Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Dnia 9 stycznia 2014 roku Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) nad D.” w W. (dalej jako SM (...) nad D.”) złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. wniosek, datowany na dzień 8 stycznia 2014 roku, o ustalenie, iż dokonana dnia 12 grudnia 2013 roku aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, położonej w W. przy ul. J. S. B. nr 10A, stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu(...), jest bezskuteczna, ewentualnie jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości niż podana w wypowiedzeniu wysokości dotychczasowej opłaty rocznej.

W uzasadnieniu wskazano, że wypowiedzenie zostało dokonane niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, gdyż w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność gminy (...) W. organem właściwym do ustalenia wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest Prezydent (...) W., zaś wypowiedzenia dokonał Zarząd D. M. (...) W.. Dodatkowo wniesiono zastrzeżenia do operatu szacunkowego, sporządzonego na zlecenie (...) W. przez rzeczoznawcę majątkowego B. C., stanowiącego podstawę dokonania aktualizacji opłaty. Wskazano, że operat został wykonany wadliwie i niezgodnie z przepisami prawa, zaś wartość nieruchomości została zawyżona. W ocenie wnioskodawcy rzeczoznawca nie uwzględnił istotnych cech działki, m.in. istniejących ograniczeń, a także stworzył nieprawidłowy katalog nieruchomości do porównania i uzyskał cenę nieruchomości gruntowej nieadekwatną do jej faktycznej wartości. Bowiem do próbki reprezentatywnej oraz do porównań przyjęto trzy transakcje, których data zawarcia wynosi 2 lata od daty, na którą oszacowano wartość nieruchomości. Z uwagi na powyższe wnioskodawca złożył do akt również operat szacunkowy sporządzony na jego zlecenie przez rzeczoznawcę majątkowego M. L., wnosząc by operat ten stanowił podstawę do aktualizacji opłaty rocznej (wniosek k.36-41).

Pismem z dnia 13 stycznia 2015 roku, działający w imieniu Prezydenta (...) W. Zastępca Naczelnika Wydziału (...) dla D. M. (...) D. M. wyjaśnił, poza ustosunkowaniem się do merytorycznej zasadności wypowiedzenia, iż członkowie Zarządu D. M. (...) W.: zastępcy Burmistrza D. M. (...) W. Z. S. i P. B., wskazani w wypowiedzeniu wysokości opłaty rocznej z tytułu udziału w użytkowaniu wieczystym, działali w imieniu i na rachunek Prezydenta (...) W. zgodnie z treścią udzielonych im pełnomocnictw (pismo k.17-18v.).

Orzeczeniem z dnia 20 sierpnia 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt KOX (...)Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. uwzględniło powyższy wniosek w części, w ten sposób, że przyjęto zaktualizowaną wartość gruntu położonego przy ul. J.S. B. 10A, działka nr ew.(...) z obrębu (...)na kwotę 5.724.380 zł oraz ustalono opłatę roczną z tytułu użytkowania ułamkowej części ww. gruntu, obowiązującą od dnia 1 stycznia 2014 roku w kwocie 32.056,93 zł (orzeczenie k.9-10).

SM (...) nad D.” w W. w dniu 7 października 2015 roku wniosła sprzeciw od powyższego orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. zaskarżając je w całości, domagając się ustalenia od dnia 1 stycznia 2014 roku opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ułamkowej części ww. gruntu, położonego w W. przy ul. (...). Wobec powyższego, stosownie do treści art. 80 ust. 2 zdanie 2 i ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami, ww. orzeczenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. utraciło moc, zaś wniosek SM (...) nad D.” z dnia 9 stycznia 2014 roku zastąpił w niniejszej sprawie pozew (sprzeciw k.4-5).

W odpowiedzi na pozew datowanej na dzień 8 czerwca 2016 roku (...) W. wniosło o oddalenie powództwa i ewentualne ustalenie, że wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste części ww. gruntu od dnia 1 stycznia 2014 roku wynosi 30.564,98 zł, od dnia 1 stycznia 2015 roku – 34.812,79 zł, a od dnia 1 stycznia 2016 roku – 39.060,60 zł, oraz domagało się zasądzenia od strony powodowej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że powodowej Spółdzielni przysługuje prawo użytkowanie wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) z obrębu (...), położonej w W. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. prowadzi księgę wieczystą nr (...) i w dniu aktualizacji stronie powodowej przysługiwał udział ww. prawie wynoszący 0, (...). Ponadto wskazano, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości grupowej została dokonana w wyniku zamiany wartości gruntu. Pozwany zanegował wartość nieruchomości wskazaną przez stronę powodową i wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości (odpowiedź na pozew k.88-91).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

S ą d ustali ł nast ę puj ą cy stan faktyczny:

Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) nad D.” w W. jest użytkownikiem wieczystym udziału wynoszącego 0, (...) w nieruchomości gruntowej, stanowiącej działkę o numerze ewidencyjnym (...) w obrębie (...), o powierzchni (...) m ^{( 2)}, położonej w W. przy ul. J. S. B. 10A, dla której Sąd Rejonowy dla W. M.w W. VII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Nieruchomość ta stanowi własność (...) W..

(okoliczność bezsporna)

Powyższa nieruchomość zlokalizowana jest w dzielnicy M., w pobliżu granicy z U., w rejonie S., w odległości 1 km na północny wschód od skrzyżowania ul. (...) oraz 1 km na południowy zachód od skrzyżowania al. (...) z D. S.. W sąsiedztwie znajduje się zabudowa wielorodzinna z lat 70, skwer, przedszkole oraz park D. Służewiecka. W dalszym otoczeniu występuje zabudowa wielorodzinna 4-13-kondygnacyjna, obiekty handlowo-usługowe, parking i cmentarz. Dostęp do obiektów infrastruktury społecznej jest bardzo dobry. W odległości do 1 km znajdują się szkoła podstawowa, przedszkole, gimnazjum i przychodnia lekarska. Na terenie całego osiedla są sklepy spożywcze oraz wielobranżowe, a w odległości 1,3 km znajdują się targowiska (...).

Dostęp do komunikacji miejskiej jest bardzo dobry. Przedmiotowa nieruchomości położona jest w odległości 500 m od wejścia do stacji metra oraz 400 m od przystanków autobusowych. Dostęp do terenów zielonych i rekreacyjnych jest bardzo dobry. W sąsiedztwie znajduje się skwer z siłownią miejską i park D. Służewiecka.

Przedmiotowa nieruchomość nie jest położona bezpośrednio przy drodze publicznej, ale ma zapewniony do niej dostęp poprzez służebność drogową. Prawo to jest wpisane do księgi wieczystej. Działka usytuowana jest w drugiej linii zabudowy, dojazd do niej odbywa się wąską drogą wewnętrzną, co stanowiłoby utrudnienie w trakcie realizacji inwestycji, co więcej dodatkowym ograniczeniem byłoby usytuowanie na terenie sieci infrastruktury technicznej, których położenie należałby uwzględnić w projekcie architektonicznym i zabezpieczyć na czas budowy lub przebudowy.

Teren, na którym położona jest przedmiotowa nieruchomość, na dzień 31 grudnia 2013 roku nie był nieobjęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Obszar, na którym znajduje się działka ewidencyjna nr (...), był objęty ustaleniami Studium (...) W., przyjętym Uchwałą nr LXXXII/2746/2006 Rady (...) W. z dnia 10 października 2006 roku. Zgodnie z tymi ustaleniami przedmiotowa nieruchomość położona jest w strefie miejskiej, na obszarze oznaczonym symbolem M1.30 – teren o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej o maksymalnej wysokości zabudowy 30 m.

Wartość rynkowa prawa własności gruntu przedmiotowej nieruchomości, według stanu i cen na dzień 31 grudnia 2013 roku wynosiła 6.372.860 zł, przy czym 1 m ² stanowi kwotę 1.651 zł.

(dowód: opinia biegłego sądowego E. W. z dnia 28 lutego 2017 roku wraz z załącznikami k.253-287; pisemna opinia uzupe łniająca z dnia 4 maja 2017 roku k.309-317; ustna opinia uzupełniająca z dnia 2 sierpnia 2017 roku k.336)

Pismem nr (...). (...). (...).2013. (...) z dnia 11 grudnia 2013 roku – podpisanym przez Zastępców Burmistrza D. M. (...) W. Z. S. oraz P. B., wskazujących, iż działają na podstawie art. 77 ust. 1, 2a i 3 oraz art. 78 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami oraz na podstawie pełnomocnictwa nr GP-IX. (...). (...).2012 Prezydenta (...) W. z dnia 18 czerwca 2012 roku i pełnomocnictwa nr GP-IX. (...). (...).2012 Prezydenta (...) W. z dnia 18 czerwca 2012 roku – wypowiedziano SM (...) nad D.” ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2013 roku dotychczasową wysokość opłaty rocznej z tytułu udziału w użytkowaniu wieczystym wyżej opisanej działki gruntu wobec zmiany wartości nieruchomości stanowiącej podstawę do ustalenia opłaty rocznej. Pismo to zawierało równocześnie ofertę nowej opłaty rocznej, obowiązującej od dnia 1 stycznia 2014 roku w wysokości 39.060,60 zł. Ponadto wskazano, że ustaloną opłatę użytkownik wieczysty wnosi w 2014 roku w kwocie 30.564,98 zł, w 2015 roku w kwocie 34.812,79 zł, a w 2016 roku w kwocie 39.060,60 zł. Jednocześnie działając w imieniu właściciela nieruchomości (...) W. – Prezydenta (...) W., wyjaśniono, że aktualizacji opłaty dokonano na podstawie wyceny nieruchomości gruntowej wykonanej w 2013 roku, przez osobę uprawnioną do szacowania nieruchomości oraz, że aktualna wartość nieruchomości, według oszacowania, wynosi 6.975.020 zł, a stawka opłaty rocznej – 1% została zachowana.

(dowód: pismo z dnia 11 grudnia 2013 roku wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k.20-21; pełnomocnictwa k.118-123)

Podstawę ustalenia przez (...) W. nowej wysokości opłat rocznych stanowił operat szacunkowy, sporządzony w dniu 25 listopada 2013 roku przez rzeczoznawcę majątkowego B. C., który ustalił jej wartość na kwotę 6.975.020 zł.

(dowód: operat szacunkowy rzeczoznawcy maj ą tkowego B. C. k.24-34 )

Dotychczasowa wysokość opłaty rocznej z tytułu przysługującego stronie powodowej prawa użytkowania wieczystego udziału w przedmiotowej nieruchomości wynosiła 15.282,49 zł.

(okoliczność bezsporna)

We wniosku złożonym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. w dniu 9 stycznia 2014 roku, SM (...) nad D.” odwołała się od powyższego wypowiedzenia i wniosła o ustalenie, że podwyższenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ww. nieruchomości było bezskuteczne, ewentualnie aktualizacja opłaty rocznej była uzasadniona w innej wysokości niż zaproponowanej przez Zarząd D. M. (...) W., wskazując, że operat szacunkowy został sporządzony nieprawidłowo i wartość nieruchomości została znacząco zawyżona, a także że wypowiedzenie zostało dokonane przez niewłaściwy organ. SM (...) nad D.” powołała się na sporządzony na jej zlecenie operat szacunkowy, w którym rzeczoznawca M. L. ustaliła wartość rynkową przedmiotowej nieruchomości na kwotę 4.473.700 zł.

(dowód: wniosek z dnia 9 stycznia 2014 roku k.36-41)

Orzeczeniem z dnia 20 sierpnia 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt KOX 30/Po/14 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. ustaliło, iż wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste części gruntu położonego przy ul. J.S. B. 10A od 1 stycznia 2014 roku wynosi 32.056,93 zł. W uzasadnieniu wskazano, że wniosek zasługiwał w części na uwzględnienie i skład orzekający postanowił ustalić nową wartość gruntu i nową wartość opłaty rocznej jako wypadkową dwóch złożonych w postępowaniu operatów. Również uznano, że wypowiedzenie dotychczasowej opłaty i zaproponowanie nowej ceny czyniło zadość obowiązującym, w tym zakresie przepisom prawa, natomiast użytkownika wieczystego wiąże opłata ustalona orzeczeniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

(dowód: orzeczenie z dnia 20 sierpnia 2015 roku k.9-10)

W dniu 7 października 2015 roku SM (...) nad D.” w W. złożyła sprzeciw od powyższego orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W., zaskarżając je w całości. Domagała się ustalenia od dnia 1 stycznia 2014 roku opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste udziału ww. nieruchomości.

(dowód: sprzeciw k.2-3; k.4-5)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych dokumentów i ich kserokopii, których wiarygodność i autentyczność nie była podważana przez żadną ze stron. Również Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej, dlatego uznał je za niebudzący wątpliwości, a przez to zasługujący w pełni na wiarę, materiał dowodowy.

Pomiędzy stronami sporna była istotna dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okoliczność, tj. wartość przedmiotowej nieruchomości na dzień 31 grudnia 2013 roku. Ustalenie tej okoliczności wymagało wiedzy specjalnej, wobec czego Sąd postanowieniem z dnia 13 czerwca 2016 roku dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości (postanowienie k.138).

Sąd w niniejszej sprawie nie uwzględnił opinii głównej z dnia 30 sierpnia 2016 roku, jak i opinii uzupełniających, sporządzonych przez biegłą sądową M. D.. Uznając zarzuty strony powodowej Sąd stwierdził, że SM (...) nad D.” wskazując na konkretne uwagi podważyła miarodajność opinii M. D., poddając w wątpliwość prawidłowość sporządzenia zarówno opinii głównej, jak i opinii uzupełniających. Opinia biegłej budziła wątpliwości co do fachowości i rzetelności, ponieważ rzeczoznawca wziął pod uwagę ceny transakcji brutto, a nie ceny netto, w konsekwencji zawyżając wartość przedmiotowej nieruchomości. Natomiast zasadą jest ustalanie wartości nieruchomości w oparciu o ceny netto. Jest to reguła jednolicie akceptowana w pragmatykach zawodowych rzeczoznawców majątkowych, co potwierdza również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2014 roku, II OSK (...), Legalis nr (...). Zaś zgodnie z art. 175 ust. 1 i 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami rzeczoznawca majątkowy jest zobowiązany do wykonywania czynności zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów prawa i standardami zawodowymi, ze szczególną starannością właściwą dla zawodowego charakteru tych czynności oraz z zasadami etyki zawodowej. Wobec tego Sąd na rozprawie z dnia 11 stycznia 2017 roku postanowił dopuścić dowód z opinii innego biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości, przy uwzględnieniu zastrzeżeń do dotychczasowych opinii (postanowienie k.248).

Ostatecznie Sąd za miarodajną i wiążącą uznał opinię biegłej sądowej E. W.. W złożonej pisemnej opinii z dnia 28 lutego 2017 roku rzeczoznawca majątkowy E. W. wzięła pod uwagę zarzuty do dotychczasowych opinii. Ceny transakcyjne skorygowała o podatek VAT, uwzględniając w obliczeniach ceny netto i ustaliła, że wartość rynkowa prawa własności przedmiotowego gruntu na dzień 31 grudnia 2013 roku wynosi 6.372.860 zł. W opinii tej w sposób szczegółowy opisała przedmiot oraz sposób wyceny. W wartości rynkowej nieruchomości uwzględniła lokalizację, przeznaczenie gruntu, wskaźnik intensywności zabudowy, powierzchnię gruntu, sąsiedztwo i otoczenie, możliwości inwestycyjne oraz warunki zagospodarowania i warunki planistyczne (pisemna opinia sądowa z dnia 28 lutego 2017 roku wraz z załącznikami k.254-287).

Strona pozwana nie kwestionowała powyższej opinii, natomiast zastrzeżenia wniosła strona powodowa, domagając się wydania przez biegłego pisemnej opinii uzupełniającej w zakresie wskazania przyczyn nieuwzględnienia transakcji podobnych z D. U.. SM (...) nad D.” miała zastrzeżenia co do analizy rynku lokalnego w zakresie doboru nieruchomości stanowiących podstawę wyceny. Wskazano, że dobrane przez biegłą do porównania nieruchomości nie spełniają warunku podobieństwa, a także biegła nie przeanalizowała transakcji, które wystąpiły na terenie D. U., w bliskiej odległości od przedmiotowej nieruchomości na obszarze o podobnym charakterze zabudowy, a także nie uwzględniła braku dostępu do drogi publicznej (pismo strony powodowej z dnia 27 marca 2017 roku k.297-298).

W pisemnej opinii uzupełniającej z dnia 4 maja 2017 roku biegła podtrzymała swoje stanowisko i odniosła się do wszystkich zarzutów strony powodowej. Biegła wyjaśniła, że porównanie nieruchomości wycenianej wyłącznie z gruntami położonymi w lokalizacjach o podobnym stopniu zurbanizowania nie było możliwe, gdyż grunty takie charakteryzują się znacznie wyższą możliwą do zrealizowania intensywnością zabudowy, dlatego zakres analizy rynku należało rozszerzyć o obszary charakteryzujące się mniejszym stopniem zurbanizowania. Poza tym biegła wskazała, że wymienione przez stronę powodową transakcje są podobne do przedmiotowej nieruchomości, gdyż na większości ich obszaru dopuszczalna była realizacja zabudowy wielorodzinnej o intensywności zbliżonej lub niewiele większej niż intensywność zabudowy zrealizowanej na niniejszym gruncie. Biegła podkreśliła również, że zróżnicowanie poziomu atrakcyjności nieruchomości na badanym rynku w zależności od ich wielkości zostało uwzględnione poprzez zastosowanie odpowiednich korekt do cen. Biegła wskazała, iż to, że dana nieruchomość została sprzedana z pozwoleniem na budowę, a cena transakcyjna zawiera w sobie prawo do projektów architektonicznych ma mniejszy wpływ na poziom cen transakcyjnych niż te cechy nieruchomości, które uwzględniono w procesie szacowania i dla których w obliczeniach zastosowano korekty. Biegła wyjaśniła, że również kwestia najmu odnośnie gruntu będącego przedmiotem transakcji nr 12 nie miała istotnego wpływu na wysokość ceny. Odnosząc się do nieuwzględnianych transakcji biegła wskazała, że odrzuciła nieruchomość położoną przy ul. (...), ponieważ nie była ona przedmiotem jednej transakcji, ale została sprzedana w dwóch udziałach. Nie uwzględniła również nieruchomości przy ul. (...), gdyż grunt ten położony jest w obszarze (...), tj. w strefie ekspozycji rejonu nad skarpowego, dla której ustala się funkcję mieszkaniowo – usługową. Teren ten jest przeznaczony pod zabudowę jednorodzinną o niskiej intensywności i nie dopuszcza realizacji zabudowy wielorodzinnej. Poza tym biegła wyjaśniła, że nie uwzględniła gruntu przy ul. (...), z uwagi na małą powierzchnię działki. Co więcej biegła podkreśliła, że sporządzona przez nią opinia obejmowała nieruchomości do porównania z obszaru D. U., jedynie wyłączono trzy transakcje z tej dzielnicy z powyższych przyczyn. Biegła podniosła również, że wbrew twierdzeniom strony powodowej przedmiotowa nieruchomość posiada dostęp do drogi publicznej poprzez ustanowioną w 2008 roku służebność gruntową (pisemna opinia uzupełniająca z dnia 4 maja 2017 roku k.311-317).

Strona pozwana nie kwestionowała powyższej pisemnej opinii uzupełniającej, zaś strona powodowa ponownie wniosła zarzuty do tej opinii. Domagała się wezwania biegłej sądowej na rozprawę celem uzupełnienia opinii w zakresie nieuwzględnienia braku dostępu do drogi publicznej oraz ograniczeń w zagospodarowaniu nieruchomości z uwagi na sieci przemysłowe (pismo strony powodowej z dnia 7 czerwca 2017 roku k.323).

Wobec powyższego Sąd na rozprawie z dnia 2 sierpnia 2017 roku dopuścił dowód z ustnej uzupełniającej opinii biegłego. Biegła podtrzymała swoją opinię i wnioski w kształcie takim, jak w opinii głównej i uzupełniającej. Wskazała, że brak dostępu do drogi publicznej wpływa negatywnie na wartość nieruchomości, jednak przedmiotowy grunt ma zapewniony dostęp do drogi publicznej poprzez ustanowioną służebność. Co więcej biegła podkreśliła, że w treści opinii wzięła pod uwagę ograniczenia w zabudowie nieruchomości, co zostało uwzględnione w cesze – warunki zagospodarowania (ustana opinia uzupełniając k.336).

Ustalając wartość przedmiotowej nieruchomości, Sąd oparł się na głównej oraz uzupełniających opiniach biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego E. W., uznając te opinie za wiarygodne. Sporządzone zostały one w sposób rzetelny i jasny przez osobę dysponującą bogatą wiedzą i doświadczeniem w zakresie wyceny nieruchomości. Opinie te są pełne i wyczerpujące. Rozumowanie przedstawione przez biegłego jest zrozumiałe i klarowne. Przesłanki, na których oparł się biegły, w szczególności transakcje porównawcze, zostały dobrane prawidłowo. Ponadto w pisemnej i ustnej opinii uzupełniającej biegła sądowa w sposób wyczerpujący odniosła się do zastrzeżeń zgłoszonych przez stronę powodową i w sposób przekonujący wyjaśniła wszelkie zarzuty. Podkreślić przy tym należy, że w sporządzonej opinii biegła sądowa dokonała prawidłowego wyboru metody i sposobu wyceny, przyjmując podejście porównawcze. Uwzględniła stan nieruchomości i poziom cen transakcyjnych na dzień aktualizacji opłaty z tytułu użytkowania wieczystego. Zgodnie z § 4 ust. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 roku w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. z 2004 r., Nr 207, poz. 2109 z późn. zm.) w podejściu porównawczym stosuje się metodę porównywania parami, metodę korygowania ceny średniej albo metodę analizy statystycznej rynku. Jednocześnie wszystkie te metody służą do określenia wartości rynkowej, a więc wyceny indywidualnej nieruchomości, o czym stanowi art. 152 ust. 2 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Tym samym w ocenie Sądu biegła sądowa E. W. prawidłowo oszacował wartość przedmiotowej nieruchomości.

Na rozprawie z dnia 11 stycznia 2017 roku Sąd oddalił wniosek strony powodowej o przekazanie opinii M. D. wraz z opinią uzupełniającą (...) Stowarzyszeniu (...) z siedzibą w W. celem zaopiniowania, uznając ten wniosek za bezzasadny. Bowiem w kontekście zarzutów strony powodowej zawartych w piśmie z dnia 8 grudnia 2016 roku już na podstawie samej treści opinii głównej jak i uzupełniającej można był ocenić błędy w sporządzeniu opinii przez biegłą M. D.. Zatem z uwagi na ekonomikę procesową w ocenie Sądu bezpodstawne było zwracać się dodatkowo do (...) Stowarzyszenia (...) celem weryfikacji sporządzonej opinii.

S ą d zwa ż y ł , co nast ę puje:

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z art. 78 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r. poz. 1774 z późn. zm., dalej jako: „u.g.n.”) właściwy organ zamierzający zaktualizować opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej powinien wypowiedzieć na piśmie wysokość dotychczasowej opłaty do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego, przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia jej nowej wysokości. W wypowiedzeniu należy wskazać sposób obliczenia nowej wysokości opłaty i pouczyć użytkownika wieczystego o sposobie zakwestionowania wypowiedzenia. Do wypowiedzenia dołącza się informację o wartości nieruchomości, o której mowa w art. 77 ust. 3, tj. określonej przez rzeczoznawcę majątkowego, oraz o miejscu, w którym można zapoznać się z operatem szacunkowym.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 77 ust. 1 u.g.n., wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, podlega aktualizacji, nie częściej niż raz na 3 lata, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Zaktualizowaną opłatę roczną ustala się, przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty.

Przez "właściwy organ", o którym mowa w przepisach art. 78 ust. 1, 3 i 4, art. 79 ust. 2 i 6, art. 80 ust. 1 u.g.n., należy rozumieć, jeżeli nieruchomość jest własnością Skarbu Państwa, jednostkę reprezentującą Skarb Państwa w zakresie gospodarowania nieruchomościami, którą, zgodnie z art. 11 ust. 1 u.g.n. jest starosta (w myśl art. 4 pkt 9b ¹ przepis art. 11 ust. 1 u.g.n. stosuje się także do prezydenta miasta na prawach powiatu), a jeżeli nieruchomość jest własnością jednostki samorządu terytorialnego, organ tej jednostki powołany do jej reprezentowania w zakresie gospodarowania nieruchomościami. Zgodnie art. 11 ust. 1 u.g.n. jest nim jej organ wykonawczy; według art. 11a ust. 3 w związku z art. 6 ust. 1 u.s.g. takim organem gminy jest m.in. prezydent miasta.

W sprawach dotyczących zmiany wysokości opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste wspomniany "właściwy organ" powinien reprezentować podmiot będący właścicielem nieruchomości, czyli Skarb Państwa lub określoną jednostkę samorządu terytorialnego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 08 stycznia 2009 roku, I CSK 263/08, LEX nr 523626). Zatem w przedmiotowej sprawie właściwym organem w odniesieniu do nieruchomości stanowiących odpowiednio własność gminy, powiatu i województwa jest organ wykonawczy gminy, powiatu i województwa (art. 4 ust. 9 u.g.n.). W odniesieniu do nieruchomości, położonych na obszarze (...) W., które jest gminą mającą status miasta na prawach powiatu (art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 roku o ustroju (...) W., Dz. U. z 2002 roku, Nr 41, poz. 361 ze zm.), właściwym organem, o którym mowa w art. 4 pkt. 9 u.g.n., jest Prezydent (...) W.. Zgodnie z art. 5 ust 1 u.s.g. gmina może tworzyć jednostki pomocnicze: sołectwa oraz dzielnice, osiedla i inne. Stosownie do treści powołanego przepisu w treści art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 roku o ustroju (...) W. ustawodawca wskazał, że w (...) W. utworzenie jednostek pomocniczych – dzielnic (...) W. jest obowiązkowe. Nazwę dzielnicy, jej granice, zadania i kompetencje oraz zasady i tryb funkcjonowania jej organów określa statut dzielnicy nadany przez Radę (...) W. (art. 5 ust. 4). Co więcej zgodnie z uchwałą Rady Miasta Stołecznego W. nr (...) z dnia 18 grudnia 2008 roku w sprawie przekazania dzielnicom niektórych zadań i kompetencji (...) W. na podstawie § 7 pkt 1) w/w uchwały przekazano dzielnicom (...) W. aktualizację opłat z tytułu użytkowania wieczystego zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami. Faktem notoryjnym, niewymagającym dowodu zgodnie z art. 228 § 1 k.p.c., jest, iż w (...) W. utworzona została jednostka pomocnicza D. M..

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy, wskazać należy, że już we wniosku z dnia 9 stycznia 2014 roku strona powodowa podniosła zarzut, iż wypowiedzenie wysokości opłaty z tytułu udziału w użytkowaniu wieczystym było bezskuteczne, gdyż nie zostało dokonane przez właściwy organ. Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wskazała, że uchwałą kompetencyjną Rady (...) W. dzielnicom zostały przekazane kompetencje lub zadania dotyczące określenia lub zmiany stawki procentowej oraz aktualizacja opłat z tytułu użytkowania wieczystego gruntu. Jednocześnie wyjaśniono, że D. M. jako jednostek pomocnicza (...) W. na podstawie statutu składa oświadczenia za pośrednictwem dwóch członków Zarządu D. zgodnie z pełnomocnictwami Prezydenta (...) W.. Wskazano zatem, że zgodnie z przytoczonymi w treści wypowiedzenia pełnomocnictwami osoby pod nim podpisane działały w imieniu Prezydenta (...) W..

Odnosząc się do powyższych zarzutów strony powodowej odnoście podpisów złożonych pod dokumentem stanowiącym wypowiedzenie dochodowej opłaty, Sąd uznał, że nie zasługują one na uwzględnienie.

Po pierwsze należy wskazać, że okoliczności sprawy niewątpliwie wynika, że właścicielem przedmiotowej nieruchomości przy ul. (...) jest (...) W., a użytkownikiem wieczystym jest SM (...) nad D., co z resztą jest bezsporne między stronami. To oznacza, że organ osoby prawnej (...) W. – Prezydent (...) W. jest „właściwym organem” w rozumieniu ww. przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami i jest uprawniony do podejmowania za właściciela czynności w zakresie stosunku użytkowania wieczystego.

Ponadto należy podkreślić, że w korespondencji wymienianej pomiędzy stronami, w tym oświadczeniu o wypowiedzeniu dotychczasowej wysokości opłaty rocznej, wielokrotnie wskazywane są organy działające w imieniu (...) W., tj. w nagłówku ww. wypowiedzenia widnieje napis: Zarząd (...), pod dokumentem podpisali się Zastępcy Burmistrza D. M. (...) W., działający na podstawie pełnomocnictw z dnia 18 czerwca 2012 roku udzielonych im przez Prezydenta (...) W., których numery zostały wyraźnie wskazane w treści wypowiedzenia opłaty z tytułu użytkowania wieczystego. W związku z tym nie sposób było w ocenie Sądu powziąć jakichkolwiek wątpliwości, iż stroną składającą wypowiedzenie było (...) W. reprezentowane przez Prezydenta (...) W., w którego imieniu działali członkowie Zarządu D. M., tj. Zastępcy Burmistrza D. M..

Niezależnie od powyższego, należy zwrócić także uwagę, że pojęcie "właściwy organ", użyte w art. 78 ust. 1, 3 i 4, art. 79 ust. 2 i 6, art. 80 ust. 1 oraz art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tj.: Dz.U. z 2004 roku, Nr 261, poz. 2603 ze zm.) oznacza organ osoby prawnej, która jest właścicielem nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste, uprawniony do podejmowania za właściciela czynności w zakresie stosunku użytkowania wieczystego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2007 roku, sygn. I CSK 30/07). Należy przy tym pamiętać, że omawiane postępowanie jest postępowaniem mieszanym: administracyjno-sądowym. Na etapie postępowania administracyjnego jego stronami mają być użytkownik wieczysty (art. 78 ust. 2 u.g.n.) oraz właściwy organ (art. 78 ust. 3 u.g.n.). W postępowaniu cywilnym zdolność sądowa przysługuje natomiast tylko osobom fizycznym, osobom prawnym i jednostkom organizacyjnym, o których mowa w art. 33 ¹ § 1 k.c., a także organizacjom społecznym dopuszczonym na mocy przepisów szczególnych (art. 64 k.p.c.). Stroną w postępowaniu cywilnym ze stosunku użytkowania wieczystego powinien być zatem właściciel nieruchomości - albo Skarb Państwa albo jednostka samorządu terytorialnego albo związek takich jednostek. (…) Konieczność rozstrzygnięcia sporu w pierwszej kolejności na drodze administracyjnej nie oznacza odstępstwa od wskazanych reguł identyfikowania stron postępowania o aktualizację opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości, w związku z czym obowiązkiem samorządowego kolegium odwoławczego jest prawidłowe oznaczenie stron, z uwzględnieniem atrybutu ich zdolności prawnej. Stronami tego postępowania są strony stosunku użytkowania wieczystego, a zatem osoba fizyczna lub prawna, której oddano nieruchomość w użytkowanie wieczyste oraz będący właścicielem nieruchomości gruntowej - Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego lub związek jednostek samorządu terytorialnego, nie zaś organ osoby prawnej będącej właścicielem nieruchomości. Wynika to z faktu, że w art. 79 ust. 7 u.g.n. ustawodawca, nie przewidział odesłania do odpowiedniego stosowania przepisów kodeksu postępowania administracyjnego o zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnych stron postępowania administracyjnego-jurysdykcyjnego (art. 29-30 k.p.a.), ale nawet gdyby takie odesłanie istniało, to charakter praw i obowiązków, których dotyczy postępowanie, wymuszałby ocenę zdolności prawnej stron i ich zdolności do czynności prawnych według przepisów prawa cywilnego, stosownie do art. 29 k.p.a. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 maja 2014 r. sygn. akt I ACa 636/13).

Tym samym na administracyjnym etapie procedury ustalania wartości należnej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego wobec jej wypowiedzenia, podmiotem właściwym do złożenia takiego oświadczenia był w okolicznościach analizowanej sprawy Prezydent (...) W.. Nie mogło przy tym budzić wątpliwości, iż Prezydent (...) W. za pośrednictwem Zastępców Burmistrza D. zdawał sobie sprawę z działania w imieniu (...) W.. Ewentualnie mogące pojawiać się wątpliwości na tym tle po stronie użytkownika wieczystego podlegałby sprostowaniu na etapie postępowania jeszcze przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym, a najpóźniej na sądowym etapie postępowania.

Zważywszy na powyższe stwierdzić należy, że strona pozwana, dokonując wypowiedzenia stronie powodowej dotychczasowej stawki opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu dopełniła wymogów formalnych, wynikających z wyżej przytoczonych przepisów, składając pismem z dnia 11 grudnia 2013 roku wypowiedzenie dotychczasowej wysokości opłaty rocznej. Sąd uznał, że osoby, które podpisały to wypowiedzenie, dysponowały pełnomocnictwami, udzielonymi im przez Prezydenta (...) W. do wykonywania w imieniu Prezydenta (...) W. spraw w zakresie nieruchomości do określania lub zmiany stawki procentowej oraz aktualizacji opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego. Treści tychże pełnomocnictw strona powodowa nie kwestionowała, nie wykazując tym samym, że doszło do działania niezgodnie z udzielonym umocowaniem.

Ponadto cała treść pisma, obejmującego sporne oświadczenie, a w szczególności zawarte w nim informacje, pouczenia oraz powołane przepisy prawa nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że w istocie obejmowało ono złożone w imieniu właściciela nieruchomości wypowiedzenie dotychczasowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, zawierające jednocześnie ofertę przyjęcia nowej wysokości stawki opłaty rocznej, o której to ofercie mowa w art. 78 ust. 1 u.g.n.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu wypowiedzenie dokonane przez stronę pozwaną spełniało wymagania zawarte w wyżej wskazanych przepisach. Co więcej kwestią sporną była przyjęta przez stronę pozwaną wartość przedmiotowej nieruchomości, a tym samym ustalona na tej podstawie wysokość opłaty rocznej.

W świetle wyżej powołanych przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami nie budzi wątpliwości, że jednym z podstawowych warunków uznania dokonanego przez właściwy organ wypowiedzenia dotychczasowej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za skuteczne, jest nie tylko zawarcie w nim informacji o wartości nieruchomości, na podstawie której dokonano kalkulacji nowej wysokości opłaty, ale również to, aby wartość ta została określona przez rzeczoznawcę majątkowego w sporządzonym przez niego operacie szacunkowym. Przy czym operat ten powinien zostać sporządzony z zachowaniem wymogów określonych we właściwych przepisach prawa, w szczególności w Rozdziale 1 Działu IV ustawy o gospodarce nieruchomościami („Określanie wartości nieruchomości”) oraz w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 roku w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. z 2004 roku, Nr 207, poz. 2109 z późn. zm.). Strona powodowa w niniejszym postępowaniu zakwestionowała operat szacunkowy, sporządzony na zlecenie (...) W. przez rzeczoznawcę majątkowego B. C., który to operat stanowił podstawę wypowiedzenia dokonanego pismem z dnia 11 grudnia 2013 roku.

W takiej sytuacji zadaniem Sądu było ustalenie wysokości należnej opłaty rocznej. Podstawą ustalenia w tym zakresie była opinia biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości, gdyż ustalenie tej okoliczności niewątpliwie wymagało wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.). Wobec tego, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego celem ustalenia wartości przedmiotowej nieruchomości na dzień 31 grudnia 2013 roku.

Z wyżej opisanych i ocenionych już opiniach biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości wynika, że ostateczna wartość rynkowa prawa własności przedmiotowej nieruchomości gruntowej na dzień 31 grudnia 2013 roku wynosiła 6.372.860 zł. Oszacowana w podejściu porównawczym wartość nieruchomości jest wartością rynkową, uwzględniającą atrybuty nieruchomości takie jak: lokalizacja, powierzchnia działki, sąsiedztwo i otoczenie, warunki zagospodarowania oraz warunki planistyczne, tj. intensywność zabudowy.

Odnosząc się do powyższych ustaleń biegłego sądowego aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego dokonana przez Prezydenta (...) W. była jak najbardziej zasadna, ale w innej wysokości. Wartość przedmiotowej nieruchomości niewątpliwie wzrosła względem wartości jaką nieruchomość ta miała w chwili ustalania poprzednio obowiązującej opłaty rocznej.

W sprawie poza sporem było, iż wysokość stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości – zgodnie z art. 72 ust. 3 pkt 4 u.g.n. – wynosi 1% ceny tej nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, iż prawidłowe wyliczenie należnych stronie pozwanej od dnia 1 stycznia 2014 roku od strony powodowej opłat rocznych za udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...) o powierzchni (...) m ^{( 2)}, położonej w W. przy ul. (...), winno być dokonane na podstawie działania matematycznego, a mianowicie po przemnożeniu wartości rynkowej prawa własności tej nieruchomości, podanej w opinii biegłego z dnia 28 lutego 2017 roku, czyli 6.372.860 zł, przez udział strony powodowej w tym gruncie, tj. 0, (...) i przez 1%. Stosując analogiczne działania matematyczne, opłata roczna za użytkowanie wieczystego ww. nieruchomości przy uwzględnieniu udziału SM (...) nad D.” w W. wynosi w zaokrągleniu 35.688,46 zł (6.372.860 zł x 0, (...) 1%).

Ponadto wskazać należy, że niekwestionowanym w sprawie było, że ustalona w wyniku aktualizacji opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego, przewyższa dwukrotność uiszczanej przez stronę powodową dotychczasowej opłaty rocznej. Bowiem dotychczasowa wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przy uwzględnieniu udziału strony powodowej w przedmiotowej nieruchomości wynosiła 15.282,49 zł.

Powyższe wskazuje zatem na konieczność zastosowania w sprawie art. 77 ust. 2a u.g.n., który stanowi, że w przypadku gdy zaktualizowana wysokość opłaty rocznej przewyższa co najmniej dwukrotnie wysokość dotychczasowej opłaty rocznej, użytkownik wieczysty wnosi opłatę roczną w wysokości odpowiadającej dwukrotności dotychczasowej opłaty rocznej. Pozostałą kwotę ponad dwukrotność dotychczasowej opłaty (nadwyżka) rozkłada się na dwie równe części, które powiększają opłatę roczną w następnych dwóch latach. Wobec tego, w przypadku, gdy zaktualizowana wysokość opłaty rocznej przewyższa co najmniej dwukrotnie wysokość dotychczasowej opłaty, użytkownik wieczysty w drugim roku od aktualizacji wnosi opłatę w wysokości stanowiącej sumę dwukrotności dotychczasowej opłaty i połowy nadwyżki ponad dwukrotność tej opłaty, a w trzecim roku od aktualizacji wnosi opłatę w wysokości stanowiącej sumę opłaty ustalonej w drugim roku i połowy nadwyżki ponad dwukrotność dotychczasowej opłaty, czyli w istocie opłatę w pełnej wysokości (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2013 roku, III CZP 110/12, LEX 1276512, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2014 roku, w sprawie II CSK 451/13, LEX nr 1493915).

W związku z tym, iż ustalona opłata jest ponad dwukrotnie wyższa od poprzedniej, Sąd stosownie do treści art. 77 ust. 2a u.g.n. ustalił wysokość poszczególnych opłat za trzy pierwsze lata po aktualizacji w następujący sposób:

a)  od dnia 1 stycznia 2014 roku – kwota 30.564,98 zł, stanowiąca dwukrotność poprzedniej opłaty rocznej (15.282,49 x 2 – 30.564,98),

b)  od dnia 1 stycznia 2015 roku – kwota 33.126,72 zł, stanowiąca dwukrotność poprzedniej opłaty powiększona o połowę nadwyżki (15.282,49 x 2 + 2.561,74),

c)  za 2016 rok i lata kolejne – kwoty po 35.688,46 zł.

W tym miejscu należy podkreślić, iż opłaty roczne ustalane są jako określony procent od wartości nieruchomości, a zatem ich wysokość powinna być uzależniona od aktualnej wartości nieruchomości – stąd potrzeba aktualizacji opłat w przypadku zmiany wartości gruntu, zwłaszcza że ze względu na długi okres użytkowania wieczystego, jest nieunikniona. Co prawda aktualizacja opłat nie jest obowiązkowa, jednak w niniejszej sprawie wobec zmiany wartości przedmiotowej nieruchomości, aktualizacja opłaty rocznej okazała się uzasadniona, jednak w innej kwocie niż wskazanej przez stronę pozwaną w wypowiedzeniu z dnia 11 grudnia 2013 roku.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania (pkt II sentencji wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie, z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Sąd miał na uwadze, że opłata roczna zaproponowana przez stronę pozwaną w wypowiedzeniu wynosiła 39.060,60 zł, strona powodowa domagała się ustalenia opłaty rocznej w wysokości dotychczasowej tj. 15.282,49 zł, zaś Sąd ustalił ją ostatecznie na kwotę 35.688,46 zł. Sąd uwzględniając różnice pomiędzy opłatą zaproponowaną przez stronę pozwaną, a opłatą ustaloną przez Sąd, która to różnica wynosi 3.372,14 zł, a także biorąc pod uwagę różnicę pomiędzy opłatą dotychczasową, a ustaloną przez Sąd, czyli 20.405,97 zł, ustalił, iż strona powodowa wygrała proces w 16%, zaś strona pozwana wygrała w 84%.

Na poniesione przez stronę pozwaną koszty procesu składały się: wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym, w wysokości 2.400 zł (ustalone na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, t.j. Dz.U. z 2013 roku, poz. 490) oraz zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 1.000 zł (k.138v.) i zł 1.478,50 (k.181v.). Wobec tego strona pozwana poniosła łącznie kwotę 4.878,50 zł tytułem kosztów postępowania. Natomiast strona powodowa poniosła koszty w postaci opłaty sądowej od pozwu, tj. 839 zł oraz wynagrodzenia pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 2.400 zł (ustalone na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu, t. j. Dz. U. z 2013 roku, poz. 461), czyli łącznie kwotę 3.239 zł. Zatem z uwagi na to, że strona powodowa przegrała proces w 84%, to powinna zwrócić stronie pozwanej kwotę 4.097,94 zł tytułem poniesionych kosztów procesu (84% x 4.878,50 zł), zaś strona pozwana przegrała sprawę w 16%, więc powinna zwrócić stronie powodowej kwotę 518,24 zł tytułem poniesionych kosztów procesu (16% x 3.239 zł). Po odjęciu wzajemnych zobowiązań Sąd ustalił, że strona powodowa powinna zwrócić stronie pozwanej kwotę 3.579,70 zł tytułem kosztów procesu (4.097,94 zł – 518,24 zł).

Mając na uwadze powyższe orzekł jak w pkt II sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. z 2016 roku, poz. 623), jeżeli przepisy ustawy przewidują obowiązek działania i dokonywania czynności połączonej z wydatkami z urzędu, sąd zarządzi wykonanie tej czynności, a kwotę potrzebną na ich pokrycie wykłada tymczasowo Skarb Państwa. W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113.

W toku postępowania z sum Skarbu Państwa wyłożona została tymczasowo łącznie kwota 3.600,41 zł tytułem wynagrodzenia biegłych sądowych za główne i uzupełniające opinie. Wobec tego, w pkt III sentencji wyroku, Sąd na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 w zw. z art. 83 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa od strony powodowej, która przegrała sprawę w 84% - kwotę 3.024,35 zł (84% x 3.600,41 zł), a od strony pozwanej, która przegrała proces w 16% - kwotę 576,06 zł (16% x 3.600,41 zł) tytułem niepokrytych wydatków poniesionych tymczasowo z rachunku Skarbu Państwa.

Mając na uwadze wszystkie przytoczone wyżej okoliczności, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)