Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2016 r. w Lublinie

sprawy S. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 21 września 2015 r. sygn. akt VII U 319/15

oddala apelację.

Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Krystyna Smaga Małgorzata Pasek

Sygn. akt III AUa 1036/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 grudnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił S. B. przyznania prawa do emerytury, ponieważ nie udowodnił on przypadającego do dnia 1 stycznia 1999 roku 25 - letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W złożonym od tej decyzji odwołaniu S. B. wskazał, że do stażu pracy powinien być zaliczony okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od 1 października 1977 roku do 14 października 1979 roku oraz okres służby wojskowej, gdzie wykonywał czynności kierowcy od 24 kwietnia 1975 roku do 7 kwietnia 1977 roku.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2014 roku oddalił odwołanie.

Sąd ten ustalił, że S. B. urodzony (...) w dniu 2 grudnia 2013 roku złożył wniosek o emeryturę. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, udowodnił staż pracy wynoszący 23 lata, 10 miesięcy i 19 dni, w tym 20 lat, 10 miesięcy i 24 dni okresów składkowych, rok, 4 miesiące i 17 dni okresów nieskładkowych i rok, 7 miesięcy i 8 dni okresu uzupełniającego. Wykazał również okres pracy w szczególnych warunkach wynoszący 14 lat, 6 miesięcy i 28 dni.

Ubezpieczony od 24 kwietnia 1975 roku do 7 kwietnia 1977 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową. W tym czasie był zatrudniony od 16 listopada 1972 roku do 30 września 1977 roku w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w L. na stanowiska robotnika transportu.

S. B. pracował w gospodarstwie rolnym rodziców od 27 października 1969 roku do 31 sierpnia 1970 roku, od 12 lutego 1972 roku do 15 listopada 1972 roku oraz od 30 września 1977 roku do 14 października 1979 roku, jednakże brak jest potwierdzenia opłacania składek z tego tytułu za okres od 1 lipca 1977 roku do 15 października 1979 roku.

Dokonując wykładni art. 10 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd Okręgowy wskazał, że nie jest możliwe uwzględnienie pracy w gospodarstwie rolnym do ogólnego stażu bez udowodnienia, że za ten okres zostały opłacone składki na ubezpieczenie społeczne rolników. Z tych powodów skoro odwołujący nie wykazał, że po 1 lipca 1977 roku pracując w gospodarstwie rolnym opłacał składki, nie jest możliwe zaliczenie spornego okresu do stażu ubezpieczeniowego.

Jeśli zaś chodzi o okres odbywania zasadniczej służby wojskowej od 24 kwietnia 1975 roku do 7 kwietnia 1977 roku, to w ocenie Sądu nie podlega on zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych, gdyż okresy takie uwzględnia się tylko wtedy, gdy przypadają przed dniem 31 grudnia 1974 roku i to w sytuacji, gdy zarówno przed odbyciem służby jak i po jej zakończeniu, ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych, a do pracy zgłosił się w ciągu 30 dni od powrotu z wojska (uchwała 7 sędziów SN z dnia 16 października 2013 roku, II UZP 6/13, OSNP 2014/3/42, LEX nr 1385939, Biul.SN 2013/10/24, M.P.Pr. 2014/2/94-101).

Odnosząc się zaś do kwestii wyłączenia przez organ rentowy okresów przebywania na zwolnieniach lekarskich po 15 listopada 1991 roku w wymiarze 8 miesięcy i 17 dni, Sąd pierwszej instancji przyjął, że podlegają one zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych. W tym czasie skarżący pracował jako mechanik napraw pojazdów samochodowych wyłącznie w kanałach remontowych, a okres od 3 kwietnia 1991 roku do dnia 2 stycznia 1997 roku organ rentowy zaliczył do stażu pracy w warunkach szczególnych. Podniesiono, że w sprawie nie ma zastosowania art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy emerytalnej zgodnie, z którym przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Motywując powyższy pogląd Sąd Okręgowy powołał się na uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 4 października 2012 roku w sprawie III AUa 789/12, w której stwierdzono, że przyznanie emerytury w obniżonym wieku następuje na podstawie art. 184 powoływanej ustawy, który do art. 32 odsyła jedynie w zakresie wieku emerytalnego.

W tej sytuacji zdaniem Sądu Okręgowego, S. B. wprawdzie udowodnił wymagany 15-letni okres zatrudnienia w warunkach szczególnych, jednakże nie legitymuje się 25-letnim okresem składkowym i nieskładkowych, dlatego też nie spełnia on wszystkich koniecznych przesłanek do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku, określonych w przepisach art. 184 ust. 1 i 2 w związku z art. 32 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.) i § 2 ust. 1, § 3, § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Apelację od tego wyroku złożył S. B., który zaskarżając wyrok w całości domagał się jego zmiany i ustalenia prawa do emerytury. Apelujący podniósł, że do stażu pracy winien być uwzględniony okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od 1 października 1977 roku do 14 października 1979 roku.

Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 21 stycznia 2015 roku uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano, że Sąd pierwszej instancji dokonując wadliwej wykładni art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie poczynił jakichkolwiek ustaleń faktycznych pozwalających na ocenę okresu pracy ubezpieczonego w gospodarstwie rolnym rodziców od 1 października 1977 roku do 14 października 1979 roku w kontekście spełnienia wymogów pozwalających na uwzględnienie wymienionego okresu do stażu ubezpieczeniowego. Okres ten wynoszący 2 lata i 14 dni miał decydujące znaczenie przy ocenie spełnienia warunku posiadania przez niego 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, w sytuacji, gdy poza sporem jest, że udowodniony przez niego okres ubezpieczenia wynosi łącznie 23 lata, 10 miesięcy i 19 dni.

Nie ma bowiem racji Sąd Okręgowy, że warunkiem uwzględnienia spornego okresu pracy w gospodarstwie rolnym było opłacenie za wnioskodawcę składek na ubezpieczenie społeczne rolników. Takie rozumienie treści art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie znajduje uzasadnienia ani w treści samego przepisu, ani też w treści cytowanego przez Sąd komentarza.

Z pkt 3 ust. 1 art. 10 ustawy wynika, że przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również okresy, traktując je z zastrzeżeniem art. 56 jak okresy składkowe, przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia. Oznacza to, że w sytuacji wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym przez osobę niebędącą rolnikiem, po ukończeniu przez nią 16 roku życiu i w okresie przed 1 stycznia 1983 roku, istnieje możliwość uwzględnienia tego okresu jako okresu składkowego, bez konieczności opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników.

Sąd odwoławczy uznał za konieczne uzupełnienie materiału dowodowego przez przesłuchanie wnioskodawcy, świadków oraz dopuszczenie ewentualnie innych dowodów w celu dokonania ustaleń faktycznych odnośnie wykonywania przez wnioskodawcę pracy w gospodarstwie rolnym na warunkach pozwalających na jej uwzględnienie przy ustalaniu prawa do emerytury, po to by można było w sposób nie budzący wątpliwości stwierdzić, czy zaistniały okoliczności dotyczące spełnienia przez S. B. na dzień 1 stycznia 1999 roku, kwestionowanych przez organ rentowy warunków stażowych.

Z tych też powodów Sąd Apelacyjny na mocy art. 386 § 4 k.p.c. orzekł, jak w wyroku.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 21 września 2015 roku zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił S. B. prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia 2 grudnia 2013 roku.

Sąd pierwszej instancji na podstawie dowodów z dokumentów oraz zeznań wnioskodawcy i świadków, które uznał za wiarygodne ustalił, że w okresie od 1 października 1977 roku do 14 października 1979 roku S. B. mieszkał z rodzicami, którzy posiadali gospodarstwo rolne położone w B. o powierzchni 4,60 ha. W obrębie w/w gospodarstwa znajdował się dom mieszkalny oraz budynki gospodarcze. Następnie skarżący od dnia 15 października 1979 roku rozpoczął pracę w Państwowej (...) w L. na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych wyłącznie w kanałach remontowych.

Ubezpieczony ma starsze rodzeństwo, które w latach 1977-1979 już nie mieszkało w gospodarstwie rodziców. Jego siostra wyjechała na (...), zaś brat po zawarciu związku małżeńskiego wyprowadził się z domu. Rodzice ubezpieczonego utrzymywali się wyłącznie z gospodarstwa, zaś w okresie od 1 października 1977 roku do 14 października 1799 roku S. B. pomagał rodzicom w jego prowadzeniu. W gospodarstwie rolnym były uprawiane zboże, ziemniaki oraz buraki. Ponadto hodowane były zwierzęta: 2 konie, 4 krowy, świnie w ilości od 5 do 9 sztuk oraz kury. Wszelkie prace wykonywane były ręcznie. Do obowiązków wnioskodawcy należało m.in. wykonywanie obrządku, karmienie zwierząt, zbieranie drzewa na opał, wywożenie i roztrząsanie obornika, parowanie ziemniaków dla świń. Ubezpieczony pracował przy żniwach, zwoził zboże z pola, wykonywał omłoty. W okresie jesiennym pracował przy wykopkach, zwożeniu ziemniaków.

Sąd pierwszej instancji powołując przepisy art. 184 ust. 1 i 2, art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748), oraz § 2 ust. 1, § 3, § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) wskazał, że S. B. spełnił warunki do ustalenia prawa do emerytury.

Sąd Okręgowy uznał za bezsporne okoliczności, że skarżący w dniu wydania zaskarżonej decyzji ukończył wymagane 60 lat, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Ustalone zostało również, że spełnił on warunek wymaganego 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Sporną pozostała zatem kwestia, czy odwołujący legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym 25 lat.

Rozważając możliwość zaliczenia do stażu pracy okresu pracy w gospodarstwie rolnym Sąd pierwszej instancji powołał przepis art. 10 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który stanowi, iż przy ustalaniu prawa do emerytury oraz obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również, traktując jak okresy składkowe: okresy ubezpieczenia społecznego rolników, za które opłacono przewidziane w odrębnych przepisach składki, przypadające przed dniem 1 lipca 1977 r. okresy prowadzenia gospodarstwa rolnego po ukończeniu 16 roku życia, przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu.

Z treści w/w przepisu wynika zatem, że przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia bez konieczności opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników. W orzeczeniach Sądu Najwyższego przyjmuje się, że osoba, która ubiega się o zaliczenie okresu pracy w gospodarstwie rolnym do stażu ubezpieczeniowego powinna spełniać kryteria pojęcia domownika w rozumieniu art. 6 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity Dz.U. z 2013r. poz. 1403 ze zm.), a ponadto powinna wykonywać pracę w gospodarstwie rolnym w wymiarze nie niższym niż połowa ustawowego czasu pracy pracowników, tj. minimum 4 godziny dziennie (wyroki Sądu Najwyższego z 2 lutego 1997r. II UKN 96/96, OSNP 1997/23/473, z 13 listopada 1998r. II UKN 299/98, 10 maja 2000r. II UKN 535/99, Lex 49141).

W ocenie Sądu Stanisław B. spełnił powyższe warunki, dlatego też możliwe jest zaliczenie do ogólnego stażu pracy również pracy wykonywanej w gospodarstwie rolnym rodziców w okresie od 1 października 1977 roku do 14 października 1979 roku, tj. w wymiarze 2 lat i 14 dni. Łącznie zaś z uwzględnionymi przez organ rentowy okresami składkowymi i nieskładkowymi wynoszącymi 23 lata, 10 miesięcy i 19 dni, jego ogólny staż ubezpieczeniowy wynosi 25 lat.

Skoro wnioskodawca legitymuje się wymaganym stażem pracy, ukończył 60 lat, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego oraz pracował w warunkach szczególnych ponad 15 lat, spełnia wszelkie przesłanki do ustalenia mu prawa do emerytury od dnia 2 grudnia 2013 roku, tj. od dnia złożenia wniosku o emeryturę.

Z tych też względów i na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., który zaskarżając wyrok w całości zarzucił:

- naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnie i niewłaściwe zastosowanie art. 184 ust. 1 pkt 1, art. 32 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., poz. 748) oraz § 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.),

- naruszenie prawa procesowego przez przekroczenie wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów,

- sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez uznanie, że wnioskodawca spełnił wszystkie warunki wymagane do przyznania emerytury, w tym udokumentował 15 – letni okres pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach.

Powołując powyższe zarzuty organ rentowy domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia odwołania.

W uzasadnieniu apelacji podniesiono, że nie są kwestionowane ustalenia Sądu w zakresie zwiększenia stażu ogólnego o okres pracy wnioskodawcy w gospodarstwie rolnym rodziców w latach 1977 – 1979. Jednakże zdaniem apelującego, z naruszeniem wskazanych przepisów, Sąd Okręgowy do uwzględnionego przez ZUS stażu pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 14 lat, 6 miesięcy i 28 dni doliczył okresy zwolnień lekarskich w wymiarze 8 miesięcy i 17 dni. Według ZUS art. 32 ust. 1a ustawy emerytalnej zgodnie, z którym przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 roku wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, ma zastosowanie do emerytur przyznawanych w trybie art. 184 ustawy emerytalnej. Brak jest podstaw do zaliczenia do okresu pracy w szczególnych warunkach okresów, w których praca nie była faktycznie wykonywana z powodu zwolnień lekarskich, ponieważ nie spełniają przesłanki wykonywania pracy stale i w pełnym wymiarze. W tych warunkach wnioskodawca nie udowodnił wymaganego 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, a zatem nie spełnia przesłanek do nabycia prawa do emerytury.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Apelacyjny w pełni podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W tej sytuacji w świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego nie zachodzi potrzeba ich powtarzania.

Kwestią sporną na obecnym etapie postępowania było, czy ubezpieczony legitymuje się 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

We wskazanym powyżej zakresie Sąd Okręgowy przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikającej z przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia prawa materialnego, ponieważ przy rozpatrywaniu kwestii uprawnień wnioskodawcy do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, jako ubezpieczonego urodzonego w (...) roku, Sąd I instancji prawidłowo zastosował przepis art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 748). Przepis ten w zakresie wcześniejszego wieku emerytalnego odwołuje się do art. 32, 33, 39 i 40, natomiast jeśli chodzi o ustalenie okresów pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odsyła do przepisów dotychczasowych. Zatem mają zastosowanie wprost przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) zarówno co do wymaganego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze koniecznego do przyznania emerytury w niższym wieku, jak i rodzaju tej pracy.

W szczególności nie doszło w niniejszej sprawie do naruszenia przepisu art. 32 ust. 1a ustawy emerytalnej, zgodnie z którym przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Spór dotyczący zastosowania cytowanego przepisu wynika stąd, że na etapie postępowania administracyjnego organ rentowy uwzględnił wnioskodawcy jako staż pracy w warunkach szczególnych okres wynoszący łącznie 14 lat, 6 miesięcy i 28 dni, odmawiając przy tym uznania za czas wykonywania pracy w warunkach szczególnych okresów korzystania przez niego z zasiłków chorobowych po dniu 14 listopada 1991 r. w wymiarze 8 miesięcy i 17 dni.

W ocenie Sądu Apelacyjnego takie stanowisko organu rentowego, powtórzone następnie w wywiedzionej apelacji, nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Przepis art. 32 ust. 1a ustawy wyłączający możliwość uwzględnienia okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 roku wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, nie ma zastosowania do ubezpieczonych ubiegających się o przyznanie emerytury na podstawie przepisu przejściowego, jakim jest art. 184 ustawy emerytalnej.

Kwestia zaliczania takich okresów do stażu zatrudnienia w szczególnych warunkach, stanowiącego przesłankę przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, była przedmiotem wielu orzeczeń sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. Stanowisko w tej sprawie jest już utrwalone.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 listopada 2003 roku w sprawie III UZP 10/03 (opubl. OSNP 2004/5/87) wskazał, że do okresów pracy w szczególnych warunkach, o jakich mowa w § 4 ust. 1 pkt 3 cyt. wyżej rozporządzenia RM z 7 lutego 1983 r., wlicza się okresy zasiłku chorobowego w czasie trwania tego stosunku pracy, przypadające po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.).

Po zmianie stanu prawnego, tj. po wprowadzeniu nowej regulacji – dodaniu ust. 1a do art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, Sąd Najwyższy w kolejnych orzeczeniach prezentował jednolitą wykładnię przepisów, według której osiągnięcie do dnia 1 stycznia 1999 roku okresu pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w art. 184 ust. 1 pkt 1, wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1, obowiązujących od dnia 1 lipca 2004 r (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 18 maja 2012 r. III UK 99/11, LEX nr 1227193; z dnia 13 lipca 2011 r. I UK 12/11, LEX nr 989126, z dnia 23 kwietnia 2010 r., II UK 313/09, OSNP 2011, nr 19-20, poz. 260; postanowienie SN z dnia 9 marca 2012 r., I UK 367/11, LEX nr 1215125, a także: wyrok SA w Katowicach z dnia 24 października 2013 r. III AUa 115/13, LEX nr 1386087, wyrok SA w Łodzi z dnia 5 lipca 2013 r., III AUa 1634/12, LEX nr 1349943, wyrok SA w Krakowie z dnia 18 czerwca 2013 r., III AUa 1720/12, LEX nr 1339358, wyrok SA w Lublinie z dnia 6 września 2012 r., III AUa 624/12, LEX nr 1220537).

Sąd Apelacyjny w pełni podziela to stanowisko oraz argumentację prawną przedstawioną w uzasadnieniach wymienionych orzeczeń.

Podsumowując stwierdzić należy, że okresy pobierania zasiłków chorobowych w wymiarze 8 miesięcy i 17 dni przypadające w okresie zatrudnienia S. B. w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w L. na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych w kanałach remontowych, potraktowanej jako praca w szczególnych warunkach, trafnie zostały przez Sąd I instancji uznane za podlegające wliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych. Doliczenie tych okresów do uwzględnionych przez organ rentowy okresów wykonywania pracy w warunkach szczególnych, która odpowiadała pracy ujętej w dziale VIII poz. 2 i dziale XIV poz. 16 wykazu A stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, w wymiarze 14, lat, 6 miesięcy i 28 dni skutkuje tym, że ubezpieczony legitymuje się 15 - letnim okresem tak kwalifikowanej pracy.

Sąd I instancji wydając zaskarżony wyrok nie naruszył więc prawa materialnego ani procesowego i prawidłowo przyjął, że wnioskodawca spełnił wszystkie warunki niezbędne do ustalenia mu prawa do emerytury.

Z powyższych względów, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. apelację jako bezzasadną oddalił.

Barbara Mazurkiewicz - Nowikowska Krystyna Smaga Małgorzata Pasek