Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa D. O. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 lutego 2015 roku, sygn. akt I C 308/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym sentencji w zakresie zawartego w nim rozstrzygnięcia o kosztach procesu w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego na rzecz powódki tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 3.680,64 zł obniża do kwoty 1.341 (jeden tysiąc trzysta czterdzieści jeden) złotych, oraz w punkcie trzecim sentencji w ten sposób, że nie obciąża pozwanego brakującą opłatą sądową od pozwu, a w pozostałej części apelację oddala;

2.  znosi wzajemnie koszty procesu między stronami za instancję odwoławczą.

Sygn. akt II Ca 417/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy w Radomsku po rozpoznaniu sprawy z powództwa D. O. (1) przeciwko pozwanemu (...) S.A. w W. o zapłatę zadośćuczynienia w kwocie 15.000,00 zł.

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 15.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 07 czerwca 2013 r. - do dnia zapłaty, a nadto kwotę 3.680,64 zł tytułem kosztów procesu;

2.  umorzył postępowanie co do kwoty 10.000,00 zł;

3.  nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty sądowej od pozwu, w zakresie której powódką była zwolniona.

Podstawę powyższego wyroku stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu (...) r. w K. miał miejsce wypadek komunikacyjny, w którym zginął min. brat powódki Z. L. (1). Był pasażerem autobusu pracowniczego, z którym zderzył się sprawca wypadku M. D., kierujący samochodem ciężarowym. Został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku, oznaczonym sygnaturą II K 423/02.

Powódka D. O. (1) pochodzi z wielodzietnej rodziny robotniczo - chłopskiej. Posiadała czworo rodzeństwa. Ukończyła Technikum Rolnicze w P.. Jest mężatką i posiada czwórkę dzieci. Prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni 10 ha. Hoduje zwierzęta i uprawia rośliny. Mieszka wraz z mężem i trzema synami, jedną synową i wnukiem. Psychiatrycznie nie leczyła się. Brat Z. L. (1) w dacie zgonu liczył (...) lat. W związku z tragiczną śmiercią brata przebyła zaburzenia adaptacyjne, które należą do kręgu zaburzeń nerwicowych, związanych ze stresem. To stan subiektywnego distresu i zaburzeń emocjonalnych, zwykle przeszkadzający w społecznym funkcjonowaniu i działaniu. Objawy są różnorodne i obejmują: nastrój depresyjny, lęk, zamartwianie się, poczucie niemożności poradzenia sobie.

Czas trwania objawów z wyjątkiem przedłużonej reakcji depresyjnej nie przekracza zazwyczaj 6 - ciu miesięcy.

W związku ze zdarzeniem z dnia (...) r., z punktu widzenia psychiatry nie nastąpił u powódki D. O. (1) trwały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu. Nie korzystała z porad psychologa oraz psychiatry. Tylko jednorazowo lekarz rejonowy zaordynował powódce niewielką dawkę leku uspakajającego. Nie nastąpiło załamanie mechanizmów obronnych powódki. Nie miała miejsca niemożność pełnienia przez nią ról społecznych stosownych do wieku. Na tragiczną śmierć brata Z. L. (1) zareagowała adekwatnie do sytuacji. Wystąpiły u niej objawy reakcji żałoby. Nie wymaga aktualnie leczenia psychiatrycznego i brak jest przesłanek przemawiających za tym, że będzie wymagała terapii lub leczenia psychiatrycznego w przyszłości.

Sprawność intelektualna powódki D. O. (2) mieści się w granicach inteligencji przeciętnej. Nie ujawnia trwałych symptomów zaburzeń osobowości.

Skutkiem psychologicznym urazu doznanego przez powódkę w wyniku śmierci brata w dniu (...) r., było wystąpienie u niej zaburzeń adaptacyjnych pod postacią reakcji żałoby. Doszło u niej do okresowego pogorszenia stanu psychicznego i cierpień psychicznych. Doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w aspekcie psychologicznym. Polegał na odczuwaniu tęsknoty za zmarłym, obniżonym nastroju, wystąpieniu stanów lekowych i długotrwałych zaburzeń snu.

Z psychologicznego punktu widzenia proces zdrowienia powódki w postaci żałoby, trwał około jednego roku. Zaburzyło to jej życie psychospołeczne i zakłócało jej zdolność do efektywnego realizowania celów życiowych. Aktualnie nie wymaga wsparcia czy też terapii psychologicznej albo leczenia psychiatrycznego. Nigdy z takich form leczenia nie korzystała.

Śmierć brata spowodowała u powódki długookresową, niekorzystną zmianę psychofizyczną.

Sąd zważył, iż powódka D. O. (1) oparła swoje roszczenie na przepisach art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c.

Zgodnie z art. 24 §1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Obecnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego jest ugruntowane jednolite stanowisko, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dobra osobistego członków rodziny zmarłego w postaci szczególnej więzi rodzinnej i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c., jeżeli śmierć nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3 sierpnia 2008 r.

Powódka D. O. (1) wykazała, że właśnie taka silna więź emocjonalna łączyła ją z bratem Z. L. (1), zmarłym wskutek wypadku komunikacyjnego. Zerwanie tej więzi spowodowało u niej cierpienie i ból, uzasadniające przyznanie zadośćuczynienia. Spowodowanie śmierci Z. L. (1) stanowiło naruszenie dóbr osobistych powódki będącej najbliższym członkiem rodziny zmarłego, co uzasadnia przyznanie jej zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c.

Powódka nie wymaga leczenia i nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w aspekcie psychologicznym i psychiatrycznym, ale doznanie trwałego uszczerbku na zdrowiu miałoby znaczenie, gdyby dochodziła naprawienia szkody majątkowej. W niniejszej sprawie przedmiotem dochodzonego roszczenia jest krzywda, czyli szkoda niemajątkowa, polegająca na odczuwaniu bólu wskutek nagłego zerwania więzi rodzinnej z osobą bliską.

Osoba dochodząca zadośćuczynienia za krzywdę, nie jest poszkodowana jedynie pośrednio, ale również bezpośrednio. Powódce jako najbliższemu członkowi rodziny zmarłego została wyrządzona krzywda, polegająca na zerwaniu szczególnej, bliskiej więzi emocjonalnej ze zmarłym.

Przepis art. 446 §4 k.c. nie kreuje nowego dobra osobistego, które podlegać ma odmiennej regulacji, niż wszystkie inne dobra osobiste. Celem wprowadzenia tego przepisu do kodeksu cywilnego było zwiększenie ochrony ofiar wypadków komunikacyjnych przez ułatwienie najbliższym członkom rodziny zmarłego dochodzenia roszczeń o zadośćuczynienie pieniężne rekompensujące im ból, cierpienie, rozpacz po stracie osoby bliskiej.

Artykuł 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) - w brzmieniu sprzed dnia 11 lutego 2012 r. - nie wyłączał z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c.

W wyroku z dnia 2 grudnia 2009 r., sygn. akt I CSK 149/09 Sąd Najwyższy wprost stwierdził, że nie podziela zapatrywania, iż ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej nie obejmuje odpowiedzialności za spowodowane śmiercią osoby najbliższej w wypadku komunikacyjnym jako naruszenie dobra osobistego w postaci utraty relacji między najbliższymi członkami rodziny.

Sąd Najwyższy konsekwentnie uznaje, iż umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, obejmuje także zadośćuczynienie za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c. i w ocenie Sądu Rejonowego, nie ma podstaw do odstąpienia od tej linii orzecznictwa, dominującej w orzecznictwie sądów powszechnych.

Podstawową funkcją zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie dóbr osobistych jest funkcja kompensacyjna. Zadośćuczynienie ma wynagrodzić doznaną krzywdę, przy czym należy uwzględnić wszystkie aspekty tej krzywdy. Wobec tego zadośćuczynienie pieniężne, nie będące odszkodowaniem, powinno mieć odczuwalną dla powoda wartość majątkową.

Sąd Rejonowy zważywszy na wszystkie aspekty krzywdy doznanej przez powódkę, przyjął, że kwota 15.000,00 zł należycie spełnia ową funkcję kompensacyjną stanowiąc dla powódki odczuwalną wartość majątkową i nie będąc jednocześnie kwotą nadmierną.

Odszkodowanie z tytułu pogorszenia sytuacji życiowej ma charakter kompensacji uszczerbku majątkowego, chociaż jego elementy nie są precyzyjnie wymierne i wymagają uwzględnienia całokształtu okoliczności, wpływających na znaczne pogorszenie sytuacji życiowej osoby bliskiej. Stanowisko to należy obecnie uznać za dominujące w doktrynie.

Orzecznictwo sądowe potwierdza, że śmierć poszkodowanego stanowi z reguły dla najbliższych członków rodziny naruszenie ich dóbr osobistych, chronionych również za pośrednictwem art. 448 k.c. (por. wyr. Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 14.12.2007 r., I ACa 1137/07, Przegląd Orzecznictwa Sądu Apelacyjnego w Gdańsku 2008, Nr 1, poz. 50).

Roszczenie z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego nie może być traktowane, jako środek, który automatycznie zostanie uznany za zasadny w każdej sytuacji, w której doszło do śmierci osoby bezpośrednio poszkodowanej. Podobnie jak w ramach innych regulacji przewidujących przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego, ustawodawca także w przypadku tej nowej regulacji używa formy fakultatywnej, wskazując wyraźnie na to, że sąd „może przyznać zadośćuczynienie". Zasadność przyznania zadośćuczynienia będzie zatem w każdym przypadku zależała od oceny przez sąd orzekający, dokonywanej stosownie do okoliczności. Nie oznacza to jednak, że stanowisko ustawodawcy może prowadzić do arbitralności rozstrzygnięć sądowych i niczym nieograniczonej swobody w zasądzaniu zadośćuczynienia pieniężnego. Sądy powinny przestrzegać czytelnych i w miarę możliwości ujednoliconych kryteriów dla oceny podobnych sytuacji.

Zadośćuczynienie należy się członkom najbliższej rodziny zmarłego poszkodowanego, do których zalicza się przede wszystkim dzieci, małżonka i rodziców zmarłego. Pojęcie najbliższych należy jednak oceniać nie według kryterium czysto formalnego, jakim jest stopień pokrewieństwa, ale na podstawie istniejącego faktycznie stosunku bliskości pomiędzy osobami pozostającymi we wzajemnych relacjach rodzinnych.

Na tej podstawie powódka może domagać się zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikającą ze śmierci brata.

Przy uwzględnianiu rozmiaru szkody niemajątkowej, o której mowa, bierze się pod uwagę szereg okoliczności, do których należą: dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia i odczuwanej pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej. Należy uwzględniać rolę, jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, do jakich zaburzeń doszło w prawidłowym funkcjonowaniu pozostałych członków rodziny. Należy wziąć pod uwagę, w jakim stopniu pozostali członkowie rodziny będą umieli się odnaleźć w nowej rzeczywistości i na ile są zdolni zaakceptować nowy stan rzeczy. Jako jedno z kryteriów uzasadniających przyznanie zadośćuczynienia przyjmuje się istnienie tzw. post-traumatic stress disorder (PTSD) - zespołu stresu pourazowego jako zaburzenia będącego skutkiem traumatycznych przeżyć. Dodatkową przesłanką podlegającą ocenie przy rozważaniu wysokości zadośćuczynienia, jest fakt korzystania z pomocy fachowej w czasie radzenia sobie w tej trudnej sytuacji i proces leczenia doznanej traumy, mający na celu pomoc w odbudowie struktury rodziny i przywrócenie znaczenia każdego z członków rodziny.

Rozważając wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę należnego powódce D. O. (1), Sąd wziął pod uwagę wszystkie omawiane wyżej kryteria i okoliczności.

Sąd wziął także pod uwagę fakt, że powódka była silnie związana emocjonalnie ze zmarłym bratem.

Zadośćuczynienie za śmierć osoby najbliższej jest świadczeniem o charakterze jednorazowym. Tym bardziej więc przy ustalaniu jego wysokości należy brać pod uwagę całokształt skutków - zarówno istniejących w chwili obecnej, jak i mogących wystąpić w przyszłości - w związku ze śmiercią osoby najbliższej.

Sąd w pełni afirmuje wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 czerwca 2013 r. ozn. sygn. akt II Ca 404/13 dotyczący innego rodzeństwa zmarłego Z. L. (1). Zadośćuczynienie powinno zostać ustalone na taką kwotę, która będzie służyć do przystosowania powódki do zmienionych przez szkodę warunków.

Dlatego Sąd zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki D. O. (1) kwotę 15.000,00 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 07 czerwca 2013 r. tj. od dnia następnego po doręczeniu odpisu pozwu.

Wobec ograniczenia żądania głównego pozwu do kwoty 15.000,00 zł, sąd umorzył postępowanie co do kwoty 10.000,00 zł uznając, że powódka cofnęła w tym zakresie powództwo zrzekając się roszczenia (art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 355 k.p.c.).

O kosztach procesu sąd orzekł za przepisem art. 98 k.p.c.

Zasądzona od strony pozwanej na rzecz powódki kwota 3.680,64 zł to suma kosztów zastępstwa adwokackiego w kwocie 2.400,00 zł odnoszącego się do zasądzonej kwoty, ustalonych na podstawie § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.), 763,64 zł kosztów wynagrodzenia biegłych, 500,00 zł uiszczonej opłaty sądowej od pozwu oraz 17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Stosownie do treści art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) należało nakazać ściągnąć od pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 250,00 zł. tytułem kosztów sądowych w zakresie opłaty sądowej od pozwu ponad 500,00 zł, od której powódka została zwolniona.

Powyższy wyrok w części zasądzającej zadośćuczynienie powyżej kwoty 10.000 zł (pkt I) oraz w zakresie rozstrzygnięć o kosztach procesu (pkt I i pkt III) zaskarżył pozwany.

Apelacja wyrokowi w zaskarżonej części zarzuca:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu art. 448 k.c. w związku z art. 24 k.c. przez przyjęcie, że powódce przysługuje zadośćuczynienie z tytułu naruszenia dóbr osobistych - w kwocie wyższej niż 10.000,00 zł,

2.  naruszenie § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów (...) poprzez zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa adwokata w procesie w wysokości nie znajdującej odzwierciedlenia w wyniku procesu w sytuacji w której powódka uległa w sprawie w 40%,

3.  naruszenie przepisów postępowania, tj.

-

obrazę art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie przez Sąd Rejonowy oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, bez jego wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego oraz poprzez dokonanie ustaleń sprzecznych z treścią zebranego materiału dowodowego i określenie zasadności oraz wysokości zadośćuczynienia z pominięciem osobistej sytuacji powódki, relacji ze zmarłym i wpływu zdarzenia na stan psychofizyczny powódki.

-

art. 98, 100 i 109 k.p.c. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwot nie znajdujących odzwierciedlenia w wyniku procesu - w sytuacji, w której powódka uległa w sprawie w 40%.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wnosił o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części,

2.  zmianę postanowienia o kosztach procesu i orzeczenie o kosztach z uwzględnieniem wyniku postępowania apelacyjnego oraz

3.  zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego.

Pełnomocnik powódki wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu za drugą instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja w części, w której skarży wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, tj. w zakresie istoty rozstrzygnięcia, jest nieuzasadniona albowiem podniesione w niej zarzuty obrazy prawa materialnego, tj. przepisów art. 448 w zw. z art. 24 k.c. oraz naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., nie są trafne.

Lektura materiału aktowego nie daje bowiem podstaw do skutecznego postawienia zarzutów, iż Sąd Rejonowy dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów z uchybieniem przepisowi art. 233 k.p.c. i w efekcie zasądził zadośćuczynienie w granicach wygórowanych i nie odpowiadających wymogom art. 448 w zw. z art. 24 k.c.

Wręcz przeciwnie – dokonana przez Sąd I instancji ocena materiału dowodowego jest wszechstronna i odpowiada wymogom jakie stawiają jej przepisy art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c.

Dokonane na podstawie takiej oceny dowodów ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego w zakresie doznanej przez powódkę krzywdy, wynikającej z zerwania więzi rodzinnych, jakie łączyły ją ze zmarłym w wyniku wypadku komunikacyjnego bratem, są trafne i zasługują na akceptację Sądu Okręgowego.

Sąd Rejonowy oceniając wysokość należnego powódce zadośćuczynienia uwzględnił wszystkie okoliczności wpływające na rozmiar tego świadczenia, w tym także te podnoszone w apelacji, a które to składają się na pełny obraz dokonanej przez powódkę krzywdy, tj. okoliczności zdarzenia, rodzaju i jakości więzi łączących ją ze zmarłym oraz rozmiaru cierpień psychicznych związanych z nagłym i nieprzewidzianym zerwaniem tych więzi.

Sąd Rejonowy należycie zatem uzasadnił wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, któremu – w ocenie Sadu Okręgowego i wbrew odmiennemu poglądowi apelującego – nie można zarzucić, iż jest wygórowane.

Niezależnie od powyższych rozważań podnieść należy także, że zasądzone zaskarżonym wyrokiem na rzecz powódki zadośćuczynienie koresponduje z zadośćuczynieniami jakie zostały zasądzone prawomocnymi wyrokami Sądu Rejonowego w Radomsku na rzecz innych członków rodziny zmarłego Z. L. (1) w sprawach I C 122/12 i I C 3/13, w wyniku których to orzeczeń rodzice zmarłego Z. L. (2) i I. L. otrzymali świadczenia w kwotach po 20.000 zł każde, brat R. L. w kwocie 10.000 zł a siostra J. K. w kwocie 15.000 zł, tj. takiej samej jaką Sąd w sprawie niniejszej zasądził na rzecz powódki, która jest również siostrą zmarłego.

Zasądzone zatem przez Sąd Rejonowy zaskarżonym wyrokiem zadośćuczynienie odpowiada przesłankom powołanego w jego uzasadnieniu prawa materialnego.

Reasumując powyższe rozważania uznać należy, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów w zakresie istoty zaskarżonego rozstrzygnięcia i sprowadza się jedynie do nieskutecznej polemiki z prawidłowym w tym zakresie wyrokiem Sądu I instancji, który odpowiada powołanemu w jego uzasadnieniu prawu materialnemu.

Dlatego też, apelację w części dotyczącej wysokości zasądzonego zadośćuczynienia należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c. jako nieuzasadnioną.

Uzasadniona jest natomiast apelacja w części zawierającej zażalenie na rozstrzygnięcia Sądu I instancji w przedmiocie kosztów postępowania.

Trafnie bowiem zarzuca skarżący, iż rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w zakresie kosztów procesu nie uwzględnia wyniku sprawy, tj. rozstrzygnięcia merytorycznego, przez co narusza ono przepisy procesowe, tj. art. 98 k.p.c. przez jego błędne zastosowanie zamiast przepisu art. 100 k.p.c., zgodnie z którym koszty procesu powinny być między stronami stosunkowo rozdzielone.

Należy w tym względzie podzielić stanowisko skarżącego, że w sytuacji gdy powódka pierwotnie żądała zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 25.000 zł a następnie cofnęła powództwo w zakresie kwoty 10.000 zł i Sąd zasądził na jej rzecz jedynie kwotę 15.000 zł, to wygrała ona proces w 60 %, ale w 40 % go przegrała.

Mając na uwadze taki wynik sprawy, Sąd Okręgowy uznał, że pozwany nie powinien być obciążony zasądzoną w pkt. III sentencji zaskarżonego wyroku brakującą opłatą sądową od pozwu w kwocie 250 zł., która to powinna być przejęta przez skarb Państwa.

W tej sytuacji koszty procesu strony pozwanej ograniczają się do kwoty 2.417 zł (koszty zastępstwa procesowego przed sądem I instancji), co oznacza, że powódka powinna zwrócić pozwanemu 40 % tych kosztów, tj. sumę 967 zł.

Z kolei koszty poniesione przez powódkę zamknęły się w kwocie 3.680,64 zł (tj. 2.417 zł – koszty zastępstwa procesowego, 500 zł – uiszczona opłata sądowa od pozwu i 763,64 zł – poniesione koszty opinii), co oznacza, że pozwany powinien zwrócić jej 60 % tych kosztów, tj. sumę 2.208 zł.

Po wzajemnym potrąceniu powyższych należności stron, pozwany powinien zwrócić powódce na podstawie art. 100 k.p.c. koszty w kwocie 1.241zł.

Dlatego też – uwzględniając zawarte w apelacji zażalenie – Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżone rozstrzygnięcia w kosztach procesu i orzekł jak w sentencji wyroku, przy czym zmniejszając zasądzoną przez Sąd I instancji od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.680, 64 zł do kwoty 1.341 zł popełnił oczywistą omyłkę rachunkową, gdyż ta zmniejszona kwota powinna wynosić 1.241 zł (tj. 2.208 – 967 = 1.241).

O kosztach procesu między stronami za instancję odwoławczą orzeczono na zasadzie art. 100 k.p.c., mając na względzie omówiony wcześniej wynik sprawy w tej instancji.

Mając na uwadze wszystkie powyższe rozważania oraz powołane w nich przepisy orzeczono jak w sentencji wyroku.

GŚ/AOw