Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 sierpnia 2017 roku w sprawie XP 683/16 Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo A. K. przeciwko(...)w Ł. o przywrócenie do pracy i wyrównanie wynagrodzenia za pracę oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, nie obciążając A. K. kosztami procesu w pozostałej części .

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

powódka A. K. była zatrudniona w (...)w Ł., w Instytucie (...), na stanowisku starszego asystenta na podstawie mianowania z dnia 29 sierpnia 1982 r., na okres do 31 sierpnia 1985 r.

Powódka została mianowana na to samo stanowisko w Katedrze Medycyny (...) (...)w Ł.: dnia 17 wrzenia 1985 r. na okres do 30 wrzenia (...). oraz dnia 19 sierpnia 1988 r. do dnia 31 października 1990 r.

Powódka została, dnia 11 lutego 1991 r. , mianowana na stanowisko wykładowcy, w Katedrze Medycyny (...) (...)w Ł., na czas nieokreślony. Uchwałą z dnia 4 stycznia 2000 r. , (...) (...) (...) w Ł., nadała powódce stopień naukowy doktora nauk medycznych w zakresie biologii medycznej.

Dnia 10 grudnia 2000 r. powódka została mianowana na stanowisko starszego wykładowcy w Katedrze Medycyny (...) i Zapobiegawczej(...) w Ł. na czas nieokreślony. Z dniem 1 października 2002 r. powódka stała się pracownikiem (...) w Ł., utworzonego na mocy ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. (Dz.U. nr 141, poz. 1184). Z dniem 1 października 2003 r. powódka została mianowana na stanowisko adiunkta w Katedrze Medycyny (...) i Zapobiegawczej (...) Ł. na czas nieokreślony. W listopadzie 2006 r. został zawarty aneks, na mocy którego potwierdzone zostało mianowanie powódki na stanowisku adiunkta na czas nieokreślony. Powódka z dniem 1 marca 2009 r. została przeniesiona do Zakładu (...)

w Katedrze Medycyny (...) i(...)w Ł. z zachowaniem dotychczasowego stanowiska i wynagrodzenia.

W dniu 4 marca 2009 r. została sporządzona przez Wydziałową Komisję Oceniającą ocena działalności powódki jako adiunkta w (...) (...) w Ł.. W części II karty oceny powódka wskazała, iż zamierza się habilitować, jej rozprawa habilitacyjna pod tytułem „Ocena długofalowej skuteczności wybranych metod profilaktyki antytytoniowej w dużych populacjach” jest zaawansowana w 80% oraz, iż ponad 80% jej publikacji dotyczy problematyki związanej z tematem pracy habilitacyjnej. Przewidywany termin zakończenia pracy habilitacyjnej został określony na grudzień 2009r.

W części III i V, kierownik Zakładu (...) w (...) (...) i (...) (...)w Ł. dr hab. N. med. W. S. pozytywnie ocenił pracę powódki jako nauczyciela akademickiego. W części VI wystawiona została pozytywna opinia o powódce.

Od dnia 1 maja 2009 r. powódka posiada uprawnienie do wcześniejszej emerytury.

W 2010 r. powódka uzyskała za publikacje naukowe 340 punków (...), z czego 165 punktów przypadło na prace pierwszoautorskie. Suma punktów - impact factor -wynosiła 5,370. Z czego 2,165 punktów przypadało na prace pierwszoautorskie.

W 2011 r. powódka uzyskała za publikacje naukowe 340 punków (...), z czego 139 punktów przypadało na prace pierwszoautorskie. Suma punktów - impact factor -wynosiła 2,508, z czego 1,881 punktów przypadało na prace pierwszoautorskie. Suma punktów za rozdziały w książkach wynosiła 18. Indeks H. wynosił O (źródło: I. Web of S.) oraz 3 (źródło: S.).

W dniu 2.01.2012r., została sporządzona, przez Wydziałową Komisję Oceniającą, ocena działalności powódki, jako nauczyciela akademickiego w (...) w Ł. , W części II karty oceny, przewidywany termin habilitacji został określony na czerwiec 2013r.

Na dzień 2 stycznia 2012 r. powódka posiadała łącznie 340 punków (...) za publikacje naukowe w czasopismach. I. factor prac wynosił ogółem 5,370 punktów. W części V, kierownik Zakładu (...) w (...) (...) i (...) w Ł. dr hab. N. med. W. S. określił stopień zaawansowania pracy habilitacyjnej powódki na 90% oraz pozytywnie ocenił pracę powódki jako nauczyciela akademickiego. W części VI wystawiona została ocena negatywna powódki jako nauczyciela akademickiego .(...) (...) w Ł. prof. Dr hab. N. med. T. K., sformułował wniosek o przeniesienie powódki na stanowisko starszego wykładowcy. Powódka dnia 7 kwietnia 2012 r. wniosła odwołanie od negatywnej oceny pracy na stanowisku adiunkta i przeniesienia na stanowisko starszego wykładowcy. Odwoławcza Komisja Oceniająca, na posiedzeniu w dniu 6 lipca 2012 r. , utrzymała w mocy ocenę negatywną powódki z dnia 2 stycznia 2012 r..

W dniach od 20 marca 2013 r. do 30 czerwca 2013 r. powódka pozostawała na płatnym urlopie naukowym w celu dokończenia rozprawy habilitacyjnej. Urlop został przedłużony do 19 marca 2014 r.

W 2013 r. powódka złożyła do Prorektora do spraw (...) w Ł. , wniosek o pokrycie kosztów osobowych procedury habilitacyjnej na Wydziale (...) o Zdrowiu (...).

W 2013 r. powódka złożyła wniosek o wszczęcie postępowania na stopień doktora habilitowanego do Rady Wydziału (...) o Zdrowiu (...). W dniu 25 czerwca 2013 r. powódka przedłożyła R. powyżej wskazanego wydziału rozprawę habilitacyjną. W dniu 25 czerwca 2013 r. odbyło się posiedzenie Rady Wydziału (...) o Zdrowiu (...), na którym poddano głosowaniu wniosek powódki w sprawie wszczęcia jej przewodu habilitacyjnego. Wynik głosowania był negatywny. Podstawą podjęcia decyzji odmownej, w przedmiocie wszczęcia przewodu habilitacyjnego, powódki, było uznanie przez członków Rady Wydziału (...) o Zdrowiu (...), między innymi, iż publikacje dotyczące konkursu „Rzuć palenie i wygraj”, mogły mieć znaczenie w akcji antynikotynowej, ale z naukowego punktu widzenia nie posiadają istotnej wartości, z uwagi na liczne błędy metodologiczne oraz spekulatywny charakter sformułowanych przez autorów wniosków. Dorobek naukowy wnioskodawczym został oceniony jako nader skromny. Żadna z prac zgłoszonych jako podstawa do habilitacji ,nie była opublikowana w periodyku posiadającym impact factor ,wnioskodawczym jest tylko jedna praca, która została opublikowana w periodyku medycznym opatrzonym impact factor. W tej pracy jest ośmiu współautorów, wśród których wnioskodawczym jest na piątym miejscu. W grudniu 2013 r. powódka otrzymała od Rektora (...) w Ł. nagrodę naukową pierwszego stopnia.

W dniu 16 stycznia 2014 r. została sporządzona przez Wydziałową Komisję Oceniającą ą ocena działalności powódki jako nauczyciela akademickiego w(...) w Ł.. W części II karty oceny przewidywany termin habilitacji został określony na maj czerwiec 2014 r.

W latach 2012 i 2013 powódka uzyskała liczbę 148 punków (...) za Publikacje naukowe w czasopismach oraz - impact factor - w wysokości 3,548 punktów. Na dzień 16 stycznia 2014r. powódka posiadała łącznie 406 punków (...) za publikacje naukowe w czasopismach. I. factor prac wynosił ogółem 6,056 punktów, w tym 1,881 za pierwszoautorskie prace oryginalne. Suma punktów za rozdziały w książkach wynosiła 18. Indeks H. wynosił 1. W części V, kierownik Zakładu (...) w Katedrze Medycyny (...) i (...)w L. dr hab. N. med. W. S. określił pozytywnie ocenił pracę powódki jako nauczyciela akademickiego. W części VI wystawiona została ocena negatywna z uzasadnieniem, iż powódka jest zatrudniona na etacie adiunkta od 2003r. i nie obroniła pracy habilitacyjnej. W zeszłym roku otrzymała urlop naukowy - roczny. Członkowie Komisji oraz (...) (...) w Ł. prof. dr hab. n. med. T. K., zawnioskowali o przeniesienie powódki na stanowisko starszego wykładowcy. Powódka dnia 21 maja 2014 r. wniosła odwołanie od negatywnej oceny pracy na stanowisku adiunkta i przeniesienia na stanowisko starszego wykładowcy. Decyzją z dnia 21 maja 2014 r., w związku z negatywną oceną okresową powódki, Prorektor ds. organizacyjnych i studenckich , wyraził zgodę na ogłoszenie konkursu na stanowisko starszego wykładowcy w Zakładzie (...). Powódka nie zgłosiła udziału w konkursie.

Odwoławcza Komisja Oceniająca na posiedzeniu w dniu 5 wrzenia 2014 r. zmieniła decyzje Wydziałowej Komisji Oceniającej z dnia 6.05.2014r. i przyznała ocenę pozytywną. W uzasadnieniu Komisja wskazała, iż dokonała, w postępowaniu odwoławczym, szczegółowej analizy dorobku naukowego, dydaktycznego oraz organizacyjnego powódki. Który został oceniony pozytywnie. W dniu 21 stycznia 2015 r. została sporządzona przez Wydziałową Komisję Oceniającą ocena działalności powódki jako nauczyciela akademickiego w (...) Ł.. Na dzień 21 stycznia 2015 r. powódka posiadała 485 punków (...) za publikacje naukowe w czasopismach. I. factor prac wynosił ogółem 6,620 punktów. W części V, kierownik Zakładu (...) w Katedrze Medycyny (...) (...) w Ł. dr hab. n. med. W. S. pozytywnie ocenił pracę powódki jako nauczyciela akademickiego. W części VI wystawiona została ocena negatywna powódki jako nauczyciela akademickiego. W uzasadnieniu oceny wskazano, że powódka, zatrudniona jest na stanowisku adiunkta od października 2003 r.,więc okres zatrudnienia przekracza ustawowe normy zawarte w ustawie Prawo o szkolnictwie . Ocena działalności organizacyjnej i dydaktycznej jest pozytywna, ale brak uzyskania stopnia naukowego doktora habilitowanego, stanowi podstawę do sformułowania negatywnej oceny i wnioskowania o zatrudnienie na stanowisku starszego wykładowcy. Po uzyskaniu, przez ocenianą, stopnia naukowego doktora habilitowanego będzie możliwe zatrudnienie na stanowisku adiunkta.(...) (...) w Ł. prof. Dr hab. N. med. T. K. sformułował wniosek o przeniesienie powódki na stanowisko starszego wykładowcy.

W latach 2013 i 2014 powódka uzyskała- impact factor - w wysokości 0,564 punktów.

Powódka dnia 31 marca 2015 r. wniosła odwołanie od negatywnej oceny pracy na stanowisku adiunkta i przeniesienia na stanowisko starszego wykładowcy.

Odwoławcza Komisja Oceniająca, na posiedzeniu w dniu 15 czerwca 2015 r. ,utrzymała w mocy ocenę negatywną powódki z dnia 24 marca 2015 r. Decyzją Komisji ds. Podwyżek (...) w Ł. z dnia 27 lipca 2015 r. zostało zmienione wynagrodzenie zasadnicze powód Vi od dnia 1 stycznia 2015 r. na kwotę 4.439 złotych w stosunku do poprzedniego w wysokości 4.229 złotych. Podwyżka w wysokoci 210 złotych przyznana powódce była o 50% niższa niż podwyżka , przyznana innym adiunktom i wykładowcom, co było związane z otrzymaniem negatywnej oceny działalności powódki jako nauczyciela akademickiego z dnia 21 stycznia 2015 r. Rektor (...) w Ł. nie wyraził zgody na podwyższenie wynagrodzenia zasadniczego powódki. Dr. n. med. M. Ż. jest adiunktem Kliniki (...), Nadciśnienia Tętniczego i (...). Do zakresu jego obowiązków należy między innymi koordynacja i nadzór działalności dydaktycznej pracowników kliniki, układanie planów i grafików zajęć ze studentami dla wszystkich pracowników dydaktycznych Kliniki. Decyzją Komisji ds. Podwyżek (...) w Ł. z dnia 27 lipca 2015 r. zostało zmienione od dnia 1 stycznia 2015 r. wynagrodzenie zasadnicze dr. N. med. M. Ż. na kwotę 5.035 zł w stosunku do poprzedniego w wysokości 4.615 zł.

W grudniu 2015 r. powódka otrzymała od Rektora (...) w Ł. nagrodę naukową pierwszego stopnia.

W dniu 28 stycznia 2016 r. została sporządzona, przez Wydziałową Komisję Oceniającą, ocena działalności powódki jako nauczyciela akademickiego w(...)w Ł.. W latach 2014 i 2015 powódka uzyskała 138 punktów (...) oraz - impact factor -w wysokości 1,795 punktów.

W części V, kierownik Zakładu (...) w (...) (...) 1 (...) (...) w Ł. dr hab. N. med. W. S. pozytywnie ocenił pracę powódki jako nauczyciela akademickiego. W jego ocenie w najbliższej przyszłości powódka będzie mogła obronić rozprawę habilitacyjną. W części VI wystawiona została ocena negatywna powódki jako nauczyciela akademickiego. W uzasadnieniu oceny wskazano, iż według ustawy o szkolnictwie wyższym na stanowisku adiunkta bez habilitacji pracownik może przebywać maksymalnie do 8 lat. (...) (...) (...) w Ł. prof. Dr hab. N. med. T. K. sformułował wniosek o przeniesienie powódki na stanowisko starszego wykładowcy. Na dzień 31 stycznia 2016 r. powódka posiadała 461 punkty (...) za publikacje naukowe w czasopismach, w tym 140 punktów za prace pierwszoautorskie. I. factor prac wynosił ogółem 8,238 punktów, w tym 1,881 za prace pierwszoautorskie. Dodatkowo była autorką 7 rozdziałów, indeks H. wynosił 1 (źródło: Web of S. Cole C.) oraz 2 (źródło: S.). Powódka dnia 4 lipca 2016 r. wniosła odwołanie od negatywnej oceny pracy na stanowisku adiunkta i przeniesienia na stanowisko starszego wykładowcy.

Dnia 5 sierpnia 2016 r. wydana została dyspozycja wypłaty nagrody jubileuszowej powódce z uwagi na staż pracy 40 lat w wysokości 300% wynagrodzenia miesięcznego. Przy pełnej kwocie podwyżki wynagrodzenia zasadniczego powódki, od dnia 1 stycznia 2015 r., wypłacona w 2016 r. nagroda jubileuszowa byłaby wyższa o kwotę 756 zł.

W dniu 17 października 2016 r. Kierownik (...) (...) Zapobiegawczej (...) w Ł. – prof. dr hab. (...). W. D. wydał pozytywną opinię na temat dorobku naukowego oraz rozprawy habilitacyjnej powódki. Odwoławcza Komisja Oceniająca, na posiedzeniu w dniu 10 listopada 2016 r. , utrzymała w mocy ocenę negatywną powódki z dnia 21 czerwca 2016 r. Pismem z dnia 30 listopada 2016 r. Rektor (...) w Ł. przychylił się do wniosku Dziekana o zmianę stanowiska powódki na etat starszego wykładowcy i zaproponował powódce przystąpienie do konkursu na to stanowisko, wskazując, iż w przypadku wygrania konkursu, jej wynagrodzenie zasadnicze nie ulegnie zmianie.

Oświadczeniem z dnia 10 listopada 2016 r. Rektor (...), rozwiązał z powódką stosunek pracy z mianowania za wypowiedzeniem. Przyczyną rozwiązania stosunku pracy, było przyznanie powódce przez Wydziałową Komisję Oceniającą Wydziału Nauk o Zdrowiu na posiedzeniu w dniu 21 czerwca 2016 r. drugiej oceny negatywnej, która została utrzymana w mocy przez Odwoławczą Komisję Oceniającą na posiedzeniu w dniu 10 listopada 2016 r.

W uzasadnieniu oświadczenia, Rektor wskazał, że, ze zgromadzonego materiału w sprawie , wynika, że A. K. wywiązuje się z wykonywania przypisanego pensum dydaktycznego. Jednakże, dokonując analizy jej działalności naukowej w latach 2014-2015. - danych dotyczących liczby cytowani, wynikają następujące informacje: indeks H. – 1. Punktu (...): 50, wartości IF: 0,564 w 2014 r., 1,365 i 0,564 w 2015 r., ogólna liczba cytowań – 7 w ocenianym okresie. Odwoławcza Komisja Oceniająca zauważyła systematyczny spadek dokonań naukowych A. K.. Nagrody rektora, otrzymane w ocenianym okresie, zostały przyznane za prace zbiorowe, nie indywidualne, co może świadczyć o tym, że A. K. nie skupia się na indywidualnej ścieżce naukowej, której kolejnym krokiem na stanowisku adiunkta jest habilitacja. Ponadto A. K. nie jest i nie była także kierownikiem projektów krajowych o charakterze naukowo-badawczym, finansowanych ze źródeł zewnętrznych, a także nie była członkiem żadnego komitetu redakcyjnego czy też naukowego. Ponadto przez okres 13 lat nie doprowadziła do wszczęcia procedury habilitacyjnej i nie jest w stanie podać daty jej rozpoczęcia.

Powódce wypłacono ekwiwalent za urlop w wysokości 4.971,82 zł. Przy pełnej podwyżce wynagrodzenia zasadniczego o 420 zł od dnia 1 stycznia 2015 r. ekwiwalent byłby wypłacony w wysokości 5.201,68 zł. Powódce wypłacono trzynastą pensję za rok 2015 w wysokości 5.446,18 zł. Przy pełnej podwyżce wynagrodzenia zasadniczego o 420 zł od dnia 1 stycznia 2015 r., trzynasta pensja byłaby wypłacona w kwocie 5.703,18 zł. .

Powyższy stan faktyczny, Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, w postaci obszernych zeznań, powołanych w sprawie świadków oraz powódki, a także powołanych dokumentów, załączonych do akt sprawy.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż roszczenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd podniósł, iż podstawę rozstrzygania w niniejszej sprawie, oprócz przepisów zawartych w Kodeksie pracy, stanowią regulacje ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym (tj. Dz. U. z 2016 roku, poz. 1842, ze zm.). Pozwany pracodawca jako podstawę prawną rozwiązania z powódką stosunku pracy nawiązanego na podstawie mianowania wskazał przepisy art. 123 ust.1 pkt 2 i art. 123 ust.2 w związku z art. 124 ust.2 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz art. 30& 3-5 kodeksu pracy.

Sąd Rejonowy, odnosząc się do dyspozycji powołanych przepisów prawnych, rozważył, że , jako bezpośrednia przyczyna wypowiedzenia stosunku pracy , wskazany został fakt przyznania powódce przez Komisję Oceniającą Wydziału Nauk o Zdrowiu na posiedzeniu w dniu 1 czerwca 2016 r. drugiej oceny negatywnej, która została utrzymana w mocy, przez Odwoławczą Komisję Oceniającą, na posiedzeniu w dniu 10.11.2016r. , W uzasadnieniu zarówno pierwszej, jak i drugiej oceny negatywnej, jako przyczynę jej przyznania , wskazano przekroczenie przez powódkę, ustawowego limitu czasowego , zatrudnienia na stanowisku adiunkta osoby, nieposiadającej stopnia naukowego doktora habilitowanego. Natomiast w uzasadnieniu oświadczenia z dnia 10.11.2016r. , wskazana przyczyna została uszczegółowiona, z odwołaniem się do ustaleń Odwoławczej Komisji Oceniającej. W chwili, gdy powódka została mianowania nauczycielem akademickim na stanowisku adiunkta (1 października 2003 r.), obowiązywała ustawa z dnia 12 wrzenia 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U 1990.09.27). Art. 88 ust. 2 tej ustawy stanowił, iż okres zatrudnienia na stanowisku adiunkta osoby nie mającej stopnia naukowego , nie powinien przekroczyć dziewięciu lat chyba, że statut uczelni ustali dłuższy okres.

W okresie zatrudnienia powódki, od dnia 1 wrzenia 2005 r. rozpoczęła obowiązywać ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 roku, Nr 164, poz. 1365), która w art. 120 stanowiła, iż okres zatrudnienia na stanowisku asystenta , osoby nie posiadającej stopnia naukowego doktora oraz okres zatrudnienia na stanowisku adiunkta , osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora habilitowanego, a także warunki skracania i przedłużania oraz zawieszania tych okresów określa statut.

W art. 264 ust.1 tej ustawy , stwierdzono , że do stosunków pracy , powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się jej przepisy. Z powyższego wynika, iż do asystentów bez doktoratu i adiunktów bez habilitacji stosuje się art. 120 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, wprowadzający ośmioletni termin, po upływie którego niedopuszczalne jest zatrudnianie tych osób, jeśli nie uzyskały odpowiednio stopnia doktora lub doktora habilitowanego.

W ocenie Sądu Rejonowego, powódka nie dokonała w swojej pracy naukowej skutecznych działań, aby na dzień 1 października 2011 r. legitymować się stopniem doktora habilitowanego. Sytuacja ta była powodem wystawienia powódce kolejno dwóch ocen negatywnych. Przyczyna wypowiedzenia, wskazana w oświadczeniu o rozwiązaniu stosunku pracy z mianowania za wypowiedzeniem z dnia 10 listopada 2016 r., jest więc obiektywnie prawdziwa i uzasadniona.

Dopiero w drugiej kolejności Sąd ocenił zasadność, przyjętej przez Odwoławczą Komisję Oceniającą oraz Rektora (...) w Ł., ocenę dorobku naukowego powódki. Z materiału dowodowego, zgormadzonego w sprawie , Sąd wysnuł wniosek , że zasadne jest twierdzenie, iż powódka nie osiągnęła wyników, które pozwoliłyby wszcząć jej przewód habilitacyjny na(...)w Ł. . Mimo starań nie udało się jej doprowadzić do rozpoczęcia procedury habilitacyjnej również na (...) (...) Sad podkreślił, że Zarówno Rektor (...) w Ł., jak i Dziekan Wydziału Nauk o Zdrowiu wielokrotnie proponowali powódce przystąpienie do konkursu na starszego wykładowcę, doceniając dokonania w zakresie działalności dydaktycznej. Na stanowisku tym powódka mogłaby dalej kontynuować przygotowywanie rozprawy habilitacyjnej oraz powiększać swój dorobek naukowy, jednoczenie nie będąc związaną ośmioletnim terminem. Ponadto wskazał, w piśmie z dnia 30 listopada 2016 r., Rektor (...) w Ł., w przypadku wygrania konkursu, wynagrodzenie zasadnicze powódki, nie ulegnie zmianie. Nie ma więc podstaw do uznania za zasadne twierdzeń powódki, iż jej wynagrodzenie uległoby zmniejszeniu o 30%, jak też, iż propozycja taka była niezgodna z przepisami ze względu na osiągnięcie przez nią uprawnień emerytalnych. Brak jest bowiem regulacji, która zakreślałaby taką granicę prawa do ubiegania się o stanowisko starszego wykładowcy. Ze względu na powyższe oraz z uwagi przede wszystkim na upływ wskazanego w art. 120 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym okresu esu dopuszczalnego zatrudnienia stanowisku adiunkta, osoby nie posiadającej stopnia naukowego doktora habilitowanego, uzasadnione było wystawienie powódce dniu 28 stycznia 2016 r. drugiej oceny negatywnej, co wiązało się z obligatoryjnym rozwiązaniem przez Rektora za wypowiedzeniem stosunku pracy na podstawie art. 124 ust. 2 Ustawy o szkolnictwie wyższym. Z powyżej wskazanych przyczyn, nie zasługuje na uwzględnienie również żądanie pozwu w zakresie odszkodowana w postaci wynagrodzenia za pracę w pełnej wysokości za każdy dzień pozostawania bez pracy – to jest od dnia 2 marca 2017 r. do dnia 31 maja 2017 r. wysokości 4,439 zł za jeden miesiąc. Od nosząc się natomiast do żądania powódki zapłaty na jej rzecz przez pozwanego odpowiednich kwot, stanowiących różnicę w przyznanym jej wynagrodzeniu za pracę, niższym o 50% od wynagrodzenia innych pracowników, Sąd Rejonowy uznał, iż również to żądanie jest nieuzasadnione. Wynagrodzenie zasadnicze powódki uległo podwyższeniu od 1 stycznia 2015 r. , a negatywna ocena okresowa została zmieniona z dniem 5wrzenia 2014 r. na ocenę pozytywną. Jednakże z dniem 21 stycznia 2015 r. powódka uzyskała kolejną ocenę okresową – negatywną. Dlatego , pozwany był uprawniony do podwyższenia wynagrodzenia o kwotę, stanowiącą 50% podwyżki , udzielonej innym pracownikom. Zgodnie z treścią art. 18 ze zn. 3b Kodeksu pracy za naruszenie zasady ro trudnieniu uważa się różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn, określonych w art. 18 ze zn.3a § 1 Kodeksu pracy, takich w szczególności jak: płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony, albo pełnym lub niepełnym wymiarze wymarzę czasu pracy (…) .

Sąd Rejonowy uznał, że powódka nie udowodniła okoliczności nierównego traktowania jej w stosunku do innych pracowników Zakładu (...) w zakresie otrzymywanego wynagrodzenia., nie wykazała aby wykonywała jednakową pracę lub pracę o jednakowej wartości, co pracownik wynagradzany korzystniej.

Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że do zakresu obowiązków dr n. med. M. Ż. należy, między innymi , koordynacja i nadzór działalności dydaktycznej pracowników kliniki, układanie planów i grafików zajęć ze studentami dla wszystkich pracowników dydaktycznych Kliniki. Powódka nie wykazała, aby wykonywała podobne czynności. Ponadto, wynagrodzenie dr n. med. M. Ż., z dniem 1 stycznia 2015 r. uległo podwyższeniu o pełną kwotę 420 zł, co również składa się na zróżnicowanie wysokości jego wynagrodzenia z wynagrodzeniem powódki. Z tych względów, Sąd nie uznał żądania powódki o zapłatę na jej rzecz odszkodowania z tytułu nierównego traktowania w stosunku do innych pracowników za uzasadnione.

O kosztach procesu – kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 i § 2 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 z dnia 2015.11.05). Za podstawę Sąd wziął wartość roszczeń pierwotnych w pozwie, pomimo rozszerzenia powództwa o zapłatę w toku postepowania.

Od powyższego orzeczenia apelację wniosła powódka, działając przez pełnomocnika, zaskarżając wyrok – w części tj. w zakresie punktu I i II .

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie prawa materialnego, to jest: art. 45 § 1 k.p. w zw. z art. 3 k.c. i art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. prawo o szkolnictwie wyższym, Dz. U. 2016, poz. 1842 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 84, poz. 455 oraz § 86 ust. 3 Statutu (...) w Ł. z dnia 29 czerwca 2006 r. poprzez ich błędną interpretację i doliczenie powódce do 8-letniego okresu uprawniającego do pracy na stanowisku adiunkta okresu sprzed dnia 1 października 2013 r., podczas, gdy z utrwalonego już orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że od dnia 1 października 2013 r. 8-letni okres liczony jest na nowo, bez doliczania okresów wcześniejszej pracy na tym stanowisku; art. 45 § 1 k.p. w zw. z art. 3 k.c. i art. 120 ust. 1 ustawy prawo o szkolnictwie wyższym w zw. z art. 8 k.p., poprzez akceptację sytuacji, w której powódka została pozbawiona możliwości obrony swoich praw przed Komisją Odwoławczą, bowiem uzasadnienie Komisji Oceniającej ogranicza się do wskazania tylko jednej przyczyny oceny negatywnej (braku habilitacji), w związku z czym powódka tylko do tej przyczyny odniosła się w odwołaniu, nie miała natomiast możliwości bronić się przed zarzutami postawionymi jej przez Komisję Odwoławczą. (...). Art. 300 k.p. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie za udowodnione przyczyn wypowiedzenia powódce umowy o pracę na podstawie zeznań świadków, którzy byli osobiście zaangażowani w wydawanie niekorzystnych dal powódki decyzji, podczas gdy kryteria te powinien wykazać w sposób niebudzący wątpliwości pracodawca, art. 18 ze zn.3b § 1 k.p. poprzez uznanie, że powódka nie była dyskryminowana w zakresie wynagrodzenia w sytuacji, gdy pracodawca nie wykazał, że kierował się obiektywnymi kryteriami przyznając powódce niższe wynagrodzenie niż M. Ż.;

Skarżąca zarzuciła : nierzetelne prowadzenie procesu oraz błąd w ustaleniach faktycznych oraz naruszenie art. 3 k.p.c. polegające na uznaniu, ze dorobek powódki był niewystarczający dla wszczęcia procedury habilitacyjnej na(...) Ł. oraz , że dla wszczęcia przewodu habilitacyjnego na (...) Ł. w dniu wypowiedzenia powódce umowy o pracę było 10 punktów I. F., w tym 5 punktów I. F. jako pierwszy autor, podczas gdy takie wymogi zostały wprowadzone już po wypowiedzeniu powódce umowy o pracę, uchwałą Senatu (...) w Ł. nr (...) z dnia 27 stycznia 2017r.

Oraz naruszenie art. 379 pkt 5 k.p.c. w zw. z art. 6 ust. 1 EKPC i art. 13 EKPC, to jest nieważność postępowania, w zakresie w jakim powódka została pozbawiona możliwości obrony swoich praw na rozprawie w dniu 16 sierpnia 2017 r., po przedłożeniu przez pozwanego pisma procesowego wraz z twierdzeniami i dowodami dotyczącymi zagadnienia nierównego powódce, podmiotowi nieprofesjonalnemu, odpowiedniego czasu na przygotowanie obrony przed argumentami i tezami podniesionymi w tym piśmie, Skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy i skutkowało oddaleniem powództwa to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego bezkrytyczne danie wiary świadkom – członkom organów, których decyzje były w postępowaniu kwestionowane, w zakresie oceny pracy naukowej powódki oraz kryteriów w świetle wymogów habilitacyjnych na (...) (...) w Ł. powódka miała bardzo bogaty dorobek naukowy oraz przyjęcie za udowodnioną tezę o uzasadnionych przyczynach różnic płacowych na niekorzyść powódki w sytuacji, kiedy te w ogóle nie zostały przez pracodawcę udowodnione.

Wniosła o: przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do apelacji – uchwał Senatu (...) w Ł. oraz wypisu ze Statutu (...) w Ł. z dnia 29 czerwca 2006 r. na okoliczność rzeczywistych wymogów dla wszczęcia procedury habilitacyjnej na(...)w Ł. w dniu wypowiadania powódce umowy o pracę , zobowiązanie pozwanego do przedstawienia listy publikacji wszystkich pracowników naukowo-dydaktycznych Zakładu (...) z okresu lat 2011-2017 i przeprowadzenie dowodu z tej informacji na tę okoliczność , że prace zbiorowe nie są czymś nagannym czy mniej wartościowym , wniosła o zobowiązanie pozwanego do przedstawienia listy publikacji i dorobku naukowego prof. dr hab. I. B., z okresu poprzedzającego uzyskanie profesury, i przeprowadzenie dowodu z tej informacji na tę okoliczność, że u pozwanego habilitują się i uzyskują tytuł profesora osoby, które nie mają ani jednej pracy jako jedyny autor, za cały jej dorobek to były prace zespołowe, zobowiązanie pozwanego do przedstawienia akt osobowych M. Z. i przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w tych aktach na okoliczność rzeczywistego zakresu obowiązków M. Z. w czasie, kiedy był on pracownikiem tego samego Zakładu, co powódka, zobowiązanie pozwanego do przedstawienia regulaminu wynagradzania pracowników (...) w Ł. i przeprowadzenie dowodu z tego dokumentu, na okoliczność ustalenia, porównywalnych pod względem wynagrodzenia, kategorii pracowników (...) w Ł. , wskazując, że przeprowadzenie tego dowodu powstało w związku z zapoznaniem się przez powódkę z uzasadnieniem wyroku Sądu pierwszej instancji, w którym Sąd, uznał za udowodnione, gołosłowne twierdzenia pozwanego ; oraz, że jego przeprowadzenie nie przedłuży postępowania; wniosła także o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającego przesłuchania świadka W. D., na okoliczność aktualnego zakresu obowiązków M. Z..

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania; ewentualnie o zmianę i uznanie rozwiązania stosunku pracy z mianowania za wypowiedzeniem, za bezskuteczne i przywrócenie powódki do pracy na stanowisku adiunkta na podstawie mianowania, nadto – o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki: wynagrodzenia za każdy dzień pozostawania bez pracy od dnia 2 marca 2017 r. do dnia 31 maja 2017 r. w wysokości 4.439,00 zł za każdy miesiąc, a łącznie 13.317,00 zł, o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 220,00 zł za każdy miesiąc z okresu od stycznia 2015 r. do lutego 2017 r. tytułem bezzasadnego pomniejszenia podwyżki wynagrodzenia powódki za pracę przysługującą każdemu adiunktowi, łącznie kwotę 5.200,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od pierwszego dnia każdego miesiąca do dnia zapłaty w zakresie każdej kwoty 220,00 zł. Nadto wniosła o zasadzenie: kwoty 756,00 zł tytułem nagrody jubileuszowej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienia od dnia 1 wrzenia 2016 r. do dnia zapłaty; kwoty 299,86 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10.03.2017r. do dnia zapłaty , kwoty 257,00 zł., tytułem trzynastej pensji , wypłaconej w marcu 2016 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 31 marca 2016r. do dnia zapłaty; kwoty 257,00 zł., tytułem trzynastej pensji, wypłaconej w marcu 2017 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 15 marca 2017 r. do dnia zapłaty;

Oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania za obie instancje w tym kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

W dniu 31 października 2017 roku pełnomocnik pozwanego złożył odpowiedź na apelację, wnosząc o jej oddalenie i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w pełnej wysokości . Wniósł o pominięcie wniosków dowodowych, zgłoszonych w pkt 3 petitum apelacji, z uwagi na fakt, iż strona powodowa mogła powołać w/w dowody w postępowaniu przed Sądem I instancji, a ewentualna potrzeba ich powołania nie wynikła później;

Sąd Okręgowy Sąd w Łodzi zważył co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je jako własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Przede wszystkim brak jest uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c.

Przepis art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd, w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny, rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i, ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 328 § 2 k.p.c.).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego, wymaga dla swej skuteczności, konkretyzacji i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji, w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.

Zarzuty skarżącej sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów, dokonaną przez ten Sąd, i jako takie, nie mogą się ostać. Apelująca przeciwstawia, bowiem, ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego. Odmienna ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego przedstawiona przez powódkę, a w zasadzie odmienne wnioski wyprowadzone na podstawie tych samych okoliczności, pozostają jedynie w sferze dyskusji i nie są wystarczające do uznania, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, a jego ocena jest dowolna.

Stwierdzić więc trzeba, że apelująca nie wykazała, aby Sąd I instancji naruszył tak rozumiany art. 233 k.p.c. Strona powodowa, wskazując w apelacji na jego naruszenie, nie przedstawiła żadnych argumentów, które mogłyby podważyć poczynione przez sąd ustalenia, ani nie wskazała na jakiekolwiek niespójności w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego czy też uchybienia polegające na wnioskowaniu w sposób nie korespondujący z zasadami logiki czy doświadczenia życiowego.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, zauważyć należy, że zarzut naruszenie art. 379 pkt 5 k.p.c. w związku z art. 6 ust. 1 i art. 13 k.p.c. jest niezasadny. Albowiem: w toku całego postępowania przed Sądem I instancji, w tym także w trakcie rozprawy w dniu 16 sierpnia 2017 roku ,powódka nie została pozbawiona możliwości obrony swoich praw, a Sąd meriti, stosownie do treści art. 5 k.p.c, należycie dbał o to, aby strona powodowa miała możliwość podjęcia wszelkich czynność, zmierzających do, wyrażenia i udowodnienia , jej stanowiska. Sąd Okręgowy, mając na względzie, że przed Sądem Rejonowym powódka działała samodzielnie , zwraca uwagę, że A. K., posiadająca ponadstandardowy poziom wiedzy ogólnej [ posiada stopień naukowy doktora nauk medycznych , była adiunktem w Zakładzie (...) ] i jej decyzję o występowaniu przed Sądem bez pełnomocnika, Sąd szanuje. Sąd Okręgowi rozważył, podniesiony przez skarżącą , fakt, że strona pozwana złożyła, pismo procesowe zawierające wnioski dowodowe, na ostatniej rozprawie, na której obecna była także powódka przed Sądem Rejonowym , i że Sąd I instancji, w porozumieniu z powódką, zarządził przerwę w rozprawie, celem umożliwienia powódce - zapoznanie się pismem. Jednoczenie należy wskazać, iż powódka , zapytana przez Sąd , o potrzebę odroczenia rozprawy - odmówiła, zapewniając, iż wystarczy jej zarządzenie przerwy. Zatem zarzut nieważności postępowania , z uwagi na pozbawienie powódki obrony jej praw, na rozprawie w dniu 16.08.2017r. , jest niezasadny. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 maja 2017 roku (sygn.. gn. Akt: III SK 32/16), „Nieważność postępowania , w rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c., zachodzi wówczas, gdy strona procesu, wbrew swej woli, zostaje faktycznie pozbawiona możliwości działania. Jest tak, gdy , w wyniku wadliwości procesowych lub strony przeciwnej, będących skutkiem naruszenia konkretnych przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, strona nie mogła – wbrew swej woli - brać i nie brała udziału w postępowaniu lub jego istotnej części”

W zakresie przesłanek nieważności postępowania, wynikających z art. 379 pkt 5 k.p.c. wypowiedział się także Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 7 lutego 2017 roku (sygn.. akt: I ACa 979/16), zgodnie z którym „Stwierdzenie nieważności postępowania wymaga w pierwszej kolejności rozważenia, czy w konkretnej sprawie nastąpiło naruszenie przepisów procesowych, a następnie, czy uchybienie to miało wpływ na możność działania strony oraz, czy pomimo zaistnienia tych dwóch przesłanek strona mogła bronić swoich praw. Konieczne jest zatem kumulatywne spełnienie wszystkich tych elementów.

Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 3 k.p.c - zarzut jest niezasadny. Sąd Okręgowy zacytuje ustawowe brzmienie tego przepisu: „ Strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy, zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody” .Zatem ten przepis jest adresowany wyłącznie do stron postępowania, nie za do sądu. Zatem art. 3 k.p.c. nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego.

Wobec powyższego, ciężar składania zeznań, w celu wyjaśnienia okoliczności sprawy i powoływania dowodów, co do zasady, spoczywa na stronach , w ich własnym interesie procesowym. Sąd nie może występować jako rzecznik interesu jednej ze stron, musi zachować przymiot obiektywnego arbitra, zatem nie jest obowiązkiem sądu, nakłanianie stron do wykazywania inicjatywny dowodowej. Skoro bowiem , w ocenie powódki, Sąd I instancji, winien był ustalić stan faktyczny w oparciu o inne dowody, aniżeli te, przedstawione w toku postępowania dowodowego, to powódka, właśnie na podstawie art. 3 w zw. z art. 6 w związku z art. 232 k.p.c, winna te dowody przedstawić. Powoływanie się, przez powódkę, dopiero w apelacji , zatem po zamknięciu przewodu sądowego i po zamknięciu rozprawy w I instancji , na istnienie innych dokumentów czy też zarzucanie Sądowi I instancji nierzetelnego prowadzenia procesu , stanowi próbę przerzucenia ciężaru dowodu ze strony powodowej, która obowiązkowi temu me sprostała, na Sąd, Jak bowiem podkreślił Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 18 sierpnia 2017 roku (sygn.. akt: I ACa 62/17) „Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zostać uznany za trafny jedynie wówczas, gdy skarżący wykaże, że ,poczynione, przez Sąd, ustalenia nie znajdują oparcia w całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego, bądź też , że ocena poszczególnych dowodów, pozostaje w sprzeczności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy.

Sąd I instancji wydał wyrok, opierając się na ustaleniach, wynikających z dokładnej analizy całego, zebranego w sprawie materiału dowodowego, a na każdej rozprawie, powódka, była pouczana o możliwości składania wniosków dowodowych , i z którego uprawnienia korzystała.

Niezasadne są także zarzuty naruszenia prawa materialnego:

Albowiem - ustaloną przez Sąd wyłączną przyczyną wypowiedzenia powódce stosunku pracy nie był brak habilitacji. Okoliczność ta nie byłą wskazywana w drugiej ocenie negatywnej, którą otrzymała powódka od Odwoławczej Komisji Oceniającej, a która to ocena była podstawą złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Główną przyczyną , dla której powódka otrzymała ocenę negatywną była negatywna ocena je działalności w płaszczyźnie naukowej, w której Odwoławcza Komisja Oceniająca zauważyła systematyczny spadek dokonań naukowych ocenianego nauczyciela akademickiego i jej publikacji naukowych . Publikacje naukowe , w ocenianym okresie miały niższy - I. F. - niż w latach ubiegłych ( np. w roku 2012), Także prace naukowe, powódki , jako ocenianego nauczyciela akademickiego, charakteryzowały się zmniejszającą się liczbą cytowań, w stosunku do ubiegłych lat. Komisja zauważyła tę, zmniejszającą się , tendencję, również w zakresie przypisanych punktów (...) za opublikowane prace naukowe przez powódkę – jako - ocenianego nauczyciela akademickiego, w stosunku do ubiegłych lat, nie branych pod uwagę w tym cyklu oceny. Komisja dokonała, w tym obszarze, także oceny nagród Rektora, jakie otrzymała powódka , jako - oceniany nauczyciel akademicki, w ocenianym okresie , jednakże, nie mogło umknąć uwadze, że nagrody te zostały przyznane za prace zbiorowe. A nie - indywidulne, co pozwoliło na wysnucie uprawnionej tezy, że powódka - nie skupia się na indywidualnej ścieżce naukowej, której ,kolejnym krokiem na stanowisku adiunkta, jest habilitacja. Powódka, jako - oceniany nauczyciel akademicki - nie jest i nie była, także, kierownikiem projektów krajowych o charakterze naukowo – badawczym, finansowanych ze źródeł zewnętrznych, a także nie był również członkiem żadnego komitetu redakcyjnego czy też naukowego. Komisja, w swojej ocenie,

odniosła się również do okresu zatrudnienia na stanowisku adiunkta , powódki – jako , - ocenianego nauczyciela akademickiego, który [okres zatrudnienia, a nie nauczyciel ] rozpoczął się od 2003r. Komisja zauważyła, że przez okres 13 lat powódka nie doprowadziła nawet do wszczęcie procedury habilitacyjnej i nie jest w stanie podać daty jej rozpoczęcia, tym bardziej, że powódce udzielono , w tym celu , rocznego płatnego urlopu na ukończenie rozprawy habilitacyjnej w okresie 20.03.2013 do 19.03.2014. Jak bowiem ustalił Sąd I instancji, powódka była mianowana na stanowisku adiunkta w dniu 1 października 2003 roku. A zatem co najmniej od tej daty, jej dorobek naukowy oraz zaangażowanie w pracę nad rozprawą habilitacyjną, winno ulegać systematycznemu zwiększeniu, co powinno z kolei znaleźć odzwierciedlenie w przeprowadzanych ocenach działalności. Początkowo - oceny były pozytywne, gdyż powódka stale rozwijała . Jednakże począwszy od roku 2012 zaangażowanie powódki, w materii tematycznej , analizowanej i ocenianej przez Komisję Oceniającą - czyli najbardziej kompetentny podmiot, zaczęło spadać. Konsekwencją powyższego była pierwsza ocena negatywna w roku 2012, utrzymana w mocy przez Odwoławczą Komisję Oceniającą, oraz druga ocena negatywna w roku 2016, także utrzymana w mocy przez Odwoławczą Komisję Oceniającą. Nadto uwzględnieniu , przy konkluzji – orzeczniczej , podlegała także liczba punktów - impact factor - powódki jako pierwszego autora. Ta liczba nie uległa zwiększeniu od roku 2011, natomiast w odniesieniu do ogólnego wyniku – I. F. - , to w latach 2012 i 2013 powódka uzyskała 3.548 punktów, w latach 2013 i 2014 - 0,564, a w latach 2014 i 2015 – 1,795 , zatem – uprawniona jest teza , że nie wykazywał tendencji wzrostowej, co - prawidłowo - ustalił z Sąd I instancji.

Sąd Rejonowy zgodnie z dyspozycją art. 30 § 4 k.p. , był zobligowany ocenić przyczynę wypowiedzenia. Przepis ten wprost stanowi, że w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie. Zakresem tego uregulowania, objęte jest zachowanie przez pracodawcę formalnego wymagania wskazania przyczyny wypowiedzenia, która - w jego przekonaniu - wypowiedzenie to uzasadnia. W judykaturze Sądu Najwyższego (por. np. wyroki z dnia 4 listopada 2008 r., I PK 81/08, Monitor Prawa Pracy 2009 nr 2, s. 86-90; z dnia 19 kwietnia 2010 r., II PK 306/09, LEX nr 602696; z dnia 2 października 2012 r., II PK 60/12, LEX nr 1243025 i szeroko przytoczone w nich orzecznictwo) przyjmuje się zgodnie, że celem regulacji zawartej w art. 30 § 4 k.p. jest umożliwienie pracownikowi obrony przed wypowiedzeniem umowy o pracę, a zatem ujęcie przyczyn wypowiedzenia powinno być na tyle konkretne i precyzyjne, aby umożliwiało mu rzeczową obronę w razie ewentualnego procesu. Z tego właśnie względu wskazanie przyczyny wypowiedzenia przesądza o tym, że spór przed sądem pracy może się toczyć tylko w jej granicach. Wskazanie faktów i rzeczowych okoliczności dotyczących osoby pracownika bądź jego zachowania w procesie świadczenia pracy lub zdarzeń, także niezależnych od niego, mających wpływ na decyzję pracodawcy, spełnia warunek podania konkretnej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę (art. 30 § 4 k.p.). (wyrok SN z dnia 14 maja 1999 r., I PKN 47/99, OSNAPiUS 2000, nr 14, poz. 548). W związku z tym Sąd Rejonowy - wbrew założeniu apelującego - nie był zobligowany do wychodzenia poza przyczynę określoną w wypowiedzeniu i dokonania ustaleń faktycznych w kierunku, którego oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy nie wyznaczyło.

Zdaniem Sądu II instancji – ustalenie przez Sąd I instancji , że przyczyna wypowiedzenia, wskazana w oświadczeniu o rozwiązaniu stosunku pracy z mianowania za wypowiedzeniem, z dnia 10 listopada 2016 roku, jest obiektywnie prawdziwa i uzasadniona.

A - konsekwencją negatywnej oceny pracy powódki było także podwyższenie jej wynagrodzenia o 50, a nie o 100%. Jako nieuzasadniony jawi się zatem zarzut dyskryminacji powódki, ze względu na otrzymywane wynagrodzenie, gdyż jak trafnie ustalił Sąd I instancji, przyczyny przyznania podwyżki w kwocie o 50% niższej były powszechnie znane, a pozwany postąpił tak, nie tylko względem powódki, ale także względem wszystkich adiunktów i wykładowców, którzy otrzymali oceny negatywne. Okoliczność dyskryminacji powódki przez pozwanego, Sąd Okręgowy uznaje za nieudowodnioną.

Odnośnie do wniosków dowodowych , przedstawionych w apelacji,

Sąd Okręgowy zacytuje przepis art. 381 k.p.c ,Sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba, że potrzeba powołania się na nie wynikła później”.

Argumenty , uzasadniające przedstawienie , dopiero w apelacji, wniosków dowodowych , że ich zgłoszenie powstało w związku z zapoznaniem się przez powódkę z uzasadnieniem wyroku Sądu pierwszej instancji , w którym Sąd uznał za udowodnione gołosłowne twierdzenia pozwanego oraz jego przeprowadzenie nie przedłuży postępowania, Sąd uznał za niezasadne. Albowiem wnioski dowodowe mogły być złożone już na etapie postępowania przed Sądem I instancji, dotyczą bowiem okoliczności, które od początku były sporne. Powódka od początku kwestionowała przyczyny rozwiązania stosunku pracy, twierdzenia pozwanego dotyczące obniżenia jej dorobku naukowego, czy też zasadność otrzymywanego wynagrodzenia, a zatem dowody przytaczane apelacji mogły zostać zgłoszone już przed Sądem I instancji. Zaniechanie podjęcia aktywności dowodowej w tym zakresie przez powódkę , stanowi uchybienie art. 3, 6 i 232 k.p.c. i nie może zostać konwalidowane w trybie art. 381 k.p.c. tylko dlatego, że strona, w postępowaniu apelacyjnym , działająca za pośrednictwem pełnomocnika, doszła do wniosku, że dowody te jednak wymagają przeprowadzenia. Jak bowiem wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 24 maja 2017 roku (sygn.. akt: I ACa 178/17), „Artykuł 381 k.p.c. dopuszcza możliwość zgłoszenia nowych twierdzeń, jeżeli potrzeba taka pojawi się na etapie postępowania apelacyjnego, a nie jeżeli potrzebę taką dostrzeże na tym etapie strona. Np. z uwagi na zmianę koncepcji prowadzenia sprawy przez jej pełnomocnika .

Mając powyższe Sąd Okręgowy pominął , zgłoszone wnioski dowodowe. Sąd Okręgowy także zwraca uwagę , że nie dysponuje wystarczającym zasobem wiedzy merytorycznej z zakresu profilu tematycznego , jakim zajmowała się powódka, ani inne podmioty w (...) w Ł. ani w W. . Natomiast – ocena pracy powódki została dokonana, niejednokrotnie, przez kompetentne podmioty – oceniające i decyzyjne w ramach Komisji Oceniających – powódkę jako pracownika naukowego. I taka ocena , dokonana przez kompetentne osoby , jest wiążąca.

Zdaniem Sądu Okręgowego - wbrew zarzutom apelacji - wskazana powódce, w wypowiedzeniu stosunku pracy, przyczyna, jest prawdziwa i uzasadniona. Apelująca nie zanegowała, skutecznie, ustaleń Sądu Rejonowego, we wskazanym zakresie. Sąd I instancji prawidłowo skupił się na przyczynie, określonej w wypowiedzeniu, jako podstawy oceny oświadczenia pracodawcy, w aspekcie jej prawdziwości i zasadności nie zaś - jak chciałaby tego skarżąca - na przyczynie konfliktu i osób odpowiedzialnych za jego powstanie. Kierunek, jaki wyznaczyła apelacja był błędny i nie zasługiwał na akceptację. W tej sytuacji nie było żadnych podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji, które okazały się niezasadne.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów procesowych. Rozumowanie Sądu pierwszej instancji było logiczne i spójne. Poczynione ustalenia faktyczne były prawidłowe, a postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone rzetelnie i wnikliwie. Miało to swoje odzwierciedlenie w rzeczowym uzasadnieniu wyroku. Z tych też względów uznać należy, że nie ma podstaw do stwierdzenia naruszenia przepisów prawa procesowego.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację skarżącej, jako bezzasadną.

Z uwagi na to, że stronę pozwaną, która w postępowaniu apelacyjnym wygrała sprawę w całości, reprezentował pełnomocnik z wyboru, Sąd Okręgowy zasądził od powódki na rzecz (...) w Ł. kwotę 795 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję, zgodnie z treścią art. 98 k.p.c. oraz § 9 ust. 1 pkt. 1 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 507 ze zm.).

Przewodnicząca Sędziowie