Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

K. S. został oskarżony o to, że :

I.  w dniu 02 maja 2017 roku w B. woj. (...) naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji D. M. podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych w postaci przeprowadzonej kontroli drogowej w ten sposób, że chcąc uniknąć czynności służbowych podejmowanych przez funkcjonariusza Policji D. M. szarpał za mundur w wyniku czego D. M. przewrócił się na ziemię, doznając urazu ciała w postaci stłuczenia prawego kolana, tj. o czyn z art. 222 § 1 k.k.,

II.  w dniu 02 maja 2017 roku w B. woj. (...) kopiąc nogami w pojazd marki F. (...) nr rej. (...) umyślnie dokonał uszkodzenia powłoki lakierniczej drzwi przednich lewych, błotnik lewy przedni oraz zderzak przedni po stronie lewej w wyniku z czego powstały straty o łącznej wartości 900 zł na szkodę A. K. (1), tj. o czyn. z art. 288 § 1 k.k.,

III.  w dniu 09 marca 2017 roku w B. woj. (...) wspólnie i w porozumieniu z P. L. (1) dokonał kradzieży losów – zdrapek loterii L., w ten sposób, że po wejściu do kiosku (...) mieszczącego się przy ul. (...), odwrócili uwagę sprzedawczyni, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia losów o nazwie: M. C.$h, (...) L., S. L., Brylantowa S., (...) w Banku, w łącznej ilości 96 sztuk o wartości 527 zł, czym działał na szkodę (...) Sportowego Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. ul. (...), przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie wyrokiem z dnia 16 października 2017 roku wydanym w sprawie sygn. akt II K 472/17 K. S. uznał za winnego:

- czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia z tym uzupełnieniem, że dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności w rozmiarze przekraczającym 6 miesięcy, orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 222 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

- czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia z tym uzupełnieniem w opisie, że dokonał również uszkodzenia lusterka zewnętrznego lewego, a łączna wartość strat wyniosła 980 złotych na szkodę A. K. (2) oraz, że czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności w rozmiarze przekraczającym 6 miesięcy, orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności,

- czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 60 stawek dziennych grzywny w rozmiarze 10 złotych każda;

- na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. orzeczone wobec oskarżonego K. S. jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu K. S. okres zatrzymania od dnia 02 maja 2017 roku (godz. 00:30) do dnia 02 maja 2017 roku (godz. 19:00);

- na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądził tytułem obowiązku naprawienia szkody:

a.  od oskarżonego K. S. na rzecz pokrzywdzonego A. K. (2) kwotę 980 zł,

b.  solidarnie od oskarżonych P. L. (1) i K. S. na rzecz pokrzywdzonego (...) Sportowego spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 617 zł,

- na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzekł przepadek i nakazał pozostawić w aktach sprawy dowód rzeczowy szczegółowo opisany w wykazie dowodów rzeczowych Drz 822/17 na karcie 203 akt,

- zasądził od oskarżonego K. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 420 zł tytułem opłaty oraz 70 zł tytułem obowiązku zwrotu wydatków sądowych.

Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 6 marca 2018 roku wydanym w sprawie IV Ka 53/18 sprostował oczywistą omyłkę pisarską w wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 16 października 2017 roku sygn. II K 472/17 w ten sposób, że w czynie 2.III zarzuconym oskarżonemu K. S. za wartość łączną losów przyjął kwotę 617 zł w miejsce kwoty 527 zł, albowiem z aktu oskarżenia wynika, że taką właśnie wartość (tj. 617 złotych) przedmiotu przestępstwa zarzucił oskarżonemu prokurator, a wyrok sądu rejonowego zawierał w tym zakresie oczywistą omyłkę pisarską.

Powyższy wyrok zaskarżył oskarżony K. S. w części dotyczącej wymiaru kary. Apelacja - jak wynika z jej treści - wywiedziona została z podstawy art. 438 pkt 4 k.p.k. i skarży wyrok na korzyść K. S.. Oskarżony zarzucił zaskarżonemu wyrokowi rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności (kar jednostkowych i kary łącznej), podniósł, iż bardzo żałuje „tego, co zrobił”, samochód uszkodził nieumyślnie (nie wiedział, czy kopie w auto, czy jakiś słup), a odnośnie kradzieży, to „był tam”, ale nie wiedział, że ktoś te zdrapki ukradnie.

W konkluzji oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym wymierzonych mu jednostkowych kar pozbawienia wolności i kary łącznej przez znaczne ich złagodzenie.

W toku postępowania odwoławczego dopuszczono dowód z uzupełniających wyjaśnień oskarżonego K. S. na okoliczność jego ewentualnej wiedzy, co do pochodzenia losów- zdrapek oraz okoliczności czynu z punktu III aktu oskarżenia.

Na rozprawie apelacyjnej oskarżony i jego obrońca popierali apelację wniesiona przez oskarżonego i wnioski w niej zawarte. Prokurator wnosił o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego okazała się zasadna jedynie w takim stopniu, że w wyniku jej uwzględnienia powstała podstawa do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez:

- uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej zawartego w punkcie 4 wyroku,

- obniżenie orzeczonej w punkcie 2c wyroku kary pozbawienia wolności za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. do wysokości 1 roku pozbawienia wolności,

- w konsekwencji powyższego, na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. połączenie kar pozbawienia wolności, orzeczonych za czyny przypisane w punktach 2a i 2b wyroku oraz niniejszym wyrokiem sądu odwoławczego i wymierzenie oskarżonemu K. S. kary łącznej 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

W pozostałym zakresie wniesiony środek odwoławczy okazał się być niezasadny, albowiem podniesione przez skarżącego zarzuty o rażącej niewspółmierności (surowości) wszystkich wymierzonych mu kar – tak jednostkowych, jak i kary łącznej – są w znacznej części nieuzasadnione.

W realiach przedmiotowej sprawy zasadnym jest przychylenie się do wniosku oskarżonego i złagodzenie kary tylko w odniesieniu do czynu zarzucanego mu w pkt III aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za który orzeczono karę pozbawienia wolności w punkcie 2c zaskarżonego wyroku (1 rok i 6 miesięcy), a w konsekwencji powyższego, także co do kary łącznej wymierzonej oskarżonemu K. S. za czyny przypisane w pkt 2a i 2b oraz niniejszym wyrokiem sądu odwoławczego (dotyczący czynu z punktu 2c).

Sąd Okręgowy zważył, że co do kary wymierzonej za przestępstwo z art. 222 § 1 k.k. przypomnieć należy, że występek ten zagrożony jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3. Sąd Rejonowy za ten czyn wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności uwzględniając, że czynu tego oskarżony dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 k.k. Zdaniem oskarżonego (por. wnioski apelacyjne), karą adekwatną i sprawiedliwą byłaby kara niższa od wymierzonej, przy czym w/w nie sprecyzował jej rodzaju i wymiaru. Tymczasem skarżący musi mieć na względzie, że przewidziana w kodeksie karnym zasada preferencji kar nieizolacyjnych nie ma charakteru bezwzględnego. Jej stosowanie jest uzasadnione bowiem tylko wówczas, gdy Sąd mając możliwość wyboru rodzaju kary dojdzie do wniosku, że oskarżony nie jest osobą na tyle zdemoralizowaną, by sięgać wobec niego po karę najsurowszą rodzajowo. Tymczasem K. S. stanął pod zarzutem popełnienia aż trzech przestępstw, popełnionych z winy umyślnej i z zamiarem bezpośrednim, przy czym każde z nich świadczy o wysokim stopniu jego demoralizacji. Nie sposób zatem wysnuć wobec oskarżonego na tyle pozytywną prognozę kryminologiczną, by wymierzyć karę łagodniejszą rodzajowo za przestępstwo art. 222 § 1 k.k. (jak i każde inne przypisane w niniejszym postępowaniu). Dobrowolne poddanie się karze za każdy z trzech zarzuconych mu czynów (ostatecznie nie uwzględnione przez prokuratora), czy żal za ich sprawstwo (wyrażony dopiero na etapie postępowania odwoławczego), a nawet rzeczywista świadomość oskarżonego, że jego zachowanie „było złe” i bezprawne, nie przemawia za pozytywną prognozą kryminologiczną oskarżonego. Oskarżony bowiem uciekając przed odbyciem kary za inne, wcześniej dokonane przestępstwa dopuścił do kolejnych czynów tj. naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego wypełniając znamiona przestępstwa z art. 222 § 1 k.k. oraz art. 288 k.k. niszcząc przy tym pojazd należący do A. K. (2). Nie przekonują słowa oskarżonego, iż uszkodził pojazd nieumyślnie, bo - mówiąc krótko - nie wiedział w co kopie. W ocenie sądu odwoławczego, nawet na mało oświetlonej ulicy, nie sposób pomylić pojazdu osobowego z ulicznym słupem ( nota bene nie wykluczone, że wówczas również doszłoby do skazania za uszkodzenie mienia tyle że w postaci słupa).

Przy wymiarze kary za czyn wypełniający znamiona występku opisanego w art. 288 k.k. Sąd Okręgowy miał szczególnie na uwadze zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, a mianowicie także to, że K. S. w żaden sposób nie starał się naprawić pokrzywdzonemu A. K. (2), ani użytkowniczce pojazdu D. (...) nr rej. (...) A. K. (1) szkody, jaką wyrządził swoim zachowaniem. Oprócz pisemnego żalu za swoje czyny wykazanego dopiero na etapie odwołania od wyroku pierwszej instancji, oskarżony w żaden materialny sposób nie naprawił szkody, ani nawet słownie nie przeprosił pokrzywdzonego i użytkowniczki uszkodzonego pojazdu. Sąd wymierzając karę oskarżonemu za przypisany mu czyn miał na uwadze wszystkie okoliczności rzutujące na jej wymiar i dyrektywy ogólne oraz szczególne wymiaru kary. Stres w sytuacji, kiedy na skutek wylegitymowania przez funkcjonariusza Policji oskarżony zostałby doprowadzony do Aresztu Śledczego nie jest okolicznością, którą Sąd powinien brać przy wymiarze kary na korzyść K. S.. Szczególnie, jeżeli pomimo stresu, oskarżony podczas pełnienia obowiązków służbowych przez funkcjonariusza Policji D. M., dodatkowo świadomie wprowadził go w błąd, podając mu dane swojego rodzonego brata jako swoje. Fakt, że oskarżony był trzeźwy podczas zatrzymania w dniu 02 maja 2017 roku nie jest wystarczającą przesłanką do zastosowania łagodniejszej kary za w/w czyny.

Przypomnieć należy, że rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw przewidzianych w art. 53 k.k. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( por. wyrok SN z 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, opubl. LEX ).

W trakcie postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy dopuścił w sprawie dowód z uzupełniających wyjaśnień oskarżonego (k. 343 verte). Rozważał bowiem z urzędu (w kontekście art. 440 k.p.k.) możliwość zakwalifikowania zachowania oskarżonego, objętego punktem III aktu oskarżenia, jako umyślnego paserstwa (w miejsce kradzieży). Ostatecznie jednak, mając na uwadze odpowiedzi udzielane przez K. S., np. iż wydaje mu się, że nie mógł „celowo wyciągać ekspedientki zza lady”. Oraz okoliczności podnoszone przez sąd I instancji, w tym brak konsekwencji w wyjaśnieniach w/w, sprzeczność z wyjaśnieniami współoskarżonego i jednoznaczne zeznania sprzedawczyni, iż zachowanie obu oskarżonych było dla niej „podejrzane”, „czuła”, iż chcą oni dokonać kradzieży, a dodatkowo, iż razem zarówno weszli, jak i wyszli ze sklepu, sprawia, iż ostatecznie kwalifikację prawno-karną tego czynu pozostawiono bez mian. Jedyne co, to zważywszy na wartość przedmiotu kradzieży (617 złotych), nieznacznie przekraczającą granicę, poniżej której w grę wchodziła już tylko odpowiedzialność za wykroczenie, sąd odwoławczy zdecydował się na obniżenie wymiaru kary pozbawienia wolności za ten czyn do wysokości 1 roku. Nadal bowiem występowało wyjątkowe nagromadzenie okoliczności obciążających dla skarżącego tj. uprzednia wielokrotna karalność za różnorakie czyny (nie tylko będąca podstawą przyjęcia warunków recydywy), dopuszczenie się także tego czynu w warunkach recydywy w rozumieniu art. 64 § 1 k.k., działanie wspólnie i w porozumieniu i z niskich pobudek. W ocenie Sądu Okręgowego nie można wykluczyć, iż skarżony K. S. mógł nie wiedzieć o zamiarze popełnienia przez P. L. (1), przestępstwa na szkodę (...) Sportowego Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. ul. (...) w momencie udawania się obu w/w do kiosku. Inaczej natomiast rzecz wyglądała już wewnątrz tego lokalu, na co wskazują zeznania ekspedientki i inne w/w dowody. Sąd miał na uwadze także to, że oskarżony K. S. i P. L. (2) wspólnie zdrapywali ukradzione zdrapki licząc na wygrane. Sąd Okręgowy analizując w/w okoliczności popełnienia uznał karę wymierzoną K. S. za ten czyn przez Sąd Rejonowy za zbyt surową i niniejszym wyrokiem obniżył orzeczoną w punkcie 2c wyroku kary pozbawienia wolności za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. do wysokości 1 roku.

Skarżący, domagając się wymierzenia kar za wszystkie trzy zarzucane mu czyny, w rozmiarze odpowiadającym dolnemu progowi ustawowego zagrożenia za popełnione przestępstwa, pomija okoliczność, że dopuścił się wszystkich zabronionych czynów w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 k.k. Zgodnie natomiast z tym przepisem wobec sprawcy, który został skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności i popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, Sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, oskarżony dokonał zarzucanych mu wszystkich czynów (także z pkt 2a i 2b skarżonego orzeczenia) w warunkach powrotu do przestępstwa, bowiem wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 24 stycznia 2014 roku. w sprawie sygn. akt II K 539/13 połączono mu skazania m. in. za czyny z art. 278 § 1 k.k., art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k., art. 280 § 1 k.k. Karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności odbywał zaś w okresie od 25 grudnia 2013 roku do dnia 03 kwietnia 2015 roku, a drugą karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności odbywał w okresie od 03 kwietnia 2015 roku do 13 lipca 2016 roku i obecnie odbywa ją od dnia 02 maja 2017 roku.

Co do kary łącznej – skarżący nie przedstawił dostatecznych argumentów przemawiających za jej obniżeniem w taki sposób, aby postulowana w apelacji zasada absorpcji została zastosowana w przedmiotowej sprawie. Nie stanowi ich w szczególności możliwość pracy w aresztanckiej kuchni. Sąd Okręgowy zważył, że zastosowanie tej najkorzystniejszej zasady przy wymiarze kary łącznej, może mieć miejsce jedynie w szczególnych i wyjątkowych sytuacjach, a taka w sprawie nie zachodzi.

Przed kodyfikacją dyrektyw wymiaru kary łącznej, za szczególnie istotne dla jej wymiaru uznawano wzajemne relacje między przestępstwami, za które orzeczono kary podlegające łączeniu. Wedle tego kryterium kara łączna powinna być tym bliższa systemowi absorpcji, im większe jest podobieństwo realnego zbiegu tych przestępstw do zbiegu pozornego. Chodziło więc o związek podmiotowo – przedmiotowy oraz czasowy, jaki zachodzi pomiędzy poszczególnymi, pozostającymi w zbiegu realnym, przestępstwami. Takowy ścisły związek w niniejszej sprawie także nie zachodził.

Zgodnie natomiast z treścią aktualnie obowiązującego art. 85a k.k., orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wprowadzony wraz ze zmianą Kodeksu karnego od dnia 1 lipca 2015 roku w/w art. 85a k.k., nadaje ustawowy charakter dyrektywom wymiaru kary łącznej. Tym samym wcześniejsze przesłanki związane ze związkiem podmiotowo-przedmiotowym popełnionych przestępstw, które rzutowały na wymiar kary łącznej, są dziś drugorzędne i mogą być rozważane, ale jedynie przez pryzmat celów wskazanych w at. 85 a k.k. Sąd Okręgowy zważył, iż K. S., osoba przecież jeszcze młoda, był w przeszłości karany aż 9 wyrokami (w tym jeden wyrok łączny), łącznie za kilkanaście przestępstw, skierowanym przeciwko różnym dobrom chronionym prawem. Dodatkowo przedmiotowych czynów dopuścił się korzystając uprzednio z warunkowego przedterminowego zwolnienia, tuż po jego odwołaniu na mocy postanowienia z dnia 27.01.2017 roku, a dokładnie czynów z punktu I i II aktu oskarżenia dopuścił się uciekając policjantom, przed wydanym wobec siebie nakazem doprowadzenia do jednostki penitencjarnej. Za orzeczeniem surowszej kary łącznej przemawia popełnienie w ramach zbiegu realnego więcej niż dwóch przestępstw (tak wyr. SA w Łodzi z 20.9.2001 r., II Aka 154/01, Prok. i Pr. 2002, Nr 4, poz. 26; wyr. SA w Katowicach z 22.11.2007 r., II AKa 404/07, Legalis; wyr. SA w Białymstoku z 28.8.2012 r., II AKa 144/12, Legalis; wyr. SA w Szczecinie z 18.4.2013 r., II AKa 64/13, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 29.1.2014 r., II AKa 271/13, Legalis; wyr. SA w Katowicach z 28.11.2016 r., II AKa 99/16, Legalis; wyr. SA w Szczecinie z 8.12.2016 r., II AKa 180/16, Legalis, zob. J. Czabański, Kara, s. 46–47). " Popełnienie większej ilości przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji. Wskazuje bowiem na daleko posunięty stopień demoralizacji skazanego, dla którego wejście w konflikt z prawem nie miało jednorazowego, przypadkowego charakteru, a było sposobem na życie" (tak wyr. SA w Białymstoku z 17.1.2017 r., II AKa 196/16, L.).

Właśnie z tego powodu zastosowanie wobec K. S. zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności było nieuprawnione. Przy wymiarze kary łącznej Sąd Okręgowy zastosował, podobnie jak Sąd Rejonowy zasadę asperacji (czyli mieszaną), przy czym uznał, że wymierzona zaskarżonym wyrokiem kara łączna 2 lat i 3 miesięcy, zbyt blisko w tej sytuacji zmierzała do zasady kumulacji, w szczególności wobec obniżenia jednej z kar jednostkowych. Z tego powodu za zasadne uznano obniżyć także wymiar kary łącznej do 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

W pozostałej części wyrok, jako odpowiadający prawu, utrzymano w mocy.

Tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata M. B. kwotę 516,60 zł.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania karnego powołane w sentencji orzeczenia. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za obie instancje i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa zważywszy na jego sytuację materialną i pobyt w zakładzie karnym.