Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 marca 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa M. S. przeciwko Skarbowi Państwa – Aresztowi Śledczemu w Ł. o zapłatę oddalił powództwo (punkt 1) oraz orzekł o kosztach procesu (punkt 2, 3 i 4).

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżył w całości powód, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, których uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1)  art. 235 § 1 k.p.c. przez jego niezastosowanie i dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego K. H. wydanej w innej sprawie, a w szczególności przez poczynienie ustaleń faktycznych w oparciu o opinię znajdującą się w aktach innej sprawy - postępowaniu o sygn. akt I C 818/13, podczas gdy opinia z innej sprawy nie jest opinią w rozumieniu art. 278 k.p.c., skoro dowodem może być wyłącznie opinia dopuszczona i przeprowadzona w danej sprawie,

2)  art 227 w zw. z art 278 § 1 k.p.c. przez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa, mimo że zmierzał on do ustalenia istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia, a w szczególności wykazania, iż w celach, w których przebywał powód: występowała na ścianach pleśń, brak było odpowiedniego dostępu do światła słonecznego, oraz że umieszczone w oknach blendy stanowiły skuteczną barierę ograniczającą dopływ światła dziennego do wnętrza celi, jak również na okoliczność ustalenia czy zachodziła konieczności palenia światła-przez całą dobę dla prawidłowej pracy kamer, mocy żarówek zainstalowanych w celach, w których przebywał powód,

3)  art 227 w zw. z art 278 § 1 k.p.c. przez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza okulisty, mimo że zmierzał on do wykazania istotnej okoliczności w sprawie, a mianowicie pogorszenia się wzroku powoda w trakcie osadzenia go w Areszcie Śledczym w Ł., na co miało wpływ niewłaściwe oświetlenie cel mieszkalnych, a w szczególności brak odpowiedniego dostępu światła dziennego do wnętrza celi,

4)  art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. przez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie świadków: S. J. (1), J. M. i Ł. S. z uwagi na stwierdzenie, że okoliczności na które świadkowie zostali powołani są już wykazane innymi dowodami, podczas, gdy w rzeczywistością okoliczności te nie zostały w sposób dostateczny wyjaśnione, w szczególności zaś nie został wyjaśniony fakt niepoprawnego wentylacji i oświetlenia cel mieszkalnych, w których przebywał powód, występowania na ścianach pleśni, zgłaszania przez powoda skarg władzom Aresztu Śledczego w Ł. dotyczących warunków sanitamo-bytowych panujących w celach, zabrudzenia przesłon w oknach celi, co ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie,

5)  art. 233 § i k.p.c. przez bezzasadną odmowę wiarygodności zeznań:

a)  świadków P. O., K. J. oraz wyjaśnień powoda, chociaż przedstawione przez nich wersje wydarzeń są spójne i logiczne, jak również przez nieuzasadnione przyjęcie zeznań świadków pracowników pozwanego za wiarygodne,

b)  świadków K. K., J. R. z powodu osadzenia ich w innych celach niż powód, chociaż przedstawione przez nich wersje dotyczące opisu sanitarnego stanu celi L. były spójne i pokrywały się z wyjaśnieniami powoda, i w konsekwencji niewłaściwe przyjęcie, iż przedstawiony przez nich opis stanu budowlano - sanitarnego celi powoda nie zasługuje na uwzględnienie;

c)  świadka G. J., jedynie z tego względu, że nie był osadzony w jednej celi z powodem oraz że przedstawiony przez niego opis stanu budowlano - sanitarnego celi nie znajduje oparcia w innych składowych materiału dowodowego, chociaż przedstawione przez niego wersje wydarzeń są spójne i logiczne i potwierdzają zeznania powoda i innych świadków,

d)  S. J. (2), z uwagi na fakt, iż opis stanu sanitarnego celi, w której przebywał wspólnie z powodem jest subiektywny i niepotwierdzony w innych przedstawionych dowodach, podczas gdy pokrywa się on z wyjaśnieniami powoda w tym zakresie oraz zeznaniami ww. świadków;

6)  naruszenie przepisów art. 233 k.p.c. poprzez przyjęcie ustaleń faktycznych w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, polegający na uznaniu, że w celach, w których przebywał powód panowały odpowiednie warunki w zakresie oświetlenia celi, jak również, że powód mógł korzystać z zajęć kulturalno – oświatowych i sportowych, właściwej zabudowy stanu kącika sanitarnego, co pozostawało w sprzeczności z zeznaniami świadków i wyjaśnieniami powoda w zakresie warunków panujących w celach oraz możliwości uczestnictwa w zajęciach organizowanych przez pozwaną jednostkę penitencjarną, co miało wpływ na wynik spraw, gdyż rzutowało na rozmiar krzywdy powoda.

W kontekście powyższych zarzutów skarżący wniósł, na podstawie art. 380 k.p.c., o rozpoznanie przez Sąd II instancji postanowień Sądu Rejonowego oddalających wnioski dowodowe skarżącego, tj.:

1)  o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu:

a)  okulistyki na okoliczność ustalenia aktualnego stanu wzroku powoda, a także, w przypadku stwierdzenia wady wzroku - na okoliczność ustalenia, czy wskazana wada powstała lub mogła powstać w związku brakiem w celach, w których przebywał powód odpowiedniego oświetlenia,

b)  budownictwa na okoliczność ustalenia :

- stanu wszystkich cel więziennych znajdujących się w Areszcie Śledczym w Ł., w których przebywał powód, z jednoczesnym uwzględnieniem, czy we wskazanych celach występuje na ścianach pleśń bądź zagrzybienie,

- wysokości zabudowy kąciku sanitarnego znajdującego się w celach więziennych, w których przebywał powód;

- stanu blend znajdujących się w celach więziennych, w których przebywał powód,

- w jakim stopniu wskazane blendy, przy uwzględnieniu ich obecnego stanu zużycia przepuszczają światło,

- czy w związku z zamontowaniem w celach więziennych kamer, istnieje konieczność, aby światło w celi było zapalone całą noc,

-jakiej mocy żarówki są zamontowane w celach więziennych, w których przebywał powód,

2)  dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka S. J. (1), J. M. i Ł. S., na okoliczność warunków odbywania przez powoda kary pozbawienia wolności w Areszcie Śledczym w Ł., ustalenia nieprawidłowego działania wentylacji i oświetlenia cel mieszkalnych, w których przebywał powód, stanu przesłon w oknach celi, występowania na ścianach pleśni, zgłaszania skarg władzom Aresztu Śledczego w Ł. dotyczących warunków sanitarno - bytowych panujących w przedmiotowych celach;

W oparciu o powyższe zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 15.000 zł z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na terminie rozprawy apelacyjnej w dniu 21 września 2015 roku pełnomocnik powoda poparł apelację oraz zgłoszone wnioski dowodowe oraz wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego oraz wniósł o oddalenie wniosków dowodowych.

Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe zawarte w apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Mimo obszerności środka odwoławczego oraz wielości zgłoszonych w jego treści skonkretyzowanych zarzutów, nie sposób podzielić zapatrywań skarżącego co do rzekomych błędów, wadliwości i uchybień zaistniałych na etapie postępowania pierwszo-instancyjnego. Kontrolowany wyrok jest bowiem prawidłowy i odpowiada prawu. Sąd Rejonowy wyjaśnił wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, właściwie ocenił zebrany materiał dowodowy oraz dokonał na jego podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych i właściwej subsumpcji prawnej. Sąd Okręgowy podziela te ustalenia i przyjmuje za własne, zatem nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego powtarzania. Zaskarżone rozstrzygnięcie wydane zostało również w następstwie prawidłowo zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Żaden z wywiedzionych w treści apelacji powoda zarzutów nie mógł zostać uznany za skuteczny. W szczególności za chybiony należało uznać zarzut naruszenia przepisów art. 235 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. i art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. przez oddalenie wniosków dowodowych.

Oddalone postanowienia Sądu Rejonowego wydane na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2014 r. i w dniu 6 listopada 2014 roku są postanowieniami niezaskarżalnymi w drodze zażalenia - nie są one bowiem postanowieniami kończącymi postępowanie w sprawie, ani postanowieniami wymienionymi enumeratywnie w treści art. 394 § 1 k.p.c., ani też nie podlegają zaskarżeniu na podstawie przepisów szczególnych. Niezaskarżalność powyższych postanowień Sądu I instancji nie oznacza jednak, że z chwilą ich ogłoszenia stają się one prawomocne. Zgodnie bowiem z treścią art. 363 § 2 k.p.c. mimo niedopuszczalności odrębnego zaskarżenia, nie stają się prawomocne postanowienia podlegające rozpoznaniu przez sąd drugiej instancji, gdy sąd ten rozpoznaje sprawę, w której je wydano.

Podstawą prawną badania przez Sąd Odwoławczy zasadności niezaskarżalnych postanowień Sądu I instancji wydanych przed wydaniem wyroku
w ramach tzw. uprzedniej kontroli prawidłowości orzeczenia jest przepis art. 380 k.p.c. Zgodnie z jego treścią sąd drugiej instancji, na wniosek strony, rozpoznaje również te postanowienia sądu pierwszej instancji, które nie podlegały zaskarżeniu
w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Dopuszczalność kontroli niezaskarżalnych postanowień Sądu I instancji przez Sąd Odwoławczy w trybie art. 380 k.p.c. znajduje potwierdzenie w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego, który wskazuje, że „warunkiem takiej kontroli niezaskarżalnego postanowienia, które miało wpływ na wynik sprawy, jest zamieszczenie stosownego wniosku w środku odwoławczym skierowanym przeciwko postanowieniu podlegającemu zaskarżeniu zażaleniem” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2014 r., II UZ 63/13, LEX nr 1418894).

Dla możliwości przeprowadzenia kontroli instancyjnej niezaskarżalnych postanowień Sądu I instancji ustawa przewiduje jeszcze jedną dodatkową przesłankę. Zgodnie bowiem z art. 162 zd. 2. k.p.c. warunkiem dopuszczalności powoływania się przez stronę na uchybienia Sądu I instancji przepisom postępowania jest zwrócenie temu Sądowi uwagi na te uchybienia poprzez wniesienie o wpisanie stosowego zastrzeżenia do protokołu. Termin do złożenia tego rodzaju zastrzeżenia dla obecnych na nim stron kończy się wraz z zakończeniem posiedzenia lub też dla nieobecnych - kończy się z zakończeniem najbliższego posiedzenia. Niezłożenie tego zastrzeżenia wyklucza natomiast możliwość późniejszego powoływania się w środkach zaskarżenia lub środkach odwoławczych na powstałe uchybienia procesowe, z wyjątkiem uchybień, które sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu (powodujących nieważność postępowania) albo w wypadku braku zgłoszenia zastrzeżenia z przyczyn niezawinionych przez stronę. Brak winy musi być jednak uprawdopodobniony (uchwała SN z dnia 27 października 2005 r., III CZP 55/05, OSNC 2006, Nr 9, poz. 144, wyrok SN z dnia 10 sierpnia 2006 r., V CSK 237/06, Biul. SN 2006, Nr 11, poz. 17).

Odnosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że apelacja w swojej treści zawiera stosowny wniosek, o którym stanowi art. 380 k.p.c. Pełnomocnik skarżącego w toku postępowania przed Sądem Rejonowym zwrócił temu Sądowi w trybie art. 162 k.p.c. uwagi na uchybienie polegające na oddaleniu wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego okulisty oraz biegłego z zakresu budownictwa poprzez wniesienie o wpisanie stosowego zastrzeżenia do protokołu. Z kolei co do wniosku o dopuszczenie dowodu i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka S. J. (1), J. M. i Ł. S. nie zostało zgłoszone zastrzeżenie w trybie art. 162 k.p.c. Tym samym wniosek ten nie może być przedmiotem kontroli Sądu Okręgowego.

Odnosząc się do pozostałych wniosków dowodowych skarżącego, m.in. wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego okulisty, należy wskazać, że Sąd Okręgowy również nie znalazł podstaw do uwzględnienia w/w wniosku dowodowego. Powód nie przedstawił bowiem żadnych dowodów potwierdzających jego twierdzenie o pogorszeniu się stanu własnego wzroku w trakcie osadzenia go w AŚ. Jak słusznie zauważył Sąd I Instancji powód nie udokumentował w żadnym zakresie własnego twierdzenia, iż we wcześniejszym okresie nie cierpiał na jakiekolwiek dolegliwości w tym zakresie. Nadto w okresie osadzenia powoda w AŚ powód nie zgłaszał pracownikom pozwanego, że wymaga medycznej pomocy ze strony lekarza okulisty oraz żadnemu ze współoskarżonych nie skarżył się na stan swojego wzroku. Ponadto powód na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2014 roku oświadczył, iż miesiąc temu zapisał się dopiero do okulisty i to będzie jego pierwsza wizyta u okulisty.

Podkreślenia również wymaga, iż nie było żadnych nieprawidłowości w zakresie montażu blend. Blendy zaprojektowano i wykonano zgodnie z obowiązującymi przepisami i normami, nie ograniczały one dopływu powietrza ani przenikania światła słonecznego. Tym samym zdaniem Sądu Okręgowego wniosek ten zasadnie został oddalony przez Sąd Rejonowy.

Odnosząc się do oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw budownictwa przez Sąd I Instancji, jak również dokonanie ustaleń faktycznych w oparciu o opinię biegłego sądowego K. H. znajdującą się w aktach sprawy o sygn. akt I C 818/13 to rację ma skarżący w zakresie twierdzenia, iż taka opinia nie jest opinią biegłego sądowego w rozumieniu art. 278 k.p.c. Podkreślenia wymaga, że zarówno opinii biegłego złożonej w innej sprawie, jak i opinii prywatnej, jeżeli strona składa taką opinię z intencją uznania jej za dowód w sprawie, można przypisać znaczenie dowodu z dokumentu prywatnego, w rozumieniu art. 245 k.p.c. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2015 r I ACa 181/15). Sąd Najwyższy również w wyroku z dnia 9 listopada 2011 r., II CNP 23/11, LEX nr 1110965, zajął stanowisko, że dowód z opinii biegłego złożonego w innej sprawie, w zakresie zawartej w takiej opinii treści, ma charakter dokumentu prywatnego - co oznacza, że stanowi dowód tego, że dana osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie (art. 245 k.p.c.). Dokument prywatny jest jednym z dowodów wymienionych w kodeksie postępowania cywilnego i podlega ocenie tak jak wszystkie inne dowody. Może stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNCP 1986, Nr 5, poz. 84 i z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98, niepubl.). Sąd może zatem wyrokować także w oparciu o treść dokumentów prywatnych (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98, Lex nr 50890; z dnia 13 grudnia 2013 r., III CSK 66/13, Lex nr 1463871).

Przenosząc te konstatacje na grunt niniejszej sprawy, należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż opinia biegłego K. H. w części dotyczącej odpowiedzi na pytania 1a, 1b, 1c oraz 1d mogła stanowić w niniejszej sprawie wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych co do instalacji blend w oknach, ich stanu posiadanych certyfikatach oraz należnej wentylacji cel, gdyż pochodziła nie tylko od osoby kompetentnej w tej kwestii, ale także niezależnej od obu stron, której nie można przypisać intencji działania na rzecz którejkolwiek strony. Podzielić należy przy tym pogląd Sądu Apelacyjnego w Łodzi, wyrażony w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 sierpnia 2012 r., I ACa 577/12, ( (...) S.A. w Ł., www. orzeczenia.lodz.sa.gov.pl.), o dopuszczalność powołania się na wnioski przedmiotowej opinii w tożsamym układzie procesowym. Zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art 227 w zw. z art 278 § 1 k.p.c. przez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa również nie można uznać za uzasadniony z uwagi na zakreślenie tezy dowodowej. Teza bowiem dla biegłego sądowego do spraw budownictwa jest nieprzydatna i dotyczy ustalania stanu faktycznego, a nie oceny w oparciu o wiadomości specjalne. Nadto wnioskowany dowód wskazywałby jedynie obecny stan techniczny cel i z tego względu z uwagi na długi odstęp czasu byłby nieprzydatny dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Ponadto strona pozwana przyznała fakt występowania lokalnych zawilgoceń w celach, które były usuwane, po drugie – świadek W. B. wprost zeznał, iż żarówka zamontowana w celu prawidłowego działania kamery ma moc 5 W, a o przebywaniu w celi, w której umieszczona jest kamera decydował Dyrektor jednostki w określonych sytuacjach (zagrożenie samobójstwem więźnia). Jak mowa była wcześniej, co do zasady przesłony okienne montowane były zgodnie z przepisami, wentylacja w celach była zgodna z przepisami, cele oświetlone są w sposób prawidłowy światłem sztucznym oraz światłem słonecznym. Wnioski powyższe – w ocenie Sądu – czyniły zbędnym przeprowadzanie powyższego dowodu.

Wbrew zapatrywaniom skarżącego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej, zgodnej z dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c., oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w oparciu o którą wyprowadził również słuszne wnioski jurydyczne w zakresie przepisów kodeksu cywilnego regulujących kwestię zadośćuczynienia. Swoje stanowisko zaś wyczerpująco i przekonująco uzasadnił.

Tym samym za chybiony należało uznać podniesiony w apelacji powoda zarzut naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. poprzez odmowę wiarygodności zeznań świadków P. O., K. J., K. K., J. R., G. J. i S. J. oraz przyjęcie ustaleń faktycznych w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Okoliczność, że, w ocenie powoda, zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy potwierdza jego relację, wbrew oczekiwaniom skarżącego, w żadnej mierze nie może zaś świadczyć o nieprawidłowości zaskarżonego orzeczenia. Podnosząc przedmiotową argumentację, skarżący zapomina bowiem, że moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia dowodów na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń co do okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a wiarygodność decyduje o tym, czy określony środek dowodowy ze względu na cechy indywidualne i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę. Ramy swobodnej oceny dowodów zakreślone są natomiast przez wymogi procedury, zasady doświadczenia życiowego, reguły logicznego myślenia i pewien poziom świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału w sprawie. W zakreślonych powyżej ramach decydujące jest zatem przekonanie sądu nie zaś strony. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Pamiętać bowiem należy, że dla podważenia dokonanej przez sąd oceny dowodów oraz poczynionych w oparciu o nią ustaleń nie jest nawet wystarczające wskazanie, że zgromadzone dowody pozwalają także na wyciągnięcie odmiennych wniosków co do okoliczności faktycznych danej sprawy. Z pewnością zaś zarzut formułowany względem orzeczenia Sądu I Instancji nie może polegać tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla skarżącego oceny zdarzeń w oderwaniu od zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Do tego zaś, zdaniem Sądu Okręgowego, sprowadza się wywód przedstawiony w apelacji.

Jak słusznie zauważył Sąd I Instancji, zeznania świadka P. O. zawierały jego osobiste, wysoce subiektywne odczucia, opinie i wrażenia w zakresie opisu warunków celi w której był współosadzony wraz z powodem. Zeznania nie znajdowały również oparcia w żadnym innym przeprowadzonym dowodzie oraz pozostawały częściowo z nimi sprzeczne. Ich wiarygodność dodatkowo umniejsza twierdzenie świadka, iż chociaż jemu i współosadzonym miało przeszkadzać zabrudzenie okien i blend a także fetor wydobywający się z toalety umiejscowionej w kąciku sanitarnym, wymienione problemy nie zostały zgłoszone pracownikom pozwanego. Również twierdzenia tegoż świadka w zakresie braku zajęć KO w AŚ nie były prawdziwe. Sąd I Instancji z podobnych względów słusznie uznał niewiarygodność zeznań świadka K. J.. Również zeznania K. K. nie mogły zostać uznane za wiarygodne w zakresie jego opisu sanitarnego, gdyż wymieniony świadek zeznał, iż odwiedzał powoda w celi nr 113 a zgodnie z dokumentacją powód nigdy nie był osadzony we wskazanej celi. Z podobnych względów, Sąd Rejonowy zasadnie odmówił wiarygodności zeznaniom świadka J. R.. Z kolei oceniając wiarygodność zeznań G. J. Sąd Rejonowy zasadnie zważył, iż przedstawiony przez niego opis stanu budowlano sanitarnego celi powoda nie znajduje oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Ponadto, fakt nie osadzenia świadka w jednej celi równocześnie z powodem budzi wątpliwości co do rzetelności i kompletności poczynionych przez niego obserwacji. Zeznania świadka S. J. (2) również zostały przez Sąd Rejonowy ocenione prawidłowo.

Wobec powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy wyprowadził słuszne wnioski zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, iż w celach, w których przebywał powód panowały odpowiednie warunki w zakresie oświetlenia celi, a kącik sanitarny był oddzielony od reszty celi trwałymi przegrodami, zapewniającymi stosowny komfort wykonywania czynności fizjologicznych, w sposób uwzględniający potrzeby pozostałych osadzonych, jak również, iż powód mógł korzystać z zajęć kulturalno – oświatowych i sportowych.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie doszło zatem do naruszenia dóbr osobistych na skutek jakichkolwiek działań lub zaniechań strony pozwanej. Ustalone warunki osadzenia powoda nie pozwalały przyjąć, by doszło do naruszenia innych dóbr osobistych powoda, w szczególności godności, co uzasadniałoby przyznanie zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy w punkcie 1. wyroku na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Mając na względzie wynik niniejszego postępowania oraz fakt, iż w toku postępowania apelacyjnego powód korzystał z pomocy profesjonalnego pełnomocnika, który wniósł o zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w tym postępowaniu, o kosztach tych Sąd Okręgowy orzekł w pkt.2. wyroku na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2015r. poz. 615 j.t.)

Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika ustanowionego z urzędu ustalono w oparciu o § 2 ust. 1, 3, § 19 pkt 1, § 11 pkt 25 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013 poz. 461 j.t.).