Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. stwierdził, że miesięczną podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne tj. emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe K. O. jako pracownika u płatnika (...) Karnawału M. O. stanowi kwota odpowiadająca ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę tj. od dnia 8 grudnia 2014 r. – 420 zł, od 1 stycznia 2015 r. – 437,50 zł, a od 1 stycznia 2016 r. – 462,50 zł.

W uzasadnieniu wskazano, że K. O. została zgłoszona do przez płatnika składek (...) Karnawału M. O. do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego od 1 kwietnia 2014 r. do 31 sierpnia 2014 r. i od 8 grudnia 2014 r. jako pracownik. Płatnik składek złożył za ubezpieczoną K. O. dokumenty rozliczeniowe, w których wskazał wymiar czasu pracy za okresy: od kwietnia 2014 r. do sierpnia 2014 r. – ¼ etatu, od grudnia 2014 r. do września 2015 r. – pełen etat, a od października 2015 r. do marca 2016 r. – ¾ etatu. Jednocześnie wykazał miesięczną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne od kwietnia 2014 r. do sierpnia 2014 r. w wysokości – 420 zł, za grudzień 2014 r. – 1314,80 zł, za styczeń 2015 r. – 1750 zł, za luty 2015 r. – 291,75 zł, od marca 2015 r. do września 2015 r. – 0,00 zł, za październik 2015 r. – 2272,72 zł, za listopad 2015 r. i grudzień 2015 r. – 2500 zł, styczeń 2016 r. – 1083,39 zł oraz za luty 2016 r. i 2016 r. – 0,00 zł. Ponadto w złożonych za ubezpieczoną K. O. dokumentach rozliczeniowych płatnik wykazał wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy z powodu choroby finansowane ze środków pracodawcy od dnia 4 lutego 2015 r. do 8 marca 2015 r. i od 15 stycznia 2016 r. do 10 lutego 2016 r., zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego za okres od dnia 10 marca 2015 r. do 9 sierpnia 2015 r. i od dnia 17 lutego 2016 r. do dnia 31 marca 2016 r. oraz zasiłek macierzyński z ubezpieczenia chorobowego od dnia 10 sierpnia 2015 r. do dnia 4 października 2015 r.

Organ rentowy powziął wątpliwość co do tego czy faktycznie od 8 grudnia 2014 r. ubezpieczona świadczyła pracę w ramach umowy o pracę oraz czy wykonywała ją w zwiększonym wymiarze ze znacznie wyższym wynagrodzeniem i wszczął postępowanie administracyjne w zakresie prawidłowości zgłoszenia ubezpieczonej do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych jako pracownika przez płatnika składek (...) Karnawału M. O..

W trakcie kontroli została przedłożona umowa o pracę zawarta w dniu 8 grudnia 2014 r. pomiędzy P.U.H. (...), a K. O. na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy, rodzaj umówionej pracy: sprzedawca z wynagrodzeniem 1680 zł brutto, dzień rozpoczęcia pracy 8 grudnia 2014 r., miejsce wykonywania pracy – Ł. ul. (...). Ponadto na okoliczność zatrudnienia ubezpieczonej zostały przedstawione m. in. aneksy do w/w umowy o pracę wprowadzone na mocy porozumienia stron: z dnia 1 stycznia 2015 r. zmieniające wynagrodzenie podstawowe na 1750 zł brutto od dnia 1 stycznia 2015 r. oraz z dnia 5 października 2015 r. zmieniające wymiar czasu pracy na ¾ etatu, rodzaj umówionej pracy na menadżer firmy i wynagrodzenie podstawowe 2500 zł od 5 października 2015 r., pełnomocnictwo ogólne, zakres czynności pracownika, zaświadczenie lekarskie, zaświadczenie o ukończeniu szkolenia okresowego w dziedzinie BHP, listy płac, listy obecności.

W wyniku analizy dokumentów zgromadzonych w sprawie, zdaniem organu rentowego potwierdzono, że ubezpieczona faktycznie wykonywała pracę u płatnika składek (...) Karnawału M. O. na podstawie umowy o pracę od dnia 8 grudnia 2014 r., natomiast w ocenie Oddziału nie potwierdzono, że ubezpieczona świadczyła pracę w zwiększonym wymiarze i za wyższym wynagrodzeniem w stosunku do pierwszej umowy o pracę od dnia 1 kwietnia 2014 r. do 31 sierpnia 2014 r.

Organ rentowy dodał nadto, że w firmie wcześniej nie było zatrudnionych osób na stanowisku menadżera, na którym miałaby być zatrudniona ubezpieczona i z takim samym zakresem obowiązków. Pracodawca sam zajmował się powierzonymi obowiązkami. W czasie nieobecności ubezpieczonej nikt nie został zatrudniony na jej stanowisko i pracodawca ponownie przejął obowiązki ubezpieczonej. Świadczy to o tym, że nie było faktycznej potrzeby zmiany wymiaru czasu pracy i podwyższenia kwoty wynagrodzenia.

Mając na względzie powyższe okoliczności w ocenie organu rentowego zatrudnienie ubezpieczonej w pełnym wymiarze czasu pracy, a następnie w wymiarze czasu pracy ¾ etatu na nowym stanowisku, za znacznie wyższym wynagrodzeniem w stosunku do wynagrodzenia z pierwszej umowy o pracę (420 zł), w krótkim okresie przed wystawieniem zaświadczenia o niezdolności do pracy z powodu choroby w okresie ciąży było dokonane jedynie w celu znacznego podwyższenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i macierzyńskiego.

/decyzja – k. 61 – 64 akt ZUS/

Ubezpieczona K. O. oraz płatnik składek M. O. uznały powyższą decyzję za krzywdząca i w złożyły odwołania. Wniosły o zmianę zaskarżonej decyzji.

/odwołanie – k. 2 – 4, k. 2 – 3 w aktach VIII U 1405/16/

W odpowiedzi na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o ich oddalenie podnosząc argumentację z decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 5 – 6, k. 36 – 37 w aktach VIII U 1405/16/

Postanowieniem z dnia 9 grudnia 2016 r. Sąd połączył sprawę VIII U 1405/16 ze sprawą VIII U 1252/16 celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

/postanowienie – k. 39 w aktach VIII U 1405/16/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona K. O. urodziła się w dniu (...) Ma wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem technologii odzieży.

/świadectwo ukończenia technikum – k. 42 - 43 akt ZUS, kwestionariusz osobowy – k. 50 – 51 akt ZUS, akta osobowe w kopercie – k. 23/

Ubezpieczona w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 31 sierpnia 2014 r. była zatrudniona w wymiarze ¼ etatu na podstawie umowy o pracę w (...) Karnawału na stanowisku sprzedawcy z wynagrodzeniem 420 zł.

/kwestionariusz osobowy – k. 50 – 51 akt ZUS, akta osobowe w kopercie – k. 23, zeznania ubezpieczonej min.00:03:21 – 00:17:49 protokół z dnia 8 lutego 2017 r. płyta CD – k. 68 w zw. min.0:07:42 – 00:21:11 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. –– płyta CD – k. 34/

Od września 2014 r. do grudnia 2014 r. ubezpieczona nie pracowała zawodowo, gdyż w tym czasie leczyła się psychiatrycznie.

/zeznania ubezpieczonej min.00:03:21 – 00:17:49 protokół z dnia 8 lutego 2017 r. płyta CD – k. 68 w zw. min.0:07:42 – 00:21:11 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. –– płyta CD – k. 34/

K. O. ponownie została zatrudniona w (...) Karnawału M. O. w Ł. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 8 grudnia 2014 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku sprzedawcy z wynagrodzeniem 1.680 zł brutto. Miejscem wykonywania pracy była siedziba firmy w Ł., ul. (...).

/umowa o pracę – k. 56 akt ZUS, akta osobowe w kopercie k. 23, zeznania ubezpieczonej min.00:03:21 – 00:17:49 protokół z dnia 8 lutego 2017 r. płyta CD – k. 68 w zw. min.0:07:42 – 00:21:11 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. –– płyta CD – k. 34/

K. O. jest córką właścicielki firmy (...). Została zatrudniona w firmie by w przyszłości przejąć firmę.

/zeznania zainteresowanej protokół z dnia 8 lutego 2017 r. min.00:17:49 - 00:32:12 – płyta CD – k. 68 w zw. z min.00:22:29 – 00:39:56 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. płyta CD – k. 34/

W dokumentacji pracowniczej ubezpieczonej znajduje się: umowa o pracę, aneks do umowy o pracę z dnia 1 stycznia 2015 r., aneks do umowy o pracę z dnia 5 października 2015 r., pełnomocnictwo ogólne, zakres czynności, kwestionariusz osobowy, informacja o zapoznaniu się z oceną ryzyka zawodowego, zaświadczenia lekarskie, informacja o szkoleniu BHP, świadectwo ukończenia technikum.

/dokumentacja pracownicza – k. 42 – 56 akt ZUS, akta osobowe w kopercie – k. 23/

Do obowiązków ubezpieczonej na stanowisku sprzedawcy należała obsługa klientów, sprzątanie sklepu.

/zeznania ubezpieczonej min.00:03:21 – 00:17:49 protokół z dnia 8 lutego 2017 r. płyta CD – k. 68 w zw. min.0:07:42 – 00:21:11 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. –– płyta CD – k. 34/

Ubezpieczona swoje obowiązki podczas zatrudnienia w firmie płatnika składek jako sprzedawca wykonywała w siedzibie firmy w Ł. przy ul. (...). Sklep był otwarty w godzinach od 8.00 do 18.00. Ubezpieczona do pracy przychodziła na godzinę 9.00.

/zeznania ubezpieczonej min.00:03:21 – 00:17:49 protokół z dnia 8 lutego 2017 r. płyta CD – k. 68 w zw. min.0:07:42 – 00:21:11 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. –– płyta CD – k. 34, zeznania zainteresowanej protokół z dnia 8 lutego 2017 r. min.00:17:49 - 00:32:12 – płyta CD – k. 68 w zw. z min.00:22:29 – 00:39:56 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. płyta CD – k. 34/

Ubezpieczona z dniem 8 grudnia 2014 r. otrzymała od płatnika składek pełnomocnictwo ogólne do występowania w imieniu firmy (...) we wszystkich sprawach związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

/pełnomocnictwo ogólne – k. 53 akt ZUS/

Aneksem do umowy o pracę z dnia 1 stycznia 2015 r. podwyższono wynagrodzenie ubezpieczonej do kwoty 1.750 zł brutto od 1 stycznia 2015 r.

/aneks – k. 55 akt ZUS/

Następnie aneksem do umowy o pracę z dnia 5 października 2015 r. zmieniono ubezpieczonej wymiar czasu pracy z pełnego etatu na ¾ etatu, stanowisko ze sprzedawcy na menagera firmy oraz podwyższono wynagrodzenie ubezpieczonej do kwoty 2.500 zł brutto.

/aneks – k. 54 akt ZUS/

Jako menadżer ubezpieczona miała oprócz dotychczasowych obowiązków obsługiwać platformę Allegro, obsługiwać konta F., obsługiwać stronę internetową www.swiatkarnawalu.pl, pozyskiwać klientów, obsługiwać klientów, prowadzić korespondencję e-mailową, wystawiać faktury, przedstawiać ofertę w przedszkolach, hotelach, muzeach.

/zakres obowiązków – k. 52 akt ZUS, faktura – k. 19 akt ZUS, 12 – 18 akt ZUS, korespondencja – k. 59 – 63, zeznania ubezpieczonej min.00:03:21 – 00:17:49 protokół z dnia 8 lutego 2017 r. płyta CD – k. 68 w zw. min.0:07:42 – 00:21:11 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. –– płyta CD – k. 34, zeznania zainteresowanej protokół z dnia 8 lutego 2017 r. min.00:17:49 - 00:32:12 – płyta CD – k. 68 w zw. z min.00:22:29 – 00:39:56 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. płyta CD – k. 34/

Płatnik składek sporządził dla ubezpieczonej listy wynagrodzeń.

/listy wynagrodzeń – k. 37 – 41 akt ZUS/

Ubezpieczona podpisywała listę obecności.

/listy obecności – k. 33 – 36 akt ZUS/

Podejmując pracę w firmie płatnika składek ubezpieczona była w ciąży.

/karta przebiegu ciąży – k. 25/

Ubezpieczona stała się niezdolna do pracy z powodu choroby od 4 lutego 2015 r., a od 26 lutego 2015 r. była to niezdolność do pracy przypadająca w okresie ciąży. W dniu 10 sierpnia 2015 r. ubezpieczona urodziła martwe dziecko. Od 10 sierpnia 2015 r. do 4 października 2015 r. K. O. pobierała zasiłek macierzyński.

/dokumentacja medyczna – k. 25, karta przebiegu ciąży – k. 25, odpis skrócony aktu urodzenia – k. 25, historia choroby – k. 41, k. 50/

Po pierwszej ciąży, po urlopie macierzyńskim ubezpieczona wróciła do pracy.

/zeznania ubezpieczonej min.00:03:21 – 00:17:49 protokół z dnia 8 lutego 2017 r. płyta CD – k. 68 w zw. min.0:07:42 – 00:21:11 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. –– płyta CD – k. 34/

Podpisując aneks do umowy o pracę w dniu 5 października 2015 r. ubezpieczona nie była w ciąży.

/zeznania ubezpieczonej min.00:03:21 – 00:17:49 protokół z dnia 8 lutego 2017 r. płyta CD – k. 68 w zw. min.0:07:42 – 00:21:11 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. –– płyta CD – k. 34/

Od 15 stycznia 2016 r. ubezpieczona ponownie była niezdolna do pracy z powodu choroby przypadającej w okresie ciąży. Ostatnią miesiączkę miała 6 listopada 2015 r.

/dokumentacja medyczna – k. 25, karta przebiegu ciąży – k. 25/

Podczas nieobecności ubezpieczonej nikt nie został zatrudniony na jej miejsce. Jej obowiązki ponownie przejął płatnik składek – M. O.. Zainteresowanej pomagali synowie.

/zeznania zainteresowanej z dnia 8 lutego 2017 r. – 00:17:49 - 00:32:12 – płyta CD – k. 68/

Ubezpieczona nie pracuje w firmie zainteresowanej od dnia 7 stycznia 2017 r.

/zeznania ubezpieczonej z dnia 8 lutego 2017 r. – 00:03:21 – 00:17:49 – płyta CD – k. 68/

Ubezpieczona K. O. od 2013 r. leczy się psychiatrycznie z powodu objawów agorafobii. Pierwsze ataki paniki miała w 2011 r. i od tego czasu nie wychodzi samodzielnie. Nie wychodzi sama z domu bo boi się zasłabnąć na ulicy. Ubezpieczona do (...) przy ul. (...) w Ł. pierwszy raz zgłosiła się w dniu 29 sierpnia 2014 r. i od tego czasu cały czas jest pod opieką lekarzy. Ubezpieczona zaprzestawała leczenia w okresach gdy była w ciąży.

/dokumentacja medyczna – k. 41, zeznania ubezpieczonej z dnia 8 lutego 2017 r. – 00:03:21 – 00:17:49 – płyta CD – k. 68/

M. O. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) P.U.H. (...) z siedzibą w Ł. przy ul. (...) od 1 stycznia 1957 r. Przedmiotem działalności jest produkcja gier i zabawek, strojów i mastek karnawałowych.

/bezsporne/

W firmie jest dużo pracy w okresie karnawału. Maski karnawałowe są robione w firmie ręcznie, stroje szyje właścicielka firmy (...). Czasami jest zatrudniana krawcowa na umowę zlecenie. W pracy pomagają zainteresowanej także synowie. Produkty firmy są reklamowane i sprzedawane na jarmarkach, w internecie przez platformę Allegro

/zeznania ubezpieczonej min.00:03:21 – 00:17:49 protokół z dnia 8 lutego 2017 r. płyta CD – k. 68 w zw. min.0:07:42 – 00:21:11 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. –– płyta CD – k. 34, zeznania zainteresowanej protokół z dnia 8 lutego 2017 r. min.00:17:49 - 00:32:12 – płyta CD – k. 68 w zw. z min.00:22:29 – 00:39:56 protokół z dnia 23 listopada 2016 r. płyta CD – k. 34/

M. O. z działalności gospodarczej osiągnęła w 2014 r. przychody w wysokości 110.661,01 zł, koszty uzyskania przychodu wyniosły 90.205,16 zł, a dochód w wysokości 20.455,85 zł, w 2015 r. osiągnęła przychody w wysokości 119.363,50 zł, w 2016 r. osiągnęła przychody w wysokości 100.148,63 zł.

/zeznanie podatkowe – k. 20 – 27 akt ZUS, podsumowanie księgi przychodów i rozchodów – k. 21, k. 22, k. 53 – 56/

W czasie zatrudnienia ubezpieczonej firma nie zatrudniała innych pracowników.

/zeznania ubezpieczonej z dnia 8 lutego 2017 r. – 00:03:21 – 00:17:49 – płyta CD – k. 68/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w załączonych aktach organu rentowego oraz dokumenty załączone do akt, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała, a także w oparciu o zeznania ubezpieczonej, zainteresowanej.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd nie dał wiary zeznaniom ubezpieczonej oraz zainteresowanej, w których wskazywały na realność wykonywania przez ubezpieczoną pracy w pełnym wymiarze czasu pracy od 8 grudnia 2014 r. oraz zawarcia aneksu do umowy o pracę w październiku 2015 r., na mocy którego ubezpieczona objęła stanowisko menadżera oraz zwiększeniu uległo jej wynagrodzenie.

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego, brak jest podstaw do przyjęcia, że faktycznie doszło do zwiększenia obowiązków ubezpieczonej, objęcia bardziej odpowiedzialnego stanowiska, a co za tym idzie, że uzasadniało to zwiększenie jej wynagrodzenia. Przeciwko prawdziwości zeznaniom ubezpieczonej przemawiają, zdaniem Sądu, ustalone okoliczności faktyczne.

Bezspornym w sprawie jest, że ubezpieczona pracowała w firmie płatnika składek na podstawie umowy o pracę w wymiarze ¼ etatu od kwietnia do sierpnia 2014 r. na stanowisku sprzedawcy z minimalnym wynagrodzeniem 420 zł. Bezspornym jest także, że od 8 grudnia 2014 r. ponownie podjęła pracę u swojej matki na stanowisku sprzedawcy. Jednakże trudno zgodzić się z tym, że pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy. Przeczy temu chociażby fakt, że ubezpieczona od kilku lat choruje na agorafobię i jak sama podała boi się wyjść sama z domu, ma lęki a co za tym idzie trudno uwierzyć, że sama docierała do pracy na godzinę 8.00 czy 9.00 i była w niej przez 8 godzin, często zapewne sama. Tym bardziej trudno uwierzyć w realność aneksu zawartego pomiędzy stronami na mocy którego ubezpieczona miała być menadżerem firmy i samodzielnie reprezentować produkty firmy jeżdżąc np. do przedszkoli czy na jarmark.

W ocenie Sądu ubezpieczona pracowała w firmie matki i pomagała jej w prowadzeniu działalności gospodarczej ale czyniła to w mniejszym zakresie - w wymiarze ¼ etatu tj. w takim rozmiarze w jakim pracowała wcześniej w okresie od kwietnia do sierpnia 2014 r.

W toku postępowania ani ubezpieczona ani zainteresowana pomimo udzielonego im pouczenia nie składały żadnych wniosków dowodowych na poparcie swoich twierdzeń. Nie wykazały, że ubezpieczona pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy ani że objęła zadania menadżera.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania są niezasadne.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 11 ust. 1, art.12 ust. 1 i art. 13 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 963) pracownicy, to jest osoby fizyczne pozostające w stosunku pracy, podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i ubezpieczeniu wypadkowemu w okresie od nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania.

Na mocy art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe, z zastrzeżeniem ust. 2 i ust. 3. (art. 20 ust. 1 powołanej ustawy).

Zgodnie z definicją ustawową sformułowaną w art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przychód oznacza przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy.

Stosownie do treści art. 12 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz.U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast według § 2 ust. 6 rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 kwietnia 2008 roku w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, do których poboru jest zobowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 78, poz.465 z późn. zm.) dla każdego ubezpieczonego, którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik składek w raporcie lub imiennym raporcie miesięcznym korygującym, o którym mowa w ustawie, zwanym dalej „raportem korygującym”, oraz w deklaracji i deklaracji rozliczeniowej korygującej, o której mowa w ustawie, zwanej dalej "deklaracją korygującą", uwzględnia należne składki na ubezpieczenia społeczne od wszystkich dokonanych lub postawionych do dyspozycji ubezpieczonego wypłat - od pierwszego do ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, którego deklaracja dotyczy - stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, z uwzględnieniem ograniczenia, o którym mowa w art. 19 ustawy.

Zgodnie z treścią art.22 k.p. nawiązanie stosunku pracy wymaga zgodnych oświadczeń woli pracownika i pracodawcy. Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, zaś pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem.

W rozpoznawanej sprawie organ rentowy nie kwestionował faktu nawiązania stosunku pracy między ubezpieczoną K. O. a płatnikiem składek M. O. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) Karnawału. Zakwestionował wykonywanie pracy przez ubezpieczoną od 8 grudnia 2014 roku w pełnym wymiarze czasu pracy i od 5 października 2015 roku na stanowisku menadżera za wynagrodzeniem 2.500 zł. Organ rentowy zakwestionował ważność postanowień umowy o pracę ustalających zmianę wymiaru czasu pracy i kwotę wynagrodzenia.

Bezspornym jest między stronami, iż ubezpieczona podlega ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 8 grudnia 2014 r. jako pracownik u płatnika składek.

Zdaniem Sądu zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zmieniająca podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne odwołującej od dnia 8 grudnia 2014 r. jest prawidłowa.

W toku postępowania skarżąca podnosiła, iż miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne ubezpieczonej w okresie od dnia 8 grudnia 2014 r. stanowiła kwota 1.680 zł, od 1 stycznia 2015 r. kwota 1.750 zł, a od 5 października 2015 r. kwota 2.500 zł albowiem w okresie od 8 grudnia 2014 r. do 4 października 2014 r. odwołująca była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku sprzedawcy, a od 5 października 2015 r. na stanowisku menadżera w wymiarze ¾ etatu. W ocenie organu rentowego ubezpieczona od 8 grudnia 2014 r. pracowała w wymiarze ¼ etatu tak jak podczas uprzedniego zatrudnienia u płatnika składek od kwietnia 2014 r. do sierpnia 2014 r. Zmiana warunków zatrudnienia wskazana w umowie o pracę z dnia 8 grudnia 2014 r. była czynnością mającą jedynie na celu podwyższenie podstawy wymiaru zasiłku chorobowego ubezpieczonej.

Zgodnie z art. 300 k.p. do stosunku pracy stosuje się nie tylko przepisy prawa pracy, lecz także odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego (jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy). W szczególności oznacza to, iż do stosunku pracy zastosowanie znajduje przepis art. 353 ¹ k.c., zgodnie z treścią którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Sankcją za naruszenie powyższych wymogów jest zasadniczo nieważność czynności prawnej. Dopuszczalność dokonywania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych kontroli i kwestionowania wysokości wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa (art.58 k.c.), jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego niekwestionowana (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2005 roku, II UZP 2/05, Lex nr 148238; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 roku, II UK 16/05, Lex nr 182776; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2005 roku, III UK 89/05, Lex nr 182780; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2009 r. sygn. III UK 7/09, Lex nr 509047). Nadmierne podwyższenie wynagrodzenia pracownika w zakresie prawa ubezpieczeń społecznych może być ocenione jako dokonane z zamiarem nadużycia prawa do świadczeń.

W uchwale z dnia 27 kwietnia 2005 roku Sąd Najwyższy sformułował tezę, iż – na gruncie art.353 ¹ k.c. - w prawie pracy obowiązuje zasada swobodnego kształtowania postanowień umownych, przy czym wolność kontraktowa realizuje się tylko w takim zakresie, w jakim przewiduje to obowiązujące prawo. Autonomia stron umowy w kształtowaniu jej postanowień podlega więc ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Powyższe przeniósł Sąd Najwyższy na grunt prawa ubezpieczeń społecznych stwierdzając, iż art.18 ust.1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art.12 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz.U. z 2012 roku, poz.361 ze zm.) oraz z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tekst jednolity Dz.U. z 2015 roku, poz.2236), musi być uzupełniony w ramach systemu prawnego stwierdzeniem, że podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy.

W cytowanej wyżej uchwale Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że kontrola wynagrodzenia za pracę w aspekcie świadczeń z ubezpieczenia społecznego - zarówno w zakresie zgodności z prawem, jak i zasadami współżycia społecznego - może być prowadzona przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, który stosownie do art.86 ust.2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, upoważniony jest do kontroli wykonywania zadań i obowiązków w zakresie ubezpieczeń przez płatników składek. Kontrola ta obejmuje między innymi zgłoszenie do ubezpieczenia oraz prawidłowość i rzetelność obliczenia, potrącenia i płacenia składki. Oznacza to przyznanie Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych kompetencji do badania zarówno tytułu zawarcia umowy o pracę, jak i ważności jej poszczególnych postanowień i - w ramach obowiązującej go procedury - zakwestionowania tych postanowień umowy o pracę w zakresie wynagrodzenia, które pozostają w kolizji z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Sąd Najwyższy podkreślił przy tym, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie jest ograniczony wyłącznie do zakwestionowania faktu wypłacenia wynagrodzenia w ogóle lub we wskazanej kwocie ani tylko prawidłowości wyliczenia, lecz może ustalać stosunek ubezpieczenia społecznego na ściśle określonych warunkach, będąc niezwiązanym nieważną czynnością prawną (w całości lub w części). Realna możliwość takiej kontroli powstaje po przekazaniu przez płatnika raportu miesięcznego, przedkładanego zgodnie z art.41 ust.1 ww. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W raporcie płatnik przedstawia między innymi dane o tytule ubezpieczenia i podstawie wymiaru składek oraz dokonuje zestawienia należnych składek na poszczególne ubezpieczenia. Dane te mogą być zakwestionowane zarówno przez ubezpieczonego, jak i przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Przytoczony pogląd Sądu Najwyższego dopuszczający kompetencję organu ubezpieczeń społecznych w zakresie weryfikowania treści umowy o pracę w zakresie postanowień określających wynagrodzenie za pracę, czyli przychód zadeklarowany jako podstawa wymiaru składek, został w podzielony w orzecznictwie sądów powszechnych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 października 2012 roku, III AUa 1356/12, Lex nr 1237108; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 10 stycznia 2013 roku, III AUa 1039/12, Lex nr 1267331). Stanowisko to Sąd Okręgowy w składzie niniejszym również podziela.

W aspekcie zgodności z normami prawa cywilnego ocenie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie podlega stosunek ubezpieczenia społecznego, lecz związany z nim stosunek o charakterze cywilnoprawnym - ocenie z zastosowaniem zasad współżycia społecznego nie podlega bowiem sama podstawa wymiaru składek, ale stanowiąca tę podstawę wysokość umówionego przez strony stosunku prawnego i wypłaconego wynagrodzenia (przychodu). Zatem ocenie organu rentowego (oraz sądu ubezpieczeń społecznych) w oparciu o przepisy prawa cywilnego, a w szczególności art.58 k.c., podlega nie stosunek ubezpieczenia społecznego, lecz stosunek pracy, co znajduje swoją podstawę w art.300 k.p. W konsekwencji, w razie stwierdzenia, że wynagrodzenie ustalone w umowie o pracę zostało rażąco zawyżone (jest nieadekwatne do wykonywanej przez pracownika w rzeczywistości pracy), z uwagi na co w tym zakresie jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego, to również organ rentowy jest niezwiązany umową o pracę w tej części, albowiem w tym zakresie stanowi ona nieważną czynnością prawną (art.58§ 2 i 3 k.c.). Powyższe wpływa z kolei na wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, albowiem - jak wskazano już powyżej - skutki umowy o pracę są nie tylko bezpośrednie, dotyczące wprost wzajemnych relacji między pracownikiem i pracodawcą, lecz także dalsze, pośrednie, w tym w dziedzinie ubezpieczeń społecznych, kształtując stosunek ubezpieczenia społecznego, w tym wysokość składki oraz odpowiednich świadczeń.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie jest ograniczony wyłącznie do zakwestionowania faktu wypłacenia wynagrodzenia w ogóle lub we wskazanej kwocie ani tylko prawidłowości wyliczenia, lecz może ustalać stosunek ubezpieczenia społecznego na ściśle określonych warunkach, będąc niezwiązanym nieważną czynnością prawną (w całości lub w części). Prawo ubezpieczeń społecznych nie reguluje sposobu, w jaki organ ubezpieczeń społecznych może zastępować nieważne z mocy art.58§3 k.c. poszczególne klauzule umowy o pracę.

W niniejszej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypełnił ten brak przez przyjęcie za podstawę wymiaru składki wynagrodzenie w wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez ubezpieczoną w pierwszym okresie zatrudnienia – ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Umowa o pracę wywołuje nie tylko skutki między pracownikiem i pracodawcą, lecz także dalsze, pośrednie, skutki m.in. w dziedzinie ubezpieczeń społecznych (w szczególności polegające na możliwości uzyskania odpowiednich świadczeń z tytułu ubezpieczenia społecznego), podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem stanowić winno wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy. W sferze ubezpieczeń społecznych godziwość wynagrodzenia uzyskuje dodatkowy walor, ponieważ istnieje znacznie mocniejsza niż w prawie pracy bariera działania w ramach prawa. Jest to oparte na wymagającym ochrony interesie publicznym i zasadzie solidarności ubezpieczonych. Względność zasady godziwości wynagrodzenia wyraża się koniecznością odniesienia się nie tylko do potrzeb pracownika ale także świadomości społecznej i ogólnej sytuacji ekonomicznej i społecznej. Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji. Nadmiernemu uprzywilejowaniu płacowemu pracownika, które mieściłoby się w ramach art.353 ¹ k.c., w prawie ubezpieczeń społecznych można przypisać (w okolicznościach konkretnego przypadku) zamiar nadużycia świadczeń przysługujących z tego ubezpieczenia.

Alimentacyjny charakter świadczeń z ubezpieczenia społecznego oraz zasada solidaryzmu wymagają, żeby płaca (stanowiąca podstawę wymiaru składki) nie była ustalona ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej, żeby nie przewyższała wkładu pracy, żeby składka nie przekładała się na świadczenia w kwocie nienależnej.

Ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu.

W związku z brzmieniem zdania drugiego art. 13 k.p. w Polsce za kwotę godziwego wynagrodzenia uważa się już kwotę minimalnego wynagrodzenia ustaloną w trybie określonym w ustawie z 10 października 2002 roku o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. nr 200, poz. 1679 z późn. zm.).

Pojęcie „zasad współżycia społecznego”, użyte w art.58§2 k.c., nie jest zdefiniowane w przepisach prawa. Pojęcie to odsyła do norm moralnych (a nie prawnych), które odnoszą się do wzajemnych, zewnętrznych stosunków między ludźmi (także innymi podmiotami) i które są dominujące w społeczeństwie. Odwołanie się do zasad współżycia społecznego oznacza odwołanie się do idei słuszności w prawie i do powszechnie uznawanych wartości w kulturze naszego społeczeństwa. Ujmując rzecz ogólnie, można przyjąć, że przez zasady współżycia społecznego należy rozumieć podstawowe zasady etycznego i uczciwego postępowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2001 roku, IV CKN 1756/00, Lex nr 80259 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2012 roku, III CZP 84/12, Lex nr 1281372). Klauzula ta wyraża bowiem ideę słuszności, odwołującą się do powszechnie uznawanych w kulturze społeczeństwa wartości i umożliwia dostosowanie ogólnych norm prawnych do konkretnego stanu faktycznego przy uwzględnieniu systemu ocen czy zasad postępowania o charakterze pozaprawnym, co służy realizacji sprawiedliwości w znaczeniu materialnoprawnym, będącej wartością konstytucyjną (art.45 ust.1 Konstytucji, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 października 2000 roku, SK 5/99, Lex nr 45558).

Na gruncie niniejszej sprawy należy wskazać, że do zasad współżycia społecznego należą w szczególności: zasada równego traktowania wszystkich ubezpieczonych, zasada solidaryzmu ubezpieczeń społecznych, zasada ochrony interesów i nie pokrzywdzenia innych ubezpieczonych, zasada nieuprawnionego nieuszczuplania środków funduszu ubezpieczeń społecznych oraz elementarne zasady uczciwego obrotu prawnego. Zasady współżycia społecznego może naruszać ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę w celu osiągnięcia nieuzasadnienie wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2005 roku, III UK 89/05, Lex nr 182780).

Zdaniem Sądu, w będącej przedmiotem rozpoznania sprawie, kwestionowanie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wysokości ustalonego w umowie o pracę wynagrodzenia i wymiaru czasu pracy było uzasadnione.

Analiza zebranego materiału dowodowego prowadzi do jednoznacznego wniosku, że zmiana warunków zatrudnienia ubezpieczonej miała głównie na celu uzyskanie wyższych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Zdaniem Sądu strony nie wykazały, że zwiększono wymiar czasu pracy ubezpieczonej w ramach stosunku pracy i że ubezpieczona wykonywała pracę w zwiększonym wymiarze 8 godzin dziennie, 40 godzin tygodniowo

Przy zawieraniu zakwestionowanej umowy nie było wolą stron świadczenie pracy w pełnym wymiarze czasu pracy, a możliwość skorzystania z świadczeń z ubezpieczenia społecznego w związku z chorobą od wyższej podstawy wymiaru i z tego powodu nie może wywoływać skutków.

Brak jest również jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, że ubezpieczona wykonywała powierzone jej obowiązki na stanowisku menadżera. Zeznania ubezpieczonej i zainteresowanej, że ubezpieczona odpowiadała za sprzedaż, kontakty z klientami, że poszukiwała nowych klientów w przedszkolach, muzeach nie zostały poparte żadnymi innymi dowodami. Odpisywanie przez ubezpieczoną ma maile nie świadczy o wykonywaniu czynności na stanowisku menadżera a sprzedawcy, tym bardziej że zainteresowana prowadziła również sprzedaż internetową.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż zainteresowana z tytułu prowadzonej działalności osiągała niewielkie dochody. W 2014 roku zainteresowana osiągnęła przychód w wysokości 110.661,01 zł, a dochód w wysokości 20.455,85 zł, a w 2015 roku w okresie od stycznia do lipca przychód wyniósł 31.342,98 zł a koszty związane z zakupem towarów 10.604,36 zł i wydatki w kwocie 25.254,72 zł. Zainteresowana nie miała w rzeczywistości możliwości finansowych zatrudnienia ubezpieczonej w pełnym wymiarze czasu pracy (nawet za minimalnym wynagrodzeniem) ani tym bardziej za wynagrodzeniem w kwocie 2.500 zł i gdyby ubezpieczona faktycznie wykonywała pracę zgodnie z zawartą umową (a nie przebywała na zwolnieniu lekarskim), zainteresowana musiałaby przeznaczyć na jej wynagrodzenie większą część przychodów. Okoliczność braku możliwości finansowych zatrudnienia pracownika potwierdza także wypłacenie wynagrodzenia w ratach.

Na ustalenie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonej miała w ocenie Sądu wpływ okoliczność, iż ubezpieczona jest córką zainteresowanej. Z zeznań zainteresowanej wynika, iż ustalenie wynagrodzenia na poziomie 2.500 zł nie było związane z faktyczną wartością pracy ubezpieczonej, tylko z chęcią „dowartościowania córki”.

Dodatkowo należy wskazać, iż zainteresowana nie zatrudniła innej osoby na stanowisku menadżera i nikt nie zajmował się zadaniami które miała wykonywać.

Podkreślić przy tym trzeba, że zarówno przepisy prawa pracy, prawa ubezpieczeń społecznych, jak i przepisy ustrojowe pozwalają tak kształtować elementy stosunku pracy, jaka jest wola stron. Jednakże przestaje powyższa kwestia być tylko sprawą stron nawiązujących stosunek pracy, gdy po uregulowaniu składek przerzuca się ciężar wypłaty świadczeń na fundusz dysponujący publicznymi pieniędzmi, którymi zarządza Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

W tych okolicznościach nie budzi wątpliwości, że ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nastąpiło w warunkach art.58§2 k.c., że narusza zasady współżycia społecznego. Umówione wynagrodzenie ubezpieczonej nie miało na celu adekwatnej płacy za pracę przez nią wykonywaną, co stanowi naruszenie art.58 k.c.

W ocenie Sądu kwota wynagrodzenia określona została jedynie w celu uzyskania wyższych świadczeń z ubezpieczeń społecznych, co jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Przeciętny stosunek wysokości świadczenia do wniesionej składki pozostawał w oderwaniu od ustawowych regulatorów sprawiedliwego rozłożenia kosztów świadczeń poprzez odniesienie do czasu opłacania składek.

Należy także wskazać, iż oparcie procedury cywilnej na zasadzie kontradyktoryjności jedynie w wyjątkowych przypadkach pozwala Sądowi na podjęcie czynności mających na celu wskazanie stronom na potrzebę złożenia wniosków dowodowych, a zasadą w tym zakresie jest samodzielne dążenie uczestników postępowania do wykazania prawdziwości podnoszonych twierdzeń. Jeżeli twierdzenie istotne dla rozstrzygnięcia nie zostanie udowodnione, to o merytorycznym rozstrzygnięciu sprawy decyduje rozkład ciężaru dowodu. Zatem strona, na której spoczywa ciężar dowodu, ponosi ryzyko ujemnych skutków niedopełnienia swoich obowiązków w tym zakresie. Sąd Okręgowy uznał również, zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, iż nie jest zarówno zobowiązany, jak i uprawniony do przeprowadzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (patrz wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76).

Ubezpieczona w niniejszym postępowaniu nie złożyła żadnych wniosków dowodowych, na wykazanie tego, że w spornym okresie świadczyła pracę na rzecz płatnika składek faktycznie w pełnym wymiarze czasu pracy. Do akt złożono jedynie akta osobowe ubezpieczonej, dokumenty dotyczące sytuacji finansowej płatnika i korespondencję e-mailową. Dokumenty te nie stanowią dowodu na okoliczność faktycznego wykonywania pracy zarówno w zwiększonym wymiarze jak i na nowym stanowisku.

Reasumując, nie sposób uznać, by ustalony wymiar czasu pracy i w związku z tym wynagrodzenie na kwotę 1.680 zł miesięcznie (podwyższone w kolejnym roku do kwoty 1750 zł miesięcznie) i od 5 października 2015 roku na kwotę 2.500 zł odpowiadał zakresowi powierzonych ubezpieczonej obowiązków i uwzględnienia ilości świadczonej pracy. Zmiany w zakresie czasu pracy wynagrodzenia służyły jedynie w celu bezpodstawnego uzyskania wyższych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Takie działanie ubezpieczonej oraz zainteresowanej należy uznać za niezgodne z zasadami współżycia społecznego. W konsekwencji stwierdzić należy, iż postanowienia umowy o pracę zawartej przez ubezpieczoną i zainteresowaną, odnoszące się do wysokości ustalonego przez strony wynagrodzenia za pracę i wymiaru czasu pracy, w zakresie, w jakim ustalone wynagrodzenie przekracza początkowo ustalone wynagrodzenie i wymiar czasu pracy w wymiarze ¼ etatu jest nieważne na mocy art.58§2 i 3 k.c. w zw. z art.300 k.p.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, wątpliwości organu rentowego, co do rzeczywistego celu i zamiaru stron, przy nawiązywaniu zakwestionowanej w zakresie zmiany warunków zatrudnienia umowy były uzasadnione, a zatem zaskarżona decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odpowiada prawu.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołania.

(K.K.-W.)

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć ubezpieczonej z pouczeniem o prawie, terminie i sposobie złożenia apelacji.

16.03.2017 r.