Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie: Przewodniczący SSR Bartłomiej Rajca

Protokolant: Mirosława Mękarska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lutego 2017 roku w Ś.

sprawy z powództwa C. J.

przeciwko (...) SA z/s w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) SA z/s w W. na rzecz powoda C. J. kwotę 10.505 zł (dziesięć tysięcy pięćset pięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 9.000 zł od dnia 08.05.2015 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.505 zł od dnia 29.01.2016 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 6.002,40 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)

09.03.2017r.

Sygn. akt I C 100/16

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 29.01.2016 r. przeciwko stronie pozwanej (...) SA z/s w W. powód C. J. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej kwoty 10.505 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 9.000 zł od dnia 08.05.2015 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 1.505 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 4.800 zł oraz zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że w dniu 05.02.2014 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego powód jako kierujący swoim pojazdem doznał obrażeń ciała. W chwili ww. zdarzenia pojazd sprawcy wypadku był ubezpieczony u strony pozwanej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W wyniku wypadku powód doznał wskazanych w pozwie obrażeń ciała i rozstroju zdrowia oraz przechodził opisany w pozwie proces leczenia i rehabilitacji skutków wypadku. W trakcie leczenia, koniecznym dla powoda było powstrzymywanie się od wykonywanej pracy w związku z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim w okresie od dnia 06.02.2014 r. do 07.05.2014 r. Pomimo podjętego leczenia powód w dalszym ciągu odczuwa negatywne skutki wypadku komunikacyjnego przejawiające się przede wszystkim w dolegliwościach bólowych i ograniczeniu ruchomości kręgosłupa szyjnego oraz parestezjach kończyn górnych, które nie ustąpiły pomimo niezwłocznie podjętego leczenia specjalistycznego i odbycia zabiegów fizjoterapeutycznych. Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej w dniu 07.04.2015 r. Strona pozwana odmówiła jednak wypłaty zadośćuczynienia oraz zwrotu kosztów leczenia, informując, że w podanych okolicznościach nie mogło dojść do wskazanych obrażeń ciała bądź rozstroju zdrowia.

Powód wskazał, że dochodzi pozwem kwoty 9.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, uzasadniając powyższe rozmiarem i charakterem poniesionych obrażeń. W ocenie powoda strona pozwana w sposób nieuprawniony odmówiła przyznania mu zadośćuczynienia. Zdaniem powoda w obliczu jednoznacznej dokumentacji medycznej, nie sposób uznać za słuszne twierdzeń strony pozwanej, jakoby w wyniku wypadku komunikacyjnego nie doszło do uszkodzeń ciała powoda lub rozstroju jego zdrowia. W zakresie odsetek żądanych od kwoty 9.000 zł powód wskazał, że dochodzi ich na podstawie art. 481 § 1 Kc. Powód wskazał, że jego roszczenie było zasadne w dacie jego zgłoszenia stronie pozwanej, która zarejestrowała ją w dniu 07.04.2015 r., o czym świadczy nadany sprawie numer szkody. Zgodnie zaś z treścią art. 817 § 1 k.c. pozwany był zobowiązany spełnić świadczenie w terminie 30 dni. Zatem żądanie odsetek ustawowych od kwoty 9.000 zł dochodzonej z tytułu zadośćuczynienia liczonych od dnia 08.05.2015 r. do dnia zapłaty jest uzasadnione.

Powód wskazał nadto, że pozwem domaga się również zasądzenia od strony pozwanej kwoty 1.505 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia poniesionych przez niego w związku z wypadkiem, co miały dokumentować przedłożone do pozwu faktury i rachunki. Strona pozwana nie dokonała bowiem zwrotu poniesionych przez powoda kosztów leczenia. Żądanie zwrotu kosztów leczenia w związku z doznaną szkodą osobową powód uzasadnił dyspozycją art. 444 § 1 Kc. Powód wskazał, że w jego sytuacji uzasadnione było poniesienie przez niego kosztu zakupu kołnierza ortopedycznego oraz korzystanie przez niego z odpłatnych wizyt lekarskich oraz badań i zabiegów rehabilitacyjnych. Powód z uwagi na stan zdrowia, nie mógł czekać na te wizyty w ramach NFZ. Terminy te były bowiem zbyt odległe, co uniemożliwiłoby przeprowadzenie prawidłowego procesu leczenia.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana przyznała jako okoliczność bezsporną, że powód uczestniczył w dniu 05.02.2014 r. w wypadku komunikacyjnym. Strona pozwana udzielała ochrony gwarancyjnej z ubezpieczenia OC pojazdów mechanicznych dla pojazdu sprawcy kolizji na podstawie zawartej umowy odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Strona pozwana wskazała, że kwestionuje roszczenie powoda dotyczące zadośćuczynienia w kwocie 9.000 zł, albowiem z dokumentacji zgromadzonej w postępowaniu likwidacyjnym wynika, że nieduże uszkodzenie pojazdu, którym podróżował powód świadczy, że siły wygenerowane w wyniku kolizji pojazdu powoda z pojazdem sprawcy, nie były adekwatne do zgłaszanych przez powoda cierpień fizycznych. Nadto strona pozwana podniosła, że powstanie niedużych sił zderzeniowych nie mogło mieć wpływu na powstanie obrażeń ciała, co świadczy jednoznacznie, że na powoda nie mogły zadziałać siły bezwładnościowe zdolne spowodować urazy pośrednie lub bezpośrednie struktur anatomicznych ciała. Opisane w dokumentacji medycznej dolegliwości, tj. uraz kręgosłupa szyjnego powstaje w wyniku nagłego odchylenia się, skręcenia głowy, czyli przy prędkościach oraz siłach zderzeniowych większych, niż te które występowały w przedmiotowym zdarzeniu. Zdaniem strony pozwanej, przedstawiona dokumentacja medyczna nie potwierdza, aby w wyniku zdarzenia u powoda doszło do poważnych obrażeń ciała, które mogły skutkować bólem kręgosłupa szyjnego. Same negatywne przeżycia nie mogą w ocenie strony pozwanej stanowić powstania rozstroju zdrowia i tym samym przeżycia te nie mogą być brane pod uwagę przy rozstrzyganiu o przyznaniu zadośćuczynienia pieniężnego. Zdaniem strony pozwanej, w przypadku gdy jedynym wykładnikiem domniemanego urazu w mechanizmie skręcenia czy stłuczenia są dolegliwości subiektywne, wydaje się wskazanie zachowania daleko idącej powściągliwości w stawianiu diagnoz. Strona pozwana podniosła, że w przedmiotowej sprawie brak jest obiektywnych badań stwierdzających, aby zgłaszane dolegliwości czy rozstrój zdrowia miały związek z przedmiotowym wypadkiem. Nadto strona pozwana wskazała, że lekarze orzecznicy (...) SA, na podstawie przeprowadzonego badania MR kręgosłupa ustalili u powoda 0 % uszczerbek na zdrowiu. W ocenie strony pozwanej brak jest zatem podstaw do uznania, aby w ww. zdarzeniu, powód doznał krzywdy w postaci obrażeń ciała bądź rozstroju zdrowia. Nie każdy udział w zdarzeniu drogowym uzasadnia tezę o doznaniu obrażeń lub rozstroju zdrowia, czyli szkody na osobie, rodzące uprawnienia odszkodowawcze. Strona pozwana zakwestionowała w całości roszczenie o zwrot kosztów leczenia w kwocie 1.505 zł, wskazując, że doznane obrażenia ciała w ocenie lekarzy strony pozwanej nie wymagały wizyt lekarskich i rehabilitacyjnych. W ocenie strony pozwanej z przedstawionej dokumentacji nie wynika, czy udzielone usługi medyczne miały związek z ww. zdarzeniem, czy też ze znacznymi zmianami zwyrodnieniowymi występującymi u powoda.

Strona pozwana zakwestionowała też dochodzone przez powoda roszczenie dotyczące odsetek ustawowych, uzasadniając że nie była i nie jest w opóźnieniu wobec powoda w myśl art. 481 § 1 k.c. Zdaniem strony pozwanej ewentualne roszczenie odsetkowe należy się powodowi od daty wyrokowania, a nie od daty wskazanej w pozwie.

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny :

Powód w dniu 05.02.2014 r. uległ jako kierowca pojazdu wypadkowi komunikacyjnemu. Sprawca zdarzenia, kierujący pojazdem m-ki V. (...) o nr rej. (...), w wyniku niezachowania należytej ostrożności, uderzył w pojazd kierowany przez powoda. W chwili zdarzenia pojazd, którym kierował sprawca wypadku był ubezpieczony u strony pozwanej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej w dniu 07.04.2015 r. Bezsporna była również odpowiedzialność strony pozwanej co do zasady za skutki tego zdarzenia wobec powoda, czemu strona pozwana nie zaprzeczała.

(bezsporne, a nadto tak: - oświadczenie sprawcy kolizji z dnia 05.02.2014 r. – k.13, dokumenty w aktach likwidacyjnych szkody nr (...) – w załączeniu akt, przesłuchanie powoda – nośnik zapisu k. 112)

Tuż przed zdarzeniem powód, wykonujący na co dzień pracę taksówkarza, zatrzymał się kierowanym przez siebie pojazdem na skrzyżowaniu w oczekiwaniu na możliwość skrętu w prawo z ul. (...) we W. w kierunku placu (...). Nagle pojazd powoda został uderzony z tyłu z dużą siłą przez pojazd kierowany przez sprawcę wypadku. Uderzenie pojazdu sprawcy w pojazd powoda było tak silne, że pojazd powoda został wypchnięty na skrzyżowanie, na które miał zamiar wjechać powód. W pojeździe powoda siła uderzenia spowodowała wyłamanie oparcia fotela, na którym siedział powód. Dzięki odpowiedniemu manewrowi innego pojazdu, który jechał w kierunku pojazdu powoda, nie doszło do kolejnego uderzenia, tym razem tego innego pojazdu, w pojazd powoda.

Dowód: - przesłuchanie powoda – nośnik zapisu k. 112

Początkowo powód nie odczuwał większych dolegliwości wypadku. Jednak z upływem czasu dolegliwości te narastały i z ich przyczyny powód następnego dnia po wypadku został przyjęty do szpitala, gdzie po przeprowadzonych badaniach stwierdzono u niego skręcenie odcinka szyjnego kręgosłupa, parestezję w obrębie prawej ręki i przedramienia oraz objaw L.’a prawostronnie w około 60 stopniach. Zalecono unieruchomienie szyi w kołnierzu ortopedycznym na okres 3 tygodni, stosowanie leczenia farmakologicznego oraz kontynuowanie leczenia w poradniach specjalistycznych: poradni ortopedycznej i neurologicznej. Powód zakupił wówczas kołnierz ortopedyczny S., za który zapłacił 37 zł. Powód został również skierowany na badanie RTG, które wykazało kręgosłup szyjny bez złamania, zniesienie lordozy szyjnej oraz kręgosłup lędźwiowy bez złamania. Kołnierz ortopedyczny powód nosił łącznie przez okres ok. półtora miesiąca.

Kontynuując proces leczenia i w związku z utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi, powód udał się do lekarza POZ, który rozpoznał u niego zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi oraz dał mu skierowanie do poradni neurologicznej. Celem wyeliminowania dolegliwości bólowych powstałych wskutek ww. wypadku, powód w dniach od 26.03 do 08.04.2014 r. oraz w dniach od 14.04 do 26.04.2014 r. korzystał również z zabiegów rehabilitacyjnych (po 10 zabiegów typu: laser, (...) i masaż oraz po 10 zabiegów typu laser, (...) oraz magnetoterapia), gdyż zgodnie z zaleceniami lekarza miało to wpłynąć na poprawę stanu zdrowia powoda. Za zabiegi powód zapłacił 560 zł i 228 zł. Następnie w dniu 07.05.2014 r. powód udał się ponownie do lekarza ortopedy, który stwierdził u powoda stan po urazie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego oraz parestezje kończyny górnej prawej. Zalecono powodowi dalsze leczenie w poradni specjalistycznej oraz po wykonaniu badań MR kręgosłupa - zabiegi fizjoterapeutyczne (po 10 zabiegów typu: masaż, ćwiczenia czynne w odciążeniu, krioterapia), które powód rozpoczął wykonywać w dniu 13.10.2014 r. Za zabiegi powód zapłacił 370 zł.

Powód kontynuował leczenie dolegliwości powstałych w związku z wypadkiem; w dniu 30.06.2015 r. odbył konsultację neurologiczną, za którą zapłacił 60 zł, a w dniu 21.08.2015 r. odbył konsultację ortopedyczną, za którą zapłacił 170 zł.

Powód korzystał z płatnych wizyt lekarskich oraz z płatnej rehabilitacji, gdyż terminy oczekiwania na wizyty i zabiegi refundowane z ubezpieczenia zdrowotnego były bardzo odległe, wynosiły odnośnie wizyt lekarskich 2-3 miesiące, a odnośnie zabiegów rehabilitacyjnych nawet ponad pół roku, a z zaleceń lekarskich wynikało, że leczenie i rehabilitację należy podjąć jak najszybciej. Pomimo jednak zastosowanego leczenia oraz rehabilitacji, powód nadal odczuwa dolegliwości bólowe związane z ww. wypadkiem.

W związku z wypadkiem powód przebywał również na zwolnieniu lekarskim w dniach od 06.02.2014 r. do 07.05.2014 r.

Dowód: - karta informacyjna nr 8/67 – k. 14

- skierowanie do poradni rentgenodiagnostyki – k. 15

- skierowanie do poradni specjalistycznej z dnia 06.02.2014 r. – k. 16

- skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne z dnia 12.03.2014 r. – k. 17

- zaświadczenie z dnia 08.04.2014 r. – k. 18

- skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne z dnia 09.04.2014 r. – k. 19

- zaświadczenie z dnia 26.04.2014 r. – k. 20

- informacja dla lekarza kierującego/POZ z dnia 07.05.2014 r. – k. 21

- wyniki badań z pracowni (...)/EEG z dnia 12.05.2014 r. – k. 22

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 26.08.2014 r. – k.23

- zaświadczenie z wykonania zabiegów rehabilitacyjnych z dnia 27.10.2014 r. – k.24

- zaświadczenie lekarskie z dnia 28.10.2014 r. – k.25

- karta informacyjna z dnia 30.06.2015 r. – k.26

- zaświadczenie lekarskie z dnia 21.08.2015 r. – k.27-28

- zwolnienia lekarskie (4 sztuki) – k.29-32,

- faktura VAT nr (...) - k.43

- faktura VAT nr (...) r. – k.44

- faktura VAT nr (...) – k.45

- faktura VAT nr (...) – k.46

- rachunek z dnia 30.06.2015 r. – k.47

- rachunek nr (...) – k.48

- dokumenty w aktach likwidacyjnych szkody nr (...) – w załączeniu akt

- zeznania świadek K. J. - nośnik zapisu k. 75

- przesłuchanie powoda – nośnik zapisu k. 112

Wypadek niekorzystnie wpłynął zarówno na stan fizyczny powoda, jak i jego stan psychiczny. Przed wypadkiem powód czuł się zdrowy, nie leczył się na poważniejsze schorzenia, w tym schorzenia kręgosłupa. Po wypadku pojawiły się u powoda ból odcinka szyjnego kręgosłupa oraz bóle pleców. W następstwie wypadku powód musiał w sposób istotny ograniczyć swoją aktywność fizyczną. Powód, oprócz wykonywanej pracy taksówkarza, prowadzi również z żoną małe gospodarstwo rolne, i wskutek wypadku wiele obowiązków powoda związanych z ciężkimi pracami fizycznymi spadło na jego żonę. Po wypadku z dnia 05.02.2014 r. w pracy na gospodarstwie musiał też powodowi pomagać jego szwagier, poprzez wykonywanie takich czynności jak np. wykonywanie prac polowych ciągnikiem. Powód obecnie nadal nie może zbyt wiele dźwigać, gdyż pojawiają się u niego dolegliwości bólowe kręgosłupa. Po wypadku powód nie może też zbyt długo przebywać w pozycji siedzącej, chociaż jest do tego zmuszony przez charakter wykonywanej pracy taksówkarza, gdyż po 5-6 godzinach zaczynają u powoda występować dolegliwości bólowe kręgosłupa. Powód też nie może w takim stopniu jak przed wypadkiem dokonywać napraw pojazdu, którym wykonuje swoją pracę. Po wypadku znacznie utrudnione stało się też wykonywanie przez powoda czynności życia codziennego, np. mycie naczyń, sprzątanie, gdyż wykonywanie ich w wymuszonej pozycji pochylonej powoduje u powoda dolegliwości bólowe kręgosłupa. Dolegliwości bólowe sprawiają, że powód jest częściej niż przed wypadkiem poddenerwowany, co negatywnie wpływa również na jego relacje z rodziną i otoczeniem.

Dowód: - zeznania świadek K. J. - nośnik zapisu k. 75

- przesłuchanie powoda – nośnik zapisu k. 112

Po wypadku powód zgłosił szkodę stronie pozwanej w dniu 07.04.2015 r. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego strona pozwana decyzją z dnia 04.05.2015 r. odmówiła uznania roszczenia powoda i przyznania mu jakiejkolwiek kwoty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jak również odszkodowania tytułem kosztów leczenia i rehabilitacji. Pismem z dnia 11.06.2015 r. pełnomocnik powoda dokonał ponownego zgłoszenia szkody powoda, wniósł o przyznanie zadośćuczynienia w wysokości 20.000 zł oraz o zwrot kosztów leczenia i rehabilitacji, dołączając odpisy rachunków dokumentujących te koszty. Pismem z dnia 24.06.2015 r. strona pozwana ponownie odmówiła wypłaty na rzecz powoda żądanych przez niego świadczeń. Pismem z dnia 30.10.2015 r. pełnomocnik powoda wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy i zaproponował zawarcie ugody na łączną kwotę 30.000 zł tytułem m.in. zadośćuczynienia i poniesionych przez powoda kosztów leczenia, dołączając odpisy dalszych rachunków dokumentujących te koszty. Pomimo złożonego pisma o ponowne rozpatrzenie sprawy, strona pozwana nie zmieniła swojego stanowiska.

Dowód: - pismo strony pozwanej z dnia 13.04.2015 r. – k.33

- pismo strony pozwanej z dnia 04.05.2015 r. – k. 34

- zgłoszenie szkody z dnia 11.06.2015 r. – k. 35-37

- pismo strony pozwanej z dnia 24.06.2015 r. – k. 38-39

- pismo poszkodowanego z dnia 30.10.2015 r. – k.40-41

- pismo strony pozwanej z dnia 05.11.2015 r. – k.42

- dokumenty w aktach likwidacyjnych szkody nr (...) – w załączeniu akt

W następstwie przebytego w dniu 05.02.2014 r. wypadku komunikacyjnego u powoda stwierdza się obecnie stan po przebytym urazie odcinka szyjnego kręgosłupa z utrzymującymi się niewielkimi ograniczeniami ruchomości, bez objawów korzeniowych w badaniu. W wyniku wypadku powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3 % według pkt J 89a w związku z § 8 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. Obrażenia, których doznał powód na skutek zdarzenia, skutkują do chwili obecnej nawracającymi dolegliwościami bólowymi odcinka szyjnego kręgosłupa z utrzymującymi się niewielkimi ograniczeniami jego ruchomości, nasilającymi się głównie po przeciążeniach. W wyniku przebytego urazu doszło u powoda do naciągnięcia mięśni i więzadeł w stawach międzykręgowych kręgosłupa w odcinku szyjnym, co potwierdza zgromadzona w aktach sprawy dokumentacja medyczna. Z wywiadu wynika, że do chwili wypadku powód nie odczuwał dolegliwości ze strony kręgosłupa, nie wynika to również z dokumentacji medycznej powoda. W badaniu MR stwierdzono obecność zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych, a w badaniu (...) obecność zmian korzeniowych; koincydencja istniejących wcześniej zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych oraz przebytego wypadku została również wzięta pod uwagę przy ustalaniu procentowego uszczerbku na zdrowiu powoda wskutek wypadku. Następstwem przebytego wypadku, a przyczyną obecnych dolegliwości powoda jest pourazowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego, z nieznacznym ograniczeniem jego ruchomości, spowodowany uszkodzeniem więzadeł i mięśni otaczających kręgosłup szyjny. Dolegliwości spowodowane uszkodzeniem kręgosłupa były powodem zespołów bólowych, z powodu których powód prowadził leczenie w poradni rehabilitacyjnej. Ponieważ ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa powoda obecnie wynosi 10 stopni obustronnie, a zgodnie z pkt J poz. 89a załącznika do ww. Rozporządzenia ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa w zakresie zginania lub rotacji powyżej 20 stopni skutkuje uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 15 %, należało zastosować § 8 ust. 3 ww. Rozporządzenia, i biorąc pod uwagę mechanizm urazu, dotychczasowe leczenie oraz ustalony w czasie badania stan funkcjonalny kręgosłupa, ustalić uszczerbek na zdrowiu powoda w wymiarze 3 %. Ewentualne zmiany ruchomości kręgosłupa, czy też uszkodzenia krążków lub też stawów międzykręgowych istniejące przed wypadkiem nie powodowały dolegliwości w obserwowanej obecnie formie. Uraz związany z wypadkiem naruszył równowagę kolumny kręgosłupa. Spowodowało to pojawienie się, trwających do chwili obecnej, dolegliwości bólowych z niewielkim ograniczeniem ruchomości kręgosłupa. W czasie bezpośredniego badania powoda nie stwierdzono u powoda występowania u niego objawów korzeniowych, ani osłabienia siły mięśniowej kończyn górnych. Stwierdzane natomiast w badaniu powoda parestezje wzdłuż kończyny górnej lewej, z drętwieniem palców III-IV ręki lewej wynikają z obecności zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych potwierdzonych w badaniach obrazowych MR odcinka szyjnego oraz zmian korzeniowych, potwierdzonych w badaniu (...), które istniały wcześniej. Natomiast podejrzenie zespołu cieśni nadgarstka nie ma związku z wypadkiem.

Podjęte przez powoda leczenie po wypadku było zasadne i pozostawało w normalnym związku przyczynowym z przebytym wypadkiem komunikacyjnym. Trudno jest ustalić, jak długo powód będzie odczuwać skutki zdarzenia, gdyż ból jest odczuciem subiektywnym, nadto dolegliwości bólowe kręgosłupa mają charakter fluktuacyjny i zmieniają się w zależności od stopnia jego przeciążenia. Rokowania co do stanu zdrowia powoda w przyszłości należy określić jako niepewne, ze względu na obecność zmian zwyrodnieniowo-przeciążeniowych oraz zmian neurograficznych.

Dowód: - opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii A. D. oraz (...). G. – k. 83-87

Sąd zważył ponadto, co następuje :

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się nie tylko na dowodach w postaci dokumentacji medycznej i innej przedłożonej przez powoda i stronę pozwaną, czy przesłuchaniu powoda w charakterze strony, lecz również na dopuszczonej jako dowód w niniejszej sprawie opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii oraz z zakresu neurologii. Sporządzona przez biegłych opinia nie wykazuje sprzeczności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, które uzasadniałyby konieczność sporządzenia nowej opinii, a właśnie pod tymi względami należy oceniać opinię biegłych. Zgodnie bowiem z poglądem wyrażonym w orzecznictwie sądowym ( wyrok SN z 7.04.2005 r. w sprawie II CK 572/04, opubl. w LEX nr 151656) specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie przede wszystkim w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej . Nie ma też przy tym znaczenia, czy lekarz orzecznik strony pozwanej ustalił w swoim orzeczeniu większy lub mniejszy uszczerbek na zdrowiu powoda niż ustalili to biegli sądowi w swojej opinii, lub czy ustalił jakikolwiek taki uszczerbek, gdyż orzeczenie to wobec zaprzeczenia przez powoda jej konkluzji i rzetelności jej wydania, może być traktowane jedynie jako tzw. opinia prywatna, czyli może ono stanowić jedynie element twierdzeń danej strony (tak m.in. orzeczenie SN z 29.09.1956 r., III CR 121/56, OSNCK 1958/1/16, wyrok SN z 11.06.1974 r., II CR 260/74, Lex nr 7517, wyrok SN z 08.06.2001 r. I PKN 468/00, OSNP 2003/8/197, wyrok SN z 12.04.2002 r., I CKN 92/00, Lex nr 53932), a więc należy odmówić jej mocy dowodowej na okoliczności sporne. To samo dotyczy zresztą orzeczeń przedstawianych przez powoda (np. k.26,27).

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. posiadacz (samoistny albo zależny) mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego środka, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. W razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Zgodnie z art. 415 Kc kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zgodnie zaś z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywdę należy rozumieć jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia związane z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Przyjmuje się też, że zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie cierpień psychicznych i fizycznych, zarówno już doznanych, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości jako skutek zdarzenia wywołującego krzywdę.

W rozpoznawanej sprawie strona pozwana nie kwestionowała, że co do zasady ponosi odpowiedzialność cywilną za sprawcę wypadku komunikacyjnego z dnia 05.02.2014 r. z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, natomiast kwestionowała związek przyczynowy pomiędzy tym wypadkiem a urazami doznanymi przez powoda, o których powód twierdził, że doznał je wskutek tego wypadku.

Zdaniem Sądu ustalony stan faktyczny wskazuje, że powództwo powoda jest uzasadnione co do samej zasady, albowiem wbrew twierdzeniom strony pozwanej ww. związek przyczynowy w rzeczywistości zachodzi. Nie ujawniło się bowiem, by przed wypadkiem powód leczył się z powodu dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa. Ujawniły się one na skutek przebytego zdarzenia, a ich następstwa utrzymują się do chwili obecnej. Z ustalonego stanu faktycznego wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że powód w wyniku wypadku doznał określonego uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia w postaci urazu odcinka szyjnego kręgosłupa z utrzymującymi się niewielkimi ograniczeniami ruchomości, a także że następstwem przebytego wypadku, a przyczyną obecnych dolegliwości powoda jest pourazowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego, spowodowany uszkodzeniem więzadeł i mięśni otaczających kręgosłup szyjny. Nadto ewentualne zmiany ruchomości kręgosłupa, czy też uszkodzenia krążków lub też stawów międzykręgowych istniejące przed wypadkiem nie powodowały dolegliwości w obserwowanej obecnie formie. Na istnienie ww. związku przyczynowego wskazują jednak także inne dowody w postaci przesłuchania samego powoda czy zeznania słuchanej w sprawie świadek, jak również dokumentacja medyczna powoda, z której wynika, że powód prowadził leczenie urazów zgłoszonych przez siebie w niniejszej sprawie jako skutki wypadku z dnia 05.02.2014 r. Nie ujawniły się też żadne okoliczności wskazujące na to, że urazów tych powód doznał w innych okolicznościach niż w wyniku ww. wypadku. Powód zatem wypełnił ciążący na nim obowiązek procesowy z art. 6 Kc i art. 232 zd. 1 Kpc i wykazał, w ocenie Sądu istnienie ww. normalnego związku przyczynowego, a zatem strona pozwana niezasadnie ten związek przyczynowy kwestionowała. Nie zasługują na uwzględnienie argumenty strony pozwanej, wskazane w odpowiedzi na pozew, jakoby siły wygenerowane w wyniku kolizji z pojazdem sprawcy nie były adekwatne do zgłaszanych cierpień fizycznych, a siły zderzeniowe nie mogły mieć wpływu na powstałe obrażenia ciała. Należy wskazać, że jak wynika z ustalonego stanu faktycznego pojazd powoda był nieruchomy, a pojazd sprawcy uderzył w pojazd powoda z taką siłą, że zostało wyłamane oparcie fotela powoda. Nie można zatem w ocenie Sądu zasadnie twierdzić, że siły wygenerowane w wyniku kolizji pojazdu powoda z pojazdem sprawcy nie były adekwatne do zgłaszanych przez powoda cierpień fizycznych, oraz że powstałe siły zderzeniowe były nieduże i nie mogły mieć wpływu na powstanie obrażeń ciała powoda. Nadto, o ile można zgodzić się ze stanowiskiem strony pozwanej w zakresie twierdzenia, że same negatywne przeżycia nie mogą stanowić o powstaniu rozstroju zdrowia, a zatem spełnienia przesłanki roszczenia o zadośćuczynienie, o tyle pogląd ten nie znajduje zastosowania w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, bowiem za wykazane w niniejszej sprawie należało uznać doznanie przez powoda określonych uszkodzeń ciała i rozstroju zdrowia w wyniku wypadku komunikacyjnego z 05.02.2014 r. Dowody w postaci obszernej dokumentacji medycznej obejmującej przebieg leczenia i rehabilitacji, a następnie opinia sądowych biegłych lekarzy jednoznacznie wskazują na zaistnienie przesłanek zasądzenia zadośćuczynienia pieniężnego, które ma łagodzić krzywdę z tytułu cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego. Użyte w art. 445 § 1 KC pojęcie krzywdy mieści w sobie wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zarówno w sferze cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości, jak i psychicznych, polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, w tym również w postaci wyłączenia z normalnego życia (wyrok z dnia 20.11.2014 r., III APA 24/14, L., SA w P. ).

Niesporne w orzecznictwie sądowym i doktrynie jest, że ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy ustawodawca pozostawił sądowi. Sąd dysponuje w takim wypadku większym zakresem swobody, niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia. Nie oznacza to jednak, by ocena Sądu nie poddawała się weryfikacji pod kątem jej zgodności z dyspozycją art. 445 § 1 k.c. Kryteria istotne przy ustalaniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia to przykładowo: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy (vide: tak SN z wyroku z dn. 12.04.1972 r., II CR 57/72, opubl. w OSNCP 1972, nr 10, poz. 183, wyrok Sądu Najwyższego z 20.04.2006 r., IV CSK 99/05, niepubl. oraz wyrok Sądu Najwyższego z 27.02.2004 r., V CK 282/03, niepubl.). W orzecznictwie sądowym ugruntowany jest pogląd, że zadośćuczynienie z art. 445 K.c. ma charakter przede wszystkim kompensacyjny, musi być rozważane indywidualnie i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość dla poszkodowanego, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (tak m.in. SN w wyroku z dn. z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10 opubl. w M.P.Pr. (...)). Ponadto zdaniem Sądu ustalony procentowo przez biegłych lekarzy zakres i rodzaj uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego ma znaczenie jedynie pomocnicze (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28.06.2005 r., I CK 7/2005, LEX nr 153254, także: wyrok SN z 5.10.2005 r., I PK 47/05, M.P.Pr. (...)), i nie może stanowić głównego wskaźnika wysokości należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia, gdyż przy ustaleniu jego wysokości należy brać pod uwagę również pozostałe wyżej wymienione czynniki.

Zdaniem Sądu powód mógł zasadnie domagać się od strony pozwanej zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 9.000 zł. Dokonując takiej oceny Sąd kierował się następującymi okolicznościami wynikającymi ze stanu faktycznego:

- dość istotne bezpośrednie następstwa wypadku z dnia 05.02.2014 r. w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego,

- konieczność korzystania przez powoda ze szpitalnej pomocy lekarskiej po zdarzeniu i poddaniu się tam określonym badaniom, nawet jeśli były bezbolesne,

- konieczność poddania się w późniejszym okresie leczeniu, rehabilitacji, badaniom lekarskim i wielu konsultacjom specjalistycznym,

- czasokres utrzymywania się u powoda dolegliwości bólowych w okresie bezpośrednio po wypadku oraz w dalszym okresie,

- znaczny stopień doznawanych przez powoda dolegliwości bólowych, występujących się po wypadku, których do tej pory powód nie odczuwał,

- konieczność całodziennego noszenia przez ok. 6 tygodni po wypadku, kołnierza ortopedycznego niewątpliwie utrudniającego codzienne życie powoda,

- ograniczenia możliwości wykonywania pracy w działalności powoda spowodowane ograniczeniami fizycznymi występującymi w związku z wypadkiem, w tym: długotrwałość (okres 3 miesięcy) przebywania przez powoda na zwolnieniu lekarskim w wyniku wypadku bezpośrednio po jego nastąpieniu oraz obecnie utrzymujące się – z powodu dolegliwości bólowych - ograniczenia wykonywania pracy taksówkarza oraz możliwości samodzielnych napraw własnego pojazdu,

- ograniczenia w wykonywaniu przez powoda dotychczasowych czynności życia codziennego, w których powód do tej pory uczestniczył,

- konieczność odbywania serii zabiegów rehabilitacyjnych, poddawania się licznym badaniom lekarskim i oraz pozostawania pod opieką lekarską specjalistów,

- niepewność rokowań co do stanu zdrowia powoda w przyszłości,

- pomocniczo ustalony stopień uszczerbku na zdrowiu powoda wskutek wypadku.

Należy też wziąć pod uwagę okoliczności natury psychicznej, będącej następstwem wypadku:

- konieczność pogodzenia się na z dalszym życiem z pojawiającymi się dolegliwościami bólowymi i niepewnością co do rokowań na przyszłość,

- obniżona samoocena spowodowana poczuciem zmniejszonej własnej przydatności w życiu codziennym, własnym gospodarstwie domowym i rolnym, wynikająca z konieczności korzystania przez powoda – nawet jeśli tylko czasowo - z pomocy innych osób we własnym gospodarstwie rolnym i domowym, nawet jeśli są to osoby bliskie, oraz obciążenia osób bliskich obowiązkami dotychczas wykonywanymi przez powoda.

Ilość i rozmiar tych ujawnionych cierpień fizycznych i psychicznych powoda nie uzasadnia zdaniem Sądu przekonania, że kwota 9.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest wygórowana i nieadekwatna do okoliczności faktycznych w sprawie i dyrektyw orzecznictwa w tym zakresie. Należy też zauważyć, że wprawdzie Sąd zgodnie z art. 316 § 1 Kpc bierze pod uwagę stan rzeczy z chwili zamknięcia rozprawy, jednak nie oznacza to, że w sprawie o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę ma pominąć dotychczasowe cierpienia fizyczne i psychiczne powoda, nawet jeśli obecnie już nie występują lub uległy złagodzeniu. Z uwagi na powyższe roszczenie powoda w zakresie zadośćuczynienia zasługiwało w całości na uwzględnienie, o czym orzeczono w ramach łącznej kwoty 10.505 zł zasądzonej od strony pozwanej w pkt I wyroku w niniejszej sprawie.

W świetle ww. art. 444 § 1 Kc zasadne było roszczenie powoda o zapłatę w zakresie zwrotu kosztów leczenia obejmujących zwrot kosztów zakupu środka medycznego w postaci kołnierza ortopedycznego, płatnych wizyt lekarskich i płatnych zabiegów rehabilitacyjnych w łącznej kwocie 1.505 zł. W piśmiennictwie prawniczym i orzecznictwie przyjmuje się, że odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 k.c. obejmuje wszelkie wydatki (koszty) pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne (niezbędne) i celowe (np. wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, M. Praw. 2008, nr 3, s. 116). Pojęcie „wszelkie koszty" oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić, a których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu (wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, LEX nr 378025). Jednak, jak słusznie się zauważa, celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania (por. wyrok SN z dnia 26 stycznia 2011 r., IV CSK 308/10, LEX nr 738127). W grupie wydatków celowych i koniecznych, pozostających w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia tradycyjnie wymienia się koszty leczenia i rehabilitacji (pobytu w szpitalu, pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw, konsultacji lekarskich, zabiegów fizjoterapeutycznych), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych specjalistycznych aparatów i urządzeń (np. protez, kul, aparatu słuchowego, wózka inwalidzkiego).

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego powód poniósł ww. koszty kołnierza ortopedycznego, wizyt lekarskich u lekarzy specjalistów oraz koszty zabiegów rehabilitacyjnych, a podjęte w ten sposób przez powoda leczenie po wypadku było zasadne i pozostawało w normalnym związku przyczynowym z przebytym wypadkiem komunikacyjnym. Jak wynika z powyższego strona pozwana niezasadnie podnosiła, że nie zostało wykazane przez powoda że poniósł te koszty w związku z wypadkiem z 05.02.2014r., gdyż z ustalonego stanu faktycznego wynika jakie zabiegi wykonano, wykonanie tych zabiegów odbyło się na podstawie zaleceń lekarskich i z tego względu nie ma w ocenie Sądu wątpliwości, że podjęta rehabilitacja oraz udzielone powodowi świadczenia medyczne, których zwrotu kosztów powód dochodzi, były podejmowane w związku z urazami ciała i rozstrojem zdrowia poniesionymi w konsekwencji ww. wypadku komunikacyjnego. W tym zakresie Sąd dał wiarę dowodom w postaci dokumentacji medycznej, opinii biegłych oraz przesłuchaniu powoda, z których jednoznacznie wynikała konieczność zakupu kołnierza ortopedycznego w celu czasowego odciążenia kręgosłupa szyjnego oraz zasadność podjętego leczenia i rehabilitacji. Powód ponadto udokumentował te koszty odpowiednimi rachunkami i fakturami VAT. Poniesienie tych kosztów pozostawało zatem w ocenie Sądu w tzw. normalnym związku przyczynowym w rozumieniu art. 361 § 1 Kc ze skutkami ww. wypadku, tym bardziej że jak wynika z ustalonego stanu faktycznego powód po wypadku wymagał konsultacji odpowiednich specjalistów oraz zabiegów fizjoterapeutycznych, a ich wykonywanie przez powoda „prywatnie” czyli nie w ramach ubezpieczenia zdrowotnego było uzasadnione. W sytuacji powszechnie znanych i trwających od dawna faktycznych długotrwałych utrudnień, a wręcz czasowej niemożliwości, skorzystania z bezpłatnej służby zdrowia, polegających na niskiej dostępności świadczeń tej służby, nie można twierdzić, że te wydatki nie są związane przyczynowo z doznanym bez swojej winy przez powoda uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. Z żadnego dowodu w sprawie nie wynika też, by ww. wydatki powód poniósł na inny cel niż leczenie (w tym rehabilitacja) skutków ww. wypadku. Mając zatem na uwadze, że powód wykazał, że poniósł wydatki na wyżej wymienione, uzasadnione koszty leczenia w łącznej kwocie 1.505 zł, a strona pozwana ich dotąd nie zrefundowała, dochodzone pozwem roszczenie o zapłatę z tego tytułu zasługiwało na uwzględnienie w zakresie tej kwoty, o czym orzeczono w ramach ogólnej kwoty 10.505 zł, zasądzonej w pkt I wyroku w niniejszej sprawie.

O odsetkach od dochodzonych pozwem w niniejszej sprawie kwot Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 Kc i art.14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003.124. (...) z późn. zm.) mając na uwadze granice żądania pozwu w tym zakresie, a nadto wskazany w ww. przepisie 30-dniowy termin do wypłaty świadczeń oraz datę, w której powód zgłosił szkodę stronie pozwanej (07.04.2015 r.). W ocenie Sądu błędny jest bowiem pogląd, iż generalnie datą wymagalności roszczenia o zadośćuczynienie jest dzień uprawomocnienia się wyroku zasądzającego to roszczenie. Zgodnie bowiem z zasługującym na aprobatę stanowiskiem wyrażonym w najnowszym orzecznictwie sądowym jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego (tu: art. 14 wyżej cyt. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych) lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu. Przewidziana w art. 445 § 1 i art. 448 k.c. możliwości przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny (tak m.in. SN w wyrokach z dnia 18 lutego 2011 r., I CSK 243/10, opubl. w LEX nr 848109, z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10 opubl. w LEX nr 79477, z dnia 16 grudnia 2011 r. , V CSK 38/11, tak też SO we Wrocławiu w sprawie II Ca 1350/12 i inne).

Nadto, jak już wyżej wskazano, w pismach składanych w toku postępowania likwidacyjnego, a przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie, powód zgłaszał oraz formułował wobec strony pozwanej konkretne roszczenia o zwrot kosztów leczenia, dochodzone pozwem w niniejszej sprawie. Mając zatem na uwadze granice żądania pozwu w zakresie odsetek od roszczenia o zadośćuczynienie (08.05.2015 r.) oraz o zwrot kosztów leczenia (data wniesienia pozwu tj. 29.01.2016 r.) należało stwierdzić, że w dniu 08.05.2015 r. odnoście roszczenia o zadośćuczynienie, oraz w dniu 29.01.2016 r. odnośnie roszczenia o zwrot kosztów leczenia, strona pozwana pozostawała w opóźnieniu z zapłatą cząstkowych kwot, składających się na kwotę zasądzoną w pkt I wyroku.

O kosztach procesu stron Sąd orzekł w pkt II wyroku na podstawie art. 98 § 1 3 Kpc mając na uwadze, że powództwo zostało w całości uwzględnione. Zasądzona od strony pozwanej na rzecz powoda kwota 6.002,40 zł stanowi celowe w rozumieniu art. 98 § 1 i 3 Kpc koszty procesu poniesione przez powoda celem obrony jego praw, na które składały się: kwota 526 zł opłaty sądowej od pozwu, kwota 4.800 zł tytułem należnej opłaty za czynności pełnomocnika powoda będącego adwokatem, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, oraz kwota 659,40 zł tytułem części wynagrodzenia biegłych sporządzających opinię w niniejszej sprawie, w zakresie w jakim została sfinansowana z zaliczki powoda). Wysokość stawki zastępstwa procesowego pełnomocnika powoda znajduje uzasadnienie w § 2 pkt 5 w zw. z § 15 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w uprzednim brzmieniu.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji wyroku.