Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2019 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie w XII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR del. do SO Iwona Strączyńska

Protokolant: sekr. sąd. Mateusz Marek

w obecności Prokuratora: Marii Syata

po rozpoznaniu na rozprawie 18 lipca 2019 r.

sprawy skazanego A. N. , syna A. i J. z d. K., urodzonego (...) w W.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 19 lutego 2016 r., sygn. akt V K 13/10, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1 lutego 2017 r., sygn. akt II AKa 168/16, za czyn z art. 258 § 1 k.k., popełniony od nieustalonego dnia, nie później niż od marca 2004 r. do lipca 2005 r. – na karę 2 lat pozbawienia wolności; za czyn z art. 252 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 19 kwietnia 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zb. z art. 282 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. – na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł; za czyn z art. 252 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 19 kwietnia 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. – na karę 3 lat pozbawienia wolności i karę 50 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł; na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono karę łączną 7 lat pozbawienia wolności i karę łączną 120 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł; na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 2 lipca 2008 r. do 30 września 2010 r.;

2.  Sądu Okręgowego w Warszawie z 10 listopada 2016 r., sygn. akt XVIII K 321/08, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19 września 2017 r., sygn. akt II AKa 203/17, za czyn z art. 258 § 2 k.k., popełniony w okresie od 1 stycznia 1997 r. do lipca 2005 r. – na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; za czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., popełniony w bliżej nieustalonej dacie lutego 2003 r., nie później niż 10 lutego 2003 r. – na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 100 zł; za czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełniony w nieustalonej dacie jednakże nie później niż od lipca 2003 r. do 14 grudnia 2004 r. – na karę 3 lat pozbawienia wolności i karę 200 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 100 zł; za czyn z art. 270 § 3 k.k., popełniony w bliżej nieustalonej dacie 2008 r. jednak nie wcześniej niż w kwietniu 2008 r. do 2 lipca 2008 r. – na karę 1 roku pozbawienia wolności; na podstawie art.85 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu sprzed dnia 1 lipca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzono karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 250 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki w kwocie 100 zł; na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 30 września 2010 r. do 10 marca 2011 r.;

3.  Sądu Okręgowego w Warszawie z 14 listopada 2016 r., sygn. akt XVIII K 55/15, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 17 października 2017 r., sygn. akt II AKa 148/17, za czyn z art. 291 § 1 k.k., popełniony w okresie kilku dni po 30 sierpnia 2011 r. – na karę 2 lat pozbawienia wolności; za czyn z art.18 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. i z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. – na karę 3 lat pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzono karę łączną 4 lat pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 27 maja 2014 r. do 16 marca 2017 r.;

4.  Sądu Okręgowego w Warszawie z 19 marca 2018 r., sygn. akt XVIII K 233/17, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 stycznia 2019 r., sygn. akt II AKa 282/18, za czyn z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełniony w bliżej nieustalonym okresie czasu, nie wcześniej niż od 01 stycznia 1997 r. do co najmniej 11 września 1999 r. – na karę 2 lat pozbawienia wolności; za czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełniony w bliżej nieustalonej dacie jesienią 2004 r., jednak przed dniem 14 grudnia 2004 r. – na karę 150 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 30 zł; za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 191 § 2 k.k., popełniony w okresie od 1 października 2002 r. do 22 października 2002 r. – na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzono karę łączną 4 lat pozbawienia wolności.

orzeka

I.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., 85a k.k., art. 86 § 1 k.k. łączy:

- karę łączną 7 lat pozbawienia wolności wymierzoną A. N. wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 19 lutego 2016 r., sygn. akt V K 13/10;

- karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzoną A. N. wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z 10 listopada 2016 r., sygn. akt XVIII K 321/08, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19 września 2017 r., sygn. akt II AKa 203/17;

- karę łączną 4 lat pozbawienia wolności wymierzoną A. N. wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z 14 listopada 2016 r., sygn. akt XVIII K 55/15, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 17 października 2017 r., sygn. akt II AKa 148/17,

- karę łączną 4 lat pozbawienia wolności wymierzoną A. N. wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z 19 marca 2018 r., sygn. akt XVIII K 233/17,

i wymierza A. N. karę łączną 20 (dwudziestu) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 577 k.p.k. i art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w pkt I wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zalicza skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawach: V K 13/10 od 2 lipca 2008 r. do 30 września 2010 r. i od 16 marca 2017 r. do dnia 18 lipca 2019 roku, XVIII K 321/08 od 30 września 2010 r. do 10 marca 2011 r., XVIII K 55/15 od 27 maja 2014 r. do 16 marca 2017 r.;

III.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., 85a k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. łączy:

- karę łączną 250 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 100 zł wymierzoną A. N. wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z 10 listopada 2016 r., sygn. akt XVIII K 321/08, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19 września 2017 r., sygn. akt II AKa 203/17

- karę 150 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 30 zł wymierzoną A. N. wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z 19 marca 2018 r., sygn. akt XVIII K 233/17,

i wymierza A. N. karę łączną grzywny w wymiarze 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych, przyjmując, że kara ta została uiszczona do kwoty 7.582,49 zł. (siedem tysięcy pięćset osiemdziesiąt dwa złotych czterdzieści dziewięć groszy);

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia skazanego od obowiązku ponoszenia kosztów procesu, przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt XII K 36/19

UZASADNIENIE

wyroku łącznego Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 lipca 2019 roku

W dniu 6 marca 2019 roku (data prezentaty) Zastępca Dyrektora Aresztu Śledczego w W.-B. poinformował Sąd o możliwości zaistnienia w odniesieniu do skazanego A. N. warunków do wydania wyroku łącznego.

Na rozprawie 18 lipca 2019 roku oskarżyciel publiczny wniósł o wydanie wobec A. N. wyroku łącznego w oparciu o przepisy obowiązujące przed dniem 1 lipca 2015 roku i wymierzenie skazanemu kary łącznej w wymiarze 15 lat pozbawienia wolności. Odnośnie kary łącznej grzywny, prokurator nie zajął stanowiska.

Obrońcy A. N. - adw. R. B. i adw. M. W. wnieśli o wydanie wyroku łącznego przy zastosowaniu przepisów obowiązujących przed dniem 1 lipcem 2015 roku i wymierzenie skazanemu kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 100 złotych każda.

A. N. został skazany prawomocnymi wyrokami:

5.  Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 19 lutego 2016 r., sygn. akt V K 13/10, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1 lutego 2017 r., sygn. akt II AKa 168/16, za czyn z art. 258 § 1 k.k., popełniony od nieustalonego dnia, nie później niż od marca 2004 r. do lipca 2005 r. – na karę 2 lat pozbawienia wolności; za czyn z art. 252 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 19 kwietnia 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zb. z art. 282 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. – na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł; za czyn z art. 252 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 19 kwietnia 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. – na karę 3 lat pozbawienia wolności i karę 50 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł; na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono karę łączną 7 lat pozbawienia wolności i karę łączną 120 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 50 zł; na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 2 lipca 2008 r. do 30 września 2010 r.;

6.  Sądu Okręgowego w Warszawie z 10 listopada 2016 r., sygn. akt XVIII K 321/08, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19 września 2017 r., sygn. akt II AKa 203/17, za czyn z art. 258 § 2 k.k., popełniony w okresie od 1 stycznia 1997 r. do lipca 2005 r. – na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; za czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., popełniony w bliżej nieustalonej dacie lutego 2003 r., nie później niż 10 lutego 2003 r. – na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 100 zł; za czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełniony w nieustalonej dacie jednakże nie później niż od lipca 2003 r. do 14 grudnia 2004 r. – na karę 3 lat pozbawienia wolności i karę 200 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 100 zł; za czyn z art. 270 § 3 k.k., popełniony w bliżej nieustalonej dacie 2008 r. jednak nie wcześniej niż w kwietniu 2008 r. do 2 lipca 2008 r. – na karę 1 roku pozbawienia wolności; na podstawie art.85 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu sprzed dnia 1 lipca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzono karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 250 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki w kwocie 100 zł; na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 30 września 2010 r. do 10 marca 2011 r.;

7.  Sądu Okręgowego w Warszawie z 14 listopada 2016 r., sygn. akt XVIII K 55/15, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 17 października 2017 r., sygn. akt II AKa 148/17, za czyn z art. 291 § 1 k.k., popełniony w okresie kilku dni po 30 sierpnia 2011 r. – na karę 2 lat pozbawienia wolności; za czyn z art.18 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. i z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. – na karę 3 lat pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzono karę łączną 4 lat pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 27 maja 2014 r. do 16 marca 2017 r.;

8.  Sądu Okręgowego w Warszawie z 19 marca 2018 r., sygn. akt XVIII K 233/17, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 stycznia 2019 r., sygn. akt II AKa 282/18, za czyn z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełniony w bliżej nieustalonym okresie czasu, nie wcześniej niż od 01 stycznia 1997 r. do co najmniej 11 września 1999 r. – na karę 2 lat pozbawienia wolności; za czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełniony w bliżej nieustalonej dacie jesienią 2004 r., jednak przed dniem 14 grudnia 2004 r. – na karę 150 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 30 zł; za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 191 § 2 k.k., popełniony w okresie od 1 października 2002 r. do 22 października 2002 r. – na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzono karę łączną 4 lat pozbawienia wolności.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

k.4-6-karta karna skazanego, k.7-10- informacje o pobytach i orzeczeniach, k.14-22-wyrok w sprawie XVIII K 321/08 wydany przez Sąd Okręgowy w Warszawie wraz z wyrokiem Sądu Apelacyjnego, k.23-obliczenie kary, k.24-karta dłużnika, k.25-28-wyrok w sprawie XVIII K 233/17 wydany przez Sąd Okręgowy w Warszawie wraz z wyrokiem Sadu Apelacyjnego, k.29-obliczenie kary, k.30-karta dłużnika, k.31-47-wyrok w sprawie XVIII K 55/15 wydany przez Sąd Okręgowy w Warszawie wraz z wyrokiem Sadu Apelacyjnego, k.48-obliczenie kary, k.49-56-wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w sprawie V K 13/10 wraz z wyrokiem Sadu Apelacyjnego, k.57-karta dłużnika, k.89-91-informacje Sądu Okręgowego w Warszawie XV Wydział Wykonywania orzeczeń wraz z kartami dłużnika, k.92-98-opinia o skazanym wraz z informacjami o pobytach i orzeczeniach

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

A. N. skazany został wyrokami równorzędnych sądów, w tym ostatnio wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie. Nie budzi, więc wątpliwości, że właściwym do wydania wyroku łącznego wobec skazanego był tutejszy sąd, bowiem właściwość sądu okręgowego ukształtowana została w obu reżimach prawnych, tj. obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. i po tym dniu.

Mając na względzie okoliczność, że objęte wydanym w przedmiotowej sprawie wyrokiem łącznym niewykonane kary pozbawienia wolności (orzeczone w wyrokach V K 13/10, XVIII K 321/08, XVIII K 55/15, XVIII K 233/17) oraz niewykonane kary grzywny (orzeczone w wyrokach XVIII K 321/08, XVIII K 233/17) zostały prawomocnie orzeczone po dniu 1 lipca 2015 r., tutejszy Sąd nie porównywał sytuacji skazanego A. N. w obu porządkach prawnych regulujących orzekanie kary łącznej (na nowych i starych zasadach). Podkreślenia bowiem wymaga, że przepis art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) przewiduje odmienne i całkowicie autonomiczne zasady intertemporalne na potrzeby nowelizacji przepisów o karze łącznej niż te przewidziane w art. 4 § 1 k.k. Art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej nie pozwala na rozważania dotyczące względności, jak czyni to art. 4 § 1 k.k., zastosowania określonej ustawy do konkretnej sytuacji skazanego, lecz wybór stanu prawnego, wedle którego ma zapaść rozstrzygnięcie w zakresie kary łącznej w wyroku łącznym, uzależnia tylko i wyłącznie od zaistnienia przesłanek o charakterze obiektywnym, przedstawionych właśnie w art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej oraz w art. 85 k.k. w brzmieniu, co oczywiste, po 1 lipca 2015 r. i jest uwarunkowany konfiguracją dat uprawomocnienia się kar za poszczególne przestępstwa.

Dodać należy, że działanie art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej jest działaniem epizodycznym, jednorazowym nakierowanym na wskazanie, które przepisy (obowiązujące przed, czy po 1 lipca 2015 r.) należy stosować w sytuacjach, w których wątpliwości rodzić się mogą właśnie w związku ze zmianą stanu prawnego, do którego doszło w tej dacie. Zatem jeżeli ustawodawca w akcie nowelizacyjnym w sposób wyraźny określa odmienne reguły kolizyjne, należy przyjąć, że wyłącza tym samym stosowanie w omawianym zakresie normy ogólnej z art. 4 § 1 k.k.

W tym miejscu na uwagę zasługuje stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie wyrażone w wyroku z dnia 29 stycznia 2018 roku, sygn. II AKa 449/18, utrzymującym w mocy wyrok łączny Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 sierpnia 2018 roku, sygn. XII K 9/18, zgodnie z którym: „[…] art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks kamy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 396), przepisów rozdziału IX kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym obecną ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem jej wejścia w życie, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie tej ustawy.

W świetle powołanego art. 19 ust. 1 cyt. wyżej ustawy wyróżnić należy trzy stany faktyczne skutkujące zastosowaniem odpowiednich przepisów prawa materialnego (starych lub nowych):

1) wszystkie prawomocne wyroki skazujące na kary objęte wyrokiem łącznym wydane zostały przed dniem 1 lipca 2015 r. - wówczas przy wymierzeniu kary łącznej wyrokiem łącznym zastosowanie mają przepisy rozdziału IX kodeksu karnego w brzmieniu przed dniem 1 lipca 2015 r.;

2) wszystkie prawomocne wyroki skazujące na kary objęte wyrokiem łącznym wydane zostały w dniu 1 lipca 2015 r. lub później – wówczas przy wymierzeniu kary łącznej wyrokiem łącznym zastosowanie mają przepisy rozdziału IX kodeksu karnego w brzmieniu nadanym cyt. wyżej ustawą z dnia 20 lutego 2015 r.;

3) wyrokiem łącznym objęte zostały prawomocne wyroki skazujące wydane zarówno przed, jak i po 1 lipca 2015 r, - wówczas zastosowanie mają przepisy korzystniejsze dla skazanego, ustalone przez sąd przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.”

W realiach niniejszej sprawy wszystkie prawomocne wyroki skazujące na kary podlegające połączeniu wydane zostały po 1 lipca 2015 roku, wobec czego należało stosować przepisy obowiązujące po 1 lipca 2015 roku.

Przechodząc z kolei do rozważań dotyczących wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności, w pierwszej kolejności należy wskazać, że kształtując wymiar kary łącznej, Sąd orzeka w oparciu o jedną z metod łączenia kar, poprzez zastosowanie zasady absorpcji, asperacji bądź kumulacji. Zastosowanie jednej z zasad i w konsekwencji wymiar kary łącznej będzie natomiast zależał od szeregu okoliczności, które ustawodawca wskazuje jako istotne z punktu widzenia orzekania w tym przedmiocie.

Na chwilę wyrokowania w niniejszej sprawie, zasadnicze znaczenie dla wymiaru kary łącznej, mają okoliczności wskazane w treści art. 85a k.k. Zgodnie z przywołanym przepisem, sąd musi kierować się przede wszystkim celami zapobiegawczymi i wychowawczymi, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzebą kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Choć powyższy przepis mówi o kierowaniu się przy wymiarze kary przede wszystkim celami zapobiegawczymi i wychowawczymi oraz potrzebą kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, to aktualne pozostaje badanie związku przedmiotowo – podmiotowego łączącego poszczególne czyny. Przez związek przedmiotowo – podmiotowy rozumie się przede wszystkim podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację i czas popełnienia każdego z nich (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2 lipca 1992 r., sygn. akt II Akr 117/92, LEX nr 27736). Ścisły lub odległy związek podmiotowo – przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami pozostającymi w zbiegu ma wpływ na zastosowanie jednej z wymienionych zasad. Mimo, iż zasady wymiaru kary łącznej w oparciu o związek przedmiotowo – podmiotowy, wypracowane w trakcie wieloletniej praktyki orzeczniczej, miały zasadnicze znaczenie do czasu wprowadzenia w dniu 1 lipca 2015 r. art. 85a k.k., to jednak – jak już wyżej wskazano – okoliczności te w dalszym ciągu brane są pod uwagę przy wymiarze kary łącznej.

Stosownie do brzmienia art. 86 § 1 k.k. in principio sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak – w przypadku kary pozbawienia wolności - 20 lat pozbawienia wolności.

Na gruncie przedmiotowej sprawy, kara łączna pozbawienia wolności, którą Sąd mógł orzec wobec skazanego A. N., oscylowała w granicach od 7 lat pozbawienia wolności do 20 lat pozbawienia wolności. W świetle powyższego, Sąd uznał, że specyfika niniejszej sprawy przemawia za zasadnością zastosowania zasady kumulacji i wymierzenia skazanemu kary łącznej w wymiarze 20 lat pozbawienia wolności. Podkreślenia przy tym wymaga, że suma kar pozbawienia wolności wymierzonych A. N. w wyrokach podlegających łączeniu wyniosła łącznie 21 lat i 6 miesięcy. Ograniczenie ustawowe nałożyło, więc na Sąd obowiązek zredukowania skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności o 1 rok i 6 miesięcy, co w sposób automatyczny polepszyło jego sytuację.

Orzekając karę łączną na zasadzie kumulacji, Sąd miał na uwadze, że między przestępstwami, za które orzeczone zostały kary podlegające łączeniu nie zachodzi bliski związek przedmiotowy i podmiotowy. Większość bowiem z popełnionych przez skazanego czynów zabronionych wymierzona była przeciwko różnym dobrom prawnym, tj. przeciwko mieniu, przeciwko porządkowi publicznemu, przeciwko wiarygodności dokumentów oraz przeciwko życiu i zdrowiu. Sąd uznał przy tym, że przestępstw tych nie cechuje jakakolwiek zbieżność czasowa, albowiem skazany naruszał porządek prawny na przestrzeni wielu lat – tj. w okresie od 1999 roku do 2011 roku. Nadto, uwadze Sądu nie uszła również okoliczność negatywnie wpływająca na wymiar kary łącznej, a wynikająca z karty karnej skazanego. Należy mieć na względzie, że dotychczas A. N. skazywany był czterokrotnie, co w sposób oczywisty pokazuje, iż nie przestrzegał on obowiązującego w społeczeństwie porządku prawnego, a wręcz miał do niego stosunek lekceważący.

Sąd miał na uwadze także opinię, jaka została wydana odnośnie skazanego przez Zastępcę Dyrektora Aresztu Śledczego w W.-B.. Opinia, którą można ocenić jako przeciętną, świadczy zdaniem Sądu o skutecznym, acz powolnym przebiegu procesu resocjalizacji wobec A. N.. Uwadze Sądu nie uszedł bowiem fakt, że skazany podczas pobytu w warunkach izolacji w sposób zmienny przestrzega porządku i dyscypliny, deklaruje przynależność do podkultury przestępczej. Incydent z 2017 roku, który doprowadził do zakwalifikowania A. N. do kategorii osadzonych stwarzających szczególne zagrożenie, skazany wyjaśnił w trakcie niniejszej sprawy, jako nieporozumienie związane z próbą przeprowadzenia kontroli osobistej. Wówczas kilku funkcjonariuszy służby więziennej próbowało na korytarzu przeprowadzić przeszukanie jego bielizny, na co on się nie godził, więc zostały wobec niego zastosowane środki przymusu bezpośredniego. Skazany podkreślił, że w trakcie tego zajścia nie dokonał czynnej napaści na żadnego funkcjonariusza. Co oczywiste, Sąd nie stracił z pola widzenia, że A. N., wielokrotnie nagradzany był regulaminowo za właściwą postawę oraz pracę na rzecz oddziału mieszkalnego, jednakże poprawne zachowanie osadzonego w warunkach zakładu karnego winno stanowić typową konsekwencję wykonywania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności, mającej zmierzać do osiągnięcia pozytywnych celów zapobiegawczych i wychowawczych.

W ocenie Sądu kara łączna w wymiarze 20 lat pozbawienia wolności, spełni zarówno ustawowe zadania wychowawcze i zapobiegawcze wobec skazanego, jak i zadania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przyjmując nowy reżim prawny połączone zostały ponadto wymierzone wobec A. N. niewykonane kary grzywny, a orzeczone w wyrokach: Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 listopada 2016 r., sygn. akt XVIII K 321/08, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 września 2017 r., sygn. akt II AKa 203/17 oraz Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 19 marca 2018 r., sygn. akt XVIII K 233/17.
Na marginesie wskazać należy, że kara łączna grzywny wymierzona wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 19 lutego 2016 r., sygn. akt V K 13/10, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1 lutego 2017 r., sygn. akt II AKa 168/16 została przez skazanego wykonana w całości.

Stosownie do brzmienia art. 86 § 1 k.k. Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny […]. Na gruncie przedmiotowej sprawy, Sąd mógł zatem orzekać w granicach od 250 stawek dziennych - pełna absorpcja, do 400 stawek dziennych - pełna kumulacja.

Orzekając karę łączną grzywny w wymiarze 250 stawek, Sąd uwzględnił stosunkowo bliski odstęp czasowy między czynami objętymi wyrokami wydanymi w sprawach XVIII K 321/08 i XVIII K 233/17, a wchodzącymi w węzeł kary łącznej (przełom 2003 roku i 2004 roku), a także wymiar kar jednostkowych grzywny, które podlegały łączeniu. Wysokość stawki dziennej, Sąd ustalił stosownie do brzmienia przepisu z art. 86 § 2 k.k., zgodnie z którym wymierzając karę łączną grzywny, Sąd określa na nowo wysokość stawki dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 33 § 3, zaś wysokość stawki dziennej nie może przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio. Sąd brał zatem pod uwagę warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe skazanego A. N.. Określając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 zł, Sąd wziął pod rozwagę okoliczność, iż skazany nie posiada obecnie zobowiązań finansowych nałożonych przez Sąd, a jego sytuacja osobista nie uzasadnia uznania, aby nie był on w stanie uiścić nałożonej na niego kary o charakterze majątkowym. Jednocześnie, mając na względzie fakt, iż do chwili obecnej skazany spłacił grzywnę w sprawie XVIII K 321/08 do wysokości 7150 zł, zaś w sprawie XVIII K 233/17 do wysokości 432,49 zł, Sąd uznał, że orzeczona w pkt III kara łączna grzywny została uiszczona do kwoty 7582,49 zł.

Na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie I wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 lipca 20199 r., Sąd zaliczył A. N. okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawach: V K 13/10 od 2 lipca 2008 roku do 30 września 2010 roku i od 16 marca 2017 roku do dnia 18 lipca 2019 roku, XVIII K 321/08 od 30 września 2010 roku do 10 marca 2011 roku, XVIII K 55/15 od 27 maja 2014 roku do 16 marca 2017 roku.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazanego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, albowiem jest on i w ciągu najbliższych kilkunastu lat będzie pozbawiony wolności.