Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 lutego 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie art. 114 w zw. z art. 175 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2016 r., poz. 887) odmówił B. W. prawa do ponownego ustalenia wysokości kapitału początkowego, a tym samym przeliczenia emerytury. W ocenie organu rentowego wysokość kapitału początkowego pozostaje bez zmian, gdyż przedłożone przez ubezpieczoną dokumenty płacowe nie wpłynęły na zmianę wskaźnika podstawy wymiaru. (decyzja k. 40 akt ZUS)

B. W. uznała powyższą decyzję organu rentowego za krzywdzącą i w dniu 24 lutego 2017 r. złożyła odwołanie do Sądu Okręgowego w Łodzi wnosząc o przeliczenie kapitału początkowego z uwzględnieniem rekompensaty za prace w warunkach szczególnych. Ubezpieczona podniosła, że pracowała w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako pielęgniarka w okresie od 01.08.1975 r. do 21.04.1985 r. w Wojewódzkim Szpitalu (...) w Ł. na oddziale neurochirurgii a następnie oddziale radioterapii ginekologicznej a nadto w okresie od 01.09.2010 r. do 30.11.2010 r. w Domu Pomocy Społecznej w Ł. także jako pielęgniarka. (odwołanie k. 2 - 4)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że nie uwzględnił na dzień 01.01.2009 r. żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach z uwagi na braki formalne świadectwa pracy w szczególnych warunkach wystawionego przez Wojewódzki Szpital (...) w Ł.. Według ZUS zaś okres zatrudnienia w Domu Pomocy Społecznej w Ł. jako przypadający po dniu 01.01.2009 r. nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia. (odpowiedź na odwołanie k. 3 – 3 odwrót)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni B. W. urodziła się w dniu (...) Wnioskodawczyni ukończyła Liceum Medyczne o specjalności pielęgniarskiej. (okoliczności bezsporne)

Ubezpieczona od dnia 01.08.1975 r. do dnia 31.01.1987 r. była zatrudniona na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Wojewódzkim Szpitalu (...) w Ł. jako pielęgniarka. (świadectwo pracy k. 4 akt ZUS)

Wnioskodawczyni od 1.08.1975 r. podjęła pracę na stanowisku pielęgniarki w szpitalu im. K. w Ł. na oddziale neurochirurgii. To był oddział operacyjny, a wnioskodawczyni pracowała na sali pooperacyjnej i otrzymywała ona w związku z tą pracą dodatek do wynagrodzenia zasadniczego z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Na wskazanym oddziale wnioskodawczyni pracowała trzy lata do 1 sierpnia 1978 r. Potem przeszła ona na oddział radioterapii jako pielęgniarka i tam podawała chorym onkologicznie chemię. Na oddziale radioterapii pracowała do 1981 r., tj. do czasu kiedy w szpitalu otworzyła się ginekologia operacyjna. Na oddziale operacyjnym pracowała także jako pielęgniarka i asystowała lekarzowi przy zakładaniu radu. Z tego powodu była ona co 3 miesiące na badaniach kontrolnych które w 1984r. były na tyle negatywne, że wnioskodawczyni została przeniesiona do czasu poprawy wyników badań na oddział kardiologiczny. Na oddziale kardiologicznym wnioskodawczyni pracowała też jako pielęgniarka oddziałowa. (zeznania wnioskodawczyni k. 24 - 25, umowa o pracę, angaże, decyzje o przyznaniu dodatku specjalnego w aktach osobowych k. 15)

W świadectwie pracy w szczególnych warunkach z dnia 31.01.1987 r. Wojewódzki Szpital (...) w Ł. zaświadczył, że ubezpieczona w tym zakładzie pracy od 01.08.1978 r. do 21.04.1985 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała prace w oddziale radioterapii ginekologicznej B jako pielęgniarka tj. wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do Zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12.07.1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej. (świadectwo pracy w szczególnych warunkach k. 6)

W okresie od 01.03.1989 r. do 31.12.1994 r. wnioskodawczyni świadczyła pracę na umowę o pracę w Instytucie Centrum (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy jako starsza pielęgniarka. (świadectwo pracy k. 11 akt ZUS)

Wnioskodawczyni u wskazanego wyżej pracodawcy świadczyła pracę na oddziale ginekologii pooperacyjnej jako pielęgniarka pooperacyjna zabiegowa, bo zajmowała się pacjentkami po operacji i asystowała przy drobnych zabiegach operacyjnych na oddziale. (zeznania wnioskodawczyni k. 24 - 25)

Ubezpieczona w okresie od 19.11.2001 r. do 31.12.2001 r. była zatrudniona na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Wojewódzkim (...) w Ł. jako pielęgniarka. ( świadectwo pracy k. 14 akt ZUS)

Wnioskodawczyni pracowała w szpitalu im. B. w Ł. na oddziale chorób wewnętrznych jako pielęgniarka. ( zeznania wnioskodawczyni k. 24 - 25)

W świadectwie pracy w szczególnych warunkach z dnia 30.11.2010 r. Dom Pomocy Społecznej w Ł. zaświadczył, że w okresie od 01.09.2010 r. do 30.11.2010 r. ubezpieczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczyła prace w szczególnych warunkach w domu pomocy społecznej dla umysłowo upośledzonych dorosłych wymienione w Wykazie A, Działu XII, poz. 5 pkt. 3 wykazu stanowiącego załącznik do Zarządzenia Ministra Zdrowia i (...) Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12.07.1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej. (świadectwo pracy w warunkach szczególnych k. 5)

Decyzją z dnia 27 listopada 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ustalił wartość kapitału początkowego B. W.. Ustalony w oparciu o przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, to jest od 1 stycznia 1982 r. do 31 grudnia 1991 r., wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 85,57 %. Do ustalenia kapitału przyjęto okresy składkowe w ilości 19 lat, 7 miesięcy i 8 dni oraz nieskładkowe w ilości 1 roku, 1 miesiąca i 26 dni. Kapitał początkowy ustalony na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniósł 106431,16 zł. (decyzja k. 75 - 77 akt kapitałowych ZUS)

Decyzją z dnia 24 czerwca 2015 r. organ rentowy ponownie przeliczył kapitał początkowy i ustalił jego wartość na dzień 01.01.1999 r. na 109875,48 zł. (decyzja k. 91 – 92 akt ZUS)

Decyzją z dnia 5 stycznia 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przyznał B. W. emeryturę kapitałową od dnia 19 grudnia 2016 r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. ( decyzja k. 24 akt ZUS)

W dniu 13 lutego 2017 r. B. W. złożyła wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego . (wniosek k. 37 – 38 akt ZUS)

Decyzją z dnia 23 lutego 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie art. 114 w zw. z art. 175 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2016 r., poz. 887) odmówił B. W. prawa do ponownego ustalenia wysokości kapitału początkowego, a tym samym przeliczenia emerytury. W ocenie organu rentowego wysokość kapitału początkowego pozostaje bez zmian, gdyż przedłożone przez ubezpieczoną dokumenty płacowe nie wpłynęły na zmianę wskaźnika podstawy wymiaru. (decyzja k. 40 akt ZUS)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w załączonych do akt sprawy aktach ZUS oraz aktach osobowych z Wojewódzkiego Szpitala (...) w Ł. oraz o zeznania wnioskodawczyni.

Sąd przypisał wiarę dokumentowi w postaci świadectwa pracy w szczególnych warunkach z dnia 31.01.1987 r. z Wojewódzkiego Szpitala (...) w Ł., gdyż pomimo nieprecyzyjnego wskazania podpunktu z zarządzenia resortowego dokument ten potwierdza, że w tym zakładzie pracy ubezpieczona świadczyła pracę w szczególnych warunkach.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie budzi wątpliwości, pozwalając tym samym na wydanie rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz.U. z 2015 r. Nr 965 z późn. zm), ustawa określa warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zwanych „emeryturami pomostowymi”, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Stosownie do treści art. 2 ust. 5 w/w ustawy, rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

W myśl do treści art. 21 ust. 1 analizowanej ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 15 lat.

Z kolei, zgodnie z art. 21 ust. 2 powoływanej ustawy, rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Art. 23 ust. 1 w/w ustawy stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na rzecz ubezpieczonego po złożeniu żądania we wniosku o emeryturę.

Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 23 ust. 2 w/w ustawy). Jako dodatek do kapitału początkowego, razem z kapitałem początkowym podlega waloryzacjom.

Zatem należy wskazać, że prawo do rekompensaty, zgodnie z omawianą ustawą, mają osoby urodzone po 31 grudnia 1948 r., które przed 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.(tzw. przesłanki pozytywne).

Okolicznością sporną w niniejszej sprawie było ustalenie, czy wnioskodawczyni przysługuje świadczenie w postaci rekompensaty, której warunki przyznania reguluje art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych (Dz. U. nr 237, poz. 1656, ze zm.).

W celu rozstrzygnięcia, czy B. W. jest uprawniona do rekompensaty na podstawie art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych konieczne było ustalenie, czy legitymuje się ona 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz czy nie nabyła prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Druga z wyżej wymienionych przesłanek nie była przedmiotem kontrowersji między stronami niniejszego postępowania. Bezspornie bowiem ubezpieczona nie pobiera świadczeń emerytalnych przyznanych z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Natomiast decyzją z dnia 5 stycznia 2017 r. przyznano ubezpieczonej prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym.

Podkreślić należy, że interpretacji ust. 2 art.21 ustawy o emeryturach pomostowych należy dokonywać przy uwzględnieniu uregulowania zawartego w art. 2 ust. 5 ustawy zgodnie, z którym użyte w ustawie określenie „rekompensata” oznacza odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Art. 21 ust. 1 w związku z art. 2 pkt 5 ustawy o emeryturach pomostowych w zakresie, w jakim nie przyznaje prawa do rekompensaty osobom urodzonym po 31 grudnia 1948 r., podejmującym pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze po 31 grudnia 1998 r., które nie legitymują się okresem pracy w szczególnych warunkach lub prac o szczególnym charakterze - w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.) - wynoszącym 15 lat, został uznany za zgodny z art. 2 Konstytucji i wynikającą z niego zasadą ochrony praw słusznie nabytych oraz zasadą zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, a także z art. 32 ust. 1 Konstytucji i wynikającą z niego zasadą równości. (Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 25.11.2010 r. - K 27/09, OTK-A 2010, Nr 9, poz. 109).

Skoro, jak wynika z powyższego, celem rekompensaty jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, to przesłanka negatywna, o której mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, na co wskazuje wykładnia funkcjonalna tego przepisu, zachodzi jedynie w przypadku pobierania emerytury przyznanej w obniżonym wieku emerytalnym np. na podstawie art. 46 w zw. z art. 32 lub 39 czy tez art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (tak wyrok SA w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015 r., sygn. akt III AUa 1070/15)

Organ rentowy kwestionował natomiast okoliczność posiadania przez wnioskodawczynię 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych do dnia 1 stycznia 2009 r.

Wskazać należy, że wnioskodawczyni nie przedstawiła dowodów, które pozwoliłyby uznać, że spełniła ona ww. warunek, a tym samym nie było możliwym podważenie ustaleń organu rentowego w tej materii. Nie jest obowiązkiem sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) /por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996r., sygn. akt I CKU 45/96, opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r., sygn. II UKN 244/98, opubl. OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662/.

Ponadto podkreślić należy, że środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl §2 ust.2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz.43) - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Regulacja §2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778).

W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowym postępowaniu ubezpieczona wykazała, że świadczyła pracę w szczególnych warunkach w okresie od 01.08.1975 r. do 31.01.1987 r. w Wojewódzkim Szpitalu (...) w Ł. na oddziale onkologicznym w bezpośrednim kontakcie z pacjentami oraz wykonywała prace w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych. Okres ten daje jedynie 6 lat, 9 miesięcy i 21 dni pracy w warunkach szczególnych.

Wynika to z analizy treści wykazu A załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm) w którym wskazuje się, że przedmiotowe prace są określone w dziale XII poz. 1 i 2, jako prace w szczególnych warunkach.

Wnioskodawczyni od 1.08.1975 r. podjęła pracę na stanowisku pielęgniarki w szpitalu im. K. w Ł. na oddziale neurochirurgii. To był oddział operacyjny, a wnioskodawczyni pracowała na sali pooperacyjnej i otrzymywała ona w związku z tą pracę dodatek do wynagrodzenia zasadniczego z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Na wskazanym oddziale wnioskodawczyni pracowała trzy lata do 1 sierpnia 1978 r. Potem przeszła na oddział radioterapii na którym pracowała jako pielęgniarka podająca chorym onkologicznie chemię do 1981 r.

Wnioskodawczyni świadczyła też pracę jako pielęgniarka na oddziale ginekologii operacyjnej, asystując lekarzowi przy zakładaniu radu i innych zabiegów chemicznych (np. cytostatyki).

Brak natomiast dokumentów potwierdzających, że ubezpieczona świadczyła pracę w szczególnych warunkach w innych okresach zatrudnienia. Brak jest świadectw pracy w szczególnych warunkach poza okresem od 01.09.2010 r. do 30.11.2010 r.

Z zeznań wnioskodawczyni wynika jedynie, że w Instytucie Centrum (...) w Ł. pracowała od 01.03.1989 r. do 31.12.1994 r. na oddziale ginekologii pooperacyjnej jako pielęgniarka pooperacyjna, gdyż głównie zajmowała się ona pacjentkami po operacji. Natomiast w szpitalu im. B. w Ł. pracowała ona na oddziale chorób wewnętrznych jako pielęgniarka.

Szczególnie ostatnie stanowisko nie jest wymienione w załączniku A do powołanego wyżej Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Pracy wnioskodawczyni z tego okresu nie można zakwalifikować w szczególności do prac na oddziałach: intensywnej terapii medycznej, anestezjologii, onkologicznych, psychiatrycznych i odwykowych a także do pracy w zespołach operacyjnych. Jak sama ubezpieczona zeznała pracowała na oddziale ginekologii pooperacyjnej oraz na oddziale chorób wewnętrznych. Gdyby jednak przyjąć okres pracy w charakterze pielęgniarki na oddziale pooperacyjnym to daje to najwyżej okres 5 lat i 10 miesięcy.

Natomiast, jak słusznie podkreślił organ rentowy, okres pracy w szczególnych warunkach w Domu Opieki Społecznej w Ł. od 01.09.2010 r. do 30.11.2010 r. nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż prawo do rekompensaty przysługuje tylko osobom, które przed 1.01.2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Przy czym wnioskodawczyni sama przyznała, że do 1 stycznia 2009 r. nie legitymuje się stażem pracy w szczególnych warunkach wynoszącym 15 lat. Konstatacja wnioskodawczyni jest zgodna z wyliczeniami Sądu bowiem łącznie (przy daleko idącej interpretacji na korzyść wnioskodawczyni) okres pracy w warunkach szczególnych , w najlepszym przypadku, wyniesie 12 lat, 7 miesięcy i 21 dni. Jest to więc okres mniejszy niż wymagane 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Uznać zatem należy, że B. W. nie spełniła jednego z wymaganych przez ustawodawcę warunków do uzyskania prawa do rekompensaty, w świetle art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych (Dz. U. nr 237, poz. 1656, ze zm.). Brak jest zatem podstaw do przeliczenia kapitału początkowego ubezpieczonej.

Na marginesie należy zauważyć, że ustawodawca nie zezwala na zaliczenie okresów pracy w warunkach szczególnych w wymiarze poniżej 15 lat do przyznania prawa do rekompensaty w wymiarze poniżej 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, co wynika z przyjętej przez ustawodawcę filozofii rekompensaty. Chodzi o to aby mogły z prawa zaliczenia rekompensaty do kapitału początkowego skorzystać osoby które mając ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze nie skorzystały z prawa przejścia na emeryturę w obniżonym wieku z warunków szczególnych. Miała to być swoista nagroda dla tych którzy zdecydowali się pracować dłużej, mimo, że nabyli prawo do ubiegania się o emeryturę w obniżonym wieku (kobiety 55 lat) z powodu pracy ponad 15 lat w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Dlatego cenzus minimum 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze ma tak istotne znaczenie.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie B. W. jako bezzasadne.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawczyni.