Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 24 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, II Wydział Cywilny Odwoławczy - w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Piotr Jarmundowicz (spr.)

Sędziowie: SO Małgorzata Dasiewicz-Kowalczyk

SO Agnieszka Hreczańska - Cholewa

Protokolant: Irmina Szawica

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2017 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z wniosku A. K. (1)

przy udziale (...) S.A. w K.

o ustanowienie służebności przesyłu

na skutek apelacji wnioskodawczyni

od postanowienia Sądu Rejonowego w Trzebnicy

z dnia 23 czerwca 2016 r.

sygn. akt I Ns 330/12

postanawia:

I.  oddalić apelację,

II.  zasądzić od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika postępowania 480 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Piotr Jarmundowicz Małgorzata Dasiewicz – Kowalczyk Agnieszka Hreczańska - Cholewa

Sygn. akt II Ca 1552/16

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 23 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy w Trzebnicy oddalił wniosek A. K. (1) o ustanowienie służebności przesyłu i zasądził od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika postępowania kwotę 274,00 tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy swoje rozstrzygnięcie wydał w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

A. K. (2) jest właścicielem działki nr (...) o powierzchni 0,5500 ha, położonej w miejscowości R. gmina W., dla której Sąd Rejonowy w Trzebnicy IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Przez działkę przechodzą urządzenia przesyłowe energii elektrycznej w postaci napowietrznej linii elektroenergetycznej nr (...), nadto posadowiony jest jeden rozkraczny słup podwójny, podtrzymujący tę linię. Opisana linia stanowi odgałęzienie linii głównej (...) i zasila stację transformatorową (...). Działka o numerze (...) wg obowiązującego Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego przeznaczona jest pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wolnostojącą lub bliźniaczą o niskiej intensywności zabudowy (w zakresie oznaczonym jako MN/20) oraz pod tereny rolnicze – uprawy polowe (w zakresie R/8).

Pismem z dnia 25 maja 2012 r. wnioskodawczyni wezwała uczestnika do polubownego załatwienia sprawy, wnosząc o wypłatę wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z działki o numerze (...) za okres ostatnich 5 lat wraz z ustawowymi odsetkami w kwocie nie mniejszej niż 4 950 zł, podpisanie umowy regulującej korzystanie z nieruchomości oraz zapłatę kwoty 39 600 zł tytułem służebności przesyłu oraz wypłatę odszkodowania z tytułu utraty wartości gruntu. W odpowiedzi na powyższe pismo, uczestnik postępowania pismem z dnia 6 czerwca 2012 r. wskazał na konieczność udokumentowania przez wnioskodawczynię prawa własności nieruchomości celem rozpatrzenia wniosku.

W 1970 r. przeprowadzono remont linii napowietrznej (...) S. – P. wraz z odgałęzieniami, a odbioru technicznego dokonano w dniu 30 maja 1970 r. W dniu 30 września 1972 r. dokonano odbioru technicznego po remoncie stacji transformatorowej (...). Po przeprowadzeniu remontu Zakład (...) w dniu 30 września 1972 r. założył dla stacji elektroenergetycznej nr (...) R. powiat T. Paszport ogólny. W miejscu „rok budowy” wpisano – „nieznany – poniemiecka”. W roku 1964 dokonano pomiaru uziemień, w 1965 dokonano wymiany odgromników i dokonano remontu stacji, w latach 1971 i 1972 dokonano oględzin stacji, w roku 1972 dokonano przeizolowania stacji, w 1973 r. wykonano oględziny stacji, w 1974 r. miał miejsce przegląd techniczny, w 1975 wymiana transformatora, w 1976 r. remont bieżącej stacji transformatora, w 1977 przegląd techniczny stacji, w 1982 wymiana transformatora i oględziny stacji, w latach 1984, 1985, 1987, 1988, 1990, 1991, 1993, 1994 miały miejsce wymiany transformatora, w latach 1995 – 2001 oględziny stacji, ponadto w 2001 r. dokonano remontu bieżącego stacji, w roku 2004 i 2008 miały miejsce oględziny stacji, a nadto w 2008 r. przeprowadzono badanie ochrony przeciwpożarowej i w 2009 r. dokonano pomiarów napięć rażenia.

Zakład (...) w dniu 27 lutego 1976 r. założył dla linii nr (...) S. Paszport ogólny linii elektroenergetycznej. W roku 1965 dokonano pierwszych zabiegów technicznych dotyczących infrastruktury (zapis nieczytelny), 1969 i 1970 miał miejsce obchód normalny sieci wraz z odgałęzieniami, w roku 1972 przegląd techniczny i obchód normalny linii wraz z odgałęzieniami, w 1973 r. obchód normalny linii (...), w 1974 przegląd techniczny linii, w 1978 r. ułożono kabel, w 1981 r. dokonano przeglądu technicznego, w 1983 r. miał miejsce obchód normalny, w 1984 sporządzono wykaz stacji i schemat linii, w 1985 r., 1986 r. i 1987 r. dokonano obchodu normalnego, w 1987 r. sporządzono też protokół odbioru po remoncie kapitalnym linii (...) – wymiana izolatorów, malowanie konstrukcji, numeracja linii, w 1990 r. dokonano badania kabla i wprowadzenia do nowej stacji, ponownie w roku 1991 r. dokonano badania kabla, badania kabla po wymianie po uszkodzeniu oraz wymiany kabla po wykonaniu głowicy, w 1992 r. dokonano badania kabla, w 1993 r. badania kabla po wymianie głowicy, w 1994 dokonano próby kablowej, w 1997 r. dokonano profilaktycznego badania kabla, w 1995 r. dokonano obchodu linii, w 1997 r. przeprowadzono badanie kabla, w 1998 r. dokonano naprawy, w 1999 r., 2001, 2002 i 2003 r. przeprowadzono badanie kabla po naprawie, w 2005 r. dokonano obchodu linii, w 2006 r. przeprowadzono badanie kabla po naprawie, w 2007 r. dokonano odbioru stacji R – 106 - 08 wraz z odgałęzieniami, w 2009 r. dokonano odbioru stacji(...) wraz z odgałęzieniami i obchodu linii, w 2011 r. dokonani odbioru stacji (...) - 10 wraz z odgałęzieniami.

Przedsiębiorstwo Państwowe Zakład (...) z dnia 12 lipca 1993 r. zostało przekształcone w jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu Państwa o nazwie Zakład (...) S.A. Na skutek połączenia spółek w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h., w tym Zakładu (...) S.A. powstała (...) S.A., który zmienił następnie nazwę na (...) S.A. Następnie doszło do zmiany nazwy z (...) S.A. na (...) S.A. Spółka następnie zmieniła nazwę na (...) S.A.

Przy tak poczynionych ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowy uznał, że wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd I instancji powołując się na art. 305 ¹ i 305 ² oraz 49 k.c. wyjaśnił, co jest treścią służebności przesyłu i jaki jest tryb i zakres jej ustanowienia. Sąd Rejonowy wskazał również, iż uczestnik postępowania podniósł zarzut zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu z mocy prawa z dniem 30 maja 1980 r. dla napowietrznej linii elektroenergetycznej objętej wnioskiem, która to służebność polega na prawie utrzymywania instalacji rzeczonej infrastruktury na nieruchomości wnioskodawczyni, prawie jej eksploatacji, napraw, konserwacji oraz całodobowego dostępu do niej. Powołując się na treść art. 292 k.c. i przepisy o nabyciu własności nieruchomości, Sąd I instancji wyjaśnił, iż służebność gruntowa może być nabyta przez zasiedzenie tylko w wypadku, gdy polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia oraz że do nabycia służebności gruntowej przez zasiedzenie konieczne jest spełnienie łącznie trzech przesłanek: nieprzerwanego posiadania służebności, upływu czasu oraz istnienia trwałego i widocznego urządzenia.

Uzasadniając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wskazał, iż linia elektroenergetyczna, której dotyczy wniosek stanowi tzw. „infrastrukturę poniemiecką”, czemu wnioskodawczyni nie przeczyła w toku postępowania. Bezsporne między stronami było także, to że przebiegająca przez nieruchomość wnioskodawczyni linia (...) stanowi odgałęzienie linii głównej (...) i zasila stację transformatorową. Jednocześnie Sąd I instancji wskazał, iż z ustaleń poczynionych w sprawie wynika, iż Zakład (...) w 1970 r. przeprowadził kapitalny remont linii (...) i dokonał jej odbioru technicznego w dniu 30 maja 1970 r. Wynika z nich także, że Zakład (...) i jego następcy prawni dokonywali czynności konserwacyjnych oraz naprawczych, zapewniających prawidłowe utrzymanie i funkcjonowanie stacji elektroenergetycznej. W ocenie Sądu Rejonowego powyższe okoliczności wskazują, iż co najmniej od daty 30 maja 1970 r. przedsiębiorstwo państwowe oraz jego następcy prawni faktycznie korzystali z nieruchomości wnioskodawczyni w zakresie odpowiadającym treści służebności. Przeniesienie posiadania nastąpiło tutaj na podstawie sukcesji uniwersalnej pomiędzy kolejnymi podmiotami, co Sąd I instancji uzasadnił powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego. Sąd Rejonowy wskazał też, że przed wejściem w życie ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny terminy zasiedzenia wynosiły: 10 lat przy założeniu dobrej wiary i 20 lat przy założeniu działania w złej wierze. Po wejściu w życie powołanej wyżej ustawy, tj. po dniu 1 października 1990 r. okresy te uległy wydłużeniu odpowiednio do 20 i 30 lat. Wyjaśniając znaczenie pojęć dobrej i złej wiary Sąd I instancji wskazał, iż w okolicznościach niniejszej sprawy uczestnik postępowania pozostawał w złej wierze, gdyż brak jest jakiegokolwiek dowodu na to, że zachodziły okoliczności usprawiedliwiające błędne przeświadczenie jego poprzednika prawnego – Zakładu (...), że przysługuje mu do nieruchomości jakiekolwiek prawo, w szczególności prawo rzeczowe w postaci służebności gruntowej. Zatem do zasiedzenia konieczny był upływ terminu 30 – letniego licząc od daty 1 października 1981 r. z zaliczeniem okresu posiadania przez poprzednika prawnego. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, Sąd I instancji wskazał, iż w okolicznościach sprawy należało przyjąć, że uczestnik postępowania może na podstawie art. 176 § 1 k.c. w zw. z art. 292 k.c. doliczyć do okresu swojego posiadania służebności odpowiadającej treścią służebności przesyłu posiadanie tej służebności przez poprzedników prawnych uczestnika, w tym przedsiębiorstwo państwowe przed dniem 1 lutego 1989 r. (tj. dniem zniesienia jednolitej własności państwowej). Mając powyższe na względzie Sąd Rejonowy uznał, że przy przyjęciu złej wiary oraz zaliczeniu okresu posiadania przez poprzedników prawnych termin zasiedzenia upłynął z dniem 30 maja 2000 r. i w tej dacie uczestnik postępowania nabył służebność gruntową o treści odpowiadającej służebności przesyłu.

Orzeczenie o kosztach Sąd Rejonowy uzasadnił treścią art. 520 § 3 k.p.c.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiodła wnioskodawczyni, zarzucając sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wyrażającą się w dokonaniu oceny dowodów w sposób nie dający się pogodzić z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego poprzez przyjęcie, że jednocześnie z utworzeniem przedsiębiorstwa państwowego na mocy zarządzenia Ministra Przemysłu nr (...) doszło do przekazania przez Skarb Państwa na majątek uczestnika infrastruktury przesyłowej w postaci linii energetycznych przebiegających przez działki wnioskodawcy, a w konsekwencji, że posiadanie wykonywane przez uczestnika i jego poprzedników prawnych miało charakter nieprzerwany w wyniku czego doszło do zasiedzenia służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu pomimo, że uczestnik nie przedłożył protokołu zdawczo – odbiorczego bądź też protokołu z przekazania środków trwałych – wynikających z § 2 zarządzenia nr (...) Ministra Przemysłu, ani żadnego innego dokumentu na potwierdzenie wskazanej okoliczności.

Ponadto wnioskodawczyni zarzuciła Sądowi również naruszenie prawa materialnego, a to art. 348 zd. 2 k.c. w zw z art. 6 k.c. poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji uznanie, że służebność przesyłu w odniesieniu do linii energetycznych przebiegających przez działki wnioskodawcy została przez uczestnika skutecznie przeniesiona przez jego poprzednika prawnego, pomimo że w toku postępowania uczestnik okoliczności tych nie udowodnił.

Apelująca zarzuciła też naruszenie art. 292 k.c. w zw. z art. 176 § 1 k.c. poprzez uwzględnienie podniesionego zarzutu zasiedzenia, mimo niespełnienia określonej w tych przepisach przesłanki w postaci nieprzerwanego posiadania przez uczestnika oraz jego poprzedników prawnych służebności o treści odpowiadającej służebności przesyłu na skutek niewykazania skutecznego przeniesienia na uczestnika posiadania urządzeń przesyłowych.

Na podstawie powyższych zarzutów apelująca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia lub ewentualnie jego zmianę poprzez uwzględnienie wniosku w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania za I i II instancję.

W odpowiedzi na apelację uczestnik postępowania wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego w wysokości czterokrotności stawki minimalnej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni nie zasługiwała na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie zarzuty apelującej sprowadzały się w zasadzie do kwestii przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że posiadanie urządzeń przesyłowych wykonywane przez uczestnika postępowania i jego poprzedników prawnych miało charakter nieprzerwany mimo braku dowodów, w tym dokumentów potwierdzających przeniesienie na rzecz uczestnika postępowania posiadania konkretnych urządzeń przesyłowych.

W ocenie Sądu Okręgowego trafnie Sąd Rejonowy uznał za uzasadniony zarzut zasiedzenia służebności przesyłu i w sposób prawidłowy dokonał ustaleń faktycznych i wyciągnął na ich podstawie prawidłowe wnioski prawne, a zatem za niezasadny należało uznać zarzut apelującej naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c.

Skarżąca wskazywała na błędną ocenę materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że jednocześnie z utworzeniem przedsiębiorstwa państwowego na mocy zarządzenia Ministra Przemysłu nr (...) doszło do przekazania przez Skarb Państwa na majątek uczestnika infrastruktury przesyłowej w postaci linii energetycznych przebiegających przez działki wnioskodawcy, a w konsekwencji, że posiadanie wykonywane przez uczestnika i jego poprzedników prawnych miało charakter nieprzerwany w wyniku czego doszło do zasiedzenia służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu pomimo, że uczestnik nie przedłożył protokołu zdawczo – odbiorczego bądź też protokołu z przekazania środków trwałych – wynikających z § 2 zarządzenia nr (...) Ministra Przemysłu, ani żadnego innego dokumentu na potwierdzenie wskazanej okoliczności. Sąd Okręgowy w całości podzielił pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z dnia 24 maja 2013 r. sygn. V CSK 287/12, zgodnie z którym przedsiębiorca posiada nieruchomość w zakresie służebności przesyłu od chwili wejścia na grunt w celu wybudowania urządzenia służącego do przesyłania energii elektrycznej. Podobne stanowisko przyjął Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 6 września 2013 r., sygn. V CSK 440/12 wskazując, że objęcie w posiadanie służebności gruntowej, odpowiadającej obecnie służebności przesyłu następowało najczęściej już w chwili wejścia na cudzy grunt w celu budowy trwałego i widocznego urządzenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 25 sierpnia 2015 r., I ACa 642/15).

Z ustaleń poczynionych w sprawie wynika jednoznacznie, że poprzednik prawny uczestnika postępowania objął urządzenia przesyłowe w posiadanie jako infrastrukturę poniemiecką, a co za tym idzie już istniejącą. Jednocześnie jak wynika z przedłożonych dokumentów, w tym m.in. z protokołów odbioru linii elektroenergetycznej po remoncie o nr (...) i (...) z istniejącej infrastruktury przesyłowej ówczesne przedsiębiorstwo państwowe korzystało już co najmniej w latach 70 - tych dwudziestego wieku. Nie ulega też wątpliwości, że istniejąca linia elektroenergetyczna stanowi trwałe i widoczne urządzenie na cudzym gruncie. Zatem korzystanie z niej należy uznać za prowadzące do zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu (art. 292 k. c.).

Sąd I instancji prawidłowo ustalił również, że z przedłożonych przez uczestnika postępowania postanowień Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu wynika, że przedsiębiorstwo państwowe Zakład (...) z dnia 12 lipca 1993 r. zostało przekształcone w jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu Państwa o nazwie Zakład (...) S.A. Na skutek połączenia spółek w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h., w tym Zakładu (...) S.A. powstała (...) S.A., który zmienił następnie nazwę na (...) S.A. Następnie doszło do zmiany nazwy z (...) S.A. na (...) S.A. Spółka następnie zmieniła nazwę na (...) S.A. Trafnie zatem przyjął Sąd Rejonowy, że przeniesienie posiadania urządzeń przesyłowych nastąpiło w drodze sukcesji uniwersalnej pomiędzy w/w podmiotami, a sam fakt posiadania przez uczestnika postępowania dokumentacji związanej z urządzeniami przesyłowymi posadowionymi na gruncie wnioskodawczyni świadczy o przekazaniu posiadania tych urządzeń kolejnym następcom prawnym.

W świetle powyższego zarzuty podważające ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów Sąd Okręgowy uznał za chybione, podzielając jednocześnie w całości ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji i przyjmując za własne ustalenia tegoż Sądu. Jednocześnie wskazać należy, iż do postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu. Podnoszone przez apelującego zarzuty mogłyby zostać uwzględnione jedynie wówczas, gdyby wskazano, że zebrane dowody zostały ocenione w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Za niezasadne uznać należy także zarzuty dotyczące naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego, w tym art. 348 zd. 2 k.c. w zw. z art. 6 k.c. Zgodnie z art. 348 zd. 2 k.c. wydanie dokumentów, które umożliwiają rozporządzanie rzeczą, jak również wydanie środków dających faktyczną władzę nad rzeczą, jest jednoznaczne z wydaniem samej rzeczy. Jednocześnie w/w przepis stanowi, że przeniesienie posiadania następuje m.in. przez wydanie rzeczy. Skoro zatem aktualnie uczestnik postępowania wykonuje uprawnienia w zakresie służebności, co wykazał w toku postępowania, to w sposób oczywisty nabył je na skutek wcześniejszych kolejnych przejść posiadania takiego uprawnienia wynikających z przekształceń podmiotowych - te zaś zostały udokumentowane. Brak jest podstaw dla uznania wymogu przedstawienia na okoliczność przeniesienia posiadania innych dokumentów, jak np. protokołu zdawczo – odbiorczego bądź też protokołu z przekazania środków trwałych – wynikających z § 2 zarządzenia nr (...) Ministra Przemysłu, czy też innych zawierających konkretnie wymienione urządzenia przesyłowe, których posiadanie ma zostać przeniesione. W wyniku przekształceń przedsiębiorstwa państwowego dochodziło do pozyskiwania przez kolejne podmioty środków dających faktyczną władzę w zakresie służebności, co jest jednoznaczne z wydaniem rzeczy i odpowiada sposobowi przeniesienia posiadania określonemu w art. 348 k.c.

Za bezzasadny uznać należy również zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 292 k.c. w zw. z art. 176 § 1 k.c. poprzez uwzględnienie podniesionego zarzutu zasiedzenia, mimo niespełnienia określonej w tych przepisach przesłanki w postaci nieprzerwanego posiadania przez uczestnika oraz jego poprzedników prawnych służebności o treści odpowiadającej służebności przesyłu na skutek niewykazania skutecznego przeniesienia na uczestnika posiadania urządzeń przesyłowych. Apelująca wskazywała, że z treści zarządzenia Ministra Przemysłu nr (...) z dnia 16 stycznia 1989 r. wynika, że w niniejszej sprawie nie nastąpiła sukcesja generalna, a uczestnik postępowania nie wykazał, iż nabył posiadanie spornych urządzeń przesyłowych.

W ocenie Sądu Okręgowego kolejne przekształcenia przedsiębiorstw zajmujących się przesyłem energii w konsekwencji spowodowały, iż sporne mienie, pozostaje w posiadaniu uczestnika postępowania. I choćby z tego powodu należało przyjąć, iż posiadanie w tym zakresie nieprzerwanie przenoszone było na przedsiębiorstwa zajmujące się przesyłem energii elektrycznej a same urządzenia były nieprzerwanie wykorzystywane do przesyłu, przez kolejnych następców prawnych Skarbu Państwa. Nie było możliwości by następstwo prawne w tym zakresie odbywało się poza wskazanymi podmiotami kolejno zajmującym się przesyłem energii. Trudno zatem przyjąć, taką koncepcję, iż posiadanie wobec jego nieokreślenia w dokumencie przekazania mienia nie przeszło wraz z przekształceniami skutkującymi zmianami podmiotowymi po stronie posiadacza trwałych urządzeń przesyłowych. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, iż wraz z następstwem prawnym kolejnych przedsiębiorców energetycznych przenoszone było na nich posiadanie mienia poprzedników, w tym infrastruktury przesyłowej (por. np postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2016 r., sygn. akt II CSK 165/16).

W świetle powyższego kwestionowanie przez apelującą faktu przeniesienia posiadania konkretnych urządzeń przesyłowych na uczestnika niniejszego postępowania jest niezrozumiałe, skoro uprawnienia w zakresie prowadzonej działalności w zakresie przesyłu energii przenoszone były przez Skarb Państwa w kolejnych formach prawnych na kolejne przedsiębiorstwa przesyłowe i następnie na spółki prawa handlowego. Mając to na względzie, w ocenie Sądu II, instancji uczestnik postępowania w wystarczający sposób wykazał w niniejszym postępowaniu ciągłość posiadania urządzeń przesyłowych, a argumenty apelującej w świetle okoliczności niniejszej sprawy nie znajdują uzasadnienia. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2006 r., sygn. akt II CSK 119/06 posiadanie prowadzące do nabycia służebności gruntowej w drodze zasiedzenia ma inny zakres niż posiadanie prowadzące do nabycia przez zasiedzenie własności. Posiadanie służebności nie musi być wykonywane w sposób ciągły, lecz stosownie do potrzeb. Należy przy tym zaznaczyć, iż jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w tym przede wszystkim dokumentacji dotyczącej remontów, konserwacji i eksploatacji linii przesyłowej wynika, że zarówno uczestnik postępowania jak i jego poprzednicy faktycznie korzystali z gruntu wnioskodawczyni w taki sposób, jak to czyni osoba, której przysługuje służebność. Jak wynika ze stanowiska judykatury, art. 292 k.c. samodzielnie określa charakter posiadania służebności gruntowej jako przesłanki nabycia przez zasiedzenie. Przesłanką tą jest posiadanie służebności polegające na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia znajdującego się na cudzej nieruchomości w takim zakresie i w taki sposób, w jaki czyniłaby to osoba, której przysługuje służebność. Chodzi tu więc o korzystanie z nieruchomości będące przejawem władztwa nad nią w zakresie, w jakim uprawnia do niego służebność gruntowa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2010 r., sygn. akt I CSK 181/09, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2003 r., sygn. akt III CZP 79/2003; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2009 r., sygn. akt I CSK 392/08). W okolicznościach sprawy wykazane zostało, że poprzednik prawny uczestnika, a następnie finalnie sam uczestnik dokonywali czynności treściowo odpowiadających służebności przesyłowej, dbając o utrzymywanie trwałego i widocznego urządzenia przesyłowego na nieruchomości wnioskodawczyni, remontując je i dokonując za jego pomocą przesyłu energii elektrycznej.

Z powyższych względów apelacja wnioskodawczyni jako bezzasadna podlegała oddaleniu na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. o czym orzeczono w punkcie I sentencji.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zawarte w punkcie II sentencji wydano na podstawie art. 520 § 3 k.p.c. w zw. z § 5 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804).

Apelacja wnioskodawczyni nie zasługiwała na uwzględnienie. Wobec zgłoszonego przez uczestnika postępowania wniosku o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, mając na względzie okoliczność braku zasadności apelacji wnioskodawczyni, należało uznać, iż zobowiązana jest zwrócić uczestnikowi poniesione koszty. Sąd Odwoławczy nie podzielił stanowiska uczestnika postępowania co do żądania zasądzenia wynagrodzenia w wysokości czterokrotności stawki minimalnej. Zdaniem Sąd II instancji charakter sprawy oraz nakład pracy pełnomocnika uzasadniał przyznanie wynagrodzenia w wysokości podwójnej stawki minimalnej.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy, działając na podstawie powołanych wyżej przepisów, orzekł jak w pkt II sentencji postanowienia.

Piotr Jarmundowicz Małgorzata Dasiewicz – Kowalczyk Agnieszka Hreczańska - Cholewa