Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 lipca 2015 roku – znak (...) – Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 1 lipca 2015 roku, odmówił A. S. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 roku: 26 lat, 2 miesiące i 2 dni okresów składkowych oraz 2 miesiące okresów nieskładkowych – łącznie 26 lat, 4 miesiące i 2 dni stażu pracy, w tym 1 rok, 6 miesięcy i 13 dni stażu w szczególnych warunkach. Organ rentowy wyjaśnił, że nie uwzględnił jako pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia
w okresie od 29 grudnia 1975 roku do 8 maja 1992 roku w (...) w K., ponieważ ubezpieczony nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach za ten czas.

/ decyzja – k. 75 akt ZUS/

A. S. w dniu 18 sierpnia 2015 roku wniósł odwołanie od ww. decyzji, podnosząc, że nie zgadza się z ustaleniami organu rentowego. Wnioskodawca wniósł o jej zmianę poprzez uwzględnienie 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach
i przyznanie mu prawa do emerytury. Ubezpieczony podniósł, że w (...) w K. wykonywał pracę kierowcy samochodów o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 16 września 1978 roku do 8 maja 1992 roku, tj. przez 13 lat, 7 miesięcy i 23 dni, co razem z latami uwzględnionymi przez ZUS daje 15 lat, 2 miesiące i 6 dni pracy w szczególnych warunkach.

/ odwołanie – k. 2 - 4/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 14 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie – k. 6 – 6 verte/

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

/ stanowiska stron – e-protokół z dnia 25 lutego 2016 roku – 00:01:07 – 00:04:53 – płyta
– k. 13; e-protokół z dnia 21 kwietnia 2016 roku – 00:01:07 – 00:01:25 – płyta – k. 21;
e-protokół z dnia 12 września 2016 roku – 00:04:26 – 00:05:20 – płyta – k. 38/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. S. urodził się w dniu (...).

/ okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 1 akt ZUS/

Złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

/ okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 2 akt ZUS/

A. S. złożył wniosek o emeryturę w dniu 1 lipca 2015 roku.

/okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 1 akt ZUS/

Wnioskodawca ma wykształcenie podstawowe i zawód wyuczony – kierowca.

/ okoliczności bezsporne, a nadto akta osobowe – koperta – k. 30/

Wnioskodawca w okresie od 13 lipca 1972 roku do 8 maja 1992 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku robotnika magazynowego i kierowcy
w (...) Zakładach (...) w K.. Odbył służbę wojskową
w okresie od dnia 25 stycznia 1974 roku do 12 grudnia 1975 roku. Wrócił do pracy po odbyciu służby wojskowej w dniu 29 grudnia 1975 roku.

/ okoliczność bezsporna, a nadto: świadectwo pracy – akta osobowe – koperta – k. 30/

Wnioskodawca uzyskał uprawnienia kat. C - do prowadzenia samochodów ciężarowych o całkowitym ciężarze powyżej 3,5 tony w trakcie odbywania zasadniczej służby wojskowej z dniem 21 listopada 1975 roku.

/prawo jazdy – k. 32, e-protokół z dnia 21 kwietnia 2016 roku – 00:01:25 – 00:12:17 – płyta
– k. 21/

Za okres zatrudnienia od 13 lipca 1972 roku do 24 stycznia 1974 roku (...) Zakład (...) w K. wystawił wnioskodawcy świadectwo prac
w szczególnych warunkach, wskazując że wykonywał prace magazynowe załadunkowe, rozładunkowe, transport oraz konfekcjonowanie surowców, półproduktów i wyrobów gotowych – pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych na stanowisku robotnik magazynowy, wymienionym w wykazie A dziale IV poz. 40 pkt 18, stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

/ okoliczność bezsporna, a nadto świadectwo pracy – k. 12 akt ZUS/

Za pozostały okres pracy brak jest w aktach osobowych wnioskodawcy świadectw pracy w szczególnych warunkach.

/ okoliczność bezsporna/

A. S. w okresach od maja do września 1976, 1977 i 1978 roku został oddelegowany do pracy jako kierowca w Ośrodku (...) w G.. W tym czasie jeździł na zmianę samochodami ciężarowymi oraz N..

/akta osobowe – k. 30, k. 54,56,57 akt ZUS, zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 12 września 2016 roku – 00:01:43 – 00:04:46 – płyta – k. 38 w zw. z e-protokół z dnia 21 kwietnia 2016 roku – 00:01:25 – 00:12:17 – płyta – k. 21, zeznania świadka A. C. - e-protokół z dnia 21 kwietnia 2016 roku – 00:20:20 – 00:31:55 – płyta – k. 21;

Po powrocie z delegacji w G. wnioskodawca od września 1978 roku pracował jako kierowca, jeżdżąc tylko samochodami ciężarowymi o całkowitym ciężarze powyżej 3,5 tony z przyczepą (marki s. 28, ził, jelcz, osinobus). Przewoził materiały wyprodukowane przez (...) Zakład (...) w K.: acetony, kwasy, odczynniki chemiczne. Jeździł w trasy po całej Polsce razem z konwojentem. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy i w nadgodzinach. Pracował 14 godzin dziennie i więcej. Często kończył pracę dopiero w sobotę. Otrzymywał wynagrodzenie w stawce godzinowej oraz dodatek za prowadzenie pojazdu i wynagrodzenie za godziny nadliczbowe. Pomagał również w załadunku i rozładunku, który zajmował ok. godziny na dobę. Miał zezwolenie na przewożenie produktów niebezpiecznych. Gdy samochód ciężarowy się popsuł, kierowca czekał na jego naprawę dzień lub 2. W wyjątkowych sytuacjach kierowca otrzymywał zlecenie na inne auto ciężarowe o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

/akta osobowe – k. 30, zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 12 września 2016 roku
– 00:01:43 – 00:04:46 – płyta – k. 38 w zw. z e-protokół z dnia 21 kwietnia 2016 roku
– 00:01:25 – 00:12:17 – płyta – k. 21, zeznania świadka A. C. - e-protokół
z dnia 21 kwietnia 2016 roku – 00:20:20 – 00:31:55 i 00:47:54 – 00:51:06 – płyta – k. 21; zeznania świadka W. S. - e-protokół z dnia 21 kwietnia 2016 roku – 00:33:06
– 00:45:23 – płyta – k. 21;

W dniu 24 maja 1982 roku A. S. zawarł z (...) Zakładami (...) w K. umowę, na mocy której powierzone zostało mu mienie pobrane do sprzedaży obwoźnej z magazynów. Wnioskodawca wyjeżdżał w nocy na targ
i sprzedawał produkty paszowe. Od godziny 6 do 12 stał na targu, a następnie jechał do kolejnej miejscowości. Jego praca obejmowała 5 województw. W trasy wyjeżdżał po zakończeniu sprzedaży. Wnioskodawca pracował w ten sposób, zajmując się handlem do 1987 roku.

/umowa – k. 32 ZUS , zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 12 września 2016 roku
– 00:01:43 – 00:04:46 – płyta – k. 38 w zw. z e-protokół z dnia 21 kwietnia 2016 roku
– 00:14:16 – 00:17:48 – płyta – k. 21, zeznania świadka A. C. - e-protokół
z dnia 21 kwietnia 2016 roku – 00:20:20 – 00:31:55 – płyta – k. 21; zeznania świadka W. S. - e-protokół z dnia 21 kwietnia 2016 roku – 00:33:06
– 00:45:23 – płyta – k. 21/

Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił wnioskodawcy do pracy
w szczególnych warunkach okres zatrudnienia obejmujący 1 rok, 6 miesięcy i 13 dni,
w czasie od 13 lipca 1972 roku do 24 stycznia 1974 roku w (...) Zakładzie (...) w K..

/okoliczność bezsporna, a nadto: decyzja – k. 75 akt ZUS /

Wnioskodawca udokumentował na dzień 1 stycznia 1999 roku ogólny staż pracy
w wymiarze 26 lat, 4 miesięcy i 2 dni.

/okoliczność bezsporna, a nadto decyzja – k. 75 akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów znajdujących się w aktach rozpoznawanej sprawy, w tym w aktach ZUS, zwłaszcza dokumentacji z czasów zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Zakładzie (...) w K., a także na podstawie zeznań wnioskodawcy oraz zeznań świadków A. C. i W. S., którzy również pracowali
w (...) Zakładzie (...) w K. w spornym okresie
i posiadają w związku z tym wiedzę na temat charakteru pracy wykonywanej wówczas przez wnioskodawcę.

Zgromadzone dokumenty, zeznania wnioskodawcy oraz zeznania świadków nie budzą wątpliwości co do ich wiarygodności, znajdują potwierdzenie w załączonej dokumentacji osobowej, uzupełniają się wzajemnie i stanowią tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i jako takie podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku ( vide art. 196 ustawy) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (wynoszący 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn).

Jak dalej stanowi ust. 2 powołanego przepisu, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z § 3 i 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 wskazanego rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...)
i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok.
i Prawo (...) ).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

W rozpoznawanej sprawie nie było wątpliwości, że wnioskodawca spełnia ustawowe przesłanki co do wieku, ponieważ ukończył 60 lat w dniu 28 czerwca 2014 roku. Złożył też wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Ma przy tym wymagany na dzień 1 stycznia 1999 roku okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 26 lat, 4 miesiące i 2 dni. Organ rentowy zakwestionował jednak wymagany okres 15 lat pracy
w szczególnych warunkach. Jak ustalił Sąd stanowisko to znajduje oparcie w obowiązujących
w tym zakresie przepisach oraz w stanie faktycznym sprawy.

Regulacja § 2 Rozporządzenia, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca
w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed Sądem. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia
w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków ( por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85 – LEX 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84 – LEX 14625).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej
przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z zeznań świadków, zeznań wnioskodawcy oraz przeprowadził dowód z dokumentacji zatrudnienia wnioskodawcy.

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wnioskodawca
w okresie zatrudnienia od 13 lipca 1972 roku do 8 maja 1992 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku robotnika magazynowego i kierowcy
w (...) Zakładach (...) w K..

Bezspornym jest, że od 13 lipca 1972 roku do 24 stycznia 1974 roku A. S. wykonywał prace w szczególnych warunkach, tj. prace magazynowe załadunkowe, rozładunkowe, transport oraz konfekcjonowanie surowców, półproduktów i wyrobów gotowych – pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych na stanowisku robotnik magazynowy, wymienionym w wykazie A dziale IV poz. 40 pkt 18, stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

Przyczyną nieuwzględnienia przez organ rentowy pozostałego okresu pracy do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych był brak świadectwa wykonywania prac
w warunkach szczególnych za ten czas.

Pamiętać jednak należy, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur
i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

Z zeznań świadków oraz samego wnioskodawcy wynika, że od września 1978 roku A. S. pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o całkowity ciężarze powyżej 3,5 tony. Wcześniej pracował jako kierowca jeżdżąc również mniejszymi samochodami (N.). Znajduje to swoje potwierdzenie w dokumentacji osobowej wnioskodawcy. Wnioskodawca posiadał uprawnienia do kierowania pojazdami o całkowitym ciężarze powyżej 3,5 tony od 21 listopada 1975 roku.

Sąd ustalił, że wnioskodawca po powrocie z delegacji w ośrodku wczasowym w G., od września 1978 roku jeździł tylko samochodami ciężarowymi o całkowitym ciężarze powyżej 3,5 tony z przyczepą (marki s. 28, ził, jelcz, osinobus). Przewoził materiały wyprodukowane przez (...) Zakład (...) w K.: acetony, kwasy, odczynniki chemiczne. Jeździł w trasy po całej Polsce razem z konwojentem. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, często z nadgodzinami. Pracował 14 godzin dziennie i więcej. Otrzymywał wynagrodzenie w stawce godzinowej oraz dodatek za prowadzenie pojazdu i wynagrodzenie za godziny nadliczbowe. Pomagał również w załadunku i rozładunku, który zajmował ok. godziny na dobę. Miał zezwolenie na przewożenie produktów niebezpiecznych.

Wykonywał zatem prace wymienione w wykazie A dział VIII pkt 2, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.), czyli „prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”.

Pomocniczo w tym zakresie odnieść się należy do wykazu A zawartego w załączniku nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 1 lipca 1983 roku w sprawie stanowisk pracy w zakładach pracy resortu administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej, gdzie w dziale VIII, poz. 2, pkt 1 wskazano stanowisko: „kierowca samochodu ciężarowego (pojazdu członowego i specjalnego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym co najmniej 3,5 tony”.

Jak jednak przyznał sam wnioskodawca, w okresie od 24 maja 1982 roku do końca 1987 roku zajmował się głównie handlem obwoźnym produktów K. Zakładów (...) w K.. Zakład pracy powierzał mu mienie do sprzedaży obwoźnej z magazynów. Nocą wnioskodawca wyjeżdżał na targ, gdzie sprzedawał produkty paszowe. Zeznał, że na targu pracował od 6 do 12, a następnie jechał do kolejnych miejscowości. W tym czasie sprzedaż obwoźna była jego głównym zajęciem. W trasy wyjeżdżał dopiero po zakończeniu sprzedaży. W tym czasie kierował zatem samochodami ciężarowymi o masie przekraczającej 3,5 tony, ale w celu przewożenia towarów na miejsce sprzedaży i powrotu po zakończeniu handlu, którym również sam się zajmował.

We wcześniejszym i późniejszym okresie wnioskodawca był głównie kierowcą i choć zeznał, że pomagał również w czynnościach załadunkowych i rozładunkowych to jednak
w nieznacznym wymiarze. Wnioskodawca pracował bowiem również w nadgodzinach
– ok. 14 godzin dziennie i więcej, a załadunek i rozładunek obejmował około godziny na dobę. Nie ma zatem wątpliwości, że jako kierowca samochodu ciężarowego (pojazdu członowego i specjalnego) o dopuszczalnym ciężarze całkowitym co najmniej 3,5 tony A. S. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, jednak z wyłączeniem okresu od 24 maja 1982 roku do końca 1987 roku, kiedy jego głównym zajęciem był handel obwoźny.

Stałe wykonywanie pracy w warunkach szczególnych jest rozumiane w orzecznictwie Sądu Najwyższego jako wypełnianie pełnego wymiaru czasu pracy na zajmowanym stanowisku, gdyż nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika ( vide wyrok z dnia 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, OSNP 2009 nr 21-22, poz. 290).

Nadto Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wyrażony
w wyroku z dnia 25 września 2013 roku, sygn. akt III AUa 106/13 ( LEX nr 1381334), zgodnie z którym warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku, stale tj. ciągle wykonuje pracę w szczególnych warunkach i nie wykonuje w tym czasie żadnych innych czynności nie związanych z zajmowanym stanowiskiem. A zatem, w przypadku jednoczesnego wykonywania prac wymienionych w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43), z niewymienionymi, nawet gdy stosunek tych prac jest nieproporcjonalnie wysoki na rzecz tych pierwszych, przekreślona zostaje możliwość uznania takiej pracy za pracę
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, ponieważ nie była wykonywana stale, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wnioskodawca, na którym zgodnie z art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodowy w niniejszej sprawie, nie udowodnił podnoszonego w odwołaniu twierdzenia, że od 16 września 1978 roku do maja 1992 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę zaliczaną do prac w warunkach szczególnych.

Strona odwołująca się tylko częściowo podważyła stanowisko organu rentowego. Wnioskodawca udowodnił, że wykonywał prace w warunkach szczególnych nie tylko
w okresie wskazanym w świadectwie pracy wystawionym przez (...) Zakład (...) w K., tj. od 13 lipca 1972 roku do 24 stycznia 1974 roku, ale także w okresie od września 1978 roku do 23 maja 1982 roku (kiedy to zajął się handlem obwoźnym) oraz od 1 stycznia 1988 roku do 8 maja 1992 roku. Wciąż jest to jednak staż pracy w szczególnych warunkach mniejszy niż 15 lat. Co więcej, nawet gdyby przyjąć, że A. S. już od powrotu do pracy z wojska w dniu 29 grudnia 1975 roku pracował jako kierowca samochodu ciężarowego (pojazdu członowego i specjalnego)
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym co najmniej 3,5 tony, to wyłączając okres pracy przy handlu obwoźnym, nadal brak jest podstaw do uwzględnienia wymaganego 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

Wnioskodawca spełnił przesłanki do przyznania emerytury jedynie w zakresie wieku, wymaganego 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz złożenia wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa. Nie przepracował jednak wymaganych ustawowo 15 lat w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Emerytura nie przysługuje zatem wnioskodawcy.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie, orzekając jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

14 października 2016 roku

M.U.