Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2017 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Korzeń

Protokolant: st.sekr.sąd. Anna Kopala

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 listopada 2017 roku

sprawy z odwołania Przedsiębiorstwa Handlowo Usługowego (...) w S. K.

od decyzji z dnia 29 maja 2017 roku, znak:(...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

z udziałem ubezpieczonych:

A. B.

G. K. (1)

U. K. (1)

D. Ż. (1)

J. W. (1)

o wysokość składek

I.  umarza postępowanie co do składek za listopad 2012 r. odnośnie A. B., za październik 2012 r. odnośnie J. W. (1) i G. K. (1);

II.  oddala odwołania;

III.  zasądza od M. R. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. 1320 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Tomasz Korzeń

VI U 444/17 UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. decyzjami z 29.05.2017 r. ustalił podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w 2012 r. z tytułu zatrudnienia na podstawie umów o pracę przez M. R. odnośnie:

1. A. B.: w listopadzie na 0 zł, w grudniu 3526 zł na ubezpieczenia społeczne i 3042,58 zł na ubezpieczenie zdrowotne;

2. G. K. (1): w październiku na 0 zł, w listopadzie 3526 zł na ubezpieczenia społeczne i 3042,58 zł na ubezpieczenie zdrowotne, w grudniu 3526 zł na ubezpieczenia społeczne i 3042,58 zł na ubezpieczenie zdrowotne.

3. U. K. (1): w grudniu 535,50 zł na ubezpieczenia społeczne i 462,08 zł na ubezpieczenie zdrowotne;

4. D. Ż. (2): w grudniu 412 zł na ubezpieczenia społeczne i 355,52 zł na ubezpieczenie zdrowotne;

5. J. W. (1): w październiku na 0 zł, w listopadzie 1297,89 zł na ubezpieczenia społeczne i 1119,94 zł na ubezpieczenie zdrowotne; w grudniu 3526 zł na ubezpieczenia społeczne i 3042,58 zł na ubezpieczenie zdrowotne.

M. R. złożył odwołania od tych decyzji, żądając ustalenia, iż podstawy wymiaru składek wynoszą 0 zł za każdy z miesięcy objętych decyzją oraz zasądzenia kosztów procesu.

Decyzji zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 77 ¹ § 1 k.p., przez jego błędną wykładnię i w konsekwencji niezastosowanie, poprzez kwalifikację podróży służbowej ubezpieczonej jako oddelegowania,

2. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 19 ust. 1 i 21 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z § 2 ust. 1 pkt 16 Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z dnia 18 grudnia 1998 r. przez ich błędną wykładnię polegającą na tym, iż Organ rentowy uznał, że był uprawniony do podwyższenia podstawy wymiaru składek z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek w sytuacji, gdy ubezpieczona uzyskała przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych niższy niż przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w sytuacji gdy przy stwierdzeniu tego wynagrodzenia w wysokości niższej niż przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej organ nie był uprawniony do takiego podwyższenia,

3. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 12 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r., w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego przez jego niewłaściwe zastosowanie, gdyż ubezpieczona nie znajdowała się w warunkach oddelegowania do pracy za granicę, o których mowa w tym przepisie, a odbywała podróż służbową,

4. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 11 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., poprzez naruszenie przez organ zasady przekonywania oraz zebrania i rozpatrzenia dowodów w sposób niewszechstronny przejawiającym się w:

a) podaniu w uzasadnieniu decyzji na poparcie stanowiska organu orzeczenia, które nie istnieje oraz bez sprecyzowania jaki Sąd Apelacyjny rzekomo wydał wyrok, który uzasadniał weryfikację i przeliczenie podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych/ a nadto wpłynął na wydłużenie postępowania wyjaśniającego;

b) brak jakiegokolwiek uzasadnienia zastosowania w sprawie art. 12 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego,

c) brak poczynienia ustaleń w zakresie tego, jakie konkretnie świadczenia ubezpieczona otrzymała w związku z jej wyjazdem do Niemiec i w jakiej one były wysokości, a tym samym brak rozważenia możliwości zastosowania w sprawie § 2 ust. 1 pkt 15 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z dnia 18 grudnia 1998 r.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołań i zasądzenie kosztów procesu.

J. W. (1) poparła stanowisko pozwanego. Pozostałe ubezpieczone nie ustosunkowały sie do odwołań.

Sprawy z powyższych odwołań zostały połączone do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Sąd ustalił co następuje:

Płatnik składek M. R. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udostępniania pracowników.

W ramach prowadzonej działalności zatrudniał pracowników na podstawie umów o pracę. Oddelegowywał ich do pracy przy usługach pielęgnacyjnych osób na terenie Niemiec. W umowach o pracę jako miejsca świadczenia pracy wskazywano ul. (...) w S. K. Stanowiska pracy określano jako opiekunka, pomoc domowa. Pracownicy wykonywali pracę na terenie Niemiec w sposób ciągły, bez powrotów do kraju w czasie ich wykonywania.

Zgodnie z regulaminem wynagradzania wysokość diet należnych opiekunkom z tytułu podróży zagranicznych zależała od kategorii zaszeregowania. Kategorie te nie były jednak stosowane.

Wobec płatnika składek organ rentowy wszczął postępowanie kontrolne, w wyniku którego wydano zaskarżone decyzje, na mocy których ustalono podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i proporcjonalnie ubezpieczenia zdrowotne za okresy wskazane w decyzjach za ubezpieczonych wg kwot pozostawionych w dyspozycji pracowników (wypłaconych ) w danym miesiącu (a nie za miesiąc, za który przysługiwały), ograniczając je do 3526 zł na ubezpieczenia społeczne i 3042,58 zł na ubezpieczenie zdrowotne (o ile przychody w danym miesiącu przekroczyły kwotę przeciętnego wynagrodzenia).

A. B. (1) była zatrudniona przez M. R. na podstawie umowy o pracę w okresie od 07.11 do 15.12.2012r. z wynagrodzeniem 1500 zł. W tym okresie została oddelegowana do pracy w Niemczech. Pracodawca wypłacił jej 710 euro w grudniu 2012 r. (za listopad) i 2093 zł. Płatnik składek zadeklarował składki na ubezpieczenie społeczne od podstawy wymiaru: za 11/2012r. - 1285,74 zł i za 12/2012r. - 789,59 zł.

G. K. (1) była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w okresie od 06.10 do 6.12.2012 r. z wynagrodzeniem 1500 zł. Pracodawca wypłacił jej w listopadzie 3484 zł (za październik), w grudniu 4104 zł (za listopad) i 975 zł w grudniu. Płatnik składek naliczył składki na ubezpieczenie zdrowotne od podstawy wymiaru: 10/2012r. - 1013,01 zł, 11/2012r.:- 1294,35 zł , 12/2012r. - 272,50 zł.

U. K. (1) była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w okresie od 14.12.2012r. do 15.02.2013r. z wynagrodzeniem 1500 zł. Została oddelegowana do pracy w Niemczech w okresie od 15.12.2012r, do 15.02.2013r. Za miesiąc grudzień 2012r. otrzymała wynagrodzenie w gotowce w dniu 31.12.2012r. w kwocie 535,50zł.

J. W. (1) zatrudniona była na podstawie umowy o pracę w okresie od 22.10.2012r. do 10.01.2013r. z wynagrodzeniem 1500 zł. Została oddelegowana do pracy w Niemczech w okresie od 23.10.2012r. do 10.01.2013r. W Polsce pracy nie wykonywała. Otrzymała od pracodawcy: w listopadzie 2012 r. - 290 euro (za październik), a w grudniu 2012 r. 870 euro (za listopad) oraz 1000 euro w styczniu 2013 r. (za grudzień). Płatnik składek zadeklarował składki na ubezpieczenie społeczne od podstawy wymiaru: 10/2012r.: - 521,76 zł, 11/2012 - 1500,00 zł, 12/2012r.- 1500,00 zł.

Inspekcja Pracy na wniosek płatnika udzieliła mu wyjaśnień w zakresie podróży służbowych.

dowód:

akta osobowe - teczki

umowy o pracę k. 77-82

zeznania świadka R. C. (1) k. 72

zeznania J. W. (1) k. 29 akt VI U 448/17

pismo PIP k. 67-71

w aktach ZUS:

- regulamin wynagradzania k.63-69

- odnośnie A. B. :protokół przesłuchania k.109-115, delegacja k. 133, świadectwo pracy k. 131, potwierdzenie przelewów k. 435, lista płac k. 397,369

- odnośnie G. K.: świadectwo pracy k. 185, delegacje k. 187-188, listy płac 355,369-370,397, potwierdzenie przelewów k. 423, 431

- odnośnie U. K.: świadectwo pracy k. 197, delegacja k. 199, lista płac 399

- odnośnie J. W.: świadectwo pracy k. 279, delegacje k. 284, listy płac 355, 369,397, potwierdzenie przelewów k. 427,433, 431

- odnośnie D. Ż.: świadectwo pracy k. 289, delegacja 291, lista płac 403

- protokół kontroli k. 475-567

Sąd zważył co następuje:

Sposób ustalania podstawy wymiaru składek określa ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2017.1778; dalej ustawa systemowa). W stanie prawnym objętym spornymi decyzjami przewidywała ona (art. 18 ust.1, art. 20 ust.1), iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe w przypadku pracowników stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. (pozostałe poza określonymi w art. 4 pkt.9 nie mają zastosowania do ubezpieczonych). Art. 4 pkt. 9 przewiduje, iż przychód to - przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy.

Art. 66 ust. 1 punkt 1 lit. a ustawy z 27.08.2004 o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U.2016.1793) w stanie obowiązującym w spornym okresie przewidywała, iż obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są pracownikami w rozumieniu ustawy. Zgodnie z art. 69 ust. 1 tej ustawy obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a i c-i, powstaje i wygasa w terminach określonych w przepisach o ubezpieczeniach społecznych. z kolei art. 81 przewiduje, iż 1. do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a, d-i i pkt 3 i 11, stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10. Ust. 6 przewiduje, iż podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego, zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych.

§ 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (obecnie Dz.U.2015.2236; dalej jako rozporządzenie) w wersji obowiązującej w spornym okresie, przewidywało, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, zwanych dalej "składkami", stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz § 2. § 2 pkt 1 ppkt. 15 rozporządzenia przewidywał, iż podstawy wymiaru składek nie stanowią diety i inne należności z tytułu podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem pkt 17 (który dotyczy dodatków dewizowych wypłacanych pracownikom zatrudnionym na morskich statkach handlowych i rybackich).

Z kolei § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenie przewidywało, iż podstawy wymiaru składek nie stanowiła część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, z wyłączeniem osób wymienionych w art. 18 ust. 12 ustawy - w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód tych osób stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 28.10.2015 r. (Dz.U.2015.1808) uznał powyższe uregulowanie za niezgodne z art. 92 ust. 1 oraz art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji RP w zakresie, w jakim dotyczy pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, uzyskujących przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych niższe niż przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Niemniej Trybunał orzekł, iż przepis wymieniony w części I, w zakresie tam wskazanym, traci moc obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej.

Tym samym, wobec odroczenia utraty mocy obowiązującej przepisu, należy go traktować jako obowiązujący w spornym okresie. Konsekwencją była więc niemożność obniżania podstawy wymiaru składek w trybie § 2 pkt 1 ppkt. 16 rozporządzenia (o równowartość diety w przypadku uzyskiwania przychodów niższych niż przeciętne wynagrodzenie). Podstawę wymiaru składek stanowiły więc dla osób, które uzyskały przychody poniżej przeciętnego wynagrodzenia - osiągnięty przychód, a w przypadku osób uzyskujący przychód powyżej przeciętnego wynagrodzenia - przychód pomniejszony o równowartość ilości dni oddelegowania i diety z tytułu podróży służbowe, przy czym nie więcej niż do kwoty przeciętnego wynagrodzenia. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.01.2015r., II UK 150/13, Legalis nr 1186148).

Zgodnie z § 4 rozporządzenia stanowiące podstawę wymiaru składek przychody pracownika osiągane w walutach obcych przelicza się na złote w sposób przyjęty w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z Obwieszczeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 16.12.2011 r. w sprawie kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe w roku 2012 wynosiła 3.526 zł (M.P.2011.115.1160).

Odwołania nie zasługują na uwzględnienie. Spór w sprawie sprowadzał się do kwalifikacji świadczeń pieniężnych otrzymanych przez ubezpieczone oraz osiąganych przezeń przychodów w poszczególnych miesiącach.

Sąd uznał, iż ubezpieczone nie były w podróży służbowej, a tym samym świadczenia im wypłacone ubezpieczonym nie mogą zostać uznane za nieoskładkowane z mocy § 2 pkt 1 ppkt. 15 rozporządzenia. Przepisy prawa ubezpieczeń społecznych nie zawierają własnej definicji podróży służbowej, a przepisy wykonawcze, dotyczące zasad ustalania podstawy wymiaru składek, wydane zostały na podstawie delegacji określonej w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 77 ⁵ § 1 k.p. pracownikowi, wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. W myśl załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19.12.2002 w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, dieta za podróż do Niemiec, do 28.02.2013 r., wynosiła 42 euro. Czym innym jest wykonywanie pracy za wynagrodzeniem, a czym innym podróż służbowa, gdyż diety i inne świadczenia, przysługujące z tytułu tej podróży nie stanowią wynagrodzenia za pracę, lecz inne świadczenia związane z pracą. Instytucja podróży służbowej nie może być bowiem używana dla ukrywania wynagrodzenia za pracę, czasu pracy, czy też dla zmniejszenia obciążeń podatkowych i składkowych. Ubezpieczone, podpisując umowy o pracę, miały wiedzę, że praca będzie polegała na opiece nad osobami starszymi, która odbywać się będzie w ich domach na terenie Niemiec. Podróż do miejsca wykonywania pracy była drogą do pracy, a nie podróżą w celu wykonania zadania sporadycznego. Na terenie Niemiec ubezpieczone realizowały zwykłe, umówione z pracodawcą czynności. Osoba wykonująca stałą pracę za granicą, czy to na podstawie umowy o pracę, czy też na jakiejkolwiek innej podstawie prawnej, nie przebywa w podróży służbowej. (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 13 stycznia 2017 r., III AUa 473/16, Legalis 1611836).

Zarzut naruszenia art. 19 ust. 1 i 21 ustawy systemowej w związku z § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzeniem jest niezrozumiały. Pozwany bowiem nie dokonywał zarzucanego podwyższenia uzyskanego przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych do przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej. Pozwany jedynie dokonał ustaleń podstaw wymiaru składek wg miesiąca wypłaty świadczeń i - w przypadku gdy przychód przekraczał przeciętne wynagrodzenie - dokonał obniżenia do tej wysokości.

Zarzut podania w uzasadnieniu decyzji na poparcie stanowiska organu orzeczenia, które nie istnieje jest niezrozumiały. Nieprawidłowe przywołanie orzeczenia w żaden sposób nie wpływa na ocenę dowodów ani zasadę przekonywania.

Zarzutu braku uzasadnienia zastosowania w sprawie art. 12 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego jest zasadny. Nie wypływa jednakże w żaden sposób na prawidłowość decyzji. Przedmiotem postępowania nie było podleganie przez ubezpieczonych (pracowników) ubezpieczeniu w Polsce. Do czasu uzyskania potwierdzenia ubezpieczenia w Niemczech w stosownej procedurze uzgodnień Sąd nie jest władny do wykraczania poza zakres decyzji. Na marginesie "ewentualnych" zarzutów dotyczących podlegania ubezpieczeniom w Niemczech - być może składki w Niemczech uległyby przedawnieniu - za okres objęty sporem, a nie za dalsze okresy. Z uwagi na zakres orzekania nie ma to jednak znaczenia dla sprawy.

Zarzut braku ustaleń w zakresie jakie konkretnie świadczenia ubezpieczone otrzymywały, wobec niezakwalifikowania należności wypłaconych jako należności z tytułu podróży służbowych, pozostaje bez znaczenia. Należy zauważyć, iż sam pracodawca nie wskazywał z jakiego tytułu świadczenia wypłacał. Wg regulaminu wynagradzania wysokość wynagrodzenia zależeć miała od grupy zaszeregowania, których pozwany nie stosował. Należy je bowiem zakwalifikować jako wynagrodzenie za pracę.

W świetle art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2016.2032) dla powstania obowiązku podatkowego (składkowego) istotny jest moment wypłaty (pozostawienia w dyspozycji) świadczeń pieniężnych pracownikowi, a nie wskazanie podstawy składek w deklaracjach . por. wyrok Sadu Apelacyjnego w Białymstoku z 16.3.2005 r. (III AUa 2121/04, OSA 2006, Nr 12, poz. 38, zgodnie z którym: Faktem jest, że pracodawca nie wywiązując się w terminie z obowiązku wypłacenia należnego wynagrodzenia naraził wnioskodawcę na kumulację należności za 2 lata, to jednak nie ma możliwości przypisania pieniędzy otrzymanych w 2003 r. do przychodu w 2002 r. i dokonać rozliczenia wstecz za 2002 r.). Tym samym należności wypłacone w danym miesiącu należało zsumować (w przypadku Euro - po przeliczeniu na złote zgodnie z § 4 rozporządzenia). Poprawności matematycznej przeliczeń odwołujący nie kwestionował.

Ustaleń w sprawie sąd dokonał na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego i złożonych przez strony postępowania w toku niniejszego postępowania, w tym akt osobowych ubezpieczonych i dokumentacji księgowej. Wiarygodność dokumentów nie była kwestionowana przez strony. Sąd oparł sie także na zeznaniach ubezpieczonej J. W. (1), a także częściowo świadka R. C.. Sąd uznał za niewiarygodne jej zeznania co do wykonywania pracy przez ubezpieczone w Polsce. Nie zostało to bowiem potwierdzone żadnymi dowodami, a rzekome roznoszenie ulotek nie było pracą określoną w zawartej umowie o pracę. Sad pominął dowód z zeznań świadka H., uznając iż sprawa została dostatecznie wyjaśniona oraz zeznań stron, poza J. W., albowiem nie stawiły sie celem złożenia zeznań.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 KPC, Sad oddalił odwołania.

W zakresie żądania ustalenia podstaw wymiaru składek w wysokości wskazanej przez pozwanego w zaskarżonych decyzjach postępowanie umorzono na podstawie art. 355 KPC (kt. I wyroku).

O kosztach procesu orzeczono, od wskazanych przez odwołującego wartości przedmiotu sporu (k. 50), na podstawie art. 99 w związku z art. 98 § 1 i 3 KPC i § 2 pkt. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).

SSO Tomasz Korzeń