Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...) z dnia 12 września 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. Inspektorat w Ł. stwierdził, że K. L. (1) jako pracownik u płatnika składek R. S. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu, wypadkowemu od 15 stycznia 2106 r. do 14 kwietnia 2016 r.

/decyzja k. 65-68v. akt ZUS/

W dniu 14 października 2016 r. płatnik R. S. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Przedmiotowej decyzji zarzucił:

1.  naruszenie art. 83 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez bezpodstawne uznanie, że K. L. (1) jako pracownik u płatnika składek nie podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu w okresie 15 stycznia 2016 r. do 14 kwietnia 2016 r.;

2.  naruszenie art. 83 k.c. poprzez bezpodstawne uznanie, że zatrudnienie przez płatnika K. L. (1) zawierało znamiona pozorności;

3.  naruszenie art. 22 k.p. poprzez bezpodstawne uznanie, że K. L. (1) nie wykonywał rzeczywistej pracy na rzecz płatnika składek.

Powołując się na powyższe zarzuty, odwołujący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i o wydanie orzeczenia co do istoty sprawy poprzez uznanie, że K. L. (1) jako pracownik u płatnika składek R. S. podlegał obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu w okresie 15 stycznia 2016 r. do 14 kwietnia 2016 r.

/odwołanie - k. 2-4/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.

/odpowiedź organu rentowego na odwołanie - k. 6-8/

K. L. (1) przyłączył się do stanowiska odwołującego.

/stanowisko zainteresowanego – protokół z dnia 11 maja 2017 r. – k. 33/

Organ rentowy za pośrednictwem profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym wniósł o zasądzenie kosztów według norm przepisanych podając, że wartość przedmiotu sporu wynosi 1.755 zł.

/stanowisko organu rentowego – e-protokół z dnia 18 października 2017 r. – 00:10:32 – 00:19:46 – płyta CD – k. 108/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

R. S. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą S. R. S. w C.. Przedmiotem działalności firmy są usługi transportowe. W firmie zatrudnionych jest około 26 osób z czego większość to kierowcy, ale zatrudniony jest także pracownik gospodarczy, spedytor, pracownik biurowy i mechanik.

/okoliczność bezsporna, a nadto: zeznania R. S. – e-protokół z dnia 18 października 2017 r. – 00:02:51-00:03:26 - płyta CD - k. 108. w zw. z protokołem z dnia 2 sierpnia 2017 r. – k. 33v./

K. L. (1) jest sąsiadem odwołującego się. Mieszka w pobliżu głównej siedziby przedsiębiorstwa (...) w C..

/okoliczność bezsporna, a nadto: zeznania R. S. – e-protokół z dnia 18 października 2017 r. – 00:02:51-00:03:26 - płyta CD - k. 108 w zw. z protokołem z dnia 2 sierpnia 2017 r. – k. 33v. oraz w zw. z e-protokołem z dnia 18 października 2017 r. – 00:03:32 – 00:10:32; zeznania świadka S. K. – protokół z dnia 2 sierpnia 2017 r. – k. 34/

K. L. (1) dnia 22 stycznia 2016 r. zgłosił się do Zespołu (...) w Ł. z uwagi na wypadek jakiemu uległ około godziny 12:40-13:00 w domu, podczas obsługi pilarki do drzewa. Na Izbie Przyjęć w Ł. podał, że jest nieubezpieczony. Poszkodowanego przetransportowano do (...) Szpitala (...) Medycznej – (...) Szpitala (...) w Ł.. U K. L. stwierdzono rozległą ranę szarpaną okolicy podstawy I kości śródręcza ręki lewej schodzącą w I przestrzeń międzypalcową. W dnie widoczne były uszkodzone ścięgna I i III przedziału prostowników. Odnotowano brak ruchu czynnego wyprostu w stawie IP kciuka. Choremu założono opatrunek oraz zalecono dalsze leczenie w poradni chirurgii ogólnej, ponieważ nie wyraził zgody na hospitalizację.

/wypis z ambulatoryjnej izby przyjęć – k. 81; karta informacyjna – k. 50/

K. L. (1) poddawał dalszemu leczeniu lewą rękę z uwagi na wdanie się do niej infekcji i ostrego stanu zapalnego.

/historia zdrowia i choroby – 78 – 79v./

W dniu 22 stycznia 2016 r. R. S. złożył dokument zgłoszeniowy (...) z datą zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych oraz ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu zatrudnienia K. L. (1) od dnia 15 stycznia 2016 r.

/bezsporne, a nadto: decyzja k. 65-68v. akt ZUS/

K. L. (1) w dniach 25 stycznia 2016 r. – 30 stycznia 2016 r. był hospitalizowany w Klinice (...) w K. na Oddziale Kardiologicznym z powodu ostrego zespołu wieńcowego z uniesieniem odcinka ST z powodu ostrego zawału serca pełnościennego, samoistnego nadciśnienia oraz niewydolności serca lewokomorowej. Z tego powodu był hospitalizowany także w (...) Szpitalu (...) w W. w dniach 28 lutego 2016 r. – 1 marca 2016 r.

/karta informacyjna – k. 51 – 52v.; karta informacyjna – k. 85/

Od stycznia 2017 r. K. L. (1) świadczy pracę w przedsiębiorstwie płatnika polegającą m. in. na koszeniu trawy, myciu samochodów, pomocy mechanikowi, sprzątaniu placu.

/ zeznania R. S. – e-protokół z dnia 18 października 2017 r. – 00:02:51-00:03:26 - płyta CD - k. 108. w zw. z protokołem z dnia 2 sierpnia 2017 r. – k. 33v. oraz w zw. z e-protokołem z dnia 18 października 2017 r. – 00:03:32 – 00:10:32; zeznania świadka S. K. – protokół z dnia 2 sierpnia 2017 r. – k. 34/

Sąd dokonał następującej oceny materiału dowodowego

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy dokonał przede wszystkim w oparciu o wybrane dokumenty, tzn. karty informacyjne leczenia szpitalnego, wypis z izby przyjęć, historii choroby, akta ZUS. Ponadto Sąd dał wiarę zeznaniom odwołującego się oraz zeznaniom świadka S. K. w zakresie, w którym zeznali o miejscu zamieszkania zainteresowanego oraz o rodzaju świadczonej przez niego pracy od stycznia 2017 r. w przedsiębiorstwie płatnika.

Sąd natomiast odmówił wiary zeznaniom odwołującego się i powyższego świadka w pozostałej części oraz zeznaniom pozostałych świadków w całości. Płatnik zeznał, że K. L. (1) przyszedł do niego z prośbą o pracę, po czym został zatrudniony w przedsiębiorstwie na stanowisku pracownika gospodarczego. Ponadto według odwołującego się, od razu po zawarciu umowy zainteresowany rozpoczął pracę, ale nie pamięta jakie czynności on wykonywał. Dodatkowo na czas choroby K. L. (1) przestał świadczyć pracę.

Powyższe zeznania są w ocenie Sądu nieprawdziwe i nie znajdują oparcia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Przede wszystkim należy podkreślić, że w dniu 22 stycznia 2016 roku wnioskodawca zgłosił się do ZOZ w Ł. na izbę przyjęć z raną szarpaną ręki lewej i podał, że nie jest ubezpieczony, co zostało odnotowane w dokumentacji medycznej. Zgłoszenie miało miejsce pomiędzy godz. 12.40 a 13.00. Ponadto z karty informacyjnej (...) Szpitala (...) Medycznej – (...) Szpitala (...) w Ł. (k. 50) bezsprzecznie wynika, że powodem rany szarpanej ręki była niewłaściwa obsługa pilarki do drzewa. Zainteresowany podał lekarzowi, że doznał tego urazu w swoim domu, ok. godziny 13:00 – 14:00.

Wobec powyższego niewiarygodne są także twierdzenia R. S., że zainteresowany miał ruchomy czas pracy i „w trakcie pracy robi przerwy i idzie do domu na śniadanie czy na obiad(...) wychodzi wcześniej jak wszystko zrobi”. Elastyczny czas pracy jest kwestią podstawową w niniejszej sprawie, jednakże odwołujący się powiedział o tym dopiero na zakończenie postępowania (rozprawa z dnia 18 października 2107 r.). Wcześniej nie podnosił tej okoliczności.

Ponadto płatnik nie wspomniał nawet słowem, że K. L. miał uraz ręki w dniu 22.01.2016 roku, zaś sam zainteresowany, pytany o to gdzie się leczył, stanowczo zaprzeczał, aby gdziekolwiek się leczył przed zawałem serca.

Kolejnym przykładem niekonsekwencję w zeznaniach R. S. są jego twierdzenia, że zawierając umowę z zainteresowanym, chciał, żeby K. L. (1) pracował w ciągu tygodnia mniej więcej 8 godzin dziennie, a dodatkowo przychodził w sobotę. Przedmiotowy wypadek miał miejsce 22 stycznia 2016 r. (był to piątek) w godzinach pracy. Zeznania R. S. są więc sprzeczne ze sobą, gdyż z jednej strony na początku postępowania stwierdzał, że zależało mu na tym żeby zainteresowany pracował 8 godzin dziennie i to 6 dni w tygodniu, a na zakończenie postępowania stwierdził, że pozwalał mu na elastyczny czas pracy.

Za niewiarygodne Sąd Okręgowy uznał również zeznania świadków J. T., J. K. (w całości) oraz zeznania świadka S. K. (w części). J. T. zeznała, że widziała K. L. (1) „parę razy na placu” oraz stwierdziła, że on „coś pomaga na placu, ale nie wiem co robi, bo ja siedzę w biurze”. Z kolei J. K. zeznał, że od jakiegoś momentu zaczął pomagać mu w pracach K. L. (1). Natomiast S. K. stwierdziła, że nie pamięta, kiedy K. L. (1) po raz pierwszy współpracował z przedsiębiorstwem płatnika, ale pracował krótko. Ponadto zeznała, że nie kojarzy, jaki był jego zakres obowiązków bo on pracował na placu, a ona tam nie chodzi. Wszystkie powyższe zeznania cechuje zbytnia lakoniczność. Zarówno S. K. jak i J. K. pracują w przedsiębiorstwie około 6 lat. W świetle zasad doświadczenia życiowego taki okres jest wystarczający do kompleksowego zaznajomienia się z działalnością miejsca pracy i każde pojawienie się nowego pracownika (nawet nie pracującego na podobnym stanowisku) jest zauważalne. Zwłaszcza cechuje to takie firmy jak przedmiotowa, ponieważ jak zeznał R. S. większość pracowników to kierowcy, a J. T., S. K. i J. K. to pracownicy pracujący stale w jednym miejscu, tj. w siedzibie firmy. Według Sądu Okręgowego, gdyby K. L. (1) pracował tam od momentu, na który wskazuje odwołujący się, współpracownicy dostarczyliby więcej informacji na ten temat, poza ogólnikowymi stwierdzeniami.

Sąd także nie dał wiary dokumentom zgromadzonym w aktach sprawy, w postaci akt osobowych i list płac (k. 35-45 – akta ZUS). Sąd nie kwestionuje samego faktu sporządzenia tych dokumentów przez zainteresowanego i odwołującego się, ale kwestionuje przede wszystkim datę ich sporządzenia (strony wskazały 15 stycznia 2016 r.). Z pozostałego zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika, że K. L. (1) nie świadczył pracy w okresie od 15 stycznia 2016 r., a umowa i załączniki zostały sporządzone po dacie wypadku z piłą do drewna (22 stycznia 2016 r.). Przede wszystkim na powyższą konstatację wskazuje fakt, że K. L. (1) w momencie zgłoszenia się na izbę przyjęć w Szpitalu w Ł. podał w wywiadzie, że jest nieubezpieczony (k. 81). Zdaniem Sądu, dokumenty zostały sporządzone wyłącznie na potrzeby upozorowania, że płatnika i zainteresowanego łączył stosunek pracy na dzień 22 stycznia 2016 oku, aby K. L. został objęty ochroną ubezpieczeniową.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 6 ust 1 pkt.1 i 13 ust 1 pkt.1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. 2015 r. poz. 121), obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnym, rentowym, chorobowym i wypadkowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami w okresie od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania.

O uznaniu stosunku łączącego dwie strony za stosunek pracy rozstrzygają przepisy prawa pracy.

Według art. 22 § 1 k.p., przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, że podleganie pracowniczemu ubezpieczeniu społecznemu jest uwarunkowane nie tyle samym faktem zawarcia umowy o pracę i opłacaniem składek ubezpieczeniowych, ale legitymowaniem się statusem pracownika rzeczywiście świadczącego pracę w ramach ważnego stosunku pracy. Sam bowiem fakt, że oświadczenia stron umowy o pracę zawierają określone w art. 22 k.p. formalne elementy umowy o pracę nie oznacza, że umowa taka jest ważna. Jeżeli bowiem strony umowy o pracę przy składaniu oświadczeń woli mają świadomość tego, że osoba określona w umowie o pracę jako pracownik, pracy świadczyć nie będzie, a osoba wskazana jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy i do podjęcia i wykonywania pracy nie doszło, a jedynym celem umowy było umożliwienie skorzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, to umowę taką uważa się za zawartą dla pozoru - art. 83 § 1 k.c. Umowa taka nie stanowi tytułu do objęcia ubezpieczeniami społecznymi /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2008 r. sygn. II UK 148/07, niepubl.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 r. sygn. II UK 321/04, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2006, Nr 11-12, poz. 190, str. 503; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2001 r. sygn. II UKN 244/00, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2002, Nr 20, poz. 496; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010 r. sygn. II UK 204/09, LEX nr 590241/.

O tym zatem, czy strony istotnie nawiązały stosunek pracy stanowiący tytuł ubezpieczeń społecznych nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, a wynikających z art. 22 § 1 k.p. /por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 lutego 2013 r. sygn. III AUa 804/12, LEX nr 1312046/.

Do cech pojęciowych pracy, stanowiącej przedmiot zobowiązania pracownika w ramach stosunku pracy należą osobiste i odpłatne jej wykonywanie w warunkach podporządkowania. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury stosunek ubezpieczeniowy jest następczy wobec stosunku pracy i powstaje tylko wówczas, gdy stosunek pracy jest realizowany. Jeżeli stosunek pracy nie powstał bądź też nie jest realizowany, wówczas nie powstaje stosunek ubezpieczeniowy, nawet jeśli jest odprowadzana składka na ubezpieczenie społeczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia z dnia 17 stycznia 2006 roku III AUa 433/2005, Wspólnota (...)). Podleganie pracowniczemu tytułowi ubezpieczenia społecznego jest uwarunkowane nie tyle opłacaniem składek ubezpieczeniowych, ile legitymowaniem się statusem pracownika rzeczywiście świadczącego pracę w ramach ważnego stosunku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2005 roku o sygn. akt II UK 43/05, OSNAPiUS rok 2006/15 – 16/251).

Wykonywanie czy też świadczenie pracy (jako element stosunku pracy według art. 22 § 1 k.p.) oznacza, że pracownik powinien stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy i pozostawać do dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy oraz wykonywać swoje zadania i obowiązki.

W rozpoznawanej sprawie, Sąd uznał, że zainteresowany nie wykonywał żadnej pracy w spornym okresie w przedsiębiorstwie zainteresowanego.

Ponadto nie może również umknąć uwadze fakt ,iż zgodnie z treścią przepisu art. 229 § 4 k.p., pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego, stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie jednoznacznie wynika, iż do badań nie doszło. Zdaniem Sądu okoliczność ta potwierdza jedynie to, że strony nie zamierzały zawrzeć umowy o pracę, ale przebieg zdarzeń z dnia 22 stycznia 2016 roku spowodował, że płatnik postanowił pomóc K. L. i objąć go ubezpieczeniem społecznym.

W tym miejscu należy jednak wskazać, iż niezależnie od tego kiedy umowa o pracę i załączniki zostały faktycznie podpisane ( zdaniem Sądu nie nastąpiło to 15 stycznia 2106 r.), to o tym, czy strony istotnie nawiązały stosunek pracy, stanowiący tytuł do ubezpieczeń społecznych, nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, opłacenie składki, wydanie świadectwa pracy, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, zgodnie z treścią przepisu art. 22 § 1 k.p. Istotne jest więc, aby stosunek pracy realizował się przez wykonywanie zatrudnienia o cechach pracowniczych.

Wobec powyższego do wywołania skutków w sferze ubezpieczeń społecznych nie doszło, wobec braku świadczenia pracy przez wnioskodawcę w spornym okresie.

Podkreślenia wymaga również to, na co Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał uwagę, iż nie skutkuje w sferze prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego tylko taka umowa o pracę, która nie wiąże się z wykonywaniem tej umowy, a zgłoszenie do ubezpieczenia następuje tylko pod pozorem istnienia tytułu ubezpieczenia w postaci zatrudnienia. Chodzi tu zatem o "fikcyjne" zawarcie umowy, gdzie następuje zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego jako pracownika osoby, która w rzeczywistości pracy nie świadczyła (wyrok Sądu Najwyższego z 16 marca 1999 r. II UKN 512/98, opubl: OSNAPiUS rok 2000, Nr. 9, poz. 36; wyrok Sądu Najwyższego z 28 lutego 2001 r. II UKN 244/00, opubl: OSNAPiUS rok 2002, Nr. 20, poz. 496; wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r. II UKN 32/96, opubl: OSNAPiUS rok 1997, Nr. 15, poz. 275; wyrok Sądu Najwyższego z 4 sierpnia 2005 r. II UK 320/04, opubl: OSNAPiUS rok 2006, Nr. 7-8, poz. 122; wyrok Sądu Najwyższego z 4 sierpnia 2005 r. II UK 320/04, opubl: OSNAPiUS rok 2006, Nr. 7-8, poz. 122; wyrok Sądu Najwyższego z 25 stycznia 2005 r. II UK 141/04, opubl: OSNAPiUS rok 2005, Nr. 15, poz. 235, str. 712).

Z czynnością prawną pozorną mamy do czynienia wówczas, gdy występują łącznie następujące warunki: oświadczenie woli musi być złożone tylko dla pozoru, oświadczenie woli musi być złożone drugiej stronie, adresat oświadczenia woli musi zgadzać się na dokonanie czynności prawnej jedynie dla pozoru, czyli być aktywnym uczestnikiem stanu pozorności. Pierwsza i zasadnicza cecha czynności pozornej wyraża się brakiem zamiaru wywołania skutków prawnych, jakie prawo łączy z tego typu treścią złożonego oświadczenia. Jest to zatem z góry świadoma sprzeczność między oświadczonymi a prawdziwymi zamiarami stron, czyli upozorowanie stron na zewnątrz i wytworzenie przeświadczenia dla określonego kręgu (otoczenia), nie wyłączając organów władzy publicznej, że czynność o określonej treści została skutecznie dokonana.

W rozpoznawanej sprawie, w spornym okresie strony nie były związane umową o pracę. Z materiału zgromadzonego w niniejszym sprawie wynika zamiar obejścia przez strony przepisów w celu uzyskania przez K. L. świadczeń z ubezpieczenia społecznego. O takim zamiarze świadczy przede wszystkim fakt, że zainteresowany doznał urazu lewej ręki, a nie był ubezpieczony, ponieważ nie był nigdzie zatrudniony.

Ustalone przez Sąd okoliczności potwierdzają ponadto, iż w spornym okresie zainteresowany nie świadczył pracy. Zawarcie umowy miało charakter pozorny w świetle art. 83 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

Sąd natomiast nie kwestionuje tego, że po zakończeniu zwolnienia lekarskiego i odzyskaniu zdrowia, K. L. podjął pracę u płatnika, od stycznia 20017 roku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w pkt 1. na mocy cytowanych wyżej przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

W tym miejscu, na marginesie Sąd zauważa, że wniosek R. S. (reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika) o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i wydanie orzeczenia co do istoty sprawy nie znajdował oparcia w obowiązujących przepisach.

Zgodnie z brzmieniem art. 477 ¹⁴ § 1 - § 4 k.p.c., sąd w postępowaniu w zakresie ubezpieczeń społecznych nie może wydać rozstrzygnięcia kasatoryjnego w odniesieniu do decyzji organu rentowego. Co do zasady, nie uwzględniając szczególnych wypadków opisanych w § 3 i § 4 tegoż przepisu, sąd albo oddala odwołanie, albo zmienia decyzję w całości lub części.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł w pkt 2. sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. i zasądził od R. S. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Stosownie do art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika zalicza się wynagrodzenie. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika, będącego radcą prawnym, Sąd Okręgowy ustalił, w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. płatnika

P.K.