Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Adam Dominik

Protokolant: Artur Pokojski

w obecności oskarżyciela: ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 08 kwietnia 2015 r. i 05 października 2015 r. sprawy:

1. M. K. (1) , urodz. (...) w G., syna T. i J. z d. Ryłka

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 03 marca 2011 r. w G. w zeznaniu CIT-8 za okres 01 stycznia 2010 r. – 31 grudnia 2010 r., jako dyrektor biura zarządu Towarzystwa (...), podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, wbrew art. 7, art. 9 ust. 1, art. 15, art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podał nieprawdę w złożonym w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. zeznaniu CIT-8 za 2010 r., poprzez zawyżanie kosztów, niezasadne ujmowanie wydatków, podwójne księgowanie kosztów, ujmowanie kosztów nie stanowiących wydatków w 2010 r., przy jednoczesnym nierzetelnym prowadzeniu ksiąg, przez co uszczuplił podatek dochodowy w kwocie 10.133,00 zł,

- to jest o popełnienie przestępstwa skarbowego określonego w art. 56 § 2 k.k.s. w zb. z art. 61 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

oraz sprawy:

2. D. S. , urodz. (...) w G., córki F. i H. z d. K.

oskarżonej o to, że:

II. w okresie 01 stycznia 2010 r. – 31 grudnia 2010 r. w G., jako skarbnik zarządu Towarzystwa (...), osoba faktycznie zajmująca się księgowością Towarzystwa, nierzetelnie prowadziła księgi poprzez zawyżanie kosztów, niezasadne ujmowanie wydatków, podwójne księgowanie kosztów, ujmowanie kosztów nie stanowiących wydatków w 2010 r.,

- to jest popełnienie przestępstwa skarbowego określonego w art. 61 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

I.  M. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa opisanego w części wstępnej wyroku, czyn ten kwalifikuje jako przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 k.k.s. w zb. z art. 61 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. i za to na podstawie art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s., przy zastosowaniu art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 10 (dziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 300,00 (trzystu) złotych;

II.  D. S. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej przestępstwa opisanego w części wstępnej wyroku, czyn ten kwalifikuje jako przestępstwo skarbowe z art. 61 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. i za to na podstawie art. 61 § 1 k.k.s., przy zastosowaniu art. 23 § 1 i 3 k.k.s. skazuje ją na karę grzywny w wymiarze 10 (dziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 200,00 (dwustu) złotych;

III.  na podstawie art. 29 ust. l ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2002 roku Nr 123, póz. 1058 z późn. zm.) oraz § 2 ust. 3, § 14 ust. 2 pkt 1, § 19 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku na rzecz adwokata T. W. kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa i 80/100) złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonemu M. K. (1) przed sądem I instancji;

IV.  na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego M. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.110,39 (jeden tysiąc sto dziesięć i 39/100) złotych tytułem kosztów procesu, w tym opłata w wysokości 300 (trzysta) złotych, a od oskarżonej D. S. kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów procesu, w tym opłata w wysokości 200 (dwieście) złotych.

Sygn. akt II K 1259/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 października 2015 r.

Wobec złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku z dnia 19 października 2015 r. jedynie przez oskarżonego M. K. (1), Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do tej części wyroku, której wniosek dotyczy (części odnoszącej się do oskarżonego M. K. (1)) – na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Towarzystwo (...) (dalej jako (...)) zostało zarejestrowane w rejestrze stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 28 maja 2014 r. pod numerem (...) i z tą datą uzyskało osobowość prawną. Z informacji zawartych w treści odpisu KRS wynika, że celem Towarzystwa (...) jest troska o jakość warunków życia dziecka, jego wielostronny rozwój i zdrowie, bezpieczeństwo, podmiotowość, godność, a w szczególności: tworzenie społecznego ruchu na rzecz pomocy dzieciom; przeciwdziałanie zagrożeniom zdrowotnym i ekologicznym, upowszechnianie zdrowego stylu życia, kultury fizycznej i sportu, zachowań proekologicznych; ochrona dzieci przed patologią społeczną, przemocą, złym traktowaniem, bezprawnym wykorzystywaniem pracy dzieci, dyskryminacją i innymi formami wykorzystywania, krzywdzenia oraz pomoc dzieciom – ofiarom wypadków losowych, komunikacyjnych i przestępstw; upowszechnianie prorodzinnego, środowiskowego modelu opieki, zapobieganie wychowaniu się dziecka poza rodziną i podejmowanie działań zmierzających do poprawy pozarodzinnej (instytucjonalnej) opieki nad dzieckiem, łagodzenie skutków ubóstwa rodzin wychowujących dzieci; upowszechnianie i ochrona praw człowieka, swobód obywatelskich, upowszechnianie samorządności, samoobsługi, samodyscypliny i wychowanie obywatelskiego dzieci.

Dowód: kserokopia odpisu z rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej Krajowego Rejestru Sądowego (k. 48-49v).

Między innymi w okresie od 01 stycznia 2010 roku do 03 marca 2011 roku M. K. (1) sprawował w (...) funkcję dyrektora. Był on osobą zarządzającą w Towarzystwie (...), podejmował decyzje. Posiadał upoważnienie zarządu do bieżącego dysponowania kontem (...), utrzymania biura, utrzymania ośrodka w J., regulowania wszelkich należności (...) G.. K. jako dyrektor, wybrał osobę zajmującą się księgowością i przedkładał jej do zaksięgowania dowody, które nie powinny być zaliczone do wydatków w zeznaniu CIT-8 za 2010 r.

Dowód: kserokopia protokołu kontroli podatkowej (k. 2-36v), zeznania świadka M. W. (1) (k. 69-70), zeznania świadka Z. D. (k. 74-75), zeznania świadka J. K. (k. 89-90), zeznania świadka T. M. (k. 91-92), zeznania świadka M. K. (2) (k. 93-94), zeznania świadka M. W. (2) (k. 95-96), zeznania świadka B. R. (k. 128-129), zeznania świadka R. S. (k. 130-131), zeznania świadka H. F. (k. 153-154), zeznania świadka F. J. (k. 155-156), wyjaśnienia oskarżonej D. S. (k.142, k. 184-186).

W dniu 03 marca 2011 r. Towarzystwo (...), złożyło zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu/poniesionej straty CIT-8 za rok 2010, w którym wykazało – przychody: 445.350,54 zł, koszty uzyskania przychodów: 571.648,12 zł; strata: 126.297,58 zł.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G., działając na podstawie upoważnienia do kontroli nr KP/505-288/11 z dnia 20 września 2011 r. przeprowadził kontrolę podatkową w Towarzystwie (...) w zakresie prawidłowości rozliczeń z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2010 rok. Kontrola wykazała nieprawidłowości w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Podatnik nie zgodził się z ustaleniami wynikającymi z protokołu kontroli i nie skorzystał z przysługującego mu prawa do złożenia korekty. W związku z tym, postanowieniem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 15 grudnia 2011 numer PP-1I/4210-23/11 wszczęto wobec Towarzystwa (...) postępowanie podatkowe.

Dowód: kserokopia protokołu kontroli podatkowej (k. 2-36v), kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v), wydruk deklaracji CIT-8 (k. 168)

W wyniku postępowania podatkowego, stwierdzono, co następuje:

Towarzystwo (...) w poz. 40 prowadzonej księgi rachunkowej na podstawie polecenia księgowania - PK 9/10 zewidencjonowało kwotę 8.300,00 zł w tym: na podstawie faktury VAT nr (...) z dnia 18 maja 2010 r. dotyczącej zakupu motoroweru Y. o wartości 7.600,00 zł oraz zakup kasku na podstawie faktury VAT nr (...) z dnia 18 maja 2010 r. o wartości 700,00 zł. Przedmiotowego motoroweru wraz z kaskiem nie wprowadzono do ewidencji środków trwałych, jak również nie okazano ich do kontroli. Ponadto nie okazano dowodu rejestracyjnego tego pojazdu. Towarzystwo (...) w 2010 roku nie prowadziło działalności w zakresie szkolenia nauki jazdy, nie zatrudniało instruktora jazdy.

W dniu 04 października 2011 r., w toku kontroli podatkowej, pracownicy przeprowadzający kontrolę udali się z M. K. (1) do garażu znajdującego się przy ulicy (...) w G., gdzie według oświadczenia miał się znajdować wskazany wyżej motorower. W podanym miejscu nie było jednak pojazdu o numerze rejestracyjnym (...) i numerze ramy (...) wskazanego na wyżej wymienionej fakturze zakupu.

Kwota 8.300,00 zł nie stanowiła zatem kosztu uzyskania przychodów w roku podatkowym 2010.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v), kserokopia protokołu oględzin (załącznik do akt k. 56).

W pozycji 41 księgi rachunkowej (...) zaksięgowano fakturę VAT nr (...) z dnia 16 marca 2010 r. na kwotę 611,82 zł dotyczącą zakupu poduszek z pamięcią kształtu „memosan”. Faktura została wystawiona imiennie na oskarżonego M. K. (1).

W pozycji 77 księgi rachunkowej (...) zaksięgowano fakturę VAT nr (...) z dnia 29 lipca 2010 r. na kwotę 426,90 zł dotyczącą zakupu facial sauna, relax&tone wraz z akcesoriami. Faktura została wystawiona imiennie na oskarżonego M. K. (1).

W pozycji 42 księgi rachunkowej (...) na podstawie faktury VAT nr (...) z dnia 24 marca 2010 r. i polecenia księgowania - PK 10/10, zewidencjonowano kwotę 2.699,00 zł dotyczącą zakupu noktowizora. Na podanym dokumencie znajdowały się podpisy D. S. oraz M. K. (1).

W pozycji 14 księgi rachunkowej (...) na podstawie faktury VAT nr (...) z dnia 25 lutego 2010 r., i polecenia księgowania - PK 3/10, zaewidencjonowano kwotę 1.999,00 zł dotyczącą zakupu platformy wibrującej. Na podanym dokumencie znajdowały się podpisy D. S. oraz M. K. (1).

Zakupione poduszki z pamięcią kształtu „memosan”, noktowizor, platforma wibrująca oraz facial sauna, relax&tone wraz z akcesoriami nie były wykorzystywane do realizacji zadań statutowych (...). Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. stwierdził, iż nie zostały spełnione warunki do skorzystania z ulgi przewidzianej w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnym, a zatem dochód w kwocie 5.736,72 zł podlegał opodatkowaniu w 2010 r.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v), kserokopia PK nr 3/10 (załącznik do akt k. 47), kserokopia PK nr 10/10 (załącznik do akt k. 48), kserokopia faktury VAT nr (...) (załącznik do akt k.58),

W pozycji 41 księgi rachunkowej (...) na podstawie pokwitowania KP Nr (...) z dnia 28 maja 2010 r. zaksięgowano wydatek 245,00 zł dotyczący przesyłki kurierskiej (...) sp. z o.o. W związku z ujęciem w kosztach w/w kwoty, podczas kontroli podatkowej okazano fakturę VAT nr (...) z dnia 26 maja 2010 r. dokumentującą zakup atlasów od Wydawnictwa (...) „Mapy ścienne” B. P.. Na powołanej fakturze wskazano sposób zapłaty: zaliczenie (...). Kwota 245,00 zł został zaksięgowana dwukrotnie – pod pozycją 41 i pod pozycją 77 księgi (RK 13).

W pozycji 77 (...) na podstawie pokwitowania KP Nr (...) z dnia 02 lipca 2010 r. na kwotę 347, 70 zł zaksięgowało koszty przesyłki dokonanej za pośrednictwem (...) sp. z o.o. W związku z ujęciem w kosztach w/w kwoty, podczas kontroli podatkowej okazano fakturę VAT nr (...) z dnia 01 lipca 2010 r. dokumentującą zakup wentylatora od Wydawnictwa (...) „Mapy ścienne” B. P.. Na powołanej fakturze wskazano sposób zapłaty: zaliczenie (...). Kwota 347,00 zł został zaksięgowana dwukrotnie – pokwitowanie ujęto pod poz. 18 RK, natomiast fakturę pod poz. 15 tego raportu.

W pozycji 54 na podstawie pokwitowania KP Nr (...) z dnia 15 marca 2010 r. zaksięgowano kwotę 199,00 zł dotyczącą przesyłki kurierskiej dostarczonej za pośrednictwem (...) sp. z o.o. . W związku z ujęciem w kosztach w/w kwoty, podczas kontroli podatkowej okazano fakturę VAT nr (...) z dnia 11 marca 2010 r. dokumentującą zakup atlasów od Wydawnictwa (...) „Mapy ścienne” B. P.. Na powołanej fakturze wskazano sposób zapłaty: zaliczenie (...). Kwotę 199,00 zł ujęto podwójnie – pokwitowanie pod poz. 7 RK nr 4/10, natomiast fakturę pod poz. 12 tego raportu.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. uznał, że równowartość dochodów odpowiadająca zaksięgowanym podwójnie wydatkom w kwocie 791,70 zł podlega opodatkowaniu w 2010 r.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v), kserokopia faktury VAT (...) z dnia 11 marca 2010 r. (załącznik do akt k.57),

W pozycji 54 zaksięgowano na podstawie nieczytelnego paragonu fiskalnego, dotyczącego zakupu produktów spożywczych na kwotę 326,82 zł Paragon przyklejony był do kartki papieru, na której widniała adnotacja oskarżonego – „plenarne zebranie 15.06.2010 r.” oraz kwotę 508,69 zł na podstawie paragonu z (...) S.A. z dnia 11 czerwca 2010 r. na zakup alkoholu.

W pozycji 77 zaksięgowano wydatki na zakup alkoholu na kwotę 114,95 zł na podstawie paragonu z (...) S.A. z dnia 01 września 2010 r. oraz kwotę 2.806,70 zł na podstawie paragonów z (...) S.A. z dnia 31 sierpnia 2010 r. Paragon był naklejony na kartce papieru z adnotacją oskarżonego – organizacja posiedzenia Plenum 03.09.2010 r. paragon dotyczył zakupu alkoholu na kwotę 1.806,70 zł natomiast w księgach ujęto kwotę 2.806,70 zł.

Pod pozycją 112 zaksięgowano potwierdzanie płatności kartą na kwotę 398,18 zł w sklepie (...) (przyklejone do kartki papieru z adnotacją oskarżonego – pamiątkowa plakietka dla Wojewódzkiej Komisji Rewizyjnej). Według paragonu zakup dotyczył wina, piwa i napoju gazowanego, a nie pamiątkowych plakietek. Paragon został rozliczony w poleceniu księgowania - PK nr 11/10. Ponadto zaksięgowano kwotę 541,55 zł na podstawie paragonu z (...) S.A. z dnia 03 listopada 2010 r. na zakup alkoholu.

Po pozycją 41 zaksięgowano kwotę 398,18 zł udokumentowaną paragonem fiskalnym z dnia 19 marca 2010 r. ze sklepu (...), przyklejony do karki papieru z adnotacją oskarżonego – świąteczne zebranie zarządu 23 marca 2010 r. Paragon dotyczył zakupu alkoholu i napojów gazowanych.

W pozycji 77 księgi ujęto wydatek w kwocie 215,10 zł na zakup podręczników udokumentowany paragonem.

W pozycji 89 księgi na podstawie dowodu RK 6/10 zewidencjonowano wartość ogółem 1.040,18 zł, w której zawarto między innymi wydatki na zakup kodeksu pracy z komentarzem za 102,02 zł na podstawie odręcznej notatki sporządzonej przez oskarżonego. Poza odręczną notatką w żaden inny sposób nie udokumentowano poniesienia wydatku.

W pozycji 112 zaksięgowano kwotę 906,12 na podstawie paragonu z (...) S.A. z dnia 12 lutego 2011 r. na zakup alkoholu . Naklejone na kartce papieru z adnotacją oskarżonego – organizacja (...) z udziałem delegacji zagranicznej.

Opisane powyżej wydatki w łącznej kwocie 6.318,31 złotych, jako niewydatkowane na cele statutowe wpłynęły na zwiększenie dochodu i podlegały opodatkowaniu w 2010 r.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v), kserokopia paragonów oraz odręcznej notatki oskarżonego M. K. (1) (załącznik do akt k. 64), kserokopia odręcznej notatki M. K. (1) (załącznik do akt k.59), kserokopia paragonów oraz odręcznej notatki oskarżonego M. K. (1) (załącznik do akt k. 65)

W księdze rachunkowej za 2010 rok, (...) zaksięgowało dokumenty wystawione w roku 2011 r. I tak:

W pozycji 40 księgi, na podstawie faktury VAT nr (...) z dnia 23 marca 2011 r. zaksięgowano kwotę 1.593,00 zł za zakup usług gastronomicznych.

W pozycji 111 księgi, na podstawie polecenia księgowania - PK 32/10 zewidencjonowano między innymi: - fakturę VAT nr (...) z dnia 21 stycznia 2011 r. na wartość brutto 171,05 zł za zakup paliwa; - KP nr KP/ (...) z dnia 20 stycznia 2011 r. wystawione przez (...) K. s.j. na kwotę 10.000,00 zł dotyczącą wpłaty zaliczki umowa zamówienie (...); - fakturę VAT nr (...) z dnia 10 stycznia 2011 r. na kwotę 475,73 zł na zakup usług gastronomicznych; - kwotę 1.185,50 zł dotyczącą ubezpieczenia komunikacyjnego na podstawie polisy nr (...)- (...) z dnia 20 stycznia 2011 r.; - kwotę 180,50 zł dotyczącą opłaty na rzecz Urzędu Miejskiego w G. tytułem GD 200AY z dnia 20 stycznia 2011 r.

W pozycji 112 księgi na podstawie dowodu RK 7/10 zewidencjonowano między innymi: - fakturę VAT nr (...) z dnia 11 lutego 2011 r. na kwotę 165,77 zł (zakup paliwa); - fakturę VAT nr (...) z dnia 01 lutego 2011 r. na kwotę 170.03 (zakup paliwa); - fakturę VAT nr (...) z dnia 01 lutego 2011 r. na kwotę 111,00 zł (parkowanie samochodu N. (...)).

Wszystkie wymienione powyżej wydatki zostały udokumentowane dowodami źródłowymi z 2011 r., a zatem nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów w 2010 r.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v), kserokopia faktury VAT (...) z dnia 21 stycznia 2011 r. (załącznik do akt k.60),

W prowadzonej przez (...) księdze rachunkowej, zaksięgowano w kosztach opłaty na rzecz: - (...) sp. z o.o. w łącznej wysokości 2.268,47 zł; - (...) S.A. w łącznej wysokości 2.078,21 zł; - ERA w łącznej wysokości 1.270,35 zł; (...) w łącznej wysokości 2.501,44 zł; (...) S.A. w kwocie 498,06 zł. Towarzystwo (...) zarówno w trakcie prowadzonego postępowania kontrolnego, jak i postępowania podatkowego nie przedłożyło dokumentów uprawniających do zaliczenia w/w kwot do kosztów. Przy piśmie z dnia 23 maja 2012 r. przedłożono duplikaty faktur wystawionych przez (...) S.A. – nr (...) na kwotę 146,85 zł; nr (...) na kwotę 285,19 zł; korekty (...) na kwotę „- 21,84 zł”. Pozostałych dokumentów (...) nie okazało.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. uznał, iż w związku z brakiem dowodów pozwalających na ocenę wydatku, dochód w kwocie 8.206,33 zł podlega opodatkowaniu w 2010 r.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v), kserokopia pisma z dnia 23 maja 2012 r. (załącznik do akt k.24), kserokopia duplikatu faktury nr (...) (załącznik do akt k.30), kserokopia duplikatu faktury (...) (załącznik do akt k.25-26), kserokopia duplikatu korekty (...) (załącznik do akt k.27).

Towarzystwo (...) zaliczyło do kosztów uzyskania przychodów opłatę w kwocie 2.535,94 zł (9 wpłat po 281,76 zł – zaksięgowanych pod pozycjami : 23, 27, 45, 48, 57, 69, 85, 100) do (...) S.A. z tytułu ubezpieczenia indywidualnego pracowników. Do kontroli okazano grupowe ubezpieczenie pracowników typ P PLUS polisa nr (...). Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. stwierdził, iż wydatki na cele pracownicze co do zasady nie mieszczą się w celach wymienionych w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również w statucie, stąd kwota 2.535,84 zł podlega opodatkowaniu w 2010 r.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v).

Towarzystwo (...) zaliczyło do kosztów uzyskania przychodów wydatki na zakup usług gastronomicznych sprzedawanych przez Restaurację (...). Pod pozycją 54 księgi na podstawie dowodu RK 4/10 zewidencjonowano kwotę 1.430,10 zł na podstawie faktury VAT nr (...) z dnia 15 czerwca 2010 r. Pod pozycją 112 zaksięgowano na podstawie faktury VAT nr (...) z dnia 22 listopada 2010 r. na kwotę 2.038,24 zł. Wydatki na zakup usług gastronomicznych nie spełniały zarówno warunku ujęcia w statucie, jak i sposobu wydatkowania zatem dochód w kwocie 3.468,34 zł podlegał opodatkowaniu w 2010 r. Wydatki na zakup usług gastronomicznych, czy też napojów alkoholowych nie stanowiły również kosztów uzyskania przychodów.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v).

Pod pozycją 85 księgi zaksięgowano kwotę 1.000,00 zł opisaną jako wypłata zaliczki na rzecz B. R.. Powyższa zaliczka nie została zewidencjonowana na koncie 234 – rozrachunki z B. R. i nie została również zaliczona w roku 2010.

Pod pozycją 27 zaksięgowano kwotę 400,00 zł tytułem zwrotu za delegację dla S. M.. Do kontroli nie okazano żadnych dokumentów potwierdzających odbycie delegacji przez tą osobę. Pod pozycją 92 księgi na podstawie WB 46/10 na koncie 720/5 zaksięgowano kwotę 200,00 zł tytułem błędnie przelanej kwoty przez S. M.. Pod pozycją 105 księgi na podstawie WB 51/10 zewidencjonowano kwotę 200,00 zł tytułem zwrotu za delegację dla S. M.. Do kontroli nie okazano żadnych dokumentów potwierdzających odbycie przez delegacji przez tą osobę. W tej sytuacji Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. uznał, iż wobec braku dowodów kwota 1.400,00 zł podlega opodatkowaniu w roku 2010.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v).

Pod pozycją 58 ujęto kwotę 154,93 zł dotyczącą mandatu karnego za przejazd bez ważnego biletu wystawiony na M. i J. P.. Na przedmiotowym mandacie oskarżony M. K. (1) dokonał adnotacji : „pomoc – zapomoga, mandat małoletniego”. Po pozycją 45 zaksięgowano kwotę 58,80 zł dotyczącą zapłaty mandatu karnego. Pod pozycją 75 zaksięgowano kwotę 50,00 zł dotyczącą mandatu karnego wystawionego przez Straż Miejską w G. na nazwisko M. K. (1). Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. uznał, że wydatki na mandaty karne nie spełniają zarówno wymogu ujęcia w statucie, jak i sposobu wydatkowania, zatem dochód w kwocie 263,73 zł podlega opodatkowaniu w 2010 r.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v).

Pod pozycją 40 zaksięgowano kwotę 111,50 dotyczącą opłaty z dnia 20 maja 2010 r. na rzecz Urzędu Miejskiego w G. tytułem „ (...)”. Do kontroli okazano dowód rejestracyjny motoroweru o numerze rejestracyjnym (...). Pojazd ten został zarejestrowany na (...), lecz nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Towarzystwa. Do kontroli nie okazano również faktury za zakup tego pojazdu. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. uznał, że kwota 111,50 podlega opodatkowaniu w roku 2010.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v).

Do kosztów uzyskania przychodów (...) zaliczyło na podstawie odręcznej notatki oskarżonego M. K. (1) kwotę 7.000,00 zł. Z notatki tej wynika, że wyżej wymienioną kwotę przekazał w dniu 03 sierpnia 2010 r. Panu P., który był gościem (...) z P. – za artystyczne darowizny, pobyt w hotelu, wyżywienie i koszty podróży. Ponadto (...) zaliczyło do kosztów uzyskania przychodów kwotę 3.000,00 zł na podstawie odręcznej notatki M. K. (1), z której wynika, że w dniu 13 października 2010 r. wybrał z bankomatu kwotę 3.000,00 zł i przekazał ją Panu P., który był gościem (...) z P.. Wobec nie uprawdopodobnienia pobytu Pana P. i jego działań związanych z realizacją zadań statutowych, Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. nie uznał łącznie kwoty 10.000,00 zł za wydatek przeznaczony na realizację celów statutowych. Zatem kwota 10.000,00 zł podlega opodatkowaniu w 2010 r.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v).

Do kosztów uzyskania przychodów zaliczono również kwoty na podstawie odręcznych notatek. I tak, w powyższy sposób ujęto kwotę 1.000,00 zł przekazaną M. S., tytułem „nauczenie początkowe”. Do kontroli okazano odręczną notatkę oskarżonego M. K. (1) – „.M. S. J. G. premia. Do kontroli nie okazano uzasadnionego wniosku M. S., jak również uchwały dotyczącej zasadności poniesienia wydatku przez (...), a także faktury VAT (rachunku) potwierdzającej poniesienie wydatku. Kwota nie została ujęta na liście płac.

Nieudokumentowane zostały również wydatki w kwocie 5.000,00 zł na podstawie odręcznego rachunku – oświadczenia sporządzonego przez oskarżonego M. K. (1), z którego wynika, iż zakupił 40 upominków po 125,00 zł każdy dla uczestników Plenum w J. w miesiącu wrześniu 2010 r. Ponadto, na wyżej wymienionym dokumencie dokonano adnotacji „faktura dojdzie pocztą”. Podatnik nie okazał faktury VAT dokumentującej wyżej wymieniony wydatek.

Do kosztów uzyskania przychodów zaliczono również kwotę 1.000,00 zł na podstawie odręcznej notatki M. K. (1). Zgodnie z zapisem na notatce wypłata dotyczyła prac malarsko-renowacyjnych ram okiennych. Na notatce została odbita mechanicznie jedna strona dowodu M. Ł.. Do kontroli nie okazano umowy zawartej na wykonanie tych prac, jak i nie okazano potwierdzenia przyjęcia tej kwoty przez M. Ł..

Brak było dokumentacji potwierdzającej wydatek w kwocie 1.000,00 zł na podstawie odręcznej notatki sporządzonej przez M. K. (1). Zgodnie z zapisem na notatce wypłata dotyczyła zapomogi – zakupu leków. Na notatce została odbita jedna strona dowodu M. Ł.. Do kontroli nie okazano wniosku powołanej osoby o wsparcie. Nie przedłożono dowodu potwierdzających wydatek na zakup leków, jak i uchwały dotyczącej zasadności dokonania wsparcia finansowego.

Do kosztów uzyskania przychodów zaliczono również kwotę 1.500,00 zł na podstawie odręcznej notatki M. K. (1), dotyczącej organizacji (...).11.2010. Do kontroli nie okazano żadnych dokumentów potwierdzających poniesienie tego wydatku.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G., stwierdził, iż wobec braku dowodów potwierdzających, że wydatki zostały zrealizowane zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kwota 9.500,00 zł podlega opodatkowaniu w 2010 r.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v), kserokopia własnoręcznej notatki M. K. (1) (załącznik do akt k. 62). kserokopia własnoręcznej notatki M. K. (1) (załącznik do akt k. 63).

Towarzystwo (...) do kosztów uzyskania przychodów zaliczyło kwotę 5.000,00 zł - na podstawie dowodu polecenia księgowania PK 27/10. Operacja opisana została jako anulowanie zaliczki dla D. S.. Do kontroli okazano pismo D. S., zgodnie z którym nie jest wstanie spłacić zaliczki – pożyczki w związku z tragiczną sytuacją rodzinną i liczy na życzliwość. Na przedmiotowym piśmie, oskarżony M. K. (1) dokonał adnotacji „anuluję”. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. wskazał, iż umorzenie zaliczki/pożyczki nie jest związana z realizacją zadań statutowych zatem zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kwota 5.000,00 zł podlega opodatkowaniu w 2010 r.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v).

Towarzystwo (...) pismem z dnia 02 maja 2012 r. przedłożyło Naczelnikowi Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. kserokopie 21 niezaksięgowanych faktur wystawionych w 2010 r. na łączną kwotę 7.145,01 zł. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. wskazał, iż tylko koszty ujęte w księgach mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v).

Zgodnie z wytycznymi Zarządu Głównego (...) w W., paragon nie może być podstawą zapisów w księgach rachunkowych. Powołany akt dotyczył prowadzenia dokumentacji, przyjętych zasad rachunkowości we wszystkich ogniwach Towarzystwa (...).

Dowód: kserokopia wytycznych Zarządu Głównego (...) w W. (załącznik do akt k. 35-38).

Rozliczenie roczne podatnika za 2010 rok przedstawiało się w następujący sposób: dochód po opodatkowaniu w związku z wydatkami niezgodnymi z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych : 53.332,00 zł; podatek należny (19%): 10.133,00 zł. Decyzją nr (...) z dnia 30 lipca 2012 r. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. określił (...) zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2010 r. w wysokości 10.133,00 zł.

Dowód: kserokopia decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v).

M. K. (1), przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego, stwierdził, że nie rozumie przedstawionego zarzutu. Nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia. Podał, że funkcję dyrektora podjął na prośbę zarządu po śmierci jego ojca, który był założycielem Towarzystwa. Wskazał, iż w trakcie pełnienia funkcji akces do pracy w Towarzystwie złożyła grupa osób, która zaczęła pełnić funkcje przestępcze wykorzystując Towarzystwo. Podał, iż na czele grupy stał między innymi pracownik Pierwszego Urzędu Skarbowego. Stwierdził, iż fakt ten zgłosił Naczelnikowi. Wyjaśnił, iż w konsekwencji tego, w biurze pojawiła się kontrola. Dane pracownika przekazał Naczelnikowi listem poleconym. Oświadczył, iż wszelkie sprawozdania składała w Towarzystwie Komisja Rewizyjna i akceptuje to zarząd. Rolą dyrektora jest przedkładanie dokumentów. Stwierdził, iż zgodnie ze statutem, za wszystkie działania jest odpowiedzialna Komisja Rewizyjna. Struktura Towarzystwa jest skomplikowana. Oddziały mają osobowość prawną. Wskazał, iż księgę przychodów i rozchodów prowadziła Komisja Rewizyjna, to znaczy skarbnik pod jej nadzorem. Za zakupy płaciły zarządy. Wyjaśnił, że jego funkcja jest niepotrzebna. Stwierdził, iż zajmował się inspiracją, tworzeniem placówek, pracą z dziećmi i rodzicami, pozyskiwaniem darowizn. Dodał, iż wykonywał uchwały zarządu pod nadzorem Komisji Rewizyjnej. Wskazał, iż przebywał w siedzibie, nikt z nim tam nie był. Podał, iż w czasie pełnienia funkcji nigdy nie korzystał z funduszy publicznych, nie brał dotacji. Wyjaśnił, iż samochody były z dotacji.

Oskarżony, przesłuchany w toku postępowania sądowego, również podał, iż nie rozumiem treści zarzutu, nie wie o co chodzi, chociaż rozumie go literalnie i nie przyznaje się. Wyjaśnił, że takiej pogardy dla prawa jeszcze nie widział. Stawanie do konfrontacji z Urzędem Skarbowym jest niekomfortowe, bo urząd ten wymknął się z systemu prawnego w Polsce. Urząd Skarbowy w tej samej sprawie może mieć zupełnie inne zdanie. Stwierdził, iż w tym okresie jak jest napisane w zarzucie, to on w Towarzystwie nie sprawował żadnej funkcji. Stwierdził, iż on na ten proces, który dzisiaj się toczy czekał 6 lat. Wskazał, iż tą organizację założył jeszcze a następnie kierował jego ojciec i jest to dla oskarżonego bolesne, że ten Urząd doprowadził do stanu dewastacji tej organizacji. Podał, iż w (...) nie ma takiej instytucji jak Rada Nadzorcza. Stwierdził, że Urząd chroni działalność przestępczą wśród swoich pracowników w tej sprawie. Podał, iż on ma akt oskarżenia i ten akt oskarżenia opiera się na kontroli, która była sfałszowana przez Urząd Kontroli Skarbowej i tam były takie zarzuty, że on osiągał korzyści majątkowe i m.in. kontrola miała gotowy wyrok przed kontrolą, że on przywłaszczył sobie samochody, motocykle, ukradł z tego towarzystwa pieniądze, a on na przykład podarował samochody i motocykle Towarzystwu (...). Wyjaśnił, że Urząd Skarbowy odnosi się do faktu, że on sobie wypłacił odprawę emerytalną. Wskazał, iż nie był Dyrektorem Biura Zarządu w 2010r. Podał, iż po śmierci ojca w roku 2003 – 2004, on był osobą powołaną przez Zarząd na funkcję Dyrektora Biura i później skończyły się dotacje. Stwierdził, iż tu jest mataczenie sprawy, bo to są wykroczenia, przestępstwa i one się już przedawniają. Wskazał, iż mieszka na stałe we Francji i są aresztowania w tej sprawie. Stwierdził, iż te sprawy zostaną umorzone, natomiast ginie sedno sprawy. Podał, iż Urząd nie informuje W. Sądu o aresztowaniach. Wskazał, że nie był formalnie ani prawnie Dyrektorem (...). Wyjaśnił, iż zadzwonili do niego działacze i powiedzieli, że jest rozkradany majątek i on wrócił i nie będąc zatrudniony wykonywał funkcję Dyrektora. Podał, że kontrola przychodziła z gotowym protokołem i nie dopuszczając go, zajmowała się rzeczami, którymi nie miała prawa się zajmować.

Po okazaniu oskarżonemu protokołu z zebrania sprawozdawczego z k. 161, oskarżony wskazał, iż faktycznie do pewnego czasu był dyrektorem, ale do 2010 r. Wskazał, iż przyszedł okres, że zrezygnował z powielania finansów. To była rodzinna firma. Stwierdził, że przyszła pani z urzędu skarbowego i zapytała się skąd on ma takie dokumenty i było włamanie do urzędu i to jest sprawa najwyższej wagi państwowej i dali mu pismo, żeby znalazł tą osobę i on znalazł tą osobę i ją zgłosiłem. Stwierdził, iż ona zaczęła płakać, żeby on tej sprawy nie rozgłaszał i tą panią z urzędu dyskretnie przenieśli się na emeryturę i on stwierdził, że wyjeżdża do Francji. Podał, że oni dali mu pismo do podpisania, że on przyznaję się do winy i oni obligatoryjnie tą sprawę umarzają, bo nie było tam środków publicznych.

Oskarżony, przesłuchany ponownie, wskazał, iż na jakąkolwiek funkcję zostałem powołany po 01.10.2011 r. Podał, iż nie miał nic wspólnego z CIT-8. Stwierdził, iż nie zna się na księgowości. Wskazał, że księgowość wymaga specjalistyczne wykształcenia, ale pomimo nieznajomości zasad księgowania, to on zdecydowania odrzuca temat np. zawyżania kosztów.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1) (k. 66-66v, k. 182-183, k. 242-244)

Z uwagi na zauważone podczas rozprawy, uzasadnione wątpliwości co do poczytalności M. K. (1) i możliwości uczestniczenia w rozprawie, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych psychiatrów. Jak wynika z opinii, oskarżony intelektualnie funkcjonuje na poziomie normy – inteligencja ponadprzeciętna. Nie jest osobą upośledzoną umysłowo. Nie ujawnia cech ograniczonego uszkodzenia Centralnego Układu Nerwowego. Osobowość opiniowanego pozostaje zwarta, o profilu osobowości neurotycznej, jego problemy dotyczą niestabilnej samooceny, silnej wrażliwości i reaktywności emocjonalnej.

Dowód: opinia sądowo-psychologiczna z dnia 12 czerwca 2015 r. (k. 201-204).

M. K. (1) nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Zdradza jednak cechy nieprawidłowej osobowości. Zdaniem biegłych, brak było podstaw do uznania, aby w czasie popełnienia czynu działał w stanie ostrych zaburzeń psychotycznych, czy zaburzeń świadomości. Funkcje intelektualne badanego utrzymane w granicach normy, umożliwiają mu przewidywanie skutków czynu. Podstawowe normy moralno-etyczne oskarżony zna i je rozumie. W inkryminowanym czasie nie występowały też inne zakłócenia czynności psychicznych, które w odniesieniu do przedmiotowego czynu znosiły, bądź ograniczały w stopniu znacznym zdolność rozpoznawania czynu i pokierowania swoim postępowaniem. M. K. (1) nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznawania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 06 lipca 2015 r. (k. 198-200).

M. K. (1) w chwili orzekania w tej sprawie miał 58 lat, ma wykształcenie wyższe - z zawodu pedagog. Oskarżony jest żonaty, ma dwójkę dzieci, z czego jedno jest na jego utrzymaniu. M. K. (1) jest emerytem, uzyskuje dochód w wysokości około 2000 złotych miesięcznie. Oskarżony nie posiada majątku.

Dowód: dane osobo-poznawcze (k. 169, k. 181).

Oskarżony M. K. (1) nie był uprzednio karany.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 26 sierpnia 2015 r. (k. 222).

Sąd zważył, co następuje.

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł na istotnej części dowodów. Zebrany materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego M. K. (1). Sąd ustaleń w tym zakresie dokonał w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w tym przede wszystkim w postaci licznie zgromadzonych dokumentów, zeznań świadków, wyjaśnień D. S. oraz częściowo na podstawie wyjaśnień oskarżonego M. K. (1).

Informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 26 sierpnia 2015 r. (k. 222) to dokument urzędowy, sporządzony przez uprawniony do tego podmiot w zakresie jego kompetencji i prawem przepisanej formie. Jego autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowi on obiektywny dowód stwierdzonych nimi okoliczności.

Na uwzględnienie w całości zasługiwał również dokumenty w postaci kopii odpisu z rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej Krajowego Rejestru Sądowego (k. 48-49v), kserokopii protokołu kontroli podatkowej (k. 2-36v), kserokopii decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 30 lipca 2012 r. (k.38-47v), kserokopii protokołu oględzin (załącznik do akt k. 56). Kserokopie te stanowią wierne odzwierciedlenie oryginałów. Bezspornie stanowią one potwierdzenie treści w nich wskazanych. Wspomniane dokumenty zasadniczo nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Zarzuty kierowane przez oskarżonego w odniesieniu do protokołu czynności kontroli nie znalazły żadnego poparcia w materiale dowodowym. Znamienne jest, iż podatnik n i e skorzystał z uprawnień przewidzianych w Ordynacji podatkowej, zmierzających do podważenia ustaleń zawartych w dokumentach sporządzonych odpowiednio w ramach przeprowadzonej kontroli oraz późniejszego postępowania podatkowego.

Zasadniczo za wiarygodne należało uznać zgromadzone w aktach sprawy dokumenty prywatne – kopia PK nr 3/10 (załącznik do akt k. 47), kopia PK nr 10/10 (załącznik nr 48), kopia faktury VAT nr (...) (załącznik do akt k. 58), kopia faktury VAT (...) z dnia 11 marca 2010 r. (załącznik do akt k. 57), kopia odręcznej notatki M. K. (1) (załącznik do akt k. 59), kopia paragonów oraz odręcznej notatki oskarżonego M. K. (1) (załącznik do akt k. 65), kopia paragonów oraz odręcznej notatki oskarżonego M. K. (1) (załącznik do akt k. 64), kopia faktury VAT (...) z dnia 21 stycznia 2011 r. (załącznik do akt k. 60), kopia pisma z dnia 23 maja 2012 r. (załącznik do akt k. 24), kopia duplikatu faktury nr (...) (załącznik do akt k. 30), kopia duplikatu faktury (...) (załącznik do akt k. 25-26), kopia duplikatu korekty (...) (załącznik do akt k. 27), kopia własnoręcznej notatki M. K. (1) (załącznik do akt k.62), kopia własnoręcznej notatki M. K. (1) (załącznik do akt k. 63), kopia wytycznych Zarządu Głównego (...) w W. (załącznik do akt k. 35-38). Kserokopie stanowią wierne odzwierciedlenie oryginałów. Bezspornie stanowią one potwierdzenie treści w nich wskazanych. Z dokumentów tych wynika, że osoby, które się na nich podpisały złożyły oświadczenia określonej treści. Nie budzi przy tym wątpliwości autentyczność tych dokumentów oraz treść w nich zawarta.

Odnosząc się do dokumentu w postaci złożonej deklaracji CIT-8 (k. 168), wskazać należy, iż Sąd dał wiarę temu dokumentowi jedynie w zakresie, w jakim potwierdza sam fakt złożenia go w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G., a także iż zawarto w nim oświadczenie o danej treści – przy tym prawdziwość i rzetelność tej treści podlegać musiała odrębnej ocenie. W tej części wspomniany dokument nie zasługiwał na wiarygodność, albowiem przeprowadzona kontrola podatkowa oraz postępowanie podatkowe wskazało na szereg nieprawidłowości w złożonej deklaracji. Powyższe ustalenie wynika wprost z dokumentacji zgromadzonej w ramach przeprowadzonej kontroli podatkowej oraz postępowania podatkowego, zakończonego wydaniem decyzji przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G..

W całości na przymiot wiarygodności zasługiwały zeznania świadka M. W. (1) – siostry oskarżonego M. K. (1). Świadek w okresie od lutego 2011 r. do kwietnia 2011 r. pełniła w (...) funkcję prezesa. Wskazała, iż nie orientowała się w sprawach finansowych Towarzystwa. Podała, iż w tak krótkim czasie nie zdążyła zapoznać się z dokumentami. Niemniej zwróciła uwagę, iż funkcja prezesa była funkcją społeczną, a pracę organizował dyrektor. Zeznała, iż zarząd zbierał się na zjazdach i tam ustalano politykę działania – zaś resztę robił dyrektor.

Na przymiot wiarygodności zasługiwały również zeznania Z. D.. W Towarzystwie (...) przez pół roku sprawował on funkcję członka Komisji Rewizyjnej. Podał, iż Komisja Rewizyjna nie miała dużo do powiedzenia. Wskazał, że nie miał dostępu do dokumentów. Wskazał, iż istotną rolę w Towarzystwie odgrywała B. R. i M. K. (1).

Wiarygodne w całości okazały się również zeznania J. K.. Świadek sprawował funkcję członka Komisji Rewizyjnej. Stwierdził, iż ich zadaniem było przeglądanie dokumentów dostarczonych przez dyrektora i księgową. Podał, że M. K. (1) sprzedał budynek bez uchwały oraz zgody organów – zarządu i komisji rewizyjnej. Wskazał, iż jego uwagę przykuł fakt, że M. K. (1) chciał działać z pominięciem oddziału głównego.

W całości na uwzględnienie zasługiwały zeznania T. M., która była członkiem zarządu (...). Wskazała, iż nie odniosła wrażenia, aby komisja rewizyjna wydawała polecenia co do pracy Towarzystwa. Zwróciła uwagę, iż to raczej M. K. (1) organizował pracę (...). Podała, iż był on prezesem, a później dyrektorem.

Brak było podstaw do odmówienia wiarygodności zeznaniom M. K. (2), która od lutego 2011 r. do 06 września 2011 r. pełniła funkcję przewodniczącej komisji rewizyjnej. Wskazała, iż zrezygnowała z tej funkcji, bo nie były jej przedkładane żadne dokumenty, lekceważono jej prośby o ich wydanie. Zeznała, iż nie otrzymywała żadnych dokumentów od oskarżonego M. K. (1), ani D. S.. Wskazała, iż nie widziała księgi przychodów i rozchodów. Zwróciła uwagę, iż według niej w (...) rządził M. K. (1).

Nie ujawniły się okoliczności, które mogłyby podważyć wiarygodność zeznań M. W. (2). Niemniej, z uwagi na chronologię zdarzeń w zasadniczej części nie miały one znaczenia dla istoty sprawy. Świadek podał, iż do zarządu Towarzystwa wszedł w październiku 2011 r. Podał, iż po objęciu tej funkcji zauważył szereg nieprawidłowości. Nie miał wglądu we wszystkie dokumenty. Wskazał, iż nie dawał mu ich M. K. (1). Opisał konflikt jaki zaistniał między Oddziałem w G. i centralą w W..

W całości na uwzględnienie zasługiwały zeznania B. R.. Świadek była dyrektorem ośrodka w J.. Wskazała, iż w (...) rządził M. K. (1). Wskazała, iż zarząd i rada nadzorcza (...) niczym się nie interesowały, nikt nie miał nic do powiedzenia.

Za wiarygodne w całości uznano zeznania R. S.. Wskazała, że wiodącą rolę w Towarzystwie odgrywał M. K. (1). Drugą zorientowaną i kompetentną osobą była zaś D. S..

Brak było podstaw do odmówienia wiarygodności zeznaniom H. F.. Wskazał, iż D. S. przyznała mu, że pieniądze wydawane są na inne cele niż potrzeba. Księgowa wykonywała polecenia M. K. (1). Podał, że o wszystkim decydował oskarżony. Zwrócił uwagę na rozmowę odbytą z M. K. (1), podczas której oskarżony miał mu powiedzieć, że z wydatkami jest wszystko dobrze. Podał, iż zarząd nie do końca był informowany o działaniach (...). Stwierdził, że zarząd bardzo zaufał M. K. (1), nikt go nie kontrolował w działaniach.

Na uwzględnienie w całości zasługiwały również zeznania F. J.. Świadek zwróciła uwagę, iż D. S. była bardzo lojalna w stosunku do M. K. (1).

Zeznania powołanych świadków są spójne logiczne i konsekwentne, a przy tym wzajemnie ze sobą korespondują. Świadkowie w zgodny sposób opisują zasady funkcjonowania Towarzystwa (...). Wskazują na kluczową rolę, jaką w strukturze tego stowarzyszenia odgrywał M. K. (1).

Odnosząc się do wyjaśnień złożonych przez D. S. – w części dotyczących M. K. (1), zasadniczo należało je uznać za wiarygodne. Oskarżona podała, iż widziała nieprawidłowości w księgowości. Zwracała się z tym zagadnieniem do M. K. (1). Wskazywała mu, że od pozycji nienależących do działalności statutowej należy odprowadzić podatek. Podała, iż w Towarzystwie faktycznie rządził M. K. (1).

Wydane w sprawie opinie biegłych były pełne, niesprzeczne, wyczerpujące oraz rzetelne. Zostały one sporządzone przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę z racji stosownego wykształcenia i doświadczenia zawodowego. Opinie biegłych były również jasne – żaden ze zwrotów użytych przez biegłych zarówno w zakresie wnioskowania, jak również w części opisowej nie nasuwał zastrzeżeń co do komunikatywności. Twierdzenia biegłych odnosiły się do wszystkich okoliczności relewantnych z punktu widzenia sprawy. Zastosowana metodyka oraz wyciągnięte wnioski były natomiast spójne i logiczne. Wspomniane wyżej opinie biegłych oparte zostały na aktualnej wiedzy i prawidłowych spostrzeżeniach. Wnioski opinii biegłych zostały należycie umotywowane, a stanowiska biegłych zawierają zgodne z wiedzą fachową i precyzyjne konkluzje, znajdujące oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Mając na uwadze powyższe, zasadniczo niewiarygodne okazały się wyjaśnienia M. K. (1). Nie budziły wątpliwości twierdzenia oskarżonego, co do okoliczności związanych z powstaniem Towarzystwa (...). Świadkowie przesłuchani w toku postępowania wskazali w tym zakresie na istotną rolę ojca oskarżonego. Nie sposób było zaś uwzględnić wyjaśnień oskarżonego, iż za wszystkie działania odpowiedzialna była komisja rewizyjna, a on jako dyrektor wykonywał jedynie uchwały zarządu – pod nadzorem komisji rewizyjnej. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż w materiale dowodowym zgromadzonych w toku przedmiotowej sprawy nie ujawniono uchwał, na które powołuje się oskarżony. Ponadto, zeznania członków zarządu oraz członków komisji rewizyjnej wskazują na brak komunikacji pomiędzy organami, a oskarżonym M. K. (1). Podobnie niewiarygodne okazały się wyjaśnienia oskarżonego, w części w której negował on fakt sprawowania funkcji dyrektora (...) osoby faktycznie zarządzającej tym stowarzyszeniem. Powyższe stoi bowiem w sprzeczności ze zeznaniami świadków – osób, które związane były z Towarzystwem (...). Przesłuchani świadkowie zgodnie wskazali, iż to oskarżony M. K. (1) był de facto osobą decyzyjną w tej organizacji. Niewiarygodne okazały się wyjaśnienia oskarżonego, co do jego rzekomego braku wiedzy w zakresie księgowości. Zauważyć bowiem należało, iż pozostawał on w kontakcie z D. S., która informowała go o zauważonych nieprawidłowościach, w szczególności w kwestii konieczności opodatkowania wydatków na cele niezwiązane z działalnością statutową. Nadto, zważyć należało, iż sporządzone zostały wytyczne Zarządu Głównego (...) w W., stanowiące między innymi o sposobie księgowania wydatków. Nie budzi wątpliwości obowiązek zapoznania się z tym dokumentem przez każdą osobę sprawującą funkcję zarządczą w danym Towarzystwie.

W tym stanie rzeczy uznano, że M. K. (1) dopuścił się czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, kwalifikowanego z art. 56 § 2 k.k.s. w zb. z art. 61 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

Wskazać należy, iż art. 56 § 2 k.k.s. przewiduje typ uprzywilejowany przestępstwa skarbowego (uwarunkowany wysokością kwoty podatku narażonej na uszczuplenie), zgodnie z którym podlega karze podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie, gdy kwota tego narażenia jest małej wartości w rozumieniu art. 53 § 14 k.k.s. Jednocześnie, zgodnie z art. 9 § 3 k.k.s. za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną.

Przestępstwo oszustwa skarbowego określone w art. 56 § 2 k.k.s., ma charakter indywidualny. Zgodnie z literalnym brzmieniem tego przepisu ich sprawcą może być tylko osoba posiadająca status "podatnika". Podatnikiem jest - wedle treści art. 7 § 1 Ordynacji podatkowej - osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Odpowiedzialność za wskazane przestępstwo ponosi jednak sprawca, który nie posiadania formalnie statusu podatnika, lecz zajmuje się jego sprawami gospodarczymi (w warunkach art. 9 § 3 k.k.s.).

Zachowanie karalne opisane w znamionach przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 k.k.s. jako narażenie na uszczuplenie podatku skierowane jest na organ podatkowy, inny uprawniony organ lub płatnika, w stosunku do których podatnik składa deklarację lub oświadczenie lub wobec którego podatnik nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem.

Oszustwo, o jakim mowa w omawianym przepisie, popełnia się w deklaracji podatkowej lub w oświadczeniu podatkowym, składanym organowi podatkowemu lub innemu uprawnionemu organowi albo płatnikowi podatku. Deklaracja podatkowa to w rozumieniu Ordynacji podatkowej (dalej jako o.p.) także zeznanie, wykaz oraz informacja, do których składania obowiązani są na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy lub inkasenci (art. 3 pkt 5 o.p.). W treści wskazanego przepisu zawarto zatem sformułowanie "deklaracja", jednakże nie jest to definicja legalna, lecz skrót terminologiczny, wprowadzony na jej użytek. Jest to zbiorcze pojęcie obejmujące wszelkie dokumenty składane przez wymieniony w tym przepisie osoby, obejmujące ich oświadczenia w takich płaszczyznach, które decydują o powstaniu zobowiązania podatkowego. Dane te, bądź umożliwiają organom podatkowym kontrolę prawidłowości wywiązania się przez te osoby z ciążących na nich obowiązków (w przypadku powstania zobowiązania w drodze samoobliczenia), bądź dostarczają tym organom informacje konieczne do wymierzenia im podatku (w przypadku zobowiązań podatkowych ustalanych w drodze decyzji). Stanowią one zatem przede wszystkim oświadczenia wiedzy. Niemniej niekiedy mogą one zawierać również składniki wskazujące na wolę podatnika, płatnika czy inkasenta (zob. wyrok NSA z dnia 11 lutego 2009 r. I (...), LEX nr 593629).

Przestępstwo z art. 56 § 2 k.k.s. polega m.in. na podaniu niezgodnych z rzeczywistością danych, mogących mieć wpływ na ustalenie zobowiązania podatkowego. Do istoty tak opisanego działania należy umyślne wprowadzenie w błąd organu podatkowego co do rzeczywistego stanu rzeczy, istotnego z punktu widzenia prawidłowego ustalenia wysokości należnego podatku (por. wyrok SN z dnia 2 grudnia 2002 r., IV KKN 559/99, LEX nr 75491; por. uzasadnienie wyroku TK z dnia 12 września 2005 r., SK 13/05, OTK-A 2005, nr 8, poz. 91). Podanie nieprawdy, dotyczyć przy tym musi takich okoliczności, które mają znaczenie dla ustalenia istnienia lub wysokości zobowiązania podatkowego.

Typ czyn zabronionego określonego w art. 56 § 2 k.k.s. ma charakter materialny. Konstrukcja art. 56 § 2 k.k.s. przesądza, że dla odpowiedzialności karnej niezbędne jest nie tylko wypełnienie przez zachowanie sprawcy jednej z form zachowania określonych w znamionach modalnych, lecz konieczne jest ponadto wywołanie poprzez takie właśnie zachowanie skutku w postaci narażenia na uszczuplenie danego podatku. Trafnie w powyższym kontekście wskazuje się w orzecznictwie, że warunkiem odpowiedzialności podatnika jest, po pierwsze, naruszenie właściwych przepisów podatkowych, po drugie zaś, narażenie na uszczuplenie podatku (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 lutego 2003 r., IV KKN 21/00, LEX nr 77435). Taka konstrukcja czynu zabronionego przewidzianego w art. 56 § 2 k.k.s. pozwala zaliczyć go do kategorii typów skutkowych z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. Zgodnie z treścią art. 53 § 28 k.k.s., zawierającego legalną definicję "narażenia na uszczuplenie należności publicznoprawnej", znajdującą zastosowanie do konstrukcji przewidzianej w art. 56 § 2 k.k.s. przez narażenie rozumieć należy spowodowanie konkretnego niebezpieczeństwa takiego uszczuplenia - co oznacza, że zaistnienie uszczerbku finansowego jest wysoce prawdopodobne, choć nie musi nastąpić. W taki też sposób interpretowany jest skutek typu przewidzianego w art. 56 § 2 k.k.s. w orzecznictwie Sądu Najwyższego, w którym podkreśla się, że narażenie na uszczuplenie należności stanowi stworzenie wysokiego stopnia prawdopodobieństwa, że wynikające z przepisów prawnych należności nie zostaną pobrane lub uiszczone w kwocie niższej aniżeli należna, który to skutek nie musi nastąpić (zob. wyrok SN z dnia 28 stycznia 2005 r., V KK 377/04, LEX nr 146256).

Konkretyzując pojęcie "narażenia na uszczuplenie", Sąd Najwyższy wskazał, że powinno być ono rozumiane jako działanie bądź zaniechanie biernego podmiotu stosunku podatkowoprawnego prowadzące do powstania różnicy między należną Skarbowi Państwa bądź jednostce samorządu terytorialnego kwotą podatku, a kwotą przypadającą do uiszczenia wedle zeznania lub zgłoszenia straty. Narażeniem na uszczuplenie jest przede wszystkim niezadeklarowanie należnej kwoty podatku, od którego uiszczenia sprawca się w ten sposób uchylił, a nadto w szczególności niezgłoszenie właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu podatkowania, niezgłoszenie danych mogących mieć wpływ na ustalenie zobowiązania podatkowego lub jego wysokość albo podania takich danych niezgodnie z rzeczywistością oraz nierzetelne prowadzenie ksiąg, a także każde inne działanie prowadzące do powstania różnicy między należną kwotą a wykazaną w zeznaniu podatkowym (zob. wyrok SN z dnia 11 lutego 2003 r., IV KKN 21/00, LEX nr 77435).

Zawarta w art. 56 § 2 k.k.s. norma sankcjonowana obejmuje swoim zakresem czyny polegające nie tylko na narażeniu na uszczuplenie należności podatkowej, ale również, wnioskując a minori ad maius, na spowodowaniu takiego uszczuplenia. Do wypełnienia znamion tego występku wystarczy już samo narażenie podatku na uszczuplenie przez określoną w niej czynność sprawczą. Nie oznacza to jednak, że dalej idący skutek w postaci zaistnienia uszczuplenia podatku stanowi przeszkodę w kwalifikowaniu czynu sprawcy z tego przepisu. W kodeksie karnym skarbowym nie ma wyodrębnionego typu przestępstwa oszustwa podatkowego, w którego opisie określone byłoby, jako znamię przedmiotowe uszczuplenie należności podatkowej. Znamię skutku sprawca wypełnia zatem i wtedy, gdy dochodzi do spowodowania uszczuplenia należności (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 12 września 2013 r., II AKa 116/13, LEX nr 1381434).

Zgodnie z art. 53 § 27 k.k.s., należność publicznoprawna uszczuplona czynem zabronionym jest to wyrażona liczbowo kwota pieniężna, od której uiszczenia lub zadeklarowania uiszczenia w całości lub w części osoba zobowiązana uchyliła się i w rzeczywistości ten uszczerbek finansowy nastąpił.

Zgodnie zaś z art. 61 § 1 k.k.s., podlega karze, kto nierzetelnie prowadzi księgę. Księga nierzetelna to księga prowadzona niezgodnie ze stanem rzeczywistym (zob. art. 53 § 22 k.k.s.). Nierzetelnym prowadzeniem jest zarówno prowadzenie polegające na ujmowaniu w księgach zdarzeń niemających miejsca w rzeczywistości, jak i na nieujmowaniu pewnych zdarzeń przy jednoczesnym ujmowaniu innych. Fakt ujęcia w księdze jednego chociażby zdarzenia i nieujęcia pozostałych pozwala przyjąć kwalifikację z art. 61 § 1 k.k.s. (zob. Grzegorz Łabuda [w:], Kodeks karny skarbowy. Komentarz. WKP, 2012). Podmiotem deliktu karnoskarbowego z art. 61 § 1 k.k.s. jest osoba zobowiązana do prowadzenia ksiąg. Katalog podmiotów zobowiązanych do prowadzenia ksiąg przewidują przepisy prawa bilansowego - gdy chodzi o księgi rachunkowe (ustawa o rachunkowości) oraz inne przepisy - niekoniecznie podatkowe. Dlatego też delikt ten ma charakter czynu indywidualnego, popełnienia którego dopuścić może się ten tylko, na kim spoczywa ustawowy obowiązek prowadzenia ksiąg (V. W., T. O., Prawo karne skarbowe..., s. 230). Jeżeli podmiot ten jest różny od osoby fizycznej, w grę wchodzi odpowiedzialność z art. 9 § 3 k.k.s. Podobnie art. 9 § 3 k.k.s. znajduje zastosowanie wówczas, gdy prowadzenie ksiąg powierzone zostało innej osobie. Osoba ta nie musi być uprawniona do prowadzenia ksiąg (por. R. Kubacki, A. Bartosiewicz, Kodeks karny skarbowy..., s. 365).

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu – przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód (zob. art. 7 ust. 1 powołanej ustawy). Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (zob. art. 7 ust. 2 powołanej ustawy). Podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m (zob. art. 9 ust. 1 powołanej ustawy). Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu (zob. art. 15 ust. 1 powołanej ustawy). Treść art. 16 ust. 1 powołanej ustawy zawiera zamknięty katalog tzw. kosztów negatywnych, tzn. kosztów rozpoznawanych rachunkowo, natomiast niestanowiących kosztów w rozliczeniu podatkowym.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż M. K. (1), jako dyrektor i osoba zarządzająca w (...), a także podejmująca decyzje, wybrał osobę zajmującą się księgowością i przedkładał jej do zaksięgowania dowody, które nie powinny zostać zaliczone do wydatków w zeznaniu CIT-8 za 2010 r., dokonywał wydatków na cele niezwiązane z działalnością, podejmował samodzielnie decyzje o wydatkach, które nie powinny być ujmowane, przy jednoczesnym nierzetelnym prowadzeniu ksiąg. W rezultacie doszło do uszczuplenia podatku dochodowego od osób prawnych w kwocie 10.133,00 zł, co jednocześnie wypełnia znamię skutkowe narażenia podatku na uszczuplenie.

Nie ulegało przy tym wątpliwości, iż M. K. (1) działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim, zabarwionym negatywnym stosunkiem do obowiązku podania prawdziwych i rzetelnych danych. Oskarżony jako osoba zajmująca się sprawami gospodarczymi przedmiotowego Towarzystwa, miał pełną świadomość o konieczności podania danych zgodnych z rzeczywistością. Bezspornie posiadał również wiedzę w przedmiocie dokonywanych transakcji, albowiem wynikało to z charakteru sprawowanej przez niego funkcji. Dokumenty były sygnowane jego podpisem. Oskarżony był informowany przez księgową (...) o dostrzeżonych przez nią nieprawidłowościach. W konsekwencji stopień zawinienia należało ocenić jako znaczny. Okoliczności przedmiotowej sprawy wskazują, iż M. K. (1) nie był niepoczytalny, jak również nie pozostawał w usprawiedliwionym błędzie, co do bezprawności czynu lub okoliczności ją wyłączającej.

Kwota 10.133,00 złotych mieści się w granicach zakreślonych przez art. 53 § 14 k.k.s., nie przekraczając dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym w chwili popełnienia zarzucanego czynu, jednocześnie przewyższa zaś ustawowy próg rozgraniczający wykroczenia i przestępstwa skarbowe, który zgodnie z art. 53 § 3 k.k.s. wynosi pięciokrotność minimalnego wynagrodzenia za pracę. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 5 października 2010 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2011 r. (Dz. U. z 2010 r., Nr 194, poz. 1288), minimalne wynagrodzenie za pracę w roku 2011 wynosiło 1.386 zł.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego M. K. (1) Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 53 § 7 k.k.s. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu oskarżonego była średnia. W przedmiotowej sprawie, oskarżony swoim zachowaniem godził z jednej strony w organ podatkowy, z drugiej zaś na mienie Skarbu Państwa, które zostaje narażone na uszczuplenie. Należało również wziąć pod uwagę, iż w zakresie przypisanego czynu kwota podatku uszczuplonego wynosiła 10.113,00 zł. Zważywszy na ustawowy próg rozgraniczający wykroczenia i przestępstwa skarbowe, podana kwota nieznacznie przekraczała ten pułap. Uwzględnić także należało postać zamiaru; oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Nie było zatem wątpliwości ani co do tego, że oskarżony M. K. (1) wypełnił wszystkie znamiona czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, jak i że spełnione zostały warunki odpowiedzialności konieczne do uznania go za sprawcę przestępstwa.

Ustalając wymiar kary – w odniesieniu do M. K. (1) – w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia, Sąd kierował się w pierwszej kolejności dyrektywami z art. 12 § 1 i 2 k.k.s. oraz art. 13 § 1 k.k.s. Sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego czynu, które ocenił odpowiednio jako znaczny i średni. Okolicznością obciążającą była motywacja oskarżonego, którego chęcią było zwiększenie zysku z działalności, kosztem należności publicznoprawnych. Jako okoliczność łagodzącą należało uwzględnić dotychczasową niekaralność oskarżonego. Uwzględniono również stosunkowo niewielką kwotę podatku uszczuplonego.

O okolicznościach uwzględnionych przy wymiarze kary grzywny, stanowi art. 23 § 1 i 3 k.k.s. Na gruncie przestępstw skarbowych ustalenie stawki dziennej powinno być oparte na rozważeniu okoliczności związanych z dochodami samego sprawcy oraz jego stosunkami majątkowymi, rodzinnymi i możliwościami zarobkowymi. Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie okoliczności wskazane w art. 12 § 2 k.k.s., jako że dotyczą one każdej kary, w tym i grzywny za przestępstwo skarbowe. Oskarżony jest emerytem z dochodem około 2000 złotych miesięcznie. M. K. (1) ma dwójkę dzieci, przy czym jedno z nich jest na jego utrzymaniu. Oskarżony nie posiada majątku. W konsekwencji wysokość stawki dziennej ustalono w wysokości 300 (trzysta) złotych. Wobec powyższego, w oparciu o powołane wyżej przepisy, Sąd uznał, że kara grzywny w wymiarze 10 (dziesięciu) stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 300,00 (trzystu) złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzeniu w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego. W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 7 § 1 i 2 k.k.s., jeżeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach kodeksu, przypisuje się tylko jedno przestępstwo skarbowe lub tylko jedno wykroczenie skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W wypadku określonym w § 1 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, a jeżeli zbiegające się przepisy przewidują zagrożenia takie same - na podstawie przepisu, którego znamiona najpełniej charakteryzują czyn sprawcy. Nie stoi to na przeszkodzie orzeczeniu także innych środków przewidzianych w kodeksie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

W punkcie III. części dyspozytywnej wyroku Sąd orzekł o kosztach tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonemu M. K. (1) przed Sądem I instancji. Sąd wziął pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Zważywszy, iż ustanowiony w sprawie obrońca jest płatnikiem podatku VAT, Sąd podwyższył wynagrodzenie o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

W punkcie IV. części dyspozytywnej wyroku, na podstawie powołanych tam przepisów, rozstrzygnięto o kosztach procesu, w tym o opłacie. Zgodnie z art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 633 k.p.k., koszty procesu przypadające od kilku oskarżonych lub oskarżycieli prywatnych albo posiłkowych, jak również od oskarżonych i oskarżycieli, sąd zasądza od każdego z nich według zasad słuszności, mając w szczególności na względzie koszty związane ze sprawą każdego z nich. W odniesieniu do oskarżonego M. K. (1) – na koszty procesu o łącznej wysokości 1.110,39 złotych złożyły się następujące kwoty: 10,00 zł tytułem połowy ryczałtu za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym; 30,00 zł tytułem opłaty za kartę karną oskarżonego M. K. (1) w postępowaniu przygotowawczym; 10,00 zł tytułem połowy ryczałtu za doręczenia w postępowaniu sądowym; 30,00 zł tytułem opłaty za kartę karną oskarżonego M. K. (1) w postępowaniu sądowym; 189,36 zł tytułem wynagrodzenia biegłego z zakresu psychiatrii A. K. za sporządzoną w sprawie opinię dotyczącą oskarżonego M. K. (1); kwota 189,36 zł tytułem wynagrodzenia biegłego z zakresu psychiatrii E. D. za sporządzoną w sprawie opinię dotyczącą oskarżonego M. K. (1); kwota 351,67 zł tytułem wynagrodzenia biegłego z zakresu psychologii K. W. za sporządzoną w sprawie opinię dotyczącą oskarżonego M. K. (1) – oraz kwota 300 złotych tytułem opłaty. Zważywszy na ustabilizowaną sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego M. K. (1), brak było przesłanek do zwolnienia go od kosztów sądowych.

Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności oraz dokonane ustalenia faktyczne, Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku orzekł, jak w sentencji wyroku.