Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z powództwa T. J. przeciwko Izbie Administracji Skarbowej w Ł. o przywrócenie do służby na stanowisku eksperta, wyrównanie uposażenia oddalił powództwo (pkt 1) oraz nie obciążył T. J. kosztami postępowania (pkt 2).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

T. J. pełnił służbę w Izbie Celnej w Ł. w okresie od dnia 25 stycznia 1993 roku do dnia 5 stycznia 2009 roku, w pełnym wymiarze czasu pracy, ostatnio na stanowisku inspektora celnego oraz posiadał stopień służbowy dyspozytora celnego.

Powód posiada wykształcenie wyższe, zdobył dyplom magistra inżyniera elektroniki oraz magistra ekonomii.

Początkowo powód była zatrudniony na podstawie umowy o pracę z dnia 25 stycznia 1993 roku zawartej na czas określony od dnia 25 stycznia 1993 roku do dnia 25 kwietnia 1993 roku, powierzono mu wówczas obowiązki kontrolera celnego.

Kolejną umowę o pracę strony zawarły w dniu 26 kwietnia 1993 roku na czas określony do dnia 25 stycznia 1996 roku. Powodowi powierzono obowiązki kontrolera celnego.

Następnie w dniu 24 stycznia 1996 roku strony zawarły umowę o prace na czas nieokreślony, powodowi powierzono obowiązki kontrolera celnego.

Z dniem 1 listopada 1997 roku powód awansował na stanowisko Starszego Kontrolera Celnego.

Sąd Rejonowy ustalił, że z dniem 1 lipca 2000 roku powód został mianowany do służby stałej w Urzędzie Celnym w Ł. na stanowisko Starszego kontrolera celnego, nadano mu stopień służbowy Dyspozytor celny.

Z dniem 14 grudnia 2001 roku powód został zawieszony w pełnieniu obowiązków służbowych ze względu na toczone się przeciwko powodowi postępowanie karne.

Następnie powód podjął służbę na dotychczasowym stanowisku w Oddziale Celnym III z dniem 15 marca 2002 roku.

Miejscem pełnienia służby od dnia 20 października 2005 roku wskazano Oddział Celny I w Ł..

Z dniem 1 lutego 2007 roku powód awansował na stanowisko inspektora celnego.

Do zakresu obowiązków powoda należało wówczas dokonywanie odpraw celnych w imporcie i eksporcie, rewizje celne, badania dokumentów, obliczanie należności celno - podatkowych.

Decyzją z dnia 28 lutego 2007 roku powód został na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy z 1999 roku o Służbie Celnej zawieszony w pełnieniu obowiązków służbowych na okres od dnia 28 lutego 2007 roku do dnia 27 maja 2007 roku w zw. z wszczęciem przeciwko powodowi przez Prokuraturę Okręgową w Łodzi postępowania karnego.

Postanowieniem Prokuratury Okręgowej w Łodzi z dnia 28 lutego 2007 roku zawieszono powoda w czynnościach funkcjonariusza celnego Izby Celnej w Ł. w Oddziale Celnym w Referacie Zgłoszeń Celnych i Procedur Uproszczonych.

Decyzją Dyrektora Izby Celnej w Ł. z dnia 3 września 2008 roku powód został zwolniony ze służby z dniem 5 stycznia 2009 roku. Decyzja ta została utrzymana w mocy.

Sąd I instancji ustalił, że w okresie zwolnienia powoda ze służby w terminie do dnia 31 grudnia 2010 r. na podstawie art. 222 ust. 3-6 ustawy o Służbie Celnej z 2009 r. zostały określone na nowo stanowiska służbowe funkcjonariuszy celnych pełniących służbę w Izbie Celnej w Ł. zgodnie z zasadami wartościowania stanowisk obowiązujących od 14 października 2013 r. do 1 marca 2017 r. na podstawie zarządzenia nr 40 Ministra Finansów w sprawie zasad dokonywania opisów i wartościowania stanowisk służbowych funkcjonariuszy celnych (Dz.Urz.MF.2016.25 t.j. z dnia 2016.03.21). Nowe stanowiska służbowe i ich pozycja w hierarchii stanowisk uzależniona została od wartościowania zadań wykonywanych przez danego funkcjonariusza. Przeprowadzono wartościowanie stanowisk w stosunku do rodzaju wykonywanych zadań oraz ich wartości i czasochłonności, wskazano funkcjonariuszom nową nazwę dla zajmowanych dla nich dotychczas stanowisk. Zdarzało się że gdy funkcjonariusze wykonywali czynności powtarzalne w ramach przyjętych procedur czy też pomocnicze o niskim stopniu skomplikowania nowe stanowisko po zwartościowaniu było niższe w „nowej” hierarchii aniżeli uprzednio zajmowane i osoba, która była kontrolerem celnym stawała się młodszym specjalistą. Wówczas jeżeli zaproponowane uposażenie było niższe od dotychczas przysługującego funkcjonariusz celny zachowywał prawo do dotychczasowego uposażenia. Zdarzało się również, że jeśli w tym względzie były możliwości kadrowe proponowano przejście funkcjonariuszowi, który wykonywał zadania niskozwartościowane na stanowisko, w którym zadania były wyżej zwartościowane i kontroler celny obejmował stanowisko specjalisty czy starszego specjalisty.

W Izbie Celnej w Ł. nie obowiązywał regulamin wynagradzania. Stanowisko młodszego specjalisty Służby Celnej posiadało trzy grupy uposażenia: I, II i III. Stanowisko specjalisty Służby Celnej posiadało grupy uposażenia zasadniczego IV, V, VI, VII i VIII. Stanowisko starszego specjalisty Służby Celnej posiadało grupy uposażenia zasadniczego IX, X, XI i XII. O zakwalifikowaniu funkcjonariusza do danej grupy uposażania decyduje stanowisko służbowe, które funkcjonariusz otrzymał w wyniku procesu wartościowania. Przyjęta została praktyka zakwalifikowania wszystkich funkcjonariuszy do najniższych mnożników w danej grupie, co umożliwiało przyznanie awansu w postaci podwyższenia uposażenia zasadniczego.

Wyrokiem z dnia 19 czerwca 2015 roku Sądu Okręgowego w Łodzi, XVIII Karny, powód został uniewinniony. Sąd Apelacyjny, II Wydział Karny, sygn. akt II AKa 263/15 z dnia 29 marca 2016 roku utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi.

Powód zgłosił się do służby w dniu 25 czerwca 2015 roku i wniósł o wyznaczenie mu stanowiska służbowego, określenie stopnia służbowego z uwzględnieniem jego kwalifikacji, oraz przebiegu służby na dzień zwolnienia ze służby, określenie terminu podjęcia służby z możliwością uzgodnienia tego terminu z powodem, określenia miejsca podjęcia służby, określenia uposażenia.

Pismem z dnia 29 marca 2016 roku powód ponownie zgłosił się do służby.

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2016 roku pracodawca dokonał obliczenia punktów w zakresie jaki powodowi został przyznany stopień ustalony na podstawie obowiązującej ustawy. Powód zdobył następujące punkty:

1. staż na dzień 31.03.2016 r.: 23 lata 5 pkt,

2. uprawnienia do prowadzenia szkoleń - 0 pkt,

3. wykształcenie wyższe ekonomiczne -4 pkt,

4. studia podyplomowe - 0 pkt,

5. udział w misjach zagranicznych - 0 pkt.

6. stanowisko - inspektor celny - 4 pkt,

7. stopień: starszy dyspozytor celny - 2 pkt,

Łącznie: 15 punktów

W piśmie wskazano, iż na dzień rozwiązania stosunku służby powód posiadał stopień służbowy dyspozytora celnego, jednak przy nieprzerwanym zatrudnieniu w roku 2008 otrzymałby awans na starszego dyspozytora celnego. W piśmie wskazano również, iż określenie stopni służbowych następowało u pozwanej w listopadzie 2009 roku, a zgodnie z ustawą o Służbie Celnej mianowanie na wyższy stopień służbowy następowało nie później niż po odbyciu 5 lat służby w stopniu. Zaproponowano, aby powód otrzymał wyższy stopień na poziomie starszego aspiranta celnego.

Z dniem 6 kwietnia 2016 roku powód został przywrócony do Służby Celnej na stanowisku specjalisty Służby Celnej, z uposażeniem zasadniczym przy zastosowaniu kwoty bazowej w wysokości 1,627 wg VIII grupy zaszeregowania wynoszącej 3.048,80 zł, stopień służbowy - straszy aspirant celny w korpusie aspirantów Służby Celnej, z dodatkiem stażowym, miejsce pełnienia służby określono jako Urząd Celny I w Ł., Referat Dozoru w Ł..

Wartość stanowiska służbowego powoda wynosi - 1,64.

Uposażenie miesięczne T. J. liczone według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy wynosi 4.793,19 zł brutto.

W Referacie Dozoru i Kontroli w kwietniu 2016 roku służbę pełniło:

- 8 specjalistów Służby Celnej,

- 7 starszych specjalistów Służby Celnej,

- 4 młodszych ekspertów Służby Celnej,

- 1 ekspert Służby Celnej.

Sąd I instancji ustalił, że w Referacie Kontroli i Dozoru na stanowisku specjalisty Służby Celnej do zadań należy: wykonywanie okresowych lub doraźnych kontroli obrachunkowych stanu zapasów i obrotu wyrobami akcyzowymi (wartość zadania 3, czasochłonność stanowiska 4,04), kontrola przestrzegania przepisów prawa podatkowego przez bezpośrednie uczestnictwo funkcjonariusza celnego w czynnościach związanych z działalnością objętą kontrolą (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 3,91), kontrola dokumentacji dotyczącej niektórych wyrobów akcyzowych (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 13,40), prowadzenie postępowania mandatowego (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 0,90) ,prowadzenie oględzin miejsc i opiniowanie wniosków dotyczących utworzenia składu celnego, składu podatkowego, magazynu czasowego składowania oraz miejsca wyznaczonego lub uznanego (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 0,50), pobieranie próbek wyrobów w celu ich zbadania (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 0,50), obsługa zgłoszeń celnych w procedurze uproszczonej poza godzinami pracy w urzędzie celnym w Systemie Kontroli Eksportu (...) w oparciu o krajowe i wspólnotowe kryteria ryzyka oraz w Nowym Skomputeryzowanym Systemie Tranzytowym (...) w zakresie dotyczącym potwierdzania wywozu (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 33,42), kontrola wyrobów energetycznych w zakresie zawartości substancji stosowanych do ich znakowania i barwienia (wartość zadania 1, czasochłonność stanowiska 10,59), przyjmowanie zgłoszeń dotyczących zamierzonej produkcji, przemieszczania i obrotu niektórymi wyrobami akcyzowymi oraz innych informacji wynikających z przepisów o kontroli niektórych wyrobów akcyzowych (wartość zadania 1, czasochłonność stanowiska 1,79), nakładanie, sprawdzanie i zdejmowanie zamknięć urzędowych (wartość zadania 1, czasochłonność stanowiska 12,66), dokonywanie urzędowych adnotacji związanych z powstaniem i wykonaniem zobowiązań podatkowych na dokumentach potwierdzających złożenie zabezpieczenia akcyzowego (wartość zadania 1, czasochłonność stanowiska 1,88), prowadzenie kancelarii komórki (wartość zadania 1, czasochłonność stanowiska 6,42), archiwizowanie dokumentacji (wartość zadania 1, czasochłonność stanowiska 6,32), kontrola wolnych obszarów celnych, składów wolnocłowych, składów celnych, magazynów czasowego składowania (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 3,67).

Przed zwolnieniem powoda ze służby decyzje były podejmowane dwuosobowo przez rewidenta i rachmistrza, który analizował wartości. Następnie decyzje podpisywał Naczelnik. Po przywróceniu do służby powód również podejmuje decyzje na etapie kontroli, następnie sporządza z tego raport.

Z dniem 1 marca 2017 r. powołano do życia Krajową Administrację Skarbową ustawą z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1947 ze zm.). Zgodnie z ustawą z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej powód przyjął nowe warunki pełnienia służby.

Sytuacja pracownicza J. D. (1) wygląda następująco:

Pracownik rozpoczął pracę w dniu 7 września 1991 r. na stanowisku młodszego kontrolera celnego, wówczas posiadał wykształceniem średnie. Wykształcenie wyższe uzyskał w 1996 roku, dyplom – inżynier elektryk. W dniu 8 października 1994 roku otrzymał awans na starszego kontrolera celnego. W 1998 r. otrzymał awans na stanowisko Inspektora Służby Celnej. W roku 1999 J. D. uzyskał tytułu magistra zarządzania. Następnie w dniu 1 lipca 2000 roku awansował na stopień dyspozytora celnego. W dniu 29 września 2000 roku został zdegradowany ze stanowiska służbowego kierownika zmiany na stanowisko inspektora. W dniu 30 listopada 2009 roku na skutek przewartościowaniu J. D. uzyskał na mocy mianowania stopień aspiranta celnego w korpusie oficerskim. Następnie w dniu 28 stycznia 2010 roku uzyskał stopień starszego aspiranta.

W dniu 10 grudnia 2010 r. nastąpiło wartościowanie stanowiska, i tak J. D. uzyskał stanowisko służbowe młodszego eksperta służby celnej. Wartość stanowiska służbowego wynosiła 3.61.

Sytuacja pracownicza J. R. wygląda następująco:

Pracownik rozpoczynając pracę w dniu 10 listopada 1993 roku posiadał wykształcenie wyższe techniczne - mgr inż. elektrotechnik. W dniu 8 listopada 1996 roku funkcjonariusz uzyskał stopień kontrolera. W dniu 18 stycznia 1999 r. uzyskał stopień starszego kontrolera celnego. W dniu 12 lutego 2001 r. uzyskał stopień dyspozytora celnego. Z dniem 1 czerwca 2006 r. W dniu 1 października 2006 roku uzyskał awans na stanowisko Inspektora Celnego. W dniu 1 stycznia 2008 roku nadano mu stopień służbowy dyspozytora celnego. Z dniem 30 listopada 2009 roku J. R. został mianowany na stopień aspiranta celnego w korpusie aspirantów Służby Celnej. W dniu 21września 2010 r. został mianowany na stopień służbowy starszego aspiranta.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Izbie Celnej w Ł. - Urząd Celny I w Ł. - Oddział Celny I w Ł. - Referat Kontroli Zgłoszeń Celnych i Procedur Uproszczonych - stanowisko młodszego eksperta Służby Celnej. Wartość stanowiska służbowego wynosi 3.53.

Sytuacja pracownicza D. K. (1) wygląda następująco:

D. K. (1) posiada wykształcenie: magister ekonomii. W dniu 16 października 2000 roku został mianowany na stanowisko młodszego kontrolera celnego, stopień aplikant celny. W dniu 1 lutego 2002 roku został mianowany na stopień służbowy młodszego rewidenta celnego. W dniu 16 października 2003 roku został mianowanie do służby stałej. W dniu 1 lutego 2006 roku otrzymał stopień służbowy - rewidenta celnego. W dniu 1 lutego 2007 roku D. K. otrzymał awans na stanowisko kontrolera celnego. Decyzją z dnia 28 lutego 2007 roku został zawieszony w wykonywaniu obowiązków służbowych. Postanowieniem Prokuratury Okręgowej w Łodzi z dnia 17 stycznia 2008 r. częściowo umorzono śledztwo w stosunku do D. K.. Decyzją z dnia 30 stycznia 2008 r. uchylono decyzję o zawieszeniu w wykonywaniu obowiązków służbowych. W dniu 1 października 2009 roku otrzymał stopień służbowy starszego rewidenta celnego. W dniu 30 listopada 2009 r. D. K. został mianowany na stopień służbowy młodszego rachmistrza celnego w korpusie podoficerów Służby Celnej.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Izbie Celnej w Ł. - Wydział Kontroli przedsiębiorców - stanowisko służbowe eksperta służby celnej, stopień służbowy młodszego rachmistrza. Wartość stanowiska służbowego wynosił 4.51.

Sytuacja pracownicza P. M. (1) wygląda następująco:

P. M. (1) w dniu podjęcia pracy posiadał wykształcenie średnie. Prace dla pozwanej rozpoczął w dniu 27 stycznia 1995 r. na stanowisku kontrolera celnego. P. M. posiadał stopień służbowy młodszy dyspozytor celny. W dniu 26 stycznia 2008 roku P. M. awansował na stanowisko starszego kontrolera celnego. Z dniem 1 lutego 2010 roku został mianowany na stopień aspiranta celnego w korpusie aspirantów Służby Celnej.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Izbie Celnej w Ł. - Urząd Celny I w Ł. - Referat Kontroli (...), stanowisko eksperta służby celnej, w stopniu aspiranta. Wartość stanowiska służbowego wynosiła 4.55.

Sytuacja pracownicza J. J. (1) wygląda następująco:

J. J. (1) w momencie podjęcia pracy posiadał wykształcenie średnie - wykształcenie techniczne - technik mechanik.. Pracę rozpoczął w dniu 1 kwietnia 1997 r. na stanowisku młodszego kontrolera celnego. W dniu 1 października 2005 roku otrzymał awans na stanowisko kontrolera celnego, natomiast w dniu 1 października 2005 roku na stanowisko starszego kontrolera celnego. W dniu 1 października 2008 roku nadano mu stopień służbowy starszego rewidenta celnego. Następnie w dniu 1 października 2009 roku awansuje na stanowisko inspektora celnego.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Izbie Celnej w Ł. - Urząd Celny II w Ł. - Oddział Celny II w Ł. na stanowisku młodszego eksperta Służby Celnej. Wartość stanowiska służbowego wynosiła 3.81.

Sytuacja pracownicza K. Z. (1) wygląda następująco:

K. Z. (1) w momencie podjęcia pracy w dniu 2 grudnia 1991 roku na stanowisku młodszego kontrolera celnego posiadał wykształcenie wyższe - mgr inż. elektronik okrętowy. Z dniem 1 maja 1995 roku otrzymał stanowisko kontrolera celnego. Następnie otrzymał stanowisko starszego kontrolera celnego. W dniu 1 marca 1999 roku K. Z. objął stanowisko Inspektora Celnego. Pracownik posiadał stopień starszego dyspozytora celnego. W dniu 1 lutego 2010 roku został mianowany na stopień starszego aspiranta celnego.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Izbie Celnej w Ł. - Urząd Celny II w Ł. - Oddział Celny II w Ł., stanowisko starszego specjalisty, w stopniu starszego aspiranta. Wartość stanowiska służbowego 3.09.

Sytuacja pracownicza M. F. wygląda następująco:

M. F. posiadając wykształcenie średnie został przyjęty do pracy w dniu 12 czerwca 1989 roku na stanowisku młodszego kontrolera celnego. Następnie dniu 13 czerwca 1992 roku objął stanowiska kontrolera celnego, natomiast z dniem 1 listopada 1993 roku starszego kontrolera celnego. Z dniem 21 kwietnia 2009 r. pracownik uzyskuje stanowisko Inspektora Celnego. M. F. posiadał stopień starszy dyspozytor celny. W dniu 1 marca 2004 roku został kierownikiem Referatu (...) Kalkulacyjnych w Urzędzie Celnym w Ł.. Następnie otrzymał stopień podkomisarza celnego w korpusie oficerów młodszych Służby Celnej. M. F. zajmował stanowisko Kierownika Oddziału Celnego.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Izbie Celnej w Ł. - Urząd Celny II w Ł. m- Oddział Celny w Ł. na stanowisku kierownika oddziału celnego. Wartość stanowiska służbowego 10.00.

Sytuacja pracownicza J. P. (1) wygląda następująco:

W momencie podjęcia pracy J. P. posiadała wykształcenie wyższe - mgr inż. Elektryk. Pracownik rozpoczął pracę w dniu 19 grudnia 1993 roku na stanowisku młodszego kontrolera celnego. W dniu 1 kwietnia 1998 roku został awansowany na stanowisko kierownika Posterunku Celnego w W.. Następnie został mianowany na stanowisko Kierownika referatu/posterunku wraz z nadaniem stopnia służbowego Starszy dyspozytor celny. Z dniem 1 maja 2002 roku objął stanowisko kierownika oddziału. Z dniem 1 lutego 2007 roku nadano mu stopień służbowy młodszego aspiranta celnego. W dniu 13 sierpnia 2008 roku powierzono mu obowiązki Naczelnika Urzędu Celnego II w Ł.. Następnie został powołany na stanowisko Naczelnika Urzędu Celnego II w Ł.. Z dniem 30 listopada 2009 roku mianowano go na stopień podkomisarza celnego w korpusie oficerów młodszych Służby Celnej, a w dniu 21 września 2010 roku na stopień komisarza celnego w służbie oficerów młodszych Służby Celnej.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Izbie Celnej w Ł., Urząd Celny II w Ł., stanowisko na które został powołany miało nie ulec zmianie. Wartość stanowiska służbowego wynosi 12.00.

Sytuacja pracownicza K. K. (1) wyglądała następująco:

W dniu 2 sierpnia 1993 roku K. K. (1) został zatrudniony na stanowisku kontrolera celnego. W dniu 1 października 2007 roku otrzymał awans na stanowisko inspektora celnego, z miejscem pełnienia służby Oddział Celny I w L..

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Urzędzie Celnym I w Ł. - Oddział Celny I w L. - Referat Zgłoszeń Celnych i Procedur Uproszczonych, na stanowisku starszego specjalisty Służby Celnej. Wartość stanowiska służbowego wynosiła 2.53.

Sytuacja pracownicza H. K. wyglądała następująco:

W dniu 15 września 1993 roku H. K. został zatrudniony na stanowisku kontrolera celnego. W dniu 1 lutego 2007 roku otrzymał awans na stanowisko inspektora celnego.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Urzędzie Celnym I w Ł. - Oddział Celny I w L. - Referat Zgłoszeń Celnych i Procedur Uproszczonych, na stanowisku starszego specjalisty Służby Celnej. Wartość stanowiska służbowego 2.54.

Sytuacja pracownicza D. S. (1) wyglądała następująco:

W dniu 2 listopada 1981 roku D. S. (1) została zatrudniona na stanowisku młodszego kontrolera celnego. W dniu 1 października 1998 roku otrzymała awans na stanowisko inspektora celnego, a z dniem 30 listopada 2009 roku została mianowana na stopień młodszego aspiranta celnego.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymała propozycję pełnienia służby w Urzędzie Celnym II w Ł. - Oddział Celny II w L., na stanowisku młodszego specjalisty Służby Celnej. Wartość stanowiska służbowego wynosi 1.30.

Sytuacja pracownicza W. D. (1) wyglądała następująco:

W dniu 1 sierpnia 1998 roku W. D. (1) został zatrudniony na stanowisku młodszego kontrolera celnego. W dniu 1 października 2006 roku otrzymał awans na stanowisko inspektora celnego, a z dniem 30 listopada 2009 roku został mianowany na stopień młodszego aspiranta celnego.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Urzędzie Celnym II w Ł. - Oddział Celny II w L., na stanowisku specjalisty Służby Celnej. Wartość stanowiska służbowego wynosi 2.33.

Sytuacja pracownicza D. S. (2) wyglądała następująco:

W dniu 1 grudnia 1981 roku D. S. (2) została zatrudniona na stanowisku kontrolera celnego. W dniu 1 lipiec 2000 roku została mianowana na stanowisko inspektora celnego, a z dniem 16 marca 2009 roku została przeniesiona do Referatu I. w Izbie Celnej w Ł..

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Urzędzie Celnym II w Ł. - Oddział Celny II w L., na stanowisku młodszego specjalisty Służby Celnej. Wartość stanowiska służbowego wynosi 1.16.

Sytuacja pracownicza E. P. wyglądała następująco:

W dniu 3 marca 1992 roku E. P. została zatrudniona na stanowisku kontrolera celnego. Od 3 kwietnia 2006 roku pełniła służbę w Oddziale Celnym II w Ł., na stanowisku inspektora celnego, w stopieniu dyspozytora celnego. W dniu 30 listopada 2009 roku została mianowana na stopień aspiranta celnego.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Urzędzie Celnym II w Ł. - Oddział Celny II w L., na stanowisku specjalisty Służby Celnej. Wartość stanowiska służbowego wynosi 2.13.

Sytuacja pracownicza D. J. wyglądała następująco:

W dniu 1 czerwca 2000 roku D. J. została mianowana do służby stałej na stanowisku naczelnik działu/oddziału w stopniu aspiranta celnego. Od 1 lutego 2006 roku pełniła służbę w Referacie znaków Skarbowych Akcyzy na stanowisku eksperta celnego.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Urzędzie Celnym I w Ł. - Oddział Celny I w L., na stanowisku młodszego specjalisty Służby Celnej. Wartość stanowiska służbowego wynosi 1.03.

Sytuacja pracownicza M. G. wyglądała następująco:

W dniu 23 stycznia 1990 roku M. G. został zatrudniony na stanowisku młodszego kontrolera celnego. W dniu 1 lutego 2006 roku otrzymał awans na stanowisko inspektora celnego.

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Urzędzie Celnym I w Ł. - Referat Kontroli (...), na stanowisku młodszego eksperta Służby Celnej. Wartość stanowiska służbowego wynosi 3.59.

Sytuacja pracownicza K. G. wyglądała następująco:

W dniu 6 sierpnia 1992 roku K. G. został zatrudniony na stanowisku kontrolera celnego. W dniu 1 lutego 2006 roku otrzymał awans na stanowisko inspektora celnego, a z dniem 1 stycznia 2007 roku został powołany na stanowisko Kierownika Oddziału Celnego I w Ł..

Z dniem 27 grudnia 2010 roku, w związku z wartościowaniem stanowisk, otrzymał propozycję pełnienia służby w Urzędzie Celnym I w Ł. - Oddział Celny I w Ł., na stanowisku kierownika Oddziału Celnego. Wartość stanowiska służbowego wynosi 10.00.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo podlega oddaleniu jako niezasadne. Na wstępie Sąd I instancji wskazał, iż z dniem 1 marca 2017 r. administracja skarbowa przeszła znaczną reformę, której rezultatem było powołanie do życia Krajowej Administracji Skarbowej ustawą z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1947 ze zm.). Istotne znaczenie w procesie wdrażania Krajowej Administracji Skarbowej, odegrała ustawa z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej Ustawa ta zawiera między innymi szczególne regulacje dotyczące pracowników, którzy stali się jednocześnie pracownikami Krajowej Administracji Skarbowej na warunkach i zasadach określonych w tej ustawie.

Zgodnie z art. 159 pkt 2 i 3 straciły moc:

ustawa z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (Dz.U. z 2015 r. poz. 578 oraz z 2016 r. poz. 1810);

ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1799);

Zgodnie z Art. 160 ust. 4 Izbę administracji skarbowej łączy się z, mającymi siedzibę w tym samym województwie, izbą celną i urzędem kontroli skarbowej.

5. Izba administracji skarbowej wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki łączonych jednostek, bez względu na charakter stosunku prawnego, z którego te prawa i obowiązki wynikają.

6. Należności i zobowiązania izby celnej oraz urzędu kontroli skarbowej stają się należnościami i zobowiązaniami izby administracji skarbowej.

Na mocy art. 165 ust. 3. Pracownicy zatrudnieni w izbach celnych oraz urzędach kontroli skarbowej oraz funkcjonariusze celni pełniący służbę w izbach celnych albo w komórkach urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych stają się z dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, z zastrzeżeniem art. 170, odpowiednio pracownikami zatrudnionymi w jednostkach organizacyjnych Krajowej Administracji Skarbowej, zwanych dalej „jednostkami KAS”, albo funkcjonariuszami (...)Skarbowej, zwanymi dalej „funkcjonariuszami”, pełniącymi służbę w jednostkach KAS i zachowują ciągłość pracy i służby. W sprawach wynikających ze stosunku pracy i stosunku służbowego stosuje się przepisy dotychczasowe.

7. Dyrektor Krajowej (...) Skarbowej, dyrektor izby administracji skarbowej oraz dyrektor Krajowej Szkoły Skarbowości składają odpowiednio pracownikom oraz funkcjonariuszom, w terminie do dnia 31 maja 2017 r., pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, która uwzględnia posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania.

W niniejszym sprawie powód dochodził przywrócenia do na stanowisko służbowe eksperta oraz wyrównanie należnego uposażenia stanowiącego różnicę między tym faktycznie wypłacanym na stanowisku specjalisty Służby Celnej a tym jakie powód winien jego zdaniem otrzymywać na staowisku eksperta.

Zgodnie z art. 184 ust.1. W sprawach ze stosunku służbowego, zaistniałych przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Przechodząc do istoty sprawy Sąd I instancji wskazał, że przypomnieć należy, że powód został zawieszony w dniu 28 lutego 2007 roku w czynnościach funkcjonariusza celnego Izby Celnej w Ł., następnie został zwolniony ze służby z dniem 5 stycznia 2009 roku na podstawie art. 26 pkt 13 w zw. z art. 27 ust. 1 w zw. z art. 81 ustawy o Służbie Celnej z 24 lipca 1999 roku (Dz.U. nr 156 poz. 1641 z późn zm.) oraz art. 104 k.p.a.(Dz.U. z 2000 r. nr 98 poz. 1071 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 26 ust. 13 ustawy o Służbie Celnej funkcjonariusza celnego można zwolnić ze służby w wypadku upływu 12 miesięcy okresu zawieszenia w pełnieniu obowiązków służbowych, jeżeli nie ustąpiły przyczyny będące podstawą zawieszenia.

Zgodnie z art. 109 ust. 2 ustawy o Służbie Celnej z 27 sierpnia 2009 roku w przypadku prawomocnego uniewinnienia - funkcjonariusza, na jego wniosek, przywraca się do służby na poprzednich warunkach. W przypadku takim funkcjonariusz powinien zgłosić się do służby w ciągu 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku (ust. 2 art. 109). Do przywracanego do służby funkcjonariusza - w myśl ust. 3 art. 109 - przepis art. 108 stosuje się odpowiednio.

Wskazany art. 108 w brzmieniu obowiązującym do dnia 4 listopada 2016 roku stanowił, że w przypadku uchylenia lub stwierdzenia nieważności decyzji o zwolnieniu ze służby, kierownik urzędu niezwłocznie wyznacza funkcjonariuszowi stanowisko służbowe zgodne z jego kwalifikacjami i dotychczasowym przebiegiem służby oraz określa termin podjęcia służby, miejsce pełnienia służby oraz stopień służbowy i uposażenie nie niższe od dotychczasowego (ust. 1). Prawo do uposażenia powstaje z dniem podjęcia służby, chyba że po zgłoszeniu się do służby zaistniały okoliczności usprawiedliwiające jej niepodjęcie. (ust. 2). W przypadkach o których mowa w ust. 1, funkcjonariuszowi przywróconemu do służby przysługuje za okres pozostawania poza służbą świadczenie pieniężne równe uposażeniu na stanowisku zajmowanym przed zwolnieniem, nie więcej jednak niż za okres 6 miesięcy i nie mniej niż za miesiąc. Świadczenie pieniężne wypłaca się w terminie 14 dni od dnia złożenia przez funkcjonariusza pisemnego wniosku wraz z dokumentem potwierdzającym fakt przywrócenia do służby (ust. 3). Okres, za który funkcjonariuszowi przysługuje świadczenie pieniężne, wlicza się do okresu służby, od którego zależą uprawnienia i świadczenia należne funkcjonariuszowi (ust.4). Za okres pozostawania poza służbą funkcjonariuszowi nie przysługuje prawo do urlopów, o których mowa w art. 138 (ust. 5).

Sąd I instancji wskazał, że w rozpoznawanej sprawie powód został uniewinniony od stawianych mu zarzutów wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi, XVIII Karny z dnia 19 czerwca 2015 roku. Następnie wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sąd Apelacyjny, II Wydział Karny, sygn. akt II AKa 263/15 z dnia 29 marca 2016 roku. W zakreślonym przepisami terminie - 29 marca 2016 roku powód zgłosił się do służby. Decyzją Dyrektora Izby Celnej w Ł. został w dniu 6 kwietnia 2016 roku przywrócony do służby na stanowisku specjalisty Służby Celnej , w stopniu starszy aspirant celny w korpusie aspirantów Służby Celnej w Urzędzie Celnym I w Ł. - Referat Dozoru w Ł.. Powód podnosił, iż winien zostać przywrócony na wyższe stanowisko służbowe - eksperta Służby Celnej - co wiąże się bezpośrednio z przyznaniem mu wyższego uposażenia. W pierwszej kolejności zatem należy rozważyć możliwość zakwalifikowania na wyższe stanowisko służbowe, gdyż roszczenie o wyrównanie uposażenia jest roszczeniem wtórnym, uzależnionym od wskazanego ustalenia.

Sąd Rejonowy podkreślił, iż odnosząc się do powyższej spornej kwestii przypomnienia wymaga, że na dzień zwolnienia powoda ze służby obowiązywało wydane na podstawie ustawy o Służbie Celnej z 24 lipca 1999 r. rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie stanowisk służbowych funkcjonariuszy celnych oraz szczegółowego trybu nadawania im stopni z dnia 30 marca 2000 r. (Dz. U. Nr 25, poz. 301). Rozporządzenie to określało między innymi stanowiska służbowe funkcjonariuszy celnych oraz wymagane kwalifikacje do ich zajmowania w zakresie wykształcenia i praktyki zawodowej. W przypadku izb celnych i urzędów celnych przewidziane były, wyliczając od najniższego, następujące stanowiska:

- referent,

- młodszy kontroler celny,

- kontroler celny,

- starszy kontroler celny,

- inspektor celny.

Dalsze stanowiska były to stanowiska kierownicze i eksperckie. Powód w dacie zwolnienia go ze służby w 2008 roku zajmował stanowisko inspektora celnego ze stopniem starszego dyspozytora celnego. Przy czym awans ze stanowiska starszego Kontrolera Celnego na stanowisko Inspektora Celnego nastąpił w dniu 1 lutego 2007, natomiast w dniu 18 lutego 2007 roku powód został zawieszony w pełnieniu obowiązków. Do dnia zawieszenia powód pełnił te same obowiązki co zajmując stanowisko Starszego Kontrolera celnego.

W 2016 roku, kiedy powód został przywrócony do pracy, obowiązywały przepisy nowej ustawy o Służbie Celnej z 2009 roku i w konsekwencji wydanego na jej podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 2010 roku w sprawie stanowisk służbowych funkcjonariuszy celnych, trybu awansowania oraz dokonywania zmian na stanowiskach służbowych (t.j. Dz. U. z 2016 roku, poz. 334), wydanego na podstawie delegacji zawartej w art. 113 ust. 3 ustawy. Rozporządzenie to w sposób odmienny niż poprzednie określiło kategorie stanowisk służbowych funkcjonariuszy celnych, wymagane kwalifikacje do zajmowania stanowisk służbowych, tryb awansowania na stanowiska służbowe i dokonywania na nich zmian. Przede wszystkim wprowadzony został w § 2 zdecydowany podział na trzy kategorie stanowisk służbowych, to jest na kierownicze, eksperckie i specjalistyczne. W przypadku izb celnych i urzędów celnych przewidziane zostały, wyliczając od najniższego,

trzy stanowiska specjalistyczne:

- młodszego specjalisty Służby Celnej,

- specjalisty Służby Celnej,

- starszego specjalisty Służby Celnej,

oraz cztery stanowiska eksperckie:

- młodszy ekspert Służby Celnej,

- ekspert Służby Celnej,

- dziekan,

- starszy ekspert Służby Celnej.

Najistotniejsza wprowadzona zmiana polegała jednak na tym, że nowe stanowiska służbowe i ich pozycja w hierarchii stanowisk uzależnione zostały od tzw. wartości zadań wykonywanych przez danego funkcjonariusza. Przepis art. 114 ustawy o Służbie Celnej z 2009 roku ustanowił, że stanowiska służbowe funkcjonariuszy podlegają opisowi i wartościowaniu. W art. 114 ust. 2 przewidziane zostało upoważnienie dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze zarządzenia zasad dokonywania opisów i wartościowania stanowisk służbowych. Na dzień przywrócenia powoda do służby obowiązywało zarządzenie Ministra Finansów nr 40 z dnia 14 października 2013 roku w sprawie zasad dokonywania opisów i wartościowania stanowisk służbowych funkcjonariuszy celnych (Dz.Urz.MF.2016.25 t.j. z dnia 2016.03.21).

Istotne jest to, że żaden przepis nie wprowadził regulacji pozwalającej na proste przyporządkowanie „starego” stanowiska, to jest o nazwie przyjętej w oparciu o ustawę o Służbie Celnej z 1999 roku, „nowemu” stanowisku, to jest o nazwie przyjętej w oparciu o ustawę o Służbie Celnej z 2009 roku. Od chwili wejścia w życie przywołanej w życie regulacji rekrutacja na dane stanowisko odbywała się na podstawie punktacji ściśle określonej w § 6 zarządzenia uwzględniającej wartość realizowanych zadań, określoną w załączniku nr 2 do zarządzenia, oraz czasochłonność ogólną i czasochłonność stanowiskową. Wskazać należy, że zgodnie z art. 222 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej dotychczasowi funkcjonariusze celni stają się funkcjonariuszami w rozumieniu nowej pragmatyki służbowej i na zasadach ustanowionych tą ustawą. Regulacja zawarta w art. 222 ustawy stanowi element szerszej zmiany wynikłej na gruncie wejścia w życie nowej ustawy o Służbie Celnej z 27 lipca 2009 r. i związanej z tym reorganizacji stopni służbowych funkcjonariuszy tej służby. Ustawodawca, wprowadzając nowe warunki służby, w tym stopnie służbowe, stanowiska i uposażenie, jednocześnie przewidział zmianę dotychczasowych stosunków służbowych funkcjonariuszy celnych w stosunki kreowane nową ustawą, co znalazło odzwierciedlenie w przepisach przejściowych. Zgodnie z art. 222 ust. 3 w terminie do dnia 31 grudnia 2010 r. kierownik urzędu przedstawia funkcjonariuszom celnym, o których mowa w ust. 1, pisemną propozycję określającą, zgodnie z przepisami rozdziału 8 i 10 ustawy, miejsce pełnienia służby, stanowisko i uposażenie. W myśl ust. 4 art. 222, w przypadku, o którym mowa w ust. 3, jeżeli zaproponowane uposażenie jest niższe od dotychczas przysługującego, funkcjonariusz celny zachowuje prawo do dotychczasowego uposażenia. Funkcjonariusz celny, któremu przedstawiono propozycję przewidzianą w ust. 3, składa - w terminie 7 dni od dnia otrzymania propozycji - oświadczenie o przyjęciu albo o odmowie jej przyjęcia. Niezłożenie oświadczenia w tym terminie jest równoznaczne z odmową przyjęcia tej propozycji (ust. 5 art. 222 ustawy).

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym analizowany był charakter prawny "pisemnej propozycji" wskazanej w art. 222 ustawy, w oparciu o którą to analizę sformułowano pogląd, iż "pisemna propozycja określająca warunki pełnienia służby" nie ma charakteru decyzji administracyjnej. NSA jednoznacznie wskazał, że ustalenie nowych warunków pełnienia służby stanowi jednostronne rozstrzygnięcie organu administracji publicznej, które ma wiążące konsekwencje dla indywidualnie określonego podmiotu i konkretnego stosunku administracyjnoprawnego. Prowadzi bowiem do zmiany istotnych elementów stosunku służbowego. W następstwie przyjęcia pisemnej propozycji przez funkcjonariusza organ winien wydać decyzję administracyjną, w której określa nowe warunki służby w zakresie powierzenia pełnienia obowiązków służbowych na określonym stanowisku (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w W. z dnia 11 czerwca 2012 r. sygn. II SA/Wa 816/12, opubl. Legalis Numer 842241; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 listopada 2012 r. sygn. I OSK 2689/12, opubl. Legalis Numer 1120675).

Przed zwolnieniem ze służby powód zajmując stanowiska Inspektora celnego ze stopniem starszego dyspozytora celnego. Do jego obowiązków należało wówczas dokonywanie odpraw celnych w imporcie i eksporcie, zajmowanie się rewizjami celnymi, badaniami dokumentów, obliczaniem należności celno- podatkowych.

Nowe stanowiska służbowe funkcjonariuszy celnych pełniących służbę w Izbie Celnej w Ł. określono zgodnie z zasadami wartościowania stanowisk obowiązujących od 14 października 2013 r. do 1 marca 2017 r. na podstawie zarządzenia nr 40 Ministra Finansów w sprawie zasad dokonywania opisów i wartościowania stanowisk służbowych funkcjonariuszy celnych (Dz.Urz.MF.2016.25 t.j. z dnia 2016.03.21). Nowe stanowiska służbowe i ich pozycja w hierarchii stanowisk uzależniona została od wartościowania zadań wykonywanych przez danego funkcjonariusza. Przeprowadzono wartościowanie stanowisk w stosunku do rodzaju wykonywanych zadań oraz ich wartości i czasochłonności, wskazano funkcjonariuszom nową nazwę dla zajmowanych dla nich dotychczas stanowisk. Zgodnie z § 6 ust. 3 zarządzenia czasochłonność ogólną stanowi procentowy udział czasu realizacji danego zadania w stosunku do czasu realizacji wszystkich zadań komórki organizacyjnej. Suma czasochłonności ogólnej wszystkich zadań komórki organizacyjnej wynosi 100%. Natomiast czasochłonność stanowiskową stanowi procentowy udział czasu realizacji danego zadania w stosunku do czasu realizacji wszystkich zadań na stanowisku służbowym. Suma czasochłonności stanowiskowej wszystkich zadań realizowanych na stanowisku służbowym wynosi 100% (ust. 6). Czasochłonność stanowiskowa jest ustalana dla zadań realizowanych na stanowisku służbowym, według zasad określonych w załączniku nr 4 do zarządzenia (ust. 7). Wartość stanowiska służbowego określa się na podstawie sumy iloczynów wartości zadań realizowanych na stanowisku służbowym i ich czasochłonności stanowiskowej, zgodnie ze wzorem określonym w załączniku nr 1 do zarządzenia (ust. 8). Wartość stanowiska służbowego odpowiadającą poszczególnym stanowiskom służbowym określa załącznik nr 5 do zarządzenia (ust. 9).

Większą wartość mają zadania związane z podejmowaniem działań władczych w zakresie imperium wobec podmiotów trzecich wiążące się w koniecznością posiadania większej wiedzy i umiejętności, dokonywaniem w oparciu o dowody zebrane w postępowaniu, ustaleń stanu faktycznego, oceny tego stanu faktycznego, subsumcji tego stanu faktycznego do określonej normy prawnej, stosowania przepisów prawnych i ich interpretacji, a także większej odpowiedzialności w zakresie podejmowanych działań i wiążącego się z tym większego stresu. Działalność orzecznicza związana z prowadzeniem postępowań podatkowych, celnych, sprawdzających i kontroli, wydawaniem decyzji, postanowień zezwoleń, prowadzeniem postępowań karnych skarbowych i wykonywanie uprawnień oskarżyciela publicznego i organu prowadzącego postępowania karnoskarbowe. Jak i również czynności związane z interpretacją przepisów i zarządzaniem oraz kierowaniem komórkami. Najniżej wartościowane są zadania związane z archiwizacją dokumentów, prowadzeniem akt spraw, prowadzeniem kancelarii, ewidencjonowaniem dokumentów i danych, wprowadzeniem ich do systemu komputerowego, przyjmowanie, sprawdzanie pod względem formalnym i rachunkowym oraz ewidencjonowanie składanych deklaracji, saldowanie powstania i wykonania zobowiązania na dokumentach potwierdzających przyjęcie zabezpieczenia majątkowego, wymierzanie opłat w sprawcach celnych, potwierdzanie wywozu towarów poza obszar celny Unii Europejskiej, wydawanie zaświadczeń potwierdzających wywóz towarów poza obszar Unii Europejskiej oraz innych dokumentów związanych z realizacją zadań oddziału celnego, oraz zadania o charakterze pomocniczym.

Oceniając zatem wartość zadań powoda wykonywanych na stanowisku Inspektora celnego Sąd Rejonowy wskazał, iż wartość wykonywanych zadań była niska. Powód nie prowadził postępowań podatkowych, administracyjnych, postępowań karnych oraz karnoskarbowych. Powód nie prowadził żadnych z zadań wyżej wartościowych związanych z prowadzeniem skomplikowanych postępowań administracyjnych, celnych, podatkowych czy postępowań karnych, kończących się wydaniem rozstrzygnięcia w zakresie władztwa publicznego. Zakres działania powoda jak i zadania samej komórki są zadaniami nisko zwartościowanymi.

Jak wskazała strona pozwana postępowania karne prowadzone było przez komórki merytoryczne Urzędu Celnego I w Ł. - Referat Karny Skarbowy, a podobnie jako postępowania celne, podatkowe i administracyjne, przez referaty merytoryczne w Urzędzie Celnym I w Ł., w tym Referat Akcyzy, Referat (...) Kalkulacyjnych i Przeznaczeń Celnych oraz w Oddziale Celnym I tego (...) Sekcja Postępowania

Z dniem 6 kwietnia 2016 roku powód został przywrócony do pracy na stanowisko specjalisty Służby Celnej w Referacie Dozoru i Kontroli. Jego wartość stanowiskowa wynosiła 1.64. Powód prowadził postępowania, zatrzymywał towary, sporządzał dokumentacje i przekazywał ją do Referatu Dochodzeniowo śledczego.

W Referacie Kontroli i Dozoru do zadań na stanowisku specjalisty Służby Celnej należy: wykonywanie okresowych lub doraźnych kontroli obrachunkowych stanu zapasów i obrotu wyrobami akcyzowymi (wartość zadania 3, czasochłonność stanowiska 4,04), kontrola przestrzegania przepisów prawa podatkowego przez bezpośrednie uczestnictwo funkcjonariusza celnego w czynnościach związanych z działalnością objętą kontrolą (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 3,91), kontrola dokumentacji dotyczącej niektórych wyrobów akcyzowych (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 13,40), prowadzenie postępowania mandatowego (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 0,90) ,prowadzenie oględzin miejsc i opiniowanie wniosków dotyczących utworzenia składu celnego, składu podatkowego, magazynu czasowego składowania oraz miejsca wyznaczonego lub uznanego (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 0,50), pobieranie próbek wyrobów w celu ich zbadania (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 0,50), obsługa zgłoszeń celnych w procedurze uproszczonej poza godzinami pracy w urzędzie celnym w Systemie Kontroli Eksportu (...) w oparciu o krajowe i wspólnotowe kryteria ryzyka oraz w Nowym Skomputeryzowanym Systemie Tranzytowym (...) w zakresie dotyczącym potwierdzania wywozu (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 33,42), kontrola wyrobów energetycznych w zakresie zawartości substancji stosowanych do ich znakowania i barwienia (wartość zadania 1, czasochłonność stanowiska 10,59), przyjmowanie zgłoszeń dotyczących zamierzonej produkcji, przemieszczania i obrotu niektórymi wyrobami akcyzowymi oraz innych informacji wynikających z przepisów o kontroli niektórych wyrobów akcyzowych (wartość zadania 1, czasochłonność stanowiska 1,79), nakładanie, sprawdzanie i zdejmowanie zamknięć urzędowych (wartość zadania 1, czasochłonność stanowiska 12,66), dokonywanie urzędowych adnotacji związanych z powstaniem i wykonaniem zobowiązań podatkowych na dokumentach potwierdzających złożenie zabezpieczenia akcyzowego (wartość zadania 1, czasochłonność stanowiska 1,88), prowadzenie kancelarii komórki (wartość zadania 1, czasochłonność stanowiska 6,42), archiwizowanie dokumentacji (wartość zadania 1, czasochłonność stanowiska 6,32), kontrola wolnych obszarów celnych, składów wolnocłowych, składów celnych, magazynów czasowego składowania (wartość zadania 2, czasochłonność stanowiska 3,67).

Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę dokonał porównania sytuacji pracowniczej powoda oraz wszystkich pracowników wskazanych zarówno przez stroną powodową oraz stronę pozwaną. Sąd zwrócił uwagę na fakt, iż wskazani przez strony pracownicy funkcjonariusze w okresie wartościowania wykonywali obowiązki w innych jednostkach organizacyjnych Pozwanej aniżeli, to które wykonywał powód na Oddziale Celnym przed zwolnieniem ze służby.

Wartość stanowiska służbowego powoda po przywróceniu do służby wynosiła 1,64, w związku z czym powód otrzymał propozycję objęcia stanowiska specjalisty Służby Celnej. Powód po przywróceniu do pracy został skierowany do Referatu Kontroli i Dozoru w Urzędzie Celnym I w Ł.. Powód wnosząc o zmianę stanowiska pracy nie wziął pod uwagę, iż na wskazanym Oddziale Celnym nie utworzono stanowisk eksperckich. Co więcej biorąc pod uwagę wysokość wartościowania stanowisk powód osiągnął jedną z najniższych wartości. Podobne wartości osiągnęły: D. S. (1) - 1.30, D. S. (3) - 1.16, D. J. - 1.03 - wszystkim tym pracownikom pozwana zaproponowała stanowisko młodszego specjalisty Służby Celnej. Natomiast osoby, które w momencie wartościowania poza powodem otrzymały propozycję otrzymania stanowiska Specjalisty Służby Celnej to: K. Z. - 3.09, W. D. - 2.33, natomiast, którzy otrzymali propozycję starszego Specjalisty: K. K. - 2.53, H. K. - 2.54. Propozycję wyższego stanowiska pracy - młodszy ekspert Służby Celnej - otrzymali: J. D. - 3.61, J. R. - 3.53, J. J. - 3,81 oraz M. G. - 3.59. Stanowisko, na które chciałaby zostać przywrócony powód zostało zaproponowane w momencie wartościowania: D. K. - 4.51 oraz P. M. - 4.55.

Sąd Rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę wziął pod uwagę orzecznictwo Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2012 roku sygn. akt I PK 163/12 (Legalis Numer 734477), który wskazuje, iż celem art. 109 ustawy o Służbie Celnej z 2009 r. jest wyeliminowanie negatywnych konsekwencji, jakie pociągnęło za sobą wszczęcie postępowania karnego lub karnego skarbowego przeciwko funkcjonariuszowi celnemu. Ustawodawca przyjął, że funkcjonariusz celny nie może ponosić negatywnych konsekwencji, w tym w zakresie istnienia i trwania stosunku służbowego, jeżeli jego wina nie została stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu karnego. Powód został przywrócony do służby w związku z zakończeniem postępowania karnego, w którym stwierdzono jego niewinność prawomocnym wyrokiem sądu karnego, wobec czego należało wyeliminować negatywne konsekwencje wszczęcia i prowadzenia wobec niej postępowania karnego, gdyż tylko wówczas można mówić o respektowaniu konstytucyjnej zasady domniemania niewinności (tak w Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 listopada 2012 roku sygn. akt I PK 163/12).

Analizując akta osobowe wskazanych pracowników obejmujących w momencie wartościowania wyższe stanowiska pracy Sąd Rejonowy uznał, iż osoby te pełniły obowiązki wyżej wartościowane o wyższym stopniu skomplikowania. Co więcej nawet pracownicy, którym proponowano objęcie tego samego co powód stanowiska pracy pełniły zadania o wyższym stopniu skomplikowania i odpowiedzialności aniżeli powód. Zarzuty powoda, iż gdyby nie został zwolniony w chwili wartościowania powierzone by mu były obowiązki o równie wysokim stopniu złożoności i skomplikowania co innym pracownikom stanowią jedynie czystą dywagację. Natomiast stosując przepisy wskazane wyżej należy pamiętać, iż wartościowania w celu ustalenia nowego stanowiska pracy (w związku z zmianami w prawie) należy ustalać nie o hipotetyczne założenia, a określone przepisy prawne.

W ocenie Sądu Rejonowego w pełni podzielić należy stanowisko strony pozwanej, że analiza drogi zawodowej K. K. (1), H. K., D. S. (1), W. D. (1), D. S. (2), E. P. i D. J. dowodzi tego, że w czasie wartościowania byli funkcjonariusze którzy zajmowali stanowisko tożsame ze stanowiskiem powoda, a nawet wyższe ale nie otrzymali propozycji służby na stanowisku nawet młodszego eksperta (nie mówiąc już o stanowisku eksperta na które przywrócenia domaga się powód). Wynikało to z faktu, że w związku z utworzeniem nowej siatki stanowisk prawodawca nadał stanowiskom różną rangę ważności (w przypadku stanowiska zajmowanego przez powoda przed zwolnieniem ze służby niską), co z kolei wypłynęło na ich umiejscowienie w nowej hierarchii służbowej. Przytoczone przykłady wskazują także, że powód wybrał niereprezentatywny dla tej sprawy zakres akt osobowych.

W świetle powyższych dokumentów, zdaniem Sądu I instancji nie sposób uznać, że żądanie powoda „znajduje rozsądne, logiczne podstawy w ustalonym stanie faktycznym”. Jest wręcz przeciwnie nie ma żadnych dowodów na to, że powód w wyniku opisu i wartościowania stanowisk otrzymałby stanowisko eksperta. Aby taką propozycję otrzymał musiałby pełnić służbę w innej jednostce aniżeli Oddział Celny albowiem zgodnie z zarządzeniem nr 43 Ministra Finansów z dnia 18 października 2010 r. w sprawie zasad dokonywania opisów i wartościowania stanowisk służbowych funkcjonariuszy celnych na Oddziale Celnym nie wykonywano zadań o wartości odpowiadającej stanowisku eksperta.

M. G. i P. M. (1) w związku z procesem opisu i wartościowania stanowisk otrzymali propozycję służby na stanowiskach eksperckich ale w Referacie Kontroli (...). Z uwagi na fakt, iż zajmowali stanowisko w referacie, który zgodnie z Załącznikiem nr 2 do Zarządzenia wykonywał zadania wyżej zwartościowane aniżeli Oddział Celny, na którym pracował powód przed zwolnieniem ze służby to stanowisko przez nich zajmowane swą wartością odpowiadało poziomowi eksperckiemu. Z uwagi na fakt, iż M. G. i P. M. (1) wykonywali zupełnie inne zadania aniżeli te które wykonywał powód w chwili zwolnienia ze służby, a dodatkowo zadania te zostały przez prawodawcę wyżej zwartościowane droga służbowa tych osób jest nieporównywalna. Natomiast K. G. M. J. P. w chwili wartościowania zajmowali stanowiska kierownicze.

Dla porównania wartość stanowiska służbowego powoda po przywróceniu do służby wyliczona zgodnie z Zarządzeniem wynosi 1,64 i mieści się w widełkach dla specjalisty. Ponadto jak wskazano wyżej na Oddziale Celnym nie utworzono stanowisk eksperckich.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy oddalił powództwo jako niezasadne.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. zgodnie, z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych, sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Ustawodawca nie precyzuje, co rozumieć należy przez „szczególnie uzasadniony wypadek”. Przepis art. 102 k.p.c. jest zatem przejawem tzw. prawa sędziowskiego i może być stosowany wówczas, kiedy okoliczności konkretnej sprawy dają po temu podstawy. Jego celem jest zapobieżenie wydaniu orzeczenia o kosztach procesu, które byłoby niesprawiedliwe. Sposób skorzystania z przepisu art. 102 k.p.c. jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu orzekającego i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, a jeśli tak, to w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążenia kosztami procesu strony przegrywającej spór. Ustalenie, czy w danych okolicznościach zachodzą "wypadki szczególnie uzasadnione" ustawodawca pozostawia swobodnej ocenie sądu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2017 r., I ACa 2389/15, LEX nr 2278167). Wskazane w powyższym przepisie szczególnie uzasadnione wypadki są związane z przebiegiem postępowania, charakterem dochodzonego roszczenia, jego znaczeniem dla strony oraz subiektywnym przekonaniem o zasadności roszczenia wspartym na obiektywnych podstawach (por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 9 czerwca 2016 r., III ACa 88/16, LEGALIS nr 1508850). Ocena przeprowadzana jest więc według zasad słuszności z uwzględnieniem przesłanki obiektywnie uzasadnionego przekonania powoda o słuszności jego roszczenia (por. wyrok SN z dnia 15 marca 2013 r. V CZ 89/12, Legalis nr 736745, też: postanowienie SN z dnia 29 czerwca 2012 r., (...), Legalis nr 544001).

Mając na względzie, iż powód wniósł powództwo z subiektywnym przekonaniem o zasadności i słuszności roszczenia wspartym na obiektywnych podstawach, Sąd nie obciążył powoda kosztami procesu.

Apelację od w/w wyroku złożył powód T. J. reprezentowany przez adwokata i zaskarżył w/w wyrok Sądu Rejonowego w Łodzi w całości:

Zaskarżonemu wyrokowi Sądu I instancji zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia tj. art. 233 poprzez:

a)  brak wszechstronnej oceny dowodów, a także sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego, wyrażające się w przyjęciu, że zarzut powoda, iż gdyby nie został zwolniony to w chwili wartościowania powierzone byłyby mu obowiązki o równie wysokim stopniu złożoności i skomplikowania co innym pracownikom stanowi jedynie czystą dywagację, podczas gdy z zeznań powoda i analizy akt pracowniczych przedstawionej w ramach pism procesowych z dn. 10.10.2017 r. i 17.10.2017 r. wynika, iż funkcjonariusze Służby Celnej wiedzieli o planowanym procesie wartościowania stanowisk i w związku z tym m.in. podejmowali się udziału w dodatkowych szkoleniach, czynili starania o przeniesienie do innych, wyżej ocenianych referatów – co miało wpływ na ostateczny wynik wartościowania i z dużym prawdopodobieństwem byłoby uczynione także przez powoda,

b)  wybiórczą ocenę dowodów oraz częściowe pominięcie dowodu z zeznań powoda i analizy akt pracowniczych przedstawionej w ramach pism procesowych z dn. 10.10.2017 r. oraz 17.10.2017 r., a także sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego nieuwzględnienie w motywach rozstrzygnięcia okoliczności tego rodzaju, iż w okresie od zawieszenia w obowiązkach służbowych (28.02.2007 r.) powód nie mógł podjąć żadnych działań planowanego wartościowania stanowisk, podczas gdy zakres kompetencji, wykształcenie, doświadczenie oraz stopień zaangażowania powoda w wykonywanie powierzonych mu zadań służbowych oraz ich wyniki, w stopniu znacznym uprawdopodobniają, iż do chwili wartościowania podjąłby on działania (zmiana komórki organizacyjnej, nabycie uprawnień szkoleniowych itp.), w wyniku których uzyskałby ocenę wyższą niż rzeczywiście otrzymaną,

c)  wybiórczą ocenę dowodów oraz częściowe pominięcie dowodu z zeznań powoda i analizy akt pracowniczych przedstawionej w ramach pism procesowych z dn. 10.10.2017 r. oraz 17.10.2017 r., wyrażające się w przyjęciu, iż droga służbowa funkcjonariuszy, na których powoływał się powód jest nieporównywalna, podczas gdy bezpośrednio przed zawieszeniem powoda w obowiązkach służbowych pracował on w tej samej komórce organizacyjnej i na tym samym stanowisku co funkcjonariusze J. R. oraz J. D. (1), a ponadto wykazywał znaczne zaangażowanie w wykonywanie powierzonych mu obowiązków służbowych, czego efektem było uzyskiwanie wysokich ocen okresowych (wyższych od w/w),

d)  wybiórczą ocenę dowodów polegającą na nieuwzględnieniu w podstawach rozstrzygnięcia wyniku audytu opisu stanowisk i wartościowania wraz z rekomendacjami w Służbie Celnej, co skutkowało pomięciem okoliczności w postaci szkodliwości procesu wartościowania dla funkcjonariuszy i jego niesprawiedliwego, nieobiektywnego charakteru, co miało wpływ na ocenę otrzymaną przez powoda i zaproponowane mu stanowisko,

2.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 109 ustawy o Służbie Celnej z 2009 r., poprzez jego niezastosowanie będące skutkiem ustalenia, iż nie zachodzą podstawy do uwzględnienia powództwa i przywrócenie powoda na stanowisko eksperta, alternatywnie młodszego eksperta, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego ocenianego przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego oraz zasad logiki, wynika wniosek przeciwny.

W konsekwencji powód wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości,

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za obie instancje, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany reprezentowany przez radcę prawnego wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 24 lipca 2018 r. pełnomocnik powoda poparł apelację i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję, w przypadku nie uwzględnienia przez Sąd apelacji wniósł o nieobciążanie powoda kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej. Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

/protokół rozprawy z dnia 24 lipca 2018 r. – 00:02:39 – 00:06:02 – płyta CD – k. 231/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i w obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je jako własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Przede wszystkim wskazać należy na brak uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia przepisów prawa procesowego.

Przepis art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 328 § 2 k.p.c.).

W ocenie Sądu Okręgowego skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyrok SN z 6 listopada 2003 roku II CK 177/02). Dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza zatem twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego można było wysnuć wnioski odmienne (post SN z 23 stycznia 2001 roku IV CKN 970/00, opubl: L., wyrok SN z 27 września 2002 roku II CKN 817/00 opubl: L.).

W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującego – prawidłowa. Sąd pierwszej instancji odniósł się do wszystkich zgromadzonych w postępowaniu dowodów, zarówno z dokumentów, jak i zeznań świadków oraz stron. Dał temu wyraz w uzasadnieniu wyroku wskazując konkretnie, które dowody stanowiły podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, a które nie i dlaczego. Zebrany w sprawie materiał był wystarczający do wydania wyroku w sprawie. Również zastosowane kryteria oceny nie budzą zastrzeżeń co do ich prawidłowości.

Zarzuty skarżącego sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego.

Zauważyć należy, że twierdzenia powoda, iż gdyby pełnił służbę w chwili wprowadzania wartościowania stanowisk w Służbie Celnej (w dniu 31.10.2009 r. weszła w życie ustawa o Służbie Cywilnej, która w art. 114 ust. 1 wskazuje, że stanowiska służbowe funkcjonariuszy w Służbie Celnej podlegają opisowi i wartościowaniu) to otrzymałby stanowisko zwartościowane na poziomie eksperckim nie zostały wykazane żadnymi dowodami i Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że są to czyste dywagacje, myślenie życzeniowe. Nie wiadomo bowiem jakie stanowisko pracy zostałoby powodowi zaproponowane w nowej strukturze.

Powołane przez powoda: jego doświadczenie, staż pracy oraz kompetencje nie były brane przez pracodawcę jako kryteria wartościowania stanowisk. Dlatego też trudno zgodzić się z twierdzeniami powoda, że jego kompetencje, doświadczenie i staż pracy pozwoliłyby na powierzenie mu stanowisko eksperta.

Za niezasadnością żądań powoda przemawia także fakt, że domaga się on przywrócenia na stanowisko eksperta Służby Celnej, podczas gdy na Oddziale Celnym, na którym powód pełnił służbę przed jego zwolnieniem nie utworzono żadnego stanowiska eksperckiego, gdyż ta jednostka ta nie wykonywała zadań, które przyjmowały wartość przypisywaną stanowisku eksperta.

Podkreślić należy, iż Sąd Okręgowy podziela cytowane przez pełnomocnika powoda stanowisko, iż art. 109 ust. 2 ustawy o Służbie Celnej ma na celu ochronę osób przed skutkami długotrwałego postępowania karnego zakończonego np. uniewinieniem. Jednakże ochrona ta nie może skutkować uzyskaniem nieleżnych przywilejów. Oznacza to, iż ustalając warunki ponownego zatrudnienia należy uzględnić tylko te okoliczności, które w sposób niewątpliwy nastąpiłyby, gdyby nie zwolnienie ze służby np. awans na stanowisko lub stopień, który wiążą się wyłącznie z okresem służby. Inne okoliczności nie mogą być uwzględnione bowiem postępowanie sprowadzałoby się wtedy do myślenia życzeniowego i przyjmowania nieuzasadnionych założeń, iż funkcjonariusz np. ukończyłby jakieś kursy, wykazał się szczególnym zaangażowaniem itp. . Równie dobrze można by założyć, iż gdyby funkcjonariusz nie został zwolniony ze służby popełniłby przestępstwo, za które zostałby skazany, uległby wypadkowi czy zrezygnował ze służby. Założenia takie jako czysto hipotetyczne nie mogą być uwzglednione, bowiem nikt nie wie co mogłoby się wydarzyć gdyby nie zwolnienie ze służby. Jedyne dopuszczalne założenia mogą dotyczyć wydarzeń, które wiążą się z upływem czasu. Takie okoliczności zostały wzięte pod uwagę przez pozwanego.

Sąd I instancji jednoznacznie ustalił, że w czasie wartościowania byli funkcjonariusze (np. D. S. (1), K. K. (1), W. D. (1)), którzy zajmowali stanowiska tożsame, a nawet wyższe aniżeli powód w chwili zwolnienia ze służby, nie otrzymali propozycji pełnienia służby na stanowisku eksperta.

W ocenie Sądu Okręgowego słusznie Sąd Rejonowy wskazał, że bez znaczenia dla oceny czy powód powinien zostać przywrócony na stanowisko eksperckie jest okoliczność posiadania przez powoda wykształcenia wyższego i szerszego aniżeli J. R. czy J. D. (1) albowiem proces wartościowania stanowisk został przeprowadzony w oparciu o wykonywane na poszczególnych stanowiskach zadania oraz ich liczbę i czasochłonność.

Nieuzasadniony jest także zarzut powoda, w którym wskazał, że Sąd I instancji w sposób wybiórczy dokonał oceny dowodów, gdyż nie uwzględnił w podstawach rozstrzygnięcia wyniku audytu opisu stanowisk i wartościowania wraz z rekomendacjami w Służbie Celnej albowiem audyt ten oceniał teoretyczne założenia przyjętego przez pracodawcę modelu wartościowania wynikającego z Ustawy o Służbie Celnej z dnia 27 sierpnia 2009 r., Zarządzenia Nr 43 Ministra Finansów w sprawie zasad dokonywania opisów i wartościowania stanowisk służbowych funkcjonariuszy celnych z dnia 18 października 2010 r., Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie stanowisk służbowych funkcjonariuszy celnych, trybu awansowania oraz dokonywania zmian na stanowiskach służbowych z dnia 18 maja 2010 r., Zarządzenia Nr 30 Ministra Finansów w sprawie nadania statutów izbom celnym i urzędom celnym z dnia 29 października 2009 r. (Dz. Urz. MF Nr 13, poz. 72), Załącznika do Decyzji Nr (...) Naczelnika Urzędu Celnego I w W. z dnia 20 listopada 2009 r. Regulamin Organizacyjny Urzędu Celnego I w W.. Ocena koncepcji organizacji Służby Celnej wprowadzonej przez pracodawcę w żaden sposób nie świadczy o tym, że w jednostkowej sprawie powoda przywrócono na niewłaściwe stanowisko służbowe.

Za chybiony należy także uznać zarzut naruszenia art. 109 ustawy o Służbie Cywilnej.

W myśl art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. (DZ. U. z 2016 r., poz. 1799 – ustawa uchylona z dniem 1.03.2017 r.),

1. W przypadku prawomocnego:

1) umorzenia postępowania karnego lub postępowania karnego skarbowego ze względu na okoliczności wymienione w art. 17 § 1 pkt 1, 2 i 6 Kodeksu postępowania karnego,

2) uniewinnienia,

3) uchylenia prawomocnego wyroku skazującego

- funkcjonariusza, na jego wniosek, przywraca się do służby na poprzednich warunkach.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, funkcjonariusz powinien zgłosić się do służby w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku.

3. Przepis art. 108 stosuje się odpowiednio.

Należy wskazać, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że powodowi po przywróceniu do pracy wyznaczono stanowisko zgodne z jego kwalifikacjami i dotychczasowym przebiegiem służby, określono termin i miejsce jej podjęcia i ustalono uposażenie nie niższe od dotychczasowego. Co oznacza, że zarzut naruszenia w/w przepisu jest bezzasadny.

Reasumując stwierdzić należy, że nie doszło do naruszenia ani przepisów prawa procesowego, ani prawa materialnego. Postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone prawidłowo. Miało to swoje odzwierciedlenie w rzeczowym uzasadnieniu wyroku. Dochodząc do poprawnych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy w konsekwencji dokonał prawidłowej subsumcji prawnej.

Z tych tez względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powoda, jako bezzasadną.

Sąd Okręgowy nie obciążył powoda kosztami zastępstwa procesowego za II instancję.

Zgodnie z treścią art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

W ocenie Sądu Okręgowego powyższe oznacza, iż sądy mają swobodę przy rozstrzyganiu o zwrocie kosztów procesu, gdy stosowania zasady wyrażonej w art. 98 k.p.c. nie można pogodzić z zasadą słuszności. Jednakże art. 102 k.p.c. jako przepis szczególny nie może być wykładany rozszerzająco i wyklucza uogólnienie (postanowienie SN z 1981-02-16 IV PZ 11/81 L.). Jego zastosowanie przez sąd musi być więc oceniane w całokształcie okoliczności, które uzasadniałyby odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należą zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu (lojalność i racjonalność strony w zakresie podejmowanych czynności procesowych), jak i fakty leżące na zewnątrz procesu, zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego (sytuacji życiowej). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (zob. post. SN z 14.1.1974 r., II CZ 223/73, niepubl.).

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie, zachodzą okoliczności dające podstawę do zastosowania art. 102 k.p.c. z uwagi na fakt, że wytaczając przedmiotowe powództwo powód mógł być przekonany o zasadności swoich roszczeń.

Przewodniczący: Sędziowie:

K.K.-W.