zatrudnionym na stanowisku specjalisty ds. rozliczeń w okresie od 16 kwietnia 1992 roku do 28 lutego 1995 roku.

W ocenie Sądu, wykonywane czynności jednoznacznie potwierdzają, że wnioskodawca w spornym okresie wykonywał prace o bardzo szerokim spektrum, a więc prace, które nie miały charakteru prac w warunkach szczególnych. Potwierdził to również biegły z zakresu bhp w swoich opiniach wydawanych w sprawie. Sąd nie podzielił zarzutów pełnomocnika wnioskodawcy składanych do opinii biegłego. W ocenie Sądu, opinia biegłego z zakresu bhp W. Z., uzupełniona pod kątem zarzutów zgłoszonych przez pełnomocnika wnioskodawcy, jako jasna, logiczna i należycie uzasadniona może stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Z tych względów, Sąd oddalił wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie w sprawie opinii innego biegłego z zakresu bhp, jako zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania. Sąd bowiem nie jest obowiązany do uwzględnienia kolejnego wniosku dowodowego strony, tak by mogła udowodnić korzystną dla siebie tezę (por. wyrok SN z dnia 29.03.1997r., II UKN 45/97, OSNAPiUS z 1998r., nr 1, poz. 24).

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż w toku procesu wnioskodawca nie wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w ilości co najmniej 15 lat. Fakt ten skutkował koniecznością przyjęcia, że nie spełnia on wymaganych prawem warunków do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.