Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Bożeny Grochowskiej-Małek

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2015 r.

sprawy Z. L. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk i in.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie

z dnia 17 czerwca 2015 r. sygn. akt II K 979/12

w zaskarżonej części wyrok uchyla i sprawę Z. L. (1) przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Garwolinie.

Sygn. akt II Ka 503/15

UZASADNIENIE

Z. O., B. R. i Z. L. (1) zostali oskarżeni o to, że w dniu 28 maja 2012 roku w G. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić Polską Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo- Kredytową z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 24.000 złotych w ten sposób, że użyli jako autentycznych podrobionego dokumentu zaświadczenia o dochodach z tytułu zatrudnienia w (...) B. K. (1) wystawionego na swoje nazwisko, podrobionego dokumentu zaświadczenia o dochodach z tytułu zatrudnienia w (...) B. K. (1) wystawionego na nazwisko Z. O.; podrobionego dokumentu zaświadczenia (...) Oddział w S. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu zatrudnienia w (...) B. K. (1) wystawionego na nazwisko Z. O., które to dokumenty mają istotne znaczenie dla uzyskania w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo- Kredytowej Polska z siedzibą w W. pożyczki w wysokości 24.000 złotych i wprowadzając pracownika (...) co do zamiaru wywiązania się z umowy pożyczki, której w rzeczywistości nie mieli zamiaru spłacić, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji, przy czym Z. O. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozba­wienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

to jest Z. O. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

to jest B. R. i Z. L. (1) o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2015 r., sygn. akt II K 979/12, Sąd Rejonowy w Garwolinie:

I.  oskarżonego Z. O. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję przepisu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, zaś na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności; na poczet której z mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 28 maja 2012 roku do dnia 18.09.2013 r., uznając karę pozbawienia wolności za wykonaną w tej części;

II.  oskarżonego Z. L. (1) uznał za winnego tego, że działając wspólnie i w porozumieniu ze Z. O., G. B., B. R. nakłonił, skreślając podpisy na nazwisko „K. (...) znajdujące się na znalezionych przy Z. O. drukach (...), obiecując im korzyść majątkową i dając pieniądze na wyjazd w dniu 28 maja 2012 roku do G. samochodem służbowym marki F. (...) nr rej. (...), stanowiącym własność E. F., do tego, że w dniu 28 maja 2012 roku w G. woj. (...) usiłowali doprowadzić Polską Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo- Kredytową z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 24.000 złotych w ten sposób, że w celu uzyskania dla Z. L. (1) pożyczki pieniężnej od jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność na podstawie ustawy – Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo- Kredytowej Polska z siedzibą w W. przedłożyli w dniu 28 maja 2012 roku w Od­dziale Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo- Kredytowej Polska w G. jako autentyczne podrobione dokumenty w postaci: zaświadczenia o dochodach z tytułu zatrudnienia w (...) B. K. (1) wystawione na swoje nazwisko, zaświadczenia o zatrudnieniu w (...) Broni­sława K. wystawione na swoje nazwisko, zaświadczenia o dochodach z tytułu zatrudnienia w (...) B. K. (1) wystawione na nazwisko Z. O., zaświadczenia o zatrudnieniu w (...) B. K. (1) wystawione na nazwisko Z. O., zaświadczenia (...) Oddział w S. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu zatrudnienia w (...) B. K. (1) wystawione na swoje nazwisko, zaświadczenia (...) Oddział w S. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu zatrudnienia w (...) B. K. (1) wystawione na nazwisko Z. O., które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo- Kredytowej Polska z siedzibą w W. pożyczki w wysokości 24.000 zł oraz do wprowadzenia w błąd pracownika (...) co do zamiaru wywiązania się z umowy pożyczki, której w rzeczywistości nie mieli zamiaru spłacić to jest przestępstwa wyczerpującego dyspozycję przepisu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za ten czyn przyjmując za podstawę skazania przepisy art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k.w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której z mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12.06.2012 r. do dnia 13.06.2012 r., uznając karę pozbawienia wolności za wykonaną w tej części;

III.  oskarżonego B. R. uznał za winnego tego, że działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymi Z. O., G. B., Z. L. (1) pomagał kierując samochodem służbowym marki F. (...) nr rej. (...), stanowiącym własność E. F. podczas wyjazdu w dniu 28 maja 2012 roku do Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej Polska w G. gdzie Z. O. i B. R. usiłowali doprowadzić Polską Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo - Kredytową z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 24.000 złotych w ten sposób, że w celu uzyskania dla Z. L. (1) pożyczki pieniężnej od jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność na podstawie ustawy- Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej Polska z siedzibą w W. przed­łożyli w dniu 28 maja 2012 roku w Oddziale Spółdzielczej Kasy Oszczęd­nościowo – Kredytowej Polska w G. jako autentyczne podrobione dokumenty w postaci: zaświadczenia o dochodach z tytułu zatrudnienia w (...) B. K. (1) wystawione na swoje nazwisko, zaświadczenia o zatrudnieniu w (...) B. K. (1) wystawione na swoje nazwisko, zaświadczenia o dochodach z tytułu zatrudnienia w (...) B. K. (1) wystawione na nazwisko Z. O., zaświadczenia o zatrudnieniu w (...) B. K. (1) wystawione na nazwisko Z. O., zaświadczenia ZUS Oddział w S. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu zatrudnienia w (...) B. K. (1) wystawione na swoje nazwisko, zaświadczenia ZUS Odział w S. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu zatrudnienia w (...) B. K. (1) wystawione na nazwisko Z. O., które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo – Kredytowej Polska z siedzibą w W. pożyczki w wyso­kości 24. 000 złotych i do wprowadzenia w błąd pracownika (...) co do zamiaru wywiązania się z umowy pożyczki, której w rzeczywistości nie mieli zamiaru spłacić to jest przestępstwa wyczerpującego dyspozycję przepisu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za ten czyn przyjmując za podstawę skazania art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na poczet której z mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu B. R. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 28 maja 2012 roku do dnia 18.09. 2013 r. i karę pozbawienia wolności uznał za wykonaną w tej części;

IV.  zasądził od oskarżonych: B. R., Z. O., Z. L. (1) kwoty po 600 złotych tytułem części wydatków i opłat w kwocie po 300 złotych, zaś w pozostałej części zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wywiódł obrońca Z. L. (1), zaskarżając go w punkcie II. i zarzucając mu naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na przeprowadzeniu zupełnie dowolnej oceny dowodów i przyjęciu za udowodnione faktów niewynikających z materiału dowodowego, w tym:

a)  przyjęciu jako udowodnione posługiwanie się przez oskarżonego Z. L. (1) telefonem o numerze (...)który to telefon został zatrzymany przy Z. O. i którym posługiwał się Z. O.,

b)  przyjęciu za udowodnione posługiwania się przez Z. O. numerem (...), należącym do B. R.,

c)  przyjęciem za udowodnione faktu kryzysu finansowego w firmie (...), mimo braku ku temu jakichkolwiek dowodów,

d)  ustaleniu, że oskarżony Z. L. (1) sfałszował druki (...) mimo, iż treść opinii biegłego D. i zakres postępowania dowodowego w świetle wyjaśnień oskarżonego, nieprzyznającego się do popełnienia tego czynu, do takich konkluzji nie uprawniały,

e)  oparcie ustaleń dotyczących Z. L. (1) na odwołanych przez G. B. już w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnieniach, które są sprzeczne, nieprawdziwe, niekonsekwentne a tym samym niewiarygodne,

f)  brak wszechstronnego rozważenia okoliczności wskazujących na niewia­rygodność składanych w początkowej fazie postępowania przygotowawczego przez G. B. wyjaśnień, w tym przyjęcie, iż świadek zmienił treść wyjaśnień po skazaniu go za popełnione przestępstwo, gdy w rzeczywistości do zmiany wyjaśnień doszło już po dwóch tygodniach od czasu ich złożenia i na trzy miesiące przed wyrokiem skazującym,

2.  art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. polegające na nieprzeprowadzeniu z urzędu:

a)  dowodu z uzupełniającego przesłuchania przed Sądem orzekającym świadka J. J., w związku z niepełną treścią jego zeznań i nie udzieleniem odpowiedzi na pytania zadane mu przez Sąd Rejonowy w Garwolinie, a tym samym na niewyjaśnieniu istotnych okoliczności sprawy mogących mieć znaczenie dla przypisania odpowiedzialności oskarżonemu L.,

b)  analizy bilingów połączeń wychodzących i przychodzących z numerów telefonów należących do B. R., (...)oraz(...) pod kątem kontaktu oskarżonego z R. P. i oparciu swoich ustaleń wyłącznie na analizie bilingów niezawierających połączeń z numerami telefonów innymi niż przypisane oskarżonym,

3.  art. 424 § 1 k.p.k. polegający na sporządzeniu treści uzasadnienia wyroku w sposób świadczący o zignorowaniu zasady obiektywizmu i zasady swobodnej oceny dowodów.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów odwołujący się wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W toku rozprawy odwoławczej obrońca oskarżonego poparł apelację i wniosek w niej zawarty. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się zasadna i jako taka doprowadziła do rozstrzygnięcia o charakterze kasatoryjnym.

Należy z całą mocą podkreślić, że orzeczenie takiej treści nie przesądza w żadnej mierze o sposobie rozstrzygnięcia tej sprawy po jej ponownym rozpoznaniu i nie może zostać odebrane inaczej niż jedynie jako zalecenie ponownego jej rozpo­znania bez opisanych niżej uchybień. W chwili obecnej stwierdzić jedynie należy, że wydanie wyroku w tej sprawie było przedwczesne.

Na wstępie zaznaczyć trzeba, że skoro w sprawie Z. L. (1) występuje kilka możliwych scenariuszy aktywności zmierzającej do wyłudzenia pożyczki, to przyjęcie jednego z nich i odrzucenie pozostałych wymaga logicznie nienagannego wykazania, że te inne ewentualne wersje są nieprawdopodobne lub też ich prawdopodobieństwo jest w racjonalnej ocenie znikome, niedające się rozsądnie uzasadnić, pozostaje w sprzeczności z elementarnymi zasadami życiowego doświadczenia lub w sprzeczności ze wskazaniami wiedzy ( por. Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 2 kwietnia 2014 r., II AKa 39/14, LEX nr 1455524). Sąd Rejonowy obowiązkom tym nie sprostał. Teza taka płynie nie tylko z wadliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, lecz także z przedwczesnego zaniechania rozważań w przedmiocie innego niż przyjęty mechanizmu działania podjętego przez oskarżonego Z. L. (1) w dniu 28 maja 2012 r. Mając na uwadze wskazane komponenty toku rozumowania, który winien doprowadzić do prawidłowego rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, Sąd Okręgowy rozpoczął swe wywody od pierwszego z podniesionych zagadnień.

Zważywszy, że podstawą dowodową zaskarżonego orzeczenia stała się ta część relacji G. B., która w istocie stanowi pomówienie współoskarżonego, zaakcentować trzeba, iż informacje tą drogą pozyskane - nawet następnie odwołane - mogą być dowodem winy tylko, jeżeli spełniają odpowiednie warunki. Przede wszystkim dowód taki powinien podlegać szczególnie wnikliwej i ostrożnej ocenie ze strony sądu, który powinien zbadać, czy tego rodzaju pomówienie jest konsekwentne i stanowcze, czy jest zgodne z doświadczeniem życiowym oraz logiką wypadków, czy znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich i czy wreszcie pomawiający nie ma interesu osobistego lub procesowego w obciążaniu współoskarżonego. W razie odwołania takiego „wyjaśnienia - pomówienia” należy ponadto uważnie zbadać, czy powody, jakie podał autor tego typu wypowiedzi uzasadniają ich zmianę, są przekonujące, przy czym i w tym także zakresie należy kierować się kryteriami, o których była mowa ( vide wyrok Sądu Najwyższego z 15 lutego 1985 r., IV KR 25/85, LEX nr 20094, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 20 stycznia 2015 r., II AKa 423/14, LEX nr 1659166). W związku z powyższym poczyniona przez Sąd Rejonowy ocena relacji G. B. nie mogła zostać uznana za prawidłową. W pierwszym rzędzie zaakcentować tutaj należy, że inaczej, niż chce tego Sąd I instancji, szczerości twierdzeń obciążających Z. L. (1) nie sposób upatrywać w założeniu, że G. B. nie miał żadnego interesu we wskazaniu na związki wymienionego z akcją przestępczą (k. 1335). Informacje eksponujące winę Z. L. (1) (k. 80- 81v, 95) zostały bowiem przekazane jeszcze przed zapadnięciem w stosunku do obciążającego wyroku skazującego w związku z dobrowolnym poddaniem się przezeń karze, zaś do ich odwołania (k. 298) doszło przed wydaniem tegoż orzeczenia (k. 463). W dalszej kolejności podkreślić trzeba, iż Sąd Rejonowy zaniechał wykorzystania dostępnych możliwości weryfikacji twierdzeń G. B.. Zasadnie podkreśla w tym aspekcie obrońca, iż bezpodstawnym- w świetle dawnego unormowania art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k.- było zaniechanie zbadania stanu przedsiębiorstwa prowadzonego pod firmą (...) B. K. (1), współegzystujące z enigmatycznym odwołaniem się do „pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego” (k. 1335). Zagadnienie to jawi się jako o tyle istotne, że relacje G. B. w części wskazującej na winę Z. L. (1) wskazują, iż motywem jego działania była chęć zaradzenia trudnościom pojawiającym się w faktycznie prowadzonej przezeń działalności gospodarczej (k. 80, 95). Zaakcentować przy tym trzeba, że w przypadku, gdy ze zgromadzonych dowodów wynikają różne wersje zdarzenia, sąd ma prawo i obowiązek wyboru wersji zdarzenia, celu i motywu działania oskarżonego jednakże wersję tę należy drobiazgowo uzasadnić podając powody, które wskazują na konieczność jej uwzględnienia i odrzucenia wersji przeciwnej ( podobnie: wyrok Sądu Najwyższego z 28 sierpnia 2008 r., V KK 37/08, LEX nr 457958). Apelujący nie ma natomiast racji, o ile wskazuje na sprzeczności pomiędzy zeznaniami G. B. a treścią wykazu połączeń zrealizowanych przezeń z numerem wykorzystywanym przez Z. L. (1). Relacjonując w dniu 29 maja 2012 r. G. B. odnosił się jedynie do kontaktów, które miały się wiązać ze sprawą zaciągnięcia pożyczki (k. 80), nie zaś do całokształtu nawiązywanych połączeń, których z natury rzeczy dotyczyć musiał protokół oględzin billingu numeru (...)(k. 322v- 327). Znaczna częstotliwość nawiązywanych kontaktów powinna natomiast rzutować- w świetle zasad doświadczenia życiowego- na ocenę tej części wyjaśnień Z. L. (1), w której podał on, że nie wiedział on, czy zatrudniony w przedsiębiorstwie prowadzonym pod firmą (...) B. K. (1) B. R. udał się do W. sam, czy też z innymi osobami (k. 144v). W materii oceny zeznań G. B. podkreślić także trzeba, że za wyborem jednej z zaprezentowanych przezeń wersji nie mogą przemawiać wnioski płynące z wywołanej w sprawie ekspertyzy z zakresu badania pisma (k. 348- 385, 1170v- 1171v). Nawiązując wprost do zapatrywań biegłego M. D. pod­kreślić trzeba, że z faktu istnienia kopii nie wynika, iż oryginał konkretnego dokumentu istnieje w rzeczywistości. Analiza kopii dokumentów nie pozwala bowiem na weryfikację sposobu naniesienia spornych kreacji rękopiśmiennych na podłoże na orygi­nale. Nie można przy tym wykluczyć, że widoczne na fotokopii obrazy graficzne mogły zostać naniesione metodą techniczną (k. 359-360, 1171). W takim stanie rzeczy brak jest możliwości stwierdzenia, że przedstawione do badań kopie dokumentów (...) powstały w oparciu o rzeczywiście istniejące oryginały dokumentów, zaś przypisanie występku z art. 270 § 1 k.k. jest możliwe jedynie w odniesieniu do osób, które posłużyły się takową kopią ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 4 grudnia 2002 r., III KKN 370/00, LEX nr 74375). Skoro w oparciu o przedmiotową ekspertyzę nie można przypisać Z. L. (1) podrobienia dokumentów (...), zaś - z niżej przytoczonych względów - dopuszczalne jest jedynie rozważanie jego współsprawstwa w posłużeniu się rzeczonymi dokumentami jako autentycznymi, to nie można powoływać się na wysokie prawdopodobieństwo nakreślenia przezeń konkretnych podpisów, jako na argument świadczący o wiedzy o działaniach B. R., G. B. i Z. O..

Zasadnymi okazały się również te zarzuty obrońcy, w których zakwestionował on podstawy pierwszoinstancyjnych wniosków z analizy wykazów połączeń, które miały być nawiązywane przez Z. L. (1) przy wykorzystaniu numeru abonenckiego (...). Zwraca tutaj uwagę nie tylko fakt, iż brak jest środ­ków dowodowych pozwalających na powiązanie rzeczonego numeru z wymienionym oskarżonym, lecz również okoliczność, że biling dla tego numeru wskazuje na występowanie połączeń z numerem (...), którym niewątpliwie posługiwał się wymie­niony (k. 246, 252). Zupełnie nielogicznym jest przecież zakładanie, że Z. L. (1) dzwonił sam do siebie. Nie bez znaczenia pozostaje także okoliczność, iż protokół oględzin zatrzymanego telefonu wymienionego wskazuje, że numer (...) został zapisany jako „ (...)” (k. 258).

Nie przecząc niewątpliwej interakcji pomiędzy rezultatami wartościowania relacji G. B. i Z. L. (1), podkreślić trzeba, że zupełnie arbitralnym - przynajmniej na chwilę obecną - jest także pierwszoinstancyjne stanowisko w przedmiocie odmowy wiarygodności tej część wyjaśnień ostatniego z wymienionych, w której powołał się on na utratę pieczątki odbitej na zaświadczeniach o zatrudnieniu i dochodach wystawionych dla G. B. i Z. O.. Struktura uzasadnienia zanegowanego orzeczenia dowodzi, iż zapatrywanie w tej materii nie stanowi rezultatu rozważenia całokształtu okoliczności sprawy, w tym również możli­wości pozyskania tego przedmiotu przez osoby nieuprawnione (także przez B. R., Z. O. lub G. B.), lecz jedynie arbitralne rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego (k. 1335). Należyta weryfikacja linii obrony przyjętej przez Z. L. (1) wymaga także rzetelnego zbadania tych jego twierdzeń, w których podkreśla on, że wiadomym mu celem wyjazdu B. R. była chęć pozyskania wzorników kołder. Zajęcie w tym zakresie należycie uargumentowanego stanowiska stanowi istotną przesłankę prowadzenia rozważań w przedmiocie innych, potencjalnie możliwych okoliczności działań B. R., G. B. i Z. O.. W związku z tym konieczne jest przeanalizowanie bilingów numerów wykorzystywanych przez B. R. i Z. L. (1) pod kątem nawiązywania przez nich połączeń z R. P., a więc osobą mającą dostarczyć rzeczonych wzorników. Zważyć przy tym trzeba, że wedle twierdzeń wymienionego świadka posługiwał się on numerem (...) (k. 1171v). Jedynie ustalenie, że Z. L. (1) faktycznie polecił B. R. wyjazd do W. celem pobrania wzorników kołder sprawi, że racjonalnym będzie analizowanie innych, możliwych wersji zdarzenia.

Suma powyższych uchybień jest tego rodzaju, iż z całą pewnością można stwierdzić, że mogły mieć one wpływ na treść orzeczenia. Czynności niezbędne do wykonania celem ich usunięcia dotyczą istoty sprawy, a Sądowi Odwoławczemu postępowania w tym zakresie prowadzić nie wolno (art. 452 § 1 d. k.p.k. w zw. z art. 36 pkt 2 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw- Dz. U. z 2013 r., poz. 1247 z późn. zm.), nadto wymagają one przeprowadzenia przewodu sądowego w istotnej części. W związku z tym, zaskarżone orzeczenie należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Rozpoznając sprawę ponownie, Sąd Rejonowy przeprowadzi przewód sądowy w całości, podejmując zarazem działania zmierzające do poczynienia ustaleń w zakresie kondycji przedsiębiorstwa (...) B. K. (1) w okresie bezpośrednio poprzedzającym dzień 28 maja 2012 r. Oceniając relacje G. B. i wyjaśnienia Z. L. (1), Sąd I instancji weźmie pod uwagę poczynione wyżej uwagi, zaś rekonstruując stan faktyczny- w razie zaistnienia takiej potrzeby- rozważy inne możliwe wersje inkryminowanych działań G. B., Z. O. i B. R.. W dalszej kolejności, w razie uznania winy oskarżonego Z. L. (1), Sąd Rejonowy rozważy, czy forma zjawiskowa popełnienia przestępstwa, którą jest podżeganie nie może łączyć się z formą zjawiskową w postaci współsprawstwa. W myśl art. 18 § 2 k.k. odpowiada za podżeganie, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego nakłania ją do tego. Tak zatem, definiując rzeczoną formę zjawiskową, ustawodawca wprowadził do jej struktury, a ściślej do strony podmiotowej, subiektywny stosunek podżegacza do czynu zabronionego oczeki­wanego od sprawcy. Czynu tego nie uważa on za swój i nie obejmuje go własną wolą popełnienia. Nie działa więc animus auctoris. Podżegacz zmierza jedynie do wywołania zamiaru popełnienia czynu zabronionego u potencjalnego sprawcy. Współsprawca traktuje natomiast przestępne przedsięwzięcie jak własne. Współsprawca, realizując zamiar własny, może posłużyć się innymi osobami, a tym samym nie w każdym wypadku koniecznym komponentem współsprawstwa jest osobiste wykonywanie czynności odpowiadającej znamieniu czasownikowemu przestępstwa. Wykonuje czyn zabroniony wspólnie i w porozumieniu z inną osobą (art. 18 § 1 k.k.) także ten, kto nie biorąc osobiście udziału w czynności sprawczej tego czynu, swoim zachowaniem zapewnia realizację uzgodnionego z tą osobą wspólnego przestępczego zamachu ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 2004 r., V KK 351/03, LEX nr 106651, podobnie: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 15 października 2014 r., II AKa 291/14, LEX nr 1621276). Po wydaniu rozstrzygnięcia, w razie zaistnienia potrzeby sporządzenia uzasadnienia wyroku, Sąd Rejonowy będzie miał na uwadze okoliczność, iż treść uzasadnienia powinna wykazywać logiczny proces myślowy, który doprowadził do wniosku o winie lub niewinności oskarżonego. Mimo, że w myśl art. 455a k.p.k. nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k., to jednak ranga i znaczenie uzasadnienia wyroku, choćby dla dokonywania kontroli instancyjnej i kontroli prawidłowości zapadłego rozstrzygnięcia, skłaniać powinny organ orzekający do takiej redakcji uzasadnienia wyroku, która w sposób czytelny, rzeczowy i wewnętrznie niesprzeczny przedstawiałaby sposób rozumowania sądu i dokonywane oceny ( podobnie: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 6 czerwca 2013 r., II AKa 81/13, LEX nr 1324703).

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.