Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 kwietnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił T. J. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy do pracy w szczególnych warunkach nie uwzględnił okresu zatrudnienia od 1 września 1969 r. do 15 września 1979 r. ( (...) w Ł.) jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, ponieważ ubezpieczony nie przedłożył świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach z podaną nazwą stanowiska oraz powołaniem na odpowiednie rozporządzenie i zarządzenie, natomiast z dokumentacji zastępczej nie wynika jednoznacznie, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy ubezpieczony wykonywał pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Dodał nadto, że brak jakiegokolwiek udokumentowania zatrudnienia w szczególnych warunkach z innych zakładów pracy. Wnioskodawca udokumentował ogólny staż pracy w wymiarze 28 lat, 11 miesięcy, 19 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym staż w szczególnych warunkach w wymiarze 2 lat i 16 dni.

/decyzja – k. 21 plik II akt ZUS/

Wnioskodawca T. J. reprezentowany przez adwokata złożył odwołanie od w/w decyzji i zarzucił jej:

1.  naruszenie art. 7 kodeksu postępowania administracyjnego w zw. z art. 124 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS poprzez brak wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, skutkujący odmową ustalenia prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej,

2.  naruszenie §2 w zw. z §4 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, poprzez uznanie, że ubezpieczony nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych w okresach zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...), Przedsiębiorstwie Budowlano (...) oraz w Wojewódzkiej Spółdzielni Budownictwa (...) w Ł., co doprowadziło do odmowy ustalenia prawa wnioskodawcy do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

W konsekwencji wniósł o zmianę, na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 kpc, decyzji organu rentowego i przyznanie emerytury na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej, poczynając – stosownie do art. 129 w/w ustawy - od dnia 1 marca 2015 r., tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym został złożony wniosek o przyznanie prawa do świadczenia oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

/odwołanie – k. 2 – 6/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podając te same argumenty co w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 11/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca T. J. urodził się (...)

/bezsporne/

W dniu 30 marca 2015 r. ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę.

/wniosek – k. 1 – 4 plik II akt ZUS/

Wnioskodawca w okresie od 1 września 1969 r. do 15 września 1979 r. był zatrudniony w (...) Oddział w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach: montera, od 26 lipca 1972 r. kierowcy. Podczas zatrudnienia w okresie od 28 kwietnia 1973 r. do 11 kwietnia 1975 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Do pracy został ponownie przyjęty w dniu 5 maja 1975 r.

/świadectwo pracy – k. 5 plik I akt ZUS, książeczka wojskowa – k. 7 – 8 plik I akt ZUS, zaświadczenie – k. 10 plik II akt ZUS, angaż – k. 13 plik II akt ZUS/

Podczas pracy w (...) Oddział w Ł. na stanowisku kierowcy ubezpieczony jeździł samochodami ciężarowymi powyżej 3,5 tony, takimi jak Z., Stary, wywrotki. Wnioskodawca woził cegłę, cement. W firmie nie było mniejszych samochodów. Była to praca w pełnym wymiarze czasu pracy.

/zeznania świadka R. B. z dnia 27 stycznia 2016 r. – 00:07:57 – 00:10:14 – płyta CD – k. 18, zeznania świadka J. B. z dnia 27 stycznia 2016 r. – 00:10:14 – 00:13:21 – płyta CD – k. 18/

Podczas zatrudnienia w w/w zakładzie pracy ubezpieczony otrzymywał dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu.

/świadectwo pracy – k. 5 plik I akt ZUS, angaże – k. 16/

W okresie od 2 września 1982 r. do 28 lutego 1989 r. pracował w Wojewódzkiej Spółdzielni Budownictwa (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy – operatora, kierowcy pojazdów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

/świadectwo pracy – k. 13 – 14 plik I akt ZUS/

Podczas zatrudnienia w w/w spółdzielni wnioskodawca pracował jako kierowca samochodów ciężarowych. Jeździł J., S.. W firmie były tylko samochody ciężarowe – skrzyniowe i wywrotki. Była to praca w pełnym wymiarze czasie pracy, nie było przestojów.

/zeznania świadka E. K. z dnia 27 stycznia 2016 r. - 00:13:21 – 00:17:21 – płyta CD – k. 18, zeznania świadka Z. M. z dnia 27 stycznia 2016 r. – 00:17:21 – 00:19:34/

Wnioskodawca od 12 lipca 1972 r. posiada uprawnienia do kierowania pojazdami powyżej 3,5 tony.

/prawo jazdy – k. 9 plik II akt ZUS/

Obecnie wnioskodawca nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

/bezsporne/

Wnioskodawca udokumentował ogólny staż pracy w wymiarze 28 lat, 11 miesięcy, 19 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym staż w szczególnych warunkach w wymiarze 2 lat i 16 dni.

/wyliczenia ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów zarówno w postaci dokumentów, jak i osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań świadków. Zgromadzonym dowodom Sąd dał wiarę. Zeznania świadków – osób niezainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy na korzyść którejkolwiek ze stron, a jednocześnie pracowników tego samych zakładów w tym samym czasie co wnioskodawca, nie budzą wątpliwości przy ocenie ich wiarygodności, nie są wzajemnie ze sobą ani z treścią załączonych do akt sprawy dokumentów sprzeczne, wzajemnie ze sobą korespondują. W ocenie Sądu zeznania świadków oraz pozostałe dokumenty dotyczące w/w okresów zatrudnienia ubezpieczonego potwierdzają jednoznacznie, że ubezpieczony pracował jako kierowca samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zaś ust. 2 w/w przepisu stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 w/w ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 – 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 i 2 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok SN z 15.12.1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok SN z 15.11. 2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do wieku – ukończył 60 rok życia oraz lat okresów składkowych i nieskładkowych. Skarżący nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. W ocenie Sądu wnioskodawca spełnia również warunek co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, iż wnioskodawca pracował na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Ł. Oddział w Ł. od 26 lipca 1972 r. do 15 września 1979 r. oraz w Wojewódzkiej Spółdzielni Budownictwa (...) w Ł. w okresie od 2 września 1982 r. do 28 lutego 1989 r.

Pracę kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony zaliczyć należy do prac w warunkach szczególnych. Pomocnicze znaczenie w tym zakresie stanowi wykaz zawarty w załączniku do Zarządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury i renty.

Stanowisko to wymienione zostało w Wykazie A, Dziale VIII, poz. 2, pkt 2 – kierowca samochodu ciężarowego.

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że wymieniona w pkt 2 działu VIII praca kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, jest pracą w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Stosownie do § 2 ust. 1 okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W myśl § 2 ust. 2 okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z dokumentów i z zeznań świadków.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał, że skarżący nie udowodnił okresu pracy 15 lat w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu wnioskodawca pomimo nieposiadania świadectwa pracy w szczególnych warunkach wykazał w przedmiotowym postępowaniu, że w (...) Oddział w Ł. od 26 lipca 1972 r. do 15 września 1979 r. oraz w Wojewódzkiej Spółdzielni Budownictwa (...) w Ł. w okresie od 2 września 1982 r. do 28 lutego 1989 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

Świadkowie zgodnie podali, że podczas zatrudnienia w (...) w Ł. wnioskodawca pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Jeździł samochodem marki Z., S.. Wnioskodawca woził cegłę, cement. Praca kierowcy była pracą w pełnym wymiarze czasu pracy. Z angaży wynika, że ubezpieczony jako kierowca samochodów ciężarowych pracował od 26 lipca 1972 r.

W tym stanie faktycznym, zdaniem Sądu okres zatrudnienia skarżącego na stanowisku kierowcy w okresie od 26 lipca 1972 r. do 15 września 1979 r. w (...) Oddział w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy jest pracą w szczególnych warunkach.

Podczas zatrudnienia w w/w zakładzie pracy ubezpieczony odbywał służbę wojskową w okresie od 28 kwietnia 1973 r. do 11 kwietnia 1975 r. i okres ten także należy zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie bowiem z orzecznictwem Sądu Najwyższego okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), jeżeli pracownik w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia (por. wyrok SN z dnia 6 kwietnia 2006 r., sygn. akt III UK 5/06, OSNP 2007/7 – 8/108, M.P.Pr. (...)).

Należy rozstrzygnąć w tym stanie faktycznym o kwalifikacji prawnej okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej, który przypadł w czasie trwania stosunku pracy o szczególnym charakterze, w ramach którego pracownik – powołany następnie do odbycia tej służby wojskowej świadczył pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zasadniczo przerwę w wykonywaniu zatrudnienia w ramach stosunku pracy wywołaną odbywaniem zasadniczej służby wojskowej uznaje się za zawieszenie realizacji nadal trwającego stosunku pracy z tego względu, że w okresie odbywania tej służby nie są wykonywane zobowiązania stron stosunku pracy, ponieważ pracownik doznaje przeszkód w świadczeniu pracy z powodu odbywania zasadniczej służby wojskowej, co prowadzi do zawieszenia świadczeń pracodawcy, które na ogół są ekwiwalentami za pracę wykonaną.

Równocześnie trzeba podkreślić, jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w w/w wyroku, że obowiązkiem obywatela polskiego jest obrona ojczyzny, a zakres obowiązku służby wojskowej określa ustawa (art. 85 ust. 1 i 2 Konstytucji RP). Ponadto konstytucyjna zasada demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej (art. 2), zasada równości wobec prawa i zakaz dyskryminacji z jakiejkolwiek przyczyny (art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji), wymuszają na gruncie Konstytucji, będącej najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej (art. 8 Konstytucji RP), ustanawianie takich regulacji ustawowych lub dokonywanie wykładni przepisów prawa powszechnie obowiązującego, które wykluczają jakiekolwiek pokrzywdzenie obywatela z powodu wykonywania publicznego obowiązku obrony ojczyzny. W konsekwencji na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych okresy czynnej służby wojskowej w Wojsku Polskim lub okresy jej równorzędne są zawsze okresami składkowymi (art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach), bez potrzeby wypełnienia jakichkolwiek dalszych warunków, a w szczególności bez względu na to, czy okresy odbytej służby były poprzedzone stosunkiem pracy lub innym stosunkiem prawnym kreującym tytuł obowiązkowego ubezpieczenia społecznego. Oznacza to, że okres czynnej służby wojskowej jest składkowym okresem ubezpieczenia dla każdego ubezpieczonego, który odbył taką służbę.

W tym zakresie organ rentowy zaliczył okres odbywania przez skarżącego służby wojskowej do okresu składkowego.

Zgodnie z art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. „o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej” (Dz.U.67.44.220 ) w brzmieniu obowiązującym w okresie 1967 – 1974 okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracowników, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy.

Zgodnie z art. 124 ust. 1 nieobowiązującej już ustawy z dnia 30 stycznia 1959 r. o powszechnym obowiązku wojskowym (Dz.U. z 1963 r. Nr 20, poz. 108), zakład pracy, który zatrudniał pracownika w chwili powołania do czynnej służby wojskowej, obowiązany był go zatrudnić na poprzednio zajmowanym stanowisku lub stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz nie niżej opłacanym, jeżeli pracownik najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z zasadniczej służby wojskowej zgłosił swój powrót do pracy. Dopiero niezachowanie tego terminu powodowało rozwiązanie stosunku pracy z mocy prawa, chyba że nastąpiło z przyczyn od pracownika niezależnych (ust. 2).

Na mocy wyraźnego brzmienia art. 125 tej ustawy, pracownikowi, który zgłosił się do pracy w terminie określonym w art. 124 ust. 1 zalicza się okres odbytej służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy albo od ciągłości pracy w danym zawodzie lub służbie, bądź w szczególnych warunkach, od których zależy nabycie tych uprawnień.

W oparciu o powyższe należy stwierdzić, że okres odbytej czynnej (zasadniczej) służby wojskowej przez pracownika zatrudnionego poprzednio w szczególnych warunkach pracy, który po zakończeniu tej służby zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia w terminie 30 dni od zakończenia służby wojskowej, traktuje się tak samo jak wykonywanie takiej pracy, a skoro okres ten podlega zaliczeniu do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy w szczególnych warunkach, to uwzględnia się go także do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 124 i 125 ustawy z dnia 30 stycznia 1959 r. o powszechnym obowiązku wojskowym, w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach). Jak wskazał Sąd Najwyższy taką językową wykładnię zdecydowanie wzmacniają powołane wyżej dyrektywy (zasady) konstytucyjne uzasadniające i usprawiedliwiające traktowanie okresu zasadniczej służby wojskowej przypadającego w okresie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia jako składkowego okresu pracy w szczególnych warunkach dla celów emerytalnych.

Ponadto, zdaniem Sądu Najwyższego, za przyjętą wykładnią przemawiają także regulacje szczególne dotyczące przesłanek nabycia prawa do szczególnych rodzajów emerytur: górniczej (art. 34, 35 i 38 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) lub emerytury kolejowej (art. 40, 41 i 45 tej ustawy) przez pracowników urodzonych przed dniem 1 stycznia 1949 r., zważywszy że powołane unormowania expressis verbis okresy służby wojskowej uznają za okresy zaliczalne do okresów rodzajów zatrudnienia wykonywanego w szczególnych warunkach (pracy górniczej lub zatrudnienia na kolei), wymaganych do nabycia emerytury w niższym od powszechnego wieku emerytalnym.

Wnioskodawca został powołany do zasadniczej służby wojskowej w czasie trwania zatrudnienia w (...) w Ł.. Po zakończeniu służby wojskowej (11 kwietnia 1975 r.) podjął pracę z dniem 5 maja 1975 r. i niniejszym zachował wymagany 30 dniowy termin zgłoszenia powrotu do pracy po odbyciu służby.

Na podstawie powyższych ustaleń należy zaliczyć skarżącemu okres pełnienia służby wojskowej od 28 kwietnia 1973 r. do 11 kwietnia 1975 r. do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach należy uwzględnić ubezpieczonemu także okres zatrudnienia od 2 września 1982 r. do 28 lutego 1989 r. w Wojewódzkiej Spółdzielni Budownictwa (...) w Ł.. Świadkowie zgodnie zeznali, że podczas całego zatrudnienia ubezpieczony pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Jeździł S. i J.. Była to praca w pełnym wymiarze czasu pracy.

A zatem brak jest przeszkód by zaliczyć wnioskodawcy w/w okres do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Staż pracy szczególnych warunkach uwzględniony przez organ rentowy w wymiarze 2 lat i 16 dni oraz udowodniony przez ubezpieczonego staż pracy w szczególnych warunkach z okresu zatrudnienia w Wojewódzkiej Spółdzielni Budownictwa (...) w Ł. oraz T. – Ł.” daje łącznie ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach dlatego też Sąd nie badał już szczegółowo czy okres zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) w R. w okresie od 18 września 1979 r. do 18 sierpnia 1982 r. był pracą w szczególnych warunkach.

Mając na względzie powyższe w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie wnioskodawca w sposób niewątpliwy wykazał przed Sądem, że przepracował ponad 15 lat w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Wnioskodawca spełnia także wszystkie pozostałe wymagane przepisami prawa przesłanki, zarówno w zakresie stażu pracy oraz nie bycia członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego jak i wieku.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 kpc w zw. z § 2 ust. 1 i 2 oraz §12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 r. Nr 461) i zasądził w pkt 2 wyroku od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. na rzecz wnioskodawcy kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu, wypożyczając akta rentowe.