Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2018r.

Sąd Rejonowy w Rybniku III Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora:

po rozpoznaniu w dniach 9 stycznia 2018 roku, 5 kwietnia 2018r., 28 września 2018r. sprawy

W. T. (T.)

s. A. i M.

ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że

I.  od bliżej nieustalonego czasu do dnia 2 grudnia 2014 roku w R. w lokalu J. H. mieszczącym się na ulicy (...), pełniąc funkcję Prezesa Zarządu firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., ul. (...), urządzał w w/w. lokalu gry o charakterze losowym organizowane w celach komercyjnych na 4 automatach do gier o nazwie: H. S. P. o numerze (...)/H., H. S. Admirał o numerze (...), L. M. 12 o numerze JV- (...)- (...), C. G. o numerze JV- (...)- (...) przepisom art. 6 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 z 2009 roku, poz.1540),

tj. o popełnienie przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks

II.  od bliżej nieustalonego czasu do dnia 2 grudnia 2014 roku w R. w lokalu J. H. mieszczącym się na ulicy (...), pełniąc funkcję Prezesa Zarządu firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., ul. (...), publicznie rozpowszechniając w prowadzonym przez siebie lokalu, tj. umieszczając na szybie okna frontowego lokalu J. H. symbole graficzne związane z grami w kości i grami w ruletkę, prowadził reklamę gier w kości i gier na automatach, wbrew przepisom art.29 ust. 1, ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 z 2009 roku, poz.1540),

tj. o popełnienie przestępstwa skarbowego z art. 110a § 1 kks

1. uznaje oskarżonego W. T. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu szczegółowo opisanego w pkt. I przyjmując, że dopuścił się go w dniu 2 grudnia 2014r. czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. i za to na mocy art.107 § 1 k.k. s. wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł (stu złotych);

2. uznaje oskarżonego W. T. za winnego tego, że w dniu 2 grudnia 2014 roku w R. w lokalu J. H. mieszczącym się na ulicy (...), pełniąc funkcję Prezesa Zarządu firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., ul. (...), publicznie rozpowszechniając w prowadzonym przez siebie lokalu, tj. umieszczając na szybie okna frontowego lokalu J. H. symbole graficzne związane z grami w kości i grami w ruletkę, prowadził reklamę gier w kości i gier cylindrycznych wbrew przepisom art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa skarbowego z art. 110a § 1 k.k.s. i za to na mocy art. 110a § 1 k.k. s. wymierza mu karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł (stu złotych);

3. na mocy art. 85 § 1 i 2 kk, w zw. z art. 20 § 2 kks oraz art. 39 § 1 kks łączy oskarżonemu wyżej orzeczone w pkt 1 i 2 kary grzywny i wymierza muj karę łączną grzywny w wysokości 110 (stu dziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych;

4. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżoną w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt III K 513/17

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2014r. w lokalu J. H. mieszczącym się w R. na ulicy (...) funkcjonariusze Urzędu Celnego w R., a to M. D., M. T., W. C., L. S., J. B. i A. Ł. przeprowadzili kontrolę w zakresie przestrzegania przepisów ustawy o grach hazardowych. Kontrolę przeprowadzono w obecności pracownicy lokalu E. B..

Po wejściu do lokalu stwierdzono cztery urządzenia do gry o nazwie: H. S. P. nr (...)/H., H. S. nr (...), L. M. 12 nr (...), C. G. nr (...). Wszystkie urządzenia były włączone, natomiast ich monitory były wygaszone. Następnie pani E. B. włączyła za pomocą pilota ekrany na pierwszych dwóch urządzeniach. W trakcie kontroli E. B. zapoznała się z upoważnieniem Naczelnika Urzędu Celnego w R. nr (...) - (...) z dnia 02.12.2014r., po czym wezwano ją do udostępnienia kluczy do urządzeń, umów najmu pozwalających ustalić właściciela urządzeń oraz środków pieniężnych do przeprowadzenia eksperymentu.

Wygląd zewnętrzny urządzeń wskazywał podobieństwo do automatów hazardowych eksploatowanych w kasynach gry, w związku z czym podjęto decyzję o przeprowadzeniu dalszej kontroli mającej na celu ustalenie, czy eksploatowane urządzenia do gier są automatami do gry w myśl przepisów ustawy o grach hazardowych. E. B. oświadczyła, że nie posiada żadnych kluczy ani dokumentów dotyczących urządzeń. Kontrolującym nie okazano zezwolenia na urządzanie gier na automatach eksploatowanych w lokalu, regulaminu gier, poświadczeń rejestracji. Pracownica lokalu udostępniła natomiast pilot służący do włączania i wyłączania monitorów w urządzeniach. W trakcie przeprowadzania gier kontrolnych włączono za pomocą tego pilota monitory w pozostałych dwóch urządzeniach. E. B. skontaktowała się telefonicznie z prezesem spółki J., W. T., właścicielem urządzeń. Podczas rozmowy telefonicznej przeprowadzonej przez funkcjonariusza M. D., oskarżony oświadczył, iż żąda zatwierdzenia czynności przez prokuratora.

W trakcie oględzin zewnętrznych, na szybie okna frontowego lokalu, stwierdzono symbole graficzne kości do gry i ruletki, co stanowiło reklamę gier hazardowych. W lokalu pozostawiono ulotkę - informację dotyczącą warunków urządzania gier hazardowych.

E. B. udostępniła kwotę potrzebną do przeprowadzenia gier kontrolnych. Gry kontrolne przeprowadził funkcjonariusz celny M. D.. Podczas eksperymentów na urządzeniach wykorzystano kwotę 40 zł.

Odnośnie urządzenia H. S. P. o numerze (...)/H. stwierdzono, że wyposażone jest w dwa monitory (...), jedenaście przycisków funkcyjnych, trzy gniazda typu J., kieszeń na wypłacane monety, akceptor banknotów. Nie ustalono wersji oprogramowania ani sumy kontrolnej. Stwierdzono 10 aplikacji gier. Nazwy utrwalono aparatem cyfrowym S..

Grę kontrolną rozpoczęto poprzez dokonanie wpłaty poprzez akceptor banknotów, który przyjmował banknoty o nominałach 10 zł, 20 zł, 50 zł, 100 zł, 200 zł. Wpłacona kwota przeliczana jest na punkty wyświetlane na liczniku (...) według przelicznika 1 PLN =10 punktów kredytowych. Urządzenie zakredytowano banknotem o nominale 10 zł, na liczniku (...) otrzymano 100 punktów. Na ekranie wyświetliły się aplikacje 10 gier do wyboru. Następnie wybrano aplikację gry o nazwie A. (...) przedstawiającą pięć odwróconych kart. Istniała możliwość, za pomocą przycisku STAWKA, zmiany stawki od 1-100 pkt. za jedno rozdanie. Grę rozpoczęto przy stawce 20 pkt. i przy stanie licznika (...) 100 pkt. Każdorazowe naciśnięcie przycisku START spowodowało odwrócenie się pięciu kart i odjęcie 20 pkt. z licznika (...). Karty odwracały się kolejno od strony lewej do prawej. W górnej części monitora wyświetlała się tabela wygranych wskazująca wartości wygranych odpowiednie dla uzyskanych ustawień kart. Wartości wygranych w tabeli zmieniały się w zależności od wysokości stawki za jedną grę. W trakcie gry można było przyciskami STOP zatrzymać wybraną kartę do kolejnego rozdania. Przy stanie licznika (...) 60 pkt. karty ułożyły się w konfiguracji „trójka szóstek" co spowodowało wygraną na liczniku WIN w postaci 100 pkt. Punkty te zasiliły licznik (...) przedłużając tym samym grę. Grę kontynuowano przy stawce 20 i przy stanie licznika (...) 160 pkt. Przy stanie licznika (...) 100 pkt za pomocą przycisku WYBÓR GRY, wybrano aplikację gry o nazwie U. (...) przedstawiającą trzy bębny z symbolami owoców. Grę kontynuowano przy stawce 20 i przy stanie licznika (...) 100 pkt. Jednokrotne naciśnięcie przycisku START spowodowało uruchomienie się bębnów, ich samoczynne zatrzymanie się oraz odjęcie 20 pkt. z licznika (...). Po zakończeniu każdej gry (jednorazowym zakręceniu się i zatrzymaniu bębnów) na monitorze pojawiał się napis koniec gry - G. O..

Każda gra prowadzona była za punkty z licznika (...) i była grą o charakterze losowym, ponieważ grający po uruchomieniu gry nie był w stanie w żaden sposób wpłynąć na wynik gry czy przewidzieć rezultat gry czyli końcowy układ symboli uzyskany na zatrzymanych bębnach. Decydował o tym bowiem program komputerowy. Przy stanie licznika (...) 60 pkt. bębny zatrzymały się w konfiguracji 3 x X po skosie co dało wygraną w postaci 20 pkt. Grę kontynuowano przy stanie licznika (...) 80 pkt. i przy stawce 20. Grę prowadzono do zgrania wszystkich punktów. Całość gry kontrolnej została zarejestrowana aparatem cyfrowym. Urządzenie zabezpieczono plombą UC w R. nr (...), (...).

Przeprowadzona gra kontrolna wykazała, że oferowane gry są realizowane na urządzeniu komputerowym, organizowane są w celach komercyjnych - wymagają opłat za gry, grający nie ma możliwości uzyskania wygranych pieniężnych, lecz istnieje możliwość osiągnięcia wygranej rzeczowej w postaci wygranych punktów powodujących przedłużenie czasu gry. Oferowane przez urządzenie gry mają charakter losowy - wynik pojedynczej gry jest zależny od przypadku, po uruchomieniu gry o wyniku decyduje algorytm gry. Grający nie ma żadnego wpływu na końcowy wynik gry.

Odnośnie urządzenia H. S. u numerze (...) stwierdzono, że wyposażone jest w jeden monitor (...), dziesięć przycisków funkcyjnych, trzy gniazda typu J., kieszeń na wypłacane monety, akceptor banknotów. Nie ustalono wersji oprogramowania ani sumy kontrolnej. Stwierdzono cztery aplikacje gier.

Grę rozpoczyna się poprzez dokonanie wpłaty poprzez akceptor banknotów przyjmujący banknoty o nominałach 10 zł, 20 zł, 50 zł, 100 zł, 200 zł. Wpłacona kwota przeliczana jest na punkty wyświetlane na liczniku (...) według przelicznika 1 PLN =10 punktów kredytowych. Urządzenie zakredytowano banknotem o nominale 10 zł, na liczniku (...) otrzymano 100 punktów. Na ekranie wyświetlane są aplikacje 4 gier do wyboru. Następnie wybrano aplikację gry o nazwie A. (...) przedstawiającą pięć odwróconych kart. Istniała możliwość, za pomocą przycisku RED , zmiany stawki od 5-100 pkt. za jedno rozdanie. Grę rozpoczęto przy stawce 20 pkt. i przy stanie licznika (...) 100 pkt. Każdorazowe naciśnięcie przycisku START spowodowało odwrócenie się pięciu kart i odjęcie 20 pkt. z licznika (...). Karty odwracały się kolejno od strony lewej do prawej. W górnej części monitora wyświetlała się tabela wygranych wskazująca wartości wygranych odpowiednie dla uzyskanych ustawień kart. Wartość wygranych w tabeli zmieniała się w zależności od wysokości stawki za jedną grę. W trakcie gry można przyciskami STOP zatrzymać wybraną kartę do kolejnego rozdania. Przy stanie licznika (...) 60 pkt., za pomocą przycisku (...) wybrano aplikację gry o nazwie U. (...) przedstawiająca trzy bębny z symbolami owoców. Grę kontynuowano przy stawce 20 i przy stanie licznika (...) 100 pkt. Jednokrotne naciśnięcie przycisku START spowodowało uruchomienie się bębnów, ich samoczynne zatrzymanie się oraz odjęcie 20 pkt. z licznika (...). Po zakończeniu każdej gry (jednorazowym zakręceniu się i zatrzymaniu bębnów) na monitorze pojawiał się napis koniec gry - G. O..

Każda gra prowadzona jest za punkty z licznika (...) i jest grą o charakterze losowym, ponieważ grający po uruchomieniu gry nie jest w stanie w żaden sposób wpłynąć na wynik gry czy przewidzieć rezultatu gry czyli końcowego układu symboli uzyskanych na zatrzymanych bębnach. O tym decyduje program komputerowy. Przy stanie licznika (...) 40 pkt. bębny zatrzymały się w konfiguracji 3 x śliwka w dwóch liniach poziomych i po skosie dając wygraną na liczniku WIN w postaci 620pkt. Grę kontynuowano przy stanie licznika (...) 680 pkt. i przy stawce 200. Grę prowadzono do zgrania wszystkich punktów. Całość gry kontrolnej została zarejestrowana aparatem cyfrowym. Urządzenie zabezpieczono plombą UC w R. nr (...).

Przeprowadzona gra kontrolna wykazała, że oferowane gry są realizowane na urządzeniu komputerowym, gry są organizowane w celach komercyjnych - wymagają opłat za gry, grający nie ma możliwości uzyskania wygranych pieniężnych, lecz istnieje możliwość osiągnięcia wygranej rzeczowej w postaci wygranych punktów powodujących przedłużenie czasu gry. Oferowane przez urządzenie gry mają charakter losowy - wynik pojedynczej gry jest zależny od przypadku, po uruchomieniu gry o wyniku decyduje algorytm gry. Grający nie ma żadnego wpływu na końcowy wynik gry.

Odnośnie urządzenia L. M. 12 o numerze (...) stwierdzono, że wyposażone jest w dwa monitory (...), jedenaście przycisków funkcyjnych, cztery gniazda typu J., kieszeń na wypłacane monety, akceptor banknotów. Nie ustalono wersji oprogramowania ani sumy kontrolnej. Stwierdzono 12 aplikacji gier. Nazwy utrwalono aparatem cyfrowym S..

Grę rozpoczyna się poprzez dokonanie wpłaty przez akceptor banknotów, który przyjmuje banknoty o nominałach 10 zł, 20 zł, 50 zł, 100 zł, 200 zł. Wpłacona kwota przeliczana jest na punkty wyświetlane na liczniku C. według przelicznika 1 PLN =10 punktów kredytowych.

Urządzenie zakredytowano banknotem o nominale 10 zł, na liczniku (...) otrzymano 100 punktów. Na ekranie wyświetlane są aplikacje 12 gier do wyboru. Następnie wybrano aplikację gry o nazwie E. (...) przedstawiającą pięć odwróconych kart. Istnieje możliwość, za pomocą przycisku STAWKA, zmiany stawki od 1-100 pkt. za jedno rozdanie. Grę rozpoczęto przy stawce 20 pkt. i przy stanie licznika (...) 100 pkt. Każdorazowe naciśnięcie przycisku START spowodowało odwrócenie się pięciu kart i odjęcie 20 pkt. z licznika (...). Karty odwracały się kolejno od strony lewej do prawej. W górnej części monitora wyświetlała się tabela wygranych wskazująca wartości wygranych odpowiednie dla uzyskanych ustawień kart. Wartości wygranych w tabeli zmieniają się w zależności od wysokości stawki za jedną grę. W trakcie gry można przyciskami STOP zatrzymać wybraną kartę do kolejnego rozdania. Przy stanie licznika (...) 60 pkt. karty ułożyły się w konfiguracji „trójka dziesiątek”, co spowodowało wygraną na liczniku WIN w postaci 100 pkt. Punkty te zasiliły licznik (...) przedłużając tym samym grę. Grę kontynuowano przy stanie licznika (...) 160 pkt. i przy stawce 30. Przy stanie licznika (...) 100 pkt. karty ułożyły się w konfiguracji „dwie pary” co spowodowało wygraną na liczniku WIN w postaci 90 pkt. Punkty te zasiliły licznik (...) przedłużając tym samym grę. Przy stanie licznika (...) 190 pkt., za pomocą przycisku (...), wybrano aplikację gry o nazwie H. (...) przedstawiającą pięć bębnów z symbolami owoców. Grę kontynuowano przy stawce 50 i przy stanie licznika (...) 190 pkt. Jednokrotne naciśnięcie przycisku START spowodowało uruchomienie się bębnów, ich samoczynne zatrzymanie się oraz odjęcie 50 pkt. z licznika (...). Po zakończeniu każdej gry (jednorazowym zakręceniu się i zatrzymaniu bębnów) na monitorze pojawiał się napis koniec gry - G. O..

Każda gra prowadzona jest za punkty z licznika (...) i jest grą o charakterze losowym, ponieważ grający po uruchomieniu gry nie jest w stanie w żaden sposób wpłynąć na wynik gry czy przewidzieć rezultat gry czyli końcowy układ symboli uzyskany na zatrzymanych bębnach, decyduje program komputerowy. Grę prowadzono do zgrania wszystkich punktów. Całość gry kontrolnej została zarejestrowana aparatem cyfrowym. Urządzenie zabezpieczono plombami UC w R. nr (...), (...), (...).

Przeprowadzona gra kontrolna wykazała, że oferowane gry są realizowane na urządzeniu komputerowym, Gry są organizowane w celach komercyjnych - wymagają opłat za gry, grający nie ma możliwości uzyskania wygranych pieniężnych, lecz istnieje możliwość osiągnięcia wygranej rzeczowej w postaci wygranych punktów powodujących przedłużenie czasu gry. Oferowane przez urządzenie gry mają charakter losowy - wynik pojedynczej gry jest zależny od przypadku, po uruchomieniu gry o wyniku decyduje algorytm gry. Grający nie ma żadnego wpływu na końcowy wynik gry.

Odnośnie urządzenia C. G. o numerze (...) stwierdzono, że wyposażone jest w dwa monitory (...), trzynaście przycisków funkcyjnych, dwa gniazda typu J., kieszeń na wypłacane monety i akceptor banknotów. Nie ustalono wersji oprogramowania ani sumy kontrolnej. Stwierdzono osiem aplikacji gier.

Grę rozpoczyna się poprzez dokonanie wpłaty poprzez akceptor banknotów, który przyjmuje banknoty o nominałach 10 zł, 20 zł, 50 zł, 100 zł, 200 zł. Wpłacona kwota przeliczana jest na punkty wyświetlane na liczniku (...) według przelicznika 1 PLN =10 punktów kredytowych. Urządzenie zakredytowano banknotem o nominale 10 zł, na liczniku (...) otrzymano 100 punktów. Następnie wybrano aplikację gry o nazwie A. (...) przedstawiającą pięć odwróconych kart. Istniała możliwość, za pomocą przycisku BET ONE, zmiany stawki od 1-100 pkt. za jedno rozdanie. Grę rozpoczęto przy stawce 20 pkt. i przy stanie licznika (...) 100 pkt. Każdorazowe naciśnięcie przycisku START SKIP spowodowało odwrócenie się pięciu kart i odjęcie 20 pkt. z licznika (...). Karty odwracały się kolejno od strony lewej do prawej. W górnej części monitora wyświetlała się tabela wygranych wskazująca wartości wygranych odpowiednie dla uzyskanych ustawień kart. Wartość wygranych w tabeli zmieniają się w zależności od wysokości stawki za jedną grę. W trakcie gry można było przyciskami (...) zatrzymać wybraną kartę do kolejnego rozdania. Przy stanie licznika (...) 40 pkt., za pomocą przycisku S. (...), wybrano aplikację gry o nazwie U. (...) przedstawiającą trzy bębny z symbolami owoców. Grę kontynuowano przy stawce 10 i przy stanie licznika (...) 40 pkt. Jednokrotne naciśnięcie przycisku START SKIP spowodowało uruchomienie się bębnów, ich samoczynne zatrzymanie się oraz odjęcie 10 pkt. z licznika (...). Po zakończeniu każdej gry (jednorazowym zakręceniu się i zatrzymaniu bębnów) na monitorze pojawiał się napis koniec gry - G. O..

Każda gra prowadzona jest za punkty z licznika (...) i jest grą o charakterze losowym, ponieważ grający po uruchomieniu gry nie jest w stanie w żaden sposób wpłynąć na wynik gry czy przewidzieć rezultat gry czyli końcowy układ symboli uzyskany na zatrzymanych bębnach, decyduje program komputerowy. Grę prowadzono do zgrania wszystkich punktów. W trakcie eksperymentu nie uzyskano żadnej wygranej. Całość gry kontrolnej została zarejestrowana aparatem cyfrowym. Urządzenie zabezpieczono plombami UC w R. nr (...), (...).

Przeprowadzona gra kontrolna wykazała, że oferowane gry są realizowane na urządzeniu komputerowym, gry są organizowane w celach komercyjnych - wymagają opłat za gry, grający nie ma możliwości uzyskania wygranych pieniężnych, lecz istnieje możliwość osiągnięcia wygranej rzeczowej w postaci wygranych punktów powodujących przedłużenie czasu gry. Oferowane przez urządzenie gry mają charakter losowy - wynik pojedynczej gry jest zależny od przypadku, po uruchomieniu gry o wyniku decyduje algorytm gry. Grający nie ma żadnego wpływu na końcowy wynik gry.

Oskarżony nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna gry.

(zeznania świadka M. D. k. 28-29, k. 335, protokół z przeprowadzonych czynności kontrolnych k. 3-7, protokół zatrzymania przedmiotów k. 11, k. 53, odpis KRS k. 21-23, , protokół kontroli k. 32-39, protokół oględzin automatów k. 67-68)

Oskarżony był wielokrotnie karany za przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. (karta karna k. 522-536, odpisy wyroków k. 247-249, k. 250, k. 256, k. 257, k. 259, k. 260, k. 262-263, k. 265, k. 266, k. 268-269, k. 270, k. 272, k. 273, k. 275-276, k. 277-278, k. 281, k. 286 wraz z uzasadnieniem k. 287-292, k. 293-294 wraz z uzasadnieniem k. 295-300, k. 326, k. 361, k. 511-512, k. 513-514)

Oskarżony na rozprawie głównej w dniu 9 stycznia 2018r. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw skarbowych i zaznaczył, że będzie odpowiadał wyłącznie na pytania obrońcy. Następnie wyjaśnił (k. 324v-325), że nigdy nie godził się na łamanie prawa. Z tego okresu czyli do 2 grudnia 2014 roku posiada szereg orzeczeń stwierdzających legalność prowadzonej działalności, czyli brak znamion czynu zabronionego. Te orzeczenia to między innymi postanowienia prokuratorskie o odmowie zatrzymania rzeczy, umorzenia wydane przez Naczelników Urzędów Celnych, orzeczenia o umorzeniu postępowania między innymi Naczelnika Urzędu Celnego w B. i K., a także wyroki uniewinniające jego osobę czy też umarzające postępowania. Z uzasadnieniami orzeczeń osobiście się zapoznawał, zapoznał się też z szeregiem opinii profesorów prawa, między innymi opinią profesora K., profesor G., zapoznał się także ze stanowiskiem Ministerstwa Gospodarki o niemożności stosowania nienotyfikowanych przepisów. Zapoznawał się również ze stanowiskiem Sądu Najwyższego nie dotyczącym jego osoby, również w tamtym czasie Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że art. 6 i 14 są przepisami technicznymi. Skoro najlepiej wykwalifikowani prawnicy, a także Naczelnicy Urzędów Celnych nie byli zgodni co do tego problemu, to trudno zakładać, ze przeciętny odbiorca norm prawnych, a za taką osobę uważa siebie, bo nie jest z wykształcenia prawnikiem, mógł sobie wyrobić taki pogląd. W tamtym czasie w jego karcie karnej znajdowały się trzy wyroki z art. 107 kks i zapadły one z tytułu wyroków nakazowych i nie zostały zaskarżone przez prawników, którzy wówczas go reprezentowali. Te same sądy w podobnych sprawach uniewinniały moją osobę. Wskazał, że trudno zakładać, żeby jego świadomość co do karalności tego czynu mogła się budować na bazie tych trzech wyroków nakazowych, które nie posiadały uzasadnienia. Zaznaczył, że swoją świadomość budował na zasadzie uzasadnień orzeczeń dotyczących jego osoby. W innych postępowaniach Urząd Celny zarzuca mu, że nie zapoznawał się z wyrokami skazującymi, ale zawsze dotyczyło to innych firm i nie jego osoby. Dopiero w styczniu 2017 roku dowiedzieli się, że art. 6 nie jest przepisem technicznym. Do tego czasu działał w przeświadczeniu, że ten artykuł jest przepisem technicznym i powinien być notyfikowany, bo tak stało się z art. 14, też był techniczny i potem został notyfikowany. O jego przeświadczeniu dotyczącym legalności działalności spółki świadczy również wynik kontroli z Urzędu Skarbowego, który nie wykazał żadnych uchybień, a utwierdził go w przekonaniu, że prowadzona przez niego spółka odprowadzała wszystkie należne podatki. W firmie miały miejsce także kontrole z PIP, które nie wykazały również żadnych uchybień. Nawet teraz kiedy znajduje się w Zakładzie Karnym zapadają cały czas wyroki uniewinniające wobec niego z różnych okresów. Są to wyroki z W., z K., C., czy B. z powołaniem na art. 10 kks. W przypadku rejonu województwa (...) to sądy powołują się na art. 11 kpk. Wskazał również, że firma (...) zakończyła swoją działalność z dniem 31 grudnia 2016r., a on sam znalazł się w Areszcie Śledczym zanim zakończył działalność związaną z prowadzeniem gier. Odbywa karę z całkiem innych artykułów.

Na pytanie obrońcy wyjaśnił, że pierwsze jego wątpliwości co do legalności prowadzonej działalności zaczęły się rodzić po orzeczeniu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z listopada 2016 roku i wówczas zaczął wygaszać prowadzenie spółki, dlatego z dniem 31 grudnia 2016r. zakończył działalność. Te wątpliwości przypieczętował prezydent podpisaniem nowej ustawy w okresie międzyświątecznym 2016 roku. Nigdy nie godził się na łamanie prawa. Gdyby wyroki były wydawane wcześniej i dotyczyłyby jego osoby zakończyłby wcześniej prowadzenie działalności. Wielokrotnie Urząd Celny próbował mu zarzucić art. 110 kks - prowadzenie reklamy, ale zawsze był z tego tytułu uniewinniany, oprócz jednego wyroku nakazowego, który nie został zaskarżony przez kancelarię. Jego zdaniem nie jest to reklama hazardowa, a wizualizacja taka sama jak sklepów czy sieci handlowej. Sam osobiście nie zlecał tej reklamy.

Analizując wyjaśnienia oskarżonego stwierdzić należy, że stanowią one przyjętą linię obrony i zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwa skarbowe.

Funkcjonariusz celny M. D. w logiczny i spójny sposób opisał przebieg przeprowadzonych przez niego osobiście gier kontrolnych na przedmiotowych urządzeniach. Podał, że w wyniku przeprowadzonych gier kontrolnych ustalił, że urządzenia te oferują gry o charakterze losowym – wynik pojedynczej gry zależny jest od przypadku. Grający nie ma żadnego wpływu na końcowy wynik gry. W związku z tym ustalono, że użytkowanie przedmiotowych urządzeń narusza przepisy ustawy o grach hazardowych, zatem urządzenia zajęto.

Sąd nie dopatrzył się żadnych przesłanek, by kwestionować zeznania w/w świadka, który wykonywał swoje obowiązki służbowe jako funkcjonariusz celny.

W świetle powyższych ustaleń trudno zatem bezkrytycznie przyjąć twierdzenie oskarżonego jakoby wstawiając przedmiotowe automaty do lokalu prowadził legalną działalność.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, które zostały sporządzone w zakresie kompetencji osób uprawnionych do ich wystawiania, także umów najmu, których treści żadna ze stron nie kwestionowała.

Zdaniem Sądu, zachowanie oskarżonego opisane w pkt. I wyczerpało ustawowe znamiona przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks. W dniu 2 grudnia 2014r. w R. w lokalu J. H. mieszczącym się na ulicy (...), pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., ul. (...), urządzał w w/w. lokalu gry o charakterze losowym organizowane w celach komercyjnych na 4 automatach do gier o nazwie: H. S. P. o numerze (...)/H., H. S. Admirał o numerze (...), L. M. 12 o numerze JV- (...)- (...), C. G. o numerze JV- (...)-C01 wbrew przepisom art. 6 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych.

Przepis art. 107 § 1 k.k.s. stanowi, że kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie. Przepis odsyła do przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009r. (dalej u.g.h.) Przepisy tej ustawy definiują pojęcie gier hazardowych, dopuszczalność organizowania i prowadzenia działalności w tym zakresie oraz wymagania, jakie muszą być pełnione, by działalność taka mogła być prowadzona. Zatem przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. może polegać między innymi na naruszeniu art. 6 ust. 1 u.g.h., tj. na urządzaniu gier na automatach bez posiadanej koncesji na prowadzenie kasyna.

Oskarżony nie posiadał koncesji, a prowadzona przez niego działalność stała w sprzeczności z art. 6 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. u.g.h., zgodnie z którym działalność m.in. w zakresie gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Oskarżony, wstawiając do lokalu niezarejestrowane automaty, celowo i świadomie eksploatował je, co oznacza, że prowadząc działalność gospodarczą, bezpośrednio urządzał gry na automatach nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna gry.

Dokonując oceny prawnej zachowania oskarżonego Sąd rozważył stanowisko prezentowane przez oskarżonego i jego obrońcę, że prowadził on działalność w przekonaniu o legalnym jej charakterze, bez zamiaru postępowania wbrew przepisom u.g.h., w tym art. 14 ust i art. 6, skoro przepisy te, jako „techniczne” nie mogły być wobec niego stosowane z racji nienotyfikowania Komisji Europejskiej. Jak wynikało ze stanowiska obrony, oskarżony na tej podstawie wyprowadził wniosek o legalność prowadzonej działalności w zakresie gier na automatach, skoro nienotyfikowane przepisy nie mogły mu zabraniać urządzania gier na automatach poza kasynem gry bez uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry. Koniecznym zatem było rozważenie możliwości pozostawania oskarżonego w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanego mu czynu.

Błąd w postaci nieświadomości tego, że działa się „wbrew przepisom” może oznaczać dwie sytuacje:

1) sprawca nie zna dopełniającego blankietową dyspozycję karną przepisu prawa finansowego, a co za tym idzie, nie wie także, że jego naruszenie jest zabronione przez prawo karne skarbowe albo

2) sprawca znając przepis prawa finansowego (czyli wiedząc, że jego zachowanie jest w świetle tego przepisu bezprawne), nie wie tylko tego, że naruszenie tego przepisu jest także karalne przez prawo karne skarbowe.

W sytuacji drugiej mowa jest o nieświadomości karalności, o której mowa w art. 10 § 4 k.k.s., natomiast sytuacja pierwsza dotyczy błędu co do ustawowego znamienia, o którym mowa wart. 10 §1 k.k.s.

Należy podzielić pogląd, według którego w przypadku prawa karnego skarbowego blankietowo odsyłającego do prawa finansowego błąd ma postać podwójną, ale nie w tym sensie, jak w przepisach dotyczących przestępstw nieumyślnych, gdzie błąd co do faktu pociąga za sobą błąd co do prawa, lecz odwrotnie - tu błąd co do faktu jest następstwem błędu co do prawa (do którego przepis karny odsyła). Nieświadomość finansowego przepisu dopełniającego jest pierwotnie nieświadomością jego treści, nie zaś oceny zawartej dopiero w przepisie karnym, która to nieświadomość oceny pojawia się wtórnie, jako błąd następczy. Tak więc np. jeżeli sprawca nie zna określonej ustawy podatkowej i przez to nie jest świadom obowiązku oznaczania określonych wyrobów akcyzowych znakami akcyzy (art. 63 § 1 kks), to sytuację taką należy rozpatrywać jako błąd co do faktu, o którym mowa w art. 10 § 1 kks. Natomiast rozwiązanie przyjęte wart. 10 § 4 kks oznacza postawienie przed sprawcą wprawdzie mniejszych wymagań, niż w Kodeksie karnym, jednakże dość trudno sobie wyobrazić w praktyce usprawiedliwioną nieświadomość karalności czynu.

Z taką też sytuacją sąd miał do czynienia w realiach przedmiotowej sprawy i dlatego uznał, że o błędzie co do karalności czynu nie może być mowy. Oskarżony wszak znał ustawę o grach hazardowych, znał ustanowione w niej ograniczenia, a zatem musiał być świadom, że przynajmniej w zamiarze ewentualnym, postępuje wbrew obowiązującym przepisom tej ustawy. Fakt, że oskarżony do tych przepisów się nie stosował, bo uważał, iż nie musi, nie może jednak oznaczać, że nie był świadom treści przepisów ustawy i faktu ich obowiązywania. Oskarżony jedynie uznawał, że z powodów podanych w swoich wyjaśnieniach nie musi przestrzegać owych ustawowych ograniczeń i był przy tym przekonany, iż nic mu za to nie grozi.

Takie stanowisko oskarżonego, zdaniem sądu, właśnie z powodów wyżej przytoczonych, nie może być rozpatrywane w kategorii błędu co do okoliczności stanowiącej jego znamię, którym jest urządzanie gier na automacie właśnie „wbrew przepisom ustawy”, który wykluczałby możliwość umyślnego popełnienia czynu zabronionego z art. 107 § 1 kks (art. 10 § 1 kks).

Hipotetycznie natomiast stanowisko prezentowane przez oskarżonego mogłoby świadczyć o nieświadomości karalności przypisanego mu czynu (art. 10 § 4 kks), na co również powoływał się on sam oraz jego obrona. Sąd poglądu tego jednak również nie podzielił uznając, że wysoce wątpliwym jest, aby w grudniu 2014r. oskarżony mógł być rzeczywiście przekonanym o tym, że prowadzona przez niego działalność, ewidentnie sprzeczna z art. 6 ustawy o grach hazardowych, nie podlega karze, właśnie z powodu niemożności stosowania wobec niego tego przepisu jako nienotyfikowanego Komisji Europejskiej przepisu technicznego. W czasie objętym zarzutem oskarżony - jako osoba zainteresowana zagadnieniem - powinien już wiedzieć o postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013r. w sprawie I KZP 15/13 (OSNKW 2013/12/101), dotyczącym zagadnienia prawnego: „Czy dopuszczalne jest pociągnięcie do odpowiedzialności karnoskarbowej za występek z art. 107 § 1 kks osób, które prowadzą grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny wbrew zakazom zawartym w art. 6 ust . i oraz art. 14 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych w sytuacji, gdy projekt tych przepisów nie został przedstawiony przez Państwo Polskie w Komisji Europejskiej w ramach procedury notyfikacyjnej?". Orzeczenie to zapadło w czasie, gdy „branża hazardowa" skutek opisany w powyższym pytaniu wywodziła z orzecznictwa (...), powołując się w szczególności na wyrok w połączonych sprawach 0213/11, C-214/11, C-217/11. W ocenie sądu doświadczenie życiowe podpowiada, iż treścią tego orzeczenia Sądu Najwyższego musieli być zainteresowani przedstawiciele „branży hazardowej”, do których niewątpliwie zaliczyć należało oskarżonego. Co więcej linia obrony oskarżonego opierała się właśnie na argumentach wywiedzionych z treści wyroku (...) z dnia 19 lipca 2012r., iż nienotyfikowane Komisji Europejskiej przepisy ustawy o grach hazardowych nie mogą być stosowane jako sprzeczne z prawem Unii Europejskiej, a nie np. na stosowanych powszechnie we wcześniejszym okresie argumentach innych przedstawicieli „branży hazardowej", że posiadane przez nich automaty do gier służyły do legalnego urządzania gier zręcznościowych.

W przywołanym wcześniej postanowieniu z dnia 28 listopada 2013r. Sąd Najwyższy wprawdzie odmówił podjęcia uchwały, ale jednocześnie w uzasadnieniu swej decyzji wskazał, że naruszenie wynikającego z dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U. L. 363, s. 81) obowiązku notyfikacji przepisów technicznych ma charakter naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może być badana wyłącznie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Jeżeli w konkretnym postępowaniu sąd dochodzi do wniosku, że doszło do takiej wadliwości trybu ustawodawczego, może nie stosować tych przepisów tylko w ten sposób, że zawiesi prowadzone postępowanie, w którym miałyby one zostać zastosowane i skieruje stosowne pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego. Jednak do czasu zainicjowania tej kontroli lub podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny stosownego rozstrzygnięcia brak jest podstaw do odmowy stosowania przepisów ustawy z dnia listopada 2000 r. o grach hazardowych. Ponadto analiza treści art. 91 ust. 3 Konstytucji RP doprowadziła Sąd Najwyższy do wniosku, że nie ma on zastosowania w przypadku niedochowania przez organy Państwa Polskiego obowiązku notyfikacji projektu regulacji prawnej mającej charakter przepisu technicznego. Treść regulacji prawnej uchwalonej bez spełnienia obowiązku notyfikacji nie pozostaje bowiem w „kolizji” z obowiązkiem notyfikacji. Obowiązek ten odnosi się bowiem do fazy procesu legislacyjnego i jego adresatem są odpowiednie organy państwa odpowiadające za ten proces. W momencie, w którym aktualizuje się norma nakazująca notyfikację, brak jest jeszcze normy prawnej o charakterze ustawowym, która mogłaby wejść w kolizję z tą pierwszą normą. Z reguły odmienny jest także ich zakres zastosowania. Kolizja pomiędzy obowiązkiem notyfikacji a ustawą (lub innym aktem prawnym) zachodziłaby wówczas, gdyby ten akt prawny stanowił regulacje przewidujące wyłączenie lub ograniczenie obowiązku notyfikacji w sposób odmienny od tego zakresu, który wynikałby z prawa unijnego. W czterech kolejnych judykatach zapadłych przed majem 2014r. Sąd Najwyższy podtrzymał powyższe stanowisko (wyrok z 3 grudnia 2013r., V KK 82/13, wyrok z 8 stycznia 2014r., IV KK 183/13, wyrok z 28 marca 2014r. III KK 447/13, wyrok z 2 kwietnia 2014r. V KK 344/13). Uwzględniając zatem zasady logiki oraz wskazania doświadczenia życiowego Sąd przyjął, że w okresie objętym zarzutami postawa oskarżonego obliczona była na pozorowaniu nieświadomości nielegalności (niekaralności) jego działalności polegającej na wstawianiu do lokalów niebędących kasynami gry automatów do gier hazardowych i czerpaniu z tego procederu korzyści majątkowych, nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna gry.

Dodatkowo wskazać należy, że nie każda nieświadomość karalności czynu, wedle art. 10 § 4 kks jest prawnie relewantna, a jedynie nieświadomość usprawiedliwiona. Tymczasem sytuacja, w której oskarżony doszukiwał się niekaralności swojej działalności wyłącznie w korzystnych dla siebie orzeczeniach bagatelizując te, które były dla niego niekorzystne, nie pozwala usprawiedliwić jego ewentualnego błędnego przekonania co do miarodajności konsekwencji braku notyfikacji przepisów technicznych wynikających z orzecznictwa (...). Badając formułę usprawiedliwienia, należy przecież, odwoływać się do wzorca osobowego zachowania przeciętnego obywatela. W wypadku prawa karnego skarbowego często jednak w grę wchodzić będzie model osobowy o podwyższonym standardzie wymagań. Taka też być musi miara dla profesjonalisty w obrocie gospodarczym, który dla zarobku zamierza prowadzić działalność ze świadomością jej reglamentowania przez państwo. Im zaś wyższe oczekiwania wobec sprawcy, tym możliwość wystąpienia błędu usprawiedliwionego jest mniejsza. Dlatego, zdaniem sądu oskarżony świadomie i celowo wykorzystywał rozbieżność orzecznictwa dla przestępczej działalności, gdyż to mu się po prostu opłacało finansowo. Nawet sposób działania oskarżonego, polegający na umieszczaniu małej ilości automatów w małych sklepach, lokalach gastronomicznych, świadczy o jego świadomości nielegalności swoich zachowań. Jeżeli wszak oskarżony uważał, że jego działania są legalne, to należy postawić pytanie, dlaczego nie wynajął jakiegoś dużego lokalu, ze znaczną ilością automatów i nie reklamował swoich usług jako np. kasyna lub salonu gier, aby w ten sposób mieć jak najwięcej klientów.

Oskarżony podejmując się prowadzenia działalności w zakresie urządzania gier na automatach winien co najmniej urzędowo zapoznać się ze wymogami jakie wprowadziła ustawa z 19 listopada 2009r., a następnie ze zmianami wynikającymi z dalszych ustaw ją nowelizujących. Podejmując się prowadzenia działalności gospodarczej winien nie tylko liczyć się z konsekwencjami natury finansowej, ale także prawnej, jako podmiot profesjonalnie działający na rynku krajowym. Jak wynika z ustaleń, oskarżony miał wiedzę na temat istniejących rozbieżności interpretacyjnych, posiadał możliwość zapoznania się z obowiązującym stanem prawnym w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej u Naczelnika Urzędu Celnego, a opieranie się tylko na materiałach źródłowych dla siebie jak najkorzystniejszych w żaden sposób nie usprawiedliwia jego ewentualnej nieświadomości. Oskarżony nie wystąpił o wydanie decyzji do Ministra Finansów bowiem doskonale się orientował, że posiadane przez niego automaty podlegają przepisom ustawy hazardowej.

W wyroku z dnia 13 października 2016r. wydanym w sprawie C-303/15 Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że przepis art. 6 ust. 1 u.g.h. nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. podlegającego obowiązkowi notyfikacji na podstawie art. 8 ust. 1 tej dyrektywy.

Pogląd ten potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 stycznia 2017r., w której wskazał, że art. 6 ust. 1 u.g.h. nie stanowi przepisu technicznego, podczas gdy art. 14 ust. 1 u.g.h. jest takim przepisem technicznym, którego znowelizowana treść została notyfikowana Komisji. Wątpliwości co do kwestii niestosowania przepisu art. 14 ust. 1 u.g.h. mogą dotyczyć jedynie stanów faktycznych i jego brzmienia sprzed nowelizacji. Nadto Sąd Najwyższy wskazał, iż ma to znaczenie jedynie dla przestępstw skarbowych z art. 107 § 1 k.k.s., w których zaszłaby konieczność przyjęcia w ramach kwalifikacji prawnej czynu naruszenia jedynie art. 14 ust. 1 u.g.h. w pierwotnym brzmieniu. Zatem przedmiotowa uchwała zakłada, że możliwym jest przypisanie odpowiedzialności karnej za czyn z art. 107 § 1 k.k.s., który polegałby na naruszeniu wyłącznie lub również art. 6 ust. 1 u.g.h., nawet jeśliby został popełniony przed wejściem w życie nowelizacji ustawy o grach hazardowych. Tym samym samo naruszenie art. 6 ust. 1 u.g.h. stanowi wypełnienie normy blankietowej art. 107 § 1 k.k.s.

W sprawie niniejszej czyn z art. 107 § 1 k.k.s. zarzucany oskarżonemu polega na naruszeniu art. 6 ust. 1 u.g.h. W świetle wskazanej uchwały Sądu Najwyższego czyn polegający na urządzaniu wbrew normie art. 6 ust. 1 u.g.h. gier na automatach pomimo nieposiadania koncesji na prowadzenie kasyna gry stanowił przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. nawet przed wejściem w życie w dniu 3 września 2015r. nowelizacji ustawy o grach hazardowych.

Zgodnie z dyspozycją art. 3 u.g.h. urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Grami losowymi natomiast, zgodnie z definicją z art. 2 ust. 1 u.g.h. są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik w szczególności zależy od przypadku, a warunki gry określa regulamin. Ponadto grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości (art. 2 ust. 3 u.g.h.), a także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, organizowane w celach komercyjnych, w których nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy (art. 2 ust. 5 u.g.h.). Nadmienić należy, iż wygraną rzeczową w grach na automatach jest również wygrana polegająca na możliwości przedłużania gry bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze, a także możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze (art. 2 ust. 4 u.g.h.). W ramach wygranej rzeczowej nie mieści się natomiast satysfakcja psychologiczna grającego z udanego wyniku gry, jedynie wystąpienie po stronie grającego korzyści majątkowej wykraczającej wprost ponad to, co daje już z założenia samo uruchomienie gry na danym automacie przy pomocy przewidzianej w tym celu opłaty (wyrok NSA z 26 września 2006 r., (...) 119/06, LEX nr 272205).

W sprawie niniejszej wykazano, że urządzenia H. S. P. o numerze (...)/H., H. S. Admirał o numerze (...), L. M. 12 o numerze JV- (...)- (...), C. G. są automatami do gier w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. Świadczy o tym opis każdego urządzenia zawarty w protokole oględzin oraz protokole z przeprowadzonych czynności kontrolnych, z których wynika, że są to komputerowe urządzenia do gier. Również element prowadzenia gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe został stwierdzony w sposób jednoznaczny i oczywisty w trakcie przeprowadzonego postępowania. Uruchomienie gry na urządzeniach następowało po zakredytowaniu automatu pewną kwotą, za którą gracz otrzymywał punkty na liczniku. Z gry kontrolnej wynika, że warunkiem uruchomienia urządzeń jest poniesienie odpowiedniej opłaty. W zależności od kwoty uiszczonej opłaty uzyskuje się określoną ilość punktów. Nie jest możliwa praca urządzeń bez uiszczenia opłaty, lecz jest możliwa dalsza gra za uzyskane punkty w grze poprzedniej. Ostatnim elementem jest charakter losowy gry. Przebieg opisanych gier kontrolnych dowodzi niezbicie, że w prowadzonych grach w żadnym stopniu nie jest wykorzystywana percepcja gracza, czy też jego możliwości psychomotoryczne. Z uwagi na okoliczność, że gracz nie miał żadnego wpływu na wynik końcowy gry, gdyż przebieg oraz wynik wyświetlał się samoczynnie po włączeniu przycisku START, gry miały charakter losowy, niezależny od umiejętności i zręczności grającego. Grający nie był w stanie przewidzieć tego, co ukaże się na ekranie. O tym decydował bowiem program komputerowy w postaci algorytmu matematycznego, na którym oparte są gry, a który decyduje o ewentualnej wygranej. Brak jest jakiejkolwiek możliwości ingerencji gracza w przebieg gry, ponieważ uczestnik nie zna wspomnianego algorytmu.

Biorąc pod uwagę te ustalenia, zasadnym jest uznanie, że przedmiotowe urządzenia spełniają kryteria określone w art. 2 ust. 3 u.g.h., czyli są to urządzenia komputerowe, gry organizowane są na nich w celu osiągnięcia wygranych pieniężnych lub rzeczowych i mają charakter losowy. Podkreślenia wymaga, że pojęcie „charakter losowy” jest pojęciem szerszym od „elementu losowości”, które zostało pochłonięte przez ten losowy charakter. Nie sposób bowiem nie stwierdzić, żeby gra musiała posiadać choćby najmniejszy element losowości, by można było wskazać, że posiada losowy charakter. Zasady prawidłowego rozumowania pozwalają bowiem na wyprowadzenie konkluzji, iż bez elementu losowości niemożliwym jest aby gra posiadała losowy charakter, zatem każda gra o losowym charakterze musi posiadać element losowości, a co za tym idzie, każda gra, w której stwierdzono losowy charakter, czyni zadość przesłance elementu losowości z art. 2 ust. 3 u.g.h.

Gry na przedmiotowych automatach były zatem grami na urządzeniach komputerowych, w których grający miał możliwość uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, zawierały również element losowości z przyczyn wyżej wskazanych, zgodnie z art. 2 ust. 3 u.g.h. Pojęcie losowy oznacza zależny od losu - kolei, wydarzeń życia, dotyczący tego losu; oparty na losowaniu lub wybrany przypadkowo. Z kolei „przypadek” definiowany jest jako zdarzenie, zjawisko, których nie da się przewidzieć na podstawie znanych praw naukowych i doświadczenia; zdarzenie niespodziewane, zrządzenie losu, zbieg okoliczności, traf (M. Szymczak, Słownik języka polskiego, t. 2, s. 1000, Warszawa 1996). L. rozumiana jest jako niemożność przewidzenia rezultatu gry (wynik zależy od przypadku) w normalnych warunkach. L. gry determinowana jest zatem zależnością wyniku gry od przypadku, przy czym wystarczającym jest, aby przynajmniej jeden z etapów gry był zależny od przypadku.

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 ust. 1 u.g.h. działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1 i 1b oraz art. 6a ust. 2. Za kasyno gry uważa się wydzielone miejsce, w którym prowadzi się gry cylindryczne, gry w karty, gry w kości lub gry na automatach, na podstawie zatwierdzonego regulaminu, przy czym minimalna łączna liczba urządzanych gier cylindrycznych i gier w karty wynosi 4, a liczba zainstalowanych automatów wynosi od 5 do 70 sztuk. W niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów, by lokal w którym znajdowały się automaty do gier były takim wydzielonym miejscem. Urządzenia były jedynymi, które znajdowały się w lokalu, zatem należało przyjąć, że lokal nie spełniał definicji kasyna gry.

Wskazać przede wszystkim należy, że oskarżony nie jest przeciętnym obywatelem, który jednorazowo zetknął się z takim specyficznym automatem do gry i dotychczasowe prowadzone przeciwko niemu postępowania nie mogły utwierdzić go w przekonaniu, że działania zarządzanej przez niego spółki są w pełni legalne.

Tym samym za zasadne należało uznać przypisanie oskarżonemu sprawstwa przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że zgodnie z przytoczoną uchwałą Sądu Najwyższego, czyn z art. 107 § 1 k.k.s. uzupełniony normą z art. 6 ust. 1 u.g.h. polegający na urządzaniu gier na automatach pomimo nieposiadania koncesji na prowadzenie kasyna gier, stanowił przestępstwo również przed wejściem w życie w dniu 3 września 2015 r. nowelizacji ustawy o grach hazardowych.

Obrońca oskarżonego wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 kpk podnosząc, że w Sądzie Rejonowym w Bielsku-Białej w sprawie IX K 495/15 toczyło się postępowanie przeciwko W. T. i skazanie nastąpiło w ramach czynu ciągłego popełnionego w dniach 21 listopada 2014r. i 16 lutego 2015r.

Wniosek obrońcy nie zasługiwał na uwzględnienie. Odnośnie kwestii ewentualnej tożsamości zarzucanego oskarżonemu czynu a czynu będącego przedmiotem postępowania przed Sądem Rejonowym w Bielsku-Białej w sprawie IX K 495/15 wskazać należy, że kryteria tożsamości czynu wyznaczane są przez kryteria zarówno prawa materialnego określające znamiona przestępstwa, jak i prawa procesowego odnoszące się do okoliczności czynu w szczególności dotyczące czasu, miejsca oraz sposobu jego popełnienia (tak Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 21 września 2010r., sygn. akt: II AKa 85/10). Zgodnie zaś z art. 6 § 2 kks dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uważa się za jeden czyn zabroniony. Od konstrukcji czynu ciągłego przewidzianego w art. 12 kk regulacja zawarta w cytowanym przepisie różni się odmiennie ujętymi przesłankami ciągłości oraz szerszym zakresem zastosowania. W odniesieniu do przesłanek (kryteriów) czynu ciągłego przepis art. 6 § 2 kks inaczej niż art. 12 kk określa przesłankę subiektywną, posługując się sformułowaniem „w wykonaniu tego samego zamiaru”, stanowiącym odpowiednik wykorzystywanego na gruncie art. 12 k.k. zwrotu „w wykonaniu z góry powziętego zamiaru”, zawiera ponadto niewystępującą w art. 12 k.k. przesłankę obiektywną (przedmiotową) ujętą jako zachowanie „z wykorzystaniem takiej samej sposobności” (Kodeks Karny Skarbowy. Komentarz pod red. P. Kardasa, LEX 2017, LEX).

Pomimo odmienności w zakresie konstrukcji czynu ciągłego z art. 12 kk i art. 6 § 2 kks przytoczyć należy jednak stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 17 maja 2017 roku w sprawie IV KO 34/17, zgodnie z którym nie będzie tym samym czynem, mimo jednolitości czasu, obrót narkotykami, jeżeli jeden czyn dotyczył amfetaminy, a drugi kokainy, a nadto, gdy oba czyny zostały popełnione w innych miejscach.

W rozpoznawanej sprawie W. T. został oskarżony o to, że od bliżej nieustalonego czasu do dnia 2 grudnia 2014 roku w R. w lokalu J. H. mieszczącym się na ulicy (...), pełniąc funkcję Prezesa Zarządu firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., ul. (...), urządzał w w/w. lokalu gry o charakterze losowym organizowane w celach komercyjnych na 4 automatach do gier o nazwie: H. S. P. o numerze (...)/H., H. S. Admirał o numerze (...), L. M. 12 o numerze JV- (...)- (...), C. G. o numerze JV- (...)-C01 wbrew przepisom art. 6 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej z dnia 4 maja 2017r. w sprawie IX K 495/15 został uznany za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru, będąc prezesem zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. ul. (...), w dniach 21 listopada 2014r. i 16 lutego 2015r. w lokalu „J. H. 24H” w B. przy ul. (...), wbrew przepisom określonym w art. 6 ust. 1, i art. 23a ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009r. urządzał w celach komercyjnych gry na automatach zawierających element losowości, które nie były zarejestrowane przez naczelnika urzędu celnego, bez wymaganej koncesji, a kasynami gier, a to:

- w dnu 12 listopada 2014r. na urządzeniach do gier o nazwach M. 42 nr naklejki (...), H. S. nr naklejki (...) oraz H. S. P. nr naklejki (...)/H.

- w dniu 16 lutego 2015r. na urządzeniach do gier o nazwach H. S. o nr (...) i H. S. P. nr (...)/H..

Istotnie data popełnienia zarzucanego czynu w niniejszym postępowaniu pokrywa się z datą czynu ciągłego przyjętego w wyroku SR w Bielsku-Białej. Niemiej jednak, w ocenie Sądu pokrywanie się daty i kwalifikacji prawnej czynu, nie przesądza samoistnie o uznaniu, że jest on tożsamy. Odwołując się bowiem do zacytowanego wyżej postanowienia Sądu Najwyższego, istotnymi elementami, wyznaczającymi tożsamość czynu są również miejsce oraz rodzaj przedmiotu służącego do jego popełnienia. Wskazać przy tym należy na różnice pomiędzy miejscem popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu i czynu ciągłego oraz rodzaju automatów, na których były prowadzone były gry. Nie sposób uznać zatem, że czyn zarzucany oskarżonemu jest w istocie tożsamy z czynem ciągłym objętym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej w sprawie IX K 495/15.

Powołać w tym miejscu należy również stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 4 kwietnia 2018 roku w sprawie V KS 5/18, zgodnie z którym, aby przyjąć, że sprawca został już skazany prawomocnie za to samo przestępstwo, należy ustalić tożsamość czynu. Samo wzajemne podobieństwo dwóch czynów, przy identycznej kwalifikacji prawnej w tożsamych przedziale czasowym nie wystarczy do uznania, że sprawcę skazano dwa razy „za to samo”.

Z analizy akt sprawy wynika natomiast, że przedmiotem obu przestępstw jest urządzanie gier na automatach w tym samym okresie czasu. Chodzi jednak o gry na innych automatach i w innej miejscowości. Innymi słowy, ani miejscowości, ani rodzaj automatów nie jest tożsamy. Nie można więc ustalić, że oskarżonego skazano już za ten sam czyn, którego dotyczy obecny proces.

Obrońca oskarżonego złożył również wniosek o umorzenie postępowania na podstawie art. 11 § 1 k.p.k.

Wniosek ten również nie zasługiwał na uwzględnienie.

Umorzenie absorpcyjne reguluje przepis art. 11 § 1 kpk, zgodnie z którym postępowanie w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 5 można umorzyć, jeżeli orzeczenie wobec oskarżonego kary byłoby oczywiście niecelowe ze względu na rodzaj i wysokość kary prawomocnie orzeczonej za inne przestępstwo, a interes pokrzywdzonego temu się nie sprzeciwia.

Jakkolwiek czyn zarzucany oskarżonemu jest zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 3, a zatem spełnia kryterium formalne, to w ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zachodzi tego typu sytuacja, że ewentualne orzeczenie wobec oskarżonego kary byłoby oczywiście niecelowe, a to z uwagi na rodzaj i wysokość kar już prawomocnie orzeczonych.

Jak wskazuje się w doktrynie, niecelowość dalszego ścigania wynikać ma wyłącznie z faktu prawomocnego wymierzenia oskarżonemu innej, surowszej niż grożąca za dany czyn kary (art. 11 § 1 kpk) lub z faktu grożenia mu za inny czyn takiej kary, gdy nie orzeczono jej jeszcze prawomocnie. Ze względu na zasady łączenia kar przewidziane w kodeksie karnym, które mają zastosowanie przy wyroku łącznym, ustawodawca wychodzi z założenia, że proces karny jest zbędny tam, gdzie z uwagi na inne przestępstwo tej samej osoby zagrożone surowiej kara wymierzona jej za dany czyn byłaby w konsekwencji pochłonięta przez karę wymierzoną za przestępstwo zagrożone karą surowszą (tak Tomasz Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Tom I. Lex, 2014).

Sąd w całości podziela powyższe tezy i jednocześnie wskazuje, że w stosunku do oskarżonego toczy się lub toczyło się wiele postępowań karnych o występek stypizowany w art. 107 § 1 kks. Wbrew twierdzeniom obrońcy, oskarżony poniósł relatywnie niskie konsekwencje swych czynów, co już samo w sobie pozostaje w opozycji do treści art. 11 kpk, który nakazuje rozpatrywać ewentualne umorzenie postępowania w oparciu o rodzaj i wysokość kary prawomocnie orzeczonej za inne przestępstwo. Dopiero po przeprowadzeniu dogłębnej analizy i uznaniu, że wymierzone już oskarżonemu kary lub grożące w niedalekiej przyszłości w znaczący sposób przewyższają lub przewyższą dolegliwości, które można zastosować w toczącym się postępowaniu, winno się rozważyć decyzję o jego umorzeniu, a to chociażby z uwagi na eliminację zbędnych kosztów postępowania. Ponadto nie można stracić z pola widzenia, że oskarżony stanowczo nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu, twierdząc, że był przekonany o legalności prowadzonej działalności. W ocenie Sądu umorzenie postępowania na podstawie art. 11 § 1 kpk niejako przesądzałoby o winie oskarżonego, co w połączeniu z konsekwentnym dowodzeniem swej niewinności mogłoby naruszyć jego podstawowe prawa, w tym prawo do oczyszczenia z niesłusznie postawionych zarzutów, jak również obligowałoby Sąd do nałożenia na oskarżonego na podstawie art. 632a § 2 pkt 3 k.p.k. obowiązku uiszczenia kosztów procesu w całości lub części.

Zachowanie oskarżonego opisane w pkt. 2 wyczerpało ustawowe znamiona przestępstwa skarbowego z art. 110a § 1 kks. W dniu 2 grudnia 2014 roku w R. w lokalu J. H. mieszczącym się na ulicy (...), pełniąc funkcję Prezesa Zarządu firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., ul. (...), publicznie rozpowszechniając w prowadzonym przez siebie lokalu, tj. umieszczając na szybie okna frontowego lokalu J. H. symbole graficzne związane z grami w kości i grami w ruletkę, prowadził reklamę gier w kości i gier cylindrycznych wbrew przepisom art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Zgodnie z tym przepisem, zabrania się reklamy i promocji gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, gier na automatach oraz zakładów wzajemnych. Ponad wszelką wątpliwość oskarżony jako prezes zarządu spółki z o.o. trudniącej się organizowaniem gier hazardowych, w prowadzonym przez siebie lokalu umieścił tę reklamę w widocznym miejscu aby czerpać z tego korzyści majątkowe. Nadto w lokalu pozostawiono ulotkę – informację dotyczącą warunków urządzania gier hazardowych.

Stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu ocenić można jako znaczny. O stopniu tym decyduje rodzaj naruszonego nimi dobra prawnego oraz wagę naruszonych przez oskarżonego obowiązków. Oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Czyny przypisane oskarżonemu są zawinione. Można mu przypisać winę w czasie ich popełnienia, bowiem uzasadnionym było w konkretnej sytuacji wymagać od oskarżonego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie przyczyny, które odmowę takiego zachowania uzasadniałyby. Można oskarżonemu zarzucić zatem, że mając możliwość wyboru postępowania, nie dał posłuchu normie prawnej.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze, aby nie przekraczała ona stopnia winy oraz uwzględniała stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów. Sąd baczył, by orzeczona kara spełniała swe cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego, uświadamiając mu naganność jego postępowania oraz wzbudzając przekonanie, ze negatywne skutki popełniana przestępstw przekraczają płynące z tego korzyści. Wpływ na wymiar kary miały też względy prewencji ogólnej poprzez uświadomienie społeczeństwu konieczności respektowania norm prawnych oraz faktu, że brak poszanowania obowiązującego prawa, jego lekceważenie powoduje szereg niekorzystnych konsekwencji.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się również dyrektywami zawartymi w art. 13 § 1 k.k.s., a zatem wziął pod uwagę rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia obowiązku finansowego, motywację oskarżonego i sposób zachowania się, jak również jego właściwości i warunki osobiste.

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu:

- za przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł

- za przestępstwo skarbowe z art. 110a § 1 kks karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł.

Wymierzając karę grzywny Sąd ustalił liczbę stawek dziennych z uwzględnieniem stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy oskarżonego. Określając wysokość jednej stawki dziennej Sąd zaś wziął pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne oraz stosunki majątkowe.

Oskarżonemu wymierzono za przypisane przestępstwa skarbowe kary tego samego rodzaju. Uwzględniając te przesłanki Sąd na mocy art. 85 § 1 i 2 kk, w zw. z art. 20 § 2 kks oraz art. 39 § 1 kks wymierzył oskarżonemu karę łączną grzywny w wysokości 110 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych. Ustalając wymiar kary łącznej Sąd uwzględnił jej prewencyjne oddziaływanie na oskarżonego.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Sędzia