Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: protokolant sądowy Sylwia Wardzała

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2016 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania K. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 25 maja 2016 roku nr (...)

w sprawie K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się K. K. prawo do emerytury od dnia 11 kwietnia 2016 roku.

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz odwołującego K. K. kwotę 360 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 656/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 23 listopada 2016 roku

Decyzją z dnia 25 maja 2016 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 11 kwietnia 2016 r., odmówił K. K. prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U. z 2016 poz. 887 ) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). W uzasadnieniu decyzji organ emerytalny podał, iż odmówił prawa do przyznania emerytury, ponieważ nie został udowodniony 15 – letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład wskazał także, iż okres od 13.05.1976 r. do 31.05.1990 r. nie został zaliczony jako zatrudnienie w szczególnych warunkach, gdyż według wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej, ubezpieczony był wówczas zatrudniony na stanowisku montera instalacji rurociągowych , natomiast na świadectwie pracy wykazano stanowisko ślusarz – mechanik, a zatem brak było podstaw do przyjęcia, że praca na łączonym stanowisku spełnia kryteria wykonywania pracy stale i w pełnym wymiarze pracy ślusarza.

Odwołanie od tej decyzji wniósł pełnomocnik reprezentujący odwołującego K. K., domagając się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury. Ponadto strona odwołująca wnioskowała o zasądzenie od organu na rzecz odwołującego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, iż odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach na stanowisku ślusarza remontowego wykonując prace oczyszczaczy przemysłowych kotłów w (...)

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie oraz o dopuszczenie dowodu z dokumentacji pracowniczej zawartej w aktach osobowych odwołującego się, na okoliczność wykazania charakteru pracy wnioskodawcy w (...) w N.. Organ emerytalny podał, iż odwołujący legitymuje się ogólnym stażem pracy w wymiarze 25 lat, 11 miesięcy i 9 dni okresów składkowych i nieskładkowych, natomiast nie udokumentował wymaganego 15 – letniego stażu pracy w szczególnych warunkach , udowadniając jedynie 3 lata, 10 miesięcy i 6 dni takiego stażu w okresach od 08.11.1972 r. do 20.04.1974 r. oraz od 01.03.1991 r. do 15.09.1993 r. na stanowisku ślusarza remontowego. ZUS przytoczył ponadto argumentację z zaskarżonej decyzji.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący K. K. urodził się (...) r. , a więc aktualnie ma (...)lat.

Na dzień 1 stycznia 1999 r. odwołujący K. K. udokumentował łączny staż pracy w wymiarze 25 lat, 11 miesięcy i 9 dni składający się z 3 miesięcy i 12 dni okresów nieskładkowych oraz 25 lat, 7 miesięcy i 27 dni okresów składkowych. Ponadto ubezpieczony wykazał 3 lata, 10 miesięcy i 6 dni pracy w warunkach szczególnych.

Wnioskiem z dnia 11 kwietnia 2016 r. , odwołujący domagał się przyznania prawa do emerytury.

Zaskarżoną decyzją z dnia 25 maja 2016 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, argumentując, iż K. K. nie udokumentował 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Odwołujący nie jest członkiem OFE.

/okoliczności bezsporne/

Dowód: akta ZUS.

Sąd Okręgowy ustalił ponadto następujący stan faktyczny niniejszej sprawy:

W okresie od dnia 8 listopada 1972 r. do dnia 31 maja 1990 r. odwołujący K. K. był zatrudniony w (...) w N. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarz, ostatnio ślusarz – mechanik.

W okresie od 1 marca 1991 r. do 15 września 1993 r., K. K. był zatrudniony w (...) w N. i (...) w N. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza.

Z powyższych okresów organ rentowy uznał za pracę w warunkach szczególnych okresy zatrudnienia od 08.11.1972 r. do 20.04.1974 r. oraz od 01.03.1991 r. do 15.09.1993 r. na stanowisku ślusarza remontowego.

Dowód: świadectwo pracy z dnia 01.06.1990 r., świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 11.07.1994 r. , świadectwo pracy z dnia 07.12.1998 r. – akta osobowe.

Dnia 8 listopada 1972 r., odwołujący podjął zatrudnienie w (...) w N. na stanowisku ślusarza.

Po odbyciu służby wojskowej od dnia 13.05.1976 r. , K. K. został zatrudniony w (...) w N. na stanowisku montera instalacji rurociągów.

Z dniem 1 marca 1979 r. przyznano ubezpieczonemu VIII kategorię zaszeregowania według II tabeli płac na stanowisku ślusarz.

Dowód: pismo z dnia 24.10.1980 r. , karta obiegowa zmiany w stosunku pracy – przyjęcie z dnia 07.11.1972, umowa o pracę z dnia 13.05.1976 r., karta obiegowa zmiany w stosunku pracy – przyjęcie z dnia 12.05.1976 r. pismo z dnia 15.02.1979 r., pismo z 01.08.1989 r. – akta osobowe.

(...) składały się z Wydziału produkcji Celulozy i Wydziału Produkcji Waty Celulozowej. Na wydziałach tych pracowali pracownicy produkcyjni. Zakład posiadał też wydział ślusarzy remontowych. Ponadto w ramach tego przedsiębiorstwa funkcjonował także wydział SOWI – Samodzielny Oddział Wykonawstwa Inwestycyjnego. W oddziale tym znajdował się warsztat, w którym pracownicy przygotowywali , elementy, części konstrukcyjne, rury, które potem były montowane na wydziałach produkcyjnych. W warsztacie cały czas pracowali tokarze. Warsztat wyposażony był w tokarki, spawarki. W Wydziale SOWI pracowało około 5 brygad ślusarzy i 1 brygada budowlana. W wydziale tym pracowały brygady składające się ze spawaczy i ślusarzy, które przeprowadzały remonty zbiorników służących do gotowania drewna. Brygady te najpierw demontowały rurociąg, czyściły go ( kotły czyszczono w ten sposób, że wchodzono do środka i czyszczono przy pomocy szczotek drucianych, młotków, szlifierek ) , a następnie montowały. Prace powyżej wskazane wykonywane były albo bezpośrednio na hali produkcyjnej albo w warsztacie, jednakże ewentualne prace przygotowawcze w warsztacie stanowiły około 5 % ogólnego czasu pracy. Hala produkcyjna wyposażona była w 10 zbiorników służących do gotowania drewna w kwasie, które co pół roku należało czyścić. W trakcie prac czyszczony kocioł był wyłączony, reszta kotłów natomiast pracowała. Remont takiego zbiornika trwał około pół roku. Brygady działające w ramach wydziału SOWI pracowały w godzinach od 7 do 15, natomiast jeśli zaistniała potrzeba – pracowały również na zmiany. Ślusarze z wydziału SOWI oprócz pracy przy kotłach do gotowania drewna , wykonywali także prace przy montażu konstrukcji stalowych na wydziale siarkowni, które służyły do podtrzymywania kwasoodpornych rurociągów. Ponadto zajmowali się czyszczeniem sit na wydziale warzelni.. Ślusarze dokonujący napraw na wydziałach produkcyjnych mieli wypłacany dodatek z tytułu pracy w warunkach szkodliwych. Otrzymywali także mleko i posiłki regeneracyjne. Wynagrodzenie ślusarzy uzależnione było od stażu pracy – młodsi pracownicy otrzymywali niższą grupę zaszeregowania, a starsi wyższą. W całym powyżej wskazanym okresie odwołujący K. K. wykonywał pracę ślusarza na wydziałach produkcyjnych.

Dowód:

- zeznania świadka J. P. – k. 21 – 22 , 00:12:42 – 00:40:31,

- zeznania świadka S. W. – k. 22 – 23, 00:44:17 – 01:12:57,

- zeznania świadka S. Z. – k. 23, 01:13:24 – 01:30:58,

- zeznania odwołującego się K. K. – k. 23 – 24, 01:32:44 – 01:43:01.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów , zeznania świadków i odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków J. P., S. W. oraz S. Z. oraz słuchanego w charakterze strony K. K., którzy wskazali na okoliczności istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia, dotyczące rodzaju wykonywanych przez ubezpieczonego czynności i warunków pracy w spornym okresie zatrudnienia. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były rzeczowe, wewnętrznie spójne
i logiczne, a przy tym przekonujące w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Wynika z nich, że przez cały okres zatrudnienia w (...) tj. od dnia 8 listopada 1972 r. do dnia 31 maja 1990 r. oraz od dnia 1 marca 1991 r. do 15 września 1993 r., ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze godzin wykonywał jako ślusarz prace remontowe na wydziałach produkcyjnych będących w ruchu. Należy również wskazać, iż zeznający w sprawie świadkowie także pozostawali w zatrudnieniu (...) ( świadek J. P. pracował z odwołującym w brygadzie ) , dlatego też posiadali oni niezbędne informacje dotyczące charakteru i rodzaju prac wykonywanych przez ubezpieczonego.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z FUS ( Dz.U. z 2016 poz. 887 ), ubezpieczonym urodzonym po dniu
31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet
i 65 lat- dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje
art. 27 powołanej ustawy, w świetle którego wynosi on co najmniej 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn.

Przepis art. 32 ustawy statuuje natomiast, iż ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 1. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu- za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ustawy, wiek emerytalny, o którym mowa
w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Mowa tu o rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Jak wynika z § 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

W myśl § 2 ust. 1, okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2).

Zgodnie zaś z § 4 ust. 1, prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz legitymuje się wymaganym okresem zatrudnienia, w tym co najmniej okresem 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący T. C. osiągnął wiek
60 lat, posiadał na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany 25- letni okres ubezpieczenia i nie jest członkiem OFE.

Rozstrzygnąć natomiast należało, czy wnioskodawca legitymuje się co najmniej
15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach. W stażu tym organ emerytalny uwzględnił odwołującemu okresy zatrudnienia od 08.11.1972 r. do 20.04.1974 r. ( przed podjęciem służby wojskowej ) oraz okres od 01.03.1991r. do 15.09.1993 r. ZUS nie zaliczył natomiast okresu po dobyciu służby wojskowej - od 13.05.1976 r. do 31.05.1990 r. jako pracy w szczególnych warunkach, gdyż według wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej odwołujący był zatrudniony na stanowisku montera instalacji rurociągowych, na świadectwie pracy natomiast wykazano stanowisko ślusarz – mechanik, zatem jak twierdził Zakład brak było podstaw , że praca na łączonym stanowisku spełniała kryteria wykonywania pracy stale i w pełnym wymiarze godzin.

Świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający takie świadectwo nie jest organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast świadectwa pracy traktuje się w postępowaniu sądowym jak dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., które stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości podanej w nim podstawy prawnej. Sąd może więc prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy świadczona przez stronę praca była wykonywana
w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia i czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 lutego 2012 r., III AUa 1717/11, LEX nr 1129731, wyrok SA w Katowicach z dnia 4 listopada
2008 r., III AUa 3113/08, LEX nr 552003, wyrok SA w Białymstoku z dnia 24 września
2008 r., III AUa 795/08, OSAB 2008/4/60-68).

W niniejszej sprawie Sąd postępowanie takie przeprowadził. Analiza zgromadzonych w sprawie dokumentów oraz zeznań świadków i odwołującego prowadzi do wniosku, że K. K. legitymuje się co najmniej 15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Przeprowadzone w sprawie dowody z zeznań świadków i odwołującego oraz dowody zgromadzone w aktach osobowych w sposób jednoznaczny potwierdziły, że ubezpieczony nie tylko w okresie uznanym przez organ rentowy, ale również w okresie spornego zatrudnienia od 13.05.1976 r. do 31.05.1990 r.. w (...) w N., realizował na co dzień stale i w pełnym wymiarze godzin prace ślusarza zgodnie z wykazem A , dział XIV ( Prace różne ) , poz. 25 ( bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano – montażowe i budowlano – remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. ) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., które wymienione zostało w wykazie A , dziale XIV, poz. 25 zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 07.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

Dokonując takiej kwalifikacji pracy odwołującego w spornym okresie, Sąd miał na uwadze ponadto, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia tylko nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, ale rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki SN: z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426, z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652, z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638, z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152, z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75, z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283, z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329 i z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008/21-22/325).

Sąd Okręgowy przyjął ponadto ,iż skoro pracodawca wskazał w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 11.07.1994 r., iż odwołujący K. K. wykonywał pracę w warunkach szczególnych jako ślusarz remontowy, to w oparciu o akta osobowe i zeznania świadków oraz odwołującego, które Sąd obdarzył walorem wiarygodności , należy dojść do wniosku , że ubezpieczony rzeczywiście prace taką świadczył.

Odnosząc się do zeznań odwołującego K. K. , który stwierdził iż oprócz pracy ślusarza na wydziałach produkcyjnych wykonywał także prace przy montażu konstrukcji stalowych, należy stwierdzić ,iż fakt ten nie stanowi żadnego przeciwwskazania do uznania okresu pracy ubezpieczonego jako okresu pracy w warunkach szczególnych, gdyż prace przy montażu konstrukcji stalowych również są pracami w szczególnych warunkach zgodnie z Wykazem A ,Dział V ( W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych ) , poz. 5 ( Prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości ) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze

Charakteru pracy w szczególnych warunkach nie odbiera zatrudnieniu odwołującego również ta okoliczność, że ślusarze pewne prace wykonywali w warsztacie. Wszak podkreślić należy, iż realizowanie prac ślusarskich częstokroć wymaga wykonania prac przygotowawczych, które umożliwiają potem realizację czynności zasadniczej. Stanowią one immanentną, nieodzowną część prac zasadniczych, bez wykonania których prace ślusarskie nie byłyby możliwe do zrealizowania. Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Podkreśla się w nim bowiem, że jeśli czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny w stosunku do czynności podstawowych kwalifikowanych jako praca w szczególnych warunkach, to nie ma podstaw, aby tej pracy nie zaliczać do okresu uprawniającego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Wskazuje się jednocześnie, że od reguły, iż nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, istnieją pewne odstępstwa. Pierwsze z nich dotyczy sytuacji, kiedy inne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część (immanentną cechę) większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Drugie zaś odstępstwo dotyczy przypadków, kiedy czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny (por. wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., II UK 233/11, OSNP 2013/7-8/86, wyrok SA w Łodzi z dnia 6 sierpnia 2013 r., III AUa 1757/12, LEX nr 1363266, wyroki SA w Białymstoku z dnia 23 lipca 2013 r., III AUa 51/13, LEX nr 1353594 i z dnia 18 czerwca 2013 r., III AUa 1273/12, LEX nr 1339289).

W tym stanie faktycznym i prawnym Sąd uznał, że zaskarżona decyzja ZUS Oddział w T. z dnia 25 maja 2016 r. nie była zasadna. Doliczając bowiem sporny okres do okresu uznanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych ,odwołujący na dzień 1 stycznia 1999 r. udokumentował co najmniej 15- letni okres pracy w szczególnych warunkach.

Mając to na uwadze, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do emerytury od dnia 11 kwietnia 2016 r., tj. od dnia wniesienia wniosku.