Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodnicząca – Sędzia S.O. Danuta Dadej-Więsyk

Protokolant – st. sekr. sąd. Katarzyna Tokarska-Józwik

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2017 roku w Lublinie

sprawy A. C. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o emeryturę

na skutek odwołania A. C. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 20 maja 2016 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustala A. C. (1) prawo do emerytury począwszy od dnia 9 maja 2016 roku.

Sygn. akt VIII U 2806/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 maja 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił A. C. (1) przyznania prawa do emerytury, ponieważ nie spełniła ona warunków niezbędnych do ustalenia takiego świadczenia, określonych w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.) oraz rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.). W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, iż wnioskodawczyni nie udowodniła 15 – letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku. Organ rentowy nie uznał, jako pracy w warunkach szczególnych, okresów zatrudnienia wnioskodawczyni od 26 czerwca 1978 roku do 22 marca 1988 roku, od 24 marca 1991 roku do 5 stycznia 1992 roku, od 12 marca 1992 roku do 4 maja 1992 roku, od 12 marca 1992 roku do 20 sierpnia 1992 roku, od 18 sierpnia 1992 roku do 2 listopada 1992 roku, od 11 listopada 1992 roku do 18 listopada 1992 roku, od 25 listopada 1992 roku do 3 grudnia 1992 roku, od 16 kwietnia 1993 roku do 20 kwietnia 1993 roku, od 4 czerwca 1993 roku do 2 lutego 1994 roku, od 5 lipca 1994 roku do 13 lipca 1994 roku, od 17 listopada 1994 roku do 30 listopada 1994 roku, od 7 grudnia 1994 roku do 1 stycznia 1996 roku, od 1 lutego 1996 roku do 13 maja 1996 roku, od 23 maja 1996 roku do 18 sierpnia 1996 roku, od 1 września 1996 roku do 8 czerwca 1997 roku, od 1 lipca 1997 roku do 3 sierpnia 1997 roku, od 24 stycznia 1998 roku do 29 stycznia 1998 roku, od 5 czerwca 1998 roku do 6 października 1998 roku, od 22 października 1998 roku do 26 października 1998 roku, od 11 listopada 1998 roku od 31 grudnia 1998 roku tj. 14 lat, 8 miesięcy i 9 dni ponieważ stanowisko wymienione w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 30 listopada 2000 roku wystawionym przez Zakład Produkcji (...) tj. obuwnik nie jest tożsame ze stanowiskiem wymienionym w powołanym akcie resortowym Ministra Przemysłu Chemicznego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku ponieważ w zarządzeniu Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku w wykazie A dział VII poz. 14 pkt 1-4 figurują tylko następujące stanowiska : pkt 1 obuwnik – montażysta, formowacz, szwacz (przy ścieraniu i szlifowaniu elementów wyrobów, pkt 2 obuwnik – montażysta, formowacz, szwacz (przy nanoszeniu kleju i sklejaniu elementów wyrobów z użyciem klejów toksycznych, pkt 3 obuwnik – montażysta, formowacz, szwacz (przy wykańczaniu wyrobów środkami chemicznymi), pkt 4 obuwnik – montażysta, formowacz, szwacz przy formowaniu cholewek, ćwiekowaniu i przeszywaniu obuwia – dublowaniu( k.17 t.III akt ZUS).

Wnioskodawczyni A. C. (1) złożyła odwołanie od powyższej decyzji. Z treści odwołania wynika, że domaga się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania emerytury z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Decyzji zarzuciła:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę decyzji polegający na przyjęciu, że nie został udokumentowany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach,

- naruszenie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przez odmowę przyznania prawa do emerytury, podczas gdy wnioskodawczyni spełniła wszystkie warunki określone tym przepisem do jej przyznania,

- naruszenie przepisu § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, poprzez odmowę przyznania emerytury, w sytuacji gdy wnioskodawczyni spełniła warunki określone tym przepisem do jej przyznania. Wniosła również o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych okresów przebywania przez wnioskodawczynię na zwolnieniach lekarskich po dniu 15 listopada 1991 roku oraz urlopów macierzyńskich (odwołanie k. 2-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie k. 6-7a.s.).

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił, co następuje:

A. C. (1) urodziła się w dniu (...) (okoliczność bezsporna).

W dniu 9 maja 2016 roku złożyła wniosek o przyznanie prawa do prawa do emerytury (wniosek o emeryturę – k. 1-6 akt ZUS).

Dołączyła świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 30 listopada 2000 roku wystawione przez (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości w Ł., z którego wynikało, że wnioskodawczyni była zatrudniona w (...) Spółka Akcyjna w Ł. od dnia 1 września 1976 roku do dnia 2 stycznia 2000 roku, a następnie w związku z przejęciem w trybie art. 23 ¹ kp w Zakładzie Produkcji (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł., a w okresach : od 26 czerwca 1978 roku do 22 marca 1988 roku, od 24 marca 1991 roku do 5 stycznia 1992 roku, od 12 marca 1992 roku do 4 maja 1992 roku, od 12 marca 1992 roku do 20 sierpnia 1992 roku, od 18 sierpnia 1992 roku do 2 listopada 1992 roku, od 11 listopada 1992 roku do 18 listopada 1992 roku, od 25 listopada 1992 roku do 3 grudnia 1992 roku, od 16 kwietnia 1993 roku do 20 kwietnia 1993 roku, od 4 czerwca 1993 roku do 2 lutego 1994 roku, od 5 lipca 1994 roku do 13 lipca 1994 roku, od 17 listopada 1994 roku do 30 listopada 1994 roku, od 7 grudnia 1994 roku do 1 stycznia 1996 roku, od 1 lutego 1996 roku do 13 maja 1996 roku, od 23 maja 1996 roku do 18 sierpnia 1996 roku, od 1 września 1996 roku do 8 czerwca 1997 roku, od 1 lipca 1997 roku do 3 sierpnia 1997 roku, od 24 stycznia 1998 roku do 29 stycznia 1998 roku, od 5 czerwca 1998 roku do 6 października 1998 roku, od 22 października 1998 roku do 26 października 1998 roku od 11 listopada 1998 roku od 31 grudnia 1998 roku w pełnym wymiarze wykonywała prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego wymienione w wykazie A, dziale VII, poz. 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku na stanowisku obuwnika wymienionym w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (świadectwo k. 10 akt ZUS).

Powyższy dokument został zakwestionowany przez organ rentowy, a dokumentowane w nim okresy nie zostały uwzględnione jako okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy ustalił przy tym, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawczyni legitymuje się łącznym stażem pracy w wymiarze 22 lata, 3 miesiące i 24 dni (karta przebiegu zatrudnienia –k. 16 t.III akt ZUS), a także, że wnioskodawczyni nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (część II pkt 2 wniosku o emeryturę k. 2 t.III akt ZUS.).

Decyzją z dnia 20 maja 2016 roku organ rentowy odmówił A. C. (1) prawa do emerytury, z uwagi na nieudowodnienie wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach (decyzja – k. 17 t.III akt ZUS).

Sąd ustalił w niniejszym postępowaniu, iż A. C. (2) z domu W. w dniu 1 września 1976 roku została zatrudniona przez (...) Zakłady (...) w Ł.(następnie funkcjonujących jako (...) S.A., Zakład Produkcji (...) Sp. z o.o.). na podstawie umowy w celu przygotowania zawodowego. Wnioskodawczyni była wówczas uczennicą Szkoły Przyzakładowej (umowa o pracę k. 2-3 cz.B akt osobowych).

Po ukończeniu Szkoły Przyzakładowej, od dnia 26 czerwca 1978 roku wnioskodawczyni została zatrudniona w (...) Zakładach (...) w Ł. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku obuwnika formowacza (umowa o pracę k. 5 cz. B akt osobowych). Od dnia 1 października 1979 roku wnioskodawczyni otrzymała angaż na stanowisko obuwnika szwacza ( angaż k. 6 cz. B akt osobowych). Na początku zatrudnienia zajmowała się nanoszeniem kleju butarprem na otoki, które były elementami obuwia. Następnie jej zakres obowiązków uległ zmianie i wykonywała szlifowanie spodów obuwia. Przecierała także te spody acetonem i smarowała klejem, aby przylegały do wierzchu obuwia. Wykonywała również czynności polegające na wykrawaniu spodów obuwniczych przy pomocy wykrawarki z tworzyw sztucznych oraz skóry. Do jej obowiązków należało również siekanie spodów, wierzchów, obłożyn z tworzyw sztucznych. Prace te wnioskodawczyni wykonywała stale przez 8 godzin dziennie. Nie zajmowała się szyciem obuwia na maszynie. Jej praca była uciążliwa ze względu na duży hałas, kurz i zapylenie. (zeznania wnioskodawczyni k. 30v-31v, 38,50 a.s., zeznania świadków: A. K. k. 36v-37 a.s., H. Z. (1) k. 37v-38 a.s.).

Od 23 marca 1988 roku do 22 marca 1991 roku korzystała z urlopu wychowawczego (wniosek urlopowy k. 5 cz. B akt osobowych).

W okresach od 11 grudnia 1992 roku do 4 lutego 1992 roku od 14 lipca 1994 roku do 16 listopada 1994 roku, od 30 stycznia 1998 roku do 4 czerwca 1998 roku przebywała na zasiłkach macierzyńskich ( świadectwo pracy k. 5 akt cz. A osobowych zeznania wnioskodawczyni k. 30v-31v, 38,50 a.s.).

A. C. (1), po dniu 14 listopada 1991 roku, a przed dniem 1 stycznia 1999 roku korzystała z zasiłków chorobowych w następujących okresach: od 6 stycznia do 11 stycznia 1992 roku, od 14 stycznia 1992 roku do 17 styczna 1992 roku, od 20 stycznia 1992 rok do 1 lutego 1992 roku, od 31 marca 1992 roku do 4 kwietnia 1992 roku, od 5 maja 1992 roku do 11 maja 1992 roku, od 5 sierpnia 1992 roku do 7 sierpnia 1992 toku, od 21 sierpnia 1992 roku do 29 sierpnia 1992 roku, od 9 października 1992 roku do 10 października 1992 roku, od 3 listopada 1992 roku do 10 listopada 1992 roku, od 19 listopada 1992 roku do 24 listopada 1992 roku, od 4 marca 1993 roku do 25 marca 1993 roku ,od 2 kwietnia 1993 roku do 30 maja 1993 roku, od 4 czerwca 1993 roku do 7 czerwca 1993 roku, od 3 lutego 1993 roku do 4 lipca 994 roku, od 26 stycznia 1995 roku do 3 lutego 1995 roku, od 2 stycznia 1995 roku do 6 stycznia 8995 roku, od 2 stycznia 1996 roku do 6 stycznia 1996 roku, od 8 stycznia 1996 roku do 31 stycznia 1996 roku, od 10 kwietnia 1996 roku do 22 maja 1996 roku, od 19 sierpnia 1996 roku do 24 sierpnia 1996 roku, od 16 sierpnia 1996 roku do 31 sierpnia 1996 roku, od 9 czerwca 1997 roku do 19 czerwca 1997 roku, od 23 czerwca 1993 roku do 30 czerwca 1997 roku, od 4 sierpnia 1997 roku do 23 stycznia 1998 roku, od 7 października 1998 roku do 21 października, od 27 października 1998 roku do 31 października 1998 roku, od 2 listopada do 31 listopada 1998 roku ( świadectwo pracy k. 5 akt cz. A osobowych).

Z dniem 30 listopada 2000 roku z wnioskodawczynią rozwiązano stosunek pracy (podanie k. 1 cz. C akt osobowych).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania wnioskodawczyni, gdyż są one wewnętrznie spójne, logiczne, a ponadto znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków A. K. i H. Z. (2), jak też dokumentach zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawczyni. Należy podkreślić, iż przesłuchani w sprawie świadkowie byli zatrudnieni w (...) Zakładach (...), w tym A. K. na stanowisku brygadzista i mistrz produkcji w szwalni, zaś H. Z. (2) od 1978 roku do 2001 roku przy wykrawaniu elementów. Świadkowie z uwagi na wspólny wieloletni okres pracy z wnioskodawczynią w tym samym zakładzie pracy, mieli sposobność dokonania spostrzeżeń okoliczności, o których zeznawali, a ich stały i powtarzający się charakter utrwalił, co do zasady ich przebieg na tyle, iż mimo upływu czasu przedstawili poszczególne zdarzenia w pełni rzetelnie i spójnie. Z racji wykonywanych obowiązków pracowniczych znali strukturę organizacyjną, profil prowadzonej działalności, a z uwagi na wykonywane obowiązki mieli szczegółową wiedzę o czynnościach wykonywanych na zajmowanych przez wnioskodawczynię stanowiskach. Z tych też względów Sąd uznał zeznania świadków za w pełni miarodajne.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony również w oparciu o przytoczone dowody z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawczyni i aktach organu rentowego. Zostały one sporządzone w przepisanej formie, w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne oraz wydane przez kompetentne osoby w ramach przysługujących im uprawnień. Z tego względu Sąd obdarzył je wiarą w całości. Podkreślić przy tym, że organ rentowy zakwestionował jedynie dokument – świadectwo pracy w szczególnych warunkach, z uwagi na rozbieżność stanowisk pracy wykazanych w świadectwie pracy z wykazem A Dział VII poz. 14 pkt 1-4 zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku. Jednak z dowodów przeprowadzonych w toku procesu wynika, że faktycznie w spornym okresie A. C. (1) świadczyła pracę w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy w Lublinie zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Prawo do wcześniejszej emerytury dla osób zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, z uwagi na datę urodzenia wnioskodawczyni, regulują przepisy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2016, poz. 887, ze zmianami) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983, Nr 8, poz. 43, ze zmianami). Prawo do emerytury nabywają ubezpieczeni po osiągnięciu wieku przewidzianego m. in. w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnili enumeratywnie określone przesłanki:

a)  posiadają okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn,

b)  legitymują się okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku, I PK 194/08, Lex nr 528152, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNP z 2002 roku, Nr 11, poz. 272).

Na podstawie zeznań wnioskodawcy i świadków oraz dowodów z dokumentów ustalono, że wnioskodawczyni w ramach obowiązującego ją pełnego wymiaru czasu pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał: od 26 czerwca 1978 roku do 22 marca 1988 roku, od 24 marca 1991 roku do 5 stycznia 1992 roku, od 12 marca 1992 roku do 4 maja 1992 roku, od 12 marca 1992 roku do 20 sierpnia 1992 roku, od 18 sierpnia 1992 roku do 2 listopada 1992 roku, od 11 listopada 1992 roku do 18 listopada 1992 roku, od 25 listopada 1992 roku do 3 grudnia 1992 roku, od 16 kwietnia 1993 roku do 20 kwietnia 1993 roku, od 4 czerwca 1993 roku do 2 lutego 1994 roku, od 5 lipca 1994 roku do 13 lipca 1994 roku, od 17 listopada 1994 roku do 30 listopada 1994 roku, od 7 grudnia 1994 roku do 1 stycznia 1996 roku, od 1 lutego 1996 roku do 13 maja 1996 roku, od 23 maja 1996 roku do 18 sierpnia 1996 roku, od 1 września 1996 roku do 8 czerwca 1997 roku, od 1 lipca 1997 roku do 3 sierpnia 1997 roku, od 24 stycznia 1998 roku do 29 stycznia 1998 roku, od 5 czerwca 1998 roku do 6 października 1998 roku, od 22 października 1998 roku do 26 października 1998 roku, od 11 listopada 1998 roku od 31 grudnia 1998 roku tj. 14 lat, 8 miesięcy i 9 dni:

a)  prace związane produkcją spodów obuwniczych ze skóry, gumy i tworzyw sztucznych oraz klejenie i powlekanie tkanin obuwniczych wymienione w wykazie A, dziale VII „W przemyśle lekkim”, pod pozycją 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Prace te zostały również wskazane w Zarządzeniu Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dziennik Urzędowy Ministerstwa Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 4 z dnia 3 sierpnia 1987 roku) stosowanym tu pomocniczo, gdzie wymieniono szczegółowe stanowiska zawarte w wykazie A cytowanego wyżej rozporządzenia. Wśród stanowisk opisanych w dziale VII cytowanego zarządzenia, pod pozycją 12, w pkt 7 figuruje stanowisko „obuwnik-wykrawacz przy wykrawaniu elementów spodowych obuwia oraz przy wykrawaniu wielowarstwowym tekstylu”

b)  prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego wymienione w wykazie A, dziale VII „W przemyśle lekkim”, pod pozycją 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Prace te zostały również wskazane w Zarządzeniu Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. Wśród stanowisk opisanych w dziale VII cytowanego zarządzenia, w pod poz. 14 pkt 1 i 2 figurują prace związane ze szlifowaniem, klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego, w tym stanowiska: obuwnika montażysty, formowacza i szwacza przy ścieraniu i szlifowaniu elementów wyrobów oraz przy nanoszeniu kleju i sklejaniu elementów wyrobów z użyciem klejów toksycznych

W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego należy zaliczyć odwołującej do okresu pracy w szczególnych warunkach także okresy zasiłku macierzyńskiego oraz okresy zasiłków chorobowych w czasie trwania stosunku pracy, przypadające po dniu wejścia w życie ustawy rewaloryzacyjnej z dnia 17 października 1991 roku. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wykształcił się pogląd, że wykonywaniem pracy w szczególnym charakterze są również przerwy w pracy spowodowane różnymi przyczynami i to zarówno leżącymi po stronie pracodawcy, jak i wynikającymi z przepisów (urlop wypoczynkowy, niezdolność do pracy z powodu choroby), za które pracownikowi wypłacono wynagrodzenie. Wykonywanie pracy w rozumieniu omawianego przepisu należy rozumieć, jako wykonywanie umowy o pracę, a w treści tego pojęcia mieszczą się także usprawiedliwione nieobecności w pracy. W konsekwencji Sąd Najwyższy przyjął, że, przerwy w pracy spowodowane czasową niezdolnością do jej świadczenia w związku z chorobą i korzystaniem z wynagrodzenia lub świadczeń z ubezpieczenia społecznego z tego tytułu, są okresami, w których pracownik zachowuje status osoby wykonującej pracę w szczególnym charakterze (por. wyrok z dnia 30 lipca 2003 roku, II UK 323/02, OSNP z 2004 roku, Nr 11, poz. 197), natomiast w uchwale z dnia 27 listopada 2003 roku (III UZP 10/03, OSNP z 2004 roku, Nr 5, poz. 87) wskazał jednoznacznie, że do okresu pracy w szczególnych warunkach, o jakich mowa w § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku wlicza się okresy zasiłku chorobowego w czasie trwania tego stosunku pracy, przypadające po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450 ze zmianami)

Należy jednak zaznaczyć, że z dniem 1 lipca 2004 roku nastąpiła zmiana art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez dodanie do tego artykułu ust. 1a pkt 1, zgodnie, z którym przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 roku wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Ustawodawca, wprowadzając powyższe zmiany, nie uchwalił przepisów intertemporalnych, w związku, z czym zakres stosowania art. 32 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych był przedmiotem skargi konstytucyjnej opartej na zarzucie jego niezgodności z art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji RP. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 10 lipca 2008 roku (K 33/06, OTK-A z 2008 roku 6, poz. 106), uznawszy za właściwą dla oceny konstytucyjności omawianego przepisu chwilę powstania prawa podmiotowego, w tym wypadku prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, oddalił zarzut, że zmiana warunków emerytalnych prowadzi do naruszenia praw nabytych. Stwierdził, że oceniana zmiana może mieć zastosowanie wyłącznie na przyszłość.

Rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego nie budzi wątpliwości w zakresie, w którym odnosi się do stosunków powstałych po dniu 1 lipca 2004 roku oraz stosunków zamkniętych, zakończonych nabyciem prawa przed tym dniem. W efekcie wprowadzenia z dniem 1 lipca 2004 roku art. 32 ust. 1a, wyłączającego pewne okresy ze stażu pracy w szczególnych warunkach, można jednak wyróżnić pracowników, będących w dniu 1 lipca 2004 roku w trakcie nabywania prawa, a w szczególności tych, którzy wypełnili warunki określone w art. 184 ustawy (jak w niniejszej sprawie). Dostrzeżenie tej kategorii uprawnionych nakazuje uwzględnić aspekt ochrony istniejących w dniu 1 lipca 2004 roku praw tymczasowych tych osób, zagwarantowanych w powołanym przepisie i prowadzących do nabycia prawa do emerytury.

Mając na uwadze powyższe Sąd zaliczył wnioskodawczyni okres przebywania na zasiłkach macierzyńskich oraz okresy przebywania na zasiłku chorobowym.

Łącznie okres pracy odwołującej w szczególnych warunkach wyniósł 15 lat, 8 miesięcy i 8 dni.

Podsumowując należy stwierdzić, że A. C. (1) spełniła przesłanki z art. 184 ustawy o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, to jest:

1)  ukończyła 55 lat w dniu (...) roku,

2)  udowodniła 20 lat zatrudnienia, w tym ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

3)  nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

Natomiast zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Z uwagi na treść cytowanych powyżej przepisów, prawo do emerytury przysługuje wnioskodawczyni od dnia 9 maja 2016 roku, tj. od daty złożenia wniosku o przyznanie emerytury.

Mając powyższe na uwadze i w oparciu o powołane wyżej przepisy oraz na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.