Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie V Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Przemysław Kurzawa

Sędziowie: SA Edyta Jefimko (spr.)

SO del. Bernard Chazan

Protokolant: sekr. sądowy Dorota Jędrak

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Wojewódzkiego Szpitalu (...) w P.

przeciwko (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 1 lutego 2016 r., sygn. akt IV C 182/12

oddala apelację;

zasądza od (...) w W. na rzecz Wojewódzkiego Szpitalu (...) w P. kwotę 5400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym.

Edyta Jefimko Przemysław Kurzawa Bernard Chazan

V ACa 983/17

UZASADNIENIE

Wojewódzki Szpital (...) w P. wniósł o zasądzenie od (...) w W. kwoty 540.474,70 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 26 marca 2009 r. do dnia zapłaty oraz o obciążenie pozwanego kosztami postępowania. W toku postępowaniu powód złożył oświadczenie o cofnięciu pozwu ponad kwotę 530.349,70 zł
ze zrzeczeniem się roszczenia, a Sąd Okręgowy w Warszawie umorzył w tej części postępowanie. Po dokonaniu tej czynności procesowej powództwo było popierane co do kwoty 530.349,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26 marca 2009 r. oraz w zakresie roszczenia o zwrot kosztów postępowania.

(...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

Wyrokiem z dnia 1 lutego 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie:

I.zasądził od (...) w W. na rzecz Wojewódzkiego Szpitala (...) w P. kwotę 530.349,70 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 marca 2009 r. do dnia zapłaty;

II.oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

III.zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 33.560, 42 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie;

IV.nakazał pobrać od (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Okręgowego w Warszawie) kwotę 135, 12 zł z tytułu wydatków ze Skarbu Państwa;

V. nie obciążył pozwanego opłatą sądową, od której powód był zwolniony.

Powyższy wyrok Sąd Okręgowy wydał na podstawie następujących ustaleń faktycznych i wniosków.

Pomiędzy Wojewódzkim Szpitalem (...) z siedzibą w P. oraz (...) z siedzibą w W. została zawarta w dniu 31 stycznia 2007 r. umowa nr (...) o udzielenie świadczeń zdrowotnych w zakresie leczenia szpitalnego, która w terminie późniejszym była wielokrotne aneksowana. W dniu 11 marca 2006 r. powód wystawił pozwanemu dwie faktury za udzielanie świadczeń zdrowotnych w 2008 r., domagając się zapłaty kwoty 946.000,25 zł z tytułu tzw. nadwykonań. Dłużnik pismem z dnia 31 marca 2009 r,. odmówił dokonania zapłaty za wystawione faktury, które obejmowały świadczenia ponadlimitowe, w tym świadczenia udzielone z powodu konieczności ratowania życia i zdrowia pacjentów. Ostatecznie Wojewódzki Szpital (...) z siedzibą w P. ograniczył dochodzone roszczenie pismem z dnia 15 marca 2011 r., wzywając (...) z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 543.474,70 zł w terminie 30 dni, ale dłużnik ponownie odmówił zaspokojenia także roszczenia w tej wysokości.

Na podstawie dowodów z opinii biegłych sądowych z zakresu chirurgii, ortopedii, traumatoloii i medycyny ratunkowej, kardiologii, pediatrii, ginekologii, anestezjologii i intensywnej terapii oraz dowodów z dokumentacji medycznej w postaci historii chorób, Sąd Okręgowy ustalił, iż przyczyną udzielenia przez Wojewódzki Szpital (...) z siedzibą w P. w 2008 r. świadczeń zdrowotnych dla 13 pacjentów z zakresu chirurgii, 8 z zakresu ortopedii oraz 17 pacjentów z zakresu kardiologii był stan zagrożenia zdrowia i życia świadczeniobiorców. Również z tej przyczyny udzielono świadczeń pozostałym, z wyłączeniem dwóch chorych, pacjentom hospitalizowanym na Oddziałach: Ginekologiczno-Położniczym, Noworodkowym, Anestezjologii i Intensywnej Terapii dla Dzieci oraz Dziecięcym, jak również pacjentom przyjętym do Oddziału Intensywnej Terapii. Zaniechanie udzielenia przez powodową palcówkę medyczną pomocy medycznej tym pacjentom mogło skutkować utratą ich życia lub zdrowia

Część pacjentów, którzy zostali hospitalizowani przez powoda, nie była zgłoszona do ubezpieczenia ZUS-u, przy czym odnośnie dwóch pacjentów, świadczeniodawca wskazał nieprawidłowy numer PESEL, co uniemożliwiło identyfikację tych osób przez ubezpieczyciela. Natomiast cześć pacjentów posiadała ubezpieczenie w KRUS -ie.

Sąd Okręgowy uznał powództwo w przeważającej części za uzasadnione. Powód ostatecznie dochodził od pozwanego zapłaty za udzielenie w 2008 r. świadczeń tzw. ponadlimitowych o wartości 530.349,70 zł. Kwota ta obejmowała wyłącznie świadczenia, zakwalifikowane w opiniach biegłych sądowych z zakresu medycyny, wydanych w rozpoznawanej sprawie, jako świadczenia udzielone w stanie zagrożenia życia i zdrowia pacjentów. Z art. 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89; z późn. zm.- dalej powoływana jako „z.o.z.” ) wynikało, że powód nie mógł odmówić udzielenia w 2008 r. świadczenia zdrowotnego osobie, która potrzebowała natychmiastowej pomocy medycznej ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia, także w sytuacji gdy chory nie posiadał ubezpieczenia. Powyższy obowiązek istniał niezależnie od tego, czy placówka medyczna posiadała zwartą z (...) z siedzibą w W. umowę o udzielanie świadczeń z zakresu opieki zdrowotnej, a jeśli taką umowę posiadała, to bez względu na to, czy został wyczerpany limit świadczeń wynikający z kontraktu. Ponadto, stosownie do treści art. 38 ust. 5 z.o.z., udzielająca świadczenia placówka medyczna nie mogła obciążyć osoby uprawnionej do otrzymania świadczeń opłatami za nie, a powstałe z tego tytułu koszty obciążały (...) z siedzibą w W.. Sąd Okręgowy wskazał również, iż część pacjentów, którym Wojewódzki Szpital (...) z siedzibą w P. udzielił świadczeń zdrowotnych legitymowała się przy przyjęciu do placówki odcinkiem renty lub emerytury i powód nie miał także z tej przyczyny podstaw, aby odmówić udzielenia świadczeń.

Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną ostatecznie kwotę 530.349 zł 70 gr. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 27 marca 2009 r., oddalając powództwo o zasądzenie świadczenia ubocznego w postaci odsetek za jeden dzień. Powód wystawił dwie faktury za świadczenia ponadlimitowe, udzielone pacjentom w 2008 r., domagając się ich zapłaty do dnia 26 marca 2009 r. Pozwany otrzymał te faktury w dniu 11 marca 2009 r. Również pismem z dnia 23 marca 2009 r. powód wzywał pozwanego do spełnienia świadczenia. W dniu 31 marca 2009 r. dłużnik odmówił zapłaty wynagrodzenia na rzecz świadczeniodawcy. W tej sytuacji Sąd Okręgowy, na podstawie art. 455 k.c., uznał, że pozwany popadł w opóźnieniem ze spełnieniem świadczenia od dnia 27 marca 2009 r.

Apelację od powyższe wyroku złożył (...) z siedzibą w W., zaskarżając orzeczenie Sądu Okręgowego częściowo, tj.

-w punkcie I w zakresie, w jakim powództwo zostało uwzględnione w zakresie świadczenia głównego co do kwoty 55 062,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 marca 2009 r. do dnia zapłaty oraz w części uwzględniającej powództwo co do świadczenia ubocznego co do odsetek ustawowych zasądzonych od kwoty 475 287,20 zł za okres od dnia 27 marca 2009 r. do dnia 20 kwietnia 2011 r. ,

- w punkcie III i IV w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Apelacja została oparta na podstawie następujących zarzutów:

sprzeczności istotnych ustaleń Sądu Okręgowego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, że pozwany od dnia 27 grudnia 2009 r. pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia na rzecz wierzyciela,

naruszenia prawa materialnego poprzez:

niezastosowanie art. 2 ust. 1, art. 3, art. 12, art. 12a, art. 15, art. 97 ust. 2 i ust. 3 pkt 2a i 3 oraz art.117 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1938, z późn.zm. – dalej powoływana jako „ś. o. z.”) i tym samym błędne uznanie, że (...) jest zobowiązany do finasowania świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych przez powoda osobom, które nie są świadczeniobiorcami,

niezastosowanie art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1311, z późn.zm.) i tym samym pominięcie, że (...) z siedzibą w W. może wydatkować posiadane przez siebie środki publiczne wyłącznie na cele wskazane w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,

błędną wykładnię art. 455 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i § 2 k.c. skutkującą uznaniem, że pozwany ma zapłacić powodowi odsetki ustawowe od kwoty głównej od dnia 27 marca 2009 r.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w zakresie zaskarżonej kwoty głównej oraz odsetek ustawowych oraz zmianę o rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, a także zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Ustalenia faktyczne poczynione w sprawie przez Sąd Okręgowym, na podstawie oceny dowodów nie naruszającej kryteriów z art. 233 § 1 k.p.c., są prawidłowe, dlatego Sąd Apelacyjny podziela je w całości i uznaje za własne. Wbrew treści zarzutów apelacyjnych, odnoszących się do sprzeczności ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz nieprawidłowej oceny dowodów, Sąd ten prawidłowo ustalił termin wyznaczony na dzień 26 marca 2009 r. przez wierzyciela na spełnienie przez dłużnika świadczenia pieniężnego, wynikającego z faktur VAT wystawionych w dniu 11 marca 2009 r. za numerem(...) k. 54, jak również fakt i termin doręczenia tych faktur pozwanemu w dniu 11 marca 2009 r. Świadczenia, których dotyczyły faktury, obejmowały świadczenia tzw. ponadlimitowe, (nadwykonania, w tym również świadczenia udzielone w ramach przymusu ustawowego z uwagi na konieczność ratowania życia i zdrowia pacjentów). Kwestia, czy (na skutek niespełnienia świadczenia w wyznaczonym przez wierzyciela terminie) dłużnik popadł w opóźnienie w rozumieniu art. 481 § 1 k.c., nie pozostaje w sferze ustaleń faktycznych, ale jest przedmiotem oceny prawnej, której prawidłowość może być co do zasady kwestionowana poprzez podniesienie zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego, co zresztą skarżący uczynił.

Obowiązek zapłaty przez (...) z siedzibą w W. wynagrodzenia Wojewódzkiemu Szpitalowi (...) z siedzibą w P. za wykonane w 2008 r. tzw. świadczenia ponadlimitowe, a udzielone w ramach przymusu ustawowego, czyli w warunkach wynikających z art. 7 ustawy z.o.z. oraz art. 30 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (t.j. Dz.U. z 2017 r. Nr 125, z późn.zm. – dalej powoływana jako „u.z.l.”) wynika z umowy, która łączyła strony. Jeżeli źródłem zobowiązania jest umowa, stosunek zobowiązaniowy określają nie tylko jej postanowienia, ale również przepisy Kodeksu cywilnego i innych ustaw (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2016 r., II CSK 275/15, Lex nr 2041114, z dnia 12 marca 2009 r., V CSK 272/08, Lex nr 530613, z dnia 5 lipca 2007 r., II CSK 141/07, Lex nr 306763 oraz z dnia 15 grudnia 2005 r., II CSK 21/05, OSNC 2006/9/157) Zgodnie z brzmieniem art. 56 k.c., czynność prawna wywołuje nie tylko skutki w niej wyrażone, lecz również te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów. Sens art. 56 k.c. jest zatem taki, że skutki wynikające z ustawy, zasad współżycia społecznego lub z ustalonych zwyczajów powstają na zasadzie przypisania normatywnego, a więc nie ze względu, lecz bez względu na wolę stron. Ta ostatnia obejmuje bowiem bezpośrednio tylko zawarcie umowy.

Zatem Wojewódzkiemu Szpitalowi (...) z siedzibą w P. przysługiwało co do zasady umowne wynagrodzenie nie tylko za ustalone i udzielone umową świadczenie opieki zdrowotnej, ale także za tzw. ponadlimitowe świadczenia udzielone w 2008 r. w ramach przymusu ustawowego, przy czym na świadczeniodawcy ciążył obowiązek udowodnienia, że dochodzone przez niego od (...) wynagrodzenie dotyczy świadczeń ratujących życie i zdrowie pacjentów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2016 r., II CSK 275/15, Lex nr 2041114 oraz z dnia 12 marca 2009 r., V CSK 272/08, Lex nr 530613). Apelujący nie kwestionował, (oświadczenie pełnomocnika złożone na rozprawie apelacyjnej w dniu 20 grudnia 2017 r. k. 2010), że wynagrodzenie zasądzone przez Sąd Okręgowy dotyczy tego typu świadczeń. O tym którzy pacjenci otrzymali świadczenie w ramach limitu, a którzy w ramach tzw. przymusu ustawowego okazuje się ostatecznie do 14 - lutego roku następującego po roku, za który następuje rozliczenie pomiędzy zakładem opieki zdrowotnej a (...) (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 21 lutego 2017 r., V ACa 322/16, Lex nr 2308690).

Faktury, obejmujące świadczenia dochodzone pozwem, zostały wystawione przez wierzyciela i doręczone dłużnikowi po dacie, kiedy rozliczenie umowy za rok 2008 powinno zostać dokonane, a wskazany w nich termin zapłaty był późniejszy niż 14 - ego lutego 2009 r. W orzecznictwie utrwalił się pogląd, że organizując system opieki zdrowotnej przez zawieranie umów ze świadczeniodawcami (...) posługuje się instrumentami prawa cywilnego ( por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2005 r., I CK 691/04, z dnia 5 lipca 2007 r., II CSK 141/07). W konsekwencji w razie opóźnienia w rozliczeniu umowy, stosownie do treści art. 481 § 1 k.c., podmiotowi, który udzielił ponadlimitowego świadczenia w ramach przymusu ustawowego, należą się odsetki za czas opóźnienia wierzyciela co do zapłaty należnego świadczeniodawcy wynagrodzenia. Do faktur zostały załączone przez powoda wykazy udzielonych świadczeń k. 52-53 i 55, które powinny – w razie potrzeby - zostać niezwłocznie skontrolowane przez pozwanego. Działania kontrolne wobec świadczeniodawców i analiza kosztowa świadczeń opieki zdrowotnej należą bowiem do typowych ustawowych zadań (...) określonych w art. 64 i art. 97 ś. o. z. Skoro dłużnik pismem z dnia 31 marca 2009 r. k. 58-59 odmówił zapłaty w całości za faktury (...), czyli za nadwykonania w 2008 r. wynikające z umowy nr (...), a w toku procesu okazało się, że tylko część spornych świadczeń nie spełnia ustawowych przesłanek ich zaspokojenia ze środków publicznych w ramach umowy, to należało przyjąć, że doręczenie faktur stanowiło wezwanie do zapłaty, które odniosło skutek i roszczenie stało się wymagalne po upływie wyznaczonego przez wierzyciela terminu, w jakim powinno zostać spełnione - w zakresie, w jakim Sąd Okręgowy uznał je za uzasadnione (por. wyrok Sądu najwyższego z dnia 13 października 2017 r., I CSK 75/17, niepubl.). Należy przypomnieć, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie (art. 455 k.c.), także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1994 r., I CRN 121/94, OSNC 1995/1/21).

Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym apelację, podziela pogląd prawny Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, wyrażony w wyroku z dnia 10 marca 2016 r., V ACa 770/15, Lex nr 2108565, że błędne oznakowanie świadczenia w składanej przez zakład opieki zdrowotnej do (...) dokumentacji, ma wyłącznie znaczenie techniczne i nie wpływa na ocenę tego, czy świadczenie zostało udzielone w ramach przymusu ustawowego. Nie ma także znaczenia okoliczność, że w przedstawionej dokumentacji niektórzy pacjenci, którym powód udzielił świadczeń ratujący życie i zdrowie, nieprawidłowo zostali zakwalifikowani przez świadczeniodawcę jako osoby ubezpieczone. Wojewódzki Szpital (...) nie miał bowiem w 2008 r. i 2009 r. możliwości dokonania kontroli wiarygodności oświadczeń złożonych przez pacjentów w tym zakresie, np. poprzez uzyskanie stosownych danych od ZUS-u i KRUS-u, które to dane były w tym czasie dostępne dla (...). Ponadto jeszcze przed upływem terminu, wyznaczonego przez wierzyciela dłużnikowi na zapłatę wynagrodzenia, strony spotykały się (w dniu 18 marca 2009 r. k.56-57), co oznacza, iż pozwany mógł pozyskać od powoda dodatkowe dane w przypadku zgłoszenia wątpliwości odnośnie przestawionych mu faktur wraz z załącznikami, czego jednak nie uczynił.

Z uwagi na powyższe zarzut naruszenia art. 455 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. nie zasługiwał na uwzględnienie.

Również pozostałe zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego nie były trafne. Poprzez zgłoszenie tych zarzutów pozwany zakwestionował swój obwiązek sfinansowania ze środków publicznych, jakimi zarządza, świadczeń ratujących zdrowie i życie pacjentów, którzy w chwili udzielenia im przez Wojewódzki Szpital (...) z siedzibą w P. pomocy medycznej nie posiadali ubezpieczenia.

Rację należy przyznać co do zasady skarżącemu, na co również wskazuje się w piśmiennictwie (por. Anna Baran - Finasowanie świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych w stanach nagłych nieubezpieczonym, Studia Prawno – Ekonomiczne Tom CI, 2016, s. 11-22) , że w stanie prawnym obowiązującym w 2008 r., jak również i w obecnym, ustawodawca nie wprowadził stosownych regulacji, dotyczących kwestii, kto i w jakim zakresie jest zobowiązany do pokrycia kosztów leczenia pacjentów niebędących beneficjentami systemu opieki zdrowotnej, czyli podmiotów, które nie należą do kręgu osób uprawnionych do korzystania ze świadczeń finansowanych ze środków publicznych, enumeratywnie wyliczonych w art. 2 o. ś. z.

Natomiast w judykaturze wypracowane zostało stanowisko, (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2007 r., V CSK 396/06, Lex nr 244455, z dnia 8 lipca 2007 r., I CSK 125/07, I CSK 125/07, OSP 2008/7-8/72 oraz z dnia 14 lutego 2008 r., II CSK 532/07, Lex nr 496387), które Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym apelację w pełni podziela, że koszt ponadlimitowych świadczeń medycznych udzielonych przez zakłady opieki zdrowotnej w ramach przymusu ustawowego pacjentom nie będącym beneficjentami systemu opieki zdrowotnej, powinien obciążać (...) zarządzający środkami publicznymi. Finasowanie takich świadczeń nie może obciążać uprawnionych, co wynika z art. 38 ust.5 z.o.z. Brak również podstaw do przyjęcia, jakoby koszt ten miał obciążać świadczeniodawców. Wniosek przeciwny prowadziłby do akceptacji nałożenia na zakłady opieki zdrowotnej daniny publicznej bez wyraźnego przepisu ustawy, a tego rodzaju wykładnia przepisów prowadziłaby do naruszenia przez ustawodawcę normy konstytucyjnej z art. 217 Konstytucji RP (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 r., I CK 821/04, Lex nr 603868). Trybunał Konstytucyjny w wielu swoich orzeczeniach wyjaśniał, iż sądy, dokonując wykładni przepisów prawa, powinny brać pod uwagę zasadę niesprzeczności systemu prawa, zasadę nadrzędności oraz dyrektywę nadawania przepisom i normom prawnym takiego znaczenia, które w sposób optymalny realizowałoby wartości konstytucyjne (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 października 2010 r., P 12/08, OTK-A 2010/8/86).

W orzecznictwie, dotyczącym powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, Sąd Najwyższy wielokrotnie odwoływał się do aksjologii konstytucyjnej, wskazując, że na skutek ustanowienia art. 68 Konstytucji RP, państwo przyjęło na siebie istotny obowiązek o charakterze gwarancyjnym. Obok zapewnionego wszystkim, a więc nie tylko obywatelom, prawa do ochrony zdrowia (art. 68 ust. 1 Konstytucji RP), ustawodawca konstytucyjny przewidział prawo wszystkich obywateli do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (art. 68 ust. 2 Konstytucji RP). Immanentną cechą ustawowej regulacji ubezpieczeń zdrowotnych jest zdecydowana nadrzędność interesu publicznego nad interesem jednostek, co przemawia za przypisaniem normom wynikającym z przepisów regulujących prawa i obowiązki stron tych umów - w tym z art. 7 z.o.z. i z art. 30 u.z.l. - charakteru norm imperatywnych, od których stosowania w ramach konkretnego stosunku prawnego stronom nie wolno odstąpić ani ich modyfikować zgodnie z wyrażoną wolą, bo godziłoby to niewątpliwie w gwarancyjny charakter powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

W tej sytuacji nie było podstaw do stwierdzenia, że Sąd Okręgowy naruszył, wskazane w zarzutach apelacyjnych przepisy prawa materialnego, uznając, że pozwany powinien zwrócić powodowi koszty w wysokości 55 062,50 zł, odpowiadające równowartości umownego wynagrodzenia za udzielone przez Wojewódzki Szpital (...) z siedzibą w P., zgodnie z art. 7 z.o.z. i z art. 30 u.z.l., pacjentom: B. T., S. G., J. Z., B. S. i Z. K., świadczenia ratujące ich życie i zdrowie.

Uznając apelację za bezzasadną Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto stosownie do jego wyniku w oparciu o art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, (znajdującego zastosowanie w niniejszej sprawie z mocy § 21 tego rozporządzenia i § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych), w brzemieniu sprzed zmian wprowadzonych rozporządzeniem z dnia 3 października 2016 r., zasadzając od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym kwotę 5 400 zł.

Bernard Chazan Przemysław Kurzawa Edyta Jefimko