Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Jarosz (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Aleksandra Błachowicz - Dróżdż

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Częstochowie Bożeny Odulińskiej

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2018r.

sprawy P. M. (1) s. L. i M. ur. (...) w C.

oskarżonego o czyn z art. 107 § 1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 26 stycznia 2018 r. , sygn. akt XI K 639/17

orzeka:

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od oskarżonego P. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1720 (jeden tysiąc siedemset dwadzieścia) złotych tytułem opłaty za postępowanie przed Sądem II instancji oraz zwrot wydatków postępowania odwoławczego.

Sygn. akt VII Ka 640/18

UZASADNIENIE

P. M. (1) aktem oskarżenia z dnia 27 kwietnia 2016 r. został oskarżony o to, że:

1.  w okresie od 5 września 2015 roku do dnia 7 września 2015 roku ,w lokalu o nazwie i adresie: P. (...) ul. (...), (...) urządzał na automacie: H. (...), typ video, nr (...) gry wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 r. poz. 612 , ze zm.)

tj. o czyn z art. 107 § 1 k.k.s.

Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2017 r. w sprawie sygn. akt XI K 683/16 Sąd Rejonowy w Częstochowie:

1.  P. M. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 i za to na mocy art. 107 § 1 kks w zw. z art. 23 § 1 kks wymierzył karę grzywny w wysokości 20 (dwudziestu) stawek dziennych przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 50 (pięćdziesiąt) złotych;

2.  na zasadzie art. 30 § 5 k.k.s. orzekł przepadek na rzecz Skarbu państwa automatu do gier H. (...), typ video, nr (...);

3.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł Naczelnik Urzędu Celnego w T..

Wyrokiem z dnia 21 lipca 2017 r. w sprawie sygn. akt VII Ka 462/17 Sąd Okręgowy w Częstochowie uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Częstochowie.

Postanowieniem z dnia 18 września 2017 r. Sąd Rejonowy w Częstochowie połączył do wspólnego rozpoznania sprawę XI K 700/17 do sprawy XI K 639/17 (poprzednio XI K 683/16):

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy P. M. (1) został oskarżony o to, że:

1.  w okresie od 5 września 2015 roku do dnia 7 września 2015 roku ,w lokalu o nazwie i adresie: P. (...) ul. (...), (...) urządzał na automacie: H. (...), typ video, nr (...) gry wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 r. poz. 612 , ze zm.)

tj. o czyn z art. 107 § 1 k.k.s.

2.  w okresie od dnia 21.04.2015r. do dnia 07.12.2015r. w lokalu (...) 24, przy ul. (...) (...) urządzał gry na 1 automacie do gier H. (...) bez nr, działającym w celach komercyjnych, na którym prowadzone gry miały charakter losowy, udostępnionych do publicznego korzystania, wbrew przepisom art. 2 ust. 3-5, art. 3, art. 6 ust. 1 , art.14 ust. 1 ustawy z dn. 19.11.2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009r. nr 201 poz. 1540 z późn. zm.),

tj. o czyn z art. 107 § 1 k.k.s.

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2018 r. w sprawie o sygn. akt XI K 639/17 Sąd Rejonowy w Częstochowie:

1.  uznał oskarżonego P. M. (1) za winnego tego, że jako prowadzący działalność (...) P. M. (1) z/s w C. :

- w okresie od dnia 5 września 2015 roku do dnia 7 września 2015 roku ,w lokalu o nazwie P. (...) przy ul. (...) w C. urządzał w celach komercyjnych gry hazardowe - gry losowe ( zawierające element losowości ) , na jednym automacie H. S. (...), typ Video oznaczonym numerem (...) , którym oskarżony faktycznie dysponował i zainstalował na mocy umowy dzierżawy , jako dzierżawca w dniu 5 września 2015 roku, a w którym to automacie wynik był generowany przez oprogramowanie, w którym to istniała możliwość uzyskania wygranej , wbrew przepisom art.14 ust 1 , 23a ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, co stanowi przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art.14 ust 1 , art. 23 a ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych,

- w okresie od dnia 3.09.2015 roku do dnia 07.12.2015 roku w lokalu (...) 24, przy ul. (...),(...), urządzał w celach komercyjnych gry hazardowe – gry losowe ( zawierające element losowości), na jednym automacie H. (...) nie posiadającym numeru, którym oskarżony faktycznie dysponował i zainstalował na mocy umowy dzierżawy z dnia 5 sierpnia 2015 roku , jako dzierżawca , a w którym to automacie istniała możliwość uzyskania wygranej rzeczowej poprzez prowadzenie kolejnych gier za wygrane uzyskane w grach poprzednich ( bez konieczności wpłaty nowej stawki) , wbrew przepisom art.14 ust. 1, art. 23a ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych , co stanowi przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art.14 ust 1 , art. 23a ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych,

nadto ustala, że opisane wyżej czyny popełnił w warunkach ciągu z art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. i za to z mocy art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 3, § 4 k.k.s. , art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s. , art. 27 § 1 k.k.s. i art. 28 § 1 k.k.s. oraz art. 23 § 1, 3 k.k.s. przy zast. art. 2 § 2 k.k.s. wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych , ustalając wysokość jednej stawki na kwotę po 100 (sto) złotych ,

2.  z mocy art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 69 § 1,2 k.k. i art. 70 § 1 kk (w brzmieniu obowiązującym z dniem 1 lipca 2015 roku) wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego P. M. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby ,

3.  z mocy art. 30 § 5 k.k.s. (w brzmieniu obowiązującym z dniem 1 lipca 2015 roku) orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci: urządzenia do gier automacie H. (...) nie posiadającym numeru oraz środków pieniężnych, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Nr 1 pod poz. 1 - 3 ( k- 82 sygn. akt XI K 700/17 ) oraz urządzenia do gier H. (...), typ Video oznaczonym numerem (...)opisanego w spisie rzeczy z dnia 7.09.2015 roku ( k-6 akt sygn. XI K 639/17) ;

4.  z mocy art. 627 k.p.k. i art. 2 ust 1 pkt 2 i art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zasądził od oskarżonego P. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1720 (jednego tysiąca siedmiuset dwudziestu) złotych tytułem opłaty oraz obciąża wydatkami postępowania w kwocie 1935 (jednego tysiąca dziewięciuset trzydziestu pięciu) złotych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości i orzeczeniu zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 10 § 4 k.k.s. poprzez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie, pomimo, że z ustalonego stanu faktycznego oraz prawnego wynika, iż oskarżony znajdował się w usprawiedliwionej nieświadomości karalności swoich czynów albowiem dotychczasowa linia orzecznicza sądów powszechnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wykluczała możliwość ukarania sprawcy za czyn z art. 107 § 1 k.k.s. z uwagi na techniczny charakter przepisów ustawy o grach hazardowych, uzupełniających tę normę blankietową, a które to przepisy nie przeszły procedury notyfikacji;

2.  obrazę przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść orzeczenia, a to:

a)  art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na przekroczeniu przez Sąd przy ocenie materiału dowodowego zasady obiektywizmu oraz zasady swobodnej oceny dowodów w szczególności w zakresie w jakim Sąd I instancji bezkrytycznie przyjmuje wyniki eksperymentu procesowego przeprowadzonego przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego pomimo, iż dowód ten nie został sporządzony w warunkach zapewniających jego obiektywność, co w konsekwencji świadczy o skoncentrowaniu się Sądu I instancji na uzasadnieniu, że oskarżony jest sprawcą zarzucanego mu czynu przy z góry powziętym założeniu, że dowody przeciwne są niewiarygodne i niespójne;

b)  art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na przekroczeniu przez Sąd przy ocenie materiału dowodowego zasady obiektywizmu oraz zasady swobodnej oceny dowodów w szczególności w zakresie w jakim Sąd I instancji przyjmuje, iż oskarżony w swojej dotychczasowej działalności z premedytacją wykorzystywał „luki w prawie” podczas gdy ocena ta jest całkowicie nieuprawniona zważywszy na nie wdrożenie procedury notyfikacji w stosunku do przepisów technicznych ustawy o grach hazardowych przez rząd Polski, co w konsekwencji zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyłączyło możliwość stosowania tych przepisów wobec obywateli RP.

W konkluzji podnosząc powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez:

1.  uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów i zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów ustanowienia obrońcy z wyboru według norm przepisanych;

ewentualnie:

2.  o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie. Stwierdzić bowiem trzeba, że zarówno zarzuty stawiane zapadłemu rozstrzygnięciu, jak i przedstawiona na ich poparcie argumentacja okazała się chybiona.

Na wstępie wskazać należy, że Sąd Okręgowy podziela ustalenia Sądu Rejonowego, co do faktu popełnienia przez P. M. (1) czynu z art. 107 § 1 k.k.s. Postępowanie dowodowe w sprawie zostało przeprowadzone w sposób staranny i wyczerpujący. Sąd Rejonowy odtworzył wszelkie istotne okoliczności, a w pisemnych motywach wyroku odniósł się szczegółowo do całego zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazując, którym dowodom i w jakiej części dał wiarę, a którym wiary odmówił, wyczerpująco argumentując swoje stanowisko. Rozumowanie Sądu, pozbawione jest cech dowolności, sprzeczności, niejasności, wszystkie dowody ocenione zostały z zachowaniem zasad logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż proces wyrokowania w przedmiotowej sprawie w pełni odpowiadał przepisom procedury karnej, a prawidłowo oceniony przez Sąd Meriti materiał dowodowy pozwolił na niebudzące wątpliwości ustalenie, że oskarżony wypełnił wszystkie przesłanki warunkujące jego odpowiedzialność karnoskarbową zawarte w treści przepisu art. 107 § 1 k.k.s.

Obrońca we wniesionym środku odwoławczym z jednej strony podnosi naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 10 § 4 k.k.s. mające świadczyć o tym, że oskarżony P. M. (1) działał w usprawiedliwionej nieświadomości karalności popełnionego czynu zabronionego. Z drugiej strony obrońca akcentuje uchybienia proceduralne mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a to naruszenie przez Sąd Rejonowy fundamentalnych zasad procedury karnej tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 poprzez nieuprawnione uznanie za wiarygodny dowód z eksperymentu procesowego przeprowadzonego przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego, a także poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony w swojej dotychczasowej działalności z premedytacją wykorzystywał „luki w prawie”. Analiza zaskarżonego rozstrzygnięcia nie pozostawia jednak cienia wątpliwości, że do wskazanych w zarzutach błędów Sądu Rejonowego w Częstochowie, nie doszło, a wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

Na wstępie podnieść należy, iż uzasadnienie zarzutu pierwszego zredagowanego przez obrońcę P. M. (1) odnosi się w głównej mierze do regulacji prawnych związanych z technicznym charakterem art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych – wymaga jednak podkreślenia, iż ten przepis nie stanowił podstawy karalności oskarżonego P. M. (1) . W wyroku Sąd Meriti przyjął, iż P. M. (1) dopuścił się przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 14 ust. 1 oraz art. 23 a ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Sąd Okręgowy ograniczy się w związku z tym do szczegółowego omówienia charakteru prawnego przepisów stanowiących podstawę odpowiedzialności oskarżonego, o czym będzie mowa poniżej.

Otóż, apelujący w treści wywiedzionej apelacji koncentruje się na wykazaniu tego typu błędów przy uchwalaniu przepisów prawa krajowego, które to błędy rzutują na możliwość pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej za popełnienie czynu z art. 107 § 1 k.k.s. W tym miejscu Sąd Odwoławczy poczyni kilka uwag natury ogólnej, w celu lepszego zrozumienia istoty problemu. Zgodnie z treścią art. 107 § 1 k.k.s. kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi gry hazardowe, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie. Wyrażenie "wbrew przepisom ustawy", użyte w art. 107 § 1 k.k.s., wymaga konkretyzacji w wyroku skazującym także przez wskazanie w opisie czynu i podstawie skazania przepisu, z którego wynika norma naruszona przez oskarżonego (art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.) ( tak m.in. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 30 września 2015 r. w sprawie I KZP 6/15 OSNKW 2015/12/99, KZS 2015/12/28, KZS 2015/10/40, LEX nr 1797964, Biul.PK 2015/9/6, Biul.SN 2015/12/20). Sąd Rejonowy w niniejszym postępowaniu wskazał na wypełnienie znamion czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. przez P. M. (1) poprzez naruszenie swym działaniem związanych z tym przepisów art. 14 ust. 1 oraz art. 23 a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada o grach hazardowych . Podnieść należy, iż problem stosowania przepisów ustawy o grach hazardowych w kontekście skuteczności stawianych osobom podejrzanym o popełnienie przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. istotnie stanowił spór interpretacyjny, który oparł się o orzecznictwo Sądu Najwyższego, Trybunału Konstytucyjnego, a nawet Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, niemniej na gruncie ustawy w brzmieniu obowiązującym do 3 września 2015r. Wskazać jednak trzeba, iż Sąd Rejonowy uznał, iż przestępstwa skarbowego opisanego w pierwszym zarzucie oskarżony dopuścił się w okresie od 5 września 2015 r. do 7 września 2015 r., natomiast zmienił opis czynu drugiego przypisanego oskarżonemu ograniczył czas jego trwania do cezury czasowej od 3 września 2015 r. do dnia 7 grudnia 2015 r., przy czym za początek urządzania gier hazardowych przez P. M. (1) w miejscowości G., Sąd Meriti słusznie uznał datę wejścia w życie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych. Wymaga bowiem podkreślenia, iż przepis art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych został notyfikowany na etapie uchwalania ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych i od 3 września 2015 roku nie ma już wątpliwości prawnych w zakresie jego obowiązywania. Natomiast art. 23a został z kolei notyfikowany już na etapie jego uchwalania i obowiązuje już od dnia 14 lipca 2011 r. – co do czego nie ma żadnych wątpliwości. Słusznie wskazał Sąd I instancji, iż do przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. doszło już w czasie obowiązywania ustawy o grach hazardowych w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1201) tj. w okresach od 5-7 września 2015 oraz od 3-7 grudnia 2015 r. kiedy to oskarżony był osobą prowadzącą działalność „N. P. M. (1) z siedzibą w C.. Wymaga również zaakcentowania, że w tzw. okresie przejściowym od 12 czerwca 2015 r. do dnia 3 września 2015 r. oskarżony miał wystarczająco dużo czasu, aby dostosować swoją działalność gospodarczą w taki sposób, aby była legalna i zgodna z prawem.

Reasumując ten wątek rozważań i ustosunkowując się tym samym do pierwszego zarzutu obrońcy, wskazać trzeba, iż aby móc zastosować wobec sprawcy czynu z art. 107 § 1 k.k.s. instytucję zawartą w treści przepisu art. 10 § 4 k.k.s. gdzie nie popełnia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, ten kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności, czyli tzn. błąd co do prawa Sąd orzekający w sprawie musiałby ustalić, że sprawca ten nie wie (nie zdaje sobie sprawy z tego), że to, co robi, stanowi bezprawie penalizowane jako przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe. Wskazać trzeba, iż o usprawiedliwionej nieświadomości karalności danego zachowania można mówić wtedy, gdy nie można sprawcy zarzucić braku należytej staranności w ustalaniu obowiązującego prawa. Z usprawiedliwioną nieświadomością karalności danego typu zachowania będziemy mieli do czynienia w szczególności wtedy, gdy jego sprawca bez swojej winy nie mógł zorientować się co do faktu jego karalności, a tym bardziej wtedy, gdy uzyskał oficjalną informację od przedstawicieli uprawnionych organów, że dany czyn jest zgodny z prawem i nie jest karalny. Usprawiedliwiona nieświadomość karalności popełnionego czynu może mieć miejsce zwłaszcza wtedy, gdy przepisy prawa podatkowego, celnego, dewizowego lub hazardowego wypełniające blankietowe dyspozycje prawa karnego skarbowego są często zmieniane i wprowadzane w życie bez żadnego lub z bardzo krótkim vacatio legis oraz bez odpowiedniego upowszechnienia dokonanych zmian w społeczeństwie, a jednocześnie na sprawcy nie ciążył szczególny obowiązek ich śledzenia ze względu na prowadzenie działalności gospodarczej, wykonywany zawód lub pełnienie określonej funkcji. Przekładając zatem powyższe treści, na płaszczyznę niniejszej sprawy, uznać należy, iż sam fakt istnienia różnicy poglądów w judykaturze – na który powołuje się obrońca, nie przesądza o treści obowiązujących przepisów prawa. Jak powyżej wskazał Sąd Odwoławczy, podstawą prawną odpowiedzialności P. M. (1) był przepis art. 107 § 1 k.k.s w zw. z art. 14 ust. 1 oraz art. 23 a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada o grach hazardowych, co do których moc wiążąca i bezwzględne obowiązywanie w dacie przypisanego oskarżonemu czynu, jest bezsporne. Na marginesie, jeśli nawet hipotetycznie przyjąć, że oskarżony zdawał sobie sprawę z istniejących w orzecznictwie rozbieżności, to już ta okoliczność powinna wskazać mu realną możliwość popełnienia czynu zabronionego. Nie można zatem uznawać, aby sytuacja istnienia sporu doktrynalnego była okolicznością wyłączającą umyślność, czy też usprawiedliwiającą nieświadomość karalności popełnionego przez oskarżonego czynu. Skoro oskarżony mógł mieć wątpliwości co do obowiązywania w/w przepisów, to miał również świadomość możliwości popełnienia przestępstwa i na takie ryzyko w sposób świadomy godził się. Tym bardziej, że jak powyżej wskazał Sąd Odwoławczy od momentu publikacji, aż do wejścia w życie ustawy nowelizującej ustawę o grach hazardowych minął okres niemal 3 miesięcy.

Odnosząc się zaś do uchybień prawa procesowego jakich rzekomo miał dopuścić się Sąd Rejonowy, uznać należy iż nie miały one miejsca na kanwie niniejszej sprawy, a zarzuty w tym zakresie okazały się być zdecydowanie nietrafione.

Apelujący podważa rzetelność dowodu z eksperymentu procesowego przeprowadzonego w toku postępowania. W lakonicznym uzasadnieniu tego zarzutu podnosi jednak tylko, iż „dowód ten nie został sporządzony w warunkach zapewniających jego obiektywność”. (k.651) Obrońca nie precyzuje konkretnie swoich wątpliwości, co do wyników eksperymentu procesowego, a zatem wymaga jedynie podkreślenia, w ślad za Sądem Rejonowym, że eksperyment procesowy został przeprowadzony zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, przez podmioty do tego upoważnione. Funkcjonariusze Urzędu Celnego posiadali stosowną wiedzę w zakresie funkcjonowania automatów do gier i na tej podstawie przeprowadzili miarodajny dowód w sprawie. Dodatkowo, wyniki eksperymentu zostały utrwalone w protokole oględzin automatów, którego nikt w toku postępowania nie podważał. Nie ulega wątpliwości, iż urządzenia, na których przeprowadzano kontrolę były włączone i aktywne do gry. Kontrola wykazała bezspornie, iż spełniają one warunki wynikające z ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, co też Sąd Rejonowy ustalił w wyniku postępowania dowodowego, nie ma zatem sensu powtarzać prawidłowych ustaleń Sąd Meriti w tym zakresie. Wymaga jedynie zaakcentowania, iż brak jest powodów, aby odmówić przyznania waloru wiarygodności dowodu z tego eksperymentu i bezpodstawnie wyeliminować go z treści ustaleń faktycznych w niniejszym postępowaniu – jakby tego chciał apelujący.

Odnosząc się zaś do zarzutu obrońcy o nazbyt pochopnym uznaniu przez Sąd Rejonowy, iż oskarżony wykorzystywał „luki w prawie”, gdy wobec rozbieżności co do charakteru prawnego przepisów wskazanych przez Sąd Rejonowy, jako podstawa odpowiedzialności karnej oskarżonego – należało uznać, że od P. M. (1) jako przeciętnego obywatela nie można oczekiwać, aby trafnie „zdekodował” treść normy sankcjonowanej. Stanowisko obrońcy uznać należy za nietrafne, bowiem P. M. (1) w chwili wyrokowania przez Sąd Rejonowy był osobą kilkukrotnie karaną za czyn z art. 107 § 1 k.k.s. Wskazać należy, iż treść załączonych do sprawy dokumentów, na które wskazywał Sąd Rejonowy w treści uzasadnienia wskazuje bezspornie, że oskarżony prowadził działalność polegającą na urządzeniu gier hazardowych wbrew przepisom ustawy – w wielu miastach w całej Polsce. Analizując akta sprawy nie można oprzeć się wrażeniu, iż P. M. (1) był doskonale zorientowany w meandrach prawnych związanych z urządzaniem gier hazardowych i z pewnością miał świadomość występujących na ich podstawie rozbieżności. P. M. (1) skrzętnie wykorzystywał pozornie labilny charakter przepisów prawnych stanowiących odpowiedzialność za prowadzenie gier hazardowych, a takie zachowanie oskarżonego stanowczo wyklucza usprawiedliwiony brak świadomości karalności przypisanych mu czynów. Należy zatem podzielić stanowisko Sądu Rejonowego w tym zakresie, w całej rozciągłości.

Sąd Okręgowy, nie dopatrzył się również bezwzględnych przyczyn odwoławczych określonych w art. 439 § 1 k.p.k.

Zdaniem Sądu Okręgowego również wymierzona oskarżonemu P. M. (1) kara nie nosi w sobie cech rażącej niewspółmierności o której mowa w art. 438 § 1 pkt 4 k.p.k. i jest karą adekwatną do wagi popełnionego czynu oraz stopnia jego społecznej szkodliwości. Wymierzona oskarżonemu P. M. (1) za ciąg przestępstw z art. 37 § 1 pkt 3 k.k.s. i za to z mocy art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 3, § 4 k.k.s. , art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s. , art. 27 § 1 k.k.s. i art. 28 § 1 k.k.s. oraz art. 23 § 1, 3 k.k.s. przy zast. art. 2 § 2 k.k.s. - kara 4 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres próby lat 2 oraz kara grzywny w wysokości 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę po 100 złotych jest karą sprawiedliwą, bowiem jest karą zasłużoną i celową. Sąd I instancji prawidłowo rozważył i uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i zasadami wymiaru kary, a granice uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw. Dodatkowo wskazać należy, iż kara grzywny będzie stanowiła realną dolegliwość dla oskarżonego za czyn, którego się dopuścił. W zgodzie z art. 30 § 5 k.k.s. ( w brzmieniu obowiązującym z dniem 1 lipca 2015 r.) Sąd słusznie orzekł przepadek przedmiotów wskazanych w pkt 3 wyroku przedmiotów.

Nie wymagały korekty koszty sądowe orzeczone przez Sąd Rejonowy.

Należało więc zaskarżony wyrok utrzymać w mocy. Podstawę prawną rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego stanowi art. 437 § 1 k.p.k.

Nadto, na podstawie art. 634 § 1 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego P. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1720 zł tytułem opłaty za postępowanie przed Sądem II instancji oraz zwrot wydatków postępowania odwoławczego.