Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Włodzimierz Czechowicz

Protokolant: protokolant sądowy Urszula Kalinowska

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2016 r. w Warszawie

sprawy L. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy i wcześniejszą emeryturę z warunków szczególnych

na skutek odwołania L. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 25 sierpnia 2016 r. znak (...)

oraz z dnia 7 września 2016 r. znak (...)

oddala odwołania.

Sygn. akt VII U 1495/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 sierpnia 2016 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu L. S. prawa do emerytury na podstawie art.184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, gdyż ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego 15–letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a jedynie 4 lata, 1 miesiąc i 14 dni oraz 25–letniego okresu składkowego i nieskładkowego, a jedynie 17 lat, 6 miesięcy i 6 dni. Jednocześnie organ rentowy podkreślił, że nie uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia ubezpieczonego w zakładzie pracy (...) – 1 od dnia 08 stycznia 1974 r. do dnia 10 maja 1975 r. z uwagi na brak wskazania przez ww. pracodawcę w świadectwie pracy, że praca w szczególnych warunkach była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz okresu zatrudnienia w Elektrociepłowni (...) od dnia 8 lutego 1979 r. do dnia 5 września 1979 r. z uwagi na błędne wystawienie świadectwa pracy przez pracodawcę, który w tym zakresie powinien określić stanowisko pracy ściśle według wykazu, działu, pozycji i punktu Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze bądź według wzoru, będącego załącznikiem do właściwego zarządzenia resortowego lub uchwały. Z kolei w treści wystawionego świadectwa pracy w warunkach szczególnych, pracodawca podał błędnie charakter wykonywanej pracy, powołując się na Dział XIV poz. 12 pkt. 9 zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983. W tych okolicznościach, wobec braku spełnienia ustawowych przesłanek z ustawy emerytalnej, Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił L. S. prawa do dochodzonego świadczenia (decyzja z dnia 25 sierpnia 2016 r., znak: (...) k. 27-28, tom III a.r.).

Następnie,decyzją z dnia 07 września 2016 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. , odmówił ubezpieczonemu L. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, powołując się na to, że zarówno w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem zgłoszenia wniosku o rentę, jak i przed dniem powstania niezdolności do pracy, nie udokumentował on wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, wynoszącego łącznie co najmniej 5 lat. Organ rentowy podkreślił, że w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku, tj. w okresie od dnia 27 lipca 2006 r. do dnia 26 lipca 2016 r. uznał za udowodnione okresy składkowe w wymiarze 3 lat i 1 miesiąca (27.07.2006 r. – 27.07.2006 r., 28.07.2006 r. – 31.08.2006 r., 09.09.2006 r.-11.09.2006 r., 25.09.2006 r. – 06.08.2007 r., 20.02.2008 r. – 19.06.2009 r., 01.05.2010 r.-11.02.2011 r.) oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 2 miesięcy i 21 dni (07.08.2007 r.-24.09.2007 r., 25.09.2007 r. – 26.10.2007 r.). Jednocześnie wskazał, że w ostatnim dziesięcioleciu przed powstaniem niezdolności do pracy, tj. w okresie od dnia 17 lutego 2001 do dnia 16 lutego 2011 r. ubezpieczony udokumentował okresy składkowe w wymiarze 3 lat, 3 miesięcy i 20 dni (06.05.2006 r. – 30.05.2006 r., 01.06.2006 r. – 27.07.2006 r., 28.07.2006 -31.08.2006 r., 09.09.2006 r. – 11.09.2006 r., 25.09.2006 r. – 06.08.2007 r., 20.02.2008 r. – 19.06.2009 r., 01.05.2010 r. – 11.02.2011 r.) oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 2 miesięcy i 21 dni (07.08.2007 r. – 24.09.2007 r., 25.09.2007 r. – 26.10.2007 r.), tj. łącznie 3 lata, 6 miesięcy i 11 dni. Dodał przy tym, że odwołujący nie spełnia warunku określonego w art. 58 ust. 2a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem nie udowodnił 30-letniego okresu składkowego, a wyłącznie 20 lat, 9 miesięcy i 26 dni okresów składkowych oraz 2 miesiące i 21 dni okresów nieskładkowych, tj. łącznie 21 lat i 17 dni ogólnego stażu pracy. Stwierdził także, że do stażu pracy nie zaliczył okresów prowadzenia przez ubezpieczonego działalności gospodarczej od dnia 03 maja 1994 r. do dnia 31 października 1994 r., od dnia 31 grudnia 1994 r. do dnia 31 grudnia 1994 r., od dnia 01 lutego 1995 r. do dnia 30 kwietnia 1996 r., od dnia 01 maja 1996 r. do dnia 31 maja 1996 r., od dnia 02 września 1996 r. do dnia 30 września 1997 r., od dnia
1 listopada 1997 r. do dnia 31 grudnia 1998 r., od dnia 01 stycznia 1999 r. do dnia 30 czerwca 2006 r. oraz od dnia 16 września 2009 r. do dnia 12 lutego 2011 r. z uwagi na brak opłacania składek na ubezpieczenia społeczne w ww. okresach czasu (decyzja z dnia 07 września 2016 r., znak: (...), k. 23-24, tom II a.r.).

Ubezpieczony L. S. w odwołaniu z dnia 12 września 2016 r. oraz na rozprawie w dniu 29 grudnia 2016 r. domagał się zmiany decyzji z dnia 25 sierpnia 2016 , znak: (...) oraz z dnia 7 września 2016 r., znak: (...) poprzez przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury oraz renty z tytułu niezdolności do pracy ponosząc, iż posiada wymagany staż pracy w warunkach szczególnych, jak również ogólny staż pracy, uprawniający go do uzyskania prawa do wskazanych powyżej świadczeń. Odwołujący wskazał, że wydane przez organ rentowy decyzje są dla niego krzywdzące, jako niehumanitarne oraz sprzeczne z Konstytucją RP. Kwestionując zasadność wydanych decyzji, wnioskodawca odwołał się przede wszystkim do zasady demokratycznego państwa prawnego, prawa każdego obywatela do sądu, jak również zasad praworządności i legalności (odwołanie z dnia 12 września 2016 r. k. 2-3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. , w dniu 3 października 2016 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o odrzucenie odwołania od decyzji z dnia
7 września 2016 r., znak: (...), na podstawie art. 477 ^{( 9)} § 3 ^{( 1)} k.p.c., zaś w przypadku nieuwzględnienia powyższego wniosku o oddalenie odwołania od ww. decyzji, jak również od decyzji z dnia 25 sierpnia 2016 r., znak: (...) na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie zgadzając się z decyzją Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 12 sierpnia 2016 r., nie wniósł sprzeciwu od tego orzeczenia do Komisji Lekarskiej ZUS, które to uprawnienie przewiduje art. 14 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Z kolei art. 477 ^{( 9)} § 3 ^{( 1)}k.p.c. stanowi, że sąd odrzuci odwołanie w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, jeżeli osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu od tego orzeczenia do Komisji Lekarskiej ZUS i odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia. W dalszej kolejności organ rentowy wskazał, że w razie nieuwzględnienia przez Sąd powyższego wniosku, domaga się oddalenia odwołania od decyzji z dnia 25 sierpnia 2016 r., znak: (...) oraz od decyzji z dnia
7 września 2016 r., znak: (...) na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. W tym względzie, organ rentowy podkreślił, że odwołujący nie spełnia przesłanki z art. 57 ust. 2 ustawy emerytalnej, ponieważ w ostatnim dziesięcioleciu przed powstaniem niezdolności do pracy, tj. w okresie od dnia 17 lutego 2001 r. do dnia 16 lutego 2011 r. udowodnił on okresy składkowe i nieskładkowe w wymiarze 3 lat, 6 miesięcy i 11 dni, natomiast w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku o rentę, tj. od dnia 27 lipca 2006 r. do dnia 26 lipca 2016 r. udowodnił 3 lata, 3 miesiące i 21 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Wskazał, że łączny wymiar okresów składkowych i nieskładkowych ubezpieczonego wynosi 21 lat i 17 dni, a więc nie spełnia on również przesłanki z art. 58 ust. 4 ustawy emerytalnej, tj. nie udowodnił 30 lat okresów składkowych. Na tej podstawie organ rentowy uznał, że zaskarżona decyzja z dnia 7 września 2016 r., znak: (...) jest prawnie oraz faktycznie uzasadniona.

W kwestii zaś dochodzonego przez odwołującego roszczenia o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych organ rentowy stwierdził, że L. S. nie spełnia przesłanek określonych w art. 184 ustawy emerytalnej w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, albowiem na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a jedynie 4 lata, 1 miesiąc i 14 dni oraz 25 – letniego okresu składkowego i nieskładkowego, a jedynie 17 lat, 6 miesięcy i 6 dni. Jednocześnie organ rentowy podkreślił, że nie uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia ubezpieczonego w zakładzie pracy (...) – 1 od dnia 08 stycznia 1974 r. do dnia 10 maja 1975 r. z uwagi na brak wskazania przez ww. pracodawcę w świadectwie pracy, że praca w szczególnych warunkach była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz okresu zatrudnienia w Elektrociepłowni (...) od dnia 08 lutego 1979 r. do dnia 05 września 1979 r. z uwagi na to, że podany rodzaj wykonywanych prac nie jest zgodny z tym, który został wymieniony w Dziale XIV, pod poz. 12, pkt. 9 zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 r. Ponieważ odwołujący nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych oraz 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych na mocy decyzji z dnia 25 sierpnia 2016 r., znak: (...) odmówił przyznania na jego rzecz prawa do ww. świadczenia (odpowiedź na odwołanie z dnia k. 4-5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

L. S. urodzony w dniu (...), w dniu 28 kwietnia 2014 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Do wniosku ubezpieczony załączył informację dotyczącą okresów składkowych i nieskładkowych, w której wskazał nazwy poszczególnych zakładów pracy bez podania rzeczywistych okresów zatrudnienia. W treści ww. załącznika, odwołujący wyszczególnił, że był zatrudniony w Zakładach (...) z siedzibą w W. na stanowisku ślusarza, w Zakładach (...) z siedzibą w W. na stanowisku ślusarza-spawacza, w Zakładach (...) z siedzibą w W. na stanowisku ślusarza-spawacza, w Fabryce (...) na stanowisku spawacza, w zakładach pracy (...) na stanowisku spawacza, w zakładzie pracy (...) – praca na ropociągu, w zakładzie pracy u P. na stanowisku spawacza-blacharza, w Elektrociepłowni (...) na stanowisku spawacza ciśnieniowego, w Zakładach (...) z siedzibą w W. na stanowisku spawacza, w Zakładach (...) z siedzibą w W. – praca na rurociągu, w zakładach pracy (...) i (...) na stanowisku ochroniarza oraz wskazał, że w latach 1994-1999 oraz 2006-2011 prowadził własną pozarolniczą działalność gospodarczą. Do wniosku o świadczenie odwołujący nie załączył jednak żadnej dokumentacji dotyczącej przebytych okresów ubezpieczenia (wniosek o rentę z dnia 28 kwietnia 2014 r. wraz z załącznikiem k. 1-9, tom I a.r.).

W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych wszczął postępowanie wyjaśniające w celu ustalenia przebytych przez odwołującego okresów składkowych i nieskładkowych, jak również skierował L. S. na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS celem wydania orzeczenia w przedmiocie ustalenia niezdolności do pracy. Na mocy orzeczenia z dnia 10 czerwca 2014 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy na okres do dnia 30 czerwca 2015 r., natomiast jako datę powstania całkowitej niezdolności do pracy wskazał dzień 17 lutego 2011 r. (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 10 czerwca 2014 r. k. 31, tom I a.r.).

W dniu 16 maja 2014 r. organ rentowy skierował do ubezpieczonego wezwanie do przedłożenia dokumentów potwierdzających poszczególne okresy zatrudnienia oraz wysokość osiąganego z tych tytułów wynagrodzenia w postaci świadectw pracy, legitymacji ubezpieczeniowej, książeczki wojskowej oraz zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Jednocześnie nadmienił, że niedostarczenie ww. dowodów spowoduje wydanie decyzji w terminie 30 dni od upływu terminu wyznaczonego do przedstawienia niezbędnych dokumentów (pismo z dnia 16 maja 2014 r. k. 35, tom I a.r.).

W dniu 7 lipca 2014 r. odwołujący L. S. złożył w organie rentowym następujące dokumenty: kserokopię książeczki spawacza, poświadczenie przebiegu ubezpieczenia społecznego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w okresie od dnia 16 grudnia 1993 r. do dnia 31 grudnia 1998 r., zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej ze wskazaniem daty rozpoczęcia prowadzenia tej działalności od dnia 15 grudnia 1993 r., potwierdzenie ubezpieczenia z tytułu pracy w zakładzie pracy (...) w okresie od dnia 25 listopada 1981 r. do dnia 07 września 1982 r., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu w Miejskich Zakładach (...) od dnia 18 czerwca 1980 r. do dnia 19 września 1981 r. oraz od dnia 25 września 2006 r. do dnia 24 września 2007 r., świadectwo pracy w Miejskich Zakładach (...) z siedzibą w W., potwierdzające okres zatrudnienia od dnia 25 września 2006 r. do dnia 24 września 2007 r., świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych w Elektrociepłowni (...), potwierdzające okres zatrudnienia od dnia 08 lutego 1979 r. do dnia 05 września 1979 r., kopię świadectwa pracy w Miejskich Zakładach (...) z siedzibą w W., potwierdzające okres zatrudnienia od dnia 16 marca 1970 r. do dnia 20 czerwca 1970 r., świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w (...) od dnia 16 marca 1970 r. do dnia 20 czerwca 1970 r., pismo z zakładu pracy (...) S.A. o braku dokumentacji płacowej, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach (...) od dnia 10 listopada 1970 r. do dnia 28 czerwca 1973 r., świadectwo pracy w zakładzie pracy (...) od dnia 08 stycznia 1974 r. do dnia 10 maja 1975 r., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu w Elektrociepłowniach (...), świadectwo pracy w (...) Zakładach (...), potwierdzające okres zatrudnienia od dnia 06 lipca 1970 r. do dnia 31 października 1970 r., umowę zlecenia z firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz zaświadczenie o zatrudnieniu na podstawie umowy zlecenia w firmie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dokumentacja k. 137-175, tom I a.r.).

Odwołujący legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności na stałe, wydanym przez Miejski Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. w dniu 06 lipca 2011 r. ze wskazaniem symbolu niepełnosprawności 07-S (choroby układu oddechowego i krążenia), 08-T (choroby układu pokarmowego) oraz 05-R (upośledzenie narządu ruchu) (orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 06 lipca 2011 r. k. 15 a.s.).

Decyzją z dnia 22 lipca 2014 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu L. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że nie udokumentował on wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, wynoszącego 5 lat. W związku z przedłożeniem przez odwołującego w dniu 22 lipca 2014 r. dodatkowych dokumentów, dotyczących przebiegu zatrudnienia oraz decyzji o podleganiu obowiązkowo ubezpieczeniu z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia w firmie (...) Sp. z o.o., organ rentowy wydał w dniu 19 sierpnia 2014 r. kolejną decyzję, odmawiającą ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, zmieniając decyzję z dnia 22 lipca 2014 r. w części dotyczącej udokumentowanych okresów składkowych i nieskładkowych. Organ rentowy po raz kolejny wskazał, że odwołujący nie spełnia warunku udowodnienia co najmniej 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem zgłoszenia wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy określonym przez Lekarza Orzecznika ZUS. Organ rentowy zaznaczył, że ostatecznie zarówno w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku o rentę, tj. w okresie od dnia 28 kwietnia 2004 r. do dnia 27 kwietnia 2014 r., jak też w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem powstania niezdolności do pracy, tj. w okresie od dnia 17 lutego 2001 r. do dnia
16 lutego 2011 r. uznał za udowodnione okresy składkowe w wymiarze 3 lat, 2 miesięcy i 20 dni oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 2 miesięcy i 19 dni, tj. łączny staż pracy we wspomnianych dziesięcioleciach w wymiarze 3 lat, 5 miesięcy i 9 dni zamiast wymaganych 5 lat. Od decyzji z dnia 19 sierpnia 2014 r. odwołujący nie złożył odwołania, zatem po upływie określonego terminu decyzja ta stała się prawomocna (decyzja z dnia 22 lipca 2014 r., znak: (...) k. 191-192, decyzja z dnia 04 lipca 2014 r., nr: (...) k. 205-208, decyzja z dnia 19 sierpnia 2014 r., znak: (...) k. 215-216, tom I a.r.).

W dniu 20 sierpnia 2014 r., odwołujący wystąpił do Prezesa ZUS z wnioskiem o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku. Decyzją z dnia
23 października 2014 r. Prezes ZUS odmówił przyznania tego świadczenia wskazując, że w jego ocenie w sprawie nie zostały wykazane szczególne okoliczności, uniemożliwiające przezwyciężenie przeszkód w wykonywaniu zatrudnienia, albowiem w przerwach pomiędzy poszczególnymi okresami prowadzenia działalności gospodarczej, w stosunku do odwołującego nie została orzeczona całkowita niezdolność do pracy. Prezes ZUS zaznaczył także, że jak wynika z przedłożonej dokumentacji, odwołujący do momentu podjęcia zatrudnienia w dniu 1 maja 2010 r. oraz w okresie od dnia 12 lutego 2011 r. do dnia 12 lutego 2011 r. nie opłacał składek na ubezpieczenia społeczne oraz na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, wskutek czego powstały przerwy w ubezpieczeniu. Wskazał, że prowadzenie działalności gospodarczej i nieodprowadzanie z powyższego tytułu składek na ubezpieczenia społeczne było świadomym wyborem, rodzącym określone skutki prawne. Trudno zatem uznać, że w sprawie wystąpiły szczególne okoliczności, które uniemożliwiłyby spełnienie warunków wymaganych do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w trybie zwykłym. W związku z powyższym Prezes ZUS nie znalazł podstaw do przyznania odwołującemu świadczenia w drodze wyjątku na podstawie art. 83 ww. ustawy (pismo z dnia 20 sierpnia 2014 r. k. 219-225, decyzja z dnia 23 października 2014 r. k. 249-250, tom I a.r.).

W związku ze złożonym w dniu 20 czerwca 2016 r. pismem w sprawie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy lub do emerytury, organ rentowy udzielił odwołującemu wyjaśnień w piśmie z dnia 19 lipca 2016 r. Pomimo tego, w dniu 27 lipca 2016 r. odwołujący złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. kolejny wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy oraz wniosek o wcześniejszą emeryturę z warunków szczególnych. Do powyższych wniosków odwołujący nie załączył żadnych dodatkowych dokumentów w przedmiocie zatrudnienia i wynagrodzenia osiąganego w spornym okresie czasu (wniosek o rentę z dnia 27 lipca 2016 r. k. 1-6, pismo z dnia 19 lipca 2016 r. k. 25-28, tom II a.r., wniosek o emeryturę z dnia 27 lipca 2016 r. k. 1-7, tom III a.r.).

W toku postępowania wyjaśniającego odwołujący został skierowany na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym w dniu 12 sierpnia 2016 r. stwierdził, że ubezpieczony jest trwale całkowicie niezdolny do pracy, wskazując, jako datę powstania niezdolności do pracy dzień 17 lutego 2011 r. Od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS odwołujący nie wniósł sprzeciwu do Komisji Lekarskiej ZUS (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 12 sierpnia 2016 r. k. 13-14, tom II a.r.).

Decyzją z dnia 25 sierpnia 2016 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu L. S. prawa do emerytury na podstawie art.184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, gdyż ubezpieczony na dzień 01 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a jedynie 4 lata, 1 miesiąc i 14 dni oraz 25 – letniego okresu składkowego i nieskładkowego, a jedynie 17 lat, 6 miesięcy i 6 dni. Jednocześnie organ rentowy podkreślił, że nie uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia ubezpieczonego w zakładzie pracy (...) od dnia 08 stycznia 1974 r. do dnia 10 maja 1975 r. z uwagi na brak wskazania przez ww. pracodawcę w świadectwie pracy, że praca w szczególnych warunkach była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz okresu zatrudnienia w Elektrociepłowni (...) od dnia 08 lutego 1979 r. do dnia 05 września 1979 r. z uwagi na błędne wystawienie świadectwa pracy przez pracodawcę, który w tym zakresie powinien określić stanowisko pracy ściśle według wykazu, działu, pozycji i punktu Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, bądź według wzoru, będącego załącznikiem do właściwego zarządzenia resortowego lub uchwały. Z kolei w treści wystawionego świadectwa pracy, pracodawca podał błędnie charakter wykonywanej pracy, powołując się na Dział XIV poz. 12 pkt. 9 zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 r. Wobec braku spełnienia ustawowych przesłanek z ustawy emerytalnej, Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił L. S. prawa do dochodzonego świadczenia (decyzja z dnia 25 sierpnia 2016 r., znak: (...) k. 27-28, tom III a.r.).

Jednocześnie decyzją z dnia 07 września 2016 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., odmówił ubezpieczonemu L. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, powołując się na to, że zarówno w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem zgłoszenia wniosku o rentę, jak i przed dniem powstania niezdolności do pracy, nie udokumentował on wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, wynoszącego łącznie co najmniej 5 lat. Organ rentowy podkreślił, że w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku, tj. w okresie od dnia 27 lipca 2006 r. do dnia 26 lipca 2016 r. uznał za udowodnione okresy składkowe w wymiarze 3 lat i 1 miesiąca (27.07.2006 r. – 27.07.2006 r., 28.07.2006 r. – 31.08.2006 r., 09.09.2006 r.-11.09.2006 r., 25.09.2006 r. – 06.08.2007 r., 20.02.2008 r. – 19.06.2009 r., 01.05.2010 r.-11.02.2011 r.) oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 2 miesięcy i 21 dni (07.08.2007 r.-24.09.2007 r., 25.09.2007 r. – 26.10.2007 r.). Jednocześnie wskazał, że w ostatnim dziesięcioleciu przed powstaniem niezdolności do pracy, tj. w okresie od dnia 17 lutego 2001 r. do dnia 16 lutego 2011 r. ubezpieczony udokumentował okresy składkowe w wymiarze 3 lat, 3 miesięcy i 20 dni (06.05.2006 r. – 30.05.2006 r., 01.06.2006 r. – 27.07.2006 r., 28.07.2006 r.-31.08.2006 r., 09.09.2006 r. – 11.09.2006 r., 25.09.2006 r. – 06.08.2007 r., 20.02.2008 r. – 19.06.2009 r., 01.05.2010 r. – 11.02.2011 r.) oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 2 miesięcy i 21 dni (07.08.2007 r. – 24.09.2007 r., 25.09.2007 r. – 26.10.2007 r.), tj. łącznie 3 lata, 6 miesięcy i 11 dni. Dodał przy tym, że odwołujący nie spełnia warunku określonego w art. 58 ust. 2a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem nie udowodnił 30-letniego okresu składkowego, a wyłącznie 20 lat, 9 miesięcy i 26 dni okresów składkowych oraz 2 miesiące i 21 dni okresów nieskładkowych, tj. łącznie 21 lat i 17 dni ogólnego stażu pracy. Stwierdził także, że do stażu pracy nie zaliczył okresu prowadzenia przez ubezpieczonego działalności gospodarczej od dnia 03 maja 1994 r. do dnia 31 października 1994 r., od dnia 31 grudnia 1994 r. do dnia 31 grudnia 1994 r., od dnia 1 lutego 1995 r. do dnia 30 kwietnia 1996 r., od dnia 01 maja 1996 r. do dnia 31 maja 1996 r., od dnia 02 września 1996 r. do dnia 30 września 1997 r., od dnia 1 listopada 1997 r. do dnia 31 grudnia 1998 r., od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 30 czerwca 2006 r. oraz od dnia 16 września 2009 r. do dnia 12 lutego 2011 r. z uwagi na brak opłacania składek na ubezpieczenia społeczne w ww. okresach czasu (decyzja z dnia 07 września 2016 r., znak: (...), k. 23-24, tom II a.r.).

Od wskazanych powyżej decyzji organu rentowego, L. S. złożył odwołanie, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 12 września 2016 r. k. 2-3 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawnie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, jak również w aktach organu rentowego. Zdaniem Sądu dokumenty w zakresie, w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane, co do ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie L. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 25 sierpnia 2016 r., znak: (...) oraz od decyzji z dnia
7 września 2016 r., znak: (...) jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

W niniejszej sprawie sporna pomiędzy stronami była kwestia spełnienia przez ubezpieczonego przesłanek wynikających z art. 57 oraz art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2016.887 j.t.) czyli posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego.

Kwestia spełnienia przez ubezpieczonego przesłanki niezdolności do pracy nie była przedmiotem sporu pomiędzy stronami.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy;

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3. niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania.

W toku postępowania Sąd badał zatem, czy skarżący spełnia przesłanki wynikające z art. 57 ust. 1 pkt. 2 tj. posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w kontekście art. 58 ust 1 i 2 cytowanej wyżej ustawy tj. osiągnięcia okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego łącznie, co najmniej 5 lat - z racji faktu, że ustalona u ubezpieczonego niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Z zastrzeżeniem ust. 2 - wymagany okres składkowy i nieskładkowy powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy. Sąd analizował także, czy ubezpieczony spełnia warunki określone w art. 58 ust. 4 zdanie 2 tj. czy posiada wymagany okres składkowy, wynoszący 30 lat w kontekście faktu, że ubezpieczony został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy.

Przesłanka z art. 57 ust. 3 cytowanej wyżej ustawy emerytalnej została bowiem spełniona przez ubezpieczonego, albowiem jak wynika z niekwestionowanych ustaleń ZUS ostatni okres składkowy ubezpieczonego trwał do dnia 11 lutego 2011 r.

Zgodnie z ustaleniami faktycznymi Sądu ubezpieczony L. S. nie legitymuje się wymaganym 5–letnim okresem składkowym i nieskładkowym, który – zgodnie z art. 58 ust. 2 ustawy – powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę tj. w okresie od dnia 27 lipca 2006 r. do dnia 26 lipca 2016 r. lub przed powstaniem niezdolności do pracy, tj. w okresie od dnia 17 lutego 2001 r. do dnia 16 lutego 2011 r. Podkreślenia wymaga, że w okolicznościach niniejszej sprawy Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 12 sierpnia 2016 r. ustalił, że niezdolność do pracy odwołującego powstała w dniu 17 lutego 2011 r. Ubezpieczony L. S., jak wskazał organ rentowy, udowodnił w pierwszym ze wskazanych okresów 3 lata i 1 miesiąc okresów składkowych oraz 2 miesiące i 21 dni okresów nieskładkowych, natomiast w drugim udokumentował okresy składkowe w wymiarze 3 lat, 3 miesięcy i 20 dni oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 2 miesięcy i 21 dni, tj. łącznie 3 lata, 6 miesięcy i 11 dni. Twierdzenie powyższe nie zostało w toku sprawy w sposób skuteczny zakwestionowane przez ubezpieczonego. Wprawdzie ubezpieczony podnosił, że organ rentowy nie uwzględnił mu okresów prowadzenia działalności gospodarczej, jednak wskazać należy, że w okresach tych odwołujący nie opłacał składek na ubezpieczenia społeczne. W wyroku z dnia 27 sierpnia 2009 r., II UK 395/08, Sąd Najwyższy podkreślił, że zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt. 14 lit. a) ustawy emerytalnej, samo prowadzenie działalności gospodarczej bez opłacania składek na ubezpieczenie społeczne (lub wykazania zwolnienia od opłacania składek) nie stanowi okresu składkowego. Taki reżim (w relacji choćby do ubezpieczenia pracowniczego) ma swe uzasadnienie w tym, że prowadzący działalność gospodarczą byli jednocześnie płatnikami składki, stąd od nich tylko zależało, czy składka została uiszczona. W postępowaniu o świadczenie emerytalne obowiązuje zasada, że to zainteresowany ma wykazać okres ubezpieczenia (art. 232 k.p.c.), a w tym przypadku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne lub zwolnienie od ich opłacania. W niniejszej sprawie odwołujący w toku postępowania nie przedstawił żadnych dowodów świadczących o opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne, a to na nim w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu stosownie do treści art. 6 k.c. Sąd Okręgowy, dysponując materiałem dowodowym w rozpoznawanej sprawie doszedł do przekonania, że ubezpieczony nie wykazał za pomocą dokumentów, aby odprowadzał składki na ubezpieczenia społeczne w spornym okresie czasu. Z tego względu okres prowadzenia przez odwołującego działalności gospodarczej nie może być uznany za okres składkowy w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej i jako taki nie może być uwzględniony przy ustalaniu uprawnień odwołującego do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Tym samym bezspornym jest, że ubezpieczony nie spełnia wszystkich przesłanek niezbędnych do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie art. 57 ust. 1 pkt. 2 w związku z art. 58 ust. 1 i 2 ww. ustawy.

Sąd Okręgowy badał również ogólny okres składkowy, jakim legitymuje się ubezpieczony. Na podstawie akt rentowych (karty przebiegu zatrudnienia) ubezpieczony na dzień złożenia wniosku o ustalenia prawa do renty z tytuły niezdolności do pracy udowodnił 20 lat, 9 miesięcy i 26 dni okresów składkowych oraz 2 miesiące i 21 dni okresów nieskładkowych, tj. łącznie 21 lat i 17 dni ogólnego stażu pracy. W związku z powyższym nie spełnił przesłanek określonych w art. 58 ust 4 cytowanej ustawy - tj. nie legitymuje się 30 - letnim okresem składkowym.

Na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Okręgowy uznał zatem, że odwołujący L. S. nie spełnia łącznie ustawowych warunków do przyznania prawa do świadczenia rentowego w zakresie legitymowania się wymaganym stażem ubezpieczeniowym. Powyższe ustalanie przesądza, że odwołanie ubezpieczonego w powyższym zakresie należy uznać za bezzasadne.

Jednocześnie wskazać należy, że w realiach rozpoznawanej sprawy brak było podstaw do uwzględnienia wniosku organu rentowego o odrzucenie odwołania na podstawie art. 477 ⁹ § 3 ¹k.p.c., który stanowi, że sąd odrzuci odwołanie w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, jeżeli osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu od tego orzeczenia do Komisji Lekarskiej ZUS i odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia. W tym względzie wskazać bowiem należy, że organ rentowy winien był w treści pouczenia zawartego w orzeczeniu Lekarza Orzecznika ZUS poinformować wnioskodawcę o wszystkich konsekwencjach tego orzeczenia, w szczególności wynikających z ustawy emerytalnej, tj. art. 57 ust. 1 pkt. 2 i 3 w związku z art. 58 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych . Z kolei orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 12 sierpnia 2016 r. zawierało jedynie pouczenie o sposobie i terminie wniesienia sprzeciwu do Komisji Lekarskiej ZUS, brak było natomiast w jego treści wyjaśnienia, że nawet ustalenie istnienia niezdolności do pracy w przypadku wnioskodawcy nie pozwala na przyznanie prawa do świadczenia rentowego. Dla wnioskodawcy niezorientowanego w kazuistycznych przepisach określających przesłanki prawa do renty, a w szczególności określających przesłanki stażowe oraz te dotyczące okresu powstania niezdolności do pracy, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS było pozornie korzystne, albowiem stwierdzono w nim jego trwałą całkowitą niezdolność do pracy. Z tego powodu odwołujący uznał, że nie musi wnosić sprzeciwu od pozytywnego dla niego orzeczenia.

Zauważyć przy tym należy, że w tego rodzaju sprawach, w których prawa do renty odmawia się nie z powodu nieistnienia niezdolności do pracy, lecz z powodu niespełnienia warunków powstania tej niezdolności w okresie ubezpieczenia (lub 18 miesięcy po jego ustaniu) lub braku odpowiedniej liczby okresów ubezpieczenia, pouczenia winny być kierowane do stron w sposób indywidualny. Winny one zawierać wskazanie, że z uwagi na niespełnienie warunków z art. 57 ust. 1 pkt. 2 i 3 ww. ustawy, samo ustalenie istnienia niezdolności do pracy nie będzie wystarczało do nabycia prawa do renty. W tym bowiem zakresie to na organie rentowym spoczywa ciężar zbadania pozostałych warunków świadczenia oraz sformułowania odpowiedniego pouczenia dla wnioskodawców zgodnie z art. 9 k.p.a. Biorąc powyższe pod uwagę wskazać należy, że niewniesienie przez odwołującego sprzeciwu do Komisji Lekarskiej ZUS, a złożenie odwołania wprost do Sądu, było przez wnioskodawcę niezawinione wskutek braku należytego pouczenia o konsekwencjach pozornie tylko korzystnego dla niego orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS. Wobec powyższego Sąd Okręgowy uznał, że ze wskazanych powyżej przyczyn wniosek organu rentowego o odrzucenie odwołania nie zasługiwał na uwzględnienie.

Odnosząc się natomiast do odwołania ubezpieczonego od decyzji z dnia 25 sierpnia 2016 r., znak: (...), mocą której Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu przyznania na jego rzecz prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych, to wskazać należy, że również i ono nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie bowiem z art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.) oraz w związku z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zm.) prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r., który ukończył 60 lat, udokumentował do dnia 31 grudnia 1998 r. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych wymienionej w wykazie A stanowiącym załącznik do ww. Rozporządzenia, jak również nie przystąpił do OFE albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

W myśl § 2 Rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym są okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dla uzyskania prawa do emerytury wcześniejszej z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych koniecznym jest łączne spełnienie wszystkich wymienionych powyżej przesłanek, gdyż brak spełnienia którejkolwiek z nich uniemożliwia przyznanie prawa do świadczenia.

Okolicznością bezsporną w sprawie jest, że L. S. w dniu 8 września 2011 r. ukończył wiek 60 lat oraz nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Ubezpieczony nie spełnił jednak warunku prawa do ww. świadczenia w postaci posiadania na dzień
1 stycznia 1999 r. łącznego stażu pracy w wymiarze, co najmniej 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, albowiem udowodnił zaledwie 21 lat i 17 dni takich okresów, przy czym organ rentowy uwzględnił ubezpieczonemu wszystkie okresy jego zatrudnienia, jakie wynikały z posiadanej dokumentacji.

Ubezpieczony w toku niniejszego postępowania powołał się na fakt, że w latach
1994-1999 oraz 2006-2011 prowadził własną pozarolniczą działalność gospodarczą, a zatem okres ten winien również podlegać uwzględnieniu do ogólnego stażu pracy. Jednakże jak już zostało wskazane okres ten nie mógł zostać zaliczony do ogólnego stażu ubezpieczenia odwołującego z uwagi na fakt, iż z powyższego tytułu L. S. nie odprowadzał składek na ubezpieczenia społeczne. W orzecznictwie Sądu Najwyższego jest bowiem utrwalony pogląd, że samo prowadzenie działalności gospodarczej bez opłacania składek na ubezpieczenie społeczne (lub wykazania zwolnienia od opłacania składek) nie stanowi okresu składkowego. W niniejszej sprawie odwołujący w toku postępowania nie przedstawił żadnych dowodów świadczących o opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne, a to na nim w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu stosownie do treści art. 6 k.c. Zaznaczyć należy, że w procesie cywilnym przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.). Strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 zdanie pierwsze k.p.c.). Strona może zatem, aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swych wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa zawsze na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że w procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Samo twierdzenie strony nie jest natomiast dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą - art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 28 października 2015 r. III AUa 1724/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2005 r., III CK 11/05).

W sytuacji braku udowodnienia przez odwołującego 25–letniego stażu pracy, Sąd nie prowadził postępowania dowodowego na okoliczność posiadania przez ubezpieczonego
15–letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 r., gdyż i tak pozytywne ustalenie tej okoliczności pozostawałoby bez znaczenia dla rozpoznania sprawy, bo ubezpieczonemu nie przysługiwałoby prawo do dochodzonego świadczenia wobec braku wymaganego stażu pracy. Z tych samych względów, bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostawała także kwestia związana z możliwością zaliczenia do stażu pracy odwołującego w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w zakładzie pracy (...) od dnia 8 stycznia 1974 r. do dnia 10 maja 1975 r. oraz okresu zatrudnienia w Elektrociepłowni (...) od dnia 8 lutego 1979 r. do dnia 5 września 1979 r. Wskazać bowiem należy, że nawet uwzględnienie powyższych okresów zatrudnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych, nie spowodowałoby przyznania na rzecz odwołującego prawa do dochodzonego świadczenia z powodu nie spełnienia warunku związanego z posiadaniem 25-letniego okresu ubezpieczenia.

Na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego, Sąd Okręgowy uznał zatem, że odwołujący L. S. nie spełnia łącznie występujących warunków do przyznania na jego rzecz zarówno prawa do świadczenia rentowego, jak i emerytalnego z uwagi na brak wymaganego stażu ubezpieczeniowego Powyższe ustalanie przesądza, że odwołania ubezpieczonego należy uznać za bezzasadne.

Z tych względów, w ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do uwzględnienia odwołania L. S. zarówno od decyzji z dnia 25 sierpnia 2016 r., znak: (...), jak i od decyzji z dnia 7 września 2016 r., znak: (...) wobec, czego na Sąd Okręgowy podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. oddalił odwołania.