Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2018 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR (del.) Andrzej Vertun

Protokolant pomocnik sekretarza Ewa Cybula

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 października roku w Warszawie

sprawy z powództwa J. J.

przeciwko Skarbowi Państwa – Prezesowi Rady Ministrów i Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji

o zapłatę

1.  zasądza od Skarbu Państwa – Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz J. J. kwotę 143.293,20 ( sto czterdzieści trzy tysiące dwieście dziewięćdziesiąt trzy 20/100) złote wraz z odsetkami wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 19 września 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od Skarbu Państwa – Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz J. J. kwotę 12.582 (dwanaście tysięcy pięćset osiemdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

I C 1372/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 grudnia 2017 r. J. J. wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa – Prezesa Rady Ministrów kwotę 143.293,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 września 2017 r. do dnia zapłaty i zasądzenie od pozwanego kosztów procesu.

Powód podniósł, że w dniu 28 lipca 2015 r. Rada Ministrów na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 446 ze zm.) wydała rozporządzenie w sprawie utworzenia gminy S. i gminy G. (Dz. U. z 2015 r., poz. 1085 – dalej również „rozporządzenie o utworzeniu”). Na podstawie rozporządzenia miała powstać gmina G.. 26 października 2015 r. powód zawarł z pełnomocnikiem ds. utworzenia gminy G. przedwstępną umowę najmu lokali biurowych, położonych w budynku powoda przy ul. (...). Zgodnie z tą umową do dnia 31 grudnia 2015 r. strony zobowiązały się zawrzeć przyrzeczoną umowę najmu na potrzeby urzędu gminy G.. Umowa miała zostać zawarta na okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. Czynsz był naliczany miesięcznie a za okres roku powód powinien uzyskać z tego tytułu 143.293,20 zł. 28 grudnia 2015 r. Rada Ministrów wydała rozporządzenie uchylające rozporządzenie w sprawie gminy S. i gminy G. (Dz. U. z 2015 r., poz. 2312 – dalej również „rozporządzenie o uchyleniu”). W związku z powyższym pełnomocnik ds. utworzenia gminy G. poinformował, że umowa przyrzeczona nie zostanie zawarta. Wyrokiem z dnia 1 czerwca 2017 r., sygn. U 3/17 Trybunał Konstytucyjny uznał rozporządzenie o uchyleniu za niezgodne z art. 7 i 92 Konstytucji oraz art. 4a ust. 1 u.s.g. Powód powołał się na treść art. 417 ¹ § 1 k.c. Podniósł, że poniósł szkodę wskutek wydania rozporządzenia o uchyleniu, które zostało uznane za niezgodne z Konstytucją. Szkoda polegała na utracie korzyści, których uzyskania spodziewał się na podstawie umowy najmu, która nie została zawarta.

( pozew, k. 4 – 9)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o jego oddalenie i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. Podniósł zarzut przedawnienia oparty o treść art. 390 k.c., wskazując, że podstawą odpowiedzialności pozwanego winny być przepisy o umowie przedwstępnej. Zdarzeniem wywołującym szkodę było bowiem uchylenie się od zawarcia przyrzeczonej umowy najmu lokali. Zakwestionował istnienie bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy wydanym aktem a szkodą. Podniósł, że skoro szkoda polega na niezawarciu umowy przyrzeczonej, to z zakresu szkody wyłączone są utracone korzyści.

( odpowiedź na pozew, k. 69 – 74)

W toku postępowanie strony podtrzymały swoje stanowiska.

( pisma, k. 80 – 84, 88 – 92)

Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2018 r. Sąd oznaczył Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji jako jednostkę organizacyjną podejmującą w postępowaniu czynności w imieniu Skarbu Państwa obok Prezesa Rady Ministrów.

( postanowienie, k. 94)

Sąd uznał za ustalone następujące okoliczności.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 lipca 2015 r. w sprawie utworzenia gminy S. i gminy G. (Dz. U. z 2015 r., poz. 1085) stanowiło, że z dniem 1 stycznia 2016 r. tworzy się m.in. gminę G. w województwie (...), powiecie (...). Siedzibą władz gminy G. miała być miejscowość S.. Rozporządzenie miało wejść w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.

(Dz. U. z 2015 r., poz. 1085)

Zgodnie z umową z dnia 26 października 2015 r. zawartą pomiędzy J. J. a Skarbem Państwa – (...) Urzędem Wojewódzkim J. J. oddał Urzędowi w najem lokale o łącznej powierzchni 277,70 m ², położone w miejscowości Z. na potrzeby biura Pełnomocnika do spraw utworzenia gminy G.. Umowa została zawarta na okres od dnia 15 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. Lokal został najemcy wydany.

( dowód: umowa, k. 18 – 21; protokoły, k. 22 - 24)

W dniu 26 października 2015 r. pełnomocnik do spraw utworzenia gminy G. – E. K. i J. J. zawarli przedwstępną umowę najmu. J. J. zobowiązał się oddać do używania i pobierania pożytków Pełnomocnikowi wyżej opisany lokal położony w miejscowości Z., na potrzeby biurowe związane z funkcjonowaniem urzędu gminy G.. Strony zobowiązały się do zawarcia umowy najmu lokalu do dnia 31 grudnia 2015 r. Strony ustaliły czynsz w wysokości 11.941,10 zł płatny miesięcznie. Umowa miała zostać zawarta na okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. i miała przewidywać zastrzeżenie prawa jej wypowiedzenia przez najemcę w wypadku wystąpienia wad nieruchomości sprawiających, że nieruchomość nie jest przydatna do umówionego użytku, zaś przez wynajmującego w razie zaległości z zapłatą czynszu i kosztów eksploatacji za dwa pełne okresy płatności lub dopuszczania się naruszeń innych istotnych postanowień umowy.

( dowód: umowa, k. 38 – 40)

W dniu 28 grudnia 2015 r. Rada Ministrów wydała rozporządzenie uchylające rozporządzenie w sprawie utworzenia gminy S. i gminy G., które weszło w życie z dniem 31 grudnia 2015 r.

(Dz. U. z 2015 r., poz. 2312)

Pismem datowanym na dzień 30 grudnia 2015 r. pełnomocnik do spraw utworzenia gminy G. poinformował J. J., że z dniem 1 stycznia 2016 r. gmina G. nie powstanie. W związku z brakiem najemcy nie będzie mogła zostać zawarta przyrzeczona umową przedwstępną z dnia 26 października 2015 r. umowa najmu pomieszczeń biurowych w miejscowości Z..

( dowód: pismo, k. 42)

Wyrokiem z dnia 1 czerwca 2017 r. w sprawie U 3/17 Trybunał Konstytucyjny uznał Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2015 r. uchylające rozporządzenie w sprawie utworzenia gminy S. i gminy G. za niezgodne z art. 7 i 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 4a ust. ustawy o samorządzie gminnym.

(Dz. U. z 2017 r., poz. 1134)

Pismem z dnia 29 sierpnia 2017 r. J. J. wezwał Skarb Państwa – Prezesa Rady Ministrów do zapłaty kwoty 151.146,02 zł tytułem odszkodowania za szkodę spowodowaną niedojściem do skutku umowy przyrzeczonej najmu lokali biurowych na potrzeby gminy G., na skutek wydania rozporządzenia o uchyleniu. Oznaczył termin do zapłaty na 14 dni od dnia otrzymania wezwania. Wezwanie zostało odebrane w dniu 4 września 2017 r. i przekazane Ministrowi Rozwoju i Finansów do rozpatrzenia.

( dowód: pismo, 47 – 53)

Kolejne wezwanie skierowane w dniach 18 października 2018 r. do Ministra Rozwoju i Finansów oraz 20 listopada 2017 r. do Prezesa Rady Ministrów pozostały bez rzeczowej odpowiedzi.

( dowód: pisma, k. 54 – 62)

Powyższe ustalenia zostały poczynione na podstawie wskazanych wyżej dokumentów oraz treści aktów prawnych i orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Okoliczności te w istocie były między stronami bezsporne.

Sąd zważył, co następuje.

Podstawą roszczenia pozwu jest teza o odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkodę wyrządzoną wydaniem aktu normatywnego, którego niezgodność z Konstytucją i ustawą została stwierdzona wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego (art. 417 ¹ § 1 k.c.). W okolicznościach sprawy szkoda ta miała zostać wyrządzona poprzez wydanie rozporządzenia o uchyleniu, uznanego następnie za niezgodne z aktami wyższego rzędu przez Trybunał Konstytucyjny, wskutek którego nie powstał podmiot prawa, który miał być stroną przyrzeczonej umowy najmu pomieszczeń biurowych. Szkodą doznaną przez powoda była zaś utrata korzyści w postaci czynszu najmu za okres, na który miała zostać zawarta umowa przyrzeczona.

Taka konstrukcja roszczenia czyni bezprzedmiotowym zarzuty pozwanego oparte o przepisy o odpowiedzialności za niewykonanie umowy przedwstępnej, przy czym zauważyć należy, że treść porozumienia z dnia 26 października 2015 r., wbrew argumentacji pozwanego o jednostronności zobowiązania powoda, pozwala na jego kwalifikację jako umowy przedwstępnej. Argumentacja ta pomija bowiem § 3 umowy jednoznacznie wskazujący na wolę stron zawarcia umowy przyrzeczonej najmu, co wyklucza możliwość jego rozumienia jako jednostronnego przyrzeczenia złożenia oświadczenia określonej treści. Osią roszczenia powoda nie jest teza o tym, że szkoda wynikła z uchylenia się pozwanego od zawarcia umowy przyrzeczonej, co dawałoby podstawy do stosowania art. 390 k.c. w odniesieniu do zakresu odpowiedzialności oraz terminu przedawnienia roszczenia. Jedynie na marginesie należy zauważyć, że jeżeli spełnione są wymagania wystąpienia skutku mocniejszego (art. 390 § 2 k.c.), uprawniony, w ramach przysługującego mu upoważnienia przemiennego, może dochodzić bądź zawarcia umowy przyrzeczonej, bądź odszkodowania (zob. np. Z. Radwański, w: System, t. III, cz. 1, s. 415; M. Wrzołek-Romańczuk, Umowa przedwstępna, s. 106; P. Machnikowski, Umowa przedwstępna po nowelizacji Kodeksu cywilnego. Wybrane zagadnienia, AUWr 2004, Nr 60; M. Krajewski, w: System PrPryw, t. 5, 2013, s. 900; także postanowienie Sądu Najwyższego z 30.11.2006 r., I CSK 295/06, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 27.2.2013 r., I ACa 72/13, Legalis). Umowa przedwstępna odpowiadała zaś formie wymaganej dla umowy najmu. Istotą podstawy odpowiedzialności pozwanego było doprowadzenie sprzecznym z prawem aktem normatywnym do sytuacji, w której umowa przyrzeczona nie mogła zostać zawarta, wobec braku podmiotu uprawnionego do jej zawarcia. Działanie to leżało poza zakresem wykonywania umowy przedwstępnej, nie mogło być zatem kwalifikowane jako niewłaściwe jej wykonanie lub uchylenie się od jej wykonania. Stanowiło samoistny akt, poddający się ocenie w ramach ustawowego reżimu odpowiedzialności, przewidzianej w art. 417 i n. k.c. Związek tego aktu z umową przedwstępną miał charakter funkcjonalny i poddawał się ocenie przez pryzmat adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem sprawczym a szkodą, poniesioną na skutek niedojścia do skutku umowy przyrzeczonej, która miała przynieść powodowi określone w swej treści korzyści. Próba przeniesienia sporu na płaszczyznę regulacji dotyczących skutków niewykonania umowy przedwstępnej i jej przedawnienia okazała się nieskuteczna.

Stosownie do art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Przesłanki odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkodę wyrządzoną wydaniem aktu normatywnego reguluje art. 417 ¹ § 1 k.c., przewidując, że szkoda ta podlega naprawieniu po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności tego aktu z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą.

Przesłanką warunkującą powstanie odpowiedzialności Skarbu Państwa za akt bezprawia normatywnego jest stwierdzenie w odpowiednim postępowaniu owej bezprawności. W sprawie przesłanka ta została spełniona, powód powołał się bowiem na wiążący i ogłoszony wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 czerwca 2017 r., U 3/17, uznający rozporządzenie o uchyleniu za niezgodne z Konstytucją. Powód w sposób precyzyjny zidentyfikował również swój uszczerbek majątkowy, stanowiący szkodę polegającą na utracie spodziewanych zysków, na podstawie umowy, do zawarcia której ostatecznie nie doszło. Spór w sprawie ogniskował się przede wszystkim na kwestii związku przyczynowego pomiędzy wydaniem rozporządzenia a utratą tych zysków. Pozwany istnienie tego związku kwestionował w oparciu o tezę o prospektywnym charakterze skutków wyroku Trybunału oraz podnosząc, że uchylone niekonstytucyjnym aktem rozporządzenie nie kreowało w swojej treści praw po stronie powoda, których pozbawienie uzasadniało odpowiedzialność odszkodowawczą.

Istotą pierwszej z tez jest stwierdzenie, że w okresie od dnia wydania rozporządzenia do dnia ogłoszenia wyroku Trybunału było ono wiążącym i zgodnym z Konstytucją i ustawami aktem, przeto jego wydanie nie mogło rodzić odpowiedzialności odszkodowawczej, co do zdarzeń zaistniałych przed ogłoszeniem wyroku. Zagadnienie mocy wstecznej orzeczeń Trybunału stwierdzających niezgodność aktu normatywnego lub jego części z aktem wyższego rzędu, co do którego Trybunał nie zastrzegł innego terminu utraty mocy wiążącej w rozumieniu art. 190 ust. 3 Konstytucji, było wielokrotnie przedmiotem wypowiedzi Sądu Najwyższego, który zdecydowanie opowiadał się za przyznaniem skutków sięgających w przeszłość ( ex tunc), m.in.: w uchwale z dnia 23 stycznia 2001 r., III ZP 30/00, OSNAPiUS 2001, nr 23, poz. 685; w wyroku z dnia 10 listopada 1999 r., I CKN 204/98, OSNC 2000, nr 5, poz. 94 (z glosą A. Józefowicza, Prawo i Życie 2001, nr 2, s. 75, oraz omówieniem K. Mikody i K. Osajdy (w:) Prawo intertemporalne..., red. E. Łętowska, K. Osajda, s. 141); w postanowieniu z dnia 7 grudnia 2000 r., III ZP 27/00, OSNAPiUS 2001, nr 10, poz. 331, i potwierdzał to stanowisko w uzasadnieniach późniejszych orzeczeń, np.: wyroku z dnia 18 kwietnia 2002 r., III RN 4/01, OSNP 2003, nr 2, poz. 25; wyroku z dnia 12 czerwca 2002 r., II UKN 419/01, OSNAPiUS 2002, nr 23, poz. 580; wyroku z dnia 27 września 2002 r., II UKN 581/01, OSNAPiUS 2002, nr 23, poz. 581; postanowienia z dnia 15 stycznia 2003 r., IV CKN 1639/00, LEX nr 1632203; wyroku z dnia 9 października 2003 r., I CK 150/02, OSNC 2004, nr 7–8, poz. 132, ze sprost. OSNC 2004, nr 10, s. 131 (z omówieniem K. Mikody i K. Osajdy (w:) Prawo intertemporalne..., red. E. Łętowska, K. Osajda, s. 126). Sąd orzekający w sprawie podziela ten pogląd, którego uzasadnienia należy poszukiwać w treści art. 190 ust. 4 Konstytucji oraz konstrukcji samej odpowiedzialności za bezprawie normatywne. Skoro powołana norma przewiduje wzruszenie orzeczenia wydanego na podstawie normy prawnej uznanej za niezgodną z Konstytucją, to odnosi stan niekonstytucyjności do okresu przed ogłoszeniem wyroku Trybunału (kolejność ogłoszenie wyroku Trybunału – wydanie wyroku na podstawie normy uznanej za niezgodną z Konstytucją oznaczałaby wadliwe stosowanie normy prawnej, która utraciła moc i rodziłaby odpowiedzialność Państwa na podstawie art. 417 ¹ § 2 k.c.). Ocena zatem odpowiedzialności Skarbu Państwa za bezprawie normatywne, dokonywana po ogłoszeniu wyroku Trybunału, w odniesieniu do stanu rzeczy zaistniałego przed jego wydaniem, tym bardziej winna uwzględniać ów stan niekonstytucyjności, istniejący już od chwili wydania takiej normy. Ponadto konstrukcja odpowiedzialności za normatywną działalność państwa na podstawie obiektywnej bezprawności ma sens wtedy, gdy jest możliwe retroaktywne ustalenie stanu niekonstytucyjności jako materialnoprawnej przesłanki tej odpowiedzialności. Prospektywny charakter wyroku w istocie wydrążyłby ową odpowiedzialność z treści normatywnej i prowadziłby do powstania normy o pustym zakresie odniesienia.

Konstatacja, że uznane za niezgodne z Konstytucją rozporządzenie w swoje treści nie przyznawało ani nie odbierało powodowi określonych praw, nie stoi na przeszkodzie stwierdzeniu istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy wprowadzeniem do porządku prawnego owej normy a zaistnieniem określonego przez powoda uszczerbku. Artykuł 417 ¹ § 1 k.c. nie modyfikuje bowiem ogólnych reguł odpowiedzialności odszkodowawczej i nie wprowadza szczególnego w stosunku do art. 361 § 1 k.c. powiązania przyczynowo skutkowego pomiędzy zdarzeniem sprawczym a uszczerbkiem. Nie jest zatem tak, że wyłącznie uznanie za niekonstytucyjne norm likwidujących określone uprawnienia lub wprowadzające konkretne ciężary o charakterze majątkowym, prowadzi do odpowiedzialności Skarbu Państwa za bezprawie normatywne. O ile w przypadku takich norm kryterium oddziaływania na sferę praw majątkowych adresata utożsamia się w zasadzie z adekwatnością związku przyczynowego, o tyle nie wyłącza ono możliwości ustalenia powiązania przyczynowo – skutkowego pomiędzy wprowadzeniem niekonstytucyjnej normy o nieustalonym kręgu adresatów (do takich należą akty tworzące lub znoszące jednostki zasadniczego podziału terytorialnego Rzeczypospolitej Polskiej) a naruszeniem skonkretyzowanego i uwarunkowanego istnieniem takiej normy interesu majątkowego jednostki. Również i w takiej płaszczyźnie, pomimo pozornie niemajątkowego charakteru wprowadzonej normy, może zaistnieć związek przyczynowy o charakterze adekwatnym pomiędzy wydaniem niekonstytucyjnego aktu normatywnego a określonym uszczerbkiem.

Taki związek w sprawie zaistniał, albowiem wydane w sposób bezprawny, w rozumieniu art. 417 ¹ § 1 k.c., rozporządzenie o uchyleniu, likwidowało podmiot prawa, który miał stać się stroną umowy najmu pomieszczeń przeznaczonych na potrzeby urzędu gminy G.. Gdyby zatem nie zostało wydane powód, podejmujący uprzednio wszelkie wymagane czynności w celu zawarcia umowy najmu, zawarłby umowę o sprecyzowanej i skonkretyzowanej treści a w razie uchylania się przez gminę G. od jej zawarcia mógłby ją wymusić na drodze sądowej. Niekonstytucyjna norma doprowadziła zatem do stanu, w którym powód, dysponując dostatecznie skonkretyzowanym i chronionym prawnie roszczeniem nie mógł go zrealizować i uzyskać na jego podstawie spodziewanych pożytków. Wydane rozporządzenie o uchyleniu godziło zatem nie tylko w interes ekonomiczny powoda o charakterze faktycznym ale doprowadziło do zniesienia prawnie chronionego prawa podmiotowego. Brak bezpośredniego, ze względu na treść, oddziaływania normy rozporządzenia o uchyleniu na prawa i obowiązki powoda nie przekreślał zatem istnienia normalnego związku przyczynowego pomiędzy jej wydaniem a utratą prawa podmiotowego. Związek ten istniał i spełniał warunki określone treścią art. 361 § 1 k.c. Przesłanka związku przyczynowego została zatem w sprawie spełniona.

Prowadzi to do wniosku, że zaistniała również w majątku powoda szkoda obejmująca sumę czynszu za przewidywany przez strony roczny okres trwania umowy. Kategoria utraconych korzyści jest ze swej istoty hipotetyczną, opiera się bowiem na założeniu o prawdopodobnym przebiegu zdarzeń, który zaistniałby gdyby nie zdarzenie szkodzące. W sprawie należało przyjąć, że gdyby gmina G. powstała, strony zawarłyby umowę o treści przyrzeczonej. Oczywistym jest bowiem, że podmiot taki musiałby dysponować odpowiednim zapleczem lokalowym na potrzeby biurowe, a cel ten miała realizować przyrzeczona umowa. Nie zaistniały żadne inne, poza rozporządzeniem o uchyleniu, przeszkody do jej zawarcia. Nie zaistniały również żadne okoliczności pozwalające na wnioskowanie, że okres trwania umowy byłby krótszy niż rok, z przyczyn uprawniających najemcę do wcześniejszego rozwiązania umowy. Pozwany nie próbował wykazywać, że lokal miał wady, o których mowa w § 8 ust. 3 umowy przedwstępnej. W konkluzji należało przyjąć, że powód mógł żądać od pozwanego zapłaty kwoty 143.293,20 zł, jako odszkodowania za wydanie rozporządzenia o uchyleniu, na podstawie art. 417 § 1 i art. 417 ¹ § 1 k.c.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. Roszczenie odszkodowawcze ma charakter bezterminowy, wobec czego koniecznym do jego postawienia w stan wymagalności jest wezwanie do zapłaty, wystosowane na podstawie drugiego z powołanych przepisów. Takie żądanie powód sformułował, dotarło ono do pozwanego w dniu 4 września 2017 r. i zakreślało termin dwutygodniowy na spełnienie świadczenia, który należy uznać za odpowiedni w świetle wysokości sumy odszkodowania oraz podstawy roszczenia. Skoro termin ten nie został dochowany, to pozwany po jego upływie popadł w stan opóźnienia sankcjonowany obowiązkiem zapłaty odsetek za opóźnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., poprzez ich zasądzenie od pozwanego w całości na rzecz powoda. Na koszty te składają się opłata od pozwu – 7.165 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w stawce 5.400 zł (§ 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265) oraz 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – łącznie 12.582 zł.

Ze względu na powyższe motywy orzeczono jak w sentencji.