Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2013 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. W.

przeciwko Skarbowi Państwa - (...) W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego we (...)

z dnia 19 października 2012 r. sygn. akt I C 27/11

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa – (...) kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;

III.  zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego we (...) na rzecz adwokata N. L. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych, powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt V ACa 85/12

UZASADNIENIE

Powód Ł. W. po sprecyzowaniu pozwu wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – (...) kwoty 80.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W uzasadnieniu podniósł, że podczas odbywania kary pozbawienia wolności
w (...) stosowano wobec niego niewłaściwą dietę, co przyczyniło się do rozstroju jego zdrowia.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – (...). Pozwany podniósł, że powód nie wykazał przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej. Pozwany zaprzeczył zarzutom dotyczącym braku lub niewłaściwego leczenia powoda czy zastosowanej diety.

Wyrokiem z dnia 19 października 2012 r., wydanym w sprawie prowadzonej pod sygn. akt I C 27/11, Sąd Okręgowy we (...) w punkcie 1. wyroku oddalił powództwo; w punkcie 2. wyroku, Sąd obciążył Skarb Państwa kosztami sądowymi, od uiszczenia, których powód został zwolniony; w punkcie 3. wyroku, Sąd zasądził od powoda Ł. W. na rzecz Skarbu Państwa – (...)kwotę 3 600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu; w punkcie 4. wyroku, Sąd zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego we (...) na rzecz adwokata N. L. kwotę 3 600 zł wraz z należnym podatkiem VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Podstawą tego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:

Ł. W. w dniu 16 sierpnia 2005 r. z powodu ostrego (...)

W dalszej części uzasadnienia, Sąd Okręgowy ustalił, że w okresie od dnia 17.06.2010 r. do dnia 13.04.2011 r. Ł. W. odbywał karę pozbawienia wolności w (...). W oparciu o badania oraz dokumentację medyczną dotyczącą stanu zdrowia, lekarz z (...). Nie stwierdził jednak konieczności stosowania przez niego diety lekkostrawnej, wobec czego Ł. W. spożywał w(...) normalne posiłki. Dalej Sąd I instancji wyjaśnił, że w(...) W. funkcjonują dwie podstawowe diety: lekkostrawna i cukrzycowa. Dieta lekkostrawna wprowadzana jest według specjalnej procedury (o ile nie zleci jej lekarz przy przyjmowaniu skazanego do (...)). Sąd Okręgowy we (...) wskazał równocześnie, że w pierszej kolejności konieczność stosowania diety stwierdza lekarz (...). Jego wniosek o zastosowanie względem konkretnego skazanego diety trafia do dyrektora(...) i wymaga jego akceptacji. W razie pozytywnego załatwienia wniosku stosowne zapotrzebowanie składane jest do oddziału kwatermistrzowskiego. Procedura ta trwa 2-3 dni.

Dalej Sąd I instancji ustalił, że w dniu 17.01.2011 r. w godzinach wieczornych ok. 22 powód zaczął uskarżać się na bóle (...)

Dalej Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 20.01.2011 r. lekarz więzienny po zbadaniu powoda zalecił dietę lekkostrawną. Wniosek lekarza zainicjował opisaną wyżej procedurę. Przez okres trzech dni, kiedy występowały u powoda dolegliwości bólowe, nie przyjmował on pokarmów. Po wdrożeniu diety 21 stycznia 2011 roku posiłki lekkostrawne spożywał do dnia 13.04.2011 r., tj. do momentu opuszczenia przez niego(...) W.

Aktualnie powód jest zdrowy. Jednorazowy incydent, który miał miejsce w (...) w żaden sposób nie wpłynął na pogorszenie funkcjonowania (...) Także wyniki badań laboratoryjnych nie wskazywały na upośledzenie funkcji tego organu.

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy oparł się na załączonych do akt dokumentach, których wartość dowodowa nie budziła wątpliwości. Sąd I instancji wskazał przy tym, że dotyczy to w szczególności dokumentacji medycznej oraz historii choroby Ł. W.. Sąd Okręgowy wyjaśnił równocześnie, że co do zasady dał wiarę zeznaniom świadków D. W., B. L. i M. B., którzy zgodnie podali, że powód cierpiał na bóle(...) i z tego powodu odmówił spożywania posiłków. Za niewiarygodne, Sąd Okręgowy uznał natomiast ich twierdzenia, że powodowi zalecono dietę już po pierwszej wizycie pogotowia ratunkowego, a nadto twierdzenia M. B., co do częstotliwości przyjazdu do powoda karetki pogotowia. Przede wszystkim Sąd Okręgowey wskazał przy tym, że świadkowie ci nie byli obecni podczas badania powoda przez lekarza pogotowia, nie mogli zatem znać zakresu pomocy udzielonej powodowi, słyszeć diagnozy, ani zaleceń co do leczenia i diety. Twierdzenia w tym przedmiocie opierali jedynie na relacji przedstawionej im przez powoda. Ustaleń w zakresie rodzaju i składników diet stosowanych w(...)we W. i procedury wdrażania wobec skazanego diety lekkostrawnej Sąd I instancji dokonał na podstawie zeznań świadka P. P. i M. L.,

Dalej Sąd Okręgowy wskazał, że twierdzenia powoda o doprowadzeniu go do rozstroju zdrowia wskutek stosowania wobec niego nieprawidłowej diety okazały się całkowicie gołosłowne i niczym nie poparte. (art. 6 k.c.). Przede wszystkim jak wynika z książeczki zdrowia Ł. W. podczas przyjęcia do (...)we W. nie zgłaszał on żadnych dolegliwości, nie informował o potrzebie stosowania diety także podczas wizyt lekarskich, mających miejsce już po przyjęciu do (...) Dalej Sąd I instancji zwrócił uwagę, że w książeczce zdrowia powoda znajduje się wpis z 13 sierpnia 2008 roku, z którego wynika, iż powód poinformował lekarza o (...) i zobowiązał się dostarczyć dokumenty. Wówczas zalecono mu dietę do 31 października 2008 roku. Dalej Sąd I instancji wskazał, że Ł. W. nie przedstawił dokumentów związanych z leczeniem (...) Nie zgłaszał potrzeby stosowania diety.

W dalszej części uzasadnienia, Sąd Okręgowy wskazał, że podzielił opinię biegłego sądowego (...) J. K., jako rzetelna i pełną. Sąd wyjaśnił przy tym, że biegły nie stwierdził wystąpienia u powoda(...) (...)

Dalej Sąd I instancji wyjaśnił, że oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego (...) zgłoszony przez powoda reprezentowanego przez adwokata, na okoliczność ustalenia, że z uwagi na fakt wcześniejszego leczenia powoda z powodu (...) była konieczność stosowania przez niego diety lekkostrawnej oraz wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania powoda na okoliczność ustalenia na jakiej diecie przebywał powód podczas pobytu w (...) we W.. Sąd wskazał przy tym, że bezsporne było, iż podczas pobytu powoda w (...)we W. od 17 czerwca 2010 roku do 13 kwietnia 2011 roku, powód do 20 stycznia 2011 roku miał stosowaną dietę normalną. Okoliczność ta ustalona została zgodnie z twierdzeniem powoda. Z materiału dowodowego nie wynikało takż, że zwracał się do lekarza o wprowadzenie diety. Dalej Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na fakt, że powód chęć korzystania z diety lekkostrawnej zgłosił dopiero jak podał 17 stycznia 2011 roku.

W dalszej części uzasadnienia, Sąd Okręgowy wskazał, że mając na uwadze twierdzenia powoda, zgłoszone roszczenie podlegało ocenie na postawie przepisu art. 417 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. oraz art. 444 § 1 k.c., jak również na podstawie art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c.

Dalej Sąd Okręgowy poczynił rozważania prawne natury ogólnej, w związku z przedmiotową sprawą. Podał przy tym, że zgodnie z przepisem art. 109 § 1 kkw skazany otrzymuje trzy razy dziennie posiłki, o odpowiedniej wartości odżywczej, w tym co najmniej jeden posiłek gorący, z uwzględnieniem zatrudnienia i wieku skazanego, a w miarę możliwości także wymogów religijnych i kulturowych oraz napój do zaspokajania pragnienia. Skazany, którego stan zdrowia tego wymaga, otrzymuje wyżywienie według wskazań lekarza.

Odnosząc powyższą regulację do stanu faktycznego ustalonego w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy zważył, iż z dokumentacji medycznej powoda prowadzonej przez (...) nie wynikało, iż jego stan zdrowia wymagał stosowania diety. Ł. W. chęć korzystania z diety lekkostrawnej zgłosił oddziałowemu 17 stycznia 2011 roku. Powyższe wskazuje zatem, iż do czasu pojawienia się dolegliwości bólowych u powoda w styczniu 2011 roku brak było jakichkolwiek podstaw do kwalifikowania powoda do diety lekkostrawnej, skoro sam powód nie wskazywał takiej potrzeby. Właściwe działania podjęte zostały również w związku z wystąpieniem dolegliwości bólowych u powoda. Od 20 stycznia 2011 roku Ł. W. miał wdrożoną dietę lekkostrawną.

Dalej Sąd Okręgowy wyjaśnił, że przebieg zdarzeń od 17 do 20 stycznia 2011 roku nie wskazywał na jakiekolwiek bezprawne działanie czy zaniechanie pozwanego mogące skutkować jego odpowiedzialnością na podstawie wymienionych wyżej przepisów. Jednocześnie nie został wykazany związek przyczynowy pomiędzy zapaleniem trzustki, jakiego powód doznał w roku 2005, dietą stosowaną u pozwanego, a wystąpieniem dolegliwości bólowych w styczniu 2011 roku. Ł. W. jest obecnie zdrowy. Nie doznał żadnej szkody. Nie zostało naruszone jego dobro osobiste - zdrowie. Dolegliwości bólowe, które wystąpiły u powoda miały charakter krótkotrwały i ustąpiły samoistnie, nie wywołując rozstroju zdrowia u powoda.

W tej sytuacji, Sąd Okręgowy zważył, że nie było żadnych podstaw prawnych do zasądzenia tytułem zadośćuczynienia żądanej przez powoda kwoty pieniężnej - na podstawie art. 417 § 1 kc. w zw. z art. 445 § 1 k.c. jak również na podstawie art. 24 k.c. w zw. 448 k.c. Sąd I instancji zważył przy tym, że okoliczności niniejszej sprawy – nie dawały żadnych podstaw do twierdzenia, że w tym konkretnym wypadku można było mówić o naruszeniu dobra osobistego powoda w postaci zdrowia.

O kosztach sądowych, od uiszczenia których zwolniony był powód, Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, p. (...) ze zm.) w zw. z art. 98 § 1 kpc. Dalej, Sąd Okręgowy we (...) wyjaśnił, że Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa należy się zwrot kosztów występującego w jej imieniu radcy, tj. w kwocie 3 600 zł. W punkcie 4. Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego we (...) na rzecz adwokata N. L. kwotę 3600 zł. wraz z należnym podatkiem VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu (§ 6 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu).

Apelację od powyższego wyroku Sądu Okręgowego we (...) z dnia 19 października 2012 roku, wniósł powód, zaskarżając ten wyrok w całości i formułując następujące zarzuty:

1. naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 286 k.p.c. poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego (...), pomimo, że sprzeczność wniosków zawartych w opinii czyni tę opinię nieprzydatną dla sprawy, albowiem biegły w opinii stwierdził, że niewątpliwie powód powienien zachować dietę i powstrzymać się od spożywania (...)

2.naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. i zasad swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sprawie wbrew zasadom logicznego rozumowania i w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego, poprzez przyjęcie, że:

-

opinia biegłego jest wyczerpująca i logiczna, podczas, gdy biegły zawarł w niej sprzeczne wnioski, co do konieczności stosowania diety lekkostrawnej po leczeniu (...)

-

to na skazanym ciążył obowiązek przedstawienia dokumentacji medycznej potwierdzającej przebyty zabieg operacyjny (...) i konieczność stosowania diety, podczas, gdy osadzenie w (...) uniemożliwiało powodowi zebranie dokumentacji medycznej;

-

zgłoszenie lekarzowi przebytego zabiegu operacyjnego (...)nie obligowało lekarza do przeprowadzenia badań w tym zakresie i zalecenia diety lekkostrawnej wobec skazanego, podczas, gdy to lekarz więzienny kwalifikuje skazanego do diety i w sytuacji uzyskania w wywiadzie informacji o przebytym (...)i zabiegu operacyjnym winien był taką dietę zalecić;

-

powód do pewnego momentu nie zgłaszał żadnych dolegliwości bólowych, a zatem niestosowanie diety nie szkodziło powodowi, pomimo, że(...) nie należą do chorób dających objawy ad hoc, a zalecenia medyczne pooperacyjne zawsze zawierają wskazania co do diety lekkostrawnej;

-

powód nie domagał się stosowania wobec niego diety, podczas, gdy już w 2008 roku powód zgłosił fakt przebycia (...), co znalazło odzwierciedlenie w zapisach książeczki zdrowia;

3.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 k.c., w związku z art. 417 k.c. poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że w sprawie nie doszło do bezprawnego działania pozwanego przy wykonywaniu władzy publicznej, a powód nie doznał krzywdy z winy pozwanego;

4.  naruszenie prawa materialnego, tj. § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 września 2003 roku w sprawie określenia wartości dziennej normy wyżywienia oraz rodzaju diet wydawanych osobom osadzonym w Zakładach Karnych i Aresztach Śledczych, przez jego niezastosowanie i przyjęcie, że powód sam doprowadził do tego, że nie zastosowano wobec niego diety lekkostrawnej.

W oparciu o powyższe, apelujący wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 80 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa, a ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Nadto apelujący wniósł o orzeczenie o kosztach według norm przepisanych oraz o zasądzenie na rzecz adwokata N. L. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu za obydwie instancje, albowiem ani w częsci, ani w całości nie zostały one uiszczone przez powoda.

Nadto apelaujący wskazał, że w związku z zarzutem podanym w punkcie 1. - wnosi o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego (...) – na okoliczność, czy w wyniku przebywania na nieprawidłowej diecie w czasie odbywania kary pozbawienia wolności w (...)i w wyniku zdarzeń z dnia 17-20 stycznia 2011 roku powód doznał rozstroju zdrowia oraz czy biorąc pod uwagę schorzenia, na które cierpi pogorszył się jego stan zdrowia czy też doszło do narażenia powoda na utratę lub pogorszenie stanu zdrowia.

Skarb Państwa - Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa wniosł o odrzucenie apelacji w zakresie, w którym powód zaskarża pkt 2 i 4 wyroku oraz o oddalenie apelacji w pozostałej części, ewentualnie, w przypadku nieuwzględnienia wniosku jak wyżej, o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, z tym że w zakresie kosztów zastępstwa procesowego o zasądzenie ich na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny podziela dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne i rozważania w zakresie oceny materiału dowodowego oraz podstawy prawnej rozstrzygnięcia, przyjmując je za podstawę także własnego rozstrzygnięcia i odwołuje się do nich bez potrzeby ich powtarzania.

W apelacji postawione zostały zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego. Zauważyć trzeba, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1997 r. II CKN 60/97).

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów podniesionych w apelacji powoda, wskazującego na obrazę przez Sąd Okręgowy we (...) przepisu prawa procesowego, tj. art. 286 k.p.c., stwierdzić należało, że był on chybiony. W pierwszym rzędzie zasadnym jest przywołanie art. 162 k.p.c., stosownie do treści którego: "Strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne, na najbliższym posiedzeniu zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisom postępowania, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania, chyba że chodzi o przepisy postępowania, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy". Warto przy tym wspomnieć, że w uchwale z dnia 27 października 2005 r., III CZP 55/05, LexPolonica nr 391412 (OSNC 2006, nr 9, poz. 144) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że strona nie może skutecznie zarzucać w apelacji uchybienia przez sąd I instancji przepisom postępowania, polegającego na wydaniu postanowienia, które może być zmienione lub uchylone stosownie do okoliczności, jeżeli nie zwróciła uwagi sądu na to uchybienie w toku posiedzenia, a w razie nieobecności - na najbliższym posiedzeniu, chyba że niezgłoszenie zastrzeżenia nastąpiło bez jej winy. Powołane tu stanowisko Sądu Najwyższego – Sąd Apelacyjny w Gdańsku w całości aprobuje. Wyjaśniając powyższe warto tu zwrócić uwagę na okoliczność, że w przypadku wydania postanowienia dowodowego, sąd - jeżeli uzna zastrzeżenie strony za trafne - może zweryfikować swoje stanowisko wyrażone w tym postanowieniu, a następnie zmienić je bądź też uchylić, co wynika z treści art. 240 § 1 k.p.c. Natomiast, jeśli uchybienie „utrwalone” w postanowieniu nie zostanie zgłoszone w terminie określonym w art. 162 k.p.c., strona utraci możliwość powołania się na nie w drodze zarzutu apelacyjnego, a tym samym wyłączona zostanie także kontrola przewidziana w art. 380 k.p.c (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze. Część Druga. Postępowanie zabezpieczające; J. M., G. P., W. K., E. T., G. J.; Autor komentarza do cz. PIERWSZA ks. PIERWSZA tyt. VI dz. I roz. 3 art. 162: G. J., LexPolonica; por. także K. W., O znaczeniu zastrzeżeń stron zgłaszanych do protokołu rozprawy na podstawie art. 162 k.p.c., s. 217). Mając na uwadze powyższe rozważania natury teoretycznej i przenosząc je na grunt rozpoznawanej tu sprawy, stwierdzić należało, że w przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy we (...) wydał postanowienie o oddaleniu wniosku dowodowego powoda o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego sądowego – specjalisty (...), który to wniosek został zgłoszony na okoliczność ustalenia, że z uwagi na fakt wcześniejszego leczenia Ł. W. z powodu zapalenia trzustki była koniecz ność stosowania wobec niego diety lekkostrawnej. Pełnomocnik powoda, w odpowiedzi na powyższe postanowienie Sądu - nie wniósł jednak zastrzeżenia do protokołu, tj. w trybie przewidzianym art. 162 k.p.c., dlatego też uznać należało, że utracił on prawo powoływania się na tę okoliczność w zarzutach apelacyjnych. Już z tych powodów Sąd Apelacyjny w Gdańsku uznał, że zarzut sformułowany w punkcie 1. apelacji, nie mógł zostać uwzględniony, albowiem w okolicznościach rozpoznawanej tu sprawy - nie mógł on stanowić skutecznej podstawy zarzutu apelacyjnego.

Jedynie na marginesie można wskazać, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 5, k. 212 akt), Sąd Okręgowy w sposób konkretny wskazał na motywy, którymi kierował się oddalając wskazany wyżej wniosek dowodowy zgłoszony przez powoda. Sąd Apelacyjny w Gdańsku podzielił argumentację Sądu I instancji w tym zakresie, uznając tym samym, że w realiach niniejszej sprawy w istocie wniosek taki należało oddalić. Wypada tu bowiem zauważyć, że okoliczności co do których miałby wypowiedzieć się kolejny biegły zostały w tejże sprawie już należycie wyjaśnione i ustalone przez Sąd rozpoznający sprawę w I instancji. Biegły sądowy powołany w tej sprawie, tj. (...) J. K. odnosił sie bowiem do tych zagadnień, a Sąd Okręgowy we (...) poczynił w tym zakresie prawidłowe ustalenia faktyczne.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny oddalił wniosek dowodowy zawarty w apelacji powoda, albowiem wniosek taki na tym etapie postępowania i w okolicznościach faktycznych tej sprawy uznać należało za spóźniony (art. 381 k.p.c.).

Na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z brzemieniem tego przepisu sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zachowanie wymogów określonych tym przepisem wymaga, aby sąd wziął pod uwagę wszystkie dowody przeprowadzone w sprawie, dokonał ich konfrontacji i na tej podstawie wyciągnął logicznie uzasadnione wnioski, zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy fachowej, jeśli jest ona wymagana a w danej sprawie. W świetle ugruntowanej linii orzecznictwa Sądu Najwyższego postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy. Jest to szczególnie istotne w sprawach, w których ocena dowodów w istocie sprowadza się do tego, której ze stron procesu dać wiarę (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99 i z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00). Okoliczność, że z przeprowadzonych dowodów można wyciągnąć także wnioski odmienne, nie uzasadnia zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Wobec powyższego stwierdzić należy, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie zebranego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wbrew twierdzeniom apelującego opinia biegłego nie zawiarała ona w sobie sprzecznych informacji. Skarżący zdaje się ją bowiem błędnie interpretować i wybiórczo wskazuje na jej fragmenty, które są niejako "wyrwane" z całościowego jej kontekstu. Z opinii ustnej złożonej przez biegłego wynika też, że powód miał możliwość ograniczenia spożywania niektórych posiłków nawet w przypadku braku wdrożenia w zakładzie karnym stosownej diety. Zasadniczą przyczyną problemów zdrowotnych powoda było wszakże nadużywanie alkoholu.

Z informacji zawartych w książeczce zdrowia Ł. W. wynikało, że podczas przyjęcia do (...)we W. nie zgłaszał on żadnych dolegliwości bólowych (...) Nie informował też o potrzebie stosowania wobec niego diety lekkostrawnej. W książeczce tej znajdował się jedynie zapis, zgodnie z którym, powód poinformował lekarza(...) i zobowiązał się dostarczyć dokumenty, których jednak nie przedłożył. Okoliczność ta zatem nie pozwoliła lekarzowi wykonującemu pracę w (...) zweryfikować udzielonej przez powoda informacji o przebytej operacji i jej przyczynach, a w konsekwencji uniemożliwiło to podjęcie ewentualnej decyzji o zakwalifikowaniu powoda do właściwej przyjmowania odpowiedniej diety. Ustalenie powyższych okoliczności nie uzasadniało zatem wprowadzenia dla powoda, podczas jego przebywania w (...) - diety lekkostrawnej, tym bardziej, że jak zeznał Ł. W., nie zgłaszał on dolegliwości bólowych do dnia 17 stycznia 2011 roku, kiedy to zaczął odczuwać bóle(...). Nadto podkreślenia w tym miejscu wymaga jeszcze to, że w dniu 19 stycznia 2011 roku, wykonano powodowi stosowne badania i od dnia 20 stycznia 2011 roku wdrożono dietę lekkostrawną. Wcześniej bowiem, tj. przed dniem 17 stycznia 2011 roku, nie było ku temu żadnych podstaw.

Zaznaczyć należy, iż osadzenie w zakładzie karnym nie pozbawia osoby skazanej prawa prowadzenie korespondencji, nie było więc przeszkód, aby powód zwrócił się pisemnie do jednostki medycznej o dostarczenie stosownej dokumentacji potwierdzającej konieczność stosowania wobec niego specjalnej diety. Stąd też bezzasadny jest zarzut apelacji wskazujący na brak możliwości przedstawienia przez powoda stosownej dokumentacji.

Reasumując, ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji spełnia zatem wymogi art. 233 § 1 k.p.c. skoro Sąd dokonał oceny wszystkich dowodów w sprawie. Wyciągnięte przez Sąd I instancji wnioski, co do wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów są nie tylko logiczne, ale także zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Zasadności tej oceny nie podważają zarzuty zawarte w apelacji, gdzie ocenie dowodów zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przestawiono własną, subiektywną i wybiórczą ocenę dowodów dokonaną przez powoda, w oderwaniu od całokształtu materiału dowodowego i pomijając treść dowodów przeciwnych. Podniesione w apleacji zarzuty były w swej istocie jedynie nieuzasadnioną, nietrafną polemiką z ustaleniami poczynionymi przez Sąd Okręgowy. Nie wykazano bowiem w sposób skuteczny, że Sąd Okręgowy swoją ocenę dokonał w sposób nielogiczny lub niezgodny z zasadami doświadczenia życiowego, a tylko takie argumenty mogłyby ewentualnie uzasadniać skuteczność tych zarzutów.

Chybione są także zarzuty naruszenia prawa materialnego. Zasadnym jest zwrócenie uwagi na fakt, że w rozpoznawanej tu sprawie powód domagał się zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę spowodowaną rozstrojem zdrowia, jakiego miał doznać w (...) we W. (art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 417 k.c.), a także wskazywał, że z uwagi na okoliczności temu towarzyszące doznał (...). W toku składania zeznań podał jednak, że zdarzenie to nie wywołało szczególnych następstw w jego (...). Co zatem istotne dla rozpoznania wniesionej apelacji, to okoliczność, którą również prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, tj., że "incydent bólowy, który wystąpił podczas pobytu powoda w (...) we W. nie wpłynął na funkcjonowanie (...)w dniu zdarzenia, jak i później, a wyniki przeprowadzonych badań laboratoryjnych przeprowadzonych w tym zakresie są obecnie prawidłowe. Zatem wobec faktu, że Sąd Okręgowy – posiłkując się zarówno pisemną, jak i ustną opinię biegłego sądowego J. K. oraz innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie - prawidłowo ustalił, że w trakcie przebywania powoda w (...) W. – nie doszło do rozstroju jego zdrowia (art. 445 § 1 k.c.w zw. z art. 444 § 1 k.c.), a tym samym w konsekwencji uznać należało, że nie zostały naruszone dobra osobiste Ł. W., tj. jego zdrowie i życie (art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c.). Nadto podkreślenia w tym miejscu wymagało, że z zeznań powoda złożonych w toku rozprawy przed Sądem I instancji wynikało, że nie doznał on rzekomego "wstrząsu psychicznego" wskutek zdarzeń z okresu od 17-20 stycznia 2011 roku, co uzasadniało twierdzenie, że nie zostały naruszone jego dobra osobiste, a tym bardziej materiał dowodowy niniejszej sprawy w żadnym razie nie dawał podstaw do uznania, jakoby naruszenie dobra osobistego (którego nie stwierdzone w niniejszej sprawie) miało być wynikiem co najmniej bezprawnego działania bądź też zaniechanie sprawcy tego naruszenia (art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c.).

W ocenie Sądu Apelacyjnego stwierdzić bowiem należało, że powód nie udowodnił, aby jego dobra osobiste, w postaci życia czy też zdrowia, zostały naruszone lub nawet zagrożone przez działanie lub zaniechanie pozwanego. Nie znalazł zatem zastosowania w tejże sprawie przepis art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. Nie było też podstaw do uznania, że zaistniały przesłanki z art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 417 k.c., albowiem w żadnym razie materiał dowodowy tej sprawy nie pozwalał na przyjęcie, że zaistniała szkoda, a tym bardziej, że szkoda, której rzekomo miał doznać powód (albowiem nie stwierdzono jej w tej sprawie) była wynikiem zdarzeń z okresu od dnia 17-20 stycznia 2011 roku (związek przyczynowy), a tym samym już niemożliwym było w konsekwencji wykazanie, że zaszły przesłanki z art. 417 k.c. Brak było zatem podstaw do uznanie, że powód poniósł z tego tytułu jakąkolwiek krzywdę (art. 445 § 1 k.c.).

W świele prawidłowych ustaleń faktycznych Sądu I instancji niezasadny był w konsekwencji zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 września 2003 roku w sprawie określenia wartości dziennej normy wyżywienia oraz rodzaju diet wydawanych osobom osadzonym w Zakładach Karnych i Aresztach Śledczych, przez jego niezastosowanie i przyjęcie, że powód sam doprowadził do tego, że nie zastosowano wobec niego diety lekkostrawnej. Sąd Apelacyjny stwierdził bowiem, że w rozpoznawanej tu sprawie, wszelkie procedury, na które zasadnie zwrócił uwagę Sąd I instancji, tj. dotyczące zasad wdrażania określonej diety dla danej osoby przebywającej w(...)– zostały zachowane w przypadku, który dotyczył Ł. W.. Nie można było bowiem tracić z pola widzenia także faktu, że gdy nastąpiła potrzeba zastosowania wobec powoda diety lekkostrawnej, tj. po zdarzeniu z okresu od 17-20 stycznia 2011 roku – to niezwłocznie została ona wprowadzona i Ł. W. już otrzymywał stosowne do rodzaju ustalonej dla niego diety lekkostrawnej - posiłki. W tym kontekście, nie można było zatem mówić o jakimkolwiek bezprawnym działaniu bądź zaniechaniu ze strony pozwanego (art. 417 k.c.).

W tym stanie rzeczy nie podzielając wskazanych wyżej zarzutów apelacji ani argumentacji zgłoszonej na jej poparcie, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację.

O kosztach postępowania Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz w oparciu o § 10 ust. 1 pkt 25 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. Nr 163, poz. 1349), stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

W punkcie III sentencji Sąd Apelacyjny orzekł o kosztach niepłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu odwoławczym na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 11 ust. 1 pkt 25 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 w zw. z §§ 2 ust. 3, 19 i 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).